Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w W. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko Centrum (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o odszkodowanie, wynagrodzenie, ekwiwalent pieniężny za urlop

1.  zasądza od pozwanego Centrum (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz powódki A. P. kwotę 19.622,32 zł (dziewiętnaście tysięcy sześćset dwadzieścia dwa złote 32/100) brutto wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 lipca 2016 roku do dnia zapłaty, na powyższą kwotę główną składają się:

a) 10.458,00 zł (dziesięć tysięcy czterysta pięćdziesiąt osiem złotych) brutto tytułem odszkodowania;

b) 3.486 zł (trzy tysiące czterysta osiemdziesiąt sześć złotych) brutto tytułem wynagrodzenia na kwiecień 2016 roku;

c) 3.486,00 zł (trzy tysiące czterysta osiemdziesiąt sześć złotych) brutto tytułem wynagrodzenia za maj 2016 roku;

d) 2.192,32 zł (dwa tysiące sto dziewięćdziesiąt dwa złote 32/100) brutto tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy;

2. zasądza od pozwanego Centrum (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz powódki A. P. kwotę 3.600,00 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3. zasądza od pozwanego Centrum (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w W. kwotę 881,00 zł (osiemset osiemdziesiąt jeden złotych) tytułem zwrotu opłaty od pozwu, od której zwolniona była powódka;

4. Wyrokowi w pkt 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt: VI P 223/16

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2016 r. wpłynął pozew A. P. przeciwko Centrum (...) Spółka z o.o. w W. kwoty 19.622,32 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty – w tym 10.458 zł brutto tytułem odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn leżących po stronie pracodawcy, 6.972 zł brutto tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiące kwiecień 2016 r. i maj 2016 r. oraz 2.192,32 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy oraz o zasądzenie kosztów procesu (pozew k. 1).

W uzasadnieniu powódka wskazała, że pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych praw pracownika jakim jest prawo do wynagrodzenia. Pozwany nie wypłacił jej wynagrodzenia za miesiące kwiecień i maj 2016 r. po 3.486 zł brutto miesięcznie oraz ekwiwalentu za 13 dni niewykorzystanego urlop wypoczynkowego za 2016 r. (pozew k. 1-2v).

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew. Na rozprawie w dniu 15 grudnia 2016 r. pozwany uznał powództwo wskazując, że z uwagi na problemy finansowe spółki nie może uregulować swoich należności wobec powódki. Strony na rozprawie podjęły rozmowy na temat ewentualnej ugody i rozłożenia należności na raty, ale ostatecznie wycofały się z tych propozycji (rozprawa k. 47-47v).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka była zatrudniona u pozwanego Centrum (...) Spółka z o.o. w W. na podstawie umowy o pracę z dnia 8 sierpnia 2011r. zawartej na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku specjalisty administracyjno – biurowego. W dniu 14 września 2011 r. strony zawarły porozumienie zmieniające do w/w umowy, na mocy którego powódka miała otrzymywać wynagrodzenie brutto w wysokości 3.486 zł . (umowa o pracę k. 7- 8; aneks k.9; zaświadczenie k. 31).

Wynagrodzenia za miesiąc marzec 2016 r. w kwocie 2.500,34 zł powódka otrzymała w dniu 1 kwietnia 2016r. Za okres kwiecień i maj 2016 r. nie otrzymała wynagrodzenia. Powódka wykorzystała 13 dni urlopu wypoczynkowego (okoliczność niesporna; akcesoryjnie potwierdzenie przelewu k.13).

W dniu 3 czerwca 2016 r. powódka rozwiązała z pozwanym umowę o pracę bez wypowiedzenia jako przyczynę wskazując dopuszczenie się przez pozwanego wobec powódki jako pracownika ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków polegających na:

1.  nieprawidłowym i nieterminowym wypłacaniu wynagrodzenia, podając że nie otrzymała wynagrodzenia za kwiecień i maj 2016 r. w wysokości po 2500,34 zł netto

2.  nieodprowadzeniu miesięcznych składek do ZUS za miesiące: grudzień 2015 r., styczeń 2016 r., luty 2016 r., marzec 2016 r., kwiecień 2016 r. i maj 2016 r. (świadectwo pracy k. 14; rozwiązania umowy o pracę k. 12).

W dniu 7 czerwca 2016 r, powódka odebrała świadectwo pracy (świadectwo pracy k. 14).

Pismem z dnia 7 czerwca 2016 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty zaległych wynagrodzeń za miesiące kwiecień i maj 2016 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wymagalności tychże kwot, ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia otrzymania niniejszego wezwania do dnia zapłaty oraz odszkodowania w kwocie 7.501, 02 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia otrzymania wezwania z tytułu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn leżących po stronie pracodawcy. Korespondencja nie została podjęta przez pozwaną (pismo k. 15; potwierdzenie odbioru k.16).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy. Autentyczności oraz treści dokumentów złożonych do akt sprawy żadna ze stron nie kwestionowała. Stan faktyczny w sprawie był niesporny.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jako uzasadnione zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszym postępowaniu powódka dochodziła odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn leżących po stronie pracodawcy w kwocie 10.458 zł, wynagrodzenia za pracę za miesiące kwiecień 2016 r. i maj 2016 r. w kwocie 6.972 zł oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w kwocie 2.192,32 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty.

Pozwany przez złożone na rozprawie oświadczenie uznał powództwo i podniósł, że trudna sytuacja finansowa uniemożliwiła mu spełnienie świadczeń.

Sąd miał na uwadze walor prawny jaki orzecznictwo przyznaje oświadczeniu o uznaniu powództwa traktując je jako oświadczenie woli i wiedzy pozwanego (vide wyrok SN z dnia 1 czerwca 1973 r., II CR 167/73, OSNC 1974, nr 5, poz. 94;). Jest ono aktem dyspozycyjności materialnej pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu (vide wyrok SN z dnia 14 września 1983 r., III CRN 188/83, OSNC 1984, nr 4, poz. 60; vide Komentarz do art. 213 k.p.c. Bodio J., Demendecki T. Jakubecki A. Marcewicz O. Telenga P. Wójcik M.P.)

Zgodnie z art. 213 § 2 kodeksu postępowania cywilnego Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Sąd będąc związany uznaniem powództwa przez pozwanego, dokonał oceny, czy czynność ta nie jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Sąd miał na uwadze, że w doktrynie zauważono, że ocena, czy zachodzi niedopuszczalność uznania powództwa, powinna nastąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Wskutek skutecznego uznania powództwa przewodniczący zamyka rozprawę (art. 224 § 1) i wydaje tzw. wyrok z uznania, uwzględniający powództwo i zaopatruje go z urzędu rygorem natychmiastowej wykonalności (vide Komentarz do art. 213 k.p.c. Bodio J., Demendecki T. Jakubecki A. Marcewicz O. Telenga P. Wójcik M.P.).

Pozwany uznał powództwo zatem naturalną konsekwencją było nie prowadzenie przez Sąd dalszego postępowania dowodowego. Sąd uznał przy tym, że uznanie powództwa nie jest bezskuteczne. Zważył ponadto, że uznanie nie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego ani nie zmierza do obejścia prawa. Powódka dochodziła odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę z powodu rażącego naruszenia obowiązków przez pracodawcę tj. braku wypłaty w terminie wynagrodzenia za pracę, w wysokości odpowiadającej trzymiesięcznemu okresowi wypowiedzenia. Przyjęta data początkowa liczenia odsetek uzasadniona jest poglądem, że odsetki w tego typu sprawach są wymagalne w dniu doręczenia pracodawcy odpisu pozwu zawierającego żądanie zapłaty tego odszkodowania (vide wyrok SN z dnia 6 marca 2003 r. III PZP 3/03) tj. od dnia 27 lipca 2016 r. (k. 21).

Sąd miał na uwadze, że w niemniejszej sprawie pozwany dał powód do wytoczenia powództwa bowiem przyznał, że nie wypłacił powódce dochodzonych pozwem, a należnych kwot. W dniu wniesienia powództwa jak i w chwili orzekania powództwo było zasadne.

Ustawodawca w art. 94 kodeksu pracy nałożył na pracodawcę szereg obowiązków, w tym terminowe i prawidłowe wypłacanie wynagrodzenia (art. 94 pkt 5 k.p.), których naruszenie skutkować może nie tylko rozwiązaniem przez pracownika umowy o pracę z winy pracodawcy i dochodzeniem z tego tytułu należnego odszkodowania (art. 55 § 11 k.p. i art. 56 § 1 k.p.) ale również odpowiedzialnością pracodawcy za wykroczenia przeciwko prawom pracownika. Zgodnie z art. 282 § 1 pkt 1 k.p kto, wbrew obowiązkowi nie wypłaca w ustalonym terminie wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia przysługującego pracownikowi albo uprawnionemu do tego świadczenia członkowi rodziny pracownika, wysokość tego wynagrodzenia lub świadczenia bezpodstawnie obniża albo dokonuje bezpodstawnych potrąceń podlega karze grzywny od 1000 zł do 30 000 zł. W niniejszym postępowaniu pozwany powoływał się na sytuację finansową spółki, która uniemożliwia mu pokrycie wydatków związanych z wynagrodzeniem powódki i innymi świadczeniami. Sąd zważył jednak, że zła kondycja finansowa spółki nie zwalnia pracodawcy z obowiązków i rygorów jakie nakłada na niego prawo pracy, które względem pracownika jako słabszej strony stosunku pracy, pełni funkcję ochronną. Pracodawca jako podmiot profesjonalny obciążony jest ryzykiem ekonomicznym prowadzonej działalności. Niewypłacalność pracodawcy nie stanowi kryterium oceny zasadności i konieczności wydania nakazu wypłaty zaległego wynagrodzenia. W przeciwnym przypadku, przerzucono by na pracowników ryzyko ekonomiczne, które z woli ustawodawcy obciąża wyłącznie pracodawcę, albowiem ten ostatni jako profesjonalista i w związku z tym podmiot silniejszy od pracownika w ramach stosunku pracy, obciążony jest dodatkowymi obowiązkami jak i dodatkowym ryzykiem w związku z prowadzoną działalnością (vide wyrok NSA w W. z dnia 27 sierpnia 2014 r. I OSK (...) LEX nr 1506607, M.Prawn. 2014/18/948).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Przegrywającym sprawę jest powód, którego żądanie nie zostało uwzględnione, a także pozwany, którego obrona okazała się nieskuteczna. O tym, czy strona przegrała sprawę, decydują kryteria obiektywne. Bez znaczenia jest zatem to, czy o negatywnym dla strony wyniku sprawy przesądziły przesłanki formalne lub merytoryczne albo też wina w prowadzeniu procesu (zob. postanowienie SN z dnia 9 października 1967 r., I CZ 81/67, Lex nr 6221). W niniejszym procesie pozwany jest stroną przegrywającą, a powódka reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika. Koszty zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie § 2 pkt. 5 i § 9 ust. 1 pkt. 2 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 j.t.) i zasądził od strony powodowej jako strony przegrywającej kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2016.623) Sąd zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w W., kwotę 881 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu. Zgodnie bowiem z powołanym przepisem - kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Konsekwencją skutecznego uznania powództwa jest nadanie z urzędu wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności (art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c.).

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.