Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodnicząca – Sędzia S.O. Danuta Dadej-Więsyk

Protokolant – sekr. sąd. Ewelina Parol

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2017 roku w Lublinie

sprawy H. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o emeryturę

na skutek odwołania H. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 30 marca 2016 roku znak (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustala H. M. prawo do emerytury począwszy od dnia (...)roku;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. na rzecz H. M. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VIII U 2695/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 marca 2016 roku organ rentowy odmówił H. M. prawa do emerytury wskazując, że wnioskodawczyni nie udokumentowała 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych. (decyzja k. ostatnia a.e.).

H. M. wniosła odwołanie od powyższej decyzji domagając się jej zmiany i przyznania prawa do emerytury. Wskazała, że pracowała w warunkach szczególnych przez okres obejmujący co najmniej 15 lat, co wynika z przedstawionego świadectwa pracy. Ponadto nie zgodziła się ze stanowiskiem organu rentowego, iż okres zatrudnienia w szczególnych warunkach nie obejmuje okresu urlopu wychowawczego pracownika, podnosząc brak przepisu, z którego takie ograniczenia miałoby wynikać. (odwołanie z dnia 10 maja 2016 roku – k. 2-11 a.s.)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. (odpowiedź na odwołanie z dnia 23 maja 2016 roku – k. 12-12v)

Na rozprawie w dniu 26 października 2016 roku wnioskodawczyni domagała się zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach okresu pracy od 1 listopada 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku, jak również okresów, kiedy przebywała na urlopach bezpłatnych. (protokół z rozprawy – k. 33-34)

Kolejno na rozprawie w dniu 20 lutego 2017 roku pełnomocnik wnioskodawczyni wniósł o zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych okresu od 1 listopada 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku a także od 1 września 1986 roku do 30 czerwca 1989 roku. (protokół z rozprawy – k. 61-64v)

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

H. M. urodziła się (...). (bezsporne)

W dniu 30 grudnia 2015 roku złożyła wniosek o prawo do emerytury w niższym wieku emerytalnym. (wniosek k. 132-137v a.e.)

Decyzją z dnia 30 marca 2016 roku organ rentowy odmówił jej prawa do emerytury wskazując, że wnioskodawczyni na dzień 1 stycznia 1999r. nie udowodniła 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawczyni osiągnęła wiek emerytalny 55 lat, przystąpiła do otwartego funduszu emerytalnego i złożyła wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa, udowodniła 20-leteni okres składkowy i nieskładkowy, jednakże nie udowodniła 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Zdaniem organu H. M. udowodniła jedynie okres 12 lat, 7 miesięcy i 11 dni pracy w szczególnych warunkach, przy którego obliczeniu organ nie uwzględnił okresu urlopu wychowawczego. (decyzja k. ostatnia a.e.)

W dniu 19 września 1977 roku H. M. (ówcześnie P.) zawarła z Hutą (...). D. umowę o pracę na okres próbny do dnia 1 października 1977 roku, po którego upływie miał odbyć się okres wstępny do 20 września 1978 roku, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku układacza w piecu odpr. (umowa o pracę – k. 1-1v akt osobowych części B).

W dniu 2 lutego 1981 roku H. M. została przeniesiona do pracy na stanowisku transportowy-odnoszacz. (pismo dot. przeniesienia na inne stanowisko – k. 3-3v akt osobowych części B).

Wnioskodawczyni w dniu 4 czerwca 1986 roku otrzymała zaświadczenie lekarskie o przeciwskazaniach do pracy w porze nocnej z uwagi na leczenie. Również w kolejnym zaświadczeniu z dnia 25 czerwca 1986 roku wskazano w zaleceniach na koniczność zmiany warunków pracy. Wobec powyższego pracodawca skierował pracownicę na badania lekarskie, które potwierdziły, że może ona wykonywać pracę na stanowisku wycieracza szkła. Tym samym w dniu 29 lipca 1986 roku pracodawca wypowiedział H. M. warunki pracy i płacy, przenosząc ją od dnia 1 września 1986 roku na stanowisko wycieracza szkła. (zaświadczenie z dnia 4 czerwca 1986 roku oraz z dnia 25 czerwca 1986 roku – k. 11 i 12 akt osobowych części B, zaświadczenie z dnia 2 lipca 1986 roku – k. 13 akt osobowych części B, wypowiedzenie zmieniające z dnia 29 lipca 1986 roku – k. 15 akt osobowych części B)

Od dnia 1 lipca 1989 roku pracodawca zmienił H. M., na jej pisemny wniosek, stanowisko pracy na wypalacza szkła malowanego. (podanie z dnia 31 marca 1989 roku – k. 23 akt osobowych części B, pismo dot. zmiany stanowiska pracy – k. 26-26v akt osobowych części B)

Kolejno pracodawca kilkakrotnie wypowiadał pracownicy warunki pracy i płacy przenosząc ją m. in. na inne stanowiska pracy tj.:

-

od dnia 1 października 1991 r. na stanowisko pomocy przy opękiwaniu,

-

od dnia 5 kwietnia 1993 roku na stanowisko wypalacza szkła,

-

od dnia 1 lipca 1993 roku na stanowisko pomocy przy opękiwaniu pozawarsztatowym – wypalacz szkła metalowego. (wypowiedzenia zmieniające – k. 29-29v, 35-35v, 37-37v akt osobowych części B)

W okresie od 1 listopada 1996 roku wnioskodawczyni była zatrudniona na dwóch stanowiskach, tj. wycieracza szkła i wypalacza szkła metalowego. Jednakże w tym czasie H. M. pracowała przy wypalaniu szkła.

Praca na stanowisku wypalacza szkła zaczynała się od przyniesienia palet ze szkłem od stanowiska zajmującego się malowaniem szkła do ciągowi. Kolejno polegała na wstawianiu do pieca pomalowanego szkła w postaci m. in. kieliszków, szklanek i popielnic. Szkło było stawiane na 15-metrową taśmę z jednej strony pieca, z drugiej strony było zdejmowane, a kolejno ustawiane w skrzynkach i paletach oraz liczone. W czasie wyciągania szkła szklanki bywały jeszcze ciepłe. Na końcu palety ze szkłem były odstawiane na hol. W piecu panowała temperatura ponad 500 ^oC. Ponadto należało wypisać odpowiedni raport. Praca na stanowisku wypalacza była wykonywana na trzech zmianach, najczęściej jednak była to zmiana nocna. Zarówno praca przy wytapianiu jak i opękiwaniu szkła była wykonywana w warunkach wysokiego smrodu i dymu, gdyż do ich wykonywania używało się gazu z butli gazowej. Wycieranie szkła polegało na wytarciu bawełnianymi ściereczkami kieliszków i szklanek, aby były suche i bez rządnych pyłków oraz ustawieniu ich w skrzynkach, które były odbierane przez osobę, która zajmowała się ich zatapianiem. (częściowo zeznania wnioskodawczyni H. M. – k. 33v,61v-62v, 64 a.s., zeznania świadka J. O. – k. 33v-34 a.s., zeznania świadka T. B. – k. 62v-63 a.s., zeznania świadka K. B. (1) – k. 63-63v a.s., częściowo zeznania świadka I. T. – k. 63v-64 a.s., pismo pracodawcy z dnia 15 listopada 1996 roku – k. 42-42v akt osobowych części B)

Reasumując H. M. wykonywała pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na wskazanych stanowiskach w poniższych okresach:

-

od dnia 20 września 1977 roku do dnia 30 września 1980 roku na stanowisku dot. układania wyrobów szklanych w komorowych piecach odprężalniczych,

-

od dnia 1 lipca 1989 roku do dnia 30 września 1991 roku, od dnia 5 kwietnia 1993 roku do dnia 30 czerwca 1993 roku, a także od dnia 1 czerwca 1995 roku do dnia 31 października 1996 roku na stanowisku dot. wypalania szkła malowanego odpowiadającemu stanowisku układacza wyrobów szklanych w komorowych lub tunelowych piecach odprężalniczych w zespołach formujących szkło – układanie wyrobów szklanych w komorowych piecach odprężalniczych,

-

od dnia 1 października 1980 roku do dnia 1 lutego 1981 roku na stanowisku zatapiarki odpowiadającemu stanowisku aparatury obróbki płomieniowej szkła,

-

od dnia 1 października 1991 roku do dnia 4 kwietnia 1993 roku oraz od dnia 1 lipca 1993 roku do dnia 31 maja 1995 roku na stanowisku pomocy przy opękiwaniu pozawarsztatowym, które odpowiada stanowisku aparaturowy obróbki płomieniowej szkła zespołach formujących szkło,

-

od dnia 2 lutego 1981 roku do dnia 31 sierpnia 1986 roku w zespołach formujących szkło – formowanie wyrobów szklanych- transportowy,

-

od 1 listopada 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku na stanowisku wypalacza szkła metalowego.

W okresie od 9 września 1982 roku do 15 lipca 1983 roku oraz od 22 października 1983 roku do 2 marca 1986 roku 2 marca 1986 roku H. M. wykorzystała urlop wychowawczy. Ponadto po dniu 14 listopada 1991 roku przez 5 miesięcy i 21 dni przebywała na zasiłku chorobowym. Tym samym na dzień 27 lutego 1996 roku wykonywała pracę w szczególnych warunkach 13 lat 1 miesiąc i 2 dni. Ponadto pracę w szczególnych warunkach wykonywała dodatkowo w okresie od 28 lutego 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku w tym w dniach od 17 kwietnia 1997 roku do 3 maja 1997 roku oraz od dnia 28 września 1998 roku do dnia 1 listopada 1998 roku przebywała na zwolnieniu za które otrzymała wynagrodzenie. Tym samym na dzień 31 grudnia 1998 roku wnioskodawczyni pracowała w szczególnych warunkach przez łączny okres 15 lat 11 miesięcy i 5 dni. (świadectwo pracy – akta osobowe, wykaz zwolnień – k. 6 akt osobowych, pismo organu rentowego – k. 45 a.s.)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach ZUS i aktach sądowych (m.in. w aktach osobowych wnioskodawczyni) oraz częściowo w oparciu o zeznania wnioskodawczyni i świadków.

Sąd obdarzył wiarą dowody z dokumentów uznając, że zostały sporządzone przez uprawnione do tego podmioty oraz nie budzą wątpliwości zarówno, co do formy, jak i treści. Dokumenty w aktach osobowych były przechowywane przez uprawniony podmiot, nie noszą śladów podrobienia ani przerobienia.

Sąd obdarzył wiarą zeznania świadków tj. J. O., T. B., K. B. (2) oraz I. T., jednakże Sąd uznał zeznania świadka I. T. za wiarygodne jedynie w części, odmawiając wiary jej zeznaniom w zakresie, w jakim wskazywała, że wnioskodawczyni pracowała na stanowisku wycieracza chwilowo, jedynie w czasie urlopów. Zeznania świadka w tym zakresie są sprzeczne ze zgromadzonymi w sprawie dokumentami wskazującymi, że praca wnioskodawczyni na stanowisku wycieracza szkła była podyktowana przeciwskazaniami zdrowotnymi m. in. do pracy w porze nocnej.

Przesłuchani w sprawie świadkowie, byli współpracownikami skarżącej w Hucie (...), zatem mieli możliwość poczynienia bezpośrednich spostrzeżeń, co do rodzaju, charakteru i warunków pracy wnioskodawczyni. Nadto, świadkowie byli osobami obcymi, które nie miały interesu w zeznawaniu na jej korzyść. Niemniej jednak świadkowie w znacznej części nie pamiętali czy wnioskodawczyni pracowała na stanowisku wycieracza szkła. Należy jednak podkreślić, że świadkowie pracowali u tego samego pracodawcy, lecz na innych niż wnioskodawczyni stanowiskach w związku, z czym nie widywali jej codziennie przy pracy. Ponadto jak wskazała świadek T. B., zajmująca stanowisko kierownicze, pracodawca zmieniał pracownikom stanowiska pracy, gdy było to wskazane w zaświadczeniu lekarskim, co tym bardziej może wpływać na niepamiętanie dokładnych stanowisk i dat zajmowanych przez wnioskodawczynię. Świadkowie wszyscy zeznali wiarygodnie, że praca na stanowisku wypalacza szkła nie mogła się łączyć w jednym czasie z wycieraniem szkła, gdyż pracownik nie odchodził na dłuższy czas od taśmy prowadzącej do i wychodzącej z pieca. Wycieranie szkła było zaś wykonywane w zupełnie innym miejscu zakładu niż jego wypalanie, na odrębnym stanowisku. Ponadto świadkowie zgodnie przyznali, że z tego co pamiętają to głównie widywali wnioskodawczynię na stanowisku wypalacza szkła.

Sąd w znacznej części obdarzył również wiarą zeznania wnioskodawczyni. Niemniej jednak odmówił wiary zeznaniom wnioskodawczyni w zakresie, w jakim wskazała, że przez cały okres zatrudnienia w Hucie (...) pracowała w warunkach szczególnych, a jedynie w wyrywkowo, gdy nie było pracy na stanowisku wypalacza szkła metalowego, to w pojedynczych godzinach wyrywkowo pracowała przy wycieraniu szkła. Ponadto Sąd odmówił wiary jej zeznaniom w zakresie, w jakim wskazała, że nie miała przeciwskazań medycznych do pracy w porze nocnej. Należy wskazać, że jej zeznania w tym zakresie są sprzeczne z dokumentacją znajdującą się w aktach osobowych, z której wynika, że po tym jak H. M. w dniu 4 czerwca 1986 roku oraz w dniu z dnia 25 czerwca 1986 roku otrzymała zaświadczenie lekarskie o przeciwskazaniach do pracy w porze nocnej z zaleceniem koniczności zmiany warunków pracy, pracodawca skierował pracownicę na badania lekarskie, które potwierdziły, że może ona wykonywać pracę na stanowisku wycieracza szkła. Tym samym w dniu 29 lipca 1986 roku pracodawca wypowiedział H. M. warunki pracy i płacy, przenosząc ją pod dnia 1 września 1986 roku na stanowisko wycieracza szkła. Należy podkreślić, że dopiero od dnia 1 lipca 1989 roku pracodawca zmienił H. M. stanowisko pracy na wypalacza szkła malowanego, co też uczynił na pisemną prośbę pracownicy. Tym samym Sąd uznał w ślad za zgromadzonymi w sprawie dokumentami, że w okresie od dnia 1 września 1986 roku do dnia 30 czerwca 1989 roku H. M. wykonywała pracę na stanowisku wycieracza szkła. Należy wskazać, że dokumenty zgromadzone w aktach osobowych wnioskodawczyni tworzą logiczny ciąg zdarzeń, zaś zeznania H. M. w tym zakresie są niezgodne z doświadczeniem życiowym i logiką. Niewiarygodne jest bowiem, aby pracodawca, w czasie, kiedy pracownica miała przeciwskazania do pracy na dotychczasowym stanowisku zatrudniał ją nadal na danym stanowisku pomimo przeciwskazań zdrowotnych potwierdzonych dokumentacją medyczną.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni jest zasadne i jako takie spowodowało zmianę zaskarżonej decyzji i ustalenie wnioskodawczyni prawa do emerytury od dnia (...) roku.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.), dalej zwana również ustawą emerytalną, osobom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Ustęp 2 artykułu 32 ustawy emerytalnej stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Zgodnie z ustępem 4 wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1. osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2. ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Reasumując, wnioskodawczyni, aby uzyskać prawo do emerytury wcześniejszej z tytułu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, musiała łącznie spełniać następujące przesłanki: być zatrudniona w warunkach szczególnych przez okres ponad 15 lat, ukończyć wiek 55 lat, nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego lub złożyć wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa oraz udowodnić 20 lat zatrudnienia.

Zgodnie z treścią art. 100 ust. 1 cytowanej ustawy emerytalnej, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Tym samym, brak spełniania jednej przesłanki niweluje możliwość uzyskania prawa do świadczenia przez osobę ubiegającą się o nie.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983, Nr 8, poz. 43 z zm.) rozróżnia „okres zatrudnienia” od „okresu wykonywania pracy” i zawiera definicje „okresu zatrudnienia” i „okresów pracy”. Za okres zatrudnienia uważa się okres liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresu zatrudnienia (§ 3), natomiast okresami pracy są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (§ 2). W orzecznictwie Sądu Najwyższego wykształcił się pogląd, że wykonywaniem pracy w szczególnym charakterze są również przerwy w pracy spowodowane różnymi przyczynami i to zarówno leżącymi po stronie pracodawcy, jak i wynikającymi z przepisów (urlop wypoczynkowy, niezdolność do pracy z powodu choroby), za które pracownikowi wypłacono wynagrodzenie. Wykonywanie pracy w rozumieniu omawianego przepisu należy rozumieć, jako wykonywanie umowy o pracę, a w treści tego pojęcia mieszczą się także usprawiedliwione nieobecności w pracy. W konsekwencji Sąd Najwyższy przyjął, że, przerwy w pracy spowodowane czasową niezdolnością do jej świadczenia w związku z chorobą i korzystaniem z wynagrodzenia lub świadczeń z ubezpieczenia społecznego z tego tytułu, są okresami, w których pracownik zachowuje status osoby wykonującej pracę w szczególnym charakterze (por. wyrok z dnia 30 lipca 2003 roku, II UK 323/02, OSNP z 2004 roku, Nr 11, poz. 197), natomiast w uchwale z dnia 27 listopada 2003 roku (III UZP 10/03, OSNP z 2004 roku, Nr 5, poz. 87) wskazał jednoznacznie, że do okresu pracy w szczególnych warunkach, o jakich mowa w § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku wlicza się okresy zasiłku chorobowego w czasie trwania tego stosunku pracy, przypadające po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 17 października 1991 roku o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450 ze zmianami). Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy zaliczył do stażu pracy w szczególnych warunkach okresy, kiedy to wnioskodawczyni korzystała z zasiłku chorobowego. Brak było natomiast podstaw do zaliczenia okresów przebywania na urlopie bezpłatnym czy wychowawczym.

W przedmiotowej sprawie skarżąca spełniła przesłanki do uzyskania emerytury. Przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwalało bowiem na uznanie, iż wnioskodawczyni przepracowała wymagane 15 lat pracy w warunkach szczególnych w Hucie (...), wykonując prace wymienione w wykazie A, dziale XIII. cyt. wyżej rozporządzenia - poz. 3 i 24 tj. formowanie wyrobów szklanych oraz obróbka płomieniowa szkła. Reasumując, z uwagi na fakt, iż wnioskodawczyni spełniła łącznie wszystkie przesłanki do uzyskania świadczenia, gdyż 15 lat 11 miesięcy i 5 dni lat (w tym od dnia 20 września 1977 roku do dnia 27 lutego 1996 roku okres niesporny wynoszący 12 lat 7 miesięcy i 11 dni powiększony o 5 miesięcy i 21 dni zasiłków chorobowych oraz okres od 28 lutego 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku wraz z okresami pobierania wynagrodzenia chorobowego w dniach od 17 kwietnia 1997 roku do 3 maja 1997 roku oraz od dnia 28 września 1998 roku do dnia 1 listopada 1998 roku) pracowała w warunkach szczególnych, należało odwołanie uwzględnić i ustalić prawo do emerytury od dnia (...) roku, w którym wnioskodawczyni ukończyła 55 lat.

Ponadto na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. Sąd zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na rzecz H. M. kwotę 360 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru (§ 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r., Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wyżej cytowanych przepisów i art. 477 ¹⁴ § 2 kpc Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.