Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Łukowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Mariusz Brojek

Protokolant sekr. sądowy Marta Sadło

w obecności oskarżycieli publicznych S. N. i J. B. z KPP w Ł., A. R. z KP w S.,

po rozpoznaniu w dniach 30 sierpnia i 24 listopada 2016 roku oraz 16 stycznia 2017 roku sprawy M. C. (1) syna S. i T. z domu C. urodzonego (...) w S.

obwinionego o to, że:

w dniu 4 marca 2016 roku około godziny 17:40 w miejscowości G. na drodze K-63 spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując (...) o nr rej. (...) z doczepioną lawetą m-ki B. o nr rej. (...) na skrzyżowaniu podczas manewru skrętu w prawo uderzył lewą stroną tyłu lawety w przejeżdżający drugim pasem autobus m-ki M. o nr rej. (...)

to jest o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

o r z e k a

- obwinionego M. C. (1) uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu wykroczenia wyczerpującego dyspozycję art. 86 § 1 k.w. i za ten czyn na podstawie art. 86
§ 1 k.w. w związku z art. 24 § 3 k.w. wymierza obwinionemu karę 600 (sześciuset) złotych grzywny;

- na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. w związku z art. 119 k.p.w. i art. 627 k.p.k. zasądza od obwinionego M. C. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości w kwocie 414,47 (czterystu czternastu ⁴⁷/100) złotych, w tym 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty sądowej

POUCZENIE

1.  Od wyroku sądu pierwszej instancji służy stronom apelacja (art. 103 § 2 k.p.w.). ^b)

2.  Wyrok można zaskarżyć w całości lub części (art. 103 § 4 k.p.w.).

3.  Apelację wnosi się na piśmie w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty otrzymania wyroku wraz z uzasadnieniem. ^b) W wypadku, gdy uzasadnienie wyroku zostało przedstawione wyłącznie w formie ustnej, apelację wnosi się na piśmie w terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty otrzymania wyroku wraz z przekładem tego uzasadnienia. Wniesienie apelacji przed upływem terminu do złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku albo wniosku o przekład uzasadnienia wyroku przedstawionego w formie ustnej wywołuje skutki wskazane odpowiednio w art. 35 § 1 k.p.w. albo art. 82 § 7 k.p.w. (wniosek o uzasadnienie wyroku bądź sporządzenie przekładu uzasadnienia wyroku przedstawionego w formie ustnej, sporządzenie uzasadnienia bądź przekładu uzasadnienia przez sąd, doręczenie uzasadnienia bądź przekładu uzasadnienia) i podlega rozpoznaniu; można ją uzupełnić w terminie 7 (siedmiu) dni (art. 105 § 1-2 k.p.w. i art. 122 § 2 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego – kapitanowi statku (art. 124 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana; to samo stosuje się do osób nie będących stronami (art. 126 § 1 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

4.  Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

5.  Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

6.  Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

7.  3W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

8.  Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

9.  Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

10.  (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-9) ^c)

Wyjaśnienie:

W treści pouczenia, w nawiasach wskazano podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót „k.p.k.” oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później; skrót „k.p.w.” oznacza ustawę z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 2013 r. poz. 395 oraz niektórych Dziennikach opublikowanych później.

a)  stosuje się w sprawach o wykroczenia, z wyłączeniem spraw o wykroczenia skarbowe

b)  uwzględnia się, o ile ustawa nie stanowi inaczej

c)  uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi

II W 606/16

UZASADNIENIE

Na podstawie dowodów przeprowadzonych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wieczorem 4 marca 2016 roku, około godziny 17 ⁴⁰ J. D. jechał autobusem M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) drogą krajową K-63 z Ł. w kierunku S., przewożąc pasażerów. Tą samą drogą w przeciwnym kierunku poruszał się zespół pojazdów składający się z (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz lawety Boro o numerze rejestracyjnym (...), kierowany przez M. C. (1). Ciężarówka miała długość 7,6 m, zaś laweta – 10,6 m. Na lawecie przewożony był samochód A. (...). Podczas gdy wspomniany autobus dojeżdżał do skrzyżowania z drogą relacji K. – G. kierujący zespołem pojazdów M. C. wykonał manewr skrętu w prawo, sygnalizując go kierunkowskazem, nie upewniwszy się jednakże, czy nie stworzy zagrożenia dla innych uczestników ruchu. W trakcie tego manewru tył lawety przemieścił się na przeciwległy dla jej kierunku poruszania pas ruchu, wskutek czego doszło do zarysowania autobusu mimo tego, że kierujący nim próbował w ostatniej chwili odbijać kierownicą w prawo, by uniknąć zderzenia. M. C. zatrzymał się nieco za skrzyżowaniem, jednak pomimo przekazanej za pośrednictwem CB-radia, na ogólnie dostępnym kanale 19, przez J. D. prośby o zatrzymanie się w związku z kolizją, odjechał z miejsca zdarzenia.

/ dowód: zeznania J. D. – k. 61-62; zeznania W. K. – k. 60-61; notatka urzędowa – k. 1, 12; fotografie – k. 2-3, 57-59; szkic – k. 7; wyjaśnienia obwinionego M. K. C. - k. 64-64v/

Na skutek tego zdarzenia w autobusie powstały zarysowania na wysokości od 33 do 38 cm mierzone od podłoża. Były one wynikiem kontaktu elementów lawety z karoserią tegoż pojazdu. Równocześnie doszło do uszkodzeń lawety w obszarze jej lewego tylnego narożnika: otarć i rozbicia klosza światła obrysowego.

/ dowód: zeznania J. D. – k. 61-62; zeznania W. K. – k. 60-61; notatka urzędowa – k. 1, 12; fotografie – k. 2-3, 57-59; szkic – k. 7; wyjaśnienia obwinionego M. K. C. - k. 64-64v/

Obaj uczestnicy zdarzenia byli w chwili jego zaistnienia trzeźwi.

/ dowód: protokoły badania stanu trzeźwości wraz ze świadectwem wzorcowania – k. 3, 4, 6 /

M. C. nie jest osobą chorą psychicznie ani upośledzoną umysłowo, nie stwierdzono też u niego innego zakłócenia czynności psychicznych. W czasie dokonywania zarzucanych mu czynów miał on w pełni zachowaną zdolność rozpoznania ich znaczenia oraz zdolność pokierowania swoim postępowaniem.

/ dowód: opinia sądowo - psychiatryczne – k. 44-45/

M. C. ma 42 lata, jest kierowcą prowadzącym własną działalność gospodarczą i utrzymującym się z uzyskiwanych z niej dochodów w kwocie około 2500 - 3000 złotych miesięcznie. Żonaty - obecnie pozostaje w separacji faktycznej, ojciec 12-letniej córki pozostającej na jego i żony utrzymaniu. Jest on właścicielem samochodu C. (...) z 2003 roku - o wartości około 5 000 złotych, innego majątku większej wartości nie posiada. Nie był on dotychczas karany.

/ dowód: wyjaśnienia obwinionego – k. 37; dane osobowe obwinionego – k. 27/

Obwiniony przesłuchany w toku przewodu sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż jechał on wprawdzie w dniu zdarzenia takim zespołem pojazdów, jednak z cała pewnością nie żaden z jego elementów nie miał kontaktu z innymi pojazdami jadącymi z naprzeciwka. Zaprzeczył także, by kierowca autobusu zwracał się do niego przez CB-radio i prosił o zatrzymanie w związku z kolizją, przyznając, że korzystał wtedy z ogólnodostępnego kanału 19.

Wyjaśnienia te zasługują na obdarzenie ich walorem wiarygodności w tej tylko części, gdzie nie pozostają one w kolizji do pozostałych przeprowadzonych w sprawie dowodów, tworzących jednolitą i spójną wersję. Nie zasługuje na obdarzenie walorem wiarygodności twierdzenie, jakoby nie doszło do kontaktu elementów kierowanego przezeń zespołu pojazdów z autobusem (czemu przeczą zarówno zeznania świadków przesłuchanych w sprawie, jak i dokonane – acz bez zachowania wymogu sporządzenia protokołu - oględziny lawety i fotografie z tej czynności) i by był proszony przez radio (...) o zatrzymanie (czemu przeczą zeznania pokrzywdzonego J. D.).

W ocenie Sądu wersja przedstawiona w wyjaśnieniach obwinionego stanowiła wyłącznie jego linię obrony mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na odebranych w toku przewodu sądowego konsekwentnych zeznaniach W. K. (2) i J. D., na dowodach z dokumentów dotyczących badania stanu trzeźwości uczestników zdarzenia, dokumentacji fotograficznej, opinii sądowo-psychiatrycznej, a także częściowo na wyjaśnieniach samego obwinionego. Zeznania dwu pierwszych z wymienionych osób były spójne i logiczne oraz pozwoliły na pełne odtworzenie stanu faktycznego w sprawie. W ocenie Sądu obaj ci świadkowie w sposób przekonywujący opisali, na czym polegało zachowanie obwinionego w dniu 4 marca 2016 roku, będące przedmiotem postępowania, jednakże na różnych jego etapach – tych, w którym każdy z nich uczestniczył. J. D. jako kierujący drugim z pojazdów uczestniczących w kolizji opisał bowiem przebieg całego zdarzenia i zachowanie obwinionego bezpośrednio po jego zaistnieniu, zaś W. K. (2) – czynności służbowe wykonywane z udziałem obwinionego w związku ze zgłoszeniem kolizji i poczynione przy tej okazji spostrzeżenia.

Zeznania tych świadków Sąd uznał za szczerze, spójne ze sobą i logicznie powiązane i - mając także na uwadze rzeczowość i spokój podczas ich składania na rozprawie - nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania ich wiarygodności, zwłaszcza w przypadku W. K. (2), który jako funkcjonariusz Policji, zobligowany z tego tytułu do zachowania bezstronności, nie miał żadnego powodu, by składać zeznania niezgodne z prawdą, w interesie którejkolwiek ze stron.

Nadto Sąd oparł się na potwierdzających powyższe zeznania dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości. Jednym z nich była opinia sądowo-psychiatryczna odnosząca się do osoby obwinionego, sporządzona po przeprowadzeniu jego ambulatoryjnych badań. Biegły, który ją wydał, opiniujący na bazie specjalistycznej, fachowej wiedzy i doświadczenia zawodowego, dokonał prawidłowych ocen w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oraz przeprowadzone samodzielnie badania, a treść tejże opinii nie budziła wątpliwości, czyniąc ją dowodem jasnym i zupełnym, nie wymagającym uzupełnienia i tym samym spełniającym wymogi art. 200 § 2 k.p.k.

Sąd zważył, co następuje:

M. C. został obwiniony o czyn z art. 86 § 1 k.w. i Sąd przypisał obwinionemu to wykroczenie w postaci zarzuconej przez oskarżyciela publicznego.

Czyn zabroniony z art. 86 § 1 k.w. popełnia ten kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. Prawa o ruchu drogowym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę (…), zaś z treści art. 4 tejże ustawy wynika, że uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze mają prawo liczyć, że inni uczestnicy tego ruchu przestrzegają przepisów ruchu drogowego (…).

Przepis art. 16 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym stanowi, że kierującego pojazdem obowiązuje ruch prawostronny, zaś w ust. 4 – że kierujący pojazdem jest obowiązany jechać możliwie blisko prawej krawędzi jezdni.

Natomiast z treści art. 22 ust. 1 cytowanej ustawy wynika, że kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności, przy czym zgodnie z ust. 4 tego przepisu, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać (…).

Wykroczenie to ma charakter powszechny, jego sprawcą może więc być każdy. Strona podmiotowa może być zrealizowana zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie, co wynika z treści art. 5 k.w.

Sprawca podlega karze grzywny.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne Sąd stwierdził, iż obwiniony 4 marca 2016 roku, około godziny 17 ⁴⁰ w G. na drodze K-63 spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując (...) o numerze rejestracyjnym (...) z doczepioną lawetą marki B. o numerze rejestracyjnym (...) na skrzyżowaniu podczas manewru skrętu w prawo uderzył lewą stroną tyłu lawety w przejeżdżający drugim pasem autobus M. o numerze rejestracyjnym (...), a tym samym, iż swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 86 § 1 k.w. Świadomość „zachodzenia” przyczepy, czyli jej wyjeżdżania przy skręcie na przeciwległy dla kierunku jej jazdy pas ruchu obligowała go bowiem zgodnie z przytoczonymi przepisami do ustąpienia pierwszeństwa przejazdu pojazdom jadącym z naprzeciwka – czego nie uczynił, doprowadzając do kolizji.

Jednocześnie wina obwinionego nie budziła wątpliwości, gdyż nie zachodziły żadne okoliczności ją wyłączające.

Sąd za popełnione wykroczenie wymierzył M. C. na podstawie art. 86 § 1 k.w. karę grzywny w wysokości 600 zł.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe
i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego obwinionemu wykroczenia,
a także dotyczące osoby sprawcy i mające znaczenie dla wymiaru kary.

Stopień naruszenia przepisów odnoszących się do bezpieczeństwa ruchu drogowego, a co za tym idzie stopień społecznej szkodliwości czynu był znaczący, gdyż obwiniony nie zachowując należytej ostrożności stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym wykonanym przez siebie manewrem skrętu, połączonym z wjechaniem na przeciwległy pas ruchu części prowadzonego zespołu pojazdów, nie upewniwszy się wprzódy co do tego, czy manewrem taki nie utrudni ruchu innym pojazdom, a ponadto – co szczególnie zaskakujące i niedopuszczalne u zawodowego kierowcy – pomimo nie zatrzymał się na miejscu zdarzenia, mimo tego, że z pewnością korzystając z ogólnie dostępnego kanału CB-radia musiał słyszeć, że zwraca się o to do niego kierowca drugiego uczestniczących w zdarzeniu pojazdów. Świadczy to w ocenie Sądu o lekceważącym podejściu do przepisów regulujących porządek ruchu na drogach publicznych, co jest tym bardziej niepokojące, że obwiniony jak już wspomniano jest kierowcą zawodowym i winien raczej być wzorem tych właściwych postaw na drodze.

Sąd kierował się też dyrektywami wymiaru kary grzywny zawartymi w art. 24 § 3 k.w. i wymierzając ją w takiej wysokości miał na uwadze fakt, że obwiniony prowadzi własną działalność gospodarczą, z której osiąga stałe i to nie najniższe dochody, dlatego też grzywny wymierzonej w wysokości 600 złotych nie sposób uznać za karę nadmiernie dolegliwą.

Reasumując, w ocenie Sądu kara w takim wymiarze spełni przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do sprawcy, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jednocześnie jako kara o charakterze majątkowym - będzie ona realnie odczuwana przez sprawcę.

Sąd rozważał także mając na uwadze oddziaływanie kary i środków karnych jako całości, czy spowodowany przez obwinionego stan zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym uzasadniałby orzeczenie na podstawie art. 86 § 3 k.w. zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, choćby w minimalnym rozmiarze na okres 6 miesięcy, jednak doszedł do wniosku, że byłaby to nadmierna dolegliwość, tym bardziej, że oznaczałaby utratę możliwości zarobkowania. Pomimo naruszenia przez obwinionego kilku bardzo istotnych, wskazanych powyżej zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, skutkujących spowodowaniem zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, Sąd uznał, że jest on kierowcą, który daje dostateczną rękojmię należytego przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym w przyszłości i orzekanie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest niecelowym.

Uznając orzeczoną karę grzywny za wystarczający środek represji Sąd przyjął, że spełni ona także funkcję wychowawczą w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i takiej treści wyrok ma szansę wpłynąć na innych potencjalnych sprawców tego typu wykroczeń wskazując, iż tego typu negatywne zachowania spotykają się ze zdecydowaną reakcją organów wymiaru sprawiedliwości, co powinno wpłynąć prewencyjnie na te osoby. Wyrok ten wpłynie również i na zwykłych obywateli, którzy dzięki temu będą mieli świadomość, że wszelkie działania skierowane przeciwko bezpieczeństwu na drodze, zwłaszcza takie, które są przejawem lekceważenia czy choćby beztroski w stosowaniu się do reguł prawem określonych, spotykają się z karą, co powinno właśnie wzmóc poczucie bezpieczeństwa tych wszystkich, którzy przestrzegają porządku prawnego jako uczestnicy ruchu drogowego.

Na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. w związku z art. 119 k.p.w. i art. 627 k.p.k. zasądzono od obwinionego M. C. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości w kwocie 414,47 złotych, na które złożyły się poniesione w toku postępowania wydatki oraz stanowiąca 10 % orzeczonej kary grzywny opłata sądowa w wysokości 60 złotych.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.

SSR Mariusz Brojek