Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2016r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Protokolant: Marek Madaj

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim J. Ż.

po rozpoznaniu w dniu 28.04.2016r. sprawy W. O. (O.), syna M. i T., urodzonego (...) w P., PESEL (...);

oskarżonego o to, że:

w dniu 07 stycznia 2016r. w P. przy ul. (...) w salonie (...) po uprzednim doprowadzeniu P. S. do stanu bezbronności poprzez spryskanie twarzy wyżej wymienionego substancją, która spowodowała łzawienie i pieczenie oczu oraz kierowaniu wobec niego gróźb pozbawienia życia, które wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę ich spełnienia usiłował dokonać zaboru pieniędzy z trzech maszyn do gier poprzez ich uszkodzenie narzędziem typu łom powodując uszkodzenie ram i drzwi w trzech automatach, czym spowodował straty w wysokości 2.400 zł. na szkodę M. K., jednak zamierzonego celu w postaci zaboru pieniędzy nie osiągnął z uwagi na niepokonanie zabezpieczeń tych maszyn oraz dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki A. (...) o wartości 400 zł. na szkodę P. S., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, po odbyciu w okresie 09.05.2014r. do 18.04.2015r. kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku, sygn.. akt II K 69/15 z dnia 11.03.2015r.,

tj. o przestępstwo z art. 280§1 k.k. w zb. z art. 288§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

I.  Oskarżonego W. O. uznaje za winnego czynu zarzucanego mu oskarżeniem z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia w okresie od 09.05.2014r. do 18.04.2015r. części kary czterech lat pobawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 11.03.2015r. w sprawie II K 69/15 obejmującego m.in. kary za czyn z art. 279§1 k.k., czyn ten kwalifikuje z art. 280§1 k.k. w zb. z art. 288§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i za to, przy zastosowaniu art. 11§3 k.k., na podstawie art. 280§1 k.k. skazuje go na karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności.

II.  Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres pozbawienia wolności w sprawie od dnia 13.01.2016r. do dnia 29.04.2016r.

III.  Na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego M. K. kwotę 2.400 (dwa tysiące czterysta) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 07.01.2016r. do dnia zapłaty.

IV.  Na podstawie art. 45§1 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej w kwocie 150 (sto pięćdziesiąt) złotych, jaką oskarżony uzyskał ze sprzedaży telefonu komórkowego pozyskanego z przestępstwa.

V.  Na mocy art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 1.195,38 zł. (jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt pięć złotych trzydzieści osiem groszy) tytułem wydatków oraz 400 (czterysta) złotych tytułem opłaty.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt X K 213/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 06/07 stycznia 2016 roku W. O. wracając nocnym autobusem z G. do P. wpadł na pomysł, by okraść salon (...) mieszczący się przy ul. (...) w P., gdzie znajdowało się pięć automatów do gry, celem zdobycia pieniędzy. W. O. w związku z powyższym postanowił udać się do wskazanego salonu niezwłocznie, gdyż wiedział, że w tym czasie (w porze nocnej) w lokalu najprawdopodobniej będzie znajdował się tylko ochroniarz, co ułatwi jego obrabowanie. Po przyjściu do domu przebrał się więc w spodnie dresowe, bluzę z kapturem oraz szalik. Następnie z piwnicy zabrał łom i gaz obezwładniający i udał się na ulicę (...).

Dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 100-101, 108, 115v., 243-244, 312-313.

Kiedy 07 stycznia 2016 roku około godziny 03:00 W. O. dotarł przed salon gier przy ul. (...) przed wejściem do lokalu założył na głowę kaptur bluzy, zaś twarz owinął szalikiem, tak by nie zostać rozpoznanym. Po wejściu do lokalu spostrzegł siedzącego naprzeciwko drzwi ochroniarza – P. S., któremu prysnął w twarz gazem, po czym powiedział: „nie ruszaj się, bo cię zabiję”. Następnie zapytał P. S., czy automaty są połączone z ochroną, na co ten skłamał, że tak. W związku z powyższym W. O. odłączył automaty od prądu, po czym próbował je otworzyć kluczami ochroniarza. Próba ta nie powiodła się jednak, gdyż klucze były przeznaczone do innych celów, W. O. przystąpił więc do otwierania automatów łomem, co również się nie powiodło. W wyniku podważania łomem drzwiczek automatów, W. O. w trzech urządzeniach uszkodził zarówno je, jak i utrzymujące je ramy. Nie mogąc wydobyć pieniędzy z automatów W. O. zabrał leżący obok P. S. jego telefon komórkowy – A. Z. o wartości 400 złotych – i pośpiesznie opuścił lokal.

Dowód: zeznania świadka P. S. k. 4-7, 31, 84-90, 65-66; częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 100-101, 108, 115v., 243-244, 312-313; protokół oględzin miejsca k. 10-18, 26; kserokopia zakupu telefonu A. k. 34-35.

Niszcząc w opisany wyżej sposób automaty do gry W. O. spowodował straty w łącznej wysokości 2.400 zł na szkodę ich właściciela M. K..

Dowód: zeznania świadka M. K. k. 162-163.

Jeszcze tego samego dnia, tj. 07 stycznia 2016 roku W. O. chcąc sprzedać skradziony telefon skontaktował się z M. S., którą poprosił o pomoc w jego zbyciu w lombardzie znajdującym się w G. przy ul. (...), wskazując, że nie może zrobić tego sam, ponieważ zgubił swój dowód osobisty. Ta pomogła mu przedstawiając swoje dane do umowy lombardowej. Za telefon W. O. otrzymał 200 zł, z czego 50 zł wręczył M. S..

Dowód: zeznania świadka K. D. k. 68; częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 100-101, 108, 115v., 243-244, 312-313; protokół zatrzymania rzeczy k. 72-76; protokół oględzin k. 79-81.

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego W. O. oświadczył, iż rozumie treść stawianego mu zarzutu i przyznaje się do popełniania zarzucanego mu czynu. Jednocześnie opisał sposób swojego działania oraz szczegółowo przedstawił powody, dla których zdecydował się na dokonanie zarzucanego mu czynu. Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego odsyłając do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

Wyjaśnienia oskarżonego W. O. k. 100-101, 108, 115v., 243-244, 312-313.

W. O. ma wykształcenie zawodowe. Jest bezdzietnym kawalerem. Pracuje dorywczo przy wydobywaniu bursztynu osiągając z tego tytułu dochód w wysokości 2.000-3.000 zł miesięcznie. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie. Leczył się odwykowo. Przeprowadzone przez dwóch biegłych psychiatrów badania pozwoliły stwierdzić, iż nie jest on chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Warunki z art. 31 § 1 i 2 k.k. nie mają w stosunku do niego zastosowania. Był uprzednio wielokrotnie karany. W okresie od 09 maja 2014 roku do 18 kwietnia 2015 roku odbył karę orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku, sygn. akt II K 69/15 z dnia 11 marca 2015 roku, którym połączono m.in. karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności wymierzoną oskarżonemu za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Dowody: dane osobopoznawcze k. 98-99, dane o karalności k. 176-178, odpisy i kopie wyroków k. 172-174, 198-200, 201-202, 203, 204-206, 207, 235-356; opinia sądowo – psychiatryczna k. 226-227v.

Sąd zważył co następuje :

Poddając szczegółowej analizie przeprowadzone i ujawnione w toku rozprawy głównej dowody Sąd doszedł do przekonania, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uzasadnia przypisanie oskarżonemu W. O. czynu z art. 280§1 k.k. w zb. z art. 288§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

Do zrekonstruowania stanu faktycznego w sprawie w znacznej mierze przyczyniły się zeznania P. S. – pracownika ochrony, który był bezpośrednim świadkiem zdarzenie będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Sąd nie miał żadnych zastrzeżeń do wiarygodności twierdzeń świadka, gdyż ten rzetelnie opisał zachowanie oskarżonego, a nadto bez trudu rozpoznał jego głos w toku okazania. Istotnym było również, że twierdzenia świadka, choć nieco bardziej szczegółowe niż wyjaśniania oskarżonego, to jednak w pełni korelowały z nimi. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że świadek w sposób rzeczowy odniósł się do wartości skradzionego mu telefony, jego wskazania w tym zakresie nie były natomiast kwestionowane przez żadną ze stron w toku postępowania. W konsekwencji, nie znajdując podstaw do podważenia prawdziwości omawianych zeznań Sąd dał im w całości wiarę, dokonując na ich podstawie ustaleń zarówno w zakresie przebiegu zdarzenia, jak i wartości zrabowanego przez W. O. telefonu.

Podobnie oceniono zeznania M. K. – właściciela zniszczonych przez W. O. automatów. Omawiane zeznania były konkretne i spójne, a nadto ich wiarogodność nie była podważona w toku postępowania. W związku z powyższym Sąd przyjął, iż polegają one na prawdzie i tym samym uznał je za miarodajne dowody na przytoczone w nich okoliczności.

W ocenie Sądu na prawdzie polegały też zeznania K. D., która wskazała, że w dniu 07 stycznia 2016 roku M. S. zostawiła w lombardzie, gdzie zatrudniona była świadek, telefon komórkowy skradziony kilka godzin wcześniej P. S.. Świadek na okoliczność tego zdarzenia przedłożyła umowę lombardową zawartą ze wskazaną kobietą, co potwierdziło jej depozycje. Zeznania K. D. korespondowały nadto z treścią wyjaśnień oskarżonego, który podał, iż poprosił swoją znajomą M. S. o pomoc przy zbyciu rzeczonego telefonu w lombardzie, czego nie mógł uczynić sam, gdyż zgubił swój dowód osobisty. Wskazane zeznania, choć nie dotyczyły bezpośrednio wydarzeń z nocy z 06 na 07 stycznia 2016 roku, miały, zdaniem Sądu, istotne znaczenie dla sprawy – w oparciu o ich treść możliwym było bowiem ustalenie, że W. O. dokonał zaboru należącego do P. S. mienia w celu jego przywłaszczenia.

Jako miarodajną ocenił Sąd opinię sądowo – psychiatryczną wydanej w toku sprawi na okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonego, jego zdolności rozpoznania i pokierowania swoim postępowaniem tempore criminis. W opinii tej wykluczono by oskarżony był chorzy psychicznie lub upośledzony umysłowo, podając rzeczową argumentację przemawiającą za wykluczeniem, by względem w/w zachodziły warunki z art. 31 § 1 i 2 k.k. Sąd zważył, iż rzeczona opinia spełnia wymagania określone w art. 202 k.p.k., została bowiem wydane w oparciu o dane z akt sprawy oraz odpowiednie badania. Tym samym zostały zachowane wszystkie wymogi stawiane tego typu opiniom i brak jest podstaw do kwestionowania jej rzetelności oraz trafności.

Sąd nie miał też zastrzeżeń co do wiarygodności opinii z zakresu badania chemicznego. Wskazana opinia nie budziła w ocenie Sądu wątpliwości. Została bowiem sporządzona przez biegłego w zakresie jego specjalności zawodowej, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia zawodowego. Nie mniej jednak jednocześnie opinia ta została przez Sąd pominięta, choć bowiem z opinii tej wynikało, że na bluzie przekazanej do badania przez P. S., a którą miał on na sobie w dniu zdarzenia, nie znajdowały się ślady substancji drażniącej znajdującej się w ręcznych miotaczach gazu, powyższe nie pozwoliło wykluczyć, by W. O. nie użył gazu obezwładniającego wobec P. S. psykając nim w oczy ww., w szczególności, że na okoliczność taką powoływał się zarówno P. S., jak i sam oskarżony.

Ponadto Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k., w szczególności protokół oględzin miejsca, protokół okazania, dane o karalności i odpisy oraz kopie wyroków. Ich autentyczność, wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, zostały one sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd doszedł do przekonania, iż wyjaśnienia W. O. w zasadniczej części polegają na prawdzie, zaś jego przyznanie się do winy nie budzi wątpliwości. Należało bowiem stwierdzić, że oskarżony słuchany w sprawie kilkukrotnie przedstawił tę samą wewnętrznie spójną wersję wydarzeń znajdującą nadto potwierdzenie w treści zeznań P. S.. W prawdzie w nieznacznych szczegółach relacje świadka i oskarżonego różniły się, nie mniej jednak jednocześnie nie wykluczały się wzajemnie, dlatego, zdaniem Sądu zasadnym było przyjąć, iż P. S. podał więcej zapamiętanych przez siebie szczegółów zdarzenia, aniżeli oskarżony, przy czym żaden z nich nie mijał się z prawdą.

Odmiennie oceniono natomiast wskazanie W. O., iż dokonał zaboru telefonu P. S. celem uniemożliwienia mu powiadomienia o zdarzeniu Policji, co sugerowało, że motywem działania oskarżonego nie był zabór tego przedmiotu w celu przywłaszczenia. Koncepcji tej przeczy bowiem późniejsze zachowanie W. O. polegające na podjęciu starań by telefon ten zbyć i osiągnąć tym samym korzyść majątkową.

Odnosząc się natomiast do prezentowanych przez oskarżonego motywów jego działania Sąd ocenił, że wyjaśnienia W. O. w tym przedmiocie stanowiły jedynie przyjętą przez niego celem pomniejszenia swojej odpowiedzialności linię obrony. W tym zakresie istotnym bowiem było, że oskarżony choć każdorazowo w toku kolejnych przesłuchań, powoływał się na powzięcie w dniu 06 stycznia 2016 roku informacji mogącej wywrzeć negatywny wpływ na jego stan psychiczny, to jednocześnie był niezwykle niekonsekwentny w ich przytaczaniu. Początkowo miała to być informacja o chorobie siostry, w toku kolejnego przesychania wskazywał zaś na powzięcie informacji o chorobie siostry i wystąpienia paraliżu u ojca, wreszcie przesłuchiwany w toku rozprawy stwierdził, że „wtedy pokłócił się z kobietą” i „zmarł mu ojciec”. W związku z powyższym Sąd nie dał wiary wskazaniom oskarżonego w omówionym zakresie, mając dodatkowo na względzie, iż z wydanej w sprawie opinii sądowo – psychiatrycznej dotyczącej jego osoby nie wynika, by w chwili czynu oskarżony był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał, iż ujawnione w przedmiotowej sprawie przeprowadzono i ujawniono dowody, które pozwalały na przypisanie W. O. zarzucanego mu i kwalifikowanego z art. 280§1 k.k. w zb. z art. 288§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. czynu.

Sąd ustalił bowiem, iż W. O. w dacie wskazanej w akcie oskarżenia, doprowadził P. S. do stanu bezbronności poprzez spryskanie twarzy wyżej wymienionego substancją, która spowodowała łzawienie i pieczenie oczu oraz kierowaniu pod jego adresem słów „nie ruszaj się, bo cię zabiję” niewątpliwie stanowiących groźbę pozbawienia P. S. życia i dodatkowo, mając na względzie okoliczności zajścia – wzbudzającej w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę jej spełnienia. Następnie W. O. wykorzystując bezradność P. S. usiłował dokonać zaboru pieniędzy z trzech maszyn do gier starając się otworzyć je przy pomocy łomu, jednak zamierzonego celu w postaci zaboru pieniędzy nie osiągnął z uwagi na niepokonanie zabezpieczeń tych maszyn, po czym dokonał zaboru w celu przywłaszczenia należącego do P. S. telefonu komórkowego marki A. (...) o wartości 400 zł. Niewątpliwie, ani automaty opisane w zarzucie, ani telefon komórkowy nie stanowiły własności oskarżonych i nie miał on żadnego tytułu, by tymi przedmiotami dysponować. Tymczasem z telefonem P. S. oskarżony postąpił jak właściciel przekazując go do zbycia i osiągając z tytułu tej transakcji kwotę 200 zł. Tym samym zachowaniem swoim W. O. wyczerpał znamiona czynu z art. 280 § 1 k.k.

Sąd nie miał nadto wątpliwości, że wyważając łomem drzwiczki automatów M. K. W. O. bez wątpienia miał świadomość, iż może w ten sposób uszkodzić te urządzenia, (do czego finalnie doszło). Oskarżony przewidywał zatem możliwość dokonania zniszczeń w mieniu M. K. i godząc się na to, a tym samym wyczerpał swoim zachowaniem znamiona czynu z art. 288 § 1 k.k.

Mając natomiast na względzie, że działania, jakie podjął oskarżony, wyczerpujące znamiona wskazanych wyżej przestępstw, zostały podjęte w celu realizacji jednego zamiaru – sprowadzającego się zasadniczo do osiągnięcia w wyniku rozboju korzyści majątkowej – należało zatem uznać je za jeden czyn zabroniony i zakwalifikować z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Dodatkowo w kwalifikacji prawnej przestępstwa popełnionego przez oskarżonego W. O. należało uwzględnić fakt, iż działał on w warunkach powrotu do przestępstwa. Zgodnie z przepisem art. 64 § 1 k.k., jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. W okolicznościach niniejszej sprawy ustalono, że W. O. w okresie od 09 maja 2014 roku do 18 kwietnia 2015 roku odbył karę łączną orzeczoną względem niego wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku, sygn. akt II K 69/15 z dnia 11 marca 2015 roku, którym połączono min. karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności wymierzoną oskarżonemu za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Przestępstwo, którego oskarżony dopuścił się obecnie, jest przestępstwem tego samego rodzaju – przeciwko mieniu, a zatem jest przestępstwem podobnym w rozumieniu art. 115 § 3 k.k., i zostało popełnione w dniu 07 stycznia 2016 roku, a więc przed upływem 5 lat od zakończenia odbywania wskazanej kary przez oskarżonego. Uzasadnia to uwzględnienie w kwalifikacji prawnej czynów przypisanego oskarżonemu przepisu art. 64 § 1 k.k.

Rozważając kwestię kary za tak opisane przestępstwo, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k.

Zgodnie z brzmieniem przepisu stanowiącego podstawę skazania W. O. za przypisany mu czyn podlegał on karze pozbawienia wolności od 2 roku do 15 lat ( z uwagi na treść art. 11 § 3 k.k. oraz art. 64 § 1 k.k.). Uwzględniając przywołane powyżej dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k., Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego będzie kara zasadniczo nieznacznie przewyższająca najniższy możliwy wymiar – 5 lat pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, na korzyść oskarżonego przemawiała okoliczność, iż działał on niejako pochopnie, bez zastanowienia, jedyni korzystając z nadarzającej się okazji. Nie bez znaczenia podostaje również, iż rzecz której zaboru dokonał oskarżony w dniu 07 stycznia 2016 roku nie przedstawiała szczególnie wysokiej wartości. Okolicznością łagodzącą była też postawa sprawcy przyjęta w toku postępowania – przyznanie się przez niego do winy, okazanie skruchy i wyrażenie woli naprawienia spowodowanej przestępstwem szkody. Z drugiej jednak strony Sąd zważył, że W. O. miał pełną świadomość, iż dokonuje zaboru cudzej własności na skutek rozboju, zatem dokonał naruszenia obowiązujących norm prawnych w sposób umyślny. Okoliczności obciążającą W. O. stanowi nadto fakt jego uprzedniej wielokrotnej karalności, w tym za przestępstwa wymierzone przeciwko mieniu, działając przy tym w omawianym przypadku w warunkach powrotu do przestępstwa, co przemawia za uznaniem go za osobę w wysokim stopniu zdemoralizowaną. Wobec takich okoliczności, kara pozbawienia wolności orzeczona względem W. O. nie może być w ocenie Sądu poczytana za nieadekwatną, a w żadnym razie – za rażąco surową.

Z uwagi na wysokość orzeczonej wobec W. O. kary oraz okoliczność jego uprzednich skazań na kary pozbawienia wolności, nie było potrzeby rozważania celowości warunkowego zawieszenia jej wykonania (art. 69 § 1 k.k.).

Nadto na postawie art. 63§ 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 13 stycznia 2016 roku do dnia 29 kwietnia 2016 roku.

Nadto Sąd zważył, iż z uwagi na charakter dokonanego przez W. O. naruszenia w pełni zasadnym jest orzeczenie względem niego obowiązku naprawienie wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz M. K. kwoty 2.400 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 7 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Określając wymiar obowiązku, Sąd zważył przy tym, iż ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396) znowelizowano min. brzmienie art. 46 § 1 k.k. stanowiącego podstawę orzeczenia względem oskarżonego omawianego obowiązku. W poprzednio obowiązującym stanie prawnym, zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą, orzekane przez sąd karny zadośćuczynienie nie mogło obejmować odsetek. Natomiast znowelizowane brzmienie art. 46 § 1 k.k. wprost odsyła do bezpośredniego stosowania wszystkich przepisów prawa cywilnego, dotyczących obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, z wyjątkiem przepisów o możliwości zasądzenia renty, a zatem także przepisy o odsetkach za opóźnienie w płatności.

Dodatkowo Sąd stwierdzając, że na skutek popełniania czynu zabronionego polegającego na dokonaniu zaboru w warunkach opisanych w art. 280 § 1 k.k. telefonu komórkowego należącego do P. S., a następnie sprzedania go W. O. osiągnął korzyść majątkową w kwocie 150 zł, zobligowany treścią art. 45§1 k.k. orzekł wobec oskarżonego przepadek wskazanej kwoty na rzecz Skarbu Państwa.

Na mocy art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sąd zasądził od oskarżonego koszty sądowe, w tym 1.195,38 zł tytułem wydatków, a także kwotę 400 zł tytułem opłaty. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. W. O. w warunkach wolnościowych osiąga stosunkowo wysoki miesięczny dochód, jest zatem, w ocenie Sądu, w stanie ponieść wskazane koszty.

Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Zarządzenia:

1)  odnotować w rep. K.

2)  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem.

3)  Przedłożyć z wpływem lub do uprawomocnienia.

G., dnia 25 października 2016 r.