Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Piotr Niezgodzki

Sędziowie: SO Paweł Iwaniuk, SR (del.) Artur Grajewski (spr.)

Protokolant: protokolant sądowy Olga Wyszomierska-Pieńkosz

po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko E. J.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 28 maja 2015 r., sygn. akt I C 778/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od E. J. na rzecz (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 21.573 zł (dwadzieścia jeden tysięcy pięćset siedemdziesiąt trzy złote) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, naliczanymi od kwoty 19.886,23 zł (dziewiętnaście tysięcy osiemset osiemdziesiąt sześć złotych dwadzieścia trzy grosze) od dnia 1 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty, z tym, że począwszy od 1 stycznia 2016 r. odsetki te nie mogą przekraczać dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie, a w pozostałym zakresie powództwo oddala, a także zasądza od E. J. na rzecz (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 1.139 zł (tysiąc sto trzydzieści dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  zasądza od E. J. na rzecz (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 75 zł (siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w instancji odwoławczej.

Paweł Iwaniuk Piotr Niezgodzki Artur Grajewski

Sygn. akt IV Ca 151/16

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja powódki jest zasadna, choć nie w całości.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że Sąd Okręgowy uznał, iż materiał dowodowy w sprawie jest kompletny, co pozwala na wydanie merytorycznego orzeczenia reformacyjnego. Nie zachodzi wobec tego potrzeba powtórzenia poczynionych przez ten Sąd ustaleń ( tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26 kwietnia 2007 r., sygn. akt II CSK 18/07), czy dalszego prowadzenia postępowania dowodowego.

Przechodząc do oceny apelacji, Sąd II instancji miał na uwadze, że choć nie zostało to wyartykułowane w treści apelacji wprost, skarżąca podniosła właściwie tylko zarzut naruszenia art. 230 oraz art. 233 k.p.c. poprzez błędne, w ocenie skarżącej, ustalenie przez Sąd Rejonowy, że nie doszło do prawidłowego wypowiedzenia umowy pożyczki, co doprowadziło do częściowego oddalenia jej powództwa (k.138).

Sąd Odwoławczy przychylił się do stanowiska skarżącej.

Analiza materiału dowodowego wskazuje, iż Sąd I instancji niezasadnie przyjął, że nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki z dnia 21 stycznia 2011 r. Po pierwsze, jak trafnie podniosła powódka, strona pozwana nie kwestionowała tej okoliczności, co uzasadniało przyjęcie jej za element stanu faktycznego (art. 230 k.p.c.). Po drugie, na rozprawie w dniu 3 lutego 2017 r., strona pozwana przyznała, iż umowa łącząca ją z powodową spółką została skutecznie wypowiedziana. Po trzecie, w dacie orzekania przez Sąd Okręgowy, podług harmonogramu spłat wskazującego datę 13 lutego 2016 r., jako dzień wpłaty ostatniej z rat, cała niespłacona kwota stała się wymagalna – okoliczności tej nie sposób pominąć, a to za sprawą dyspozycji art. 316 k.p.c.

Niespornym było przy tym, że pozwana, oprócz kwoty 2.000 zł, nie spełniła świadczenia dochodzonego pozwem. Z ustaleń Sądu II instancji wynika także, iż na dzień zamknięcia rozprawy apelacyjnej zadłużenie pozwanej z tytułu umowy pożyczki gotówkowej z dnia 21 stycznia 2011 r. w zakresie kapitału wynosiło kwotę 19.886 zł 23 gr. Kwota ta, co istotne, została wyliczona przez powódkę, przy uwzględnieniu wpłaty w dniu 23 marca 2015 r. kwoty 2.000 zł, zasądzonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli w Warszawie, wydanym w sprawie III K 328/14. Niespornym było też, że ww. kwota została rozliczona w ten sposób, że kwotę 861 zł zaliczono na spłatę kapitału, zaś kwotę 1.139 zł na spłatę odsetek. Fakt ten przesądził ostatecznie o wysokości należnej powódce kwoty. Mianowicie, należność główna uległa wskutek rzeczonej wpłaty obniżeniu z kwoty 20.747 zł 23 gr do kwoty 19.886 zł 23 gr. Stąd, powódce należała się łącznie kwota 21.573 zł (22.434 zł – 861 zł).

Rozstrzygając w przedmiocie odsetek Sąd Odwoławczy miał na uwadze, iż stosownie do treści art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Nadto, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (§ 2). Maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie) (§ 2 ¹ ), zaś jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie (§ 2 ² ).

W ocenie Sądu Okręgowego, powódce, wobec rozliczenia przez nią wpłaty kwoty 2.000 zł w dniu 30 marca 2015 r., odsetki od pozostałej, niespłaconej kwoty, należą się od dnia 1 kwietnia 2015 r. Był to bowiem pierwszy dzień, od którego pozwana opóźniała się ze zwrotem pozostałego, niespłaconego świadczenia. Ten dzień, jako początkową datę naliczania odsetek za opóźnienie, powód wskazywał również w złożonym piśmie procesowym z 31.03.2015 r. (k. 40-42).

Dlatego też, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 720 k.c. w zw. z art. 353 § 1 k.c. oraz art. 481 k.c. i art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c., zasądził od E. J. na rzecz (...) Bank (...) S. A. z siedzibą we W. kwotę 21.573 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, naliczanymi od kwoty 19.886,23 gr od dnia 1 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty, z tym, że począwszy od dnia 1 stycznia 2016 r. odsetki te nie mogą przekraczać dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie, a w pozostałym zakresie powództwo oddalił, a także zasądził od E. J. na rzecz (...) Bank (...) S. A. z siedzibą we W. kwotę 1.139 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 1.).

Nadto, Sąd II instancji, w oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zasądził od E. J. na rzecz (...) Bank (...) S. A. z siedzibą we W. kwotę 75 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w instancji odwoławczej (pkt 2.).