Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Małgorzata Gardocka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 stycznia 2017 roku w W.

sprawy przeciwko P. K.

synowi J. i B.

urodzonemu (...) w W.

obwinionemu o to, że:

1.  w dniu 29 września 2016 r. około godz. 22:40 w W. pieszy, idąc ul. (...) w W. od strony ul. (...) w kierunku ul. (...), podczas przechodzenia przez przejście dla pieszych naruszył zasady przewidziane w § 98 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia MSWiA, w ten sposób, że nie zastosował się do sygnalizatora S-5, przechodząc przez jezdnię podczas nadawania czerwonego sygnału świetlnego dla jego kierunku ruchu,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. z § 98 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych,

2.  w tym samym miejscu i czasie, jak w punkcie pierwszym, wykroczył przeciwko przepisom określonym w art. 65 § 2 kw, w ten sposób, że podczas kontroli drogowej odmówił podania zawodu oraz miejsca zatrudnienia,

tj. o wykroczenie z art. 65 § 2 kw,

I.  obwinionego P. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów: z punktu 1 - stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 kw, z punktu 2 - stanowiącego wykroczenie z art. 65 § 2 kw i za to na podstawie tych przepisów skazuje go, zaś na podstawie art. 65 § 2 kw, art. 9 § 2 kw, art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu łącznie karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 5027/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Obwiniony P. K. w dniu 29 września 2016 roku około godziny 22.40 w W. szedł ulicą (...) od strony ulicy (...) w kierunku ulicy (...). Wszedł na przejście dla pieszych w czasie, gdy sygnalizator S-5 pokazywał dla jego kierunku ruchu czerwony sygnał świetlny.

Powyższe zaobserwowali jadący służbowym samochodem funkcjonariusze Policji – R. R. i R. K.. Zatrzymali obwinionego do kontroli.

Funkcjonariusze Policji zaproponowali obwinionemu mandat karny, którego ten odmówił przyjęcia. W trakcie podjętych przez policjantów czynności służbowych P. K. został poproszony m.in. o podanie swojego zawodu i miejsca zatrudnienia. Obwiniony odmówił udzielenia powyższych danych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

1.  notatkę urzędową (k. 1),

2.  częściowo wyjaśnienia obwinionego P. K. (k. 45),

3.  zeznania świadków: R. R. (k. 45-46, 3), R. K. (k. 46).

Obwiniony P. K. nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Wyjaśnił, że wszedł na przejście, gdy sygnalizator wyświetlał dla niego światło zielone i dopiero w trakcie przechodzenia zmienił się na czerwony. Potwierdził, że odmówił udzielenia informacji funkcjonariuszom Policji odnośnie zawodu i miejsca zatrudnienia, oświadczając że jego zdaniem nie byli oni uprawnieni do gromadzenia takich informacji (k. 45).

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia złożone przez obwinionego P. K. stanowią w ocenie Sądu rezultat przyjęcia przez obwinionego określonej linii obrony, zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenia. W judykaturze wskazuje się, iż prawem obwinionego jest złożenie w sprawie takich wyjaśnień, jakie uznaje za najbardziej korzystne z punktu widzenia swojej obrony – może skutecznie realizować swoje uprawnienia procesowe (a Sąd zobowiązany jest interpretować je zgodnie z zasadą in dubio pro reo) do czasu, gdy nie popadnie w sprzeczność z obiektywnie ustalonymi w oparciu o przeprowadzone dowody faktami, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 28 stycznia 1998 r., II AKa 230/97, OSA z 1999 r., nr 11-12, poz. 89).

Wiarygodne są wyjaśnienia obwinionego, w których de facto potwierdził on odmowę podania na żądanie policjantów miejsca zatrudnienia i wykonywanego zawodu. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego nie są sporne. Znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka R. R. (k. 45-46, 3) i treści notatki urzędowej (k. 1).

Wyjaśnienia obwinionego, w których zaprzecza on, że nie zastosował się do czerwonego sygnału świetlnego, są sprzeczne z zeznaniami świadków: R. R. (k. 45-46, 3), R. K. (k. 46), które z kolei korelują z treścią notatki urzędowej (k. 1). Sąd dał wiarę zeznaniom wskazanych wyżej świadków - funkcjonariuszy Policji, podejmujących w stosunku do obwinionego interwencję w dniu 29 września 2016 roku. Świadkowie ci są funkcjonariuszami Policji – osobami obcymi w stosunku do obwinionego, nie mają żadnych powodów, aby obwinionego bezpodstawnie pomawiać. Ich zeznania są obiektywne, logiczne, jasne, pełne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Jak już wyżej wskazano, zostały nadto poparte dokumentacją w postaci notatki urzędowej z przeprowadzonej interwencji.

Za wiarygodne Sąd uznał dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, które zostały ujawnione na podstawie art. 76 § 1 kpw. Dokumenty te zostały sporządzone przez kompetentne osoby w ramach wykonywanych przez nie czynności, a strony
w toku przewodu sądowego nie kwestionowały ich prawdziwości.

Pierwszy z czynów przypisanych obwinionemu wyczerpał dyspozycję art. 92 § 1 kw, drugi zaś - art. 65 § 2 kw.

Wykroczenie z art. 92 § 1 kw popełnia ten, kto, m.in. nie stosuje się do sygnału drogowego.

W okolicznościach sprawy niniejszej obwiniony nie zastosował się do sygnału drogowego i wszedł na przejście podczas nadawanego czerwonego sygnału świetlnego. Zgodnie z przepisem § 98 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. z 2002 roku, Nr 170, poz. 1393, ze zm.) – czerwony sygnał świetlny nadawany przez sygnalizator S-5 oznacza zakaz wejścia pieszego na przejście. Jak wyżej wskazano, obwiniony nie zastosował się do tego sygnału drogowego i wszedł na jezdnię.

Wykroczenie z art. 65 § 2 kw popełnia ten, kto wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji, upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów co do m.in. zawodu i miejsca zatrudnienia. Prawo do legitymowania osób podczas kontroli drogowej daje policjantom przepis art. 129 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym. Obwiniony P. K. na żądanie policjanta nie udzielił wiadomości co do swojego zawodu i miejsca zatrudnienia, popełniając tym samym wykroczenie z art. 65 § 2 kw.

Kwalifikacja prawna czynów obwinionego nie budzi żadnej wątpliwości.

Zasadnym jest zatem twierdzenie, iż obwiniony jest sprawcą wykroczeń, a nie jedynie czynów zabronionych. Jego czyny są bezprawne (naruszają normę sankcjonowaną i nie zostały popełnione w okolicznościach wyłączających bezprawność), karalne (realizują wszystkie znamiona czynu zabronionego i nie zostały popełnione w okolicznościach wyłączających karalność), karygodne (są czynami społecznie szkodliwymi), są to również czyny zawinione przez obwinionego (popełnione w sytuacji, w której sprawca mógł postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej, nie zachodzi w stosunku do niego żadna z ustawowych lub pozaustawowych okoliczności wyłączających winę). Stopień zawinienia wyznaczają: rozpoznawalność sytuacji – zarówno w sferze faktycznej, jak i w płaszczyźnie jej prawnego wartościowania, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcie decyzji o postąpieniu zgodnie z nakazem prawa oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Ocena tych okoliczności prowadzi do wniosku, iż obwinionemu można postawić zarzut, że w czasie swoich bezprawnych, karalnych i społecznie szkodliwych czynów nie dał posłuchu normom prawnym.

Stosownie do treści przepisu art. 9 § 2 kw – Sąd, orzekając jednocześnie
o ukaraniu za dwa wykroczenia, wymierzył łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę – art. 65 § 2 kw.

Wymierzając karę obwinionemu P. K., Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw.

W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionego, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy. Szczególnie stopień społecznej szkodliwości czynu zakwalifikowanego jako wykroczenie z art. 92 § 1 kw był znaczny. Niestosowanie się przez pieszych do sygnałów świetlnych jest niebezpieczną praktyką i nie może być lekceważone. Wymierzając karę obwinionemu, Sąd miał równocześnie na uwadze okoliczności wymienione w art. 33 § 2 kw - właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, ustabilizowany tryb życia przed popełnieniem wykroczeń. Obwiniony był wcześniej karany za wykroczenia drogowe (k. 41), nie był karany za przestępstwa (k. 40).

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 300 zł – przy uwzględnieniu wysokości jego dochodów, jest sprawiedliwa. Sąd, wymierzając obwinionemu karę grzywny w takim wymiarze, miał na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec obwinionego, a także miał na względzie, aby kara była sprawiedliwa w odbiorze społecznym i zrealizowała cele prewencji ogólnej.

Na podstawie przepisów art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 zł, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz koszty postępowania w kwocie 100 zł, tj. zryczałtowane wydatki postępowania - 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia. Uiszczenie przez obwinionego kosztów nie przekracza jego ustalonych możliwości finansowych.