Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2017r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Stachurska

Protokolant: Urszula Kalinowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 stycznia 2017r. w Warszawie

sprawy J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o wysokość renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 23 grudnia 2015r., znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że do ustalenia podstawy wymiaru renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy przyjmuje wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 250% (dwieście pięćdziesiąt procent) oraz, że wysokość renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy wynosi:

- 2.557,13 (dwa tysiące pięćset pięćdziesiąt siedem złotych trzynaście groszy) od dnia 1 września 2011r.;

- 2.628,13 zł (dwa tysiące sześćset dwadzieścia osiem złotych trzynaście groszy) od dnia 1 marca 2012r.;

- 2.733,26 zł (dwa tysiące siedemset trzydzieści trzy złote dwadzieścia sześć groszy) od dnia 1 marca 2013r.;

- 2.776,99 zł (dwa tysiące siedemset siedemdziesiąt sześć złotych dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) od dnia 1 marca 2014r.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2016r. J. S. złożył za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odwołanie od decyzji z dnia 23 grudnia 2015r., znak: (...), przyznającej rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i ustalającej jej wysokość. Wniósł o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznana wskazując, że podstawowy błąd organu rentowego sprowadza się do niewyjaśnienia wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności i w efekcie do niezgodnego z prawem wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia. Odwołujący podniósł również, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał dwie decyzje – jedną w sprawie ustalenia prawa do emerytury z dnia 17 października 2014r., a drugą w sprawie uprawnienia do renty inwalidzkiej. Opierając się w obu decyzjach na tych samych okolicznościach oraz na tych samych danych, ustalił wskaźnik wysokości podstawy wymiaru w dwóch różnych wysokościach. Wskaźnik ten w decyzji z dnia 17 października 2014r. wynosi 250% i jest dla odwołującego korzystniejszy. Z kolej w decyzji późniejszej, dotyczącej przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, wskaźnik ten, w oparciu o te same okoliczności faktyczne i prawne, ustalono w wysokości 230,94%, co prowadziło do obniżenia świadczenia miesięcznego o kwotę około 300 - 400 zł. Wobec tego odwołujący wskazał, że wyrównanie świadczenie powinno nastąpić o kwotę około 10.800 - 14.400 zł (odwołanie z dnia 22 stycznia 2016r., k. 2-3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 19 lutego 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania J. S. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy wyjaśnił, że skarżona decyzja została wydana w wykonaniu wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga
w Warszawie z dnia 30 stycznia 2014r., zapadłego w sprawie o sygn. akt VII U 253/12. W decyzji tej organ rentowy przyznał J. S. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2011r. do dnia 26 lipca 2014r., tj. do dnia przyznania emerytury. Do ustalenia wysokości renty zgodnie z art. 15 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 10 lat kalendarzowych, wybranych z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie, tj. z lat 1992 - 2001. Według obliczeń organu wskaźnik wyniósł 230,94%.

Organ rentowy wskazał również, że za okres od 15 września 1994r. do 31 stycznia 1997r. przyjęto wynagrodzenie minimalne z uwagi na brak prawidłowo wystawionego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z (...) Zakładu (...). Zaświadczenie to, w ocenie organu rentowego, nie spełniało wymogów formalnych, o czym odwołujący został poinformowany decyzją z dnia 14 stycznia 2013r. o ustaleniu wartości kapitału początkowego. Prawidłowe zaświadczenie za w/w okres złożył dopiero wraz z wnioskiem o emeryturę w dniu 27 czerwca 2014r. i w wyniku tego organ rentowy decyzją z dnia 17 października 2014r. przyznał świadczenie emerytalne przy wskaźniku wysokości podstawy wymiaru w wysokości 268,66% ustalonym z lat 1994 - 2003 (odpowiedź na odwołanie z dnia 19 lutego 2016r., k. 4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. S., urodzony w dniu (...), w okresie od 1 czerwca 2008r.
do 31 sierpnia 2011r. był częściowo niezdolny do pracy i z tego tytułu pobierał rentę. Wysokość przysługującego mu wówczas świadczenia została ustalona przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w oparciu o wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 230,94% (decyzja ZUS z 20 września 2011r., k. 69 a.r.).

W dniu 23 września 2011r. J. S. wystąpił z wnioskiem o przedłużenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania prowadzonego przez Zakład został skierowany na badanie do lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 16 grudnia 2011r. orzekł o braku niezdolności odwołującego się do pracy zarobkowej. Również Komisja Lekarska ZUS, w orzeczeniu z dnia 12 stycznia 2012r. ustaliła, że odwołujący nie jest osobą niezdolną do pracy. W związku z tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał w dniu 25 stycznia 2012r. decyzję, w której odmówił odwołującemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, iż nie jest on niezdolny do pracy. J. S. odwołał się od powyższej decyzji do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie inicjując tym samym postępowanie prowadzone pod sygn. akt VII 253/12 (odwołanie z dnia 13 lutego 2012r., k. 99 – 101 a.r.).

W trakcie trwania postępowania w sprawie oznaczonej sygn. akt VII 253/12, na skutek wniosków odwołującego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydawał decyzje w przedmiocie ustalenia kapitału początkowego J. S.. Decyzją z dnia 14 stycznia 2013r. organ rentowy ustalił kapitał początkowy odwołującego na dzień 1 stycznia 1999r. w wysokości
161.534,01 zł. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych od 1 stycznia 1988r. do 31 grudnia 1997r. i na tej podstawie ustalono wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynoszący 235,43%. Jednocześnie organ rentowy poinformował odwołującego, że złożona przez niego kopia zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (druk Rp-7) za okres pracy w (...) od 15 września 1994r. do 31 stycznia 1997r. nie stanowi wystarczającego dowodu w sprawie i sprawa o naliczenie kapitału początkowego może być przedmiotem ponownego rozpatrzenia po dostarczeniu oryginału tego zaświadczenia. Jednocześnie wskazano odwołującemu, że druk Rp-7 powinien być opatrzony dwiema różnymi pieczątkami imiennymi i podpisami osób upoważnionych lub zawierać oświadczenie, że tylko jedna osoba jest upoważniona do podpisywania druków Rp-7. Kolejną decyzją z dnia 26 sierpnia 2013r. organ rentowy ustalił kapitał początkowy J. S. na kwotę 138.596,26 zł przy wskaźniku podstawy wymiaru kapitału początkowego wynoszącym 190,84%, przyjmując przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z okresu od 1 stycznia 1989r. do 31 grudnia 1998r. (decyzje ZUS w sprawie ustalenia kapitału początkowego z 14 stycznia 2013r., k. 17 tom III a.r. oraz z 26 sierpnia 2013r., k. 22 tom III a.r.).

Postępowanie w sprawie z odwołania J. S. od decyzji organu rentowego
z dnia 25 stycznia 2012r., prowadzone pod sygn. akt VII 253/12, zostało zakończone w dniu 30 stycznia 2014r. wydaniem wyroku, w którym Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję
w ten sposób, że przyznał J. S. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2011r. na stałe. Od powyższego wyroku organ rentowy złożył w dniu 24 lutego 2014r. apelację do Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Sprawie zainicjowanej apelacją organu rentowego nadano sygnaturę akt III AUa 802/14 (wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 30 stycznia 2014r. wraz z uzasadnieniem, k. 279 – 299 tom I a.r., apelacja ZUS, k. 309- 311 tom I a.r.).

W dniu 27 czerwca 2014r. J. S. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o emeryturę. Do wniosku dołączył m.in. oryginał zaświadczenia o zatrudnieniu
i wynagrodzeniu w (...) S.A. z siedzibą w W.,
z którego wynika, że w latach 1994-1997 otrzymywał następujące wynagrodzenie:
w 1994r. – 49.173.300,00 zł, w 1995r. – 16.859,60 zł, w 1996r. – 16.859,59 zł i w 1997r. – 1.294,90 zł (wniosek o emeryturę z 27 czerwca 2014r. k. 1-3 tom II a.r., zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione przez (...) S.A., k. 27 tom II a.r.).

Przed rozpoznaniem wniosku J. S. o emeryturę Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wydał w dniu 6 października 2014 roku decyzję ustalającą ponownie kapitał początkowy, który został wyliczony na kwotę 156.637,14 zł przy wskaźniku podstawy wymiaru kapitału początkowego wynoszącym 225,91%, z uwzględnieniem przeciętnej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z okresu od 1 stycznia 1989r. do 31 grudnia 1998r. Następnie decyzją z dnia 17 października 2014r., znak: (...), organ rentowy przyznał odwołującemu zaliczkę na poczet przyszłej emerytury od dnia 27 lipca 2014r., tj. od daty nabycia uprawnień do emerytury.
W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wyjaśnił, że przy obliczaniu wysokości emerytury uwzględnił oryginał zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawiony przez (...) S.A. Ponadto wskazał, że do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych, od 1994r. do 2003r. oraz, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 268,66%, jednakże został ograniczony do 250%, gdyż nie może przekraczać tej wysokości (decyzja ZUS w sprawie ustalenia kapitału początkowego z 06 października 2014r., k. 26 tom III a.r., decyzja ZUS w sprawie przyznania emerytury w kwocie zaliczkowej, k. 69 tom II a.r.).

Wyrokiem z dnia 29 września 2015r., wydanym w sprawie o sygn. akt III AUa 802/14, Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w W. od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie zapadłego w dniu 30 stycznia 2014r. w sprawie sygn. akt VII 253/12 (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 29 września 2015r., k. 357 - 375 tom I a.r.).

Wykonując wyrok Sądu Okręgowego Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział
w W. decyzją z dnia 23 grudnia 2015r., znak: (...), przyznał J. S. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2011r. do dnia 26 lipca 2014r., tj. do daty przyznania emerytury. W decyzji tej organ rentowy wskazał,
że do obliczenia wysokości świadczenia przyjął wskaźnik wysokości podstawy wymiaru renty przyjęty w decyzji z dnia 20 września 2011r., a wynoszący 230,94% (decyzja ZUS z 23 grudnia 2015r., k. 397 tom I a.r.). J. S. odwołał się od wskazanej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (odwołanie z dnia 22 stycznia 2016r., k. 2-3 a.s.).

Przy uwzględnieniu zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawionego przez (...) S.A. z siedzibą w W. w wariancie najkorzystniejszym dla ubezpieczonego wysokość przysługującej mu renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2011r. wynosiłaby:

- od 1 września 2011r. – 2.557,13 zł,

- od 1 marca 2012r. – 2.628,13 zł,

- od 1 marca 2013r. – 2.733,26 zł,

- od 1 marca 2014r. – 2.776,99 zł.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony w najkorzystniejszym
dla odwołującego wariancie, tj. z 10 lat kalendarzowych od 1993r. do 2002r. wyniósłby 278,30%, przy czym na podstawie art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych podlegałby ograniczeniu do 250% (opinia biegłego ds. rachunkowości z 05 sierpnia 2016r., k. 42-58 a.s., stanowisko komórki merytorycznej ZUS z 31 marca 2016r., k. 14 a.s. i z 23 maja 2016r., k. 37 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie wymienionych wyżej dowodów z dokumentów załączonych do akt organu rentowego, jak również w oparciu o dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości A. G.. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie Sąd Okręgowy w całości uznał za wiarygodny. Dokumenty znajdujące się w aktach rentowych korzystały z domniemania prawdziwości wynikającego z art. 244 i nast. k.p.c., a ich wiarygodność nie została zakwestionowana
przez żadną ze stron. Sąd w całości podzielił również wnioski opinii biegłego sądowego
z zakresu rachunkowości. Zdaniem Sądu rzeczona opinia została sporządzona kompleksowo i rzetelnie, a prezentowane przez biegłego wnioski korespondowały z tezą dowodową i zostały sformułowane w sposób przejrzysty i zrozumiały. Treść opinii
ani sposób jej sporządzenia nie budziła więc zastrzeżeń Sądu, a ponadto Sąd miał
na względzie, że wyniki wyliczeń rachunkowych dokonanych przez biegłego były tożsame
z wynikami prezentowanymi przez komórkę merytoryczną ZUS (k. 14 i 37 a.s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział
w W. z dnia 23 grudnia 2015r., znak: (...), było zasadne i skutkowało
jej zmianą.

Przed przejściem do dalszych rozważań należy zaznaczyć, że podniesione przez stronę odwołującą żądanie uchylenia skarżonej decyzji i przekazania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych sprawy do ponownego rozpoznania nie może zostać uwzględnione.
Sąd Okręgowy występujący w niniejszej sprawie w roli sądu ubezpieczeń społecznych
i działający na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego nie ma bowiem możliwości wydania orzeczenia o takiej treści. W myśl art. 477 ¹⁴ k.p.c. zasadniczą rolą sądu ubezpieczeń społecznych jest merytoryczne rozpoznanie kwestii objętych zaskarżoną decyzją i wydanie bądź to orzeczenia o zmianie tej decyzji, w przypadku uwzględnienia odwołania i orzeczenie co do istoty sprawy, bądź oddalenie odwołania, jeżeli nie ma podstaw do jego uwzględnienia (§ 1 i 2 ww. przepisu). Z tych też względów Sąd nie miał przewidzianych w Kodeksie postępowania cywilnego podstaw do wydania orzeczenia zgodnie z żądaniem strony odwołującej.

Niezależnie od powyższego zaznaczyć należy, że Sąd nie jest związany wnioskami strony co do tego jakie rozstrzygnięcie ma zapaść. Zgodnie z art. 476 § 2 k.p.c. sprawą
z zakresu ubezpieczeń społecznych jest sprawa, w której wniesiono odwołanie od decyzji organu rentowego, zatem zakres i przedmiot rozpoznania sądowego wyznacza treść skarżonej decyzji, a sąd rozstrzyga o jej prawidłowości (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 20 stycznia 2010r., II UZ 49/09). Rolą Sądu Okręgowego jako sądu odwoławczego
w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych jest więc dokonanie analizy zaskarżonej decyzji pod kątem jej prawidłowości.

Istota sporu w niniejszej sprawie dotyczyła wysokości renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy przyznanej J. S. na podstawie zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 grudnia 2015r. Odwołujący zakwestionował
ww. decyzję wskazując, że organ rentowy z niezrozumiałych powodów zastosował
do obliczenia wysokości świadczenia nieprawidłowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 230,94%, podczas gdy w decyzji z dnia 17 października 2014r. wskaźnik ten wyniósł 250%. Z kolei organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie oraz w toku postępowania wyraził stanowisko, że przyjęty do obliczenia wysokości renty z tytułu niezdolności do pracy przysługującej odwołującemu wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący 230,94% wynika z poprzedniej decyzji wydanej w przedmiocie przyznania mu prawa do świadczenia rentowego i nie istniały podstawy do jego zmiany. Ustalenie go w innej wysokości było możliwe dopiero po przedstawieniu przez odwołującego prawidłowego z formalnego punktu widzenia zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wydanego przez (...) S.A., co miało miejsce dopiero wówczas, gdy J. S. złożył wniosek o emeryturę w dniu 27 czerwca 2014r.

Zasady obliczania wysokości renty zostały przez ustawodawcę określone w art. 62 ust. 1-3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2016r. poz. 887), zwanej dalej ustawą emerytalną. Zgodnie z treścią tego przepisu renta dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy wynosi:

1)  24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, oraz

2)  po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych;

3)  po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych;

4)  po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresu brakującego do pełnych 25 lat okresów składkowych oraz nieskładkowych, przypadających od dnia zgłoszenia wniosku o rentę do dnia, w którym rencista osiągnąłby wiek, o którym mowa
w art. 24 ust. 1a ustawa. Przy obliczaniu wysokości renty przepisy art. 53 ust. 3-5 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy emerytalnej podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki
na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok,
w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Zgodnie z ust. 4 ww. przepisu, w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1)  oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3,
w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych;

2)  oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach,
z zaokrągleniem do setnych części procentu;

3)  oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4)  mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19 ustawy.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250% (art. 15 ust. 5 ww. ustawy). Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki
na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (art. 15 ust. 6 ww. ustawy).

W myśl § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia
11 października 2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe
(Dz. U. z 2011 nr 237 poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Mając na uwadze cytowane wyżej przepisy oraz po dokonaniu analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Okręgowy uznał, że twierdzenie odwołującego co do tego, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych błędnie przyjął wskaźnik wysokości podstawy wymiaru i w konsekwencji błędnie obliczył wysokość przysługującego mu świadczenia rentowego, jest w pełni zasadne. Okoliczność, na którą organ rentowy powoływał się w toku procesu, a mianowicie fakt, że odwołujący ubiegając się
o ponowne przyznanie prawa do renty we wrześniu 2011r. przedstawił zaświadczenie
o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione przez (...) S.A., które nie spełniało wymogów formalnych, a prawidłowe dopiero wraz z wnioskiem o emeryturę, nie mogła zdaniem Sądu stać na przeszkodzie temu, aby Zakład wydając w dniu 23 grudnia 2015r. zaskarżoną decyzję uwzględnił do obliczenia przysługującej odwołującemu renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy wynagrodzenie otrzymywane przez niego w okresie zatrudnienia w (...) S.A. w wysokości wynikającej z zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 8 maja 2008 roku. Organ rentowy prezentując swoje stanowisko w sprawie, w toku postępowania wskazywał, że nie przyjął do obliczenia wysokości renty danych wynikających z ww. zaświadczenia, ponieważ w dacie wydania decyzji odmawiającej J. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (zaskarżonej następnie przez odwołującego i zmienionej prawomocnym wyrokiem tutejszego Sądu z dnia 30 stycznia 2014r., zapadłym w sprawie o sygn. akt VII U 253/12) taki dokument nie został jeszcze przez odwołującego przedłożony. W ocenie Sądu Okręgowego takie stanowisko jest nieuprawnione choćby w kontekście treści przywołanego wyżej § 21 ust. 1 rozporządzenia z dnia 11 października 2011r. Według treści tego przepisu za środek dowodowy stwierdzający wysokość wynagrodzenia można uznać zaświadczenie pracodawcy lub innego płatnika składek, którym niewątpliwie jest druk Rp-7 wydany przez (...) S.A. i załączony przez odwołującego do wniosku o emeryturę w dniu 27 czerwca 2014r. Oznacza to, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych w w/w dacie złożenia przez J. S. wniosku o emeryturę dysponował środkiem dowodowym mającym wpływ na wysokość renty i wykonując wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 30 stycznia 2014r. i wydając nową decyzję, winien był środek ten uwzględnić przy obliczeniu przyznawanego odwołującemu świadczenia rentowego. Okoliczność, że organ rentowy nie posiadał wspomnianego dokumentu wtedy, gdy kwestia prawa odwołującego do renty z tytułu niezdolności do pracy była pierwotnie rozstrzygana w terminie wcześniejszym, nie może skutkować przyjęciem braku możliwości uwzględnienia tego zaświadczenia przy ponownym rozpatrywaniu kwestii prawa odwołującego do świadczenia, skoro było ono organowi rentowemu znane w dniu wydawania skarżonej decyzji. W takiej sytuacji, kiedy Zakład dysponował zaświadczeniem pozwalającym na przyjęcie za okres zatrudnienia odwołującego w (...) S.A. od 15 września 1994r. do 31 stycznia 1997r. wyższej wysokości wynagrodzenia niż przyjęte w skarżonej decyzji wynagrodzenie minimalne obowiązujące
w danym roku kalendarzowym, to powinien był wartości te uwzględnić, co w konsekwencji prowadziłoby do poczynienia odmiennych ustaleń w zakresie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia, a co za tym idzie, do ostatecznego ustalenia wysokości przysługującego odwołującemu świadczenia w wymiarze wyższym niż miało to miejsce. Pominięcie tej okoliczności słusznie zostało przez odwołującego zakwalifikowane jako nieuwzględnienie przez organ rentowy wszystkich okoliczności faktycznych, które miały wpływ na wydanie decyzji.

Podsumowując, organ rentowy w dniu 23 grudnia 2015r. wydał nową decyzję, choć w wykonaniu wyroku Sądu, i jego obowiązkiem było uwzględnienie stanu sprawy oraz wszystkich dostępnych dowodów, jakie zostały zgromadzone, w w/w dacie. To bowiem wedle stanu na tę datę organ rentowy decydował o wysokości świadczenia rentowego J. S. i powinien kierować się tym, co wynikało ze zgromadzonego materiału właśnie w dacie 23 grudnia 2015r., a nie w dacie 25 stycznia 2012r. Zdaniem Sądu, przeciwne do prezentowanego przez Sąd stanowisko organu rentowego jest nieprawidłowe.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał za konieczne dokonanie obliczeń uwzględniających dane wynikające ze wspomnianego druku Rp-7. Z tego też względu
w toku postępowania został dopuszczony dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości celem wyliczenia wysokości renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy J. S. przy uwzględnieniu zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawionego przez
(...) S.A., w wariancie najkorzystniejszym dla ubezpieczonego (k. 42 a.s.). Ponadto Sąd dwukrotnie zobowiązał pełnomocnika organu rentowego do zaprezentowania hipotetycznego wyliczenia wysokości renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy przy uwzględnieniu ww. dokumentu (k. 10 i 29 a.s.). Dokonane w ten sposób wyliczenia, przedstawione przez komórkę merytoryczną ZUS oraz przez biegłego z zakresu rachunkowości prowadziły do uzyskania zgodnego wyniku co do tego,
że wysokość renty odwołującego z tytułu całkowitej niezdolności do pracy,
przy uwzględnieniu danych z druku Rp-7 wystawionego przez (...) S.A. w dniu 8 maja 2008r., byłaby wyższa niż ustalona w zaskarżonej decyzji, bo wyniosłaby: od 1 września 2011r. – 2.557,13 zł, od 1 marca 2012r. – 2.628,13 zł, od 1 marca 2013r. – 2.733,26 zł, od 1 marca 2014r. – 2.776,99 zł. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalony w najkorzystniejszym dla odwołującego wariancie, tj. z 10 lat kalendarzowych od 1993r. do 2002r. wyniósłby 278,30%, przy czym zgodnie z regułą wyrażoną w art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS zostałby ograniczony do 250%.

Wskazane kwoty renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy - z uwagi na pełną zgodność rachunkową wyliczeń komórki merytorycznej organu rentowego i biegłego sądowego oraz brak zastrzeżeń stron co do sposobu ich wyliczenia bądź otrzymanego wyniku - Sąd uznał za prawidłowe.

J. S., choć zarzutów do opinii biegłego sądowego nie zgłosił, to wraz z pismem procesowym z dnia 16 września 2016r. przedstawił dokumenty, głównie w postaci zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z (...) S.A. i (...). Ponadto, we wskazanym piśmie (k. 72 – 88 a.s.) oraz w piśmie z dnia 12 grudnia 2016r. (k. 121 – 122 a.s.) poddawał w wątpliwość, czy te dokumenty zostały uwzględnione przez biegłego do wyliczenia renty. Z tego względu wnioskował, aby biegły ponownie dokonał przeliczeń. Sąd wskazanego wniosku nie uwzględnił biorąc pod uwagę fakt, że prawidłowa wysokość wynagrodzeń J. S. uzyskiwanych w (...) S.A. została przez biegłego przyjęta do wyliczeń. Ponadto, biegły doliczył kwoty wynikające z Rp-7, jakie wystawił (...), co wskazał w tabeli stanowiącej załącznik do opinii. Dodatkowo, należy zaakcentować, że wysokość świadczenia ubezpieczonego nie mogłaby być wyższa biorąc pod uwagę wynikającą z art. 15 ust. 5 ustawy emerytalnej zasadę ograniczania wwpw do 250%. W przypadku odwołującego wwpw był wyższy niż 250% i zawsze, niezależnie od jego rzeczywistej wartości, podlegałby ograniczeniu. Wysokość renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, jaka przysługiwać powinna J. S., przy uwzględnieniu waloryzacji, powinna być więc taka, jak ustalił biegły sądowy i organ rentowy.

Konkludując, Sąd Okręgowy uznał odwołanie J. S. za zasadne,
co skutkowało stosowną zmianą skarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
II Oddział w W. z dnia 23 grudnia 2015r. znak: (...), o czym orzeczono w sentencji wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.

ZARZĄDZENIE

(...)

a)  (...)

b)  (...)