Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 stycznia 2015 roku powódka E. B. domagała się zasądzenia od pozwanego (...) spółki jawnej J. W. i (...)w likwidacji z siedzibą w G. kwoty 11 803,08 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi za okres od dnia 31 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 22 stycznia 2014 roku kupiła od pozwanego dziewięć stołów, które zamierzała wykorzystywać do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Jednakże dostarczone przez pozwanego stoły okazały się wadliwe i niezgodne z zamówieniem, o czym powódka wielokrotnie informowała sprzedawcę. Przedmiotowe stoły były zbyt niskie w stosunku do żądanej (zamówionej) wysokości, do tego były niejednakowej wysokości, co uniemożliwiało ich łączenie, a takie było oczekiwanie przy ich zamówieniu. Forma rozkładania tychże stołów również nie odpowiadała zamówieniu. Nadto, powódka nie otrzymała zamówionych nakładek blatowych na stoły. Wszystkie te wady fizyczne były zgłaszane od razu po zakupie, i to wielokrotnie, przez zarówno kupującą, jak i reprezentującego ją projektanta. Doprowadziło to jedynie do wizyty osoby z ramienia pozwanej spółki, ale nie usunięto żadnej ze zgłaszanych wad.

Z uwagi na nieusunięcie wad w zakupionym towarze, a także istotną wadliwość przedmiotowych stołów, powódka E. B. złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy sprzedaży ośmiu stołów typu C. 90 i jednego stołu typu L. 4.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 13 kwietnia 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 491/15 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany (...) spółka jawna J. W. i (...)w likwidacji z siedzibą w G. domagał się oddalenia powództwa w całości i potwierdził, że strony zawarły umowę sprzedaży 8 sztuk stołów typu C. 90 i jednej sztuki stołu typu L. 4 w dniu 22 stycznia 2014 roku, zaprzeczając jednakże, ażeby zamówiony towar miał jakiekolwiek wady. W ocenie pozwanego w całości odpowiadał on zamówieniu złożonemu przez powódkę. Pozwany wskazał, że powódka mailem z dnia 31 marca 2014 roku zgłosiła mu rzekome wady zamówionych stołów wskazując na pęcherze na stołach oraz fakt, iż nie mają one równej wysokości. W przekonaniu pozwanego powódka uchybiła terminowi na zgłoszenie roszczeń wynikającemu z art. 563 § 1 k.c., gdyż od daty zakupu do dnia wysłania maila upłynęły ponad dwa miesiące, a bezsprzecznie rzekome wady takie jak pęcherze oraz różna wysokość stołów powódka mogła już wykryć w dacie przekazania jej tych stołów, tj. w dniu 22 stycznia 2014 roku. Pozwany nadto zakwestionował w ogóle istnienie rzekomych wad stołów, gdyż pracownicy pozwanego po oględzinach stołów stwierdzili, że pęcherze powstały na skutek zawilgocenia z uwagi na nieprawidłowe ich użytkowanie przez powódkę.

Jak wskazał pozwany, zamówienie zostało zrealizowane zgodnie z ustaleniami poczynionymi z powódką, która zamówiła 8 stołów jednego typu – C. 90 i jeden stół drugiego typu – L. 4. Oba rodzaje stołów w standardzie mają inne wysokości i zgodnie z zamówieniem zostały one wykonane w standardowej wysokości. Powódka na żadnym z etapów składania zamówienia nie zaznaczyła, ażeby stoły miały zostać wykonane w innej niż standardowa wysokości. Stół L. 4 ma inną konstrukcję i jako jedyny różni się wysokością od pozostałych stołów. Z tych przyczyn w przekonaniu pozwanego powódka nie miała podstaw do odstąpienia od umowy, bowiem zamówienie zostało zrealizowane zgodnie z jej wytycznymi. Nadto, 8 stołów C. 90 jest tej samej wysokości, a zatem mogą być ze sobą zestawiane i rzekoma wada fizyczna dotycząca ich niewłaściwej wysokości tych stołów nie dotyczy. Pomimo faktu, iż powódka nie poinformowała pozwanego o konieczności zestawienia ze sobą dwóch rodzajów stołów, to pozwany zadeklarował, że wykona dodatkowe podkładki do stołów typu C. 90 celem wyrównania ich wysokości do stołu L. 4. Do dnia dzisiejszego powódka nie odebrała zaś nakładek i nadal znajdują się one w siedzibie pozwanego. Pozwany wskazał także, że o fakcie rzekomej nieodpowiedniej formy rozkładania tych stołów powódka poinformowała pozwanego dopiero w piśmie z dnia 12 grudnia 2014 roku w przedmiocie odstąpienia od umowy. Zatem rzekoma wada została zgłoszona z uchybieniem terminu z art. 563 § 1 k.c., a nadto pozwany zaprzeczył, że powódka kiedykolwiek czyniła ustalenia dotyczące innej formy rozkładania stołów niż standardowa, która została zrealizowana w dostarczonych jej stołach. Co do okrągłych nakładek, pozwany zaprzeczył jakoby powódka dokonała ich zamówienia. Były one jedynie przedmiotem pytań przed zawarciem umowy sprzedaży. Strony nigdy ostatecznie nie ustaliły warunków ich zakupu przez powódkę .

W przekonaniu pozwanego powódka nawet przy założeniu, że wykazała istnienie swojego roszczenia, to utraciła je z uwagi na upływ terminu wskazanego w art. 563 k.c., tj. jednego miesiąca od upływu czasu, w którym powódka mogła zbadać zakupione stoły, co winno nastąpić w chwili dostarczenia jej przedmiotu umowy, czyli w dniu 22 stycznia 2014 roku i co więcej, powódka w mailu zgłaszającym reklamację nie wskazała także formy zadośćuczynienia jej roszczeniom, tj. czy domaga się naprawy, wymiany, czy też obniżenia ceny.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. N. zaprojektowała E. B. wystrój sali bankietowej prowadzonej przez nią w N. i poleciła jej producenta krzeseł i stołów (...) spółkę jawną J. W. i (...)w likwidacji z siedzibą w G., z której produktów już wcześniej korzystała.

E. B. i M. N. dwukrotnie oglądały produkty (...) spółki jawnej J. W. i (...)w likwidacji z siedzibą w G., poszukując odpowiadających im stołów, które miały być wykorzystywane w działalności gastronomicznej prowadzonej przez E. B.. Przedstawiciele producenta tychże mebli, jak również sam P. W., zaprezentowali im możliwości rozkładania produkowanych przez nich stołów i zestawiania ich ze sobą w kształt tworzący literę U oraz L.

E. B. wskazując na konieczność łączenia się ze sobą stołów nie wskazywała, ażeby dotyczyło to także poszczególnych typów stołów.

Okazano im także okleiny stołów i celem obniżenia kosztów E. B. zdecydowała się na zamówienie blatów stołów z płyty wiórowej laminowanej uzyskując zapewnienie P. W., że będą one równie trwałe i wytrzymałe, jak te z drewna, czy w okleinie naturalnej i bez przeszkód będzie je mogła użytkować w sali bankietowej. Strony nie prowadziły rozmów na temat wysokości stołów w poszczególnych ich typach, wysokość ta była określona w katalogu. Podobnie jak ilość wkładek, z tym, że E. B. zdecydowała się na skrócenie stołu typu C. 90 w stosunku do wersji katalogowej, wobec czego jedna wkładka w tych stołach została usunięta.

Ostatecznie w listopadzie 2013 roku E. B. zawarła z (...) spółkę jawną J. W. i (...)w likwidacji z siedzibą w G. umowę na wykonanie ośmiu stołów bankietowych typu C. 90/90 rozsuwanych z dwoma wkładkami po 50 cm, konstrukcja BUK, blat laminowany wenge, w cenie po 994 złotych i jednego stołu typu L. 90/160 rozsuwany z czterema wkładkami po 50 cm, konstrukcja BUK, blat wenge w cenie 1 644 złotych. E. B. zamówiła również okrągłe nakładki na mniejsze stoły, jednakże w tym zakresie sprecyzowanie zamówienia miało nastąpić w późniejszym okresie po ustaleniu możliwości ich wykonania i ceny oraz potwierdzeniu tego zamówienia przez E. B., także co do ilości tych nakładek. Oferta cenowa nakładek ostatecznie nie została złożona.

Zamówienie na stoły zostało potwierdzone w mailu z dnia 20 grudnia 2013 roku i zrealizowane w dniu 22 stycznia 2014 roku.

E. B. zapłaciła (...) spółce jawnej J. W. i (...)w likwidacji z siedzibą w G. łącznie kwotę 11 803,08 złotych.

zamówienie – k. 37 akt. potwierdzenie zamówienia – k. 38 akt, faktura VAT numer (...) – k. 44 akt, wiadomość e-mail – k. 54-56 akt, zeznania świadka M. N. – protokół skrócony rozprawy z dnia 15 grudnia 2015 roku – k. 74-77 akt (zapis cyfrowy 00:04:22-00:50:00), zeznania powódki E. B. – protokół rozprawy z dnia 01 kwietnia 2016 roku – k. 110-113 akt, zeznania likwidatora pozwanego P. W. – protokół rozprawy z dnia 01 kwietnia 2016 roku – k. 113-115 akt

Stół typu L. 4 w standardowej wysokości ma 75 cm i jest wyższy niż stół typu C. 90 w standardowej wysokości o jeden centymetr. Z uwagi na to, że E. B. zamówiła stoły z laminowanym blatem z płyty wiórowej, który jest cieńszy aniżeli blat w okleinie naturalnej o 0,6 cm, to stoły wykonane dla E. B. były niższe o tę wielkość. E. B. nie została o tym poinformowana.

zeznania świadka M. N. – protokół skrócony rozprawy z dnia 15 grudnia 2015 roku – k. 74-77 akt (zapis cyfrowy 00:04:22-00:50:00), zeznania świadka K. S. – protokół skrócony rozprawy z dnia 15 grudnia 2015 roku – k. 77-78 akt (zapis cyfrowy 00:50:35-01:09:38), zeznania powódki E. B. – protokół rozprawy z dnia 01 kwietnia 2016 roku – k. 110-113 akt

Po złożeniu stołów widoczna była różnica w wysokości poszczególnych typów stołów, blaty w połowie stołów typu C. były źle oklejone (faliste), na jednym stole było widoczne wybrzuszenie na środku o długości około 5 cm. Po zsunięciu i rozłożeniu stołów blaty nie trzymały jednej płaszczyzny i były szczeliny między nimi dochodzące nawet do 3 cm.

M. N. na polecenie E. B. w dniu 30 stycznia 2014 roku wykonała zdjęcia stołów, które wysłała do (...) spółki jawnej J. W. i (...)w likwidacji z siedzibą w G. i poinformowała o wskazanych wyżej wadach.

Przedstawiciel producenta telefonicznie obiecał wykonanie podkładek pod nogi podwyższających stoły.

Pod koniec lutego 2014 roku po pierwszym bankiecie na połowie blatów stołów pojawiły się dodatkowo wybrzuszenia.

W dniu 31 marca 2014 roku E. B. w nawiązaniu do rozmowy telefonicznej z dnia 24 marca 2014 roku złożyła mailowo reklamację zakupionych stołów, z uwagi na pojawiające się w większej ilości pęcherze oraz różną wysokość stołów.

Przedstawiciel producenta w dniu 09 kwietnia 2014 roku mailowo obiecał wykonanie nieodpłatnie podkładek pod nogi podwyższających stoły oraz usunięcie wad, po ustaleniu ich przyczyny.

wiadomość e-mail – k. 13 akt, wiadomość e-mail – k. 57 akt, zdjęcia – k. 94-95 akt, zeznania powódki E. B. – protokół rozprawy z dnia 01 kwietnia 2016 roku – k. 110-113 akt, zeznania świadka M. N. – protokół skrócony rozprawy z dnia 15 grudnia 2015 roku – k. 74-77 akt (zapis cyfrowy 00:04:22-00:50:00), zeznania likwidatora pozwanego P. W. – protokół rozprawy z dnia 01 kwietnia 2016 roku – k. 113-115 akt

Po około trzech miesiącach od zgłoszenia pracownik (...) spółki jawnej J. W. i (...)w likwidacji z siedzibą w G. wykonał podkładki wyrównujące wysokość stołów i przyjechał je zamontować, ale okazało się, że były one o około 0,5 cm zbyt niskie. Obejrzał również blaty stołów, na których pojawiły się pęcherze i zabrał jedną z zawilgoconych wkładek celem ustalenia przyczyny pojawienia się tej wady.

E. B. nie została poinformowana o przyczynie powstania wady i odmowie uznania reklamacji z tego powodu.

zeznania świadka K. S. – protokół skrócony rozprawy z dnia 15 grudnia 2015 roku – k. 77-78 akt (zapis cyfrowy 00:50:35-01:09:38), zeznania likwidatora pozwanego P. W. – protokół rozprawy z dnia 01 kwietnia 2016 roku – k. 113-115 akt, zeznania powódki E. B. – protokół rozprawy z dnia 01 kwietnia 2016 roku – k. 110-113 akt

Pismem z dnia 12 grudnia 2014 roku E. B. odstąpiła od umowy sprzedaży stołów typu C. 90 i typu L. 4 z uwagi na posiadane przez nie wady fizyczne (przede wszystkim pęcherze na blatach), które nie zostały usunięte i wezwała (...) spółkę jawną J. W. i (...)w likwidacji z siedzibą w G. do zwrotu ceny w kwocie 11 803,08 złotych w terminie 7 dni od otrzymania pisma.

Pismo doręczono (...) spółce jawnej J. W. i (...)w likwidacji z siedzibą w G. w dniu 23 grudnia 2014 roku.

oświadczenie o odstąpieniu od umowy wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 14-16 akt, zeznania powódki E. B. – protokół rozprawy z dnia 01 kwietnia 2016 roku – k. 110-113 akt

Do wykonania blatów stołów typu L. 4 i C. 90 zastosowano zwykłą płytę wiórową laminowaną.

Wykonanie blatów z płyty laminowanej wiórowej o nie podwyższonych parametrach w zakresie jej odporności na ścieranie i zalewanie z przeznaczeniem dla lokalu gastronomicznego nie było prawidłowe. Higroskopijność włókien wiórowych jest znaczna i nawet rozlanie wody może spowodować spaczenie tej płyty.

Obrzeża (powierzchnia wąska) zostały oklejone we właściwy sposób i właściwym materiałem. Zastosowane jednakże obrzeże z PCV do oklejenia wąskich płaszczyzn płyt blatów o większej grubości niż laminat w zastosowanej płycie na wykonanie blatów spowodowało powstanie słabo widocznej szczeliny na styku krawędzi obrzeża z płytą laminowaną, w wyniku czego powstały pęcherze i pofałdowania powierzchni płyt blatów przy zalewaniu wodą lub powstałej różnicy temperatur podczas użytkowania, co doprowadziło do powstania wady istotnej, która obniżyła walory estetyczne stołów, a także ograniczyło ich użytkowanie.

Wykonanie stelaża stołów typu C. 90 nastąpiło niezgodnie z treścią zamówienia, w którym wskazano, że ma być on konstrukcji drewnianej z drewna bukowego. Sformułowanie „konstrukcja buk” oznacza, że stelaż, tj. nogi i skrzynia, powinny być wykonane z drewna bukowego.

W sprawie element stelaża w postaci nóg wykonano z drewna litego z drzewa innego niż buk, gorszej jakości, oklejonego okleiną naturalną barwioną na kolor zbliżony do koloru blatów (wenge). Nogi z drewna litego byłyby bardziej trwałe niż nogi z innego drewna pokryte okleiną naturalną. Niezgodne z punktu widzenia technologicznego jest wykonanie mebla z gorszej jakości drewna i jego następne oklejenie. Nadto, brak tzw. ślizgaczy lub stopek z PCV u podstawy nóg stołów, pomimo ich sfazowania, doprowadził do uszkodzenia powierzchni okleinowych i odklejenia okleiny, co podczas użytkowania stołu będzie postępować i stanowi wyraźne i widoczne obniżenie estetyki stołu, co jest wadą istotną.

Wady w postaci rozwarstwień i pęknięć powstały w wyniku użytkowania.

opinia biegłego sądowego W. B. – k. 121-133 akt, uzupełniająca ustna opinia biegłego sądowego – protokół skrócony rozprawy z dnia 27 stycznia 2017 roku – k. 167-169 akt (zapis cyfrowy 00:01:27-00:43:00)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których prawdziwość nie była przez nie kwestionowana i które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy żadnych nowych, istotnych okoliczności.

Sąd ustalając stan faktyczny Sąd oparł się także, uznając je za spójne i logiczne, a nadto korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym, na zeznaniach świadka M. N., która projektowała wystrój sali bankietowej dla powódki, w szczególności w zakresie, w jakim świadek ten opisała okoliczności złożenia przez powódkę zamówienia stołów u pozwanego, wystąpienia wad po złożeniu mebli, a także wykonania już w dniu 31 stycznia 2014 roku dokumentacji zdjęciowej i podjęcia kontaktu telefonicznego i mailowego z pozwanym w sprawie usunięcia tych usterek.

Sąd uwzględnił także zeznania świadka K. S. – pracownika pozwanego, w szczególności w zakresie, w jakim świadek ten potwierdził, że pozwany podjął próbę podwyższenia stołów poprzez zamontowanie podkładek (do czego ostatecznie nie doszło z uwagi na wadliwe ich sporządzenie – nieprawidłową grubość), a także w zakresie, w jakim potwierdził on występowanie pęcherzy na blatach stołów, przy czym co do wskazywanej przez świadka okoliczności, że zawilgocenie blatów nie było spowodowane wadą technologiczną przy jego produkcji, to wskazać należy, że była to prywatna ocena świadka, mając na uwadze, że okoliczność ta nie została potwierdzona przez żaden inny obiektywny dowód i jej ustalenie wymagało wiadomości specjalnych zastrzeżonych dla biegłego sądowego.

Nadto, Sąd dał wiarę zeznaniom powódki E. B. w zakresie, w jakim powódka wskazywała na okoliczności wystąpienia usterek po złożeniu mebli, wykonania w dniu 31 stycznia 2014 roku dokumentacji zdjęciowej, wystąpienia pęcherzy na połowie blatów po pierwszym bankiecie, wielokrotnych kontaktów telefonicznych i mailowych z pozwanym w sprawie usunięcia zaistniałych usterek, jak i w zakresie, w jakim opisywała ona wizytę serwisanta pozwanego z podkładkami w celu podwyższenia stołów, a także odnośnie potwierdzenia przez nią zamówienia blatów stołów z płyty wiórowej laminowanej i uzyskaniu zapewnienia od P. W., że będą one równie trwałe i wytrzymałe, jak te z drewna, czy w okleinie naturalnej i bez przeszkód będzie je mogła użytkować w sali bankietowej.

Jednocześnie Sąd nie dał wiary jej twierdzeniom w zakresie, w jakim wskazywała, że podczas składania zamówienia informowała pozwanego, że stoły typu C. 90 i L. 4 mają się ze sobą zestawiać. Z zeznań świadka i przedstawiciela pozwanego P. W. jednoznacznie wynikało, że w kształt litery U oraz L miały zestawiać się ze sobą stoły typu C. 90, natomiast stół L. 4 – większy, miał znajdować się we wnęce i na żadnym etapie składania zamówienia powódka nie wskazywała, że mniejsze stoły (typu C. 90) mają ze stołem typu L. 4 tworzyć jakąś większą całość. Powyższe znajduje też potwierdzenie w opinii biegłego sądowego, który po analizie otrzymanego planu zestawienia stołów typu C. 90 i L. 4 w pomieszczeniu lokalu gastronomicznego powódki wyraźnie wskazał, że zestawienie tych typów stołów nie było planowane (k. 123 akt).

Sąd uwzględnił również zeznania przedstawiciela pozwanego P. W., który osobiście zajmował się zamówieniem i reklamacją powódki w zakresie, w jakim wskazał on na okoliczności złożenia zamówienia przez powódkę, okoliczności związane z powierzeniem innej firmie wykonania blatu z płyty wiórowej laminowanej przeznaczonej na blaty stołów powódki, a także kwestii związanych próbą zniwelowania różnic w wysokościach stołów. Jednocześnie Sąd nie dał wiary jego twierdzeniom, że informował on powódkę o odmowie uznania reklamacji, pozwany nie pamiętał bowiem kiedy to nastąpiło i w jakich okolicznościach, a nadto nie znajduje to potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy.

Istotne znaczenie dla rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie, z uwagi na charakter okoliczności spornych między stronami, miał dowód z opinii biegłego sądowego do spraw jakości produktów i usług meblarstwa i (...).

Odnosząc się do pisma pozwanego z datą w nagłówku „dnia 25 października 2016 roku” (data prezentaty: 2016-10-28, k. 143-144 akt) zawierającego zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego, biegły sądowy w ustnej uzupełniającej opinii przedstawionej na rozprawie w dniu 27 stycznia 2017 roku wskazał, że wykonanie stelaża stołów typu C. 90 nastąpiło niezgodnie z treścią zamówienia, w którym wskazano, że ma być on konstrukcji drewnianej z drewna bukowego. Sformułowanie „konstrukcja buk” oznacza, że stelaż, tj. nogi i skrzynia powinny być wykonane z drewna bukowego, tymczasem w sprawie element stelaża w postaci nóg wykonano wprawdzie z drewna litego, ale pochodzącego najprawdopodobniej z drzewa iglastego, po czym nogi te oklejono okleiną naturalną barwioną na kolor zbliżony do koloru blatów (wenge). Za niezgodne z punktu widzenia technologicznego biegły uznał wykonanie mebla z gorszej jakości drewna i jego następne oklejenie. Odnosząc się natomiast do zarzutu pozwanego dotyczącego wykonania blatu stołów ze zwykłej płyty wiórowej laminowanej na żądanie powódki, biegły sądowy wskazał, iż zamówienie jest bardzo lakoniczne wskazując jedynie rodzajową nazwę materiału i producenta, niemniej jednakże wykonanie blatów z płyty laminowanej wiórowej o nie podwyższonych parametrach w zakresie jej odporności na ścieranie i zalewanie z przeznaczeniem dla lokalu gastronomicznego nie było prawidłowe.

W ocenie Sądu opinia została sporządzona przez biegłego sądowego w sposób rzetelny i obiektywny, zgodnie z zasadami wiedzy fachowej, w oparciu o wnikliwą analizę akt sprawy oraz o przeprowadzone przez biegłego sądowego oględziny stołów typu C. 90 i typu L. 4 znajdujących się nadal u powódki. W ocenie Sądu, wnioski zawarte w opinii zostały należycie umotywowane i nie budziły zastrzeżeń, brak było zatem podstaw do zdezawuowania jej wartości i mocy dowodowej.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powódka E. B. domagała się zasądzenia od pozwanego (...) spółki jawnej J. W. i (...)w likwidacji z siedzibą w G. kwoty 11 803,08 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 31 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty tytułem zwrotu ceny za zakupione od pozwanego stoły w związku z odstąpieniem przez nią od umowy zawartej z pozwanym z uwagi na wady fizyczne rzeczy, o których powódka wielokrotnie informowała sprzedawcę i które nie zostały usunięte.

Poza sporem pozostawało, że strony łączyła umowa, na podstawie której pozwany zobowiązany był do wykonania na rzecz powódki E. B. ośmiu stołów tytułu C. 90 i jednego stołu typu L. 4, zgodnie ze złożonym zamówieniem. Bezsporne było również, iż stoły takie zostały wykonane i dostarczone powódce, a ta uiściła za nie cenę w kwocie 11 803,08 złotych.

W ocenie Sądu łączący strony stosunek zobowiązaniowy zakwalifikować należało jako umowę o dzieło w rozumieniu art. 627 k.c., zgodnie z którym przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Zgodnie z treścią art. 637 k.c. (który obowiązywał w dacie zawarcia umowy), jeżeli dzieło ma wady, zamawiający może żądać ich usunięcia, wyznaczając w tym celu odpowiedni termin z zagrożeniem, że po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu nie przyjmie naprawy. Przyjmujący może odmówić naprawy, gdyby wymagała nadmiernych kosztów. Gdy wady usunąć się nie dadzą w czasie odpowiednim, zamawiający może od umowy odstąpić, jeżeli wady są istotne, jeżeli wady są nieistotne, zamawiający może żądać obniżenia wynagrodzenia w odpowiednim stosunku. To samo dotyczy wypadku, gdy przyjmujący zamówienie nie usunął wad w terminie wyznaczonym przez zamawiającego.

Stosownie zaś do treści art. 638 k.c. jeżeli z artykułów poprzedzających nie wynika nic innego, do rękojmi za wady dzieła stosuje się odpowiednio przepisy o rękojmi przy sprzedaży.

W rozpoznawanej sprawie z uwagi na datę zawarcia umowy, zastosowanie znajdą przepisy kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją dokonaną ustawą z dnia 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta (Dz. U. z 2014 roku, poz. 827), która weszła w życie z dniem 25 grudnia 2014 roku, zgodnie bowiem z treścią art. 51 tej ustawy – do umów zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Zgodnie z treścią art. 563 § 1 k.c. kupujący traci uprawnienia z rękojmi za wady fizyczne rzeczy, jeżeli nie zawiadomi sprzedawcy o wadzie w ciągu miesiąca od jej wykrycia, a w wypadku gdy zbadanie rzeczy jest w danych stosunkach przyjęte, jeżeli nie zawiadomi sprzedawcy o wadzie w ciągu miesiąca po upływie czasu, w którym przy zachowaniu należytej staranności mógł ją wykryć.

Przy sprzedaży, w której obydwie strony umowy są przedsiębiorcami, kupujący obowiązany jest zbadać rzecz w czasie i sposób przyjęty dla rzeczy danego rodzaju i zawiadomić niezwłocznie sprzedawcę o dostrzeżonej wadzie. Jeśli zaś wada wyszła na jaw później, niezwłocznie po jej wykryciu. Brak zawiadomienia we właściwym czasie powoduje utratę uprawnień z tytułu rękojmi (§ 2).

W ocenie Sądu podniesiony przez pozwanego (...) spółkę jawną J. W. i (...)w likwidacji z siedzibą w G. zarzut, że powódka utraciła uprawnienia z tytułu rękojmi z uwagi na upływ terminu wskazanego w art. 563 k.c., tj. jednego miesiąca od upływu czasu, w którym powódka mogła zbadać zakupione stoły, co winno nastąpić w chwili dostarczenia jej przedmiotu umowy, czyli w dniu 22 stycznia 2014 roku, uznać należy za niezasadny.

Istota wprowadzenia tzw. terminów reklamacyjnych sprowadza się do uzależnienia skutecznej realizacji roszczeń z tytułu rękojmi za wady fizyczne od zachowania przez uprawnionego aktów staranności, pod rygorem utraty uprawnień. Chodzi tu mianowicie o terminowe powiadomienie podmiotu odpowiedzialnego o wadzie oraz w przypadku stosunków pomiędzy osobami prowadzącymi działalność gospodarczą także o terminowe zbadanie jakości otrzymanej rzeczy. Podstawowym aktem staranności jest terminowe zawiadomienie zobowiązanego z tytułu rękojmi o ujawnieniu się wady. Przy czym, w stosunkach pomiędzy profesjonalistami – osobami prowadzącymi działalność gospodarczą – na uprawnionego zostały nałożone w tym zakresie bardziej rygorystyczne wymogi. Powinien on bowiem zbadać rzecz w czasie i w sposób przyjęty przy rzeczach tego rodzaju, a następnie zawiadomić zobowiązanego o dostrzeżonej wadzie – niezwłocznie. W sytuacji, gdy wada wyszła na jaw później uprawniony powinien zawiadomić o niej niezwłocznie po jej wykryciu. Powyższy niedookreślony zwrot – „niezwłocznie” powinien być oceniany in concreto, tzn. w realiach konkretnej sprawy przy uwzględnieniu jej wszystkich okoliczności faktycznych. Jak podkreśla się w literaturze przedmiotu przez termin „niezwłocznie” należy rozumieć czas potrzebny do sporządzenia i przesłania zawiadomienia o wadzie, przy czym podnosi się nadto, że nie powinien on przekraczać 14 dni.

Powyższy termin notyfikacji wad ma zastosowanie w realiach niniejszej sprawy, której stronami są podmioty prowadzące działalność gospodarczą.

W niniejszej sprawie powódka E. B. po dostarczeniu jej stołów w dniu 22 stycznia 2014 roku i ich złożeniu, stwierdziła m. in. widoczną różnicę w wysokości stołów, źle oklejone (faliste) blaty w połowie mniejszych stołów oraz wybrzuszenie na środku jednego ze stołów o długości około 5 cm. Świadek M. N. na polecenie powódki w dniu 30 stycznia 2014 roku wykonała zdjęcia tych stołów i wysłała je do pozwanej spółki informując jednocześnie pozwanego o wskazanych wyżej wadach. Okoliczności te nie zostały przez pozwanego zaprzeczone. Co więcej, z treści materiału dowodowego wyraźnie wynika, że powódka wielokrotnie zwracała się o usunięcie wad bezpośrednio do P. W., w tym mailowo w dniu 31 marca 2014 roku w związku z pojawieniem się nowych wad w postaci pęcherzy, o czym wcześniej informowała pozwanego również telefonicznie. Powyższe w ocenie Sądu pozwala przyjąć, że powódka zachowała termin określony jako „niezwłocznie”, a więc nie utraciła uprawnień z tytułu rękojmi.

Również za niezasadny uznać należy zarzut, że powódka E. B. nie wskazała formy zadośćuczynienia jej roszczeniom, tj. czy domaga się naprawy, wymiany, czy też obniżenia ceny. Jednoznacznie w ocenie Sądu z treści korespondencji między stronami wynika, że domagała się ona naprawy stołów prosząc wielokrotnie o jak najszybsze usunięcie wady. Jednocześnie zauważyć należy, że nie budziło to wątpliwości pozwanego, skoro podjął on działania związane z przygotowaniem podkładek w celu podwyższenia stołów, jak i próbę zdiagnozowania przyczyny pojawiania się pęcherzy na blatach i od jej ustalenia uzależniał dalsze czynności.

W związku z nieusunięciem przez pozwanego wielokrotnie zgłaszanych mu wad fizycznych stołów, powódka E. B. oświadczeniem z dnia 12 grudnia 2014 roku odstąpiła od umowy wskazując na:

-

nieprawidłową formę rozkładania stołów (zarzut ten nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym),

-

brak okrągłych nakładek na blat (powódka potwierdziła jednakże nie złożyła zgodnie z ustaleniami stron ostatecznego zamówienia na te nakładki),

-

niejednakową wysokość stołów i w związku z tym niemożność zestawiania stołu typu L. 4 ze stołami typu C. 90 – z zeznań świadka i przedstawiciela pozwanego P. W. jednoznacznie wynikało, że w kształt litery U oraz L miały zestawiać się ze sobą stoły typu C. 90, natomiast stół L. 4 – większy, miał znajdować się we wnęce i na żadnym etapie składania zamówienia powódka nie wskazywała, że mniejsze stoły (typu C. 90) mają ze stołem typu L. 4 tworzyć jakąś większą całość. Powyższe znajduje też potwierdzenie w opinii biegłego sądowego, który po analizie otrzymanego planu zestawienia stołów typu C. 90 i L. 4 w pomieszczeniu lokalu gastronomicznego powódki wyraźnie wskazał, że zestawienie tych typów stołów nie było planowane (k. 123 akt),

-

zbyt niską wysokość stołów w stosunku do żądanej wysokości – z zebranego materiału dowodowego nie wynika, ażeby strony uzgadniały wysokość stołów, co oznacza, że powódka zamówiła stoły typu L. 4 i typu C. 90 w standardowej katalogowej wysokości (odpowiednio 75 cm i 74 cm). Jednocześnie w związku z modyfikacją w zakresie materiału użytego do wykonania blatu tych stołów, były one niższe o 0,6 cm od standardowej wysokości, gdyż o tyle cieńsza była płyta wiórowa laminowana użyta na blat stołów. W ocenie Sądu brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwany informował powódkę o powyższym, nadto przyjąć należy, iż uznał swoją odpowiedzialność z tytułu rękojmi w tym zakresie próbując podwyższyć stoły za pomocą podkładek, co jednakże ostatecznie nie nastąpiło (z uwagi na niewłaściwą grubość podkładek przygotowanych przez pozwanego),

-

niedrewniane nogi – jak wynika z opinii biegłego sądowego nogi stołów wykonano niezgodnie z zamówieniem, zostały one wykonane wprawdzie z drewna, ale nie jak wskazano w zamówieniu, z drewna bukowego, tylko z drewna gorszej jakości, a następnie oklejono je okleiną naturalną w kolorze blatu, co jest wadą istotną.

Nadto, odnosząc się do wskazywanej przez powódkę E. B. jako decydującej o odstąpieniu od umowy wady w postaci pęcherzy na blatach, to wskazać należy, iż poza sporem pozostaje, że do wykonania blatów stołów typu L. 4 i C. 90 zastosowano zwykłą płytę wiórową laminowaną. Jak wskazała powódka zdecydowała się ona na zamówienie blatów stołów z takiej płyty laminowanej uzyskując zapewnienie P. W., że będą one równie trwałe i wytrzymałe, jak te z drewna, czy w okleinie naturalnej i bez przeszkód będzie je mogła użytkować w sali bankietowej. Powyższa okoliczność zdaniem Sądu przesądza o tym, że pozwany nie może skutecznie powoływać się na wykonanie stołów zgodnie ze złożonym zamówieniem jako na okoliczność wyłączającą jego odpowiedzialność za powstałe wady, tym bardziej, że jako profesjonalista w produkcji mebli mając wiedzę o przeznaczeniu zamawianych stołów (do lokalu gastronomicznego) zapewniał powódkę o możliwości ich wykorzystania w jej działalności gospodarczej oraz o trwałości tych przedmiotów.

Dokonując badania przedmiotowych stołów, biegły sądowy wskazał na następujące wady:

-

do wykonania blatów stołów typu L. 4 i typu C. 90 zastosowano zwykła płytę wiórową laminowaną nie odpowiednią dla stołów przeznaczonych do wyposażenia wnętrz lokalu gastronomicznego (zamiast zastosowania płyty wiórowej laminowanej (...) o podwyższonej odporności na zmienne warunki klimatyczne lub zalewanie wodą), co uniemożliwia użytkowanie stołów zgodnie z ich przeznaczeniem i jest wadą istotną,

-

zastosowane obrzeże z PCV do oklejenia wąskich płaszczyzn płyt blatów o większej grubości niż laminat w zastosowanej płycie na wykonanie blatów spowodowało powstanie słabo widocznej szczeliny na styku krawędzi obrzeża z płytą laminowaną w wyniku czego powstały pęcherze i pofałdowania powierzchni płyt blatów przy zalewaniu wodą lub powstałej różnicy temperatur podczas użytkowania, co doprowadziło do powstania wady istotnej, która obniżyła walory estetyczne stołów, a także ograniczyła ich użytkowanie,

-

wykonanie stelaża nóg w stołach typu C. 90 nastąpiło niezgodnie z potwierdzeniem zamówienia na wykonanie tych stołów. Stelaż – nogi wykonano z drewna litego oklejonego okleiną z drzewa barwionego na kolor zbliżony do koloru blatów wenge, jednakże nie było to drewno bukowe. Brak tzw. ślizgaczy lub stopek z PCV u podstawy nóg stołów, pomimo ich sfazowania, doprowadził do uszkodzenia powierzchni okleinowych i odklejenia okleiny, co podczas użytkowania stołów typu C. 90 będzie postępować i stanowi wyraźne i widoczne obniżenie estetyki stołów, co jest wadą istotną.

Stwierdzone przez biegłego sądowego wady stołów w świetle oczekiwań nabywcy Sąd ocenił jako wady istotne, gdyż uniemożliwiały one użytkowanie stołów zgodnie z ich przeznaczeniem w lokalu gastronomicznym.

Konkludując, stwierdzić należy, iż w dniu złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy przez powódkę E. B. w wykonanych przez pozwanego stołach istniały wady chronione rękojmią, za które ponosi odpowiedzialność pozwany. Oświadczenie zatem powódki o odstąpieniu od umowy było skuteczne i z tych też względów powódce przysługuje uprawnienie do żądania zwrotu ceny uiszczonej za zakupione od pozwanego i wykonane przez niego stoły.

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art. 627 k.c. w zw. z art. 637 k.c. w zw. z art. 638 k.c. w zw. z art. 560 w zw. z art. 559 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. zasądził od pozwanego (...) spółki jawnej J. W. i (...)w likwidacji z siedzibą w G. na rzecz powódki E. B. kwotę 11 803,08 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 31 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W niniejszej sprawie koszty poniesione przez powódkę wyniosły 3 559,42 złotych, w tym opłata sądowa od pozwu w kwocie 591 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych, wykorzystana część zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego w kwocie 551,42 złotych oraz kwota 2 400 złotych z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym ustalona w oparciu o § 2 ust. 1 i § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 490 ze zmianami).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

5.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 13 marca 2017 roku