Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o. o. z siedzibą w M. wniósł o zasądzenie od pozwanego D. C. kwoty 12.331,49 zł z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 7.534,49 zł od dnia 08.07.2014 r. do dnia zapłaty,

- 4.797,00 zł od dnia 13.12.2014 r. do dnia zapłaty.

Nadto powód wniósł o zasądzenie od strony pozwanej kosztów procesu
z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wykonał na rzecz pozwanego szuflady na szynach, co potwierdzone zostało fakturą VAT nr (...). Powód podniósł, iż pozwany nie uregulował należności w zakreślonych w fakturach terminach, w związku z powyższym wzywał pozwanego do zapłaty zaległości, lecz bezskutecznie.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 19 sierpnia 2015 r., sygn. akt VIII GNc 3612/15 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie pozwany zaskarżył w/w nakaz zapłaty w całości, zgłosił zarzut niewłaściwego wykonania umowy co do faktury VAT nr (...), bezzasadności roszczenia co do faktury VAT nr (...) oraz wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany potwierdził, iż powód wykonał na jego zlecenie 50 szt. szuflad, wskazując, iż odnośnie rozmiarów szuflad pozwany dostarczył do dalszego wykonania zamówienia prototyp szuflady. Pozwany podał, iż dostarczone mu szuflady zostały zawiezione do klienta, gdzie okazało się, że wymiary szuflad nie były zgodne ze wzorem. Pozwany podniósł, iż zgłosił powodowi reklamację, która nie została rozpoznana. W zakresie faktury nr (...) pozwany zaprzeczył, iż w listopadzie 2014 r. dokonał zamówienia 52 szt. szuflad, błędnie wystawiona faktura została powodowie odesłana ze wskazaniem, że towar objęty fakturą został zamówiony przez W. Z. (1).

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał powództwo w całości. Wskazał, iż na podstawie zlecenia od pozwanego oraz na podstawie jego wskazówek wykonany został szkic zawierający wymiary szuflady, który został zaakceptowany przez pozwanego. Powód zaprzeczył, iż otrzymał prototyp szuflady, wskazując, iż to on wykonał wzór szuflady
i przekazał go pozwanemu. Powód przyznał, iż dostarczone szuflady okazały się o 15 mm szersze od szerokości regału, w którym szuflady miały być umieszczone. Powód podkreślił,
iż wykonał szuflady z należytą starannością, na podstawie danych przekazanych przez pozwanego, w związku z powyższym za ewentualne wady spowodowane błędnym wymiarem ponosi winę wyłącznie pozwany. Powód podniósł również, iż wykonane w listopadzie szuflady zostały wykonane na zlecenie pozwanego, co potwierdza dokumentacja mailowa stron. Ponadto powód wskazał, iż pozwany osobiście odebrał dzieło. Powód podał,
iż pozwany był jedyną osobą, która kontaktowała się z nim w sprawie zleconego dzieła. Powód podniósł, iż pozwany jednoznacznie wskazał dane do faktury wskazując siebie
i w późniejszym czasie nie dokonywał zmian w powyższym zakresie.

Zaskarżonym wyrokiem z dn. 6 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12.331,49 zł wraz z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie oraz kwotę 3.034 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy ustalił, że powód na podstawie danych przekazanych przez pozwanego wykonał na rzecz pozwanego 52 szuflady na szynach. Pozwany przed wykonaniem dzieła zaakceptował wymiary szuflad oraz zatwierdził projekt szkicu i prototyp. Szuflady zostały pozwanemu wydane w dniu 30 czerwca 2014 r.

Powód w dniu 30 czerwca 2014 r. wystawił pozwanemu fakturę VAT
nr (...) obciążając go należnością w wysokości 7.534,46 zł, z terminem płatności upływającym w dniu 7 lipca 2014 r. z tytułu wykonanych 52 szuflad.

Dostarczone szuflady okazały się szersze od szerokości regału, w którym szuflady miały być umieszczone. Przed wykonaniem wymiary szuflad zostały podane powodowi przez pozwanego.

Powód wykonał na rzecz pozwanego drugą partię 52 szuflad na szynach, które zostały pozwanemu wydane w dniu 28 listopada 2014 r.

Pozwany osobiście dokonał odbioru zamówionej drugiej partii szuflad oraz dokonał ich przewozu na własną rękę.

Powód w dniu 28 listopada 2014 r. wystawił pozwanemu fakturę VAT
nr (...) obciążając go należnością w wysokości 4.797,00 zł, z terminem płatności upływającym w dniu 12 grudnia 2014 r. z tytułu wykonanych 52 szuflad.

Druga partia szuflad miała poprawne wymiary, lecz w trakcie przewozu uległy one uszkodzeniu. Odbiorca odmówił ich odbioru.

Powód kilkukrotnie wzywał pozwanego do zapłaty kwoty 7.534,46 zł oraz kwoty 4.797,00 zł w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

Pozwany nie dokonał zapłaty z tytułu wystawionych przez powoda faktur.

Następnie Sąd Rejonowy zważył, że powód w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej na zlecenie pozwanego wykonał dwie partie 52 szuflad.

W przedmiotowej bezsporne było, iż obie partie zostały odebrane przez pozwanego.

Pozwany w niniejszym postępowaniu podnosił, iż pierwsza partia została wykonana wadliwie, zaś druga partia w ogóle nie była zamawiana przez pozwanego, tylko bezpośrednio przez zleceniodawcę pozwanego W. Z. (1).

Sąd Rejonowy ustalił, że strony stosunku obligacyjnego w przedmiotowej sprawie łączyła umowa o dzieło. Zgodnie z art. 627 przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Umowa o dzieło jest umową konsensualną, dwustronnie zobowiązującą, wzajemną i odpłatną, a jej zawarcie następuje zgodnie z ogólnymi zasadami dotyczącymi umów. Ekwiwalentem świadczenia przyjmującego zamówienie, które polega na wykonaniu dzieła, jest świadczenie zamawiającego polegające na zapłacie wynagrodzenia, z czego wynika odpłatny charakter umowy o dzieło. Umowa o dzieło jest umową o „rezultat usługi".

Sąd Rejonowy zauważył, że zgodnie z art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody.

Przepis powyższy statuuje zasadę kontradyktoryjności. Reguła ta wyraża się w tym, że postępowanie cywilne jest sporem toczącym się między równouprawnionymi podmiotami. W ramach tego sporu strony obowiązane są przedstawiać twierdzenia, składać wyjaśnienia oraz zgłaszać wnioski dowodowe.

W procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (por. wyrok SN z dnia
19 grudnia 1997 r., II CKN 531/97, LEX nr 496544), a na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że powodowi jego żądanie nie przysługuje (por. wyrok SN z dnia
20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06).

Istota zasady dotycząca ciężaru dowodów sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę
to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014 r., sygn. I ACa 286/14).

Sąd Rejonowy zauważył, że w przedmiotowej sprawie powód w pełni wykazał zasadność dochodzonej kwoty. Powód przedstawił wiarygodne dowody, na podstawie, których dochodził wskazanej kwoty. Ponadto zasadność roszczenia potwierdzili świadkowie P. M., M. O. oraz S. L..

Co istotne, pozwany w swoich zeznaniach potwierdził, iż powód wykonał zamówienie na podstawie przekazanych mu danych, a więc w ocenie Sądu, to nie powód ponosi odpowiedzialność, za to, że wykonane w pierwszej partii szuflady miały nieodpowiednie wymiary. Jak potwierdził sam pozwany, to on w obu przypadkach zajmował się przewozem szuflad, a więc to on odpowiada za ich ewentualne porysowanie, lub inne zniszczenia.

Sąd Rejonowy podkreślił, iż ewentualne roszczenia reklamacyjne nie upoważniają pozwanego do wstrzymania się od zapłaty. Takiego prawa nie dają żadne przepisy szeroko pojętego prawa cywilnego, ani też umowa łącząca strony. Jednakże biorąc pod uwagę zebrany materiał dowodowy sąd wskazał, iż pozwany nie wykazał, że powód błędnie wykonał zlecone mu dzieło.

Pozwany nie wykazał, iż to nie on dokonywał pomiarów szuflad, a ponadto nawet gdyby pomiary zostały dokonane wadliwie przez inną osobę, nie zwalniałoby to pozwanego
z obowiązku zapłaty powodowi za wykonane dzieło. Podobnie wygląda kwestia uszkodzenia szuflad na skutek nieprawidłowego przewozu towaru. Pozwany nie może przerzucać odpowiedzialności na powoda za błędy swoje bądź osoby trzeciej. W sytuacji, gdyby błąd wynikał z działań osoby trzeciej pozwany miałby jedynie roszczenie wobec tej osoby z tytułu szkody, jaką poniósł w swoim majątku.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego, iż to nie on dokonał zamówienia drugiej partii szuflad, a więc brak jest po jego stronie legitymacji procesowej biernej sąd Rejonowy podniósł, iż pozwany nie wykazał, iż to nie on dokonywał zamówienia drugiej partii szuflad. Pozwany w swoich zeznaniach sam sobie przeczył wskazując, iż poza dostarczeniem szuflad do zamawiającego nie brał udziału w transakcji i jednocześnie podnosząc, iż wystawił na rzecz pozwanego faktury VAT za obydwa zamówienia. Ponadto zeznania świadków potwierdzają, iż pozwany był jedyną osobą, która kontaktowała się z powodem w sprawie wykonania obydwu partii szuflad.

W ocenie Sądu Rejonowego, w przedmiotowej sprawie między stronami wytworzył się stosunek zobowiązaniowy, na podstawie którego powód zobowiązał się do wykonania dwóch partii szuflad. W zamian pozwany zobowiązał się do dokonania zapłaty za wykonane dzieło. Podstawą płatności były faktury wystawiane przez powoda. Powód wykonał dzieło, za które należna mu była zapłata i pozwany na podstawie stosunku obligacyjnego łączącego go
z powodem jest zobowiązany do pokrycia całości należności.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy na podstawie art. 627 k.c. orzekł zgodnie
z żądaniem pozwu.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c., a o kosztach procesu na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.

Zaskarżonemu orzeczeniu pozwany zarzucił:

I.  sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, iż to pozwany dokonał zamówienia drugiej partii szuflad i jest zobowiązany do zapłaty za tę dostawę, pomimo iż szuflady miały wady w postaci braku metalowych kółek i niedomalowań, a ponadto miały nieodpowiednie rozmiary, zatem wady dzieła w chwili jego oddawania zamawiającemu przez wykonawcę były na tyle istotne, że dyskwalifikowały to dzieło ze względu na jego przeznaczenie, a zatem zasadne było zgłoszenie przez pozwanego roszczeń wynikających z rękojmi zawady i taki rygor miała druga dostawa szuflad

II.  naruszenie przepisów prawa materialnego a mianowicie:

- zarzut naruszenia art. 627 k.c i art. 638 k.c poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż w niniejszej sprawie doszło do zamówienia drugiej partii szuflad przez pozwanego i powstał obowiązek zapłaty wynagrodzenia, podczas gdy powód wykonał pierwszą partię niezgodnie z zamówieniem, w związku z powyższym, dostawę drugiej partii szuflad należy rozpatrywać ewentualnie w realizacji obowiązków wynikających z rękojmi za wady dzieła,
o których mowa w art. 638 k.c

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o :

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonym zakresie, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia

- zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że przepis art. 233 § 1 k.p.c. przyznaje Sądowi swobodę w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Jej istotną cechą jest bezstronność, brak arbitralności i dowolności, przestrzeganie zasad logicznego rozumowania
i zasad doświadczenia życiowego w wyciąganiu wniosków. Sprzeczność istotnych ustaleń
z treścią zebranego w sprawie materiału (którą zarzuca skarżący w apelacji) zachodzi zatem jedynie wtedy, gdy powstaje dysharmonia pomiędzy materiałem zgromadzonym w sprawie,
a konkluzją, do jakiej dochodzi Sąd na jego podstawie. Sprzeczność ta występuje więc
w sytuacji, gdy z treści dowodu wynika co innego, niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie uwzględniono przy ocenie, gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone, mimo że nie zostały one w ogóle lub niedostatecznie potwierdzone, gdy sąd uznał pewne fakty za nieudowodnione, mimo że były ku temu podstawy oraz, gdy ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego rozumowania, co oznacza, że sąd wyprowadza błędny logicznie wniosek z ustalonych przez siebie okoliczności. Sąd zobligowany jest rozważyć wszystkie dowody przeprowadzone w postępowaniu oraz okoliczności towarzyszące ich przeprowadzeniu, a mające znaczenie dla ich mocy dowodowej
i wiarygodności. Przypomnieć należy, że o skuteczności zarzutu przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów nie może być mowy, gdy apelujący zastępuje ustalenia Sądu
I instancji odmienną interpretacją dowodów zebranych w sprawie, chyba że wykaże,
iż ocena dowodów przyjęta przez sąd za podstawę rozstrzygnięcia jest niezgodna z kryteriami
z art. 233 k.p.c.

Sąd Okręgowy mając na względzie powyższe dyrektywy, nie dopatrzył się żadnej sprzeczności w dokonanej przez Sąd I instancji ocenie zebranego materiału dowodowego, ani wadliwości tej oceny, a apelacja stanowi subiektywne i korzystne dla skarżącego przedstawienie treści i znaczenia okoliczności sprawy, które nie mogły spowodować podważenia zapadłego wyroku.

Zarzucanej sprzeczności istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału pozwany upatruje w przyjęciu przez Sąd Rejonowy, że to pozwany dokonał zamówienia drugiej partii szuflad u powoda, w związku z czym jest on zobowiązany do zapłaty za tę drugą dostawę.

Tymczasem stwierdzić należy, że to raczej stanowisko pozwanego w niniejszej sprawie wykazuje pewną sprzeczność i niekonsekwencję.

Pozwany w uzasadnieniu sprzeciwu, odnosząc się do roszczenia powoda dotyczącego kwoty 4.797 zł zaprzeczył bowiem, aby w tym zakresie łączył go z powodem jakikolwiek stosunek zobowiązaniowy i podniósł zarzut braku legitymacji procesowej biernej. Dodał, że zamawiającym towar objęty fakturą nr (...) był W. Z. (1). Przed Sądem Rejonowym, pozwany w szczególności nie podnosił okoliczności zgłoszenia powodowi roszczeń z tytułu rękojmi za wady, ani nie wskazał kiedy i jakie roszczenia z tego tytułu zgłosił.

Tymczasem w apelacji pozwany wskazał, że dostawę drugiej partii towaru należy rozpatrywać nie jako oddzielne zamówienie ale w kontekście realizacji uprawnień pozwanego wynikających z przepisów o rękojmi za wady. Pozwany wskazał bowiem, że pierwsza dostawa szuflad posiadała istotne wady w postaci niewłaściwego rozmiaru i z tego powodu ich naprawa nie mogła zostać przeprowadzona.

Tyle tylko, że pozwany nie wykazał w postępowaniu przed Sądem Rejonowym, aby niewłaściwe wymiary szuflad świadczyły o ich istotnej wadzie, powstałej na skutek nienależytego wykonania umowy przez powoda. Sąd Rejonowy słusznie bowiem ustalił
i przyjął, że powód nie ponosi odpowiedzialności za to, że wykonane w pierwszej partii szuflady miały wymiary niepasujące do wymiarów regałów, w których miały być zamontowane. Sąd Rejonowy podkreślił, że sam pozwany przyznał, iż powód wykonał szuflady zgodnie z zamówieniem, tj,. na podstawie danych, które przekazał mu pozwany.
I rzeczywiście, pozwany zeznał, że „jeżeli chodzi o wymiary to tak - zostały wykonane zgodnie z zamówieniem” , „prototyp został przeze mnie zaakceptowany” (k-81).

Okoliczność tę potwierdzili w swoich zeznaniach także świadek S. L.
i M. O.. Świadek O. zeznał, że pozwany pojawił się u powoda 2-3 dni po odbiorze pierwszej partii szuflad i że okazało się, że „ktoś źle zmierzył”. Świadek podał jednak, że dokonano pomiarów szuflad i okazało się, że one są zgodne z zamówieniem pozwanego. Świadek podkreślił, że „wina jest po stronie zamawiającego”. Istotnie, świadek podał, że najpierw strony prowadziły rozmowy na temat naprawy szuflad, ostatecznie jednak nie dało się tego uczynić. Strony uzgodniły, że powód wykona w szybkim tempie, na zlecenie pozwanego, kolejną partię szuflad dla pozwanego, co też nastąpiło, a pozwany towar ten odebrał, sprawdził losowo 2-3 szuflady i podpisał dokument WZ (k-79). Trzeba jednak zauważyć, że samo prowadzenie rozmów na temat ewentualnej naprawy szuflad, nie świadczy o tym, że powód uznał, iż niewłaściwe wymiary szuflad są wynikiem jego zaniedbań. Powód
w toku procesu nigdy takiego faktu nie przyznał, natomiast od samego początku, konsekwentnie stał na stanowisku, że wykonał szuflady zgodnie z zamówieniem pozwanego
i okoliczność tę wykazał przed Sądem Rejonowym. Zatem druga partia szuflad nie mogła być wykonana przez powoda w ramach reklamacji ale jak potwierdzili świadkowie wynikała
z odrębnego zamówienia pozwanego.

Materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie nie potwierdził również aby za wskazane przez pozwanego w apelacji nieistotne wady szuflad, w postaci częściowego braku metalowych kółek i niedomalowań odpowiedzialność ponosił powód.

Świadek M. O. zeznał, że pozwany osobiście zapakował szuflady
w samochodzie luzem (towar był rozrzucony po samochodzie), a następnie wrócił do powoda
z zastrzeżeniami, że towar jest porysowany (k-79) . Pozwany sam jednak na własne życzenie rozpakował palety i ułożył towar luzem, przekładając papierem. Zdaniem świadka, nie było podstaw do reklamacji, a to z uwagi na sposób przetransportowania szuflad jaki zastosował pozwany. Świadek podał, że powód ostrzegał pozwanego, że towar jest źle zapakowany
(k-80). Świadek L. potwierdził, że rysunek na k. 56 został sporządzony na podstawie pomiarów przekazanych przez pozwanego, i że został przez niego zaakceptowany. Pozwany nie wnosił żadnych zmian do pomiarów. Druga partia towaru też była zamawiana osobiście przez pozwanego, pozwany podawał te same dane do faktury co w przypadku pierwszej partii szuflad. Dokument WZ też był wystawiany przez pozwanego i przez niego podpisany
(k.79v-80).

Natomiast świadek L. stwierdził, że uszkodzenia mogły powstać, jego zdaniem, na etapie transportu. Podkreślił też, że brakujące kółka do szuflad to jedynie brak montażowy, nie wpływający na gabaryty. Świadek podkreślił, że zamawiającym był pozwany, świadek nie wiedział natomiast kim jest W. Z. (1) (k.80v).

Z kolei świadek M. stwierdził wprost, że pozwany mierząc szuflady gdzieś „przeholował z liniami”, musiał się pomylić o 5 mm. Świadek wskazał też wyraźnie,
że W. Z. (1) zmienił jedynie rozmiar osłony, a nie szuflady. Świadek nie miał też żadnej wiedzy co do tego, czy W. Z. (1) uczestniczył w zamawianiu szuflad (k.70v).

Mając zatem na względzie powyższe spójne zeznania świadków, Sąd Rejonowy prawidłowo zważył, że potwierdzają one wersję wydarzeń przedstawioną przez powoda, a nie tę przedstawioną przez pozwanego.

Pozwany w trakcie postępowania nie zaprzeczył, że zgodnie z ustaleniami stron, powód miał wykonać szuflady na podstawie pomiarów dostarczonych mu właśnie przez pozwanego
i nie wykazał, że nie ponosi winy za błędny pomiar szuflad. Z zeznań świadków M. i O. wynika wprost, że błąd w pomiarze leżał po stronie zamawiającego, czyli pozwanego. Pozwany nie wykazał również tego, że to nie on był zamawiającym drugą partię szuflad. Z zeznań świadków wynika, że pozwany był jedyną osobą, która kontaktowała się z powodem w sprawie wykonania obydwu partii szuflad. Powód zaś konsekwentnie zaprzeczał, aby łączył go jakikolwiek stosunek zobowiązaniowy
z W. Z. (1). Powód cofnął wniosek o przesłuchanie tego świadka. Pełnomocnik pozwanego (który podtrzymał ten wniosek) został zobowiązany do podania adresu świadka W. Z., w terminie 14 dni, pod rygorem pominięcia dowodu
z zeznań tego świadka. Ostatecznie Sąd Rejonowy pominął dowód z zeznań tego świadka (pozwany nie złożył zastrzeżenia w trybie art. 162 kpc). Zatem również W. Z. nie potwierdził wersji pozwanego.

Pozwany nie zdołał więc wykazać, że dostawa drugiej partii towaru stanowiła w istocie realizację uprawnień pozwanego wynikających z rękojmi za wady, a nie oddzielne zamówienie. Takiemu stanowisku przeczą spójne zeznania świadków O., M. i L..

Rozkład ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) i jego procesowy odpowiednik (art. 232 k.p.c.) nie może być rozumiany w ten sposób, że ciężar dowodu zawsze spoczywa na powodzie. W razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających - jej zdaniem - oddalenie powództwa (wyrok SA w Gdańsku z dnia 29 maja 2014 r., sygn. akt III APa 10/14).

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację pozwanego i orzekł o kosztach postępowania odwoławczego, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda na podstawie art. 98 k.p.c kwotę 600 zł. stanowiącą koszty wynagrodzenia pełnomocnika procesowego przed sądem II instancji, ustalone zgodnie z §2 ust. 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 22.10.2015 r. – w sprawie opłat za czynności radców prawnych
(Dz. U 2015.1804).

Elżbieta Kala Marek Tauer Sylwia Roszak