Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2016 r.

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda K. K. kwotę 2 500,00 zł (dwa tysiące pięćset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 21 lutego 2014 do dnia 31 grudnia 2015r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda K. K. kwotę 905,88 zł (dziewięćset pięć złotych, 88/100) tytułem zwrotu części poniesionych kosztów procesu,

IV.  zasądza od powoda K. K. na rzecz strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 851,90 zł (osiemset pięćdziesiąt jeden złotych, 90/100) tytułem zwrotu części poniesionych kosztów procesu,

V.  zwrócić powodowi K. K. kwotę 130,06 zł (sto trzydzieści złotych, 06/100) tytułem niewykorzystanej zaliczki na koszt opinii biegłego.

UZASADNIENIE

Powód K. K. w pozwie złożonym do tutejszego Sądu w dniu 29 stycznia 2015 roku wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od strony pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 7.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 lutego 2014 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu. Ponadto powód domagał się kwoty 243,54 zł z tytułu kosztów dojazdów do placówek medycznych i kwoty 159,42 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia z ustawowymi odsetkami od wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w dniu 18 września 2013 roku w miejscowości Ł. doszło do wypadku drogowego, w wyniku którego urazów ciała doznał powód. Pojazd sprawcy zdarzenia w chwili wypadku posiadał polisę OC u strony pozwanej. Pismem z dnia 21 stycznia 2014 roku pozwany zgłosił stronie pozwanej szkodę domagają się kwoty 16.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz zwrot poniesionych kosztów dojazdów do placówek medycznych. Pismem z dnia 10 lutego 2014 roku ubezpieczyciel przyznał powodowi kwotę 1.000,00 zł uznając, iż będzie ona kompensować w pełni doznaną przez powoda krzywdę. Nadto strona pozwana przyznała powodowi kwotę 281,34 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów. Strony prowadziły negocjacje w sprawie ugodowego załatwienia sporu, które zakończyły się niepowodzeniem.

W odpowiedzi na pozew, strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

Na poparcie swojego stanowiska strona pozwana podała, że wypłacone dotychczas zadośćuczynienie było odpowiednie do rozmiaru szkody jaką poniósł powód.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 września 2013 roku w miejscowości Ł., na skrzyżowaniu ulic (...) doszło do wypadku drogowego, w wyniku którego obrażeń ciała doznał powód K. K.. Pojazd sprawcy kolizji – W. S. marki F. o nr rej. (...) posiadał ubezpieczenie OC w (...) S.A. w W..

Dowód:

- okoliczności bezsporne;

- akta szkody (...): potwierdzenie pokrycia ubezpieczeniowego, k. 78-79, pismo funkcjonariusza Komisariatu Policji w N. z 25.09.2013 r., k. 112

Bezpośrednio po wypadku powód został przewieziony karetką pogotowia na Oddział Ratunkowy Szpitala w N., gdzie rozpoznano u niego skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa. Powód na skutek wypadku nie utracił przytomności i pamiętał okoliczności zdarzenia. Na oddziale ratunkowym zgłaszał ból szyjny oraz z wywiadu objawy kurczu karku po prawej stronie, a także palpacyjną bolesność w zakresie prawego mięśnia sutkowo obojczykowego. Powodowi wykonano wówczas zdjęcia RTG kręgosłupa, na których nie ujawniono uszkodzeń układu szkieletowego. Na oddziale zastosowano unieruchomienie odcinka szyjnego kręgosłupa powoda w miękkim kołnierzu i zalecono kontrolę w poradni chirurgii urazowej, a także ketonal w przypadku dolegliwości bólowych.

Dalsze leczenie powód kontynuował w poradni neurologicznej w N., gdzie nie stwierdzono u niego w badaniu przedmiotowym zaburzeń ruchomości kręgosłupa szyjnego oraz objawów korzeniowych. Powód otrzymał także skierowanie na zabiegi fizykoterapeutyczne na kręgosłup szyjny.

W dniu 30 września 2013 roku wykonano powodowo badanie TK kręgosłupa szyjnego, jednakże w wynikach nie stwierdzono zmian urazowych, dyskopatii, czy cech konfliktu korzeniowo dyskowego.

Powód był leczony także w poradni ortopedycznej, w której zgłaszał bóle kręgosłupa szyjnego. Nie zdiagnozowano jednak u powoda zaburzeń ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa tudzież objawów korzeniowych.

Dowód:

- karta informacyjna leczenia szpitalnego, k. 24;

- skierowanie do poradni specjalistycznej, k. 25;

- skierowanie do poradni specjalistycznej, k. 26;

- zalecenia z 24.09.2013 r., k. 27;

- skierowanie na TK, k. 29;

- zalecenia lekarskie, k. 30;

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne, k. 33;

- oświadczenie o uczęszczaniu na zabiegi fizjoterapii, k. 34;

- wynik badania TK głowy i kręgosłupa szyjnego, k. 36-37;

- historia choroby z poradni ortopedycznej, k. 38-39;

- historia choroby w części dotyczącej porad ambulatoryjnych, k. 40-44;

- zaświadczenie lekarskie z 14.02.2014 r., k. 45;

- zaświadczenie lekarskie okulisty, k. 46-47;

- zaświadczenie lekarskie z 24.09.2013 r., k. 28;

- zaświadczenie lekarskie z 08.10.2013 r., k. 31;

- zaświadczenie lekarskie z 25.10.2013 r., k. 32;

- zaświadczenie lekarskie z 26.11.2013 r., k. 35

Powód na skutek obrażeń doznanych w wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia 18 września 2013 roku w postaci urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego nie doznał żadnego procentowego uszczerbku na zdrowiu zarówno na płaszczyźnie ortopedycznej jak i neurologicznej. Doznane urazy nie ograniczały i nie ograniczają obecnie powoda w czynnościach życia codziennego. Obecny stan zdrowia powoda w zakresie układu nerwowego jest dobry, a zastosowane leczenie w czasie wizyty w ambulatorium szpitala w N. oraz w ramach poradni neurologicznej było zasadne. Zaburzenia ruchomości i bóle kręgosłupa szyjnego utrzymywały się przez okres około 3 miesięcy po zdarzeniu.

Odniesione przez powoda obrażenia spowodowały u niego powstanie dolegliwości bólowych w zakresie głowy i kręgosłupa, przez co zmuszony był do stosowania okresowo leków przeciwbólowych. Powód także w związku z przebytymi urazami musiał zmienić charakter pracy, albowiem bóle głowy i odczuwane szumy uniemożliwiały mu pracę. Przed wypadkiem powód także trenował na siłowni, czego aktualnie nie robi. Powód miewa także skoki ciśnienia tętniczego.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego ortopedy, k. 173-175;

- opinia biegłego sądowego neurologa, k. 205-207;

- przesłuchanie stron: powoda, k. 153;

- zeznania świadka A. K., k. 152.

Na skutek wypadku powód pozostawał niezdolny do pracy w okresie od 23 września 2013 roku do 9 grudnia 2013 roku.

Dowód:

- zaświadczenia lekarski na drukach (...), k. 48-51.

Zgodnie ze specyfikacją dojazdów powód w związku z wypadkiem z dnia 18 września 2013 roku na dojazdy do szpitala, lekarzy i na rehabilitację pokonał łącznie 628 km.

Powód poniósł także wydatki na zakup kołnierza campa w kwocie 75,00 zł oraz leków: K. w kwocie 9,80 zł, B. w kwocie 43,12 zł, D. w kwocie 21,00 zł i N. w kwocie 10,50 zł.

Koszty z tytułu dojazdów do placówek medycznych i za zakup leków oraz kołnierza campa zostały wypłacone przez stronę pozwaną w postępowaniu likwidacyjnym.

Dowód:

- specyfikacja kosztów dojazdów, k. 52-53;

- faktury VAT, k. 54;

- akta szkody (...): faktury VAT, k. 119-121, decyzja strony pozwanej z 10.02.2014 r., k. 82.

Pismem z dnia 21 stycznia 2014 roku pełnomocnik pozwanego dokonał zgłoszenia szkody stronie pozwanej domagając się kwoty 16.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za doznaną krzywdę oraz zwrotu kosztów leczenia, rehabilitacji, utraconego dochodu oraz kosztów poczynionych w związku z dojazdami do placówek medycznych.

Wskutek otrzymanego zgłoszenia strona pozwana wszczęła postępowanie likwidacyjne szkody o nr (...). W toku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego lekarz ortopeda i traumatolog D. C. wydał opinię kompleksową z dnia 30 stycznia 2014 roku, w której ustalił, że powód nie doznał żadnego procentowego uszczerbku na zdrowiu w związku z przebytym wypadkiem.

Strona pozwana w piśmie z dnia 10 lutego 2014 roku przyznała powodowi świadczenie w łącznej wysokości 1.593,76 zł, w tym 312,42 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, kwotę 1.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 281,34 zł tytułem kosztów przejazdów.

Powód pismem z dnia 26 marca 2014 roku odwołał się od powyższej decyzji strony pozwanej domagając się dalszej kwoty 9.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia.

Strona pozwana drogą mailową w dniu 18 sierpnia 2014 roku poinformowała powoda, że wyrażają zgodę na podpisanie ugody z powodem na łączną kwotę 3.593,76 zł, w związku z czym do zapłaty pozostawałaby jeszcze kwota 2.000,00 zł, co jest jej ostatecznym stanowiskiem.

Dowód:

- zgłoszenie szkody z 21.01.2014 r., k. 55-57;

- akta szkody (...): opinia kompleksowa, k. 125-127, potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia szkody, k. 128, druk zgłoszenia szkody, k. 133;

- pismo strony pozwanej z 10.02.2014 r., k. 58-59;

- pismo powoda z 26.03.2014 r., k. 60-62;

- wydruk korespondencji mailowej stron, k. 63.

W tym stanie faktycznym Sąd zważył co następuje:

Powództwo K. K. zasługiwało częściowo na uwzględnienie.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony postępowania, w tym dokumentacji medycznej powoda i aktach szkody, których treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Do ustalenia stanu faktycznego, szczególnie w zakresie cierpień fizycznych i psychicznych powoda posłużył dowód z przesłuchania stron ograniczony do osoby powoda. Należy mieć bowiem na względzie to, że tego typu dolegliwości jako odczuwane indywidualnie przez każdego człowieka można było ustalić jedynie w drodze przesłuchania powoda. Sąd posiłkował się także dowodem z zeznań świadka – matki powoda A. K. w celu ustalenia negatywnych konsekwencji wypadku mających wpływ na zdrowie powoda i jego życie osobiste oraz stan psychiczny i emocjonalny.

Podstawą ustaleń faktycznych były także opinia biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii, na podstawie których Sąd ustalił aktualny stan zdrowia powoda, następstwa przebytego wypadku oraz powstały u powoda uszczerbek na zdrowiu. W ocenie Sądu opinie te stanowiły wartościowy materiał dowodowy nadający się do poczynienia na ich podstawie ustaleń faktycznych. Zostały one sporządzone bowiem przez osoby posiadające specjalistyczną wiedzę w zakresie przedmiotu opinii oraz niezbędne doświadczenia zawodowe jak również nie zawierały one wewnętrznych sprzeczności. Powód kwestionował płynące z opinii biegłych wnioski w pismach z 13 maja 2016 roku (k. 192) oraz z 5 września 2016 roku (k. 218). W pismach tych powód kwestionował brak ustalenia przez biegłych stałego bądź długotrwałego uszczerbku na zdrowiu zarzucając, że powód nadal odczuwa skutki wypadku w postaci dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego, głowy przez co nadal zmuszony jest przyjmować środki przeciwbólowe. W ocenie Sądu twierdzenia te jednak nie mogą rzutować na nieprawidłowość opinii biegłych. Trzeba mieć bowiem na uwadze, iż zgłaszane przez powoda dolegliwości mają charakter czysto subiektywny i tym samym nie mogą mieć przełożenia na kryterium czysto obiektywne jakim jest ustalenie trwałego bądź długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Nie wyklucza się tym samym wzajemnie, zdaniem Sądu, fakt odczuwania przez powoda dolegliwości bólowych i niestwierdzenia przez biegłych jednocześnie procentowego uszczerbku na zdrowiu powoda. Jak wynika bowiem z opinii biegłych u powoda nie występują żadne trwałe tudzież długotrwałe następstwa wypadku na płaszczyźnie ortopedycznej i neurologicznej, co przemawiało właśnie za ustaleniem zerowego uszczerbku na jego zdrowiu i taką też konkluzję podziela Sąd.

W przedmiotowej sprawie powód K. K. domagał się zasądzenia od strony pozwanej na swoją rzecz kwoty 7.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, kwoty 243,54 zł z tytułu kosztów dojazdów do placówek medycznych i kwoty 159,42 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia z ustawowymi odsetkami od wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

Strona pozwana kwestionowała natomiast zasadność zgłoszonych przez powoda roszczeń podnosząc przy tym, że wypłacone dotychczas świadczenia w postępowaniu likwidacyjny w kwotach: 312,42 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, kwotę 1.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 281,34 zł tytułem kosztów przejazdów w całości zaspokajają żądania powoda.

Przechodząc do uzasadnienia prawnego, w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że strona pozwana odpowiada za skutki wypadku, któremu uległ powód w dniu 15 stycznia 2015 roku na podstawie art. 822 k.c. w związku z art. 436 § 1 k.c., 444 § 1 k.c., 445 k.c. oraz przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.03.124.1152 ze zm.).

Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch pojazdu ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody chyba, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

W niniejszej sprawie bezsporne pozostaje, że sprawca zdarzenia z dnia 18 września 2013 roku posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej, a szkoda jaką poniósł powód powstała w związku z ruchem tego pojazdu.

Przepis art. 444 k.c. stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Rozstrój zdrowia polega na wywołaniu dysfunkcji organizmu człowieka przez doprowadzenie do zakłócenia funkcjonowania jego poszczególnych układów i systemów. Wstrząs psychiczny doznany w skutek określonego zdarzenia może być źródłem rozstroju zdrowia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1969 r., II CR 114/69, wyrok Sądu Administracyjnego w P. z dnia 9 lipca 2003 r., I Ca 396/03).

Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszelkie niezbędne i celowe wydatki. W szczególności będą to koszty leczenia.

Dodatkowo zauważyć należy, iż wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętej stopie życiowej społeczeństwa, z tym zastrzeżeniem, że nie powinna ona być symboliczna (por. uzasadnienie wyr. Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005r., sygn. akt I CK 7/05, LEX 153254, uzasadnienie wyr. Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001r., sygn. akt II CKN 427/00, LEX 52766 oraz uzasadnienie wyr. Sądu Najwyższego z 24 czerwca 1965r., I Pr 203/65, OSPiKA 1966 nr 4, poz. 92).

Ze względu na niewymierny charakter krzywdy, oceniając jej rozmiar Sąd wziął pod uwagę całokształt okoliczności sprawy ( por. uzasadnienie wyr. Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2002 r., sygn. akt II CKN 505/00, niepubl. oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 r. V CSK 245/07, LEX nr 369691, Biul. SN 2008/4/11, OSNC-ZD 2008/4/95), w tym: charakter doznanych wielonarządowych obrażeń ciała w postaci urazu skrętnego kręgosłupa, który spowodował utrzymujące się przez okres około 3 miesięcy dolegliwości bólowe wymuszające na powodzie przyjmowanie leków przeciwbólowych oraz noszenie kołnierza ortopedycznego. Ponadto doznane przez powoda obrażenia odbiły się na jego sferze emocjonalnej, należy bowiem mieć na uwadze, że udział chociażby w kolizji drogowej nie jest obojętny dla żadnego człowieka i bezsprzecznie wywołuje u poszkodowanego wzmożony stres i zdenerwowanie, zwłaszcza, że kolizje drogowe mają często charakter spontaniczny i niespodziewany. Dodatkowo Sąd wziął pod uwagę relacjonowane przez powoda jest odczucia i nadal utrzymujące się bóle kręgosłupa i głowy. Ponadto Sąd uwzględnił fakt, iż powód w związku z kolizją zmienił swój tryb życia zaprzestając ćwiczyć na siłowni z uwagi na odczuwane bóle głowy i skoki ciśnienia, a także to, że powód według swoich relacji i świadka A. K. stał się bardziej nerwowy po wypadku. Co więcej, Sąd uznał, za prawdopodobne, że powód w związku z wypadkiem i w związku z pojawiającymi się u niego bólami głowy musiał zrezygnować z pracy jako konsultant telefoniczny przez występujące u niego bóle głowy. Sąd uznał okoliczność tę za udowodnioną, albowiem według relacji powoda, która nie została podważona przez stronę pozwaną, w tym charakterze pracował przed wypadkiem już ponad 2 lata i osiągał dobre wyniki finansowe. Powód nie miał zatem racjonalnego powodu, by z błahych przyczyn rezygnować z tej pracy. Zdaniem Sądu gdyby faktycznie stan zdrowia powoda i jego samopoczucie po przedmiotowym wypadku pozwalało mu pracować w dalszym ciągu jako konsultant, to z tej pracy by nie zrezygnował.

Jak wyżej wskazano wysokość zadośćuczynienia pieniężnego powinna uwzględniać aktualne warunki oraz stopę życiową społeczeństwa, kraju, w którym mieszka poszkodowany. Najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której przysługuje zadośćuczynienie, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie.

Powód żądał zasądzenia od strony pozwanej dalszej kwoty 7.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Uwzględniając, iż strona pozwana przyznała powodowi dotychczas z tego tytułu kwotę 1.000,00 zł, Sąd przyznał powodowi dalsze zadośćuczynienie w kwocie 2.500,00 zł. Łącznie zatem z tytułu zadośćuczynienia za doznane w wyniku wypadku z dnia 18 września 2013 roku obrażenia i przeżycia wywołujące krzywdę powód otrzyma kwotę 3.500,00 zł. Zdaniem Sądu jest to kwota wyważona, utrzymana w rozsądnych granicach umożliwiających powodowi złagodzenie zaistniałych skutków wypadku, a przede wszystkim jest kwotą adekwatną do krzywdy jakiej powód doznał i rozmiaru cierpień. Trzeba bowiem mieć na względzie, iż doznany przez powoda uraz skrętny odcinka szyjnego kręgosłupa spowodował u niego dolegliwości bólowe, które utrzymywały się przez okres około 3 miesięcy, a według relacji powoda dokuczają mu one do chwili obecnej. Powód w związku z wypadkiem zaniechał także dalszych ćwiczeń na siłowni z uwagi na pojawiające się u niego po wypadku skoki ciśnienia oraz zmienił pracę, gdyż bóle głowy i wymuszona pozycja siedząca uniemożliwiały mu wykonywanie obowiązków konsultanta telefonicznego. Przy wymiarze zadośćuczynienia nie sposób pominąć także okoliczności związanych z negatywnymi przeżyciami natury emocjonalnej i fizycznej osoby poszkodowanej, albowiem oczywistym jest, że udział w wypadku zawsze wywiera piętno na osobie poszkodowanej. Również nie można zlekceważyć niedogodności na jakie powód był narażony w trakcie procesu leczenia i powrotu do zdrowia w postaci noszenia kołnierza ortopedycznego i przyjmowania leków przeciwbólowych, które nie są obojętne dla organizmu człowieka. Gdyby bowiem nie został poszkodowany, to nie byłby narażony na tego typu przeciwności, za co także niewątpliwie należy mu się właśnie zadośćuczynienie. Jednocześnie Sąd wziął pod uwagę fakt, iż według opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii powód nie doznał na skutek wypadku żadnego procentowego uszczerbku na zdrowiu oraz odzyskał pełną sprawność. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, przy uwzględnieniu dotychczas wypłaconej powodowi tytułem zadośćuczynienia kwoty 1.000,00 zł, że adekwatne w tym przypadku zadośćuczynienie winno wynieść 3.500,00 zł i zasądził n rzecz powoda od strony pozwanej dalszą kwotę 2.500,00 zł z tego tytułu oddalając jednocześnie dalej idące roszczenie.

Jednocześnie w wyniku lustracji akt postępowania szkodowego (...) Sąd stwierdził, że strona pozwana w całości pokryła żądane przez powoda koszty leczenia wypłacając mu kwotę 312,42 zł, w kwocie tej uwzględniono należności wynikające z faktur: VAT nr (...) z 20.09.2013 roku na kwotę 75,00 zł, nr (...) z 08.10.2013 roku na kwotę 9,80 zł oraz nr (...) z 28.10.2013 roku na kwotę 74,62 zł. Z tego względu roszczenie powoda w tym zakresie podlegało oddaleniu.

W ocenie Sądu, z przedmiotowych akt postępowania likwidacyjnego strony pozwanej wynika również, że strona pozwana prawidłowo dokonała wyliczenia świadczenia z tytułu zwrotu kosztów dojazdów według dokumentacji medycznej powoda, spalania paliwa 8l/100 km oraz średniej ceny benzyny przyznając mu kwotę 281,34 zł. Stwierdzić należy, że brak jest przy tym podstaw do uznania, że apriorycznie przy wyliczania należnej poszkodowanemu kwoty z tego tytułu należy przyjmować, tzw. „kilometrówkę”, tj. stawkę 0,8358 zł za jeden kilometr. W ocenie Sądu zwrot kosztów dojazdów do placówek medycznych poszkodowanego winien stanowić kompensację faktycznie poniesionych na ten cel wydatków. Powód w tym zakresie nie wykazał bowiem, że na przedmiotowy cel poniósł wyższe wydatki aniżeli dotychczas zwrócona mu kwota w wysokości 281,34 zł, jak również nie wykazał by metodyka wyceny strony pozwanej w tym przypadku była nieprawidłowa. Powód nie wykazał, by poza zakupem paliwa, poniósł jakiekolwiek wydatki związane z „amortyzacją”, czyli zakupem płynów eksploatacyjnych czy innych części pojazdu zużywających wskutek eksploatacji, jak np. klocki hamulcowe. Z tych względów Sąd roszczenie powoda z tego tytułu oddalił w całości jako nieudowodnione.

O odsetkach od zasądzonej kwoty Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W myśl art. 481 § 2 zd. 1 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Powód domagał się a odsetek od dochodzonego roszczenia od 21 lutego 2014 roku i żądanie to w ocenie Sądu było usprawiedliwione. Strona pozwana wówczas dysponowała już całością materiału dowodowego niezbędnego do pełnej kompensacji doznanej przez powoda krzywdy i szkody wydając decyzję z 20 lutego 2014 roku o przyznaniu odszkodowania i zadośćuczynienia dla powoda (k. 41). W związku z powyższym strona pozwana od dnia następnego pozostawała w opóźnieniu w stosunku do powoda. Z tego względu od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia Sąd zasądził na rzecz powoda od strony pozwanej odsetki ustawowe od dnia 21 lutego 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku.

Ustawa zmieniająca wprowadziła zmiany, m.in. w zakresie przepisu art. 481 k.c. Zmieniony został przede wszystkim § 2 art. 481 k.c. wprowadzający, tzw. „odsetki ustawowe za opóźnienie”, w myśl którego, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego (wynoszącej 1,5%) i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Po myśli art. 481 § 2 ¹ k.c. maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie).

Jednocześnie ustawodawca w art. 56 ustawy zmieniającej przesądził, że do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

W myśl art. 57 ustawy zmieniającej, ustawa weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016 r., z wyjątkiem art. 50, art. 51 i art. 54, które wchodzą w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

Z tych względów Sąd zasądzając odsetki ustawowe od przyznanej powodowi kwoty za opóźnienie za okres od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty był związany aktualnie obowiązującą treścią przepisu art. 481 § 2 ¹ k.c. i zasądził za ten okres ustawowe odsetki za opóźnienie.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania w pkt. III i IV uzasadnia treść art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego uwzględnienia roszczeń koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone, bowiem powód wygrał postępowanie w 30 %. Strona pozwana wygrała proces w pozostałym zakresie, tj. w 70%.

Powód poniósł łączne koszty w sprawie w kwocie 3.019,60 zł, na którą złożyły się koszty opłaty sądowej od pozwu – 371,00 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 17,00 zł, zaliczki na opinię biegłego – 869,94 zł oraz koszty opłat za czynności radcy prawnego – 1.200,00 zł zgodnie z § 6 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.).

Po stronie pozwanej natomiast koszty postępowania wyniosły łącznie 1.217,00 zł, w tym koszty opłat za czynności radcy prawnego w kwocie 1.200,00 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

Mając zatem na uwadze wynik niniejszego postępowania Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 905,88 zł (30% łącznych kosztów) oraz od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 851,90 zł (70% łącznych kosztów).

O zwrocie zaliczki w pkt. V wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2005 r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.) stanowiącym, że sąd z urzędu zwara stronie wszelkie należności z tytułu wydatków stanowiące różnicę między kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi. W niniejszej sprawie powód uiścił zaliczkę w kwocie 1.000,00 zł na poczet przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych, z której kwota 869,94 zł została faktycznie przeznaczona na ten cel, wobec czego na rzecz powoda należało zwrócić kwotę 130,06 zł.