Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. IV Wydział Pracy w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Jolanta Jaros- Skwarczyńska

po rozpoznaniu w dniu 01 lutego 2017 r. w Tomaszowie Mazowieckim

na rozprawie

sprawy z powództwa I. S. (1)

przeciwko K. B. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowa (...) z siedzibą w T.

o wynagrodzenie za pracę i ekwiwalent za urlop

1/. oddala powództwo;

2/. przyznaje radcy prawnemu J. W. – prowadzącej Kancelarię Radcy Prawnego w T. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim kwotę 553.50 (pięćset pięćdziesiąt trzy złotych 50/100), w tym kwotę 103.50 (sto trzy złotych 50/100) należnego podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce I. S. (1) z urzędu.

Sygn. akt IV P 60/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 02 września 2012 r., skierowanym przeciwko pozwanej K. B. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowa (...) K. B. z siedzibą w T., powódka I. S. (1) wnosiła o zasądzenie na jej rzecz:

- odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia,

- wynagrodzenia za pracę za miesiąc sierpień 2012 roku wraz z odsetkami ustawowymi od dnia jego wymagalności do dnia zapłaty,

- ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za 2011 i 2012 rok;

- wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.

Postanowieniem z dnia 01 października 2012r., Sąd ustanowił dla powódki I. S. (1) pełnomocnika z urzędu w osobie radcy prawnego.

Na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2013r., pełnomocnik powódki z urzędu sprecyzował dochodzone roszczenie wnosząc o zasądzenie na rzecz powódki I. S. (1) odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę w kwocie 4.000 zł brutto, wynagrodzenia za pracę za miesiąc sierpień 2012 r. w wysokości 1.200 zł brutto, ekwiwalentu za 26 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego za rok 2011 i 2012 w łącznej kwocie 2.000 zł brutto oraz wynagrodzenia za 45 godzin nadliczbowych w wysokości 1.000 zł.

Pełnomocnik pozwanej nie uznał tak sprecyzowanego roszczenia i wnosił o jego oddalenie w całości podnosząc, iż powódce I. S. (1) zostało wypłacone wynagrodzenie za pracę za miesiąc sierpień 2012 r. wraz z odsetkami, za miesiąc wrzesień 2012 r. wraz z odsetkami oraz ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w łącznej kwocie 2.277,27 zł.

Na rozprawie w dniu 28.03.2014r., pełnomocnik powódki z urzędu precyzując ostatecznie żądania pozwu wnosił o zasądzenie łącznie kwoty 6.422,73 zł z tytułu odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, wynagrodzenia za pracę, ekwiwalentu za niewykorzystany urlop oraz wynagrodzenia za godziny nadliczbowe.

Postanowieniem z dnia 28 marca 2014 r., wydanym na rozprawie, Sąd wyłączył do odrębnego postępowania sprawę z powództwa I. S. (1) przeciwko K. B. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Firma Handlowa (...) K. B. w T. o wynagrodzenie za pracę, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe i ekwiwalent za niewykorzystany urlop.

Przedmiotowa sprawa została zarejestrowana pod nową sygn. akt IV P 60/14.

Na rozprawie w dniu 07 listopada 2017r., pełnomocnik powódki popierając wniesione powództwo wnosił o zasądzenie kwoty ok. 2000,00 zł tytułem ekwiwalentu za urlop oraz kwoty 2000,00 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Powódka I. S. (1) była zatrudniona u pozwanego pracodawcy, na podstawie umowy o pracę z dnia 15 stycznia 2008r. zawartej na czas określony do dnia 31 stycznia 2013 r., na stanowisku sprzedawca -kasjer w pełnym wymiarze czasu pracy.

Pozwana K. B. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) .H. (...) z siedzibą w T.

Powódka I. S. (1) pracowała razem z M. M.. W ciągu dnia pracowały wspólnie od godziny 10 do godziny 14, gdyż było ustalone, że gdy jedna z nich rozpoczynała pracę o godz. 07 rano, to druga z nich parce tę rozpoczynała później tj. o godz. 10.00, a kończyła ją o godz. 18.00.

Faktyczne godziny pracy były zapisywane w tzw. „zeszycie”, który w nieznanych okolicznościach zaginął.

dowód: akta osobowe powódki I. S. (1);

zeznania świadka M. M. – protokół rozprawy audio video z dnia 07.11.2016r. 00:07:55- 00:56:13 k. 87 verte i k.88;

zeznania pozwanej K. B. – k. 94 verte;

W dniu 04 września 2012r., powódka I. S. (1) otrzymała pismo o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych (art. 52 §1 pkt 1 k.p.).

Powódka I. S. (1) odmówiła przyjęcia i podpisania oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia.

dowód: akta osobowe powódki I. S. (1);

W 2011 i 2012 roku, powódka I. S. (1) przebywała na urlopie wypoczynkowym w następujących okresach:

- od 01.02.2011r. do 26.02.2011r.;

- w dniu 06.06.2011r. oraz od 21.06.2011r. do 24.06.2011r.;

- od 07.05. 2012r. do 25.05.2012r oraz w dniu 08.06.2012r.;

- w dniu 20.07.2012r. oraz od 13.08.2012r. do 24.08.2012r.

dowód: listy obecności powódki I. S. (1) –k.31;

wnioski powódki I. S. (1) o udzielenie urlopu wypoczynkowego z 2011 i z 2012 roku –k. 31;

W dniu 03 grudnia 2012r. pozwana K. B. dokonała na rzecz powódki I. S. (1) zapłaty w formie przekazu pocztowego kwoty 2.277,27 złotych. Na powyższą kwotę składało się:

- wynagrodzenie za pracę za miesiąc sierpień 2012r. w kwocie 1.111,86 zł;

- odsetki ustawowe od wynagrodzenia za miesiąc sierpień 2012r. w kwocie 32.08 zł;

- wynagrodzenie za pracę za miesiąc wrzesień 2012r. w kwocie 104,78 zł;

- odsetki ustawowe od wynagrodzenia za miesiąc wrzesień 2012r. w kwocie 1.90 zł;

- ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy (za 20 dni) w kwocie 995,79 zł;

- odsetki od ekwiwalentu za niewykorzystany urlop w kwocie 30.86 zł.

dowód: kserokopia przekazu pocztowego z dnia 03.12.2002r. na kwotę 2.277,27 zł – k.31;

zeznania pozwanej K. B. – k. 94 verte;

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności zeznań świadka M. M., pozwanej K. B. oraz załączonych dokumentów w postaci list płac jak i list obecności powódki I. S. (1), których prawdziwość i autentyczność nie budziła wątpliwości, jak również nie zostały one zakwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako nieuzasadnione podlega oddaleniu w całości.

W myśl art. 151 § 1 k.p. praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy, stanowi pracę w godzinach nadliczbowych.

Praca w godzinach nadliczbowych jest dopuszczalna w razie:

1) konieczności prowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia lub środowiska albo usunięcia awarii,

2) szczególnych potrzeb pracodawcy.

Zdaniem Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie zasadności zgłoszonego przez powódkę roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.

Wskazać należy, iż powódka I. S. (1) reprezentowana w toku niniejszego postępowania przez profesjonalnego pełnomocnika, nie przedstawiła wiarygodnych dowodów pozwalających na ustalenie, iż obowiązki pracownicze realizowała z przekroczeniem obowiązującego ją normatywnego czasu pracy tj. w zakresie przez nią deklarowanym, jak również że zakres powierzonych jej zadań świadczenia pracy w takim wymiarze wymagał.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Podnieść należy, iż brak wykazania powyższych okoliczności obciążać musi zawsze podmiot, na którym spoczywa ciężar tego dowodu, Sąd nie ma bowiem ani obowiązku, ani też możliwości wyręczania stron w wyjaśnianiu treści łączących strony stosunków, w sytuacji gdy pozostają one w tym zakresie bierne. Zgodnie z podstawową w procesie cywilnym zasadą kontradyktoryjności, to strony zobowiązane są do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne stając się dysponentem postępowania dowodowego, zaś Sąd jest zwolniony od odpowiedzialności za jego wynik (vide: orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 roku, II CKN 70/96, OSNC 1997, Nr 8, poz. 113, z dnia 16 grudnia 1997 roku, II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, Nr 20, poz.662).

Na gruncie przedmiotowej sprawy na uwagę zasługuje też stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 11 sierpnia 2004 roku (II PK 9/2004) zgodnie z którym pracownik dochodzący roszczeń z tytułu wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych winien wskazać ile godzin, każdego dnia przepracował, aby móc skutecznie domagać się dodatkowego wynagrodzenia z tego tytułu. W tym zakresie nie wystarczy zatem ogólne wskazanie, że pracownik „zwykle” pracował w nadgodzinach, bez podania konkretnych przykładów pracy, która faktycznie była wykonywana w godzinach nadliczbowych.

W ocenie Sądu powódka I. S. (1) powyższemu obowiązkowi nie sprostała, a zatem wniesione w tym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Powódka I. S. (1) reprezentowana w toku niniejszego postępowania przez profesjonalnego pełnomocnika, jako podmiot domagający się od pozwanego pracodawcy zapłaty wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, nie udowodniła zarówno istnienia zobowiązania jak i też nie wykazała jego wysokości.

Odnośnie dochodzonego roszczenia o wynagrodzenie za pracę jak i ekwiwalent za urlop wypoczynkowy Sąd uznał, iż roszczenia te jako nieuzasadnione również podlegają oddaleniu.

Podkreślić bowiem należy, iż pozwana K. B. w dniu 03.12. (...). (już po wniesieniu pozwu), dokonała zapłaty w drodze przekazu pocztowego, na rzecz powódki I. S. (1):

- kwoty 1.111,86 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiąc sierpień 2012r. wraz z ustawowymi odsetkami w kwocie 32.08 zł,

- kwoty 104,78 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiąc wrzesień 2012r. wraz z ustawowymi odsetkami w kwocie 1.90 zł;

- kwoty 995,79 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w ilości 20 dni wraz z należnymi ustawowymi odsetkami w kwocie 30.86 złotych.

Nie bez znaczenia dla oceny zasadności dochodzonych w tym zakresie roszczeń pozostaje również i ta okoliczność, iż pełnomocnik powódki w żaden sposób nie zakwestionował wysokości wypłaconych powódce kwot z tytułu wynagrodzenia za pracę i ekwiwalentu za urlop, jak i również nie zakwestionował skutecznie ilości dni urlopu wypoczynkowego za które ekwiwalent ten został powódce I. S. (1) wypłacony.

O kosztach zastępstwa procesowego, o których mowa punkcie 2 wyroku, Sąd orzekł na podstawie § 11 ust.1 pkt. 2 w zw. § 6 pkt 3 w zw. z § 15-16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163 poz. 1349 ze zm.).

Koszt udzielonej pomocy prawnej z urzędu z tego tytułu stanowił zatem łącznie kwotę 553.50 złotych, powiększoną o stawkę 23 % podatku VAT (art. 41 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt. 1 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - Dz. U. z dnia 5 kwietnia 2004 r. w zw. z § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Z tych wszystkich względów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.