Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy

i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lutego 2017 r. w Warszawie

sprawy J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 3 grudnia 2015 r., nr (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Ubezpieczony J. K. w dniu 8 stycznia 2016 roku złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 3 grudnia 2015 roku znak: (...), którą odmówiono mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Ubezpieczony w treści odwołania podważył ustalenia organu rentowego dotyczące jego stanu zdrowia. Odwołujący podniósł, że organ rentowy w żaden sposób nie ustalił możliwości wykonywania pracy przez ubezpieczonego w kontekście jego stanu zdrowia. W konkluzji odwołania ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( odwołanie z dnia 8 stycznia 2016 roku, k.2-3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 2 lutego 2016 roku wniósł o oddalenie odwołania ubezpieczonego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł, że w toku postępowania wyjaśniającego J. K. został skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 30 listopada 2015 roku uznała, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. W oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS organ rentowy decyzją z dnia 3 grudnia 2015 roku odmówił ubezpieczonemu prawa do świadczenia ( odpowiedź na odwołanie z dnia 2 lutego 2016 roku, k. 8 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący J. K., urodzony w dniu (...), w roku 1977 doznał urazu drżącego oka prawego z przemieszczenie soczewki. W roku 2011 w oku prawym odwołującego nastąpiło odwarstwienie siatkówki w związku z czym był kilkukrotnie hospitalizowany. Pomimo leczenia ostrość wzroku się nie poprawiła. Odwołujący pracuje jako inspektor nadzoru nad robotami budowlanymi i pracę te wykonuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej od 2008 roku. ( bezsporne)

J. K. w dniu 31 sierpnia 2015 roku złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. ( wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, k. 1 – 10 tom I a.r.)

W toku postępowania wyjaśniającego, odwołujący został skierowany na badanie lekarskie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem wydanym w dniu 6 października 2015 roku uznał badanego za zdolnego do pracy. Opinię w toku postępowania administracyjnego wydał również Lekarz Konsultant specjalista chorób oczu, który stwierdził, iż stwierdzone zmiany w narządzie wzroku nie powodują niezdolności do pracy. Na skutek wniesienia przez odwołującego sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu odwołującego wydała w dniu 30 listopada 2015 roku orzeczenie na mocy którego uznała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy ( orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 6 października 2015 roku, k. nienumerowana tom I a.r., opinia Lekarza Konsultanta ZUS k. nienumerowana tom I d.l., sprzeciw k. nienumerowana tom I d.l., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30 listopada 2015 roku, k. nienumerowana tom II a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy wydał w dniu 3 grudnia 2015 roku decyzję (znak: (...)) odmawiającą ubezpieczonemu prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 30 listopada 2015 roku ustaliła, że badany nie jest niezdolny do pracy. ( decyzja z dnia 3 grudnia 2015 roku, znak: (...), k. nienumerowana a.r. tom I a.r.).

W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego J. K. złożył odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie. ( odwołanie z dnia 8 stycznia 2015 roku, k. 2 - 3 a.s.)

W toku postępowania, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie postanowieniem z dnia 10 lutego 2016 roku dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza okulisty celem ustalenia czy odwołujący się jest zdolny czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia (poprawa lub pogorszenie) to na czym ona polegała ( postanowienie z dnia 10 lutego 2016 roku, k. 10 a.s.).

Na podstawie opinii biegłego sądowego specjalisty okulisty R. S. Sąd Okręgowy ustalił, że odwołujący cierpi na jednooczność wnikającą z praktycznej ślepoty oka prawego, po przebytym urazie i leczeniu operacyjnym tego oka. W ocenie biegłego okulisty odwołujący nie jest jednak osobą niezdolna do wykonywania pracy. Zdaniem biegłego odwołujący może pracować i wykonywać wszelkie czynności na stanowiskach przewidzianych dla osób jednoocznych z wykluczeniem stanowisk związanych z bardzo dużym wysiłkiem fizycznym. ( opinia biegłego okulisty, k. 18 a.s.)

W związku z wniesionymi przez odwołującego zastrzeżeniami do opinii biegłego okulisty Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu medycyny pracy. ( postanowienie z dnia 11 sierpnia 2016 roku, k. 30 a.s.)

Biegły lekarz medycyny pracy J. P. w opinii z dnia 30 września 2016 roku wskazał, iż odwołujący z powodu naruszenia sprawności organizmu nie utracił zdolności do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami i umiejętnościami. Biegły podzielił opinię lekarzy orzeczników ZUS oraz biegłego okulisty. ( opinia lekarza medycyny pracy, k. 53 - 54 a.s.)

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych, dokumentację znajdującą się w aktach rentowych ubezpieczonego oraz w oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów. Sąd uwzględnił także wyjaśnienia odwołującego w zakresie w jakim opisał wykonywane przez siebie zadania w ramach prowadzonej od 2008 roku działalność gospodarczej. Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym Sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy i bezsporny materiał dowodowy.

Sąd jako materiał kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy uznał opinie powołanych biegłych sądowych, albowiem dowód ten pozwolił na dokładne określenie zakresu dysfunkcji jakie występują w stanie zdrowia odwołującego. Z tego też powodu ustalenia poczynione przez biegłych Sąd przyjął za własne, albowiem opinie biegłych wydane zostały w oparciu o obiektywne wyniki badań odwołującego, a biegli lekarze sporządzający te opinie są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Zdaniem Sądu dołączone do akt opinie biegłych specjalistów w sposób wyczerpujący opisują aktualny stan zdrowia ubezpieczonego są zrozumiałe, czytelne i wydane na podstawie dogłębnej analizy całej dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sprawy w tym w aktach rentowych.

Zaznaczenia wymaga, że wprawdzie strona odwołująca na rozprawie w dniu 9 lutego 2017 roku ( k. 72 - 73 a.s.) zgłosiła uwagi co do opinii powołanych w sprawie biegłych okulisty oraz lekarza medycyny pracy, to jednak w ocenie Sądu zastrzeżenia te były nieuzasadnione. Zdaniem Sądu opinie powołanych w sprawie biegłych dokładnie diagnozują stan zdrowia wnioskodawcy. Z tych przyczyn podniesione przez odwołującego zastrzeżenia stanowią subiektywną polemikę z opiniami biegłych.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie J. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 3 grudnia 2015 roku, znak: (...) jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 887 t.j., dalej: ustawa emerytalna) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przy tym podnieść należy, że niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (wyrok Sądu Najwyższego 28 stycznia 2004 roku, sygn. akt II UK 222/03, Legalis). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 ustawy emerytalnej.

Sąd zważył, że w niniejszej sprawie organ rentowy na gruncie decyzji z dnia 3 grudnia 2015 roku podnosił, iż ubezpieczony nie spełnia naczelnej przesłanki wynikającej z art. 57 ust.1 pkt. 1 ustawy emerytalnej, a mianowicie nie jest niezdolny do pracy. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd stwierdza, że decyzja organu rentowego jest zasadna i odpowiada prawu.

Jak bowiem wynika to z opinii powołanych w sprawie biegłych u ubezpieczonego występuje poważne schorzenie w postaci widzenia jednoocznego, to jednak obecnie dysfunkcja ta nie jest na tyle zaawansowana aby powodowała niezdolność do pracy. Ponadto z opinii powołanych w sprawie biegłych jednoznacznie wynika, że aktualnie wnioskodawca w obszarze okulistycznym jest zdolny do pracy.

Zdaniem Sądu ubezpieczony, pomimo iż jest osobą jednooczną, w chwili obecnej nie ma znacząco ograniczonej możliwość prawidłowego wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami – co znajduje potwierdzenie w opiniach powołanych w sprawie biegłych. Nadto należy podkreślić, iż odwołujący od 2008 roku nieprzerwanie prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której pracuje jako inspektor nadzoru budowlanego, choć jak twierdzi już w 2011 roku nastąpiło pogorszenie jego stanu zdrowia.

Ponadto jak wynika to z utrwalonego w orzecznictwie stanowiska „o częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Koniecznym jest, aby w jego następstwie zaistniało naruszenie sprawności organizmu w takim stopniu, że skutkuje ono utratą zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, przynajmniej w znacznym stopniu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 6 grudnia 2012 roku, sygn. akt III AUa 897/12, Legalis). Sąd jest zdania, że u wnioskodawcy obecnie naruszenie takie nie występuje.

W tym stanie rzeczy zdaniem Sądu Okręgowego ubezpieczony z uwagi na aktualny stan zdrowia, nie spełnia przesłanki wynikającej z art. 57 ust. 1 pkt.1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, albowiem nie ma podstaw do uznania, że jest on niezdolny do pracy.

Na marginesie odnosząc się do zarzutów strony odwołującej zgłoszonych w stosunku do opinii powołanych w sprawie biegłych Sąd zważył, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 30 maja 2007 roku (sygn. akt IV CSK 41/07, LEX nr 346211, Legalis) - okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiadało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony. Sąd jest zdania, że ubezpieczony w toku sprawy nie przedstawił jakichkolwiek uzasadnionych argumentów stanowiących podstawę do przeprowadzenia dowodu z opinii innych biegłych sądowych. Zdaniem Sądu zgłoszone zarzuty były ogólne i miały charakter swobodnej polemiki co do zasadności opinii. Dlatego też Sąd uznał, że stanowisko strony odwołującej wyrażone na rozprawie w dniu 9 lutego 2017 roku stanowi w istocie subiektywną ocenę opinii biegłych, która po wnikliwej analizie tego materiału dowodowego nie znajduje żadnego uzasadnienia. W ocenie Sądu opinie powołanych w sprawie biegłych pozwoliły na ustalenie, że wnioskodawca w chwili obecnej jest zdolny do pracy.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)