Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – st. sekr. sąd. Aneta Dybikowska

w obecności oskarżyciela: ---------

po rozpoznaniu w dniu 08 czerwca 2016 roku sprawy

M. U.

syna J. S. i M. E. z d. C.

ur. (...) w W.

obwinionego o to, że: W dniu 28.06.2015 r. o godzinie 17:47:21 w miejscowości K., Gmina M. (...) (...)kierując pojazdem o nr rej. (...) jadąc z prędkością 83 km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 33 km/h w obszarze zabudowanym przy ograniczeniu prędkości do 50 km/h.

tj. o czyn z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy

Prawo o ruchu drogowym

I.  Obwinionego M. U. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 250 ( dwieście pięćdziesiąt) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Sygn. akt II W 2477/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28.06.2015 r. M. U. jechał i kierował pojazdem o nr rej. (...). O godzinie 17:47:21, przejeżdżając przez miejscowość K., Gmina M. (...) (...), w obszarze zabudowanym, gdzie obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h, obwiniony poruszał się z prędkością 83 km/h, w konsekwencji dopuszczając się przekroczenia prędkości o 33 km/h.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 23-24, 40-44), a także na podstawie: notatki urzędowej- raportu (k.1), świadectwa legalizacji radarowego przyrządu do pomiaru prędkości (k. 14).

W świetle zebranych dowodów, w tym wyjaśnień M. U., w których de facto przyznaje się do tego, że w chwili zdarzenia był kierowcą przedmiotowego pojazdu - nie ma wątpliwości, że obwiniony dopuścił się popełnienia zarzuconego mu wykroczenia.

Fakt przekroczenia prędkości, w dniu 28.06.2015r., o godz. 17:47:21, w miejscowość K. gm. M., w obszarze zabudowanym, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h - przez kierującego pojazdem o nr rej. (...) został zarejestrowany przez radarowy przyrząd do pomiaru prędkości, posiadający stosowną legalizację ( notatka urzędowa- raportu k.1, świadectwo k. 14). Właścicielem tego pojazdu był M. U.. Obwiniony przyznał się do tego, iż to on kierował wówczas powyższym samochodem (wyjaśnień obwinionego k. 23-24, 40-44).

W tym miejscu odnieść się należy do tej części wyjaśnień obwinionego, w której kwestionuje on uprawnienia straży miejskiej do występowania w charakterze oskarżyciela publicznego w niniejszej sprawie, w dniu orzekania - powołującego się w tym względzie na zmianę przepisów dokonaną z dniem 1 stycznia 2016 roku, odnośnie ograniczenia straży miejskiej prawa do używania urządzeń rejestrujących w zakresie kontroli ruchu drogowego.

Zauważyć należy, że Straż Miejska w M. wniosek o ukaranie obwinionego, któremu postawiono zarzut popełnienia wykroczenia z art. 92a kw skierowała do sądu w 2015 roku, posiadając wówczas ustawowe umocowanie do ścigania, wnoszenia wniosków o ukaranie i działania w charakterze oskarżyciela publicznego w powyższych sprawach. Zmiana przepisów, jaka dokonała się z dniem 1 stycznia 2016 roku w zakresie ograniczenia straży miejskiej prawa do używania urządzeń rejestrujących w zakresie kontroli ruchu drogowego, nie odebrała w żadnej mierze strażom miejskim uprawnień do występowania przed sądem w charakterze oskarżyciela publicznego. Zdaniem Sądu brak jest podstaw prawnych do przyjęcia, że Straż Miejska w M. prawo takie straciła w sprawie, w której wniosek o ściganie czynów z art. 92a kw, złożyła pod rządami ustawy obowiązującej przed dniem 1 stycznia 2016 roku. .

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5 ⁰⁰-23 ⁰⁰ wynosi 50 km/h.

Art. 92a kw stanowi, że przedmiotowego wykroczenia dopuszcza się ten, kto, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym.

M. U., w dniu 28.06.2015 r. o godzinie 17:47:21 w miejscowości K., Gmina M. (...) (...), kierując pojazdem o nr rej. (...), jadąc z prędkością 83 km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 33 km/h w obszarze zabudowanym przy ograniczeniu prędkości do 50 km/h– i w konsekwencji dopuścił się czynu z art. 92a kw.

W myśl z art. 5 kw – czyn z art. 92a kw, może być popełniony umyślnie, jak i nieumyślnie.

Każdy kierowca pojazdu musi posiadać wiedzę w przedmiocie obowiązujących przepisów dotyczących zasad obowiązujących w ruchu drogowym, w tym ograniczeń dotyczących prędkości, z jaką powinien prowadzić pojazd. Do przepisów tych ma obowiązek się stosować. M. U., jadąc z nadmierną prędkością, co najmniej nieumyślnie dopuścił się przedmiotowego czynu tzn. nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnił go jednak na skutek nierespektowania przepisów drogowych, mimo że możliwość jazdy z prędkością większą, niż dozwolona, przewidywał albo mógł przewidzieć.

Przyjmując, w świetle zebranych dowodów, że wina i sprawstwo obwinionego w zakresie popełnienia zarzuconego mu czynu nie budzą wątpliwości, Sąd – uznając M. U. za winnego popełnia czynu z art. 92a kw - skazał go na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw na karę grzywny w wysokości 250 złotych.

Przy wymiarze kary grzywny Sąd, kierował się ogólnymi jej dyrektywami zawartymi w art. 33§1 - 4 kw, jak również treścią art. 24§1 i 3 kw, mając na uwadze m. in. stopień zawinienia obwinionego, społecznej szkodliwości czynu, warunki osobiste, majątkowe sprawcy.

Nadmierna prędkość pojazdów od wielu lat jest główną przyczyną wypadków w Polsce. Zważywszy, że M. U. de facto przyznał się do winy, co przyjęto za okoliczność łagodzącą, Sąd uznał, że orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu i spełni cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej. Zdaniem Sądu orzeczona kara nie przekracza zdolności finansowych sprawcy i będzie stanowić dla niego – zgodnie z założeniami, jakie niesie za sobą każda kara- pewną dolegliwość.

Zasądzając od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, Sąd kierował się treścią art. 119 kpw w zw. z art. 627 kpk oraz miał na uwadze postanowienia Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U z 1983 r., Nr .49, poz. 223 z późn. zm.) oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. (Dz.U z 2001 r., Nr 118, poz.1269) w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia.