Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie

w składzie:

Przewodniczący SSR Lidia Merska

Protokolant Marta Kornacka

w obecności oskarżyciela publicznego --------------------

po rozpoznaniu w dniach 15.12. 2016 r., 26.01.2017 r., 3.03.2017 r. na rozprawie

sprawy przeciwko J. W.

synowi Z. i I. z d. W.

ur. (...) w W.

obwinionego o to, że: w dniu 14 października 2016 r. około godz. 9.45 na ul. (...) w W. na drodze publicznej nr (...) ,kierując samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...) wykonując manewr skrętu w lewo prawym lusterkiem zahaczył o pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

1.  Obwinionego J. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86§1 kw w zw. z art. 24§1 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 300 ( trzysta) złotych.

2.  Na podstawie art. 118§1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 (sto trzydzieści) złotych tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 242/16

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2016r około godziny 10.00 M. S. (1) wspólnie z innym pracownikiem (...), przyjechał na ul. (...) w W.. M. S. (1) był kierowcą V. o nr rej. (...) (auto służbowe), a pojazd zaparkował po prawej stronie drogi, przy poboczu obok budynku nr (...). Po lewej stronie drogi znajduje się nieruchomość należąca do J. W. – ul. (...).

Kiedy samochód V.o nr rej. (...) był zaparkowany, w pojeździe był tylko kierowca, z tyłu, prawym pasem jezdni nadjechał swoim samochodem marki M. o nr rej. (...) J. W.. Kierowca chciał wjechać na swoją posesję, omijał z lewej strony V. (...) i w tym momencie zahaczył lusterkiem prawym swojego pojazdu o V. (...). J. W. zorientował się, że rysuje lakier, więc odbił kierownicą w lewo i wjechał na swoją posesję. Na powłoce lakierniczej V. (...) na wysokości lewego przedniego zderzaka powstała rysa o długości około 30 centymetrów. M. S. (1), zorientował się, że samochód został uszkodzony, wysiadł i spostrzegł zarysowanie. Poszedł do J. W. i powiedział mu co się stało. J. W. dał mu szmatkę, żeby starł on zarysowanie. Zarysowanie nie było powierzchowne, nie można było go zetrzeć, J. W. próbował zrobić to samodzielnie. Kiedy zorientował się, że nie można usunąć tego zarysowania, stwierdził że za nic nie będzie płacił, a to kierowca V. (...) utrudnił mu wjazd na posesję i powinien dostać mandat, po czym odszedł z miejsca zdarzenia. M. S. (1) zadzwonił na policję.

Na miejsce zdarzenia przybył patrol policji w składzie: P. K. (1) i A. C. (1). Policjanci na miejscu wykonali zdjęcia telefonem komórkowym samochodu V. (...) oraz rozpytali kierowców. Policjanci obejrzeli uszkodzenia w obu pojazdach. Usytuowanie uszkodzeń na V. (...) odpowiadało wysokości lusterka prawego w samochodzie M.. Na obudowie lusterka w samochodzie M. jest umieszczony kierunkowskaz w przezroczystym plastiku, który wg policjanta A. C. (2) „może miał delikatne przetarcie”. Policjanci nie sfotografowali tego lusterka. J. W. nie przyznał się do popełnienia wykroczenia, policjanci nie proponowali mu przyjęcia mandatu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków – M. S. (1) k. 24v, P. K. (1) k. 27v, A. C. (2) k. 35, dokumentacji fotograficznej k. 2, notatki urzędowej k. 1, częściowo wyjaśnień obwinionego k. 23 v – 24.

Obwiniony J. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w jego ocenie nie doszło do kontaktów pojazdów, bo nie było śladów na obu samochodach. Przyznał, że przejechał blisko samochodu V. (...) i gdyby uznać tę sytuację za kolizję to pokrzywdzony się do tego przyczynił, bo zaparkował pojazd tak, że w znacznym stopniu utrudnił mu wjazd na posesję. Zdaniem obwinionego ślad na V. (...) był zabrudzeniem, a nie śladem jego zarysowania.

Sąd ocenił wyjaśnienia obwinionego jako niewiarygodne ponieważ przeczą mu zeznania świadka M. S. (2). Świadek składał zeznania będąc pouczonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, zrelacjonował swój udział w tym zdarzeniu oraz zachowanie obwinionego. Podkreślić należy, iż M. S. (1) był kierowcą służbowego samochodu, zatem zależałemu na tym aby wyjaśnić okoliczności tego zdarzenia tak by nie ponosił kosztów uszkodzenia pojazdu w sytuacji gdy to nie on spowodował szkodę. Pokrzywdzony był w pojeździe kiedy został on zarysowany, od razu wysiadł i zwrócił uwagę obwinionemu. Obaj próbowali usunąć uszkodzenie ścierając szmatką, ale zarysowanie było na tyle głębokie, że się to nie udało. Uszkodzenie to widoczne jest na zdjęciach. Nie sposób przyjąć, że pokrzywdzony zaparkował pojazd w tym miejscu, wiedząc, że obwiniony akurat będzie tamtędy jechał i będzie mógł na niego zrzucić winę za uszkodzenie pojazdu. Sąd dał wiarę zeznaniom M. S. (3) ponieważ szczegółowo opisał przebieg tego zdarzenia, również taką wersję przekazał policjantom, którzy przyjechali na miejsce interwencji.

Zeznania policjantów – P. K. (1) i A. C. (2) są relacją z podejmowanych przez nich czynności na miejscu zdarzenia oraz informacji przekazanych im przez uczestników. Relacje te są zgodne z twierdzeniami świadka i obwinionego przekazanymi na rozprawie. Z samego faktu, iż policjanci nie wykonali zdjęć lusterka w samochodzie obwinionego nie można wyprowadzić wniosku, iż nie doszło do kontaktu między pojazdami. Ze zdjęć dołączonych do akt sprawy wynika, iż ślad pozostawiony na pojeździe V. (...) jest biały, przezroczysty. Jak wyjaśnił obwiniony w jego pojeździe, w lusterkach są umieszczone kierunkowskazy w przezroczystym plastiku. Zatem ta okoliczność również przemawia za tym, że doszło zarysowania pojazdu przez obwinionego. Poza tym obwiniony ma znaczną wadę wzroku – 20 dioptrii, nosi okulary o dość dużych szkłach, a kiedy zapoznawał się z jakimikolwiek dokumentami na Sali rozpraw trzymał je w odległości kilkunastu centymetrów od twarzy i za każdym razem dociskał oprawki okularów do oczu. Obwiniony ma obowiązek korzystania z okularów kiedy prowadzi auto.

Reasumując powyższe dowody Sąd doszedł do przekonania, że obwiniony jest winnym popełnienia zarzucanego mu czynu, którego dopuścił się z winy umyślnej w zamiarze ewentualnym. Obwiniony nieprawidłowo ocenił odległość od zaparkowanego pojazdu po prawe stronie, a wykonując skręt w lewo, zbyt blisko przejechał obok zaparkowanego pojazdu. Zdaniem Sądu pojazd V. (...) nie był zaparkowany nieprawidłowo, skoro obwiniony wjechał na swoją posesję. Wcześniej, kiedy obwiniony zorientował się, że zahaczył pojazd, odbił kierownicą w lewo i wjechał na swoją posesję.

Odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86§1kw odpowiada ten, kto nie zachowując należytej ostrożności powoduje zagrożenie w bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze (Gubiński, Prawo wykroczeń, s. 1376-1385). W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (wyrok SN z 29 kwietnia 2003 r., III KK 61/03, niepubl.). Kierowca ma obowiązek nie tylko prowadzić pojazd zgodnie z obowiązującymi nakazami i zakazami, lecz winien on także prowadzić pojazd w sposób rozważny i ostrożny. Spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu oznacza takie zakłócenie w ruchu, które może doprowadzić do kolizji na drodze, czyli zagrożenia sytuacyjnego (Radecki (w:) Bojarski, Radecki, s. 507-513). Niebezpieczeństwo musi mieć charakter realny, co oznacza, że istnieje prawdopodobieństwo przerodzenia się aktualnej sytuacji na drodze w sytuację, w której może powstać ujemne następstwo (Buchała, Przestępstwa i wykroczenia, s. 213) - Komentarz do art. 86 kodeksu wykroczeń (Dz.U.07.109.756), [w:] M. Mozgawa (red.), M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, Kodeks wykroczeń. Komentarz, LEX, 2007).

Zaznaczyć należy, iż w wypadku obwinionego to zagrożenie nie było jedynie realne, ale faktyczne, doszło do kolizji. Obwiniony nieprawidłowo wykonał manewr kiedy omijał zaparkowany po prawej stronie samochód V. (...).

Wymierzając obwinionemu karę grzywny w kwocie 300,00 zł Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego, jego sytuację materialną, a także bacząc aby kara była wystarczająco dolegliwa dla sprawcy i realnie pozwoliła mu odczuć skutki jego postępowania. Obwiniony prowadzi działalność gospodarczą, osiąga dochody pozwalające na uiszczenie kary.

Na wysokość orzeczonych kosztów kwoty 130 zł składa się opłata sądowa – 30,00zł (art. 21 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych – Dz.U. nr 49, poz. 223 z 1983r.) i 100zł – wysokość zryczałtowanych wydatków za przeprowadzenie rozprawy (rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania (…) w sprawach o wykroczenia Dz. U. nr 118, poz. 1269 z 2001r.)