Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Popielińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Magdalena Owczarek

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2016 r. w Gdańsku

sprawy M. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 26 listopada 2014 r. nr (...)

1. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej M. J. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 01 listopada 2014 roku na stałe;

2. nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania zaskarżonej decyzji.

Sygnatura akt VII U 90/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 listopada 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. przyznał i przeliczył ubezpieczonej M. J. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2014 roku na stałe w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 21 listopada 2014 roku.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczona M. J. wniosła o jej zmianę i przyznanie jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2014 roku na stałe. W uzasadnieniu wskazała schorzenia, na które cierpi i ich dotychczasowy przebieg. Podała również jakie ma wykształcenie i doświadczenie zawodowe.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, a w uzasadnieniu powołał się na argumentację zawarta uprzednio w treści zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona M. J. urodziła się w dniu (...). Ma wykształcenie średnie i z zawodu jest sekretarką i w tym charakterze też ostatnio pracowała. Pracowała ponadto jako technolog, zastępca kierownika i kierownik przygotowania produkcji oraz jako specjalista technolog.

Do dnia 31 października 2014 roku uprawniona była do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

/okoliczności bezsporne/

Orzeczeniem Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w G. z dnia 1 lutego 2012 roku zaliczono ubezpieczoną do znacznego stopnia niepełnosprawności od 1985 roku do 31 stycznia 2017 roku.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 3 października 2014 roku złożyła wniosek o ponowne przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Orzeczeniem z dnia 23 października 2014 roku Lekarz Orzecznik ZUS uznał ją za częściowo niezdolną do pracy na stałe od dnia 1 listopada 2014 roku.

Orzeczeniem z dnia 21 listopada 2014 roku Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, iż rozpoznane u ubezpieczonej: astma oskrzelowa niekontrolowana, trudna, sterydozależna – z utrwalonymi zmianami obturacyjnymi w spirometrii; zapalenie tkanki podskórnej uwarunkowane genetycznie po leczeniu biologicznym – obecnie w stanie remisji; trombofilia wrodzona – bezobjawowa klinicznie; zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa L-S na tle zmian zwyrodnieniowych – nieupośledzające; uszkodzenie błędnika prawego z okresowymi zaburzeniami równowagi; jaskra oraz osteopenia posterydowa powodują, iż jest ona częściowo niezdolna do pracy na stałe od 1 listopada 2014 roku.

Decyzją z dnia 26 listopada 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. przyznał M. J. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2014 roku na stałe i przeliczył ubezpieczonej od tej daty świadczenie rentowe.

/dowody: wniosek k. 91 akt ubezpieczeniowych; orzeczenie k. 24, 29 – 30 dokumentacji medycznej; decyzja k. 96 akt ubezpieczeniowych/

Biegli sądowi rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia: nadciśnienie tętnicze; zaawansowana niewydolność krążenia prawokomorowa; astma oskrzelowa sterydozależna z zaawansowaną niedomogą oddechową; uczulenie na większość leków i możliwych alergenów; zaburzenia immunologiczne; przewlekłe zapalenie skóry i tkanki podskórnej u osoby z niedoborem alfa 1 antytryspyny; stan po zakrzepicy skóry i przeszczepie skóry prawego przedramienia i ramienia na tle autoimmunologicznym; trombofilia; osteoporoza; jaskra; blizny prawego gruczołu piersiowego i prawego przedramienia; blizna prawego ramienia; alergiczny nieżyt nosa i spojówek; przewlekłe zapalenie zatok obocznych nosa; przewlekły nieżyt żołądka i refluks żołądkowo – przełykowy; choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa; nadwaga; kamica pęcherzyka żółciowego oraz stan po toksycznym uszkodzeniu narządu słuchowego.

Rozpoznane schorzenia i ich następstwa w zakresie wydolności ustroju ubezpieczonej powodują, iż jest ona całkowicie niezdolna do pracy od dnia 01 listopada 2014 roku na stałe.

/dowody: opinia biegłego internisty k. 34 – 37, 60, 135 – 136; opinia biegłego pulmonologa k. 47 – 48, 145; opinia biegłego dermatologa k. 89 – 93, 109 – 110; opinia biegłego z zakresu medycyny pracy k. 165 – 168/

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach ubezpieczeniowych i dokumentacji lekarskiej ZUS, bowiem żadna ze stron postępowania nie kwestionowała ich rzetelności i autentyczności. Podstawę ustaleń faktycznych Sądu stanowiły również opinie biegłych sądowych, którym Sąd dał wiarę z uwagi na to, iż zostały sporządzone w oparciu o dokonanie wszechstronnej analizy materiału dowodowego, po wykonaniu stosownych oględzin sądowo – lekarskich i z uwzględnieniem wyników badań.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej M. J. jako zasadne należało uwzględnić.

Stosownie do treści przepisu art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2016 roku, poz. 887 ze zm.), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12 cytowanej ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast, częściowo zaś niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z brzmienia art. 12 ustawy wyraźnie wynika, że do stwierdzenia niezdolności do pracy nie jest wystarczające samo występowanie naruszenie sprawności organizmu w postaci określonych schorzeń, lecz naruszenie to musi powodować całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji i nie rokować odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Jak podkreśla się w judykaturze, częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Należy podkreślić, iż w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga przy tym uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych, czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami, jak również kwalifikacji rzeczywistych, czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego.

W art. 13 ust. 1 w/w ustawy wskazano z kolei, że przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji i możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy uznać, iż przedmiotem ustaleń w niniejszej sprawie winno być rozstrzygnięcie, czy stan zdrowia ubezpieczonej czyni ją nadal po dniu 31 października 2014r. całkowicie niezdolną do pracy.

Na okoliczność dalszego istnienia u ubezpieczonej całkowitej niezdolności do pracy oraz czasookresu jej trwania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z dziedzin adekwatnych do rozpoznanych u niej schorzeń.

Rozstrzygające w przedmiotowej sprawie były opinie biegłego z zakresu medycyny pracy oraz biegłego dermatologa. Biegły dermatolog stwierdził, że ubezpieczona jest w dalszym ciągu po dniu 31 października 2014 roku całkowicie niezdolna do pracy na stałe z przyczyn dermatologicznych. W ocenie biegłego nie doszło bowiem do poprawy stanu zdrowia, ponieważ stwierdza się dalszą obecność przewlekłej i postępującej dermatozy o podłoży wewnątrzustrojowym (autoimmunologicznym), powikłanej ogólnoustrojowymi i miejscowymi zmianami. Prowadzone leczenie biologiczne istotnie spowodowało remisję, lecz jedynie w odniesieniu do aktualnych zmian skórnych. Na poziomie całości organizmu choroba toczy się nadal, ponieważ wrodzonej mutacji genu SERPINA 1 nie da się odwrócić. Zaburzenia genetyczne obecne od urodzenia, objawione w takim stanie po raz pierwszy w 2004 roku doprowadziły do powstania nacieków zapalnych, ognisk martwicy, blizn i powikłań polekowych, co w połączeniu z istniejącą od 2 roku życia patologią układu oddechowego powoduje niezdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Uznanie ubezpieczonej za częściowo niezdolną do pracy przez organ rentowy jest zaś wynikiem zawężenia problemu zdrowotnego do jednego układu bez spojrzenia ogólnego na całego pacjenta. Nie sposób bowiem uznać, że u ubezpieczonej doszło do poprawy stanu zdrowia jedynie z tego powodu, że manifestacja skórna się zmniejszyła, bądź okresowo ustąpiła. Biegły wskazał, że postępująca choroba nadal pogłębia niepełnosprawność, ponieważ są to stałe zaburzenia immunologiczne niezależnie od ich aktualnej manifestacji skórnej. Jednocześnie dodał, że choroba jest i będzie nadal trwać niezależnie od aktualnej kondycji ubezpieczonej, zaś każda praca zawodowa zaburzy homeostazę wyzwalając niekontrolowane i trudne do przewidzenia reakcje całego organizmu, a nie tylko ze strony skóry. A wybiórcze traktowanie chorej tkanki czy układu ubezpieczonej i zawężaniem konsekwencji orzeczniczych do „swojej” dziedziny medycyny jest nieuzasadnione.

Powyższa ocena stanu zdrowia ubezpieczonej znalazła potwierdzenie w opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, który również stwierdził, że ubezpieczona jest nadal po dniu 31 października 2014 roku całkowicie niezdolna do pracy na stałe. W uzasadnieniu swojej opinii biegły z zakresu medycyny pracy wskazał, że ubezpieczona od 2 roku życia choruje na astmę oskrzelową z objawami częstych zapaleń dróg oddechowych i płuc, z utrwaloną niedomoga oddechową, z objawami głębokich zaburzeń wymiany oddechowej i przepływów w drogach oddechowych, wyrażonych m.in. obturacją i wsk. FEV l rzędu ok.50-51%. Towarzyszą temu objawy alergicznego, nawracającego zapalenia nosa i spojówek wskutek wieloważnego uczulenia na antygeny kurzu, roślinne, jady owadów, wymaga i kontynuuje stałą wieloletnią sterydo-terapię. Przebyła leczenie biologiczne z chwiejnym rezultatem. Stan ten jest uzasadniony genetycznie niedoborem alfa l antytrypsyny i mutacją genową loco Serpina l, które warunkują trwałość zagrożeń objawowych i niemożnością pełnej eliminacji stanów chorobowych. Obserwuje się także typowe dla przewlekłej sterydoterapii powikłania otyłością, osteoporozą i jaskrą. Dodał, że wielokrotnie z powodu zapalenia skóry i tkanki podskórnej przebyła ropnie w okolicy przedramienia, ramienia i klatki piersiowej, z zakrzepica i martwicą, wymagające postępowania chirurgicznego i przeszczepów skóry. Przebyła również wielokrotne zabiegi w znieczuleniu ogólnym. W jego ocenie biegły dermatolog wnikliwie i rzeczowo ocenił wskazany stan jako chorobę ogólnoustrojową, warunkowaną autoimmunologicznie i nie dającą się całkowicie wyleczyć. Co więcej ubezpieczona ma także stwierdzone nadciśnienie tętnicze, zapalenie błony śluzowej żołądka z refluksem żołądkowo – przełykowym, częściowo polekowe, oraz kamicę pęcherzyka żółciowego. Wskutek wielokrotnego stosowania antybiotyków, w tym Gentamycyny o znanej ototoksyczności, ma uszkodzony nerw słuchowy. Kumulacja wskazanych powyżej stanów i połączenie obserwowanych skutków i objawów chorobowych, zdaniem biegłego, wskazuje na brak istotnej poprawy po 31października 2014 r. i płonność spodziewanej poprawy stanu zdrowia czy odzyskania zdolności do pracy. Odnosząc się zaś do pozostałych sporządzonych w przedmiotowej sprawy opinii biegłych sądowych wskazał, że rozbieżność opinii pulmonologa i zmiana opinii kardiologa wynika z odniesienia się do funkcji i stanu tylko jednego narządu oddechowego czy krążeniowego, czego uniknął w swojej opinii biegły dermatolog. Stan zdrowia powódki należy traktować łącznie, holistycznie, co przyznaje biegły pulmonolog w opinii uzupełniającej, gdyż sumujące się skutki wszystkich schorzeń nie można rozpatrywać oddzielnie, jakby nie wpływały one na ogólny stan zdrowia i ocenę zdolności do pracy. Powyższa ocena stanu zdrowia ubezpieczonej znajduje odzwierciedlenie w ocenie dokonanej przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w G., który wskazał na niezdolność ubezpieczonej do pracy, konieczność stałej opieki i pomocy drugiej osoby w pełnieniu ról społecznych oraz ograniczenia spełniające kryteria ustawy prawo o ruchu drogowym, którą biegły w pełni podziela. W ocenie biegłego ubezpieczona nie jest zdolna do wykonywania jakiejkolwiek pracy na ogólnodostępnym rynku pracy. Przeciwskazana jest praca w ekspozycji na alergeny. W kontakcie z wieloma osobami naraża się ją na zaostrzenie objawów zapalenia dróg oddechowych czy skóry w wyniku ekspozycji na zmienne warunki pogodowe. Ubezpieczona ma bowiem istotnie zmniejszoną odporność ogólną, tolerancję i zdolność do wysiłku a charakter i uwarunkowania wewnętrze stanów chorobowych nie pozwalają na wniosek o możliwości przywrócenia zdolności do pracy, w tym na stanowisku pracownika biurowo – administracyjnego czy na innych stanowiskach pracy.

Sąd uznał opinie biegłych za w pełni wiarygodne, gdyż są one zupełne, wewnętrznie niesprzeczne, nawzajem ze sobą korespondują i uzupełniają się. W ocenie Sądu wnioski w nich zawarte są wyczerpujące, logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie zostały wydane przez lekarzy – specjalistów z dziedzin medycyny adekwatnych do wskazywanych przez ubezpieczoną schorzeń. Choć opiniowali w sprawie także biegły kardiolog i pulmonolog, których opinie Sąd uznał także za wiarygodne, lecz z uwagi na fakt, iż biegli opiniowali przez pryzmat własnych specjalizacji , za mające znaczenie poboczne w kontekście opinii biegłego dermatologa i specjalisty medycyny pracy. Zdaniem Sądu sporządzone w niniejszej sprawie opinie biegłych dermatologa i specjalisty medycyny pracy są miarodajnym i rzetelnym środkiem dowodowym. Sąd w pełni podziela ustalenia opinii i ich wnioski. Konkluzja opinii biegłego dermatologa i specjalisty medycyny pracy jest wynikiem logicznego wnioskowania. Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków nie budził zastrzeżeń Sądu i w połączeniu z kryterium zgodności z zasadami logiki, wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii, wydane przez tych biegłych opinie uznać należało za przekonujący dowód w sprawie. W ocenie Sądu ustalenia zawarte w opinii biegłego dermatologa i specjalisty medycyny pracy i wnioski płynące z ich opinii są logiczne, spójne i w wystarczający sposób wyjaśniają kwestie dalszej całkowitej niezdolności ubezpieczonej do pracy , dlatego też Sąd podzielił wnioski z nich płynące.

Nie uszło uwadze Sądu, iż ubezpieczona zakwestionowała opinie biegłych pulmonologa oraz internisty, jednakże biegli w sposób merytoryczny i pełny odnieśli się do zgłoszonych przez nią zastrzeżeń, co nie pozwala na podważenie wniosków z nich płynących. Niemniej z przyczyn wskazanych wyżej nie stanowią one podstawy do orzekania w sprawie.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych z kolei zakwestionował opinie biegłego dermatologa oraz biegłego z zakresu medycyny pracy. Wskazać jednakże należy, iż zastrzeżenia te także nie zasługiwały na uwzględnienie. Odnośnie bowiem opinii biegłego dermatologa zastrzeżenia sprowadzały się do polemiki z prawidłowo uzasadnioną opinią biegłego. Organ rentowy wskazał, że nie dopatrzył się takiej patologii zmian skóry, które pozwoliłyby na ustalenie najwyższego stopnia naruszenia sprawności organizmu, nie uzasadniając jednakże dlaczego chwilowa remisja powoduje odzyskanie przez ubezpieczoną częściowej zdolności do pracy. Stwierdzić należy, iż wbrew twierdzeniom organu rentowego chwilowa remisja choroby nie powoduje automatycznie, że dane schorzenie nie powoduje dalszej całkowitej niezdolności do pracy, na co trafnie wskazał biegły dermatolog i co znalazło odzwierciedlenie również w opinii biegłego z zakresu medycyny pracy. Odnosząc się zaś do zastrzeżeń dotyczących opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej w pierwszej kolejności wskazać należy, iż opinia ta została sporządzona przez lekarza specjalistę wpisanego na listę biegłych sądowych z zakresu medycyny pracy. Tym samym zarzut sporządzenia opinii przez biegłego, który nie jest specjalistą z zakresu medycyny pracy uznać należało jako niezasługujący na uwzględnienie. Odnosząc się zaś do pozostałych zastrzeżeń wskazać należy, iż biegły w sposób wyczerpujący wskazał, dlaczego uznał ubezpieczoną za nadal całkowicie niezdolną do pracy i jakie potencjalne czynniki, zarówno przy wykonywaniu pracy umysłowej jak i pracy fizycznej, decydują o braku poprawy w stanie zdrowia ubezpieczonej. Dlatego też żaden z podniesionych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych zarzutów , w ocenie Sądu , nie zasługiwał na uwzględnienie.

Przy ocenie opinii biegłych, zdaniem Sądu, nie sposób pominąć także faktu, iż biegły pulmonolog, choć nie podzielił zastrzeżeń ubezpieczonej do wydanej opinii , to jednak uwzględniając współistnienie innych schorzeń ( dermatologicznych i kardiologicznych ) wnioskował o powołanie specjalisty medycyny pracy , który wydałby opinię łączącą wszystkie te specjalności, tym samym dostrzegając złożoność stanu chorobowego ubezpieczonej, będącego wypadkową wielu schorzeń.

W tym miejscu zatem nie sposób pominąć także przedłożonego przez ubezpieczoną orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności, które choć nie ma zasadniczego znaczenia dla orzeczenia o jej całkowitej niezdolności do pracy, pozwala na pogłębioną analizę sytuacji zdrowotnej strony. O ile przedmiotem sporu jest niezdolność do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych , to nie sposób przy ocenie stanu zdrowia strony pominąć tego dokumentu w zakresie schorzeń wiodących : 7-S ( schorzenia układu oddechowego i krążenia ) oraz 11 – I ( inne , w tym schorzenia : endokrynologiczne, metaboliczne, zaburzenia enzymatyczne, choroby zakaźne, odzwierzęce, zeszpecenia, choroby układu krwiotwórczego), wskazującego na istnienie znacznego stopnia niepełnosprawności. Na powyższe wskazywał także biegły specjalista medycyny pracy, odnosząc się do tezy dowodowej postanowienia Sądu z dnia 05 września 2016r. ( k. 151 akt sprawy )

Odnośnie czasookresu trwania całkowitej niezdolności do pracy Sąd Okręgowy miał na uwadze opinie biegłych dermatologa i specjalisty medycyny pracy jako wiodące . Z opinii biegłych wynika w sposób jednoznaczny, że ubezpieczona jest nadal całkowicie niezdolna do pracy na stałe.

Sąd jest zobligowany orzekać zgodnie z obowiązującymi przepisami, z których wynika, że niezdolność do pracy jest orzekana tylko na czas określony nie dłuższy niż 5 lat. Możliwe jest jej orzeczenie na okres dłuższy niż 5 lat tylko wtedy, gdy według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu. (art. 13 ust. 2 ustawy).

Mając na uwadze fakt, że orzekanie o niezdolności do pracy na stałe jest wyjątkiem , Sąd uwzględniając wnioski płynące z opinii biegłych dermatologa i specjalisty medycyny pracy uznał, że zachodzą przesłanki do stwierdzenia trwałej całkowitej niezdolności ubezpieczonej do pracy .

Podkreślenia wymaga, iż Sąd oceniając opinię biegłego pod względem: fachowości, rzetelności czy jej logiki nie może nie podzielać poglądów biegłego, czy też w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń (por. wyrok SN z 19 grudnia 1990 r. I PR 148/90 LEX 5319). Wynik opinii biegłego w tym wypadku, nie może być bowiem przedmiotem odmiennych ustaleń sądu - wynikających jedynie z polemiki z wnioskami biegłego w dziedzinie wymagającej wiedzy specjalistycznej. W przeciwnym bowiem wypadku doszłoby do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (por. wyrok SN z 7 lipca 2005 r. II UK 277/04 publ. OSNP 2006/5-6/07).

Reasumując, wynik przeprowadzonego postępowania dowodowego daje podstawy do stwierdzenia, iż ubezpieczona jest nadal całkowicie niezdolna do pracy od 01 listopada 2014 roku na stałe , co uzasadniało na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w zw. z cytowanymi wyżej przepisami orzeczenie jak w punkcie 1 wyroku.

Działając na podstawie przepisu art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd stwierdził, że pozwany organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem poczynienie wiążących ustaleń, co do stanu zdrowia ubezpieczonej, mających wpływ na prawo do wnioskowanego świadczenia, nastąpiło na etapie postępowania sądowego, wzbogaconego o dodatkową dokumentację medyczną przedłożoną przez ubezpieczoną do sprawy , o czym orzeczono w punkcie 2 wyroku.

SSO Monika Popielińska