Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2017 r. r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2017 r. r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa P. Ł.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda P. Ł. kwotę 6 331,52 zł (sześć tysięcy trzysta trzydzieści jeden złotych 52/100 ) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 3 października 2014r,

II.  oddala powództwo w pozostałej części

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 100,08 zł (dwa tysiące sto złotych 08/100) tytułem kosztów procesu.

IV.  nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 9,76 zł (dziewięć złotych 76/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych w związku z rozszerzeniem powództwa

V.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 87,24 zł (osiemdziesiąt siedem złotych 4/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych w związku z rozszerzeniem powództwa

Sygn. akt X GC 499/16

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2015 roku powód P. Ł. wniósł do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie pozew przeciwko pozwanej (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 5.100 zł z odsetkami liczonymi od dnia 3 października 2014 roku oraz kosztami postępowania. Uzasadniając żądanie pozwu powód wskazał, że w dniu 5 sierpnia 2014 roku doszło do zaistnienia szkody w pojeździe należącym do D. B. (1), która z uwagi na fakt wykorzystywania pojazdu celem między innymi dojazdów do pracy zmuszona była do wynajęcia pojazdu u powoda, z tytułu czego poniosła koszt w kwocie 9.840 zł. Powód podał, że pozwana w odpowiedzi na zgłoszenie roszczenia z tego tytułu przyznała odszkodowanie w kwocie 2.800 zł, mimo wezwań do zapłaty, nie zmieniła swojej decyzji i nie wypłaciła odszkodowania w kwocie 7.040 zł. Powód wskazał, że w niniejszym postepowaniu dochodzi części roszczenia w kwocie 5.100 zł.

W dniu 11 stycznia 2016 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana złożyła sprzeciw od przedmiotowego nakazu, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania. Strona pozwana wskazała, że przyznając odszkodowanie w wysokości 2.800 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego uznała za zasadne koszty za okres 20 dni korzystania z pojazdu zastępczego – od dnia 8 sierpnia 2014 roku do dnia poinformowania poszkodowanej, iż szkoda została zakwalifikowana jako całkowita – 20 sierpnia 2014 roku, uznając dodatkowo 7 dni na zakup pojazdu. Pozwana wskazała, że dokonała weryfikacji dobowej stawki czynszu za dobę do kwoty 140 zł brutto zgodnie z klasą wynajmowanego pojazdu.

W piśmie z dnia 16 maja 2016 roku powód wskazał, że z uwagi na charakter szkody w pojeździe – całkowitej, poszkodowanej przysługuje możliwość wynajęcia pojazdu na okres od dnia zniszczenia pojazdu do dnia w którym poszkodowana może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż do dnia zapłaty odszkodowania. Bez znaczenia pozostaje więc moment przekazania informacji odnośnie zaistnienia szkody całkowitej w pojeździe. Powód podkreślił, że do zasadnego okresu najmu pojazdu zastępczego zalicza się również okres od daty wypłaty odszkodowania z tytułu szkody całkowitej do chwili zagospodarowania otrzymanym odszkodowaniem – w orzecznictwie przyjmuje się, że jest to 7 dni. Powód podał, że decyzja o przyznaniu odszkodowania została wydana przez pozwaną w dniu 11 września 2014 roku, natomiast najem trwał do dnia 8 września 2014 roku. Odnosząc się do stawki czynszu za dobę najmu powód wskazał, że kwota 250 zł była w dacie szkody średnią stawką obowiązującą na rynku najmu pojazdów zastępczych.

W piśmie z dnia 27 grudnia 2016 roku powód rozszerzył powództwo co kwoty 7.040 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia 3 października 2014 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 sierpnia 2014 roku w wyniku zdarzenia drogowego uszkodzeniu uległ pojazd marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do D. B. (2).

Szkoda ta została zgłoszona ubezpieczycielowi sprawcy szkody – (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. i zarejestrowana pod numerem (...).

Bezsporne, a nadto dowód:

−

pismo k. 6,

−

pisma ubezpieczyciela k. 18, 21-21v, 80-81,

−

zeznania świadka D. B. (2) k. 86.

Wiadomością mailową z dnia 1 września 2014 roku poszkodowana została poinformowana, że oględziny pojazdu wykazały, iż koszt napraw pojazdu przekracza jego wartość rynkową, co czyni naprawę ekonomicznie nieuzasadnioną. Pozwany zakład ubezpieczeń wskazał, że szkoda została rozliczona jako całkowita gdzie: wartość rynkową pojazdu na dzień powstania szkody określono na kwotę 8.100 zł, wartość pozostałości 1.800 zł, co daje wartość szkody w wysokości 6.300 zł.

Dowód:

−

pismo k. 6.

D. B. (2) uszkodzonego pojazdu używała w celach dojazdów do pracy oraz dojazdów do szkoły i przedszkola dzieci. Nie posiadała innego pojazdu z którego mogłaby korzystać.

W dniu 8 września 2014 roku D. B. (2) zawarła z P. Ł. umowę najmu pojazdu, której przedmiotem był pojazd marki M. o numerze rejestracyjnym (...).

Wynajmujący oddał w najem najemcy wskazany pojazd na okres od dnia 8 sierpnia 2014 roku do dnia zwrotu potwierdzonego odrębnym dokumentem.

Pojazd wydany został w dniu 8 sierpnia 2014 roku w S.. Strony ustaliły wynagrodzenie za każdą rozpoczętą dobę najmu bez limitu kilometrów na kwotę 250 zł netto.

Poszkodowana używała pojazdu zastępczego w tych samych celach do pojazdu uszkodzonego. D. B. (2) dokonała zwrotu pojazdu zastępczego w dniu 8 września 2014 roku.

Dowód :

−

oświadczenie k. 8,

−

umowa najmu pojazdu k. 9,

−

potwierdzenie zwrotu pojazdu k. 10,

−

zeznania świadka D. B. (2) k. 86-87.

W dniu 9 września 2014 roku P. Ł. wystawił poszkodowanej D. B. (2) fakturę tytułem wynajmu pojazdu marki M. o numerze rejestracyjnym (...) przez 32 dni ze stawką dobową najmu w kwocie 250 zł netto, na łączną kwotę 9.840 zł brutto.

Dowód:

−

faktura VAT k. 11,

−

cenniki k. 12-15.

W dniu 9 września 2014 roku D. B. (2) (jako cedent) zawarła z P. Ł. (jako cesjonariuszem) umowę cesji wierzytelności, której przedmiotem była wierzytelność przysługująca cedentowi z tytułu faktury VAT nr (...) względem (...) spółki akcyjnej dotyczącej szkody nr (...).

Dowód:

−

umowa cesji k. 7.

Pismem z dnia 11 września 2014 roku pozwany zakład ubezpieczeń poinformował o przyznaniu odszkodowania w kwocie 6.300 zł na podstawie rozliczenia szkody całkowitej w pojeździe maki C. o numerze rejestracyjnym (...) zgodnie z wiadomością mailową z dnia 1 września 2014 roku.

Dowód:

−

pismo ubezpieczyciela k. 80-81.

Pismem z dnia 17 września 2014 roku P. Ł. wezwał pozwany zakład ubezpieczeń do zapłaty kwoty 9.840 zł jako rekompensatę kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego.

Pismem z dnia 2 października 2014 roku pozwany zakład ubezpieczeń przyznał odszkodowanie w kwocie 2.800 zł za wynajem pojazdu zastępczego, uznając za zasadne 20 dni najmu oraz stawkę czynszu za jego dobę w wysokości 140 zł.

Pismem z dnia 22 października 2014 roku P. Ł. wezwał pozwany zakład ubezpieczeń do zapłaty kwoty 7.040 zł tytułem pełnej rekompensaty kosztów poniesionych na wynajem pojazdu zastępczego.

W piśmie z dnia 6 listopada 2014 roku pozwany zakład ubezpieczeń wskazał, że nie znajduje podstaw do zmiany zajętego stanowiska w sprawie.

Dowód:

−

pełnomocnictwo k. 16,

−

wezwanie do zapłaty k. 17, 19-20,

−

pismo ubezpieczyciela k. 18, 21-21v.

Wysokość stawki za dzień najmu pojazdu odpowiadającego pojazdu uszkodzonemu w opcji bez limitu kilometrów, przy uwzględnieniu pełnego zakresu ubezpieczenia OC/AC/NW oraz wykupionym udziałem własnym w szkodach na lokalnym w okresie sierpnia i września 2014 roku wynosi 232 zł netto dla wynajmu powyższej szesnastu dni.

Wysokość stawki za dzień najmu pojazdu odpowiadającego pojazdu wynajętemu w opcji bez limitu kilometrów, przy uwzględnieniu pełnego zakresu ubezpieczenia OC/AC/NW oraz wykupionym udziałem własnym w szkodach na lokalnym w okresie sierpnia i września 2014 roku wynosi 180 zł netto dla wynajmu powyższej szesnastu dni.

Nie ma możliwości zakupu pojazdu o parametrach zbliżonych do pojazdu poszkodowanej za kwotę wypłaconego odszkodowania.

Uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego obejmował okres 41 dni – od dnia 8 sierpnia 2014 roku do dnia 18 września 2014 roku, a więc 7 dni kalendarzowych od decyzji o przyznaniu odszkodowania.

Dowód:

−

opinia biegłego sądowego k. 101-108.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w części.

Wstępnie zaznaczyć należy, że powód wywodził swoją legitymacje czynną do występowania w niniejszym postępowaniu z art. 509 k.c., który stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. § 2 tego artykułu stanowi, iż wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który w ten sposób zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego jaki go wiązał z dłużnikiem. Przedmiotem przelewu jest wierzytelność tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia (art. 353 kc). W przedmiotowej sprawie, na skutek zawartej umowy przelewu, przysługująca poszkodowanej wierzytelność obejmująca prawo do odszkodowania w związku z szkodą z dnia 5 sierpnia 2014 roku przeszła na powoda, który tym samym stał się uprawniony do dochodzenia jej od pozwanej. Pozwanemu zakładowi ubezpieczeń, zgodnie z przepisem art. 513 k.c., przysługiwały natomiast przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Skuteczność dokonanej cesji nie była kwestionowana przez pozwaną, nie budziła także wątpliwości Sądu.

W rozpoznawanej sprawie powód dochodził uzupełnienia kwoty wypłaconego odszkodowania w związku kosztami poniesionymi na najem pojazdu zastępczego.

Podstawę prawną niniejszego powództwa, stanowią więc przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Zgodnie z art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy o obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art.22 ust. 1 ustawy). I tak zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Z kolei zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela – co też w niniejszej sprawie strona powodowa uczyniła. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych – o których mowa w art. 436§ 2 k.c. – czyli na zasadzie winy (415 k.c.). Powyższe ustalenie implikuje odpowiedzialność pozwanej jako ubezpieczyciela bezpośredniego sprawcy szkody. Odnosząc się do zakresu odszkodowania - przy ubezpieczeniu OC - należy mieć na względzie ogólne reguły kodeksu cywilnego, w szczególności treść art. 361 k.c. Reguły te nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania, w granicach adekwatnego związku przyczynowego (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSP 2002/7-8/103). Zgodnie z zasadą kompensacji odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że pozwana co do zasady przyjęła odpowiedzialność za szkodę z dnia 5 sierpnia 2014 roku, pismem z dnia 11 września 2014 przyznała bowiem należne poszkodowanej odszkodowanie z tytułu wystąpienia tzw. szkody całkowitej, natomiast pismem z dnia 2 października 2014 roku odszkodowanie w kwocie 2.800 zł tytułem poniesionych kosztów na wynajęcie pojazdu zastępczego. W przywołanym stanie faktycznym sporną pomiędzy stronami i wymagającą rozstrzygnięcia Sądu okazała się kwestia uzasadnionego kosztu poniesionego z tytułu najmu pojazdu zastępczego w tym stawka dobowa najmu oraz uzasadniony jego okres.

Zaznaczyć należy, że ustalenie okoliczności spornych, wymagało w ocenie Sądu wiadomości specjalnych, a więc zgodnie z art. 278 § 1 k.p.c. wezwania biegłego w celu zasięgnięcia opinii.

Biegły sądowy ustalił, że wysokość stawki za dzień najmu pojazdu odpowiadającego pojazdu uszkodzonemu w opcji bez limitu kilometrów, przy uwzględnieniu pełnego zakresu ubezpieczenia OC/AC/NW oraz wykupionym udziałem własnym w szkodach na lokalnym w okresie sierpnia i września 2014 roku wynosi 232 zł netto dla wynajmu powyższej szesnastu dni. Odnosząc się do uzasadnionego okresu najmu, biegły wskazał, że mógł on obejmować 41 dni – od dnia 8 sierpnia 2014 roku do dnia 18 września 2014 roku, a więc 7 dni kalendarzowych od decyzji o przyznaniu odszkodowania.

Zarzuty do opinii w zakresie ustalonej stawki dobowej najmu zastępczego złożył powód. Wskazał on, że biegły sądowy jako podstawę swoich ustaleń przyjął za podstawę stawki obowiązujące na rynku lokalnym dla okresu wynajmu od 16 do 31 dni, prawidłowym jest jednak przyjęcie stawki dobowej za jedną dobę najmu jako stawki bazowej z uwagi na niemożność ścisłego określenia właściwego czasu wynajmu oraz rzeczywistego czasu zwrotu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do okresu najmu wskazać należy, że w świetle opinii biegłego sądowego okazał się on w całości uzasadniony.

Wstępnie zaznaczyć należy, iż postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia, z tym, że tylko za okres między dniem zniszczenia, a dniem w którym poszkodowanym może nabyć analogiczny pojazd nie dłuższy jednak niż za czas do zapłaty odszkodowania (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 roku, sygn. akt IV CK 672/03). Biegły sądowy w swojej opinii ustalił natomiast, że poszkodowana nie mogła nabyć analogicznego do uszkodzonego pojazdu za kwotę wypłaconego jej odszkodowania.

Podkreślenia wymaga, że poszkodowana zaczęła wynajmować pojazd zastępczy 3 dni po powstałej szkodzie (w dniu 8 sierpnia 2014 roku), natomiast zdała ten pojazd w dniu 8 września 2014 roku, a więc jeszcze przed wydaniem przez pozwaną decyzji o rozliczeniu szkody jako szkody całkowitej i wysokości odszkodowania z tego tytułu, co nastąpiło w dniu 11 września 2014 roku.

Odnosząc się do stawki dobowej czynszu za najem pojazdu zastępczego Sąd zwrócił uwagę, że w okolicznościach sprawy zapłata czynszu nastąpiła w formie bezgotówkowej – a więc poprzez przeniesienie wierzytelności – prawa do odszkodowania należnego poszkodowanej wobec pozwanej. W tej sytuacji niezasadnym jest ustalanie stawki czynszu najmu biorąc pod uwagę wyłącznie porozumienie stron. Ustalając jaka stawka nie jest stawką wygórowaną należy odnieść się do średniej stawki jako obliczonej na podstawie szeregu ofert wypożyczalni występujących na rynku lokalnym. Podkreślenia także wymaga, że w przypadku przyjętej przez strony bezgotówkowej metodzie wyliczeń, wartość wskazana w fakturze nie jest wartością kosztów obciążających poszkodowanego. Nie można na podstawie dokumentu wystawianego w ramach tego rodzaju rozliczeń ustalić, że koszt wskazany w fakturze jest równoznaczny z wartością wydatków poniesionych przez poprzednika prawnego powoda. Przy najmie bezgotówkowym koniecznie jest odwołanie się do rynkowych cen za danego rodzaju usługi przy założeniu, że sytuacja poszkodowanego nie powinna ulec pogorszeniu.

W przywołanym stanie faktycznym brak jest podstaw do przyjmowania stawki czynszu najmu przy uwzględnieniu jednego dnia najmu. Zauważyć bowiem należy, że w okolicznościach sprawy, poszkodowana zdecydowała się wynająć pojazd zastępczy na czas trwania likwidacji szkody przez zakład ubezpieczeń, stąd strony nie miały wiedzy o jego długości, tym bardziej nie mogły więc ustalać wysokości czynszu najmu w odniesieniu do jednego dnia. Związane było to również z rodzajem rozliczenia ustalonego pomiędzy stronami – gdyż jak wskazane zostało powyżej, rozliczenie to miało charakter bezgotówkowy – powód zdecydował się na wynajęcie poszkodowanej pojazdu zastępczego na ten czas, w zamian za przelanie na niego wierzytelności w tym zakresie. Dopiero po zwrocie pojazdu przez poszkodowaną okazało się jaki okres on obejmował. Stawkę czynszu za dobę najmu jako taką, która powinna odpowiadać stawkom rynkowym należało więc odnieść do uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego.

Biorąc pod uwagę opinie biegłego sądowego, ustalić należało, iż zasadny koszt najmu pojazdu zastępczego zamknął się kwotą 9.121, 52 zł (32 dni zasadnego najmu przy stawce 232 zł netto, powiększone o kwotę podatku VAT). Biorąc pod uwagę powyższe, a także bezsporną okoliczność jaką była wypłata przez pozwaną odszkodowania w kwocie 2.800 zł należało zasądzić dochodzoną w niniejszym postepowaniu różnicę pomiędzy odszkodowaniem wypłaconym, a należnym, a więc kwotę 6.331, 52 zł. W pozostałej części powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu o czym orzeczono w pkt II sentencji wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 k.c., stosownie do którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd miał także na uwadze przepis art. 14 ust 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152), który stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w sprawie Sąd oparł się na treści przedłożonych do akt dowodów z dokumentów, a także zeznaniach świadka D. B. (2), które to dowody uznał za wiarygodne. Podczas zeznania świadka nie ujawniły się żadne okoliczności podważające ich wiarygodność. Sąd oparł się także na opinii biegłego, uznając, iż była jasna i logiczna, a przedstawione w niej wnioski zostały logicznie uargumentowane.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w art. 100 k.p.c. zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione albo stosunkowo rozdzielone. W związku z oddaleniem powództwa nad kwotę 6.331, 52 zł Sąd ustalił, że powód wygrał postępowanie w 89, 94%, natomiast pozwana w 10,06 %. Na koszty poniesione przez powoda w łącznej wysokości 2.471, 38 zł złożyły się: kwota 255 zł opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 1.200 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika (ustalonego na podstawie § 6 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Dz.U.2013.461 j.t) oraz kwota 999, 38 zł tytułem wykorzystanej części zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego. Na koszty poniesione przez pozwaną w łącznej wysokości 1.217 zł złożyły się: kwota 1.200 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika(ustalone na podstawie § 6 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, Dz.U.2013.490) oraz kwota 17 zł opłaty skarbowej. Biorąc pod uwagę powyższe powód był obowiązany zwrócić koszty w kwocie 122, 43 zł (stanowiącą 10,06 % z kwoty 2.417 zł) natomiast pozwana w 2.222, 51 zł (stanowiącą 89, 94 % z kwoty 2.471, 38 zł). W konsekwencji wzajemnego zniesienia się kosztów w części, pozwana obowiązana jest zwrócić na rzecz powoda kwotę 2.100, 08 zł.

W pkt IV oraz V sentencji wyroku Sąd mając na uwadze treść art. 130 ³ § 2 k.p.c. rozstrzygnął o nieuiszczonych kosztach sądowych na które złożyła się kwota 97 zł stanowiąca uzupełniającą opłatę sądową od rozszerzonego powództwa. Mając na uwadze wynik sprawy, Sąd stosunkowo obciążył obowiązkiem poniesienia tego kosztu powódkę (kwotą 9, 76 zł jako 10, 06 % z kwoty 97 zł) oraz pozwaną (kwotą 87, 24 zł jako 89, 94 % z kwoty 97 zł).