Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa (...) S.A. w W.

przeciwko A. Z.

o zapłatę

orzeka

I.  zasądza od pozwanej A. Z. na rzecz powoda (...) S.A. w W. kwotę 346,65 zł (słownie : trzysta czterdzieści sześć złotych i sześćdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia 21 kwietnia 2015 r., z uwzględnieniem zmian stopy procentowej odsetek ustawowych, do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 107,30 zł ( słownie : sto siedem złotych i trzydzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł 2 grudnia 2015 r. pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zapłatę kwoty 346,65 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu, przeciwko pozwanej A. Z..

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że roszczenie wynika z należności niespłaconych przez pozwaną, a zaciągniętych w ramach zawartej z powodem umowy o prowadzenie rachunku bankowego i umowy o korzystanie z kart płatniczych do rachunku.

W dniu 10 grudnia 2015 r. Referendarz Sądowy wydał w elektronicznym postępowaniu upominawczym nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu, który utracił moc w związku z wniesieniem przez pozwaną sprzeciwu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Pozwana przyznała, że zawarła z powodem umowę o prowadzenie rachunku bankowego, przyznała również, że ma świadomość istniejących zadłużeń, jednakże z uwagi na zły stan zdrowia, nie ma możliwości jednorazowej spłaty zadłużenia. Wniosła o rozłożenie należności na raty. W uzupełnieniu sprzeciwu, pozwana zgłosiła również zarzut powagi rzeczy osądzonej, wobec faktu, że o to samo roszczenie powód wniósł już pozew wcześniej, w sprawie I C 1109/15, w której wyrokiem oddalono powództwo.

Sąd ustalił, co następuje

Powód zawarł z pozwaną dnia 17 stycznia 2008 roku umowę o prowadzenie rachunku bankowego wraz z umową o korzystanie z kart płatniczych i wnioskiem o wydanie karty debetowej na podstawie, której powód zobowiązał się udzielić pozwanej kredytu w formie salda debetowego, a pozwana do jego spłaty zgodnie z warunkami umowy.

Pozwana korzystała z salda debetowego bez zastrzeżeń.

Z uwagi jednak na brak wymaganych spłat powstałego na rachunku pozwanej debetu, wypowiedział umowę.

W dniu 6 października 2014 r. powód sporządził W. z Ksiąg Bankowych zgodnie z którym na wysokość zobowiązań pozwanej związanych z korzystaniem z salda debetowego, składały się:

- należność główna w wysokości 191 zł

- odsetki umowne karne w wysokości 19,35 zł naliczone od zadłużenia przeterminowanego w wysokości 191 zł za okres od 6 października 2014 r. do 20 kwietnia 2015 r. wg. stopy procentowej w wysokości 10 % w skali roku,

- kwota 135,90 zł tytułem kosztów, opłat i prowizji.

/ dowód:

dokumenty:

- umowa o prowadzenie rachunku, o korzystanie z kart płatniczych, wniosek o wydanie karty debetowej – k. 31- 34 akt

- wezwanie do zapłaty (wypowiedzenie umowy) – k. 35 akt

- elektroniczne zestawienie operacji – k. 38 –55 akt /

Sąd zważył, co następuje

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów załączonych do akt sprawy. Dokumentom tym Sąd w pełni dał wiarę, ponieważ układały się w logiczną całość, a ich prawdziwość nie była w żaden sposób kwestionowana.

Sąd przeprowadził również dowód z akt sprawy I C 1109/15 rozpoznawanej w tutejszym sądzie w Wydziale I Cywilnym. W tamtejszej sprawie w dniu 27 stycznia 2016 r. wydany został wyrok, w którym oddalono powództwo. W uzasadnieniu do wyroku wskazano, że powód domagał się zapłaty od pozwanej kwoty, którą udostępnił jej w ramach umowy o korzystanie z karty kredytowej, której to kwoty pozwana nie spłaciła. Powództwo podlegało oddaleniu, bowiem powód nie sprostał ciążącemu na nim obowiązkowi i nie wykazał, że istnieją podstawy do uwzględnienia żądania, a przede wszystkim nie przedłożył umowy, która miała łączyć go z pozwaną.

Bezsporne i przyznane przez pozwaną w przedmiotowej sprawie było to, że powód i pozwana zawarli umowę o prowadzenie rachunku bankowego i pozwanej została udostępniona karta kredytowa wraz z możliwością korzystania z debetu. Rzeczą, którą Sąd obowiązany był rozstrzygnąć było w zasadzie to, czy podniesiony przez pozwaną zarzut powagi rzeczy osądzonej zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 k.c., istnienie sporu między stronami, co do zasady, obliguje jedną z nich do udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Na podstawie art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c., ciężar dowodu spoczywa na stronie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne. Jeśli zatem powód powoływał się na zaistnienie oznaczonych faktów, w tym na fakt zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, zobowiązany był wskazać okoliczności, które uzasadniały żądanie zgłoszone w pozwie. Na stronie powodowej spoczywał więc ciężar wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia wraz z naliczonymi odsetkami.

Na mocy art. 233§1 k.p.c. Sąd dokonuje oceny wiarygodności dowodów na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Przez moc dowodową rozumie się siłę przekonania, jaką uzyskał Sąd wskutek przeprowadzenia określonych dowodów o istnieniu lub nie istnieniu faktu, którego on dotyczy.

Stosownie do art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. sąd ma obowiązek odrzucić pozew, jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona. Zakres przedmiotowy i podmiotowy powagi rzeczy osądzonej reguluje art. 366 k.p.c. przewidując, że wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko, co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Tożsamość stron obu procesów nie budzi wątpliwości, przedmiotem sporu pozostają natomiast granice przedmiotowe powagi rzeczy osądzonej, które dotyczą kwestii, czy w nowej sprawie występuje tożsamy przedmiot rozstrzygnięcia wyznaczany treścią nowego żądania powoda oraz taka sama podstawa faktyczna roszczenia. Tożsamość przedmiotowa roszczenia objętego prawomocnym orzeczeniem sądu oraz stanowiącego przedmiot nowego powództwa występuje wtedy, gdy żądania są identyczne i jednocześnie jednakowa jest ich podstawa faktyczna i prawna, przy czym przesłanki te muszą wystąpić łącznie (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2013 roku, III CZP 67/13, OSNC 2014, nr 78, poz. 73, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2014 roku, III CSK 124/13, i z dnia 11 lutego 2011 roku, I CSK 277/10).

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy należy uznać twierdzenia powoda za zasadne, a zarzut powagi rzeczy osądzonej za nietrafiony.

Powód i pozwana zawarli umowę o prowadzenie rachunku bankowego. Powód zarówno w tej sprawie jak i w sprawie o sygn. I C 1109/15 swoje żądania oparł na stosunku stron zawiązanym przez tę umowę. Jednakże w ramach tej umowy pozwana na podstawie odmiennych czynności prawnych i dyspozycji stron zaciągnęła u powoda zobowiązania z dwóch różnych tytułów.

W przedmiotowej sprawie powód zażądał zapłaty od A. Z., której podstawą było spowodowanie debetu na koncie przez pozwaną przy użytkowaniu karty kredytowej. Natomiast jak wynika akt I C 1109/15 powództwo oparte na niespłaceniu przez pozwaną limitu kredytowego, który został jej udzielony w ramach tej samej umowy o prowadzenie rachunku bankowego.

Debetem jest saldo ujemne, a więc sytuacja gdy z konta wypłacono więcej środków niż na nim jest. Natomiast limit kredytowy jest wysokością środków jakie zostały przyznane przez bank, które można wykorzystać przy użyciu konta osobistego. Stosuje się również terminologię kredytu odnawialnego, limitu w koncie czy linii kredytowej.

Jak więc wynika z całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, pomimo tożsamości stron, nie zachodzi tożsamość przedmiotowa roszczeń, a powództwa wniesione zostały na innej podstawie prawnej, pomimo podobieństwa łączącego strony stosunku zobowiązaniowego.

Mając na względzie powyższe Sąd uznał powództwo za zasadne zgodnie z art. 69 ustawy Prawo bankowe.

Sąd negatywnie rozpatrzył wniosek pozwanej o rozłożenie zasądzonej kwoty na raty, który motywowany był złym stanem majątkowym pozwanej. Pozwana wskazała, że spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla niego niemożliwe do wykonania, lub w każdym razie, bardzo utrudnione .

Zgodnie z art. 320 k.p.c. Sąd może rozłożyć zasądzone świadczenie w szczególnie uzasadnionych wypadkach, gdy jednorazowa spłata nie jest realna. Sąd uznał, że taki szczególnie uzasadniony przypadek w przedmiotowej sprawie nie występuje. Pozwana , prawidłowo zawiadomiona nie stawiła się na rozprawie, a podane przez nią pisemnie okoliczności były w ocenie Sądu wysoce niewystarczające dla oceny jej sytuacji osobistej, rodzinnej i materialnej, która to ocena jest konieczna dla weryfikacji zasadności wniosku o rozłożenie długu na raty i ewentualne miarkowanie wysokości tych rat. Nieobecność pozwanej na rozprawie uniemożliwiła Sądowi tę ocenę i wobec powyższego wniosek pozwanej o rozłożenie długu na raty należało uznać za bezzasadny. Ponadto Sąd miał na uwadze także stosunkowo niewielką kwotę roszczenia pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108§1 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności strony za wynik procesu, zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 107,30 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na tę kwotę skała się opłata od pozwu w wysokości 30 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 77,30 zł.