Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 maja 2012 r. powodowie B. i S. K. (1) wnieśli o solidarne zasądzenie na ich rzecz od pozwanego M. S. kwoty 36.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 lipca 2011 r. do dnia zapłaty, oraz wnieśli o zasądzenie od pozwanego na ich rzecz solidarnie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powodowie podali, iż są właścicielami pawilonów handlowych o nr (...) i (...)(poprzednia numeracja (...) i (...)) położonych w centrum handlowym przy Al. (...) w W. oraz służy im prawo do wyłącznego korzystania z ww. pawilonów handlowych do 31 grudnia 2028 roku. Posiadanie przedmiotowych pawilonów przez powodów zostało bezprawnie naruszone przez (...) S.A. z siedzibą w Ł., a wyrokiem z dnia 19 listopada 2010 roku Sąd Rejonowy dla W. M.w W. nakazał (...) S.A. przywrócenie posiadania przedmiotowych pawilonów handlowych powodom. Natomiast wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2011 roku Sąd Okręgowy w W. oddalił apelację od ww. wyroku. Dalej powodowie podkreślili, że dłużnik (...) S.A. nie wykonał ww. orzeczeń i wynajmował pawilon handlowy o nr 38 pozwanemu – M. S.. W związku z faktem, iż dłużnik (...) S.A. nie wydał pawilonów powodom, wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne przeciwko (...) S.A. Podczas czynności egzekucyjnych pozwany okazał komornikowi umowę najmu, z której treści wynikało, że wynajmuje przedmiotowy pawilon handlowy od C. H. (...)sp. z o.o., a nie od dłużnika powodów. Na tej podstawie pozwany wniósł o odstąpienie przez komornika od czynności, a także wniósł przeciwko powodom wniosek o udzielenie zabezpieczenia poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego oraz z powództwem o ustalenie, że tytuł wykonawczy nie może być przeciwko niemu wykonywany. Sąd Rejonowy w Legionowie udzielił pozwanemu zabezpieczenia roszczenia poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w L. L. C. poinformował powodów o zawieszeniu postępowania egzekucyjnego. Sąd Rejonowy dla W. M.w W. oddalił powództwo pozwanego o ustalenie, że tytuł wykonawczy nie może być przeciwko nim wykonywany. Powodowie zawarli z (...) sp. z o.o. umowę najmu pawilonu handlowego o nr M-7 (poprzednio o nr 38) zajmowanego przez pozwanego oraz o nr M-8 (poprzednio o nr 39). Strony uzgodniły czynsz najmu w wysokości 1.500 zł za pawilon nr M-7 plus wszelkie opłaty eksploatacyjne. W umowie tej powodowie zobowiązali się wynająć najemcy pawilony na czas oznaczony 2 lat liczony od dnia wydania pawilonów najemcy, co miało nastąpić najpóźniej w dniu 1 lipca 2011 roku. Zdaniem powodów udzielone na wniosek pozwanego zabezpieczenie, uniemożliwiło im przeprowadzenie postępowania egzekucyjnego, odzyskanie pawilonu handlowego oraz oddanie go w najem w umówionym z (...) sp. z o.o. terminie. W związku z powyższym powodowie ponieśli szkodę w wysokości 36.000 zł tj. w wysokości czynszu, jaki uzyskaliby od najemcy przez czas trwania umowy najmu i takiej kwoty dochodzą od pozwanego w niniejszym postępowaniu. W opinii powodów wina pozwanego nie ulega wątpliwości, co zostało potwierdzone orzeczeniem Sądu oddalającego powództwo pozwanego, który stwierdził, iż powództwo pozwanego wytoczone powodom było bezpodstawne. Jak argumentowała strona powodowa, wobec powyższego bezpodstawne było także wystąpienie przez pozwanego z wnioskiem o zabezpieczenie, co miało jedynie na celu uniemożliwienie przywrócenia powodom posiadania przedmiotowego pawilonu.

W dniu 8 listopada 2012 roku pozwany M. S. wniósł odpowiedź na pozew, w której wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od B. i S. K. (1) na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany podniósł, że nie istnieją opisane w pozwie pawilony, a jedynie powierzchnie handlowe, do których powodowie nie mają żadnego tytułu prawnego. Odnośnie zajmowanej przez siebie powierzchni oznaczonej jako M-7 podał, iż spółka (...) zawarła z C. H. (...)sp. z o. o. umowę przeniesienia nakładów oraz posiadania w celu zwolnienia się od zobowiązania pieniężnego i na podstawie tej umowy w/w spółka stała się dysponentem powierzchni handlowej zajmowanej obecnie przez pozwanego. Pozwany zawarł następnie z w/w spółką umowę najmu. Zdaniem pozwanego wytoczenie przez niego powództwa na podstawie art. 791 § 2 k.p.c. nie powinno budzić wątpliwości co do słuszności podejmowanych przez niego kroków, co znajduje szczególne uzasadnienie w tym, iż powodowie prowadzili egzekucję przeciwko spółce (...) właśnie w stosunku do lokalu zajmowanego przez pozwanego. Pozwany podkreślił, iż jego powództwo nie zostało oddalone z powodu nie wykazania pochodzenia prawa do władania najmowaną powierzchnią handlową od osoby innej niż (...) S.A., a jedynie wskutek uchybienia tygodniowemu terminowi powołanego w tym przepisie. Pozwany podniósł także, iż nie ponosi odpowiedzialności za niewydanie w terminie do dnia 1 lipca 2011 r. powierzchni handlowych przez powodów spółce (...), gdyż postanowienie o zabezpieczeniu zostało wydane w dniu 5 sierpnia 2011 r. W związku z powyższym zdaniem pozwanego powodowie nie wykazali w pozwie związku przyczynowego pomiędzy jego czynnościami procesowymi a szkodą. W opinii pozwanego powodowie nie dowiedli innych przesłanek pozwalających przyjąć odpowiedzialność pozwanego, co więcej odpowiedzialności w rozmiarach żądanych pozwem. Pozwany w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew zakwestionował również termin zawarcia umowy najmu powodów ze spółką (...).

W piśmie procesowym z dnia 14 sierpnia 2014 roku strona powodowa, podtrzymując stanowisko w sprawie, podniosła, iż jej żądanie jest zasadne zarówno w oparciu o przepis art. 415 k.c., jak i art. 476 k.p.c. Podniosła nadto, iż brak jest podstaw do badania istnienia tytułu prawnego stron do spornego lokalu oraz słuszności wyroku Sądu Rejonowego dla W. M.w W. z dnia 5 grudnia 2011 roku, bowiem art. 746 k.p.c. uzależnia powstanie odpowiedzialności od oddalenia powództwa bez względu na przyczynę oddalenia. Niezależnie od powyższego powodowie zarzucili w szczególności, iż obie umowy, na które powołuje się pozwany, wywodząc swoje prawo do zajmowania spornego pawilonu zostały zawarte dla pozoru, a tym samym są nieważne, miały one na celu jedynie uniemożliwienie powodom odzyskania pawilonu. Odnosząc się natomiast do kwestii własnego tytułu prawnego do spornego pawilonu, wskazali, iż kwestia została już przesądzona na ich korzyść prawomocnymi orzeczeniami sądowymi. Podnosili także, iż wynajmujący nie musi się legitymować tytułem prawnym do przedmiotu najmu, a jedynym jego obowiązkiem jest zapewnienie możliwości korzystania z niego przez najemcę, co by nastąpiło, gdyby pozwany swoim zawinionym działaniem nie udaremnił egzekucji.

Wyrokiem z dnia 30 października 2014 roku tutejszy Sąd oddalił powództwo oraz zasądził od powodów solidarnie na rzecz pozwanego kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 4 grudnia 2015 roku, na skutek uwzględnienia apelacji powodów, uchylił zaskarżony wyrok i niniejszą sprawę przekazał tutejszemu Sądowi do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej. W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy stwierdził, iż nie została rozpoznana istota sprawy, a postępowanie dowodowe wymaga przeprowadzenia w całości.

W piśmie procesowym z dnia 4 kwietnia 2016 roku powodowie podtrzymali stanowisko w sprawie, podkreślając w szczególności, iż działania pozwanego, które zmierzały do uniemożliwienia powodom skutecznego przeprowadzenia egzekucji wyroku posesoryjnego pozostawały w ścisłym związku przyczynowo-skutkowym ze szkodą jaką ponieśli powodowie nie mogąc wywiązać się z umowy najmu.

Na rozprawie w dniu 3 lutego 2017 roku powodowie wnosili i argumentowali jak dotychczas. Także pozwany podtrzymał prezentowane dotychczas stanowisko w sprawie, w szczególności co braku tytułu prawnego powodów do spornego lokalu w konsekwencji nieważności umowy z dnia 22 kwietnia 1999 roku i aneksu do niej z 24 kwietnia 1999 roku. Niezależnie od powyższego strona pozwana podniosła, iż w związku z ogłoszeniem upadłości C. H. (...)sp. z.o.o. oraz sprzedażą przedsiębiorstwa upadłej spółki (...) S.A., wygasły wszelkie obciążenia na składnikach przedsiębiorstwa, a nabywca nie odpowiadał za zobowiązania upadłej. Tym samym, jak argumentował pozwany, wszelkie ewentualnie przysługujące powodom uprawnienia do posiadania i korzystania ze spornego pawilonu wygasły, a w konsekwencji nie mogą oni rościć sobie jakichkolwiek roszczeń odszkodowawczych z tytułu uniemożliwienia im wykonywania umowy najmu, do której zawarcia nie mieli uprawnień.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 kwietnia 1999 roku została zawarta umowa pomiędzy C. H. (...)sp. z o.o. z siedzibą w W. reprezentowaną przez S. K. (1) – Prezesa Zarządu i D. S. – Wiceprezesa Zarządu a (...) s.c. z siedzibą w W. reprezentowaną przez B. i S. K. (1) na mocy, której spółka C. H. (...) sp. z o.o. (później C. H. (...) sp. z o.o.) zobowiązała się zbudować centrum handlowe na terenie, którego była dzierżawcą, a następnie przekazać B. K. (1) i S. K. (1) prowadzącym działalność handlową pod nazwą (...) s.c. z siedzibą w W. powierzchnię handlową oznaczoną w projekcie architektonicznym o pow. 24,60 o nr. porz. 63. Zasady korzystania miały zostać określone w odrębnej umowie.

( Dowód: umowa z dnia 22 kwietnia 1999 r. – k.8-12)

Aneksem do ww. umowy w dniu 24 kwietnia 1999 roku C. H. (...) sp. z o.o. przekazała firmie (...) s.c. pawilony o nr. porz. 38 i 39 w zamian za pawilon o nr. porz. 63 bez dopłaty za zwiększoną powierzchnie handlową. Zamiana pawilonu nastąpiła na wniosek C. H. (...)sp. z o.o. i wynikała z konieczności połączenia pawilonu o nr. porz. 63 z innymi pawilonami w celu uzyskania dużej powierzchni handlowej dla innego najemcy. W imieniu C. H. (...)sp. z o.o. aneks podpisali A. T. – Prezes Zarządu oraz D. S. – Wiceprezes Zarządu.

( Dowód: aneks do umowy z dnia 24 kwietnia 1999 r. – k.13)

C. H. (...)sp. z o.o. ze środków finansowych przekazanych jej m.in. przez S. i B. K. (1) wybudowało pawilony handlowe o numerach 38 i 39.

( Dowód: potwierdzenia wpłat – k. 334-352; zeznania świadka D. Ł. – k. 391; zeznania powoda – 00:07:43-00:10:53 k. 693 )

W dniu 30 października 2002 roku została zawarta umowa czynszowa nr (...) (stanowiąca aneks nr (...) do umowy z dnia 22 kwietnia 1999 roku), na mocy której S. K. (1) działający w imieniu własnym oraz B. K. (1) przyjął do korzystania lokal o powierzchni użytkowej 16,20 m ². W tej samej dacie zawarta została również druga umowa czynszowa nr (...) (stanowiąca aneks do umowy z dnia 22 kwietnia 1999 roku), na mocy której S. K. (1) działający w imieniu własnym oraz B. K. (1), przyjął do korzystania lokal o powierzchni użytkowej 16,40 m ². C. H. (...) sp. z o.o. było reprezentowane przez A. T. – Prezes Zarządu oraz D. S. – Wiceprezes Zarządu

( Dowód: aneks nr (...) do umowy z dnia 22 kwietnia 1999 r. z dnia 30 października 2002 r., umowa czynszowa nr (...) k. 14-15, aneks nr (...) do umowy z dnia 22 kwietnia 1999 r. z dnia 30 października 2002 r. umowa czynszowa nr (...) k. 16-17)

B. K. (1) i S. K. (1) w pawilonach nr 38 i 39 pierwotnie prowadzili własną działalność gospodarczą. Następnie lokale te były przez nich wynajmowane innym osobom.

( Dowód: zeznania świadka D. S. – 00:12:51-00:17:55 k. 633; zeznania powoda – 00:07:43-00:10:53 k. 693)

Postanowieniem z dnia 5 lutego 2004 r. w sprawie o sygn. akt XVII Gu 183/03 Sąd Rejonowy dla (...)w W. ogłosił upadłość spółki pod firmą C. H. (...) sp. z o.o. Następnie, w dniu 29 czerwca 2006 r. przed notariuszem H. K. w W. syndyk masy upadłości spółki C. H. (...) sp. z o.o. sprzedał przedsiębiorstwo upadłej spółki C. H. (...)sp. z o.o. spółce (...) S.A. Syndyk dokonał zbycia tylko tej powierzchni, która nie była przydzielona kupcom.

( Dowód: akt notarialny umowy sprzedaży przedsiębiorstwa z dnia 29 czerwca 2006 r. – k. 153-168; operat szacunkowy – k. 168-234; zeznania świadka D. Ł. – k. 390-392) .

B. K. (1) i S. K. (1) na podstawie umowy z dnia 23 maja 2006 roku wynajęli pawilony nr 38 i 39 K. D. z przeznaczeniem na prowadzenie w nich działalności gospodarczej.

( Dowód: umowa najmu – k. 376-378; zeznania świadka D. S. – 00:12:51-00:14:15 k. 633)

W dniu 27 października 2006 roku komisja (...) S.A dokonała przejęcia lokali o nr. 38 i 39, wyłamując zamki. Stwierdzono, iż w lokalach nie znajdowały się żadne rzeczy lokale były puste i nieużytkowe, pomiędzy lokalami nie było żadnej ściany działowej.

( Dowód: protokół przejęcia – k. 379; zeznania świadka D. S. – 00:14:14-00:17:55 k. 633)

Po przejęciu ww. lokali na podstawie umowy z dnia 5 lutego 2007 roku (...) S.A. oddał je w najem E. R. z przeznaczeniem na prowadzenie kantoru wymiany walut. Lokal nr (...) od dnia 20 lutego 2008 roku wynajmowany był następnie na ten sam cel Ł. W..

( Dowód: umowy najmu – k. 129-144)

Natomiast lokal nr (...) na podstawie zawartej pomiędzy (...) S.A. a M. S. umowy z dnia 2 lutego 2009 r. został oddany temu drugiemu w najem z przeznaczeniem na prowadzenie w tym lokalu działalności krawieckiej.

( Dowód: umowa z dnia 2 lutego 2009 r. – k. 21-26)

W dniu 16 listopada 2010 roku w W. została zawarta umowa przeniesienia nakładów oraz posiadania w celu zwolnienia ze zobowiązania pieniężnego pomiędzy firmą (...) S.A. a C. H. (...)sp. z o.o. z siedzibą w W.. W rzeczonej umowie dłużnik ( (...) S.A.) oświadczył, iż w celu zwolnienia się ze zobowiązania pieniężnego wobec wierzyciela (C. H. (...)wynikającego z wierzytelności przenosi na wierzyciela stosownie do treści art. 453 k.c. prawo własności części nakładów oraz prawo posiadania części powierzchni handlowych, ograniczając je wyłącznie do powierzchni handlowych znajdujących się w budynku A oznaczonych nr. 38, o pow. 16.20 m ², nr. 39 o pow. 16 50 m ² i nr. 64 o pow. 600 m ², zaś wierzyciel oświadcza, że na powyższe przeniesienie wyraża zgodę, wobec czego wierzytelność wygasa.

( Dowód: umowa przeniesienia nakładów oraz posiadania w celu zwolnienia się z zobowiązania pieniężnego – k. 96-99)

Wyrokiem z dnia 19 listopada 2010 roku wydanym przez Sąd Rejonowy dla W. M.w W. I Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt I C 1136/07 w punkcie 1 przywrócono posiadanie B. i S. K. (1) utracone przez nich wskutek naruszenia przez (...) S.A. posiadanych pawilonów handlowych nr 38 oraz 39 położonych w centrum handlowym przy Al. (...) w W. poprzez wydanie przedmiotowych pomieszczeń z kluczami do drzwi wejściowych oraz do drzwi budynku, w którym lokale się znajdują. Zakazano pozwanemu dalszych naruszeń posiadania pawilonów handlowych o numerach 38 oraz 39 położonych w centrum handlowym przy al. (...) w W.. Wyrokowi nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

( Dowód: wyrok Sądu Rejonowego dla W. M.w W. – k. 18)

Wkrótce po wydaniu ww. wyroku pełnomocnik B. i S. K. (1) okazał wyrok wynajmującym lokale nr (...) od (...) S.A., w tym M. S. i poinformował o możliwości kontynuowania przez nich najmu tych lokali pod warunkiem zawarcia umowy z B. i S. K. (1). W rozmowie z M. S. pełnomocnik zastrzegł, iż jeśli będzie taka potrzeba jego mocodawcy złożą wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego.

( Dowód: zeznania świadka D. Ł. – k. 391; zeznania świadka D. S. – 00:17:55-00:33:34 k. 633-634; zeznania pozwanego – 00:33:41-00:38:26 k. 694)

W dniu 18 stycznia 2011 r. powodowie jako wierzyciele złożyli wniosek o wszczęcie i przeprowadzenie egzekucji przeciwko dłużnikowi - (...) S.A., a nadto o ustalenie i wyegzekwowanie kosztów postępowania egzekucyjnego w tym kosztów zastępstwa w postępowaniu egzekucyjnym.

( Dowód: wniosek o wszczęcie i przeprowadzenie egzekucji – k. 27; zeznania świadka D. Ł. – k. 390-391)

Do dnia 1 marca 2011 roku lokale wynajmowane przez (...) S.A. oznaczone były w następujący sposób: ten, w którym prowadzony był lombard i kantor, numerem 39 , zaś ten, w którym M. S. prowadził zakład krawiecki, numerem 38. Numeracja ta została zmieniona nocą z dnia 1 marca na 2 marca 2011 roku. Pawilon nr 39 został oznaczony jako M-8, zaś pawilon nr 38 jako M-7. W chwili przystąpienia do czynności komorniczych, oba pawilony były zamknięte, nie zastano osób je wynajmujących. W rezultacie podczas czynności prowadzonych w dniu 3 marca 2011 roku komornik sądowy odstąpił od czynności egzekucyjnych, gdyż nie odnalazł pawilonów oznaczonych numerami 38 i 39.

( Dowód : protokół z czynności komorniczych z dnia 3 marca 2011 r. – k. 145-150, zeznania świadka D. Ł. – k. 390-392; zeznania powoda – 00:12:09-00:28:28 k. 693-694)

W międzyczasie (...) S.A. złożyła B. i S. K. (1) oświadczenie o wypowiedzeniu „umowy najmu”.

( Dowód: zeznania świadka D. Ł. – k. 391-392)

W dniu 7 marca 2011 roku została zawarta umowa najmu pomiędzy C. H. (...)sp. z o.o. a M. S. Zakładem (...), na podstawie której wynajmujący - C. H. (...)sp. z o.o. zobowiązał się oddać w najem nieruchomość położoną w W. Al. (...), lokal (...), Budynek A - M. S.. Umowę tę M. S. podpisał za namową (...) S.A., którego przedstawiciele zapewniali go, że B. i S. K. (1) nie mają żadnego tytułu prawnego do lokalu.

( Dowód: umowa najmu z dnia 7 marca 2011 r. k. 100-105; zeznania pozwanego – 00::44:46-00:51:05 k. 695)

Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2011 roku Sąd Okręgowy w W. V wydział Cywilny odwoławczy oddalił apelację wniesioną przez (...) S.A. z od wyroku Sądu Rejonowego dla W. M.w W. z dnia 19 listopada 2010 r. w sprawie o sygn. akt I C 1136/07.

( Dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie V Wydział Cywilny z dnia 12 kwietnia 2011 r. – k. 19)

W dniu 20 kwietnia 2011 roku w W. B. i S. K. (1) zwarli umowę najmu lokalu handlowo – usługowego z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., na podstawie, której B. i S. K. (1) zobowiązali się oddać (...) sp. z o.o. do użytkowania lokale handlowo usługowe o nr. 38 oraz o nr. 39 (aktualna numeracja M-7 i M-8) położone w centrum handlowym w W. przy Al. (...) na czas określony dwóch lat z tym zastrzeżeniem, że wydanie lokali najemcy nastąpi nie wcześniej niż 1 czerwca 2011 r. i nie później niż 1 lipca 2011 r.

( Dowód: umowa najmu lokalu handlowo usługowego z dnia 20 kwietnia 2011 r. – k. 305-306)

(...) sp. z o.o. zdecydowała się wynająć ww. lokale, bowiem pozyskała duży kontrakt budowlany i w związku z tym pilnie poszukiwała biura na potrzeby realizacji tego kontraktu.

( Dowód: zeznania świadka I. M. – 00:33:59-00:45:14 k. 647-648)

W dniu 11 maja 2011 roku komornik sądowy po raz drugi przystąpił do egzekucji wyroku z dnia z dnia 19 listopada 2010 r. Pozwany M. S. okazał wówczas komornikowi umowę najmu opatrzoną datą 7 marca 2011 roku, z treści której wynikało, iż wynajmuje on przedmiotowy pawilon handlowy od C. H. (...)sp. z o.o., a nie od dłużnika powodów – (...) S.A. W związku z powyższym komornik po raz kolejny odstąpił od czynności egzekucyjnych i pouczył M. S. o możliwości wniesienia powództwa o ustalenie, iż tytuł wykonawczy nie może być przeciwko niemu wykonywany.

( Dowód: protokół z czynności komorniczych z dnia 11 maja 2011 r. – k. 28-31; zeznania świadka D. S. – 00:26:14-00:33:34 k. 634)

Efektem odstąpienia komornika od czynności egzekucyjnych było to, iż S. K. (1) i B. K. (1) nie byli w stanie wykonać umowy zawartej z M. sp z o.o. i wydać tej spółce lokali. Ostatecznie umowa ta nie została zrealizowana, a (...) sp. z o.o. zmuszona była wynająć powierzchnię biurową w innym miejscu, przy ul. (...) w W..

( Dowód: zeznania świadka I. M. – 00:33:59-00:45:14 k. 648; zeznania powoda – 00:12:09-00:28:28 k. 693-694)

Postanowieniem z dnia 13 czerwca 2011 roku Sąd Rejonowy w Legionowie I Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt I Co 1592/11 z wniosku M. S. Zakład (...) przy udziale S. K. (1) i B. K. (1) o zabezpieczenie udzielił M. S. zabezpieczenia roszczenia poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego dotyczącego przywrócenia posiadania B. i S. K. (1) pawilonów handlowych położonych w centrum handlowym w W. przy Al. (...) prowadzonego przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Legionowie L. C.. Postanowieniem tym zakreślono M. S. prowadzącemu zakład krawiecki termin do dwóch tygodni do wytoczenia powództwa o ustalenie, że tytuł wykonawczy nie może być w stosunku do niego wykonywany pod rygorem upadku zabezpieczenia.

( Dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Legionowie I Wydział Cywilny sygn. akt I Co 1592/11 z dnia 13 czerwca 2011 r. – k. 40)

W dniu 24 czerwca 2011 roku M. S. złożył pozew o ustalenie, że tytuł wykonawczy nie może być w stosunku do powoda wykonywany.

( Dowód: pozew o ustalenie, że tytuł wykonawczy nie może być w stosunku do powoda wykonywany – k. 32-33)

W dniu 5 sierpnia 2011 Sąd Rejonowy w Legionowie I Wydział Cywilny sygn. akt I Co 1964/11 na skutek wniosku o zabezpieczenie powództwa postanowił zabezpieczyć powództwo poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Legionowie L. C. z wniosku B. i S. K. (1) przeciwko dłużnikowi spółce (...) w zakresie prowadzenia egzekucji co do przywrócenia posiadania pawilonu handlowego nr M-7 położonego w budynku A. Wyznaczono wówczas uprawnionemu M. S. termin 2 tygodni na wytoczenie powództwa o ustalenie, że tytuł wykonawczy nie może być w stosunku do uprawnionego wykonywany, pod rygorem upadku zabezpieczenia.

( Dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 5 sierpnia 2011 r. – k. 93-95)

Postanowieniem Sądu Rejonowego dla W. M.w W. II Wydział Cywilny po rozpoznaniu sprawy z wniosku (...) S.A. z siedzibą w Ł. z udziałem S. i B. K. (1) o udzielenie zabezpieczenia oddalono wniosek o udzielenie zabezpieczenia przyszłego powództwa o eksmisję poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego dot. przywrócenia posiadania .

( Dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Warszawie II Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt II Co 3257/11 z dnia 23 września 2011 r. – k. 151-152)

Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2011 roku Sąd Rejonowy dla W. M.w W. II Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt II C 572/11 z powództwa M. S. przeciwko B. K. (1) i S. K. (2) o ustalenie istnienia stosunku prawnego oddalił powództwo. Powództwo wniesiono po upływie ponad 6 tygodni w związku z tym Sąd stwierdził, iż termin tygodniowy liczony od daty pouczenia przez komornika ma charakter terminu zawitego, co oznacza, że po upływie tego terminu roszczenie wygasa.

( Dowód: wyrok Sądu Rejonowego dla W. M.w W. z dnia 5 grudnia 2011 r. wraz z postanowieniem o sprostowaniu – k. 42-43, 89-92)

Pozwem z dnia 26 stycznia 2012 roku skierowanym do Sądu Rejonowego w L. (...) S.A. wystąpił przeciwko S. K. (1) i B. K. (1) o pozbawienie wykonalności wyroku Sądu Rejonowego dla W. M.w W. o sygn. akt I C 1136/07 z dnia 19 listopada 2010 roku, przywracającego S. K. (1) i B. K. (1) posiadanie pawilonów nr 38 i 39 (M-7 i M-8). Powództwo zostało oddalone prawomocnym wyrokiem ww. Sądu z dnia 22 stycznia 2013 roku w sprawie o sygn. akt II C 2703/12.

( Dowód: pozew – k. 368-372; wyrok Sądu Rejonowego dla W. M.w W. z dnia 22 stycznia 2013 r. – k. 372; wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2014 r. – k. 374)

Wyrokiem z dnia 25 października 2013 roku wydanym w sprawie o sygn. XXIII Ga 391/13 Sąd Okręgowy w Warszawie zmienił wyrok Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 2 lutego 2012 roku w sprawie o sygn. IX GC 529/10, oddalając powództwo (...) S.A. przeciwko B. K. (1) i S. K. (1) o zasądzenie należności z tytułu niezapłaconego powódce przez pozwanych czynszu najmu i opłat eksploatacyjnych z tytułu umów czynszowych zawartych przez pozwanych. Sąd Okręgowy uznał, iż umowa z dnia 22 kwietnia 1999 roku zawarta przez pomiędzy C. H. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. a B. i S. K. (1) jest nieważna, ważne z kolei są umowy czynszowe nr (...) i (...), określone jako aneksy do ww. umowy, stanowiące jednak w rzeczywistości odrębne umowy.

( Dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 25 października 2013 r. – k. 342-367)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów złożonych w niniejszej sprawie, które Sąd w całości uznał za wiarygodne, gdyż nie dopatrzył się w tych dokumentach niczego, co uzasadniałoby powzięcie wątpliwości co do ich mocy i wartości dowodowej i dlatego uznał je za niebudzący wątpliwości, a przez to w pełni zasługujący na wiarę materiał dowodowy.

Ponadto Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie zeznań świadka D. Ł., D. S. oraz I. M., którym Sąd w całości dał wiarę. Zeznania D. Ł. i I. M. były rzeczowe, logiczne i spójne wewnętrzne. Korelowały także z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym – w tym zeznaniami stron. Zeznania D. S. okazały się niespójne co do okoliczności, w których komornik sądowy podejmował czynności egzekucyjne zmierzające do przywrócenia posiadania spornego lokalu powodom. Świadek ten zeznawał bowiem niekonsekwentnie co do chronologii poszczególnych wydarzeń w tym zakresie. W ocenie Sądu wynikało to jednak nie tyle ze złej woli świadka, co ze znacznego upływu czasu od opisywanych przez niego wydarzeń. Niemniej co do liczby podejmowanych przez komornika prób wykonania czynności egzekucyjnych i ich szczegółowego przebiegu Sąd opierał się na pozostałym materiale dowodowym. W pozostałym zakresie zeznania D. S., jako nie budzące zasadniczych wątpliwości co do ich wiarygodności, uznać należało za miarodajne.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom powoda jako spójnym, konsekwentnym, a których treść znajduje potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd uznał natomiast zeznania pozwanego za wiarygodne jedynie w części. Nie dał im mianowicie wiary w tej części, w której pozwany twierdził, iż nie działał w porozumieniu z (...) S.A. w celu udaremnienia postępowania egzekucyjnego mającego na celu przywrócenie posiadania spornego lokalu powodom. Przebieg rzeczonego postępowania egzekucyjnego oraz ustalone przez Sąd okoliczności bezpośrednio je poprzedzające przeczą jednak wersji wydarzeń przedstawionej przez pozwanego, który w swoich zeznaniach starał się umniejszać swoją rolę w opisywanych wydarzeniach, twierdząc, iż uczyniono z niego „kozła ofiarnego” i „wszystkim kierował (...) S.A.” Tymczasem pozwany zdawał sobie sprawę z wydania na rzecz powodów przeciwko (...) S.A. wyroku przywracającego posiadanie, wiedział także o terminie czynności egzekucyjnych, mimo to, jak wskazują na to okoliczności sprawy i zeznania świadków, aktywnie współdziałał z (...) S.A., aby czynności te nie doszły do skutku. Nieprzypadkowo bowiem zawarł w tym czasie umowę najmu z C. H. (...), którą następnie posłużył się w toku postępowania egzekucyjnego. W świetle powyższego pod wątpliwość należy także poddać twierdzenia pozwanego, iż nic nie wiedział o zmianie numeracji zajmowanego przez siebie lokalu, a także, iż nie był obecny przy pierwszej próbie wydania lokalu powodom podjętej przez komornika sądowego w marcu 2011 roku z przyczyn nie związanych z prowadzoną egzekucją.

Sąd postanowił oddalić wniosek dowodowy strony powodowej o przesłuchanie świadka L. C. na okoliczność tego czy w dniu 11 maja 2011 roku istniały inne przeszkody, poza umową okazaną przez pozwanego, do skutecznego przeprowadzenia egzekucji, jako nieprzydatny dla rozstrzygnięcia sprawy. Wskazać należy bowiem, iż prawidłowość wykonywanych przez komornika czynności egzekucyjnych powinna być oceniana przez Sąd w ramach skargi na czynności komornika, a nie w niniejszym postępowaniu. W postępowaniu tym Sąd powinien zaś jedynie ustalić abstrakcyjny wzorzec postępowania, tj. czy obiektywnie możliwe było wykonanie wyroku – w szczególności czy zmiana oznaczenia pawilonów była rzeczywiście przeszkodą w dokonaniu skutecznej egzekucji. Jak wynikało natomiast z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego, powyższa okoliczność trwałą przeszkodą do przeprowadzenia egzekucji nie była.

Sąd oddalił także wniosek dowodowy powodów o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu szacowania czynszów (k.320), jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy. Wysokość szkody nie podlegała bowiem ostatecznie badaniu, wobec braku wykazania istnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej powoda co do zasady.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd zważył, co następuje:

Powództwo, jako niezasadne, podlegało oddaleniu.

Powodowie podnosili, że podstawą prawna do wytoczenia powództwa był w szczególności art. 746 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli uprawniony nie wniósł pisma wszczynającego postępowanie w wyznaczonym terminie albo cofnął pozew lub wniosek, jak również, gdy pozew zwrócono lub odrzucono albo powództwo bądź wniosek oddalono lub postępowanie umorzono, a także w przypadkach wskazanych w art. 744 § 2, obowiązanemu przysługuje przeciwko uprawnionemu roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej wykonaniem zabezpieczenia. Roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od dnia powstania szkody.

Powołany wyżej artykuł jest przepisem prawa materialnego normującym podstawy odpowiedzialności odszkodowawczej uprawnionego za szkodę wyrządzona obowiązanemu wykonaniem zabezpieczenia. Powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej jest uzależnione od spełnienia trzech przesłanek: zdarzenia, z którym ustawodawca wiąże odpowiedzialność odszkodowawczą, szkody oraz związku przyczynowego miedzy szkodą a wskazanym zdarzeniem. Opisane w komentowanym artykule zdarzenie skutkujące odpowiedzialnością odszkodowawczą wiąże się z odpowiedzialnością deliktową opartą na zasadzie ryzyka za wynik postępowania, w którym udzielono zabezpieczenia. Odpowiedzialny za szkodę (uprawniony) może uwolnić się z obowiązku naprawienia szkody, jedynie jeżeli wykaże, że zdarzenie lub szkoda powstały na skutek działania siły wyższej lub wyniku zawinionego działania obowiązanego lub osoby trzeciej, za którą uprawniony nie ponosi odpowiedzialności. Zdarzenia opisane w art. 746 § 1 k.p.c. mogą nastąpić również na skutek niewłaściwego zachowania obowiązanego, co wyklucza odpowiedzialność uprawnionego. Jeśli uprawniony w określonych okolicznościach podjął czynności procesowe lub ich zaniechał, właściwie reagując na zaistniałą sytuację, odpowiedzialność odszkodowawcza nie powstaje, albowiem uprawniony nie ponosi w tym przypadku odpowiedzialności za wynik postępowania.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż powodowie wykazali istnienie zasadniczej przesłanki warunkującej przysługiwanie im względem pozwanego roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej wykonaniem zabezpieczenia. Powództwo pozwanego o ustalenie, że tytuł wykonawczy nie może być w stosunku do powoda wykonywany zostało bowiem oddalone, w związku z czym zabezpieczenie upadło. Wbrew stanowisku strony pozwanej nie ma przy tym znaczenia podstawa oddalenia powództwa, gdyż jak już wyżej wspomniano odpowiedzialność pozwanego jest oparta na podstawie ryzyka, a nie winy.

Podkreślić jednakże należy, iż nie została spełniona przesłanka związku przyczynowego miedzy szkodą a wskazanym zdarzeniem, wyrażona w przepisie art. 361 § 1 k.c. Zgodnie z jego treścią zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W ocenie Sądu brak było tymczasem związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy udaremnieniem postępowania egzekucyjnego a brakiem dochodu z najmu, w sytuacji, w której powodowie nie dysponowali tytułem prawnym do władania pawilonem nr 38 (M7).

W tym miejscu zaznaczenia bowiem wymaga, iż wbrew stanowisku prezentowanemu przez stronę powodową, kwestia istnienia tytułu prawnego powodów do ww. pawilonu miała istotne znaczenie w niniejszej sprawie. Zgodnie z powszechnie przyjętą w doktrynie i orzecznictwie definicją szkody jest nią uszczerbek polegający na naruszeniu dobra prawnie chronionego. Jak podkreślił zaś Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 czerwca 1999 roku (sygn. akt II CKN 378/98, Legalis nr 44519), nie ulega wątpliwości, że posiadanie bez tytułu prawnego, pomimo że objęte jest ochroną posesoryjną, nie jest „dobrem prawnie chronionym” w rozumieniu przyjętym dla określenia pojęcia szkody. Dobro prawnie chronione jest to dobro "przydzielone" danemu podmiotowi i dlatego przynależność tego dobra do określonego podmiotu jest przez prawo chroniona w sposób stanowczy. Ochrona posesoryjna ma natomiast wyłącznie charakter tymczasowy. W rezultacie skoro wykonywanie posiadania bez tytułu prawnego jest stanem niezgodnym z prawem, to nie można z niego osiągać korzyści prawem chronionych. Prowadzi to do wniosku, iż naruszenie posiadania, które nie jest oparte na tytule prawnym, nie uzasadnia roszczenia odszkodowawczego – ani na podstawie art. 746 k.p.c., ani też na podstawie art. 415 k.c.

Sytuacja powyższa miała właśnie miejsce w niniejszej sprawie. Jak już wspomniano, powodowie w 2011 roku nie mieli jakiegokolwiek tytułu prawnego do pawilonu. Nie mogli go skutecznie wywodzić z samej tylko okoliczności, iż wydano wyrok przywracający im posiadanie. Posiadanie, będące jedynie stanem faktycznym, nie jest bowiem prawem ani dobrem prawnie chronionym w rozumieniu pojęcia szkody opisanym powyżej.

Tytułu prawny powodów do spornego lokalu nie wynika także z umowy z dnia 22 kwietnia 1999 roku zawartej pomiędzy (...) sp. z o.o. a (...) s.c. Zgodnie bowiem z obowiązującym w dacie zawarcia ww. umowy art. 203 rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 27 czerwca 1934 r. Kodeks handlowy (Dz. U. 1934, nr 34, poz. 502) w umowach pomiędzy spółką a członkami zarządu tudzież w sporach z nimi reprezentuje spółkę rada nadzorcza lub pełnomocnicy powołani uchwałą wspólników. Tymczasem przedmiotową umowę zawarli w imieniu C. H. (...) sp. z o.o. prezes zarządu S. K. (1) oraz wiceprezes D. S. z B. K. (2) i S. K. (1) prowadzącymi działalność gospodarczą w formie (...) s.c. W rezultacie doszło do naruszenia przytoczonego powyżej art. 203 k.h., bowiem przy zawieraniu umowy przez spółkę z członkiem jej zarządu (S. K. (1)) była on reprezentowana przez tego samego członka zarządu. Naruszenie to skutkowało bezwzględną nieważnością przedmiotowej umowy oraz aneksu do niej z dnia 24 kwietnia 1999 roku (art. 58 k.c.). Warunki korzystania przez B. i S. K. (1) z lokali nr (...) zostały określone dopiero w umowach czynszowych nr (...) i (...), które mimo że zatytułowane zostały jako aneksy do umowy z dnia 22 kwietnia 1999 roku, stanowiły jednak w rzeczywistości odrębne, samodzielne umowy. Na ich podstawie powodowie przejęli „do korzystania” sporne pawilony. Przy tym ważność tych umów nie budzi wątpliwości. W tym zakresie Sąd w niniejszym składzie podziela rozważania prawne Sądu Okręgowego w W. zawarte w uzasadnieniu załączonego do akt sprawy wyroku z dnia 25 października 2013 roku (sygn. akt XXIII Ga 391/13). Ponadto umowy te były także honorowane przez (...) S.A. i syndyka masy upadłości C. H. (...) sp. z o.o. (dawnego C. H. W. sp. z o.o.), na co wskazuje treść umowy sprzedaży przedsiębiorstwa z dnia 29 czerwca 2006 roku.

Niemniej podzielić należy stanowisko pozwanego, iż wynikający z ww. umów nienazwanych tytuł prawny powodów wygasł, co związane było z ogłoszeniem upadłości C. H. (...) sp. z o.o., a przede wszystkim wspomnianą sprzedażą przedsiębiorstwa upadłego spółce (...) S.A. w dniu 29 czerwca 2006 roku.

W omawianej sytuacji zastosowanie znajdował bowiem art. 317 ust. 2 zd. 2 i 3 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku prawo upadłościowe (Dz.U. 2003, nr 60, poz. 535, dalej jako p.u.), który w brzemieniu ówcześnie obowiązującym stanowił, iż nabywca przedsiębiorstwa upadłego nabywa je w stanie wolnym od obciążeń i nie odpowiada za zobowiązania upadłego. Wszelkie obciążenia na składnikach przedsiębiorstwa wygasają, z wyjątkiem obciążeń wymienionych w art. 313 ust. 3 i 4, tj. służebności.

Przez „obciążenia” w rozumieniu art. 317 ust. 2 p.u. należy rozumieć obciążenia o charakterze rzeczowym, ale również – jak trafnie przyjmuje się w piśmiennictwie – prawa o charakterze obligacyjnym (zob. A. Jakubecki, w: Jakubecki, Zedler, Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz, 2010, s. 891; R. Adamus, Przedsiębiorstwo upadłego, s. 188 i n.).

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż tytuł prawny powodów do lokalu nr (...) wygasł w dniu w dniu 29 czerwca 2006 roku. Przy tym nie mógł mieć znaczenia prawotwórczego zapis w umowie zbycia przedsiębiorstwa, że umowy zawarte przez B. i S. K. (1) z C. H. W. sp. z o.o. pozostają w mocy. Przepis art. 317 ust. 2 p.u. jest bowiem jednoznaczny i ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Tym samym wszelkie wierzytelności powodów wobec spółki C. H. W. sp. z o.o., mogące wynikać z poniesionych nakładów na rzecz tej spółki na wybudowanie hali, mogły być rozliczone jedynie w ramach postępowania upadłościowego. Po jego zakończeniu wygasły zaś z mocy prawa.

Analizując zaś dalsze relacje gospodarcze stron, rozważać jeszcze można, czy po sprzedaży przedsiębiorstwa upadłej spółki w sposób dorozumiany nie doszło do nawiązania pewnych zasad współpracy pomiędzy nabywcą – (...) S.A. – a powodami. (...) S.A. wystawiała bowiem faktury obciążające powodów za korzystanie z pawilonów nr 38 i 39, twierdząc, iż łączy ją z powodami stosunek najmu. Rozliczenia z tego tytułu były zresztą przedmiotem sporów sądowych między stronami. W tym miejscu od razu należy jednak zaznaczyć, iż orzeczenia te nie stanowiły prejudykatu w sprawie niniejszej (spory toczyły się w innej relacji podmiotowej). Nadto przesłankowe rozważania w nich podjęte, dotyczące ważności wiążących strony umów, nie odnosiły się do przywołanej przez stronę pozwaną w sprawie niniejszej kwestii wpływu ogłoszenia upadłości spółki na zobowiązania stron.

Jednakże nawet zakładając, iż pomiędzy stronami zawarta została per facta concludentia umowa regulująca korzystanie przez powodów ze spornych lokali, podkreślić należy, że doszło do jej rozwiązania ze strony (...) S.A. poprzez jej wypowiedzenie. Wskazywały na to zeznania świadka D. Ł., będącego ówcześnie pełnomocnikiem powodów, która potwierdziła, iż otrzymali oni od (...) S.A. pismo zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu takiej umowy. Zeznanie to stanowiło jednocześnie potwierdzenie twierdzeń pełnomocnika pozwanego, co do skutecznego wysłania takiego pisma. Pismo to, co prawda nie zostało złożone do akt niniejszej sprawy (pełnomocnik pozwanego stwierdził, iż nie udało się go odszukać, gdyż oryginał zaginął), a pełnomocnik powodów okoliczności wypowiedzenia umowy najmu zakwestionował, niemniej Sąd oparł się w tym zakresie na zeznaniach świadka. Nie było bowiem powodów, by podważać jego wiarygodność. Także powód okoliczności tej jednoznacznie nie zaprzeczył, zasłaniając się stwierdzeniem, iż „nie przypomina sobie” takiej okoliczności.

Zwrócić w tym miejscu należało także uwagę, iż skuteczność wypowiedzenia „umowy najmu” (jak to nazwała świadek) doręczonego pozwanym, należało oceniać w tej samej płaszczyźnie, co skuteczność nawiązania tego konkludentnego stosunku prawnego. Na przestrzeni lat i toczących się między stronami sporów, zasady współpracy między stronami określane były różnie, albo poprzez odwołanie do umów najmu, albo poprzez odwołania do świadczenia usług (ochrona, sprzątanie). Każdorazowo odwoływano się przy tym do źródła współpracy stron tj. nienazwanej umowy inwestycyjnej, jaką strony zawarły w 1999 roku. Niezależnie od przesądzenia jaki w istocie charakter mogła mieć ta konkludentna umowa (w szczególności wobec stwierdzenia wygaśnięcia umowy inwestycyjnej), w ocenie Sądu niewątpliwym było, iż intencją (...) S.A. było by współpracę z powodami zakończyć. Brak było zaś podstaw by przyjąć, iż umowa ta była czym innym niż zawartym na czas nieokreślony wzajemnym zobowiązaniem, w którym powodowie godzili się płacić pewną kwotę na rzecz (...) S.A., w zamian za to, że ten ostatni podmiot udostępnił powodom pawilon do korzystania, wraz z zapewnieniem niezbędnych usług. Jednocześnie, z natury trwałych stosunków zobowiązaniowych wynika możliwość ich zakończenia w drodze wypowiedzenia (przy braku wykazania, iż strony umówiły się w jakikolwiek sposób, co do ograniczenia możliwości wypowiedzenia). Taką też rolę spełniło pismo doręczone pozwanym, o którym zeznawała świadek. Na taką też intencję, jednoznacznie zrozumiałą dla powodów w zakończeniu współpracy, wskazują dalsze działania (...) S.A., które stały się zarzewiem kolejnych konfliktów.

Reasumując, stwierdzić należy, iż powodowie, zawierając z M. sp. z o.o umowę najmu, której przedmiotem były lokale o nr. 38 oraz o nr. 39 (M-7 i M-8) nie legitymowali się jakimkolwiek tytułem do władania nimi oraz rozporządzania nimi. Tym samym z przyczyn wyjaśnionych powyżej brak jest związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy udaremnieniem postępowania egzekucyjnego przez pozwanego, a brakiem dochodu z najmu ww. lokali. Zwrócić należy w tym miejscu także uwagę, iż nie można w istocie mówić o poniesieniu przez powodów szkody wobec nieosiągnięcia planowanego dochodu z najmu pawilonu, skoro zgodnie z treścią art. 224 § 2 k.c. lub 225 k.c. wszelkie pożytki uzyskane z rzeczy podlegałyby i tak zwrotowi na rzecz uprawnionego.

W konsekwencji, niezależnie od zdaniem Sądu jednoznacznej oceny, iż działania pozwanego mogły spowodować powstanie u powodów szkody tak na zasadzie ryzyka wskazanej w art. 746 k.p.c., jak i na zasadzie winy i bezprawności (art. 415 k.c.), to dochodzona w sprawie niniejsza szkoda, jako nie pozostająca w adekwatnym związku przyczynowo – skutkowym z działaniami pozwanego, nie mogła zasługiwać na uwzględnienie. Jedynie skrótowo wskazać w tym miejscu bowiem należy, iż zdaniem Sądu pozwany, z jednej strony wytoczył niezasadne żądanie zabezpieczenia roszczenia, z drugiej zaś, podejmowane przez niego czynności w postaci zawarcia pozornej umowy najmu z C. H. (...)sp. z o.o. z siedzibą w W., w wykonaniu także pozornej umowy przeniesienia własności nakładów w zamian za zwolnienie z długu zawartej pomiędzy C. H. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. a (...) S.A., mające na celu udaremnienie egzekucji, należało ocenić jako bezprawne i zawinione.

Mając na względzie powyższe powództwo podlegało w całości oddaleniu, jako niewykazane co do zasady, o czym Sąd orzekł w punkcie 1. wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

W niniejszej sprawie zdaniem Sądu obciążeniu powodów kosztami procesu, nawet w części, mimo że proces ten ostatecznie przegrali, sprzeciwiały się względy słuszności.

Powodowie, wytaczając powództwo, pozostawali bowiem w uzasadnionym przekonaniu, iż przysługuje im prawo do lokalu nr (...) (M-7). Na skutek wadliwych czynności dotyczących opisu przenoszonego na nabywcę (...) S.A. składu przedsiębiorstwa upadłej spółki C. H. (...) zostali utwierdzeni w przekonaniu, iż ich prawa do lokali wynikają z pierwotnej umowy z dnia 24 kwietnia 1999 roku oraz umów czynszowych z 2002 roku. Umocnienie tego przekonania niewątpliwie nastąpiło także wskutek udzieleniem im ochrony posesoryjnej. Jednocześnie zaznaczyć należy, iż argumentacja (...) S.A. co do wygaśnięcia tytułu powodów pojawiła się na dużo późniejszym etapie sporu z powodami. W końcu, odstępując od obciążania powodów kosztami procesu, Sąd wziął także pod uwagę niewątpliwie bezprawne i zawinione działania pozwanego, zmierzające do udaremnienia egzekucji, które również legły u podstaw decyzji powodów o wystąpieniu przeciwko niemu z niniejszym powództwem.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w punkcie 2. wyroku.

Na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2016 roku, poz. 623 – j.t.), Sąd odstąpił od obciążania powodów nieuiszczonymi kosztami sądowymi, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w punkcie 3. wyroku.

Z/ (...)