Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. D. został skazany prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 19 września 2011 roku w sprawie II K 512/11 za czyny popełnione: (i) w grudniu 2010 roku na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na świadczeniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, (ii) w dniu 14 stycznia 2011 roku zna karę 4 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na świadczeniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, które połączono i za które wymierzono mu karę łączną 8 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na świadczeniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym; na poczet kary zaliczono okres zatrzymania w dniu 28 stycznia 2011 roku. Postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2013 roku zwolniono skazanego z reszty kary ograniczenia wolności na mocy art. 83 k.k.;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 13 kwietnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt X K 865/11 za popełniony w dniu 10 lipca 2011 roku czyn z art. 280 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności i na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 10 stawek po 10 złotych każda, a wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 5 lat; na poczet orzeczonej kary zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od 11 lipca 2011 roku do 06 września 2011 roku. W dniu 17 kwietnia 2015 roku zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności;

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 03 marca 2014 roku w sprawie X K 1485/13 za popełniony w dniu 28 sierpnia 2013 roku czyn z art. 178a § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 12 miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym oraz zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat;

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 17 października 2014 roku w sprawie X K 69/14 za popełnione: (i) w dniu 02 sierpnia 2013 roku czyn z art. 58 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, za który wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności; (ii) w dniach 2 i 4 sierpnia 2013 roku czyny z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, za które przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności; ( (...)) za popełniony w dniu 05 sierpnia 2013 roku czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, za który wymierzono mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, (iv) za popełniony w dniu 05 sierpnia 2013 roku czyn z art. 178a § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku; na mocy art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. wymierzone kary pozbawienia wolności połączono i wymierzono mu karę łączna 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

dowody: odpisy wyroków k. 13-14, 15, 96-97; wyrok z akt sprawy X K 865/11 k. 499-500, 558; wyrok z akt sprawy II K 512/11 k. 134-135; informacja o pobytach i orzeczeniach k. 27-28; karta karna k. 202-204 .

Zachowanie K. D. w warunkach izolacji penitencjarnej zostało określone jako pozytywne. Skazany w czasie odbywania kary był czternastokrotnie nagradzany i jednokrotnie karany dyscyplinarnie. Skazany karę odbywa w systemie programowego oddziaływania, a zadania wynikające z tego programu realizuje na bieżąco. W sposób właściwy zachowuje się on w stosunku do przełożonych. Utrzymuje stały kontakt z najbliższą rodziną. Jego prognoza penitencjarna na dalszy okres pobytu w izolacji kształtuje się pozytywnie.

dowody: opinia o skazanym k.26-26v., pochwała k. 64.

K. D. nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo.

dowody: opinia sądowo – psychiatryczna k. 98-99v., dokumentacja lekarska k. 71, 35.

Sąd zważył co następuje:

Na początku swoich rozważań Sąd chce wskazać, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znalazł kodeks karny w jego brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie Kodeksu karnego i niektórych innych ustawy (Dz. U. z dnia 20 marca 2015 r., poz. 396) i art. 4 § 1 k.k.

Wymieniony przepis art. 19 ust. 1 w/w ustawy nowelizującej przewiduje, że przepisów rozdziału IX ustawy, o której mowa w art. 1 – tj. kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W przedmiotowej sprawie wobec skazanego po dniu 01 lipca 2015 roku nie zostało wydane jakiekolwiek orzeczenie; żaden również z wyroków wydanych przeciwko oskarżonemu nie uprawomocnił się po tej dacie. W rezultacie zastosowanie znajdą wobec niego przepisy ustawy – Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku.

Sąd zważył dalej, że postępowanie o wydanie wyroku łącznego ma na celu urzeczywistnienie zasady łączenia jednostkowych kar podlegających łączeniu, a wymierzonych prawomocnymi wyrokami w różnych postępowaniach. Przesłanki dopuszczalności łączenia kar jednostkowych, także w wyroku łącznym, wskazuje art. 85 k.k. Zgodnie z powyższym uregulowaniem, sąd wymierza karę łączną, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy (chronologicznie), chociażby nieprawomocny wyrok skazujący, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary podlegające łączeniu (por. uchwała SN z dnia 25.02.2005, I KZP 36/04, OSNKW 2005/2/13). Innymi słowy, warunkiem wymierzenia kary łącznej jest wymierzenie podlegających łączeniu kar za przestępstwa pozostające w zbiegu realnym. Jeżeli kary za przestępstwa pozostające w takim zbiegu zostały wymierzone w różnych wyrokach, Sąd wydaje wyrok łączny (art. 570 k.p.k.).

Wydając przedmiotowy wyrok, Sąd oparł się na dokumentach zawartych w aktach sprawy oraz w aktach spraw X K 865/11, II K 512/11, X K 1485/13 i 69/14, z których dopuszczono min. dowody: wyroki, dane o karalności, informacje o pobytach, orzeczeniach związanych z wykonywaniem kar oraz opinie o skazanym. Dokumenty te nie były bowiem kwestionowane w toku postępowania, a ich wiarygodność nie budziła wątpliwości.

Na podstawie tych dowodów, Sąd przyjął, iż chronologia kolejnych przestępstw popełnianych przez skazanego K. D. i kolejnych wyroków, na mocy których był on skazywany, wskazuje, że popełnił on przestępstwa pozostające w zbiegu realnym. Wskazać należy, iż spośród przestępstw popełnionych przez skazanego w warunkach, o których mowa w art. 85 k.k., pozostawały te, które zostały objęte wyrokami: (i) Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 19 września 2011 roku w sprawie II K 512/11 i (ii) Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 13 kwietnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt X K 865/11, pozostając w pierwszym zbiegu realnym oraz (i) Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 03 marca 2014 roku w sprawie X K 1485/13 i (ii) Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 17 października 2014 roku w sprawie X K 69/14 – pozostając w drugim zbiegu realnym. Przestępstwa, za które K. D. skazany został wyrokami II K 512/11 i X K 865/11, popełnione zostały przed dniem 19 września 2011 roku tj. przed zapadnięciem pierwszego wyroku skazującego za którekolwiek z nich, zaś przestępstwa będące przedmiotem wyrokowania w sprawach X K 1485/13 i X K 69/14 zostały popełnione przez skazanego przed dniem 03 marca 2014 roku – przed zapadnięciem chronologicznie pierwszego z orzeczeń w tych sprawach.

Sąd zważył jednocześnie, że w przedmiotowej sprawie występowały przesłanki dla rozwiązania węzłów kar łącznych orzeczonych wyrokami wydanym w sprawach o sygn. akt II K 512/11 i X K 69/14. Jak bowiem wskazano powyżej, czyny objęte tymi orzeczeniami spełniają przesłanki z art. 85 k.k. pozostając w zbiegu realnym. Rozstrzygnięcie to było zatem niezbędne z uwagi na konieczności połączenia w ramach wyroku łącznego jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych wskazanymi wyrokami za zbiegające się występki.

Uznając, że wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt II K 512/11 i X K 865/11 oraz w sprawach X K 1485/13 i X K 69/14 kary jednostkowe podlegają łączeniu Sąd przeszedł do rozważań odnośnie wymiaru kary łącznej za każde z tych zbiegów realnych. Kara łączna pozbawienia wolności, zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.k. powinna mieścić się w granicach od najsurowszej z kar jednostkowych wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. Zgodnie natomiast z treścią art. 87 k.k. w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na karę pozbawienia wolności i ograniczenia wolności sąd wymierza karę łączną pozbawienia wolności, przyjmując, że miesiąc ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności. Wymierzając karę łączną nie rozważa się przy tym ponownie kwestii społecznej szkodliwości czynów, za które zostały orzeczone kary jednostkowe, ani też stopnia zawinienia przy popełnieniu wyżej wymienionych czynów. W doktrynie prawa karnego podkreśla się, że przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej (zob. M. Szewczyk, Kara łączna w polskim prawie karnym, Kraków 1981, s. 78). Zastosowanie właściwej zasady łączenia kar (absorpcji, kumulacji, asperacji) w głównej mierze zależy od związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się czynami. W aspekcie przedmiotowym związek realnie zbiegających się przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, tj. bliskość czasowa ich popełnienia (największa, gdy przestępstwa popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), tożsamość osób pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra prawne, tym większa przedmiotowa bliskości przestępstw), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki kierujące sprawcą, rodzaj i formę jego zawinienia. Im ściślejszy związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy zbiegającymi się czynami, tym bardziej zasadne jest zastosowanie zasady absorpcji. Jednocześnie wymiar kary łącznej w oparciu o pełną absorpcję może mieć miejsce jedynie w tych przypadkach, w których granica pomiędzy realnym, a pomijalnym zbiegiem przestępstw nie jest zarysowana zbyt wyraźnie, gdy z pozostających w zbiegu przestępstw jedno wyraźnie dominuje w ocenie całości zdarzenia. Instytucja wyroku łącznego nie jest pomyślana jako premia dla przestępcy popełniającego większą liczbę przestępstw, lecz służy racjonalizacji reakcji karnej, opierającej się na założeniu, że samo wydanie pierwszego wyroku skazującego, o którym mowa w art. 85 k.k. powinno być dla skazanego przestrogą przed popełnieniem nowego przestępstwa (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 1981 r. VI KZP 5/81, OSNPG 1981, z. 5, poz. 43 oraz uchwała SN w składzie 7 sędziów z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, OSNKW 2005, Nr 2, poz. 13). Natomiast im luźniejszy związek pomiędzy przestępstwami pozostającymi w zbiegu - gdy zostały popełnione w znacznych odstępach czasu, gdy godzą w różne dobra prawne lub w dobra różnych osób pokrzywdzonych - tym bardziej zasadne jest stosowanie zasady kumulacji. Nadto, sam fakt popełnienia wielu przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji (zob. wyrok SN z dnia 25 października 1983 r., OSNKW 1984, nr 5-6, poz. 65; wyrok SN z dnia 11 stycznia 1986 r., OSNKW 1976, nr 10-11, poz. 128).

Kierując się przedstawionymi wyżej zasadami wymierzania kary łącznej za pozostające w zbiegu realnym przestępstwa, Sąd uznał, że w zakresie połączenia kary pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności orzeczonych odpowiednio wyrokami w sprawach II K 512/11 i X K 865/11 wystąpiły przesłanki przemawiające za zastosowaniem wobec skazanego K. D. zasady asperacji. Choć bowiem skazany dopuszczał się popełnienia pozostających we wskazanym realnym zbiegu przestępstw w stosunkowo niewielkich odstępach czasu, a dwa z nich popełnione zostały na szkodę tej samej osoby, jednocześnie należało mieć jednak na względzie, że każde z nich skierowane było przeciwko innemu prawnie chronionemu dobru. Okoliczność braku pozostawania wskazanych występków w ścisłym związku nie dała zatem podstaw do zastosowania w tym przypadku zasady pełnej absorpcji. Sąd miał jednocześnie na względzie, że wszystkie przypisane skazanemu czyny, miały charakter występków umyślnych i wynikały de facto z lekceważącego stosunku skazanego do obowiązujących zasad i norm prawnych. Nadto, w ocenie Sądu, kształtowanie wymiaru kary łącznej powinno odbywać się na tle całokształtu przestępczej działalności skazanego, a sprowadzenie kary łącznej jedynie do najsurowszej z podlegających łączeniu kary, wywarłoby negatywny wpływ w sferze prewencji generalnej, jako niczym nieuzasadniona ulga dla skazanego.

Niemniej jednak, należy podkreślić, że wypełnianie przez skazanego zadań wynikających z funkcjonowania w systemie programowego oddziaływania także miało wpływ na ocenę postawy skazanego i zadecydowało o tym, iż Sąd nie zastosował zasady pełnej kumulacji. Mając na względzie powyższe okoliczności, należało zdaniem Sądu zastosować zasadę asperacji przy wymiarze kary łącznej za pierwszy ze wskazany h na wstępie zbiegów realnych przestępstw. Mając to na uwadze Sąd, doszedł do przekonania, że karą współmierną i sprawiedliwą będzie w tym przypadku kara 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, a zatem kara powyżej dolnej granicy wymiaru kary łącznej (w omawianym przypadku – 2 lat pozbawienia wolności) i jednocześnie poniżej górnej granicy tego wymiaru (w omawianym przypadku – 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności).

Nadto, Sąd na mocy art. 577 k.p.k. i art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w pkt. II wyroku zaliczył skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie o sygn. akt II K 512/11 w dniu 18 stycznia 2011 oraz w sprawie o sygn. akt X K 865/11 w okresie od 11 lipca 2011 roku do dnia 06 września 2011 roku, uznając zgodnie z treścią art. 63 § 1 k.k., że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

W kwestii określania wymiaru kary łącznej za czyny pozostające w drugim ze zbiegów realnych (pkt IV wyroku) Sąd obok wskazanych wyżej rozważań miał również na uwadze, że czyny art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani za które K. D. został skazany wyrokiem w sprawie pkt. III wyroku w sprawie X K 69/14, popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 k.k. Stąd też, opisana wyżej zasada wymiaru kary łącznej regulowana w omawianym przypadku treścią art. 86 § 1 k.k. oraz 87 k.k., musiała uwzględniać tą okoliczność i podlegać modyfikacji, polegającej zgodnie z treścią art. 91 § 2 k.k. na jej wymiarze w granicach od najsurowszej z kar wymierzonej za poszczególne przestępstwo lub ciąg przestępstw do ich sumy. Przepis art. 91 § 2 k.k., regulujący kwestie wymiaru kary w przypadku realnego zbiegu ciągów przestępstw bądź ciągu z innym przestępstwem (jak w tym przypadku), wprost odsyła do odpowiednio stosowanych przepisów rozdziału dotyczącego kary łącznej, a więc także do art. 86 § 1 k.k. (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 09 września 2010 roku, sygn. akt III KK 249/10). Odpowiednie stosowanie art. 86 k.k. oznacza, że w sytuacji określonej w art. 91 § 2 k.k. sąd ma wymierzyć karę łączną nie w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, z uwzględnieniem górnych granic poszczególnych rodzajów kar wskazanych w art. 86 § 1 k.k., lecz w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za ciąg przestępstw lub za jednostkowe czyny, w zależności od tego, która z nich jest surowsza, do sumy orzeczonych w danym postępowaniu kar za ów ciąg lub ciągi przestępstw i za czyny jednostkowe, oczywiście z uwzględnieniem górnych granic poszczególnych rodzajów kar (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2010 roku, sygn. akt IV K 397/09).

Sąd uwzględnił jednak także to, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdował art. 91 § 3 k.k. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli sprawca został skazany dwoma lub więcej wyrokami za przestępstwa należące do ciągu przestępstw określonego w § 1, orzeczona w wyroku łącznym kara nie może przekroczyć górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, przewidzianego w przepisie, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpuje. W przedmiotowej sprawie sytuacja taka zachodziła w stosunku do czynów kwalifikowanych z art. 178a § 1 k.k., za które K. D. został skazany wyrokami wydanymi w sprawie X K 1485/13 oraz pkt VII wyroku wydanego w sprawie X K 69/14. Przestępstwa te zostały bowiem popełnione w krótkich odstępach czasu, kwalifikowane były z tych samych przepisów ustawy karnej i w podobny sposób.

Przez wzgląd na powyższe zasadnym było wskazanie w podstawie wymiary kary łącznej za pozostające w drugim ze zbiegów realnych przestępstw art. 91 § 3 k.k. Na marginesie zaznaczyć należy jednak, iż zabieg ten miał zasadniczo na celu jedynie podkreślenie, iż mimo, że przestępstwa za które skazano K. D. były przedmiotem dwóch postępowań, to w świetle art. 91 § 1 k.k. stanowiły one ciąg przestępstw. Wskazanie rzeczonego przepisu nie miało natomiast wpływu na określenie górnej granicy wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności, gdyż w omawianym przypadku maksymalny wymiar kary ustalony zgodnie z treścią art. 91 § 3 k.k. (tj. górna granica ustawowego zagrożenia przewidzianego za czyn z art. 178a § 1 k.k. zwiększonego o połowę lub za czyn z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani zwiększonego o połowę) znacznie przewyższałby ten ustalony na podstawie dyrektywy z art. 86 § 1 k.k. (tj. sumę kar jednostkowych). W ocenie Sądu zakreślenie górnej granicy wymiary karu łącznej na postawie art. 91 § 1 k.k. doprowadziłoby do wypaczenia celów dla jakich powołana została instytucja wyroku łącznego – miałoby negatywne skutki w sferze prewencji szczególnej, sprowadzało by się bowiem do bezpodstawnego w świetle okoliczności sprawy znacznego pogorszenia sytuacji skazanego.

Kierując się przedstawionymi wyżej wytycznymi wymierzania kary łącznej za pozostające w zbiegu realnym przestępstwa i ciąg przestępstw będące przedmiotem wyrokowania w sprawach X K 1485/13 i X K 69/14, Sąd uznał, że zarówno w zakresie połączenia kar pozbawienia wolności, jak i grzywny wystąpiły przesłanki przemawiające za zastosowaniem wobec skazanego K. D. zasady asperacji zbliżonej do absorpcji. W pierwszej kolejności Sąd miał na względzie, że okresy, w jakich skazany dopuszczał się przypisanych mu przestępstw i ciągu przestępstw dzieliły niewielkie odstępy czasu, wszystkie czynu popełnione zostały bowiem na przestrzeni zaledwie jednego miesiąca. Nie mniej jednak Sąd miał nadto na uwadze, że dwa pozostające w zbiegu czyny wymierzone zostało przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, zaś dwa pozostałe oraz ciąg przestępstw – przeciwko przeciwdziałaniu zjawiskowi narkomanii. Fakt, iż pozostające w zbiegu realnym występki nie pozostają w ścisłym związku, nie daje zatem podstaw do zastosowania zasady pełnej absorpcji. Sąd miał jednocześnie na uwadze, że wszystkie przypisane skazanemu czyny zostały popełnione z winy umyślnej, co świadczy o braku poszanowania przez K. D. obowiązujących zasad i norm prawnych.

Skutkuje to brakiem podstaw do zastosowania zasady pełnej absorpcji przy wymiarze kary łącznej dla skazanego. Za przyjęciem przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności dla skazanego K. D. zasady asperacji, jako pośredniej pomiędzy zasadami kumulacji i absorpcji, przemawia natomiast treść ujawnionej w toku postępowania opinii o skazanym. Z dokumentów tych wynika, iż zachowanie skazanego K. D. w warunkach izolacji penitencjarnej jest poprawne – był on wielokrotnie nagradzany oraz zaledwie raz ukarany dyscyplinarnie, zaś prognoza penitencjarna na dalszy okres pobytu w izolacji, kształtuje się pozytywnie. Nadto Sąd zważył, że pozytywna opinie o skazanym została wyrażona również w piśmie z dnia 21 lipca 2016 roku.

W kontekście powyższego należy podkreślić, że regulaminowa postawa skazanego w okresie odbywania kary nie jest wystarczającym argumentem dla zastosowania pełnej absorpcji. Skoro proces resocjalizacji skazanego przebiega prawidłowo, to dla osiągnięcia celów w sferze prewencji szczególnej nie należy tego okresu nadmiernie skracać, wydając wyrok łączny. Należy również podkreślić, że taka okoliczność, jak nie budząca zastrzeżeń postawa podczas wykonywania kary, powinna być brana pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o warunkowym przedterminowym zwolnieniu. Natomiast całkowite odstąpienie na tej podstawie od zasady asperacji na korzyść zasady absorpcji przy łączeniu wymierzonych kar, doprowadziłoby do bezzasadnej marginalizacji reakcji karnej za przestępstwa popełnione przez skazanego.

Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, iż stosowanie jednej z zasad - absorpcji czy też kumulacji, w pełnym zakresie, z wyłączeniem zasady przeciwnej, winno mieć miejsce jedynie wyjątkowo. Podzielając ten pogląd, Sąd przy uwzględnieniu przytoczonych powyżej okoliczności i rozważań, zastosował przy wymiarze kary łącznej zasadę asperacji, jako pośrednią pomiędzy zasadą kumulacji oraz absorpcji. Sąd łącząc zatem kawę ograniczenia wolności orzeczoną w wyroku X K 1485/13 z karami pozbawienia wolności orzeczonymi za przestępstwa i ciągi przestępstw przypisane skazanemu wyrokiem X K 69/14, doszedł do przekonania, że karą współmierną i sprawiedliwą będzie kara 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Nadto, Sąd na mocy art. 577 k.p.k. i art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w pkt. IV wyroku zaliczył skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie o sygn. akt X K 69/14 w okresie od 17 kwietnia 2015 roku do 13 października 2016 roku, uznając zgodnie z treścią art. 63 § 1 k.k., że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Mając na względzie pozostawanie w zbiegu realnym czynu przypisanego skazanemu wyrokiem X K 1485/13 oraz w pkt. VII wyroku X K 69/14, kierując się wskazanymi już zasadami wymiaru kary łącznej oraz uwzględniając ponadto treść art. 90 § 2 kk, zgodnie z którym w razie orzeczenia za zbiegające się przestępstwa pozbawienia praw publicznych, zakazów lub obowiązku tego samego rodzaju, sąd stosuje odpowiednio przepisy o karze łącznej, Sąd w punkcie VI uzasadnianego wyroku łącznego, połączył skazanemu również orzeczone względem niego środki karne w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i wymierzył K. D. w tym zakresie wskazany środek karny na okres 4 lat. Sąd zważył przy tym, iż celowe będzie połączenie wymierzonych skazanemu środków karnych w postaci zakazów prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na zasadzie kumulacji. Sąd zważył, że oskarżony ujawnił rażące lekceważenie nie tylko dla przepisów prawa dotyczących ruchu drogowego, ale również bezpieczeństwa innych uczestników ruchu. Niewątpliwie stanowi on zagrożenie dla osób poruszających się po drogach, tak pieszo, jak i pojazdami. W rezultacie, jedynie wyeliminowanie go na maksymalny możliwy okres jako osoby prowadzącej pojazdy mechaniczne pozwoli osiągnąć wobec niego cele zastosowanych środków karnych.

Jednocześnie, na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. a contrario, Sąd pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach określonych w punkcie pierwszym uzasadnianego orzeczenia, pozostawił do odrębnego wykonania.

Nadto Sąd w pkt. VIII wyroku orzekł o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu, przyznając na rzecz adw. K. B. kwotę 206,64 zł.

Sąd, mając na względzie treść 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwolnił skazanego od ponoszenia wydatków w postępowaniu sądowym, mając na uwadze to, że pozostaje w izolacji penitencjarnej, a jego obecne możliwości zarobkowe są znacznie ograniczone.