Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale prokuratora Leszka Wójcika

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2017 r.

sprawy K. P. i M. P.

oskarżonych z art. 228 § 3 k.k. i inne

na skutek apelacji, wniesionych przez oskarżonego M. P. i obrońcę oskarżonego K. P.

od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie

z dnia 25 października 2016 r. sygn. akt II K 781/15

I.  w zaskarżonej części wyrok zmienia w ten sposób, że na podstawie art. 66§1 kk i art. 67§1 kk postępowanie karne wobec oskarżonego M. P. warunkowo umarza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata; na podstawie art. 67§3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500 (pięćset) złotych;

II.  w pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego M. P. 60 zł opłaty za obie instancje, zaś od oskarżonego K. P. kwotę 430 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, stwierdzając, że w pozostałym zakresie wydatki postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa.

Sygn. II Ka 764/16

UZASADNIENIE

K. P. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 17 lipca 2014 r. w m. K. (...), woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przyjął od T. O. korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 62 zł za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) - właściciel Stacji Kontroli Pojazdów nr (...)poświadczył w dowodzie rejestracyjnym seria (...) Nr (...) ciągnika rolniczego marki (...) nr rej (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne - zaświadczył o przeprowadzeniu w tym dniu okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 ze zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U.2012.996 ze zm.) i jego pozytywnym wyniku, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego ww. pojazdu,

tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 kk w zb. z art. 271§ 3 kk w zw. z art. 11§ 2 kk

II. w dniu 18 lipca 2014 r. w m. K. (...), woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przyjął od J. B. korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 161 zł za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego ww. pojazdu, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) - właściciel Stacji Kontroli Pojazdów nr (...) poświadczył w dowodzie rejestracyjnym samochodu osobowego marki (...) samochodu osobowego marki F. (...) nr rej (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne - zaświadczył o przeprowadzeniu w tym dniu okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 ze zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U.2012.996 ze zm.) i jego pozytywnym wyniku, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego ww. pojazdu,

tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 kk w zb. z art. 271§ 3 kk w zw. z art. 11§ 2 kk

III. w dniu 19 lipca 2014 r. w m. K. (...), woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przyjął od S. M. korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 98 zł za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) - właściciel Stacji Kontroli Pojazdów nr (...) poświadczył w dowodzie rejestracyjnym samochodu osobowego marki F. (...) nr rej (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne - zaświadczył o przeprowadzeniu w tym dniu okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 ze zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U.2012.996 ze zm.) i jego pozytywnym wyniku, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego ww. pojazdu,

tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 kk w zb. z art. 271§ 3 kk w zw. z art. 11§ § 2 kk

A. K. został oskarżony o to, że :

IV. w dniu 18 lipca 2014 r. w m. K. (...), woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjął od T. J. korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 62 zł za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...), zatrudniony w Stacji Kontroli Pojazdów nr (...), poświadczył w dowodzie rejestracyjnym seria (...) motoroweru marki (...) nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne - zaświadczył o przeprowadzeniu w tym dniu okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 ze zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U.2012.996 ze zm.) i jego pozytywnym wyniku, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego ww. pojazdu,

tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 kk w zb. z art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

V. w dniu 19 lipca 2014 r. w m. K. (...), woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjął od D. P. korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 62 zł za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że jako diagnosta nr uprawnień (...) zatrudniony w Stacji Kontroli Pojazdów nr (...) poświadczył w dowodzie rejestracyjnym seria (...)motoroweru marki T. (...) nr rej (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne - zaświadczył o przeprowadzeniu w tym dniu okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 ze zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U.2012.996 ze zm.) i jego pozytywnym wyniku, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego ww. pojazdu

tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 kk w zb. z art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

M. P. został oskarżony o to, że:

VI. w dniu 18 lipca 2014 r. w m. K. (...), woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przyjął od W. P. korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 62 zł za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, polegające na tym, że jako diagnosta o nr uprawnień (...) zatrudniony w Stacji Kontroli Pojazdów nr (...) poświadczył w dowodzie rejestracyjnym seria (...) ciągnika rolniczego marki W. nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne - zaświadczył o przeprowadzeniu w tym dniu okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 ze zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U.2012.996 ze zm.) i jego pozytywnym wyniku, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego ww. pojazdu,

tj. o przestępstwo z art. 228 § 3 kk w zb. z art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Sąd Rejonowy w Garwolinie wyrokiem z dnia 25 października 2016 r., sygn. II K 781/15:

I.  oskarżonego K. P. uznał za winnego tego, że w dniu 17 lipca 2014 r. w m. K. (...), woj. (...), jako diagnosta o nr uprawnień (...) – właściciel (...) nr (...)poświadczył w dowodzie rejestracyjnym seria (...) Nr (...) ciągnika rolniczego marki (...) nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne – zaświadczył o przeprowadzeniu w tym dniu okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (DZ. U.2012.1137 ze zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U.2012.996 ze zm.) i jego pozytywnym wyniku, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego ww. pojazdu, tj. popełnienia przestępstwa z art. 271 § 1 kk oraz za winnego tego, że w dniu 18 lipca 2014 r. w m. K. (...), woj. (...), jako diagnosta o nr uprawnień (...)– właściciel Stacji Kontroli Pojazdów nr (...)poświadczył w dowodzie rejestracyjnym seria (...) samochodu osobowego marki F. (...) nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne – zaświadczył o przeprowadzeniu w tym dniu okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 ze zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzenia badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U.2012.966 ze zm.) i jego pozytywnym wyniku, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego ww. pojazdu, tj. popełnienia przestępstwa z art. 271 § 1 kk oraz za winnego tego, że w dniu 19 lipca 2014 r. w m. K. (...), woj. (...), jako diagnosta o nr uprawnień (...) – właściciel stacji Kontroli Pojazdów nr (...)poświadczył w zaświadczeniu o przeprowadzeniu badań technicznych nr (...) samochodu osobowego marki F. (...) nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne - zaświadczył o przeprowadzeniu w tym dniu okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 ze zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzenia badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U.2012.966 ze zm.) i jego pozytywnym wyniku, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego ww. pojazdu, tj. popełnienia przestępstwa z art. 271 § 1 kk i za te czyny na mocy art. 271 § 1 kk, stosując dyspozycję art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego K. P. warunkowo zawiesił na okres próby 2 (dwóch) lat; na podstawie art. 71 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego K. P. karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych w kwocie po 25 (dwadzieścia pięć) złotych każda z nich;

II.  oskarżonego A. K. uznał za winnego tego, że w dniu 18 lipca 2014 r. w m. K. G., woj. (...), jako diagnosta o nr uprawnień (...), zatrudniony w Stacji Kontroli pojazdów nr (...), poświadczył w dowodzie rejestracyjnym seria (...) motoroweru marki (...) nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne – zaświadczył o przeprowadzeniu w tym dniu okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 ze zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U.2012.996 ze zm.) i jego pozytywnym wyniku, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego ww. pojazdu, tj. popełnienia przestępstwa z art. 271 § 1 kk, a nadto za winnego tego, że w dniu 19 lipca 2014 r. w m. K. G., woj. (...), jako diagnosta nr uprawnień, (...) zatrudniony w Stacji Kontroli Pojazdów nr (...)poświadczył w dowodzie rejestracyjnym seria (...)motoroweru marki T. (...) re rej. (...)nieprawdę co do okoliczności mającej znacznie prawne - zaświadczył o przeprowadzeniu w tym dniu okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 ze zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U.2012.996 ze zm.) i jego pozytywnym wyniku, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego ww. pojazdu, tj. popełnienia przestępstwa z art. 271 § 1 kk i za czyny te na mocy art. 271 § 1 kk, stosując dyspozycję art. 91 § 1 kk, wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego A. K. warunkowo zawiesił na okres próby 2 (dwóch) lat; na podstawie art. 71 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego A. K. karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych w kwocie po 15 (piętnaście) złotych każda z nich;

III.  oskarżonego M. P. uznał za winnego tego, że w dniu 18 lipca 2014 r. w m. K. (...), woj. (...), jako diagnosta o nr uprawnień (...), zatrudniony w stacji Kontroli Pojazdów nr (...), poświadczył w dowodzie rejestracyjnym seria (...)ciągnika rolniczego marki W. nr rej. (...) nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne - zaświadczył o przeprowadzeniu w tym dniu okresowego badania technicznego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 ze zm.) oraz przepisami wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (Dz.U.2012.996 ze zm.) i jego pozytywnym wyniku, podczas gdy w rzeczywistości nie przeprowadził w tym dniu badania stanu technicznego ww. pojazdu, tj. popełnienia przestępstwa z art. 271 § 1 kk i za ten czyn na mocy art. 271 § 1 kk wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego M. P. warunkowo zawiesił na okres próby 1 (jednego) roku; na podstawie art. 71 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego M. P. karę grzywny w wysokości 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych w kwocie po 15 (piętnaście) złotych każda z nich;

IV.  zasądził od oskarżonego K. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 520 (pięćset dwadzieścia) zł tytułem kosztów sądowych; zasądził od oskarżonego A. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 490 (czterysta dziewięćdziesiąt) zł tytułem kosztów sądowych; zasądził od oskarżonego M. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) zł tytułem kosztów sądowych.

Wniosek o sporządzenie uzasadnienia w/w wyroku złożył obrońca oskarżonego K. P. oraz oskarżony M. P..

W związku z brakiem złożenia takiego wniosku przez oskarżonego A. K., pisemne motywy tego rozstrzygnięcia - w myśl art. 423 § 1a kpk - zostały organiczne do oskarżonych K. P. i M. P..

Wyrok ten - co do oskarżonego A. K. - stał się prawomocny z dniem 02 listopada 2016 r.

Obrońca oskarżonego K. P. przestawiony wyżej wyrok zaskarżył w całości na korzyść swojego mocodawcy, zarzucając mu:

I.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to:

1.  art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk, polegającą na nienależytym rozważeniu całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza tej części wyjaśnień oskarżonego K. P. oraz zeznań świadków: T. O., J. B. i S. M., w których zgodnie przyznali, że oskarżony K. P. zaświadczając o prawidłowym stanie technicznym pojazdów, znał rzeczywisty stan tych pojazdów, a w konsekwencji błędne przyjęcie, że oskarżony w wystawionych przez siebie dokumentach poświadczył nieprawdę;

II.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony K. P. w dniu 17 lipca 2014 roku, 18 lipca 2014 roku oraz w dniu 19 lipca 2014 roku, wydając zaświadczenia o stanie pojazdów, poświadczył nieprawdę, w sytuacji, gdy biorąc pod uwagę całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, brak jest danych uzasadniających powyższy wniosek.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów obrońca oskarżonego K. P. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. P. od zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Oskarżony M. P. przedstawiony wyżej wyrok zaskarżył w całości na swoją korzyść, zarzucając mu:

- obrazę przepisów postepowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, poprzez przypisanie nadmiernej wagi czynowi oskarżonego, polegającemu na dokonaniu wpisu w dowodzie rejestracyjnym ciągnika o prawidłowym stanie technicznym pojazdu, bez przeprowadzenia badania technicznego, w sytuacji, gdy oskarżony znał ten pojazd, bo sam z niego wielokrotnie korzystał, to oskarżony stwierdził brak badań technicznych i dokonał sprawdzenia jego stanu technicznego, tym samym oskarżony na skutek swojego jednorazowego działania nie doprowadził do naruszenia bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego, jak i samego posiadacza pojazdu oraz poprzez pobieżną ocenę pozytywnych okoliczności, co miało wpływ na błędną ocenę w zakresie stopnia społecznej szkodliwości czynu.

Z ostrożności procesowej, w przypadku nie podzielenia argumentacji w zakresie winy, oskarżony M. P. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- rażącą niewspółmierność kary, polegającą na wymierzeniu mu kary 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 1 roku oraz kary grzywny w wysokości 60 stawek dziennych w kwocie po 15 zł każda z nich, co jest wynikiem niedostrzeżenia przez Sąd, co wynika z prawidłowych ustaleń faktycznych, iż dla osiągniecia celów kary wystraczający jest znacznie niższy jej wymiar.

Podnosząc powyższe, oskarżony M. P. wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania,

z ostrożności procesowej:

- o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie kary poprzez znaczne jej złagodzenie,

ewentualnie

- o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W toku rozprawy apelacyjnej obrońca oskarżonego K. P. poparł apelację i wnioski w niej zawarte. Obrońca oskarżonego M. P. poparł apelację oskarżonego M. P. i wnioski w niej zawarte. Oskarżony M. P. poparł własną apelację i wnioski w niej zawarte. Oświadczył także, że wyrok ten jest dla niego zbyt surowy, gdyż jest jedynym żywicielem rodziny, wniósł jednocześnie o warunkowe umorzenie postępowania, tak aby mógł się zrehabilitować i ewentualnie ponieść jakieś koszty na rzecz innych organizacji charytatywnych. Dodał także, iż to się zdarzyło tylko dlatego, że znał ten pojazd, bo właścicielem pojazdu jest osoba z rodziny. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie wniesionych apelacji i utrzymanie wyroku w mocy.

Oskarżony K. P. wniósł o złagodzenie kary, tak aby mógł dopracować do emerytury.

Sąd Okręgowy w Siedlcach zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego K. P. jako niezasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Odwoławczy w pełni zaaprobował rozstrzygnięcie Sądu meriti i podzielił argumentację zawartą w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia, dotyczącą tego oskarżonego. Podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego K. P. argumenty winny być z kolei ujmowane w kategoriach pozbawionej podstaw polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu ferującego zaskarżony wyrok, który to Sąd w sposób zgodny z obowiązującymi regułami procedury karnej zgromadził i ocenił zebrany materiał dowodowy, ujmując bezbłędnie poczynione przez siebie ustalenia faktyczne w ramy określone materialnym prawem karnym.

Apelacja oskarżonego M. P. okazała się natomiast o tyle zasadna, o ile postulowała i doprowadziła do rozstrzygnięcia reformatoryjnego Sądu II instancji odnośnie warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec tego oskarżonego.

Celem uporządkowania niniejszego wywodu Sąd Odwoławczy w pierwszej kolejności odniesie się do apelacji obrońcy oskarżonego K. P..

Konfrontując zarzuty apelacyjne o błędnych ustaleniach faktycznych i obrazie przepisów postępowania, tj. art. 4 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk z przebiegiem pierwszoinstancyjnego postępowania w przedmiotowej sprawie, stanowczo stwierdzić należy, iż żaden z tychże zarzutów nie znalazł potwierdzenia. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone z należytą starannością i poszanowaniem proceduralnych zasad obowiązujących w polskim procesie karnym. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji mieszczą się w granicach swobodnej oceny dowodów i jako takie pozostają pod ochroną art. 7 kpk. Tok rozumowania przedstawiony w pisemnych motywach rozstrzygnięcia jest zgodny ze wskazaniami wiedzy i zasadami doświadczenia życiowego, pozbawiony luk, czytelny i poprawny logicznie. Wywiedzione przez Sąd Rejonowy wnioski zostały poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy, stanowiły wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego K. P.. Sąd I instancji analizował przy tym i rozważał wszystkie dowody zebrane w sprawie i nie pominął żadnego z nich, zachowując nakazany ustawą obiektywizm w stosunku do stron procesowych.

Odpowiadając bezpośrednio na zarzut z pkt I apelacji, zaznaczyć należy, iż twierdzenie obrońcy oskarżonego K. P., iż okoliczność w postaci świadomości oskarżonego co do dobrego stanu technicznego pojazdów, warunkuje błędne przyjęcie przez Sąd Rejonowy, iż oskarżony w wystawionych przez siebie dokumentach poświadczył nieprawdę, stanowi jedynie pozbawioną merytorycznych podstaw polemikę i zawierają przy tym znaczące luki logiczne.

Jako pierwszy argument w tym względzie wskazać należy, iż zaświadczenie o stanie technicznym pojazdu, w myśl stosownych przepisów ustawy, każdorazowo powinno zostać wystawione bezpośrednio po zbadaniu stanu technicznego konkretnego pojazdu przez uprawnionego diagnostę. Oczywistym pozostaje, iż powinno mieć to miejsce w dniu dokonania wpisu w dowodzie rejestracyjnym. Wskazać należy, że treścią zarzutów stawianych oskarżonemu w ramach tego postępowania sensu stricte nie jest poświadczenie nieprawdy co do samego stanu technicznego pojazdów, lecz co do przeprowadzenia okresowych badań technicznych pojazdów, w wyniku których dane pojazdy mogły być dopuszczone do ruchu drogowego, a zatem dokonywanie samych wpisów w dowodach rejestracyjnych bez przeprowadzenia ich badań technicznych, koniecznych aby stwierdzić ich aktualny stan. Podkreślić w tym miejscu też trzeba, iż z całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, w tym przede wszystkim z wyjaśnień oskarżonego K. P., wynika bezpośrednio, iż oskarżony takiego badania pojazdów wskazanych w zarzucie nie wykonał, a mimo tego dokonał wpisów stwierdzających wykonanie tych czynności w dowodach rejestracyjnych.

Jako drugi argument podać należy błędne rozumowanie apelującego obrońcy, iż okoliczność w postaci dokonywania wcześniejszych napraw przez oskarżonego K. P. w konkretnych pojazdach warunkuje bezpośrednio, iż znał on aktualny stan pojazdów, a zatem mógł bez jakichkolwiek przeszkód poświadczyć, że są one w dobrym stanie technicznym i mogą być dopuszczone do ruchu. Zdaniem Sądu Okręgowego, nie może być mowy o jakikolwiek poświadczeniu o aktualnym stanie technicznym danego pojazdu bez stosowanych badań w dniu wydania takiego zaświadczenia. Przeciwne rozumowanie w zupełności wykluczałoby późniejsze (w stosunku do napraw dokonywanych przez oskarżonego) usterki i awarieposzczególnych części samochodu – czy to w wyniku nieprawidłowego użytkowania, czy też w wyniku naturalnego zużycia poszczególnych części następującego stosowanie do przebiegu pojazdu, jak również późniejsze jakiekolwiek kolizje drogowe pojazdu, w konsekwencji których uległby on uszkodzeniu. Oskarżony, w realiach tej sprawy, nie miał możliwości rzetelnego poświadczenia o aktualnym stanie pojazdu, albowiem – bez przeprowadzenia stosownych badań - nie mógł mieć jakiejkolwiek pewności co do tej okoliczności. Opieranie się przez diagnostę wyłącznie na oświadczeniu właściciela danego pojazdu, iż od ostatniej naprawy nic się z samochodem nie działo, żadna część się nie popsuła i nie był on uczestnikiem kolizji, czy też wypadku drogowego, w nic nie uderzył w ramach chociażby garażowania i poruszania się po własnej posesji, nie przejechał w ramach normalnego użytkowania w warunkach otwartych granic między państwami unijnymi kilku tysięcy kilometrów, to stanowczo za mało, aby stwierdzić, iż pojazd w dalszym ciągu jest zdolny technicznie do poruszania się po drogach publicznych. Błędne rozumowanie obrońcy poza tym, iż bezzasadnie przerzuca odpowiedzialność za stwierdzenie stanu technicznego pojazdu na jego właściciela, samego diagnostę sprowadza wyłącznie do roli osoby wpisującej oświadczenie właściciela pojazdu do dowodu rejestracyjnego. Ma to doniosłe znaczenie w sytuacji, w której diagnosta w dniu poświadczenia o stanie technicznym danego pojazdu „nie widział go nawet na oczy”, co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Reasumując powyższe, zarzuty obrazy przepisów postępowania art. 4 kpk, art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, w formie zakreślonej przez skarżącego w pkt I apelacji, są całkowicie chybione.

Bezzasadność zarzutów obrazy prawa procesowego, sformułowanych przez obrońcę oskarżonego K. P., czyni niezasadnym także wywiedziony przez niego w pkt II apelacji wtórny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji, który miałby być następstwem uchybień w zakresie postępowania dowodowego oraz wadliwej i sprzecznej z wymogami płynącymi z art. 7 kpk oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, jeżeli Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych (por. wyrok Sądu Apelującego w Warszawie z dnia 30 lipca 2015 r., sygn. II AKa 171/15, Legalis Numer 1337292). Sąd Najwyższy w swoich judykatach wielokrotnie podkreślał, iż jeżeli we wnioskowaniu Sądu I instancji nie można znaleźć luk, nielogiczności i sprzeczności z zasadami wiedzy i życiowego doświadczenia, to ustalenia takie nie mogą być skutecznie kwestionowane (por. postanowienie SN z dnia 01 czerwca 2016 r., sygn. IV KK 169/16, Legalis Numer 1482691).

W kontekście powyższych orzeczeń, nacisk należy położyć także na tym, iż skarżący w ramach wniesionej apelacji nie wykazał jakichkolwiek błędów logicznych w rozumowaniu Sądu Rejonowego, które wyrażałyby się w odstępstwie od dyscypliny obserwacji, ładu w skojarzeniach myślowych i wynikających z nich takich, a nie innych konkluzji co do sprawstwa oskarżonego K. P., sprowadzając argumentację wniesionego środka odwoławczego do prostego zaprzeczenia z pisemnymi motywami zaskarżonego wyroku. Tak sformułowany środek odwoławczy nie mógł zatem przynieść oczekiwanego przez skarżącego rezultatu.

Mając na względzie, iż obrońca oskarżonego K. P. zaskarżył wyrok w całości (a zatem uznać należy, iż także w zakresie rozstrzygnięcia o karze), jak również uwzględniając, iż jednocześnie nie podniósł zarzutu określonego w art. 438 pkt 4 kpk – rażącej niewspółmierności kary, aczkolwiek postulował umorzenie postępowania karnego wobec K. P. z uwagi na znikomy stopień społecznej szkodliwości (art. 17 § 1 pkt 3 kpk), jak również ewentualnie warunkowe umorzenie wobec oskarżonego postępowania karnego na podstawie art. 66 § 1 kk, Sąd Okręgowy uznał za celowe krótkie odniesienie się do tej kwestii.

Zdaniem Sądu Odwoławczego, w rozstrzygnięciu pierwszoinstancyjnym wszelkim przesłankom łagodzącym i obciążającym oskarżonego K. P. nadano właściwą rangę i znacznie. Sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru, a granice swobodnego uznania sędziowskiego nie zostały przekroczone. Orzeczona kara jest adekwatna do stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości czynów oraz właściwości i warunków osobistych oskarżonego. Uwzględnia rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób i okoliczności popełnienia czynów, jak również motywację sprawcy. Jednocześnie jest karą sprawiedliwą, która spełni swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidulanej oraz zachowuje właściwe proporcje pomiędzy funkcją represyjną i wychowawczą. Sąd Odwoławczy podzielił także przekonanie Sądu Rejonowego, iż w odniesieniu do K. P. mamy do czynienia z pozytywną prognozą kryminologiczną i w tej sytuacji możliwe jest rozstrzygniecie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności. Kara grzywny, orzeczona dodatkowo na podstawie art. 71 § 1 k, będzie stanowiła realną dolegliwość i wzmocni oddziaływanie wychowawcze wymierzonego środka probacyjnego. Nie jest karą wygórowaną. Wątpliwości Sądu II instancji nie budzi ani jej wymiar rozumiany jako liczna stawek dziennych, ani też sama wysokość stawki. Odpowiada ona obecnej sytuacji majątkowej oskarżonego i jego możliwościom zarobkowym.

W ocenie Sądu Okręgowego, odnośnie oskarżonego K. P. niemożliwe było ani umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk, wobec stwierdzenia znikomej społecznej szkodliwości czynu, ani warunkowe umorzenie postępowania na podstawie art. 66 § 1 kk. Notabene stosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 66 § 1 kk opiera się przecież na konstrukcji, iż czyn i wina sprawcy nie budzą wątpliwości.

Niezależnie od powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, oskarżony K. P. nie zasługuje na zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa środka probacyjnego, jakim jest warunkowe umorzenie postępowania karnego.

Zgodnie z dyspozycją art. 66 § 1 kk, sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W realiach przedmiotowej sprawy nie sposób uznać, iż wina i społeczna szkodliwość czynów oskarżonego K. P. „nie są znaczne”. Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż oskarżony wykonując reglementowany przez przepisy ustawy zawód diagnosty samochodowego wykazał się lekkomyślnością oraz zawiódł pokładane w nim zaufanie społeczne i zawodowe, w szczególności co do rzetelności i wiarygodności dokonywanych przez niego badań i wystawionych zaświadczeń, z którymi wiązały się określone prawa i obowiązki. Społeczna szkodliwość jego czynów bez wątpienia jest dość wysoka. Rozważania Sądu Odwoławczego, co do strony podmiotowej i przedmiotowej przypisanych mu czynów, nie są korzystne dla K. P. i bezpośrednio wykluczyły rozstrzygnięcie o zastosowaniu wobec niego instytucji z art. 66 § 1 kk. W szczególności biorąc pod uwagę, iż w zaskarżonym wyroku przypisano mu sprawstwo trzech czynów, co eliminowało przyjęcie, iż jego przestępcze zachowanie miało charakter incydentalny i jednostkowy. W przekonaniu Sądu II instancji, poza stwierdzeniem winy i sprawstwa K. P., celowym jest także wymierzenie mu stosownej i sprawiedliwej kary.

Mając na względzie powyższe rozważania, alternatywny wniosek apelującego obrońcy o umorzenie postępowania karnego na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk, wobec stwierdzenia znikomej społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, uznano za niemożliwy do przyjęcia.

Zdaniem Sądu Okręgowego, zupełnie odmienna sytuacja odnośnie zaistnienia przesłanek ku możliwości warunkowego umorzenia postępowania karnego występuje w odniesieniu do czynu przypisanego M. P. Zwrócić należy uwagę, iż w ramach wniesionej apelacji jego sprawstwo i wina nie są kwestionowane, zaś negowana pozostaje wyłącznie waga i ciężar gatunkowy przypisanego mu czynu, przez pryzmat okoliczności niniejszej sprawy. Sąd Okręgowy zważył przy tym, iż oskarżony, który samodzielnie wniósł apelację, nie jest profesjonalnym prawnikiem , a samo podniesienie przez niego zarzutów naruszenia przepisów art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk sprowadza się wyłączenie do wskazanej problematyki. W tej sytuacji, niezależnie od tego jak sformułowane są zarzuty apelacyjne i jaki powinny mieć prawidłowy kształt, zgodnie z poglądami orzecznictwa i doktryny, należało je podzielić.

W odniesieniu do M. P. przede wszystkim możliwe jest przyjęcie, iż jego przestępcze zachowanie miało charakter jednostkowego, niepoważnego incydentu. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że oskarżony doskonale znał ów pojazd, tj. ciągnik rolniczy marki W., który wielokrotnie pożyczał od świadka W. P. i który systematycznie wykorzystywał w różnego rodzaju pracach polowych i gospodarskich. Oskarżony, korzystając z ciągnika, sprawdzał na bieżąco stan techniczny pojazdu, m.in. jego oświetlenie, ogumienie, luzy w układzie kierowniczym, sprawność hamulców itp. Nadto, uwzględnić należało, iż ów ciągnik był wykorzystywany głównie w pracach polowych, poruszał się po drogach leśnych i polnych, zaś po drogach publicznych jedynie w ograniczonym zakresie. Oskarżony M. P. w toku postępowania przyznał się do zarzucanego mu czynu, złożył szczere wyjaśnienia i nie utrudniał toczącego się przeciwko niemu postępowania. Za warunkowym umorzeniem postępowania i przyjęciem pozytywnej prognozy kryminologicznej przemawia także jego dotychczasowa niekaralność i ustabilizowany tryb życia.

Reasumując, w okolicznościach przedmiotowej sprawy, w odniesieniu do oskarżonego M. P., najwłaściwszą i najbardziej sprawiedliwą formą reakcji karnej na zaistniałe zdarzenie przestępne będzie warunkowe umorzenie postępowania karnego. Bez wątpienia w stosunku do oskarżonego spełnione zostały przesłanki z art. 66 § 1 i 2 kk, zwłaszcza, że z omówionych powyżej przyczyn stopień winy, jak i stopień społecznej szkodliwości czynu, nie były znaczne, okoliczności czynu nie budziły wątpliwości, a właściwości i warunki osobiste oskarżonego pozwalały przyjąć, iż w przyszłości M. P. będzie przestrzegał porządku prawnego.

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że w szczególnie uzasadnionych i wyjątkowych przypadkach, można osiągnąć cel postępowania karnego i nauczyć konkretnego sprawcę poszanowania i respektowania ustalonego porządku prawnego, nawet pomimo braku ukarania sprawcy, zwłaszcza w sytuacjach, gdy tak jak niniejszej sprawie, już samo postępowanie karne prowadzone w stosunku do oskarżonego, mogło być dla niego dostateczną karą. Dwuletni okres próby, związany z zastosowaniem tego środka probacyjnego przyczyni się do pozbawionej wątpliwości weryfikacji tejże konstatacji, zaś środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 500 (pięciuset) złotych stanowić będzie realną dolegliwość finansową. Starania o jego uiszczenie, ukażą również w pełni stosunek oskarżonego i prawdziwość jego twierdzeń o wyrażeniu skruchy w związku z popełnionym przestępstwem. Jednocześnie, rozstrzygnięcie reformatoryjne Sądu Okręgowego odnośnie warunkowego umorzenia postępowania karnego nie przekreśla w przypadku negatywnej weryfikacji orzeczonego okresu próby, podjęcia postępowania w razie popełnienia przez oskarżonego kolejnego przestępstwa.

Kierując się przedstawionymi wyżej racjami, Sąd Okręgowy w zaskarżonej części wyrok zmienił w ten sposób, że na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk postępowanie karne wobec oskarżonego M. P. warunkowo umorzył na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata, zaś na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk orzekł od oskarżonego M. P. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500 (pięciuset) złotych.

W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Na podstawie art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego M. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty za obie instancje.

Rozstrzygnięcie o wysokości opłaty zasądzonej od K. P. uzasadniają przepisy art. 2 pkt 3, art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.). Na kwotę 430 (czterystu trzydziestu) złotych składa się 180 zł opłaty od kary zasadniczej pozbawienia wolności oraz 250 zł (10%) od kary grzywny, orzeczonej na podstawie art. 71 § 1 kk. W pozostałym zakresie wydatki postępowania przejęto na rachunek Skarbu Państwa.

Z tych względów, na podstawie art. 456 kpk w zw. z art. 437 § 1 i 2 kpk, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.