Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Andrzeja Mazurkiewicza Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2016 r.

sprawy R. K.

syna M. i B. z domu W. (...) r. w K. z art. 279 § 1 kk, 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 10 marca 2016 r. sygnatura akt II K 598/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. S. z Kancelarii Adwokackiej w K. 516,60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygnatura akt IV Ka 465/16

Prokurator Rejonowy w Kłodzku wniósł akt oskarżenia przeciwko R. K. oskarżając go o to, że

w dniu 05 kwietnia 2012 roku w K. woj. (...), włamał się do samochodu osobowego marki R. (...) o nr rej. (...) należącego do R. B. w ten sposób, że wybił szybę w tylnych lewych drzwiach pojazdu, po czym z jego wnętrza zabrał w celu przywłaszczenia skórzaną torebkę z dokumentami i pieczątką firmy (...) o łącznej wartości 500 zł czym działał na szkodę wymienionego, przy czym był uprzednio karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 30.01.2007 roku (sygn. akt II K 833/06) za przestępstwo z art. 280 §1 kk, art. 276 kk, art. 157§2 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk popełnione w dniu 26 sierpnia 2006r. na karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w ramach kary 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 09.12.2008 r. (sygn. akt II K 333/08) w okresie od dnia 16.01.2006r, do dnia 18.01.2006 r., od dnia 05.10.2006r. do dnia 28.03.2007r., od dnia 25.09.2009r. do dnia 22.06.2010 r.

tj. o czyn z art. 279§1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk

Wyrokiem z dnia 10 marca 2016 roku (sygnatura akt II K 598/15) Sąd Rejonowy w Kłodzku

I.  R. K. uznał za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przy czym czyn ten zakwalifikował z art. 279§1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§2 kk i za to na podstawie art. 279§1 kk w zw. z art. 11§3 kk w zw. z art. 64§2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności

II.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. S. kwotę 841,32 złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu

III.  na podstawie art. 624§1 kpk zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, wydatki w sprawie zaliczając na rachunek tegoż Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego R. K., zaskarżając wyrok w części co do kary, zarzucając:

rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego R. K. kary 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, przy wymiarze której Sąd Rejonowy w Kłodzku nie nadał właściwego znaczenia występującym w sprawie okolicznościom łagodzącym takim jak: przyznanie się oskarżonego do zarzucanego mu czynu, skrucha wyrażona przez oskarżonego, niewielki rozmiar wyrządzonej przez niego szkody, młody wiek oskarżonego w chwili popełnienia czynu, których to właściwe uwzględnienie przy zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk powinno skutkować orzeczeniem łagodniejszej kary

a podnosząc wskazany zarzut wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w wymiarze łagodniejszym

Sąd okręgowy zważył:

apelacja nie okazała się zasadna.

Wbrew odmiennym zapatrywaniom skarżącego stwierdzić należy, iż orzeczonej wobec oskarżonego R. K. za przypisany mu czyn kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności nie sposób uznać za surową a tylko stwierdzenie rażącej surowości nakazywałoby jej zmianę.

Rozpoznając podniesiony zarzut zauważyć należy, iż zgodnie z wyrażanym w praktyce orzeczniczej stanowiskiem na gruncie art. 438 pkt 4 kpk nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - uznać za "rażąco" niewspółmierną tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 września 2013 roku II Aka 25813). Sytuacja taka w niniejszej sprawie w odniesieniu do kary wymierzonej oskarżonemu R. K. za przypisany mu w wyroku czyn nie zaistniała.

Formułując zarzut rażącej niewspółmierności kary autor apelacji w uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego czyni uwagi, iż cyt. „oskarżony stoi na stanowisku, że wyrok ten w zakresie wymiaru kary jest niesłuszny – Sąd I instancji wymierzył bowiem oskarżonemu karę nie biorąc należycie pod uwagę wszystkich okoliczności łagodzących”.

Powyższe zapatrywanie uznać należy za chybione. Wyrokując i wydając rozstrzygniecie o karze Sąd Rejonowy we właściwy sposób ocenił stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu a także uwzględnił oraz właściwie wyważył ujawnione w sprawie okoliczności łagodzące i obciążające oskarżonego R. K..

Argumentując podniesiony zarzut skarżący sygnalizując, iż oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu czyni następnie m.in. również uwagi, iż cyt. „Ponadto Sąd meriti wprawdzie zauważył jak wynika z uzasadnienia wyroku, iż wartość skradzionych rzeczy przez oskarżonego R. K. nie była duża i opiewała zaledwie na łączną kwotę 500 zł, przy czym nie nadał tej okoliczności właściwego znaczenia i nie uwzględnił dostatecznie przy wymiarze kary, gdzie tymczasem wszak stosunkowo niewielka szkoda determinuje niewielką społeczną szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżonego, co zdecydowanie powinno znaleźć wyraz w wymiarze kary”. Odnosząc się do przedstawionych tez zauważyć w tym miejscu należy, iż sąd orzekający dostrzegł, uwzględnił oraz nadał właściwe znaczenia okolicznościom łagodzącym takim jak przyznanie się oskarżonego do popełnienia czynu oraz to, iż wartość skradzionych przedmiotów nie była duża. Zaakcentowania przy tym dodatkowo wymaga, iż w świetle art. 115§2 kk przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rodzaj wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywacje sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia, zwrócić należy także uwagę, iż jak podkreśla się w praktyce orzeczniczej nie jest (...) tak, że to tylko jeden z elementów, określonych w art. 115 § 2 kk i stanowiących wyznacznik społecznej szkodliwości czynu, może mieć decydujące znaczenie przy określaniu stopnia tej szkodliwości. Wysokość szkodliwości społecznej jest (...) wypadkową całokształtu okoliczności tak przedmiotowych, jak i podmiotowych, a nie tylko jednej z nich (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 września 2008 roku II KK 5008).

Podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności kary autor apelacji zauważając nadto w uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego, iż popełnione przez oskarżonego przestępstwo miało miejsce w 2012 roku a także stwierdzając przy tym również, iż cyt. „od tego czasu oskarżony R. K. zmienił swoją postawę życiową ustabilizował swój tryb życia, uczciwie pracował, a przede wszystkim co najważniejsze od czasu popełnienia przedmiotowego przestępstwa przestrzegał porządku prawnego”. Wskazując na powyższe skarżący podnosi, iż cyt. „okoliczności tych jednak Sąd meriti nie wziął pod uwagę, przy czym należy sobie zdawać sprawę, iż wobec obecnego (...), jego życiowej postawy pobyt w zakładzie karnym w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy będzie niewspółmierny – dolegliwością przekroczy stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu”. Uzasadnieniem na to, w ocenie autora apelacji, jest fakt, iż oskarżyciel publiczny żądał dla oskarżonego kary wymierzonej z zastosowaniem art. 37b kk a więc kary sekwencyjnej – 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 6 miesięcy ograniczenia wolności. Ponadto w przedstawionych tezach skarżący czyni również uwagi, iż „co więcej oskarżony podaje, iż z uwagi na młody wiek w chwili popełnienia przestępstwa – miał jedynie 29 lat, czyn ten należałoby potraktować jako wybryk młodości, którego żałuje”. Rozpatrując przedstawione tezy nie sposób w tym miejscu nie zauważyć, iż oskarżony R. K. był już wielokrotnie karany sądownie w tym na kary pozbawienia wolności a przypisanego mu czynu dopuścił się w warunkach określonych w art. 64§2 kk, a co całkowicie pomija już jednakże skarżący w przedstawionej argumentacji. Powyższe świadczy o niepoprawności oskarżonego i lekceważeniu porządku prawnego. Zaznaczyć nadto w tym miejscu należy, iż stosownie do treści przywołanego przepisu tj. art. 64 § 2 kk jeżeli sprawca uprzednio skazany w warunkach określonych w § 1, który odbył łącznie co najmniej rok kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu w całości lub części ostatniej kary popełnia ponownie umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu, przestępstwo zgwałcenia, rozboju, kradzieży z włamaniem lub inne przestępstwo przeciwko mieniu popełnione z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia, sąd wymierza karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a może ją wymierzyć do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Ponadto zauważyć należy, iż skoro skarżący argumentując podniesiony zarzut odnosi się do wniosków złożonych na rozprawie w dniu 10 marca 2016 roku przez prokuratora to abstrahując od tego, iż złożony przez prokuratora wniosek po wznowieniu na podstawie art. 409 kpk przewodu sądowego oraz uprzedzeniu stron o zmianie kwalifikacji prawnej czynu poprzez przyjęcie art. 279§1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§2 kk uległ zmianie, to podkreślenia i zaakcentowania wymaga, iż Sąd wymierza karę według swojego uznania w granicach przewidzianych przez ustawę z uwzględnieniem zasad wymiaru kar i środków karnych.

Z tych też względów orzeczono jak w wyroku.

Na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o Adwokaturze (Dz. U. Nr 16 poz. 24 ze zm.) oraz § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 22 października 2015r. (Dz. U z 2015r. poz. 1801) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. S. z Kancelarii Adwokackiej w K. 516,60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego, należnych Skarbowi Państwa, orzeczono na podstawie art. 624§1 kpk zwalniając oskarżonego od ponoszenia tych kosztów zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.