Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 18 października 2016 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego, sygn. akt BY XIII Ns Rej KRS 6588/16/726, rozpoznając ponownie sprawę wszczętą z urzędu przy uczestnictwie (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w likwidacji z siedzibą w B., wpisał w Dziale I Rubryce I rejestru prowadzonego dla uczestnika, że znajduje się on w likwidacji. Ponadto w Dziale 6 Rubrykach 1 i 2 wpisano, że rozwiązanie spółki oraz otwarcie likwidacji nastąpiły na skutek wypowiedzenia umowy spółki dnia 31 grudnia 2013 r.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje. W pierwszej kolejności Sąd Rejonowy wskazał, że w związku z uchyleniem postanowienia Sądu rejestrowego z dnia 30 listopada 2015 r., dokonany na jego podstawie wpis należało z urzędu wykreślić. Stosownie bowiem do art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym, jeżeli okaże się, że w rejestrze znajduje się wpis zawierający oczywiste błędy lub niezgodności z treścią postanowienia sądu, sąd z urzędu sprostuje wpis. W komentowanym przepisie ustawodawca przewidział instytucję sprostowania wpisu w rejestrze i zarazem postanowienia sądu rejestrowego zarządzającego ten wpis (Tak Ł. Zamojski, Sprostowanie postanowienia sądu rejestrowego i wpisu w rejestrze, „Monitor Prawniczy" 2006, nr 8, s. 425 i n.). Sprostowanie następuje w przypadku, gdy postanowienie sądu rejestrowego i dokonany na jego podstawie wpis zawierają oczywiste błędy, wpis jest niezgodny z treścią postanowienia. Zważywszy, że postanowienie, będące podstawą wpisu do rejestru danych dotyczących rozwiązania umowy spółki i otwarcia jej likwidacji, zostało uchylone, Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że widniejący w rejestrze wpis jest niezgodny z treścią postanowienia i jako taki podlega wykreśleniu. W związku z powyższym Sąd dokonał wykreślenia danych dotyczących otwarcia likwidacji uczestnika. Sąd Rejonowy odwołał się do regulacji art. 694 ^{( 7)} kpc, zgodnie z którym rozpoznając ponownie sprawę (po uchyleniu zaskarżonego orzeczenia) sąd rejestrowy uwzględnia wskazania sądu II instancji oraz aktualny stan rejestru. Rozpoznając ponownie sprawę Sąd rejestrowy podzielił w pełni argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu postanowienia z dnia 30 listopada 2015 r., w szczególności co do dopuszczalności wpisania z urzędu danych dotyczących likwidacji uczestnika. Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 24 ust. 6 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym, w przypadkach uzasadnionych bezpieczeństwem obrotu sąd rejestrowy może dokonać z urzędu wykreślenia danych niezgodnych z rzeczywistym stanem rzeczy lub wpisu danych odpowiadających rzeczywistemu stanowi rzeczy, jeżeli dokumenty stanowiące podstawę wpisu lub wykreślenia znajdują się w aktach rejestrowych, a dane te są istotne. Sąd Rejonowy zważył, że z dokonanych w sprawie ustaleń wynika, że w aktach rejestrowych znajdują się dokumenty potwierdzające fakt skutecznego wypowiedzenia umowy spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (KRS nr (...)) przez wierzyciela wspólnika będącego komplementariuszem ((...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością KRS nr (...)) J. M.. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy spółki wierzyciel wspólnika złożył w czerwcu 2013 r. na sześć miesięcy przed końcem roku obrotowego, tj. przed 31 grudnia 2013 r. Z upływem okresu wypowiedzenia doszło zatem do rozwiązania umowy spółki stosownie do art. 58 pkt. 5 ksh w zw. z art. art. 103 ksh. Konsekwencję rozwiązania umowy spółki stanowi zaś otwarcie jej likwidacji, co wynika z art. 67 § 1 ksh w zw. z art. art. 103 ksh. Sąd rejestrowy podzielił prezentowane wcześniej stanowisko, że J. M. jako wierzyciel wspólnika (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej był uprawniony do dokonania wypowiedzenia umowy spółki. Ze znajdujących się w aktach rejestrowych dokumentów wynika bowiem, że w dniu 14 marca 2013 r. złożył do komornika sądowego wniosek egzekucyjny w stosunku do dłużnika (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością na podstawie tytułu egzekucyjnego w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 4 marca 2013 r. (sygn. akt IV P 32/12), w którym jako sposób egzekucji wskazano także egzekucję z ruchomości dłużnika (KM 589/13). W dniu 3 kwietnia 2013 r. komornik zawiadomił dłużnika o wszczęciu egzekucji oraz wezwał go do wskazania, jakie mienie ruchome posiada dłużnik. W odpowiedzi na ponowione w dniu 28 sierpnia 2013 r. żądanie udzielenia wyjaśnień dłużnik ostatecznie wyjaśnił w piśmie z dnia 4 września 2013 r., że nie posiada żadnego mienia ruchomego. W dniu 14 maja 2013 r. w w/w sprawie egzekucyjnej komornik dokonał zajęcia m.in. praw dłużnika z tytułu roszczeń służących wspólnikowi w przypadku jego wystąpienia lub rozwiązania spółki (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa (KRS nr (...)), a odpis tego zajęcia doręczony został dłużnikowi w dniu 17 maja 2013 r. Sąd Rejonowy wskazał ponadto, że ze znajdujących się w aktach rejestrowych dokumentów wynika, że pismem nadanym w dniu 11 czerwca 2013 r. wierzyciel wspólnika J. M. zawiadomił (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, że jako wierzyciel, wobec zaistnienia warunków określonych w art. 62 § 2 ksh, wypowiada umowę spółki komandytowej (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa. Wobec tych ustaleń jest niewątpliwe, w ocenie Sądu Rejonowego, że egzekucja prowadzona w stosunku do wspólnika uczestnika okazała się ostatecznie bezskuteczna, gdy chodzi o ruchomości. Okoliczność, że w toku egzekucji okazało się, iż dłużnik żadnych ruchomości nie posiada, nie uchyla, zdaniem Sądu rejestrowego, bezskuteczności takiego sposobu jej przeprowadzenia, objętego wnioskiem wierzyciela. Biorąc pod uwagę cel powyższej regulacji - ochronę uzasadnionych interesów wierzyciela, którego wierzytelność została stwierdzona tytułem egzekucyjnym – Sąd Rejonowy zaaprobował pogląd, zgodnie z którym, ustalenie bezskuteczności egzekucji może nastąpić na podstawie każdego dowodu, z którego wynika, że dłużnik nie ma majątku wystarczającego na zaspokojenie wierzyciela. Podzielił również Sąd Rejonowy poczynione uprzednio ustalenia co do tego, że oświadczenie J. M. o wypowiedzeniu umowy spółki komandytowej zostało złożone z zachowaniem terminu wynikającego z art. 61 § 1 ksh w związku z art. 113 ksh, we właściwej formie (art. 61 § 3 ksh w związku z art. 113 ksh) i właściwie adresowane, tj. zostało złożone komplementariuszowi uprawnionemu do reprezentowania spółki (art. 117 ksh). Skutkiem tak dokonanego wypowiedzenia umowy spółki było więc jej rozwiązanie z upływem okresu wypowiedzenia, o czym już wyżej powiedziano.

Odnosząc się natomiast do okoliczności ujawnionych w postępowaniu apelacyjnym, o których nie było wiadomo sądowi rejestrowemu przed wydaniem postanowienia z dnia 30 listopada 2015 r., Sąd ten zważył, że pozostają one bez znaczenia dla zaprezentowanego stanowiska. Sąd Rejonowy przypomniał, że uczestnik dopiero w dniach 30 grudnia 2015 r. i 11 stycznia 2016 r. podjął uchwały dotyczące zmiany składu osobowego spółki, tj. przyjęcia nowego komplementariusza oraz dalszego trwania spółki. Uchwały te, w przekonaniu Sądu rejestrowego, nie powodują zmiany w zakresie aktualnego stanu prawnego spółki komandytowej. Spółka ta uległa już bowiem rozwiązaniu na skutek skutecznego wypowiedzenia umowy dokonanego przez wierzyciela wspólnika. Ponadto, spółka miała możliwość zapobieżenia nastąpieniu tego skutku. Zgodnie bowiem z art. 64 § 1 ksh w związku z art. 113 ksh, pomimo wypowiedzenia umowy spółki przez wspólnika lub jego wierzyciela, spółka trwa nadal pomiędzy pozostałymi wspólnikami, jeżeli umowa spółki tak stanowi lub pozostali wspólnicy tak postanowią. Z racji tego, że § 14 ust. 1 umowy spółki (stanowiący, że upadłość wspólnika lub wypowiedzenie spółki przez jednego ze wspólników nie powoduje rozwiązania spółki) dotyczy jedynie sytuacji, gdy umowę spółki wypowiada wspólnik (ale nie wierzyciel wspólnika), nie ma on w sprawie zastosowania. Zatem jedynym sposobem zapobieżenia rozwiązaniu umowy spółki było podjęcie przez wspólników uchwały o dalszym trwaniu spółki, ale przed upływem terminu wypowiedzenia umowy spółki. Uchwała podjęta po jego upływie, jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie, pozostaje bez wpływu na następujący z mocy prawa skutek w postaci rozwiązania umowy. Inną rzeczą jest natomiast, zdaniem Sądu Rejonowego, że zgodnie z art. 67 § 1 i 2 ksh w związku z art. 113 ksh możliwe było uzgodnienie przez wspólników - już po rozwiązaniu umowy spółki - innego niż likwidacja sposobu zakończenia działalności spółki. Wymagało to jednak zgody wierzyciela wspólnika. Z dokonanych ustaleń nie wynika jednak, że wspólnicy podejmowali jakiekolwiek kroki prawne w tym kierunku. Wobec tego uznać, zdaniem Sądu rejestrowego, należało, że z chwilą rozwiązania umowy spółki na skutek wypowiedzenia doszło do otwarcia jej likwidacji. W tych okolicznościach Sąd rejestrowy, po ponownym rozpoznaniu niniejszej sprawy, postanowił o wpisaniu w dziale 6 danych dotyczących rozwiązania spółki i otwarcia jej likwidacji (art. 44 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o KRS) oraz nowego brzmienia jej firmy - z dodaniem oznaczenia „w likwidacji" (art. 74 § 1 w zw. z art. 103 ksh).

Uczestnik w apelacji zaskarżył w/w postanowienie Sądu Rejonowego w części, zarzucając:

1/ naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na rozstrzygnięcie - art. 694 ⁷ kpc poprzez nie uwzględnienie przy ponownym rozpoznaniu sprawy wskazań Sądu Okręgowego zawartych w uzasadnieniu postanowienia z dnia 09.06.2016 r.,

2/ naruszenie przepisów prawa materialnego wskutek jego błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania - art. 61 § 1 i 3, art. 62 § 2 i 3 ustawy ksh w związku z § 14 ust. 1 umowy spółki,

3/ naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na rozstrzygnięcie art. 24 ust 4 i .6 ustawy o KRS.

W tych okolicznościach skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu uczestnik zarzucił, że Sąd Rejonowy ponownie rozpoznając sprawę nie uwzględnił wskazań sądu drugiej instancji i nie przeprowadził w tym zakresie żadnego postępowania. Skarżący wywodził, że pomimo, że orzeczenie Sądu Okręgowego zapadło w dniu 09 czerwca 2016 r, wpis dotyczący likwidacji cały czas funkcjonował w rejestrach. Zdaniem apelującego, zbędne było wydawanie rozstrzygnięcia przez Sąd Rejonowy jak w dziale 1 rubryka 1 pierwsza pozycja zaskarżonego postanowienia o wykreśleniu wpisu dotyczącego likwidacji skoro Sąd Okręgowy wpis dotyczący likwidacji uchylił. W tym stanie rzeczy po wydaniu zaskarżonego postanowienia przez Sąd Okręgowy wpis ten natychmiast powinien zostać wykreślony jako uchylony. Skarżący podniósł, że Sąd Rejonowy pomimo jasnych i wyraźnych wskazań Sądu Okręgowego przy ponownym rozpoznaniu sprawy, zaniechał poinformowania wierzyciela o uchwale z dnia 11 stycznia 2016r i nie uzyskał odpowiedzi czy tenże wierzyciel domaga się przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego. Sąd Rejonowy, wbrew zaleceniom Sądu Okręgowego, nie zbadał czy skuteczne było wystąpienie ze spółki (...) spółka z o.o i zmiana wspólnika . Sąd Rejonowy wydając zaskarżone postanowienie o ponownym wpisaniu likwidacji nie wziął pod uwagę aktualnego stanu rejestrów, a w szczególności tego, że w rejestrach znajdują się nowe wnioski o wpis dotyczące skutecznego wstąpienia nowego wspólnika i uchwała o dalszym istnieniu spółki. Niezależnie od powyższego skarżący podniósł, że dokonując wykładni art. 62 § 3.k.s.h należy dojść do wniosku iż zapis zawarty w § 3 art. 62 stanowiący o tym , że przeciwne postanowienia umowy są nieważne odnosi się wyłącznie do kwestii złożenia wypowiedzenia przez wierzyciela wspólnika w określonej sytuacji prawnej wynikającej z postanowień § 2, nie dotyczy natomiast skutków złożenia takiego oświadczenia tj tego, że następuje rozwiązanie umowy spółki i jej likwidacja. Uczestnik wywodził, że z zasad doświadczenia życiowego oraz z obowiązujących zasad obrotu gospodarczego wynika iż ewentualne zadłużenie jednego ze wspólników spółki, która prowadzi aktywną działalność gospodarczą z dobrym wynikiem finansowym nie może doprowadzić do jej likwidacji. Takiej sytuacji, w ocenie wnioskodawcy ma zapobiec zapis § 14 ust. 1 umowy spółki zgodnie z którym wypowiedzenia umowy spółki przez jednego ze wspólników nie powoduje jej rozwiązania. Podkreślił, że w niniejszej sprawie wnioskodawca jako spółka komandytowa cały czas prowadzi działalność gospodarczą osiągając dobre wyniki finansowe, nie posiada żadnych zaległości podatkowych ani też ZUS, startuje w licznych przetargach na ochronę obiektów na terenie B. i poza. Spółka jest pracodawcą dla ponad 400 osób, które w wyniku jej likwidacji utraciliby zatrudnienie. Ponadto wnioskodawca wskazał, iż roszczenia wierzyciela J. M., które wynikają ze stosunku pracy są bezzasadne i aktualnie zostało skierowane powództwo przeciwegzekucyjne do Sądu Rejonowego w Inowrocławiu o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego. Zdaniem skarżącego Sąd Rejonowy wydając zaskarżone postanowienie i dokonując wpisu likwidacji spółki z urzędu naruszył przepisy postępowania mające wpływ na rozstrzygnięcie tj. wpis ten został dokonany na podstawie art. 24 ust. 6 ustawy o KRS. Przepis ten został wprowadzony ustawą z zmieniającą z dnia 28.11.2014r i w tym brzmieniu obowiązuje od 01 stycznia 2015r., nie może on mieć zatem, zdaniem skarżącego, zastosowania do orzekania w przedmiocie stanów faktycznych, które miały miejsce przed dniem obowiązywania tego przepisu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Należy przypomnieć ugruntowaną regułę, a mianowicie, że w wypadku wyroku (też postanowienia) oddalającego apelację, wydanego na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych prawidłowo ustaleń; wystarczy stwierdzenie, że ustalenia sądu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za własne. Konieczne jest jednak ustosunkowanie się do wszystkich zarzutów apelacji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 206 r., II CSK 126/05, niepublikowany, zamieszczony w LEX nr 179973).

Co do prawidłowego spełnienia przez wierzyciela przesłanek z przepisów art. 62 § 2 i 3 ksh i art. 61 § 1 i 3 ksh wypowiedział się już Sąd Okręgowy rozpoznając zażalenie uczestnika w postanowieniu z dnia 30 września 2014 r. sygn. akt VIII Gz 132/14 oraz postanowieniu Sądu Okręgowego z dnia 30 września 2014 r. sygn. akt VIII Gz 131/14 i wobec braku zmiany okoliczności faktycznych w tym zakresie nie ma podstaw do ponownej oceny zajętego w tych orzeczeniach stanowiska. Wystarczy zatem odesłanie do argumentacji tam zawartej, która zachowuje aktualność. Apelujący z wcześniejszych prawomocnych postanowień Sądu rejestrowego oraz cytowanych postanowieniach Sądu Okręgowego zapadłych w toku postępowania przymuszającego o sygn. akt BY XIII Ns-Rej KRS 3375/14/781 wie, że w niniejszej sprawie nie może mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia treść § 14 ust. 1 umowy spółki, na który ponownie powołuje się w apelacji. Powołany przepis art. 62 § 2 ksh ma bowiem charakter normy bezwzględnie obowiązującej, którego wolą stron umowy wspólnicy zmienić nie mogą. Wbrew twierdzeniom uzasadnienia apelacji Sąd Okręgowy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 9 czerwca 2016 r. sygn. akt VIII Ga 3/16 nie zajął odmiennego stanowiska prezentowanego w uzasadnianiu apelacji, a wręcz w swoich rozważaniach w ogóle się do tej kwestii ponownie nie odniósł. W tym zakresie należy zwrócić uwagę, że dokonywanie przez Sąd ponownej oceny stanu rzeczy, który już wcześniej był przez Sąd oceniany i doprowadził do dokonania wpisu uznać należy za niedopuszczalny (zob. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2009 r., III CZP 30/09, OSNC 2010, nr 2, poz. 19). Zgodnie z art. 365 § 1 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc, a także w zw. z art. 7 ustawy o KRS orzeczenie prawomocne – także wydane w postępowaniu rejestrowym – wiąże nie tylko osobę prawną, której wpis dotyczy (art. 694 ^{( 3)} § 1 i 2 kpc) oraz sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej. Oznacza to, że dopóki prawomocne postanowienie, stanowiące podstawę dokonania wpisu w rejestrze, nie zostało zmienione, wiąże inne sądy. Tej oceny nie zmienia nawet okoliczność, że stanowiący podstawę wydania postanowienia dokument jest dotknięty wadą, albowiem art. 365 kpc nie daje podstaw do przyjęcia, że taka okoliczność znosi uregulowaną nim zasadę związania (zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2005 r., I CK 460/04, Monitor Spółdzielczy 2006/1/35).

Nie można się także zgodzić ze stwierdzeniem apelacji, że Sąd rejestrowy został zobowiązany przez Sąd Okręgowy w postanowieniu z dnia 9 czerwca 2016 r. sygn. akt VIII Ga 3/16 do poinformowania wierzyciela o uchwale z dnia 11 stycznia 2016 r. i uzyskania odpowiedzi czy tenże wierzyciel domaga się przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego. Zarzut taki jest gołosłowny i nie znajduje potwierdzenia w lekturze uzasadnienia cytowanego postanowienia Sądu Okręgowego. Wypada jedynie wskazać, że to w wyłącznym interesie apelującego było poinformowanie wierzyciela o tej uchwale, a Sąd rejestrowy nie jest powołany do świadczenia w tym zakresie usług wobec uczestnika i dokonywania czynności w obrocie za niego.

Nie jest też prawdziwy zarzut apelacji, że Sąd rejestrowy nie wziął pod uwagę aktualnego stanu rejestrów, gdyż Sąd rejestrowy działając w tym samym składzie znał z urzędu rozstrzygnięcie jakie zapadło w sprawie wniosku uczestnika o dokonanie wpisu zmian w rejestrze poprzez ujawnienie zmian umowy spółki oraz danych nowego komplementariusza prowadzonego pierwotnie pod sygn. akt BY XIII Ns-Rej KRS 183/16/981, który w wyniku skargi na postanowienie referendarza sądowego z dnia 5 maja 2016 r. został rozpoznany pod sygn. akt BY Ns-Rej KRS 5228/16/426 i prawomocnie oddalony postanowieniem z dnia 3 czerwca 2016 r. Podstawą tego rozstrzygnięcia było ustalenie, że wnioskodawca nie złożył oświadczenia nowego komplementariusza o przystąpieniu do spółki w wymaganej formie aktu notarialnego. W tej sytuacji Sąd rejestrowy znając aktualny stan rejestru i akt rejestrowych słusznie zaniechał podejmowania dalszych czynności w trybie przewidzianym postanowieniami przepisu art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1142 ze zmianami) poprzez odpowiednie zobowiązanie uczestnika do usunięcia przeszkody do dokonania wpisu poprzez przedłożenie dokumentów potwierdzających, że uczestnik zawiadomił wierzyciela J. M. o uchwale z dnia 11 stycznia 2016 r. i otrzymał jego odpowiedź czy nadal domaga się on przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego uczestnika. Uzyskanie takich dokumentów w opisanej wyżej sytuacji kiedy z innych przyczyn doszło do prawomocnego oddalenia wniosku postanowieniem z dnia 3 czerwca 2016 r. było bowiem bezcelowe. W konsekwencji nie jest uzasadniony zarzut niewykonania wskazań Sądu Okręgowego i naruszenia przepisu art. 694 ^{( 7)} kpc, gdyż Sąd rejestrowy prawidłowo uwzględnił aktualny stan rejestru i akt rejestrowych oceniając znaczenie dla rozstrzygnięcia oraz celowość wykonania wszystkich wskazań Sądu Okręgowego zawartych w postanowieniu z dnia 9 czerwca 2016 r. Zbadanie bowiem czy skuteczne było wystąpienie wspólnika ze spółki Agencji Ochrony Osób i Mienia (...) sp. z o.o. i zmiana wspólnika zostało dokonane przez Sąd rejestrowy w cytowanym wyżej prawomocnym postanowieniu z dnia 3 czerwca 2016 r., a ponowne badanie tych okoliczności w zaskarżonym postanowieniu było niecelowe.

W tym miejscu należy zauważyć, iż poprzednio obowiązujący przepis § 200 Regulamin wewnętrznego urzędowania sądów powszechnych Dz.U.1987.38.218 z dnia 1987.12.18 stanowił, że „Wzywając wnioskodawcę do usunięcia przeszkody do dokonania wpisu, sąd rejestrowy informuje, że odmówi wpisu do rejestru, jeżeli usunięcie przeszkody nie nastąpi w wyznaczonym terminie.”. Został on jednak uchylony i obowiązywał do dnia 1 kwietnia 2007 r. W konsekwencji obecnie to czy Sąd rejestrowy wezwie uczestnika postępowania rejestrowego na podstawie powołanego przepisu art. 23 ust. 1 ustawy o KRS np. do nadesłania w wyznaczonym terminie brakującego we wniosku dokumentu, od którego uzależnione jest dokonanie wpisu zależy od oceny okoliczności danej sprawy przez ten Sąd i nie jest obowiązkiem Sądu, tak jak w czasie gdy obowiązywał przepis § 200 rozporządzenia jak wyżej.

Pełnomocnik wnioskodawcy na rozprawie apelacyjnej oświadczył, że chociaż obecnie uczestnik złożył nowy wniosek o wpis zmian w rejestrze poprzez ujawnienie zmian umowy spółki oraz danych nowego komplementariusza na podstawie tej samej uchwały z dnia 11 stycznia 2016 r., do którego tym razem dołączył oświadczenie komplementariusza o przystąpieniu do spółki w formie aktu notarialnego, to jednak nadal nie dołączył do tego wniosku dowodu zawiadomienia wierzyciela o tej uchwale i jego stanowisko czy wyraża zgodę na trwanie spółki oraz czy dalej żąda jej likwidacji. Oświadczył, że w tym zakresie oczekuje na zobowiązanie Sądu rejestrowego, który jego zdaniem powinien w tym celu wyznaczyć mu odpowiedni termin. Podkreślić należy, iż pełnomocnik uczestnika z toczącego się w przedmiotowej sprawie postępowania zwłaszcza treści postanowienia Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 9 czerwca 2016 r. sygn. akt VIII Ga 3/16 ma pełną świadomość potrzeby udokumentowania tych okoliczności. Z pewnością Sąd rejestrowy oceni to rozpoznając nowy wniosek, o którym mowa, gdyż stosownie do treści przepisu art. 23 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy od oceny okoliczności danej sprawy zależy to, czy Sąd rejestrowy wezwie do usunięcia przeszkody do dokonania wpisu w zakreślonym terminie, skoro uczestnik składający wniosek miał pełną świadomość istnienia takiej przeszkody w momencie składania nowego wniosku z wcześniejszych orzeczeń Sądu. W tej sytuacji na obecną chwilę w świetle oświadczenia pełnomocnika uczestnika złożonego na rozprawie apelacyjnej jednoznacznie wynika, że takiej zgody wierzyciela J. M. wyrażonej w terminie określonym w art. 64 § 2 ksh, czyli przed upływem terminu wypowiedzenia to jest do dnia 31 grudnia 2013 r. brak. Ponadto niewątpliwie uchwały z dnia 30 grudnia 2015 r. i 11 stycznia 2016 r. były podjęte po terminie wypowiedzenia umowy spółki.

W ocenie Sądu z pism wierzyciela J. M. do Sądu z dnia 3 sierpnia 2016 r. na k. 61 akt i z dnia 2 listopada 2016 r. na k. 76 akt wynika, że domaga się on informacji o osobie likwidatora, gdyż chce kontynuować egzekucję swoich wierzytelności, zatem chce dalszej likwidacji uczestnika w rozumieniu art. 64 § 2 zdanie drugie ksh w zw. z art. 103 § 1 ksh, skoro jest to konieczne dla wyegzekwowania jego należności. Uczestnik nie podjął próby udowodnienia tezy przeciwnej choć to on miał w tym interes prawny.

Oczywiście słuszna jest uwaga Sądu rejestrowego w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, że stosownie do treści art. 67 § 1 i 2 ksh w zw. z art. 103 § 1 ksh w przypadku rozwiązania spółki w wyniku wypowiedzenia umowy spółki przez wierzyciela wspólnika (art. 58 § 1 pkt 5) ksh) należy przeprowadzić likwidację spółki, chyba że wspólnicy uzgodnili inny sposób zakończenia działalności spółki, przy czym skoro doszło do wypowiedzenia umowy spółki przez wierzyciela wspólnika to w sprawie zakończenia działalności spółki po zaistnieniu powodu jej rozwiązania wymagana jest zgoda wierzyciela. Apelujący takiego porozumienia wspólników, na które wyraził zgodę wierzyciel J. M. nie udokumentował, a nawet nie twierdził, że takie okoliczności miały miejsce.

Nie doszło także w ocenie Sądu Okręgowego, wbrew zarzutom apelacji, do naruszenia przepisu art. 24 ust. 4 i 6 ustawy o KRS. To prawda, że obecnie obowiązujący art. 24 ust. 6 cytowanej ustawy wszedł w życie od dnia 1 stycznia 2015 r. Jego redakcja nie budzi wątpliwości i stanowi, że „W przypadkach uzasadnionych bezpieczeństwem obrotu sąd rejestrowy może dokonać z urzędu wykreślenia danych niezgodnych z rzeczywistym stanem rzeczy lub wpisu danych odpowiadających rzeczywistemu stanowi rzeczy, jeżeli dokumenty stanowiące podstawę wpisu lub wykreślenia znajdują się w aktach rejestrowych, a dane te są istotne.” Poprzednio obowiązywał przepis art. 24 ust. 4 ustawy o KRS stanowił, że „W szczególnie uzasadnionych przypadkach sąd rejestrowy może dokonać z urzędu wpisu danych odpowiadających rzeczywistemu stanowi rzeczy, o ile dokumenty stanowiące podstawę wpisu znajdują się w aktach rejestrowych, a dane te są istotne.” Zastosowanie tego przepisu uzależnione było od licznych przesłanek o charakterze niedookreślonym i ocennym, uzależniających ich doprecyzowanie od uznania sądu in casu. Wprowadzone zmiany redakcyjne w obecnie obowiązującym art. 24 ust. 6 ustawy o KRS precyzują możliwość wpisu z urzędu zwłaszcza do sytuacji uzasadnionych bezpieczeństwem obrotu oraz tylko do danych istotnych. W konsekwencji podniesiony w apelacji zarzut nie mógł doprowadzić do uchylenia zaskarżonego postanowienia, gdyż Sąd rejestrowy niewątpliwie miał kompetencje również przez dniem 1 stycznia 2015 r. do dokonania wpisu w urzędu, a było to uzasadnione od uznania tego sądu. Zgodzić się należy, że aktualnie dokonując wpisu Sąd rejestrowy prawidłowo powołał się na obecnie obowiązującą podstawę prawną, gdyż powołane przepisy mają charakter norm procesowych, a nowe brzmienie art. 24 ustawy o KRS wprowadzone zostały przez ustawę o zmianie ustawy o KRS oraz niektórych innych ustaw z dnia 28 listopada 2014 r. (Dz. U. z 2014 r., poz. 1924), która w myśl przepisu art. 6 stanowi, że przepisy w niej zawarte weszły w życie z dniem 1 stycznia 2015 r.

Natomiast w sytuacji gdy w aktach rejestrowych będą w przyszłości znajdować się dokumenty świadczące o tym, że obecnie dokonany wpis o likwidacji uczestnika nie będzie zgodny z rzeczywistym stanem rzeczy, gdyż zmienią się okoliczności faktyczne, to oczywiście będzie uzasadnione dokonanie w rejestrze przez Sąd rejestrowy wpisu stosownych zamian. Obecnie dokonany zaskarżonym postanowieniem wpis odzwierciedla bowiem aktualny stan dokumentów zawartych w aktach rejestrowych. Fakt zawieszenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego z wniosku J. M. postanowieniem Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 8 listopada 2016 r. sygn. akt IV P 104/16 nie ma wpływu na ocenę zasadności zaskarżonego postanowienia. Samo bowiem zawieszenie postępowania egzekucyjnego nie spowodowało upadku czynności egzekucyjnych dokonanych wcześniej w toku tego postępowania w tym dotyczących zajęcia praw dłużnika (...) sp. z o.o. z tytułu roszczeń służących temu wspólnikowi w przypadku jego wystąpienia lub rozwiązania spółki (...) sp. z o.o. sp. k. oraz wypowiedzenia przez J. M. w piśmie z dnia 11 czerwca 2013 r. jako wierzyciela wobec zaistnienia warunków określonych w przepisie art. 62 § 2 ksh umowy wskazanej spółki komandytowej. Co więcej przyszły wyrok w sprawie powództwa przeciwegzekucyjnego o sygn. akt IV P 104/16 Sądu Rejonowego w Inowrocławiu nie będzie dotyczył skuteczności wypowiedzenia J. M. z dnia 11 czerwca 2013 r., a pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności.

Podkreślić należy, iż wpisy w rejestrze co do zasady mają charakter deklaratoryjny, również ten dokonany zaskarżonym postanowieniem, co oznacza, że jest on tylko konsekwencją złożonego przez wierzyciela J. M. oświadczenia w piśmie z dnia 11 czerwca 2013 r., które obecnie nadal wywiera skutki prawne co musiało skutkować ujawnieniem ich w rejestrze uczestnika. Z tych względów zaskarżone postanowienie odpowiada prawu.

Podsumowując zarzuty apelacji były bezzasadne i dlatego podlegała ona oddaleniu na podstawie przepisu art. 385 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc.

Wojciech Wołoszyk Wiesław Łukaszewski Sylwia Roszak