Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 11 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – SSO Karol Troć

Protokolant st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

Przy udziale Prokuratora Marka Sęktasa po rozpoznaniu

w sprawie T. B. i in.,

oskarżonych o czyny z art. 258 § 3 kk i in.,

z urzędu w przedmiocie umorzenia postępowania

na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 kpk

postanawia

1.  umorzyć postępowanie przeciwko oskarżonemu T. B. w części dotyczącej czynu, zarzuconego mu w pkt V aktu oskarżenia, kwalifikowanego z art. 55 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 kks w zw. z art. 38 § 2 pkt 1 kks - wobec przedawnienia jego karalności,

2.  umorzyć postępowanie przeciwko oskarżonemu K. B. w części dotyczącej czynu, zarzuconego mu w pkt VIII aktu oskarżenia, kwalifikowanego z art. 258 § 1 kk - wobec przedawnienia jego karalności,

3.  umorzyć postępowanie przeciwko oskarżonemu A. Ż. w części dotyczącej czynu, zarzuconego mu w pkt X aktu oskarżenia, kwalifikowanego z art. 258 § 1 kk - wobec przedawnienia jego karalności,

4.  stwierdzić, że koszty procesu w części dotyczącej czynów, co do których umorzono postępowanie, ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

T. B. zarzucono popełnienie czterech przestępstw, w tym czynu kwalifikowanego z art. 55 § 1 kks i in., popełnionego w okresie do 19.02.2002 r.

K. B. zarzucono popełnienie dwóch przestępstw, w tym czynu z art. 258 § 1 kk, który miał on popełnić w okresie do 30.04.2002 r.

Również A. Ż. zarzucono popełnienie dwóch przestępstw, w tym czynu z art. 258 § 1 kk, który miał on popełnić w okresie do 04.12.2001 r.

W ocenie Sądu prowadzenie dalszego postępowania w zakresie wskazanych w części dyspozytywnej postanowienia czynów nie jest możliwe z uwagi na to, że zaistniała ujemna przesłanka procesowa w postaci przedawnienia ich karalności.

W przypadku czynu z pkt V aktu oskarżenia, zarzucanego T. B., za datę jego popełnienia należy przyjąć dzień 19 lutego 2002 r. Przestępstwo skarbowe, przewidziane w art. 55 § 1 kks, zagrożone jest obecnie kumulatywnie karą grzywny i karą pozbawienia wolności do lat 3 – do dnia 16.12.2005 r. zagrożenie karą pozbawienia wolności wynosiło do lat 2. Zgodnie z treścią art. 44 § 1 i 5 kks, który w okresie objętym zarzutami i do chwili obecnej nie ulegał zmianie, karalność takiego przestępstwa skarbowego (niezagrożonego karą pozbawienia wolności przekraczającą 3 lata) ustaje, jeśli od czasu jego popełnienia upłynęło 5 lat, a jeśli w tym okresie wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy – z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu. Nadto po myśli art. 44 § 3 kks bieg przedawnienia karalności przestępstwa skarbowego polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej rozpoczyna się z końcem roku, w którym upłynął termin płatności tej należności. Stawiany T. B. zarzut z art. 55 § 1 kks i in. dotyczy narażenia Skarbu Państwa na uszczuplenie podatku VAT, płatnego miesięcznie, a więc jeszcze w 2002 r. Ze względu na to zdaniem Sądu bieg 10-letniego terminu przedawnienia karalności tego czynu rozpoczął się z końcem roku 2002, a więc przedawnienie karalności tego czynu nastąpiło wraz z upływem dnia 31 grudnia (...).

Występek z art. 258 § 1 kk do dnia 30 kwietnia 2004 r. zagrożony był karą pozbawienia wolności do lat 3, zaś od 1 maja 2004 r. zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Po myśli art. 4 § 1 kk do oskarżonych K. B. i A. Ż. przepis ten może mieć zastosowanie jedynie w brzmieniu wcześniejszym, bowiem jest dla nich względniejszy. Mimo zmian w brzmieniu art. 101 kk i 102 kk według tych przepisów karalność czynu zagrożonego karą przekraczającą 3 lata pozbawienia wolności ustałaby po upływie 20 lat od daty czynu, zaś zastosowanie ustawy obowiązującej uprzednio powoduje ustalenie, że przy zagrożeniu ustawowym karą nieprzekraczającą 3 lat pozbawienia wolności karalność czynu ustaje z upływem 5 lat od daty czynu, a jeśli w tym okresie wszczęto postępowanie przeciwko osobie – z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu.

Z uwagi na daty zarzuconych K. B. i A. Ż. czynów, kwalifikowanych z art. 258 § 1 kk, należało więc stwierdzić, że przedawnienie karalności czynu, zarzuconego oskarżonemu K. B. nastąpiło z upływem 30 kwietnia 2012 r., zaś analogicznego czynu, zarzuconego A. Ż. – z upływem 4 grudnia 2011 r.

Art. 17 § 1 pkt 6 kpk nakazuje, by w przypadku zaistnienia ujemnej przesłanki procesowej, tu w postaci przedawnienia karalności czynu, nie wszczynać postępowania, a wszczęte umorzyć. Uznając, że brak jest formalnych podstaw do dalszego prowadzenia postępowania co do czynów, których karalność ustała, we wskazanym wyżej zakresie należało je umorzyć.

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak na wstępie.