Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

po rozpoznaniu w dniach 11 maja, 29 czerwca i 25 listopada 2016 r.

sprawy S. O.

córki J. i A. z domu J. (...) r. w W. z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego P. K.

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 5 stycznia 2016 r. sygnatura akt III W 902/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżyciela posiłkowego P. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym, w tym wymierza 60 zł opłaty za to postępowanie.

Sygnatura akt IV Ka 242/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 stycznia 2016r. Sąd Rejonowy w Wałbrzychu, w sprawie o sygn. akt III W 902/15, uniewinnił S. O. od zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 86§1 kw polegającego na tym, że:

w dniu 5 czerwca 2015 roku ok. godz. 8:35 w S. przy ul. (...), woj. (...), kierując samochodem osobowym marki H. o nr. rej. (...) spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że poruszając się prawym pasem ruchu po drodze jednokierunkowej nie zachowała szczególnej ostrożności i bezpiecznego odstępu, zbliżając się do osi jezdni otarła się bocznie o pojazd marki M. (...) o nr. rej. (...), który to poruszał się lewym pasem ruchu w tym samym kierunku, zaliczając wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Z rozstrzygnięciem tym nie pogodził się oskarżyciel posiłkowy P. K., który za pośrednictwem swego pełnomocnika zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść obwinionej, zarzucając:

1. obrazę przepisów prawa materialnego, poprzez:

- niezastosowanie norm zawartych w art. 22 pkt. 1, 4 w związku z art. 16 pkt. 1 i 4 prawa o ruchu drogowym, przez niezastosowanie norm zawartych w tych przepisach, a szczególności, że obwiniona nie zachowała należytej staranności przy zmianie pasa ruchu z prawego na lewy, po którym to pasie poruszał się pojazd pokrzywdzonego,

- niewłaściwą wykładnię normy zawartej w art. 22 par. 4 prawa o ruchu drogowym przez pominięcie, iż w zaistniałym stanie faktycznym obwiniona znajdująca się na prawym pasie ruchu i zamierzając zmienić pas ruchu z prawego na lewy i winna upewnić się, że lewy pas ruchu nie jest zajmowany przez inny pojazd.

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia:

- naruszenie norm zawartych w art. 82 par 1 kpw w związku z art. 424 par. 1 pkt 1 kpk polegające na pominięciu w analizie stanu faktycznego części twierdzeń pokrzywdzonego P. K., który poruszał się prawidłowo lewym pasem ruchu i nie mógł przewidzieć z uwagi na usytuowanie jego pojazdu zamiaru obwinionej dot. zmiany pasa ruchu,

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że za zaistniałą kolizję nie ponosi winy

obwiniona, a J. K. jako pasażer pojazdu prowadzonego przez pokrzywdzonego winien ostrzec syna przed zagrożeniem, a z kolei pokrzywdzony miałby zdaniem Sądu wykonywać manewry chroniące przed kolizją.

Biorąc powyższe pod uwagę, skarżący wniósł o:

uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania przez Sąd.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, a samo rozstrzygnięcie sądu orzekającego uznać należy za trafne.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że materiał dowodowy zgromadzony w tej sprawie, jak również w toku postępowania II W 1273/15 Sądu Rejonowego w Wałbrzychu, w którym to uniewinniono P. K. od tożsamego zarzutu, w istocie opiera się na relacjach S. O. i jej męża B. O. oraz przeciwstawnej wersji prezentowanej przez P. K. i jego ojca – J. K.. Bezspornym materiałem dowodowym są jedynie ślady uszkodzeń na samochodach, którymi poruszały się strony postępowania w dniu 5.06.2015r.

Ani w toku postępowania przeciwko S. O., ani w tym, prowadzonym przeciwko P. K., nie weryfikowano twierdzeń stron pod kątem tego czy umiejscowienie uszkodzeń, po uwzględnieniu kształtu obu pojazdów, różnic w ich wysokości, pozwala na wskazanie mechanizmu powstania tych uszkodzeń, a to z uwagi na odmienne wersje ich powstania.

Sąd odwoławczy przeprowadził dowód z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego oraz kryminalistycznej rekonstrukcji kolizji i wypadków drogowych, który na podstawie uszkodzeń obu pojazdów (M. i H.) z bardzo dużym prawdopodobieństwem bliskim pewności określił względne położenie obu pojazdów podczas momentu kolizji. Stwierdził bowiem, że zarysowanie prawego lusterka M. i lewych przednich drzwi H. przy jednoczesnym braku uszkodzeń innych elementów nadwozi obu pojazdów wskazuje na równoległe i bardzo bliskie równoległemu ułożenie obu pojazdów względem siebie (k. 136).

Taki mechanizm powstania uszkodzeń przeczy twierdzeniom P. K., że do uszkodzenia doszło w momencie, kiedy S. O. w momencie, kiedy przekroczyła swój pas jezdni, bo „przygotowywała się do ominięcia stojącego autobusu i oparła się swoim autem o lusterko kierowanego przez niego pojazdu, zaczęła hamować, a on odbił kierownicą w lewo” (k. 7v). Podobnie sytuację opisał J. K. (k. 11v). Taki sposób jazdy przedstawił biegły na k. 137 (rys. 2), zaś wersję S. O. przedstawił na rys. nr 3 (k. 138). Biegły zakwestionował przy tym wykonanie manewru skrętu kierownicą w lewo przez P. K., wskazując, że „wariant ten jest całkowicie niemożliwy do przyjęcia przy powstałych na skutek uderzenia uszkodzeniach” (k. 139 – 140).

Z wnioskami biegłego sąd odwoławczy w pełni się zgadza, są one logiczne, ponieważ wyprowadzone zostały na podstawie porównania nadwozi obu pojazdów (kształtu i wielkości), przyporządkowania uszkodzeń, które powstały w wyniku kolizji do umiejscowienia względem siebie obu pojazdów tak, by mogły one powstać, nie uszkadzając przy tym innych elementów nadwozi. Tym samym jako jedynie wiarygodną uznać należy wersję przedstawioną przez S. O., ale i tu wskazać należy, że nie można „oszacować miejsca zdarzenia na drodze”, na co wskazywał biegły, czyli nie ma możliwości ustalenia, który kierujący w momencie gdy pojazdy były w bezpośredniej bliskości nieznacznie zmienił tor swojego ruchu (k. 141).

W konsekwencji sądu odwoławczy uznał, że mechanizm powstania uszkodzeń jest zbieżny z tym, co wyjaśniała obwiniona, co w powiązaniu z wyczerpaniem możliwości dowodowych, obligowało do zastosowania zasady in dubio pro reo (art. 5§2 k.p.k. w zw. z art. 8 kpsw).

Zarzuty apelującego, które oparte są zeznaniach P. K. i przyjęciu, że S. O. wykonywała manewr zmiany pasa ruchu, by ominąć stojący autobus, można w tych okolicznościach uznać za pozbawione podstaw. Depozycje oskarżyciela posiłkowego w świetle ustaleń biegłego uznać należy za niewiarygodne i tym samym wyrok uniewinniający, choć wynikających z innych przesłanek, aniżeli wskazał to Sąd I instancji uznać należy za w pełni uzasadniony.

Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego, brzmienie art. 119 kpws w zw. z art. 636§ k.p.k. kosztami sądowymi związanymi z tym postępowaniem obciążono apelującego oskarżyciela posiłkowego, któremu opłatę wymierzono na podstawie art. 13 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych.