Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania J. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 31 października 2014 roku nr (...)

w sprawie J. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1661/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 17 listopada 2015 r.

Decyzją z dnia 31 października 2014 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.), odmówił J. P. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia
27 października 2014 r. stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

Odwołanie od tej decyzji wniosła J. P., domagając się jej zmiany
i przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołująca podniosła, że występuje u niej szereg poważnych schorzeń, co potwierdza zgromadzona w aktach ZUS dokumentacja medyczna, które powodują, że nie może wykonywać jakiejkolwiek pracy. Wskazała też, że od 16 lat pobierała rentę, a stan jej zdrowia nie uległ poprawie.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazał, że odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności, które miałyby wpływ na zmianę orzeczenia komisji lekarskiej ZUS.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołująca J. P., urodzona (...)r., ukończyła liceum zawodowe chemiczne, a pracowała jako laborantka
i sprzedawca.

Od 4 marca 1999 r. do 31 grudnia 2001 r. ubezpieczona pobierała rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, zaś od 1 stycznia 2002 r. do 30 czerwca 2014 r. rentę
z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 12 czerwca 2014 r. wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie jej prawa do renty na dalszy okres.

W orzeczeniu z dnia 23 września 2014 r. lekarz orzecznik ZUS uznał, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.

Na skutek sprzeciwu, sprawa skierowana została do rozpatrzenia przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 27 października 2014 r. podtrzymała stanowisko wyrażone przez lekarza orzecznika.

Na tej podstawie, decyzją z dnia 31 października 2014 r. ZUS Oddział w T. odmówił J. P. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(okoliczności bezsporne)

Sąd Okręgowy ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

U odwołującej zdiagnozowano:

-

stan po przebytym urazie wielonarządowym w obrębie jamy brzusznej,

-

stan po operacyjnym leczeniu przepukliny brzusznej,

-

nadciśnienie tętnicze pierwotne stabilne,

-

zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i L-S,

-

chorobę refluksową,

-

przepuklinę rozworu przełykowego.

Ubezpieczona jest osobą zdolną do pracy zarobkowej.

W uzasadnieniu opinii podali, że w 1999 r. odwołująca doznała urazu brzucha
z krwawieniem wewnętrznym, z usunięciem śledziony, części trzustki oraz jelita grubego. Aktualnie, w badaniu fizykalnym stwierdza się u niej brzuch miękki niebolesny, prawidłową perystaltykę, przy głębokiej palpacji brzuch tkliwy w śródbrzuszu i rozległą bliznę w obrębie jamy brzusznej. Wnioskodawczyni leczona była z powodu przepukliny brzusznej
z założeniem siatki wzmacniającej powłoki. W dokumentacji medycznej stwierdza się refluks żołądkowy i przepuklinę rozworu przełykowego. Nadciśnienie tętnicze (aktualnie
145/80 mmHg) pierwotne i skurcze dodatkowe nadkomorowe przebiegają bez zmian narządowych i objawów niewydolności krążeniowej. Nadciśnienie tętnicze niepowikłane, przebiegające z wydolnym układem krążenia nie ogranicza zdolności ubezpieczonej do pracy. W badaniu fizykalnym narządu ruchu rozpoznano u wnioskodawczyni wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych kręgosłupa szyjnego i L-S z ograniczeniem ruchomości kręgosłupa szyjnego, próbą B-M 2 cm, ograniczeniem rotacji o 10° oraz zgięcia do boku lewego o 20°. W obrębie kręgosłupa L-S występuje bolesność przy ucisku na wyrostki ościste, a w obu barkach ograniczenie ruchomości miernego stopnia. W badaniu neurologicznym nie stwierdzono patologicznych objawów, ani odruchów. Liczne schorzenia występujące u badanej naruszają sprawność jej organizmu, powodując dysfunkcję narządu ruchu, ale nie w stopniu uzasadniającym stwierdzenie niezdolności do pracy. Wnioskodawczyni jest osobą zdolną do pracy zarobkowej zgodnej z wykształceniem, za wyjątkiem ciężkiej pracy fizycznej wymagającej dźwigania i noszenia ciężkich przedmiotów. Stwierdzone nieprawidłowości i ograniczenia w zakresie układu ruchu (ocena neurologiczna
i ortopedyczna) nie powodują u niej istotnej dysfunkcji. W badaniu fizykalnym stwierdzono poprawę stanu zdrowia, w tym w zakresie schorzeń układu pokarmowego, jak też brak istotnego naruszenia sprawności organizmu w zakresie pozostałych chorób. Stan odżywienia ubezpieczonej ocenić należy jako prawidłowy. W wynikach badań dodatkowych nie stwierdzono zmian typowych dla niedożywienia (np. anemii). W tym zakresie wystąpiła
u opiniowanej poprawa. U odwołującej nie obserwuje się nawrotu przepukliny brzusznej. Przeprowadzone leczenie operacyjne było skuteczne. Takie zaburzenia, jak: hipercholesterolemia, stan przedcukrzycowy oraz dodatni HBS bez cech przewlekłego zapalenia wątroby (prawidłowe badania enzymatyczne wątroby) nie mają znaczenia orzeczniczego.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 01.07.2015 r.- k. 10-12,

-

opinia uzupełniająca z dnia 28.09.2015 r.- k. 39,

Sąd w całości podzielił opinię biegłych chirurga ortopedy- traumatologa, neurologa, kardiologa i specjalisty chorób wewnętrznych, uzupełnioną w dniu 28 września 2015 r., uznając, że zawiera ona kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu organizmu odwołującej,
a ponadto uwzględnia wpływ rozpoznanych u niej schorzeń na zdolność do pracy. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłych oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osób sporządzających opinię. Dlatego też, Sąd podzielił wnioski biegłych sądowych o braku
u wnioskodawczyni niezdolności do pracy. Zauważyć przy tym trzeba, że opinia wydana została przez biegłych sądowych o specjalnościach adekwatnych do schorzeń zdiagnozowanych u odwołującej. Podkreślić ponadto należy, iż opiniujący w sprawie biegli swoje ustalenia i wnioski wywiedli po szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej oraz badaniu ubezpieczonej.

Opinia zasadnicza została zakwestionowana przez odwołującą, która podniosła, że dokonując oceny jej stanu zdrowia biegli sądowi nie uwzględnili wszystkich występujących
u niej schorzeń. Podała, że z dokumentacji medycznej, a także opinii biegłych sądowych
z 2006 r. jednoznacznie wynika, iż jest osobą schorowaną i niezdolną do normalnego funkcjonowania, w tym wykonywania jakiejkolwiek, nawet lekkiej, pracy. Ubezpieczona wskazała też, że opinia jest lakoniczna, niedostatecznie uzasadniona, wewnętrznie sprzeczna
i nierzetelna, na co wskazują między innymi stwierdzenia, że nie ma śledzony z powodu jej wycięcia i że śledziona jest u niej niepowiększona. W piśmie zawierającym zarzuty odwołująca wniosła o dopuszczenie w sprawie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych sądowych, a ponadto dowodu z opinii niezależnych biegłych chirurga, neurologa
i reumatologa.

Na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2015 r. Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłych sądowych celem ustosunkowania się do podniesionych zarzutów, w szczególności poprzez wskazanie, na czym polega poprawa stanu zdrowia odwołującej w stosunku do stanu zdrowia stwierdzonego w opinii z dnia 20 kwietnia 2006 r.

W opinii uzupełniającej z dnia 28 września 2015 r. biegli neurolog, kardiolog
i specjalista chorób wewnętrznych podtrzymali wnioski wynikające z opinii zasadniczej. Wskazali, że opinia sądowo- lekarska wydana w sprawie o sygn. akt IV U 643/06 sporządzona została na podstawie badania lekarskiego przeprowadzonego w marcu 2006 r.,
a więc przed 9 laty. Zauważyli, iż biegli sądowi uznali wówczas, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy jedynie na okres 18 miesięcy, co jednoznacznie wskazuje na akceptację możliwości stosunkowo szybkiej poprawy jej stanu zdrowia. W opinii uzupełniającej biegli sądowi w sposób kategoryczny stwierdzili, że w stosunku do 2006 r. nastąpiła istotna poprawa stanu zdrowia u odwołującej, jeżeli chodzi o układ trawienny. Stan odżywienia ocenili jako prawidłowy i nie stwierdzili nawrotu przepukliny brzusznej. Biegli sądowi podali, że nadciśnienie tętnicze niepowikłane, przebiegające z wydolnym układem krążenia, podobnie jak w roku 2006 r., nie ogranicza zdolności ubezpieczonej do pracy. Zaakcentowali, że stwierdzone nieprawidłowości i ograniczenia w zakresie układu ruchu nie powodują u badanej istotnej dysfunkcji. Reasumując, wskazali na poprawę stanu zdrowia odwołującej w zakresie schorzeń układu pokarmowego, jak też brak istotnego naruszenia sprawności jej organizmu w zakresie pozostałych schorzeń.

Również ta opinia została zakwestionowana przez odwołującą, która powtórzyła swoje dotychczasowe, zasadnicze, zarzuty, wnosząc o dopuszczenie w sprawie dowodu z opinii niezależnych biegłych.

Wydana w sprawie opinia sądowo- lekarska, uzupełniona w dniu 28 września 2015 r., jest pełna i wyczerpująca. W sposób przejrzysty obrazuje stan zdrowia ubezpieczonej. Odpowiada też na wszystkie istotne pytania, w pełni realizując dyspozycję Sądu wyrażoną
w sentencji postanowienia o powołaniu biegłych sądowych. Biegli ci na podstawie badania wnioskodawczyni, które przeprowadzone zostało dokładnie, zgodnie z obowiązującymi
w tym zakresie standardami oraz dogłębnej analizy dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach rentowych, w tym wyników badań specjalistycznych, dokonali prawidłowego rozpoznania i sformułowali ostateczne wnioski, które Sąd w pełni podziela. Biegli sądowi dokonali oceny stanu zdrowia ubezpieczonej z punktu widzenia kryteriów określonych dyspozycją art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS- wyraźnie wskazując, że liczne schorzenia występujące u badanej naruszają sprawność jej organizmu, powodując dysfunkcję narządu ruchu, ale nie w stopniu powodującym niezdolność do pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. O częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena stopnia i zakresu ich wpływu na utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, przy czym do przyjęcia częściowej niezdolności do pracy wymaga się znacznego stopnia utraty zdolności do pracy. Takiego zaś stopnia naruszenia sprawności organizmu biegli sądowi u wnioskodawczyni nie stwierdzili. W opinii zasadniczej biegli jednoznacznie stwierdzili, że u odwołującej doszło do poprawy stanu zdrowia, zaś w opinii uzupełniającej z dnia 28 września 2015 r. dokładnie wskazali, na czym ta poprawa polega. To, że w składzie biegłych sądowych, którzy wydali opinię uzupełniającą zabrakło chirurga, nie umniejsza jej waloru dowodowego. Biegłego
J. S., specjalisty z zakresu chirurgii i ortopedii- traumatologii, nie ma już na liście biegłych prowadzonej przez Prezesa Sądu Okręgowego w Tarnowie, w związku z czym nie mógł on raz jeszcze wypowiedzieć się o stanie zdrowia wnioskodawczyni. Tylko zatem biegli neurolog, kardiolog i specjalista chorób wewnętrznych, którzy wydawali opinię zasadniczą, mogli ustosunkować się do zarzutów wnioskodawczyni. Argumenty biegłych sądowych są racjonalne i przekonujące. Stan zdrowia jest kategorią zmienną. Stopień natężenia danej choroby, czy kilku schorzeń może być różny w poszczególnych okresach. Stan ten może się pogarszać, ale też ulegać poprawie. Rację mieli przy tym biegli sądowi podnosząc, że wnioskodawczyni może korzystać z leczenia w ramach L4 i rehabilitacji. W ocenie Sądu, wnioski wydanej w sprawie opinii są prawidłowe. W orzecznictwie przyjmuje się tymczasem, że w postępowaniu sądowym ocena całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy,
w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy- weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników- wymaga wiadomości specjalnych. W takiej sytuacji, sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych. Dopuszczając tego rodzaju dowód sąd nie może czynić ustaleń sprzecznych
z opinią biegłego (biegłych), jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok SN z dnia 27 listopada 1974 r.,
II CR 748/74, LEX nr 7618; wyroki SA w Szczecinie: z dnia 13 lutego 2014 r., III AUa 670/13, LEX nr 1441549 i z dnia 18 września 2014 r., III AUa 14/14, LEX nr 1527188).
W wyroku z dnia 17 kwietnia 2014 r., I UK 378/13 ( Legalis nr 998522) Sąd Najwyższy podniósł zaś, że prawo do renty przysługuje dopóty, dopóki ubezpieczony spełnia warunki ustawowe, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 3 w związku z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Oznacza to, że dopuszczalne jest okresowe weryfikowanie uprawnień rentowych, uzależnionych od dalszego trwania stanu niezdolności do pracy (art. 107 ustawy). Dlatego, nawet długotrwałe pobieranie renty z tytułu niezdolności do pracy nie wyklucza negatywnego zweryfikowania takich uprawnień rentowych, które nie były ustalone „na stałe”, wskutek zmian w stanie zdrowia wymaganych do utrzymania uprawnień rentowych lub dalszego ustalenia prawa do renty.

Mając na uwadze, że okoliczności sporne zostały w sprawie dostatecznie wyjaśnione, Sąd oddalił wnioski dowodowe odwołującej o dopuszczenie w sprawie dowodu z opinii innych niezależnych biegłych. Wydana w sprawie opinia, uzupełniona w dniu 28 września 2015 r., wyjaśnia kwestie sporne w sposób pełny, powołując się na rzeczowe, konkretne
i przekonujące argumenty. W tym miejscu należy jedynie zauważyć, iż w orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że potrzeba powołania innego (kolejnego) biegłego (biegłych) powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej (złożonych) opinii. Jeżeli więc opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka jest niepełna dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia w sprawie kolejnej opinii (por. wyrok SN z dnia 6 maja 2009 r., II CSK 642/08, Legalis, postanowienie SN z dnia 6 czerwca
2012 r., I UK 113/12, Legalis ). Sąd orzekający w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie ma więc obowiązku dopuszczania dowodów, zwłaszcza z opinii biegłych lekarzy, tak długo, aż strona uzyska opinię odpowiadającą jej oczekiwaniom
(por. postanowienia SN: z dnia 10 grudnia 2012 r., I UK 456/12, Legalis nr 667007 i z dnia 17 czerwca 2008 r., I UK 47/08, Legalis nr 173063). Brak jest jakichkolwiek powodów, aby biegłym sądowym, którzy wypowiadali się o stanie zdrowia ubezpieczonej w tej sprawie czynić zarzut stronniczości tylko dlatego, że opinie są dla odwołującej niekorzystne. Zdaniem Sądu, nie ma żadnych powodów, aby podważać rzetelność i uczciwość biegłych sądowych. Biegli, zgodnie ze swoimi specjalizacjami, opierając się na wiedzy medycznej i wieloletnim doświadczeniu zawodowym, sformułowali wnioski o stanie zdrowia ubezpieczonej, które znajdują potwierdzenie w wynikach przeprowadzonych badań. W wyroku z dnia 14 lutego 2013 r., II CSK 371/12, Legalis nr 719215) Sąd Najwyższy podniósł, że dopiero niemerytoryczne, wyrażające negatywne emocje uwagi zawarte w opinii biegłego sądowego pod adresem strony lub jej pełnomocnika mogą uzasadniać wątpliwości co do jego bezstronności w sprawie i stanowić podstawę do jego wyłączenia przez sąd
(art. 281 w związku z art. 49 k.p.c.). W wyroku tym Sąd Najwyższy podkreślił, że biegły sądowy nie powinien w tekście opinii zamieszczać uwag niemerytorycznych ani wyrażać swoich ocen w nieodpowiedniej formie. Takich stwierdzeń wydana w sprawie opinia nie zawiera. W wyroku z dnia 2 października 2014 r., I ACa 342/14, Legalis nr 1163424) Sąd Apelacyjny w Łodzi podniósł natomiast, że w świetle art. 49 k.p.c. w związku
z art. 281 k.p.c., za okoliczność uzasadniającą wątpliwości co do bezstronności należy uznać rodzaj emocjonalnego zaangażowania biegłego w odniesieniu do strony postępowania sądowego bądź jej przedstawiciela. W judykaturze wskazuje się na przykłady relacji mogących ewentualnie uzasadniać wątpliwości co do bezstronności w konkretnej sprawie,
a są to: przyjaźń, nienawiść, więź rodzinna, powiązania majątkowe, gospodarcze, jak również ujawniona niechęć lub sympatia do strony albo faworyzowanie jednej ze stron kosztem drugiej. W tej sprawie sytuacje takie nie miały miejsca. W powołanym wyżej wyroku Sąd Apelacyjny zwrócił również uwagę na to, że samo niezadowolenie strony z treści sporządzonej opinii nie stanowi okoliczności, która mogłaby rodzić obiektywnie uzasadnione wątpliwości co do bezstronności biegłego sądowego.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy i w jakim stopniu odwołująca J. P. jest niezdolna do pracy, czy istniejąca u niej poprzednio częściowa niezdolność do pracy ustała, czy nastąpiła poprawa jej stanu zdrowia i na czym polega oraz kiedy powstała niezdolność do pracy.

Stosownie do treści art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W myśl art. 57 ust. 1 powołanej ustawy, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ust. 1 ustawy, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie, jak stanowi art. 13 ust. 1 ustawy, przy ocenie stopnia
i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak również możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłych chirurga ortopedy- traumatologa, neurologa, kardiologa i specjalisty chorób wewnętrznych, odwołująca, pomimo zdiagnozowania u niej stanu po przebytym urazie wielonarządowym w obrębie jamy brzusznej, stanu po operacyjnym leczeniu przepukliny brzusznej, nadciśnienia tętniczego, zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego i L-S, choroby refluksowej oraz przepukliny rozworu przełykowego, nie jest osobą niezdolną do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Skoro więc zaskarżona przez odwołującą decyzja ZUS Oddział w T. z dnia
31 października 2014 r. była zasadna, jej odwołanie od tej decyzji należało oddalić, przyjmując jako podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia powołane wyżej przepisy ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.