Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Wieluniu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Marek Kolasa

Protokolant: sekr. M. G.

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2017 roku w Wieluniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w B.

przeciwko B. K. i H. K.

o zapłatę

1.  uchyla w całości nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany 15 listopada 2016 r. przez Sąd Rejonowy w Wieluniu I Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt I Nc 1968/16 i oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda (...) Spółki Akcyjnej w B. na rzecz każdego z pozwanych B. K. i H. K. kwoty po 1.002,25 (jeden tysiąc dwa 25/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym po 900,00 (dziewięćset 00/100) złotych kosztów zastępstwa prawnego;

3.  zarządza zwrot na rzecz pozwanych B. K. i H. K. łącznie kwoty 30,50 (trzydzieści 50/100) złotych tytułem nadpłaconej opłaty sądowej od zarzutów.

Sygn. akt I C 1190/16

UZASADNIENIE

W pozwie z 3 listopada 2016 r. (data nadania w placówce pocztowej operatora publicznego) powódka (...) Spółka Akcyjna w B., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym na podstawie weksla własnego, zobowiązującego pozwanych B. K. i H. K. do zapłaty solidarnie na jej rzecz kwoty 5.794,75 zł wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie równymi dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od 5 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. Do pozwu zostały załączone weksel, wypowiedzenie umowy pożyczki i umowa cesji z których wynika, że zabezpieczona wekslem wierzytelność wynika z umowy pożyczki (pozew – k.2-6)

Nakazem zapłaty z 15 listopada 2016 r. wydanym w postępowaniu nakazowym w sprawie o sygn. akt I Nc 1968/16 tut. Sąd uwzględnił żądanie pozwu. (nakaz – k.22)

W zarzutach od tego nakazu pozwani, reprezentowani przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, podnieśli szereg zarzutów odnoszących się nieważności poszczególnych postanowień umowy pożyczki zawartej z poprzednikiem prawnym powoda, jak też ich abuzywnego charakteru, domagając się w konkluzji uchylenia nakazu zapłaty i oddalenia powództwa oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu (zarzuty – k.30-35).

W odpowiedzi na zarzuty powódka ograniczyła powództwo o zapłaconą w toku sprawy przez pozwanych kwotę 263 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, a w pozostałym zakresie wniosła o utrzymanie nakazu zapłaty w mocy (odpowiedź na zarzuty – k.51-54v).

W piśmie z 29 grudnia 2016 r. strona pozwana podtrzymała swoje stanowisko co do uchylenia nakazu zapłaty i oddalenia powództwa oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu (pismo –k.98-103)

Na rozprawie 11 stycznia 2017 r. strony nie stawiły się. Stawił się pełnomocnik pozwanych, wnosząc jak dotychczas. Przewodniczący zamknął rozprawę (protokół rozprawy – k.109)

Sąd ustalił, co następuje:

21 października 2013 r. pozwani zawarli z (...) Sp. z o.o. w B. umowę pożyczki gotówkowej nr (...)- (...). Pożyczkodawca udzielił pozwanym pożyczki, której całkowita kwota wyniosła 18.279 zł, przy czym z kwoty pożyczki został potrącony jednorazowo koszt ubezpieczenia w wysokości 8.307 zł i opłata przygotowawcza w wysokości 972 zł. Wynagrodzenie umowne za udzielenie pożyczki wyniosło 4.221 zł. Po potrąceniach z tytułu udzielenia pożyczki pozwani otrzymali ostatecznie 9.000 zł, zaś całkowita kwota do zapłaty wyniosła 22.500 zł. Pożyczka miała być spłacana w 36 ratach po 625 zł. Zabezpieczeniem spłaty pożyczki było objęcie pożyczkobiorców ubezpieczeniem grupowym w (...) SA w W. na podstawie umowy ubezpieczenia z 16 marca 2009 r. Pożyczkobiorcy zobowiązali się do pokrycia kosztów opłacenia składki ubezpieczeniowej i wyrazili zgodę na potrącenie kosztów ubezpieczenia z przyznanej im pożyczki. Pożyczkobiorca otrzymał od pożyczkodawcy W. z Umowy (...). Dodatkowo zabezpieczeniem spłaty pożyczki był weksel in blanco wystawiony przez pozwanych. Jeżeli pożyczkobiorca nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności, pożyczkodawca mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30. dniowego terminu i wypełnić weksel po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

(dowód: umowa – k.36-37v, harmonogram – k.60, deklaracja wekslowa – k.61)

W związku z niezapłaceniem przez pozwanych w terminach określonych w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności, pożyczkodawca wypowiedział umowę pożyczki pismem z 5 lipca 2016 r. i wypełnił weksel na kwotę 7.349,75 zł.

(dowód: pisma – k.8,9, weksel – k.7)

Powód jest następcą prawnym pożyczkodawcy.

(dowód: umowa cesji – k.10, odpisy z KRS – k.14-20v)

Z tytułu umowy pożyczki pozwani zapłacili pożyczkodawcy łącznie 17.962 zł.

(twierdzenie powoda zawarte w odpowiedzi na sprzeciw – k.54, przyznane przez pozwanych w piśmie z 29 grudnia 2016 r. – k.99)

Pobrana od pozwanych kwota z tytułu kosztu ubezpieczenia pożyczki została rozdysponowana w ten sposób, że 607,50 zł otrzymał ubezpieczyciel (...) SA w W., a resztę – 7.699,50 zł pożyczkodawca.

(dowód: dokument – k.74)

16 marca 2009 r. między (...) SA w W. a (...) Sp. z o.o. w B. została zawarta umowa ubezpieczenia. Ubezpieczającym był (...) Sp. z o.o. w B., a ubezpieczonym klient (...) Sp. z o.o. w B.. Przedmiotem ubezpieczenia była śmierć ubezpieczonego, całkowita niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji ubezpieczonego w wyniku nieszczęśliwego wypadku lub choroby, pod warunkiem że nie ukończył 75 lat. Składka miała być płatna jednorazowo za cały okres ubezpieczenia. Suma ubezpieczenia miała odpowiadać aktualnemu zadłużeniu pożyczkobiorcy z tytułu umowy pożyczki, nie więcej niż 50.004 zł. Wniosek o wypłatę świadczenia do ubezpieczyciela mógł zgłosić pożyczkodawca lub pożyczkobiorca. Przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego należało do ubezpieczyciela, zaś wypłata świadczenia miał nastąpić na rzecz (...) Sp. z o.o. w B..

(dowód: wyciąg z umowy ubezpieczenia – k.62-63)

Na chwilę zamknięcia rozprawy zadłużenie pozwanych wyniosło 5.531,75 zł.

(twierdzenie powoda zawarte w odpowiedzi na sprzeciw – k.54, przyznane przez pozwanych w piśmie z 29 grudnia 2016 r. – k.99)

Sąd dokonał oceny dowodów:

Sąd uznał za przyznane przez pozwanych, w trybie art. 229 k.p.c., twierdzenia powoda co do łącznej wysokości dokonanych przez pozwanych wpłat na poczet zwrotu pożyczki i aktualnego zadłużenia. Nie budziło to wątpliwości w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Zarzuty pozwanych przeciwko nakazowi zapłaty z weksla, okazały się zasadne.

Możliwość wystawienia weksla niezupełnego i jego późniejszego uzupełnienia dopuszcza przepis art. 10 ustawy z 28 kwietnia 1936 r. - prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282 ze zm.). Ogólnie rzecz biorąc wekslem in blanco jest dokument zawierający co najmniej podpis wystawcy bądź akceptanta złożony w zamiarze zaciągnięcia zobowiązania wekslowego, któremu świadomie brak niektórych istotnych elementów weksla określonych w art. 1 lub art. 101 prawa wekslowego, co do którego istnieje porozumienie między wystawcą a osobą, której wystawca wręczył weksel, dotyczące warunków późniejszego uzupełnienia brakujących elementów, mogący po uzupełnieniu stać się wekslem zupełnym. Samo podpisanie weksla in blanco w zamiarze zobowiązania wekslowego nie stwarza jednak jeszcze zobowiązania wekslowego. Do powstania zobowiązania wekslowego konieczne jest wydanie dokumentu. Uzupełnienie weksla in blanco powoduje skutki ex tunc, tj. ma takie znaczenie, jakby weksel już w chwili podpisania go był uzupełniony, oczywiście o ile uzupełniona treść odpowiada wymogom art. 1 lub art. 101 prawa wekslowego.

Wyjaśnić też trzeba, że niniejsze postępowanie toczyło się według przepisów o postępowaniu nakazowym. Postępowanie nakazowe jest postępowaniem odrębnym, przeznaczonym do dochodzenia roszczeń, których przedmiotami są pieniądze i inne rzeczy zamienne, a które wobec pozwanego są w całości udowodnione dokumentami, o których mowa w art. 485 § 1 – 3 k.p.c. Jednym z tych dokumentów jest weksel. Postępowanie nakazowe może się toczyć w dwóch fazach. Pierwszą powód wszczyna wniesieniem pozwu zawierającego wniosek o wydanie nakazu zapłaty. Jeżeli nakaz zapłaty został wydany, wszczęcie drugiej fazy postępowania zależy od pozwanego. Pozwany wszczyna ją przez wniesienie zarzutów. Kończy się ona wydaniem wyroku o przepisanej formule (art. 496 k.p.c.). Ponieważ roszczenie powoda zostało już ocenione i uwzględnione w nakazie zapłaty, przedmiotem drugiej fazy postępowania powinny być tylko zarzuty pozwanego. Jednak zarzuty są skierowane przeciwko roszczeniu powoda w postaci ujętej w nakazie, dlatego roszczenie to może być przedmiotem drugiej fazy tylko w granicach przedmiotowych i tylko w stosunku do osób wymienionych w nakazie. Zresztą prawo wniesienia zarzutów przysługuje tylko pozwanemu dla obrony przed nakazem. Obie fazy postępowania - trzeba to podkreślić - tworzą jedno postępowanie. Celem zabiegów stron w obu fazach jest nakaz; w pierwszej bowiem powód zmierza do wydania nakazu, a w drugiej pozwany dąży do uchylenia nakazu. Faza po wniesieniu zarzutów nie jest zatem „zwykłym” postępowaniem z pozwu, do którego można by zastosować wszelkie przepisy kodeksu postępowania cywilnego regulujące postępowanie przed sądem I instancji.

Wobec wniesienia przez pozwanych zarzutów od nakazu zapłaty wydanego na podstawie weksla (art. 485 § 2 k.p.c.), w których kwestionowali m.in. ważność części zobowiązania zabezpieczonego wekslem, jak też abuzywny charakter niektórych jego postanowień, spór został przeniesiony ze sfery stosunku wekslowego, na ogólną płaszczyznę prawa cywilnego, co wywołało ten skutek, że jej rozstrzygnięcie wymagało oceny zasadności roszczenia w świetle stosunku zobowiązaniowego, w związku z którym weksel został wystawiony. Podnieść również należy, że także powódka już w pozwie powołała się na dodatkową podstawę faktyczną i prawną zobowiązania zabezpieczonego wekslem, załączając dokumenty dotyczące wypowiedzenia umowy pożyczki.

W świetle przedstawionych przez powoda dokumentów w postaci wydruku komputerowego informacji o podmiotach wpisanych do Krajowego Rejestru Sądowego jako powód i poprzednicy prawni powoda (połączenie w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h.), które to wydruki mają moc dokumentu urzędowego (art. 4 pkt 4 aa w zw. z pkt 3 ustawy z 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym – Dz. U. 2015, poz. 1142 j.t., ze zm.), legitymacja czynna powoda nie budzi wątpliwości. Jest ona wykazana także w świetle art. 509 k.c. Z przepisu tego wynika zasada, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W tej sprawie umowa przelewu została zawarta zgodnie z art. 509 i 511 k.c. Ani ustawa, treść umowy jak też właściwość zobowiązania z umowy pożyczki nie sprzeciwia się przelewowi wierzytelności. Przelew został stwierdzony pismem, czego wymaga art. 511 k.c.

Pod względem prawnym umowa pożyczki zawarta przez strony stanowi kredyt konsumencki w rozumieniu ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (jedn. tekst: Dz.U. z 2014 r., poz. 1497) oraz art. 6 i następne ustawy z 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (jedn. tekst: Dz. U. z 2012 r., poz. 1225). Zgodnie bowiem z 3 ust. 1 ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Jak stanowi art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy, za umowę o kredyt konsumencki uważa się umowę pożyczki. Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy.

Oceniając sprawę w tym ujęciu wypada zauważyć, że zawarta pomiędzy stronami umowa odpowiadała powyższym regulacjom. Umowa ta nakładała na pozwanych przede wszystkim obowiązek zwrotu kwoty udzielonej pożyczki. Z materiału dowodowego wynika, że powód miał podstawy do wypowiedzenia umowy. Powód był uprawniony obciążyć pozwanych także kosztami okołokredytowymi oraz naliczać oprocentowanie od kwoty niezwróconego kapitału po wypowiedzeniu umowy.

Zgodzić się należy jednak ze stroną pozwaną, że zapisy tej umowy, w świetle art. 385 ¹ k.c. stanowiącym o niedozwolonych klauzulach umownych, budzą wątpliwości.

Na wniosek pozwanych zawarty w zarzutach od nakazu zapłaty Sąd dokonał zatem indywidualnej, kontroli wzorca umowy.

Jak stanowi powołany przepis postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§ 1). Zgodnie z § 2, jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Za nieuzgodnione indywidualnie uważa się te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 3 i 4).

Postanowienia umowy, łączącej strony, nie zostały uzgodnione indywidualnie, bo strona pozwana nie miała na treść umowy jakiegokolwiek wpływu. Umowa ta zawarta została w ramach standardowo stosowanych przez powódkę formularzy oraz ogólnych warunków umownych. Strona pozwana mogła bowiem przystąpić do umowy w zaproponowanym jej kształcie bądź jej nie zawierać. Dowodzi tego treść formularzy i wzoru umowy, którym powszechnie posługuje się powodowa spółka w kontaktach z klientami. Powódka nie wykazała żadnym dowodem, że postanowienia umowy, zwłaszcza w części dotyczącej ubezpieczenia kredytu zostały uzgodnione indywidualnie (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.).

W rozumieniu art. 385 ¹ k.c. za sprzeczne z dobrymi obyczajami należy uznać m.in. działania wykorzystujące np. niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania. Rażące naruszenie interesów konsumenta zachodzi natomiast w sytuacji, w których w rażący sposób została naruszona równowaga interesów stron umowy przez to, że jedna z nich wykorzystała swoją przewagę, formułując konkretne postanowienie umowy. Określenie „rażąco” należy stosować do znacznego odchylenia przyjętego uregulowania od zasady uczciwego wyważenia praw i obowiązków. Rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym.

Oceniając sprawę w tym ujęciu należy stwierdzić, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są w niniejszej sprawie postanowienia umowy pożyczki, upoważniające pożyczkodawcę do pobrania od pożyczkobiorcy, poprzez potrącenie z kwoty udzielonej pożyczki, kosztu ubezpieczenia w wysokości wyższej niż wysokość składki odprowadzonej na rzecz ubezpieczyciela (Część B – dane dotyczące pożyczki – koszt ubezpieczenia 8.307,00 zł; ust. 17 pkt 1,1) „upoważniam Ubezpieczającego do potrącenia kwoty należnej z tytułu zwrotu kosztów ubezpieczenia z całkowitej kwoty pożyczki”.

Sama możliwość ubezpieczenia umowy jest dozwolona i została przewidziana w umowie o kredycie konsumenckim. Zrozumiałym i uzasadnionym jest konieczność zabezpieczenia przez powodową spółkę swoich interesów na wypadek śmierci ubezpieczonego, całkowitej trwałej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji pożyczkobiorcy w wyniku nieszczęśliwego wypadku lub choroby. Niemniej obciążanie pożyczkobiorcy kosztami ubezpieczenia pod pozorem, że jest to składka ubezpieczeniowa - jest działaniem wybitnie nieuczciwym, nierzetelnym i sprzecznym z dobrymi obyczajami. Za materiału dowodowego sprawy nie wynika, by powód świadczył dla ubezpieczyciela jakiekolwiek istotne czynności pomocnicze związane z obsługą ubezpieczenia. Nie wynika to z W. z Umowy (...). Nie wiadomo też, na czym miałoby polegać administrowanie danymi osobowymi osób ubezpieczonych. Jeśli chodzi o wyliczenie składki i jej terminowe odprowadzenie do ubezpieczyciela, to była to czynność jednorazowa. W istocie więc żadnej obsługi wobec pożyczkobiorców nie świadczył, poza doręczeniem im przy zawarciu umowy (...)-stronicowego wyciągu z umowy ubezpieczenia oraz przekazaniem jednorazowo ubezpieczycielowi składki ubezpieczeniowej. Koszt tych działań jest bagatelny i sprowadza się do kilkudziesięciogroszowych wydatków związanych z powieleniem na kserokopiarce dokumentów i - zazwyczaj darmowym w ramach obsługi konta bankowego - zleceniem wykonania przelewu.

Pewnych czynności pożyczkodawcy można dopatrzyć się jedynie w razie zaistnienia zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, ale nie są to czynności pomocnicze związane z zawarciem i wykonaniem umowy ubezpieczenia, ale zwykłe działania osoby uprawnionej do odbioru odszkodowania (zgłoszenie szkody, udokumentowanie jej zaistnienia, pozyskanie informacji medycznej, itp.).

Obciążenie pożyczkobiorcy rzekomymi kosztami pomocniczymi ubezpieczenia w wysokości stanowiącej ponad 12. krotność składki w sytuacji, gdy z umowy stron wynika, że Ubezpieczający (powód) zobowiązany jest do przekazania składki ubezpieczeniowej w wysokości (2*) na rzecz (...), a w tym punkcie mowa jest o kwocie 8.307,00 zł, gdy w rzeczywistości przekazano jedynie 607,50 zł, jest działaniem rażąco nieuczciwym. Rodzi też pole do dociekań odnośnie wypełniania znamion niektórych przestępstw określonych w przepisach kodeksu karnego.

Podstawy do żądania wynagrodzenia za czynności pomocnicze można doszukiwać się w treści art. 735 § 1 k.c., z którego wynika, że umowa zlecenia jest co do zasady odpłatna. Tyle tylko, że powód nie wykazał, że w stosunku do pożyczkobiorcy wykonywał określone czynności pomocnicze. Zresztą przy umowie ubezpieczenia jedynym obowiązkiem ubezpieczającego rodzącym konieczność zapłaty jest uiszczenie składki, która zawiera już w sobie koszty działalności zakładu ubezpieczeń i zakładany zysk.

Reasumując, skoro zapisy umowy w tej części stanowią niedozwoloną klauzulę umowną, nie są dla strony pozwanej wiążące. Za zasadne należało jedynie uznać domaganie się przez powódkę zapłaty zwrotu faktycznie odprowadzonej składki ubezpieczeniowej.

Skoro z zobowiązania pozwanych w wysokości ogółem 22.500 zł, nienależne było 7.699,50 zł, zaś żądanie pozwu opiewa na kwotę 5.794,75 zł, pozwani spełnili swoje świadczenie w całości. To legło u podstaw oddalenia powództwa.

Nie ma zatem potrzeby szczegółowego odnoszenia się do zarzutu nieważności części umowy pożyczki. Wypada tylko stwierdzić, że postanowienia zawartej umowy pożyczki nie naruszają przepisów o kredycie konsumenckim, zarówno co do treści, samej umowy, jak i sposobu jej wypowiedzenia.

Wobec powyższego na podstawie art. 496 k.p.c. Sąd uchylił w całości nakaz zapłaty i oddalił powództwo jako bezzasadne.

Sąd uznał za niedopuszczalne w świetle art. 203 § 4 k.p.c. cofnięcie pozwu w części ze zrzeczeniem się roszczenia. Zaakceptowanie czynności dyspozytywnej strony oznaczałoby usunięcie spod oceny Sądu abuzywnego charakteru całości postanowień umowy pożyczki w zakresie dotyczącym kosztu ubezpieczenia. Stwierdzenie w ramach indywidualnej, konkretnej kontroli wzorca bezskuteczności części umowy otwiera przed stroną pozwaną możliwość wysuwania pod adresem powoda określonych roszczeń.

O kosztach procesu rozstrzygnięto z mocy art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Na koszty te złożyła się uiszczona przez pozwanych kwota 218 zł stanowiąca ¾ opłaty sądowej od zarzutów, kwota 1.200 zł wynagrodzenia pełnomocnika pozwanych ustalona wedle § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych adwokatów (Dz. U. poz. 1801 ze zm.), a także 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.