Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2017 r. r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2017 r. r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J.

przeciwko B. C.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej B. C. na rzecz powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w J. kwotę 33 238,40 zł (trzydzieści trzy tysiące dwieście trzydzieści osiem złotych 40/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 5 lipca 2014r.

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 4 079,00 zł (cztery tysiące siedemdziesiąt dziewięć złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt X GC 476/15

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2015 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w J. wniosła pozew przeciwko B. C. o zapłatę kwoty 33 238,40 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 lipca 2014 roku i kosztami postępowania. Uzasadniając żądanie pozwu, powódka wskazała, że zrealizowała na rzecz pozwanej zamówienie dotyczące dostawy i montażu elementów wyposażenia boiska. Powódka wyjaśniła, że zrealizowała zawartą z pozwaną umowę i wystawiła pozwanej fakturę VAT na kwotę 33 238,40 zł brutto, płatną do dnia 4 lipca 2014 roku . Pozwana nie uregulowała należności. Wezwanie do zapłaty pozostało bezskuteczne.

W dniu 11 marca 2015 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

We wniesionym sprzeciwie pozwana przedmiotowy nakaz zapłaty zaskarżyła w całości i wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwana przede wszystkim podniosła zarzut braku legitymacji czynnej powódki, wskazują, że wedle posiadanych przez nią informacji powódka dokonała przelewu dochodzonej pozwem wierzytelności na rzecz (...) S.A. w K.. Dalej pozwana podniosła zarzut potrącenia należności. Pozwana przyznała, że strony postępowania zawarły opisaną pozwem umowę, wskazując przy tym, że dostarczone przez powódkę elementy (ławki) nie odpowiadały ławkom zamówionym. Pozwana wyjaśniła, że zamówiła ławki do posadowienia, podczas gdy powódka dostarczyła ławki do wkopania. Pozwana wskazała dalej, że wezwała powódkę do dostarczenia prawidłowych ławek, jednak powódka ławek nie dostarczyła, co stało się podstawą do odstąpienia od umowy i naliczenia kary umownej za opóźnienie w wykonaniu umowy w kwocie 15 676,17 zł oraz z tytułu odstąpienia od umowy z przyczyn leżących po stronie powódki w kwocie 8 250,61 zł. Wreszcie pozwana wskazała, że w dniu 16 lutego 2015 roku złożyła powódce oświadczenie o potrąceniu przysługujących jej z tytułu kar umownych i odszkodowania uzupełniającego wierzytelności w łącznej wysokości 33 878,99 zł z wierzytelnością wynikającą z wystawionej przez powódkę faktury VAT w wysokości 33 238,40 zł. Pozwana wyjaśniała również, ze wobec niewykonania umowy dotyczącej boiska została obciążona przez inwestora karą umowną w wysokości 67 660 zł. Dodatkowo wskazała, że niedostarczenie przez powódkę prawidłowych elementów pozwana dokonała wykonania zastępczego w zakresie dostarczenia betonowych podpór do ławek.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podtrzymała swoje dotychczasowe twierdzenia. W odniesieniu natomiast do zarzutów pozwanej przyznała, że wierzytelność dochodzoną pozwem przelała na rzecz (...) spółki akcyjnej, jednak wierzytelność ta w drodze cesji zwrotnej wróciła do powódki. Powódka zakwestionowała także skuteczność zgłoszonego przez pozwaną zarzutu potrącenia. Powódka wyjaśniła, że dostarczony przez nią produkt był zgodny z umową, zwracając uwagę, że okoliczności, iż inne ławki zostały przewidziane w umowie zawartej pomiędzy inwestorem, a pozwaną – nie może obciążać powódki, tym bardziej, że ta przedmiot umowy wykonała zgodnie ze złożonym zamówieniem. W konsekwencji naliczone przez nią kary umowne pozostają bezzasadne, a przedstawiona do potrącenia wierzytelność nie istnieje. Niezależnie powódka zakwestionowała także wysokość naliczonych kar umownych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 kwietnia 2014 roku powódka (...) spółka z ograniczona odpowiedzialnością w J. złożyła pozwanej B. C. ofertę nr 796/4/14 na dostawę i montaż elementów wyposażenia boiska w postaci następujących sprzętów: wioślarza (poz. 1), wioseł (poz. 2), stepera (poz. 3), sztangi w leżeniu (poz. 4), twistera (poz. 5), 4 sztuk koszy na śmieci(poz. 6) oraz 24 ławek betonowych bez oparcia do postawienia (poz. 7). Koszt dostawy i montażu w/w elementów ustalony został na kwotę 51 882,44 zł.

W wyniku dalszych negocjacji pozwana zdecydowała się dokonać zamówienia jedynie podpór ławek bez oparcia. W związku z powyższym powódka w dniu 24 kwietnia 2014 roku przestawiła pozwanej kolejną ofertę nr (...) na 48 sztuk podpór ławek bez oparcia do wkopania za kwotę 8 014,68 zł (poz. 1).

Wedle wytycznych inwestora podczas realizacji zadania użyte miały zostać ławki do posadowienia, nie do wkopywania.

Czynności w imieniu pozwanej B. C. w zakresie zamówienia prowadził upoważniony do tego T. C..

Dowód:

-

Oferty, k. 11,12,50,51,

-

Zeznania świadka T. C., k. 91-94,

-

Zeznania świadka R. M., k. 189-190, 208-213,

-

Przesłuchanie reprezentanta powódki M. J., k. 189-190, 213-216

W dniu 25 kwietnia 2014 roku działający w imieniu pozwanej pracownik E. K., po uzyskaniu potwierdzenia od T. C., za pośrednictwem e-mail złożyła zamówienie na pozycje 1-6 z oferty (...), tj. wioślarza (poz. 1), wioseł (poz. 2), stepera (poz. 3), sztangi w leżeniu (poz. 4), twistera (poz. 5), 4 sztuk koszy na śmieci(poz. 6) oraz na pozycję 1 z oferty (...), tj. 48 sztuk podpór ławek bez oparcia do wkopania

Dowód:

-

E-mail, k. 10, 52-54,

-

Zeznania świadka E. K., k. 220-221,

W dniu 28 kwietnia 2014 roku powódka sporządziła formularz przyjęcia zamówienia, które zostało zarejestrowane pod numerem 192/40. Zakres zamówienia obejmował produkty zgodne z zakresem wskazanym w wiadomości e-mail z dnia 25 kwietnia 2014, tj. wymienione pozycje 1-6 z oferty (...) oraz na pozycję 1 z oferty (...), w zakresie 48 sztuk podpór do ławek do wkopania. Koszt zamówienia wraz z montażem został ustalony na kwotę 41 253,08 zł brutto. Reprezentujący pozwaną T. C. zaakceptował warunki zamówienia.

Tego samego dnia strony postępowania zawarły umowę nr (...), wedle której powódka zobowiązała się do dostawy, transportu, rozładunku i montażu na placu budowy opisanych w potwierdzeniu przyjęcia zamówienia nr 192/40 w pozycjach 1-6 oraz dostawy, transportu oraz rozładunków opisanych w potwierdzeniu przyjęcia zamówienia nr 192/40 w pozycji 8 (ławki). Wynagrodzenie za wykonanie przedmiotu umowy ustalono na kwotę 41 252,08 zł brutto. W § 8 umowy strony m.in. przewidziały naliczenia przez zamawiającego (pozwaną) następujących kar umownych: za opóźnienie w wykonaniu przedmiotu umowy w wysokości 1% wynagrodzenia umownego brutto, liczone za każdy dzień opóźnienia; za odstąpienie od umowy przez zamawiającego z przyczyn leżących po stronie wykonawcy w wysokości 20% wynagrodzenia umownego brutto. Zgodnie z § 8 ust. 3 w przypadku poniesienia szkody przewyższającej karę umowną, zamawiający zastrzega sobie prawo dochodzenia odszkodowania uzupełniającego. W ust. 6 wskazano, że kary umowne należne z różnych tytułów szczegółowo opisanych w niniejszym § sumują się i mogą być naliczane oraz dochodzone niezależnie od siebie. W szczególności dotyczy to możliwości dochodzenia kar umownych z tytułu opóźnienia jak i kar umownych z tytułu odstąpienia od umowy, z tym zastrzeżeniem, że w przypadku odstąpienia od umowy naliczenie kary umownej za opóźnienie jest możliwe tylko do dnia odstąpienia. W ust. 7 strony uregulowały możliwość odstąpienia przez pozwaną od umowy. Zgodnie z wskazanym postanowieniem pozwana uprawniona była do odstąpienia od umowy w terminie do dnia 30 czerwca 2014 roku m.in. w następujących przypadkach: jeżeli rozpoczęcie, realizacja lub wykończenie poszczególnych części lub całości przedmiotu umowy opóźnia się z przyczyn leżących po stronie wykonawcy przez okres 7 dni lub tak dalece, że nie jest prawdopodobne, żeby zdołał go ukończyć w czasie wynikającym z umowy, jeżeli przedmiot umowy, choćby przez ewentualnych podwykonawców wykonawcy, jest wykonywany w sposób wadliwy lub sprzeczny z umową, zamawiający może wezwać wykonawcę do zmiany takiego sposobu wykonania i wyznaczyć w tym celu odpowiedni termin. Po bezskutecznym upływie tego terminu może od umowy odstąpić lub powierzyć poprawienie lub dalsze wykonanie przedmiotu umowy innemu podmiotowi na koszt i niebezpieczeństwo wykonawcy.

Dowód:

-

Potwierdzenie przyjęcia zamówienia, k. 13,

-

Umowa, k. 14-16

-

Zeznania świadka T. C., k. 91-94

W dniu 25 czerwca 2014 roku powódka dostarczyła zamontowały sprzęt wskazany w potwierdzeniu zamówienia nr 192/40 w pozycjach 1-6. Pozwana nie wnosiła zastrzeżeń do jakości dostarczonych urządzeń i ich montażu. W związku z powyższym powódka w dniu 27 czerwca 2014 roku wystawiła pozwanej fakturę Vat nr (...) na kwotę 33 238,40 zł, płatną do dnia 4 lipca 2014 roku. Pozwana nie uregulowała należności w zakreślonym w fakturze VAT nr (...) terminie płatności.

Dowód:

-

Zlecenie montażu urządzeń, k. 17,

-

Faktura Vat, k. 18-19,

-

Potwierdzenie nadania, k. 20,

-

Dokument WZ, k. 105

Powódka w dniu 25 czerwca 2014 roku dostarczyła pozwanej także podpory do ławek do wkopania. Pozwana zakwestionowała ich zgodność z zamówieniem, wskazując, że zgodnie z życzeniem inwestora miały to być ławki do postawienia, żądając dostarczenia ławek prawidłowych. Pomimo prowadzonych rozmów pomiędzy stronami powódka odmówiła dostarczenia ławek na własny koszt, wskazując, że dostarczyła podpory zgodne z zamówieniem.

Dowód:

-

e-mail, k. 55-56,

-

pismo z dn. 3.07.2014r., k. 86

-

Zeznania świadka T. C., k. 91-94,

-

Zeznania świadka R. M., k. 189-190, 208-213,

-

Przesłuchanie reprezentanta powódki M. J., k. 189-190, 213-216

Pismem z dnia 17 lipca 2014 roku pozwana wezwała powódkę do prawidłowego wykonania umowy poprzez dostarczenie podpór zgodnych z zamówieniem, pod rygorem odstąpienia od umowy, informując jednocześnie o dokonanym obciążeniu karą umowną za opóźnienie w realizacji umowy w kwocie 11 550 zł.

Kolejnym pismem z dnia 25 lipca 2014 roku pozwana złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy informując, że obciążenie z tytułu kary umownej za opóźnienie w realizacji umowy wynosi 15 676,17 zł oraz poinformowała o dalszym obciążeniu w wysokości 8 250,61 zł tytułem kary umownej za odstąpienie od umowy z przyczyn leżących po stronie powódki i wezwała do zapłaty należności w terminie 3 dni.

Dowód:

-

Pismo z dn. 17.07.2014r. z potwierdzeniem nadania, k. 45,

-

Pismo z dn. 25.07.2014r. z potwierdzeniem nadania, k. 46

-

Zeznania świadka T. C., k. 91-94

Pozwana zleciła dostarczenie betonowych obrzeż M. P.. Koszt zamówienia zamknął się kwotą 12 669 zł. Pozwana uregulowała należność.

Dowód:

-

Faktura VAT, k. 57,

-

Potwierdzenia przelewów, k. 58-59,

-

Zeznania świadka T. C., k. 91-94

W dniu 27 sierpnia 2014 roku powódka dokonała przelewu przysługującej jej wobec pozwanej wierzytelności wynikającej z faktury Vat nr (...) oraz faktury VAT nr (...) na rzecz (...) S.A. w K.. Pozwana została zawiadomiona o dokonanym przelewie. W dniu 20 października 2014 roku pomiędzy powódką, a (...) S.A. 2014 roku doszło do cesji zwrotnej wierzytelności. Pozwana została powiadomiona o zwrotnym przelewie na rzecz powódki.

Dowód:

-

Zawiadomienie o przelewie, k. 43-44,

-

Cesja zwrotna, k. 83-84

-

Zawiadomienie, k. 85

Pismem z dnia 28 sierpnia 2014 roku pozwana poinformowała powódkę, że w wyniku błędnie dostarczonych podstaw do ławek i odmowy dostawy ławek prawidłowych dokonała wykonania zastępczego i wezwała powódkę do odebrania produktu niezgodnego z umowa. Powódka odebrała niewykorzystane podczas wyposażenia boiska podpory ławek.

Dowód:

-

Pismo z dn. 28.08.2014r. z potwierdzeniem nadania, k. 47,

-

Przesłuchanie reprezentanta powódki M. J., k. 189-190, 213-216

W dniu 11 wrzesnia 2014 roku inwestor obciążył pozwaną kara umowną w kwocie 67 6620 zł tytułem opóźnienia za wykonanie boiska.

Dowód:

-

Nota obciążeniowa, k. 60

-

Zeznania świadka T. C., k. 91-94

Powódka pismem z dnia 3 listopada 2014 roku wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 33 238,40 zł tytułem wynagrodzenia za dostarczenie i montaż urządzeń. Wezwanie okazało się bezskuteczne.

Dowód:

-

Wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem nadania, k. 21-22

Pismem z dnia 16 lutego 2015 roku pozwana złożyła powódce oświadczenie o potrąceniu przysługującej jej wierzytelności w wysokości 33 878,99 zł z wierzytelnością powódki z tytułu należnego jej wynagrodzenia w wysokości 33 238,40 zł. Na wzajemną wierzytelność pozwanej składały się ujęte w wystawionej przez pozwaną nocie księgowej nr (...) kwoty: 8 250,61 zł tytułem kary umownej za odstąpienie od umowy, 15 676,17 zł tytułem kary umownej za opóźnienie w wykonaniu umowy, 4 654,32 zł za wykonawstwo zastępcze oraz kwota 5 297,89 zł tytułem odszkodowania uzupełniającego.

Dowód:

-

Oświadczenie o potraceniu wraz z nota obciążeniową, k. 48-49.

Pismem z dnia 25.02.2015r. pozwana zakwestionowała skuteczność złożonego oświadczenia i odesłała wystawioną przez powódkę notę bez księgowania, uznając ją za bezpodstawną.

Dowód:

-

Pismo z dn. 25.02.2015r., k. 87.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Stosunek zobowiązaniowy łączący strony postępowania dotyczący zakupu elementów wyposażenia boiska (urządzeń do ćwiczeń na powietrzu) i ich montażu, jako umowa mieszana, nosił znamiona umowy sprzedaży – art. 535 k.c. (w zakresie zakupu urządzeń) i umowy o dzieło – 627 k.c. (montaż). Odnosząc się pokrótce do charakteru prawnego umów mieszanych, zwrócić należało uwagę, że w doktrynie i orzecznictwie umową mieszaną określa się umowę łączącą elementy treści różnych typów umów. W drodze takiej umowy strony kreują zatem jeden stosunek zobowiązaniowy obejmujący kilka, a nawet wiele obowiązków świadczeń (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 25 lutego 1986 r., III CZP 2/86, OSNC 1987/1/10). Jeżeli w umowie mieszanej wyraźnie przeważa pewien rodzaj świadczenia, a jedynie świadczenia uboczne mają inny charakter, wówczas za trafne uznaje się zastosowanie przepisów dotyczących umowy nazwanej głównego typu (por. wyroki Sądu Najwyższego z 14 stycznia 2010 r., IV CSK 319/09, Lex nr 584772; z 15 czerwca 2000 r., II CKN 287/10, niepubl.; z 19 stycznia 2012 r., IV CSK, 201/11, Lex nr 1169148 oraz uchwała Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2010 r., III CZP 104/10, OSNC 2011/7-8/79).

Niniejszym pozwem powódka domagała się zapłaty kwoty 33 238,40 zł tytułem należnego jej wynagrodzenia w związku z dostarczeniem zamówionych urządzeń do ćwiczeń i ich montażem. Podstawy prawnej powództwa upatrywać należało zatem na równi w treści art. 535 k.c. (w zakresie sprzedaży urządzeń) zgodnie z którym przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę i w treści art. 627 k.c. ( w zakresie ich montażu) zgodnie z którym przez umowę o dzieło przyjmujący zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Stan faktyczny w sprawie pozostał w przeważającej części niesporny. Pozwana w toku postępowania przyznała, że zawarła z powódką umowę na dostarczenie i montaż urządzeń do ćwiczeń. Pozwana nie kwestionowała także, że powódka urządzenia ujęte w treści faktury VAT dostarczyła i zamontowała, a do czynności związanych z montażem tych urządzenie nie wnosiła żadnych zastrzeżeń. Pozwana nie podnosiła także żadnych zarzutów przeciwko wysokości należnego powódce w związku dostarczeniem i montażem urządzeń wynagrodzenia. Sprzeciwiając się żądaniu pozwu pozwana w pierwszej kolejności podniosła zarzut braku legitymacji czynnej powódki z uwagi na dokonany przelew dochodzonej pozwem wierzytelności na rzecz (...) S.A. oraz niezależnie podniosła zarzut potrącenia roszczenia powódki z przysługującą jej wobec powódki wierzytelnością wzajemną powstałą w związku z wadliwym wykonaniem przez powódkę umowy - dostawy podpór ławek niezgodnych z zamówieniem, na którą złożyły się kary umowne naliczone w związku z opóźnieniem przez powódkę w wykonaniu umowy 15 676,17 zł oraz dokonanym przez pozwaną odstąpieniem od umowy 8 250,61 zł, a także koszty poniesione przez pozwaną w związku z koniecznością zlecenia dostarczenia podpór ławek innemu podmiotowi – 4 654,32 zł i roszczenie ujęte w nocie obciążeniowej, jako odszkodowawcze roszczenie uzupełniające w kwocie 5 297,89 zł.

Zarzut pozwanej dotyczący braku legitymacji czynnej po stronie powódki okazał się nieuzasadniony, albowiem choć w aktach sprawy znajduje się dokument, że powódka w wyniku dokonanego w dniu 27 sierpnia 2014 roku przelewu wierzytelności utraciła status wierzyciela pozwanej, to jednak w wyniku zawartej w dniu 20 października umowy cesji zwrotnej status ten niewątpliwie odzyskała. W konsekwencji więc skoro wierzytelność dochodzona pozwem stała się po raz wtóry przedmiotem przelewu, w wyniku którego powódka odzyskała status wierzyciela pozwanej, a Sąd do treści tej umowy nie miał żadnych wątpliwości, zarzut braku legitymacji czynnej powódki okazał się być chybiony.

Rozstrzygając natomiast w przedmiocie skuteczności zgłoszonego przez pozwaną zarzutu potrącenia Sąd zwrócił na wstępie uwagę, że zgodnie art. 498 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. W takim przypadku obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Mając na uwadze, że pozwana podstaw istnienia wzajemnego roszczenia upatrywała w wadliwym wykonaniu umowy, otwierającym możliwość obciążenia powódki karami umownymi (§ 8 umowy), kluczowym dla rozstrzygnięcia okazało się ustalenia, czy powódka rzeczywiście wykonała umowę w sposób nieprawidłowy. Zarzuty pozwanej w tym zakresie koncentrowały się wokół dostarczenia przez powódkę podpór do ławek do wkopania, podczas gdy – w świetle twierdzeń pozwanej zgonie z ustaleniami i oczekiwaniami inwestora dostarczone miały zostać podpory do postawienia.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie mógł jednak doprowadzić do uznania twierdzeń pozwanej za uzasadnione. Sąd zwrócił bowiem uwagę, że choć istotnie w pierwszej ze sporządzonych przez pozwaną ofert z dnia 9 kwietnia 2014 roku rzeczywiście jako przedmiot zamówienia wymienione są ławki do postawienia, to jednak w drugiej z ofert uwzględniono podporę ławki do wkopania. Co więcej pracownik pozwanej – za przyzwoleniem T. C. – reprezentującego pozwaną – dokonał zamówienia prócz urządzeń wskazanych w pozycji 1-6 z oferty z dnia 9 kwietnia 2014 roku także podpór ławek z oferty z dnia 24 kwietnia 2014 roku – a zatem podpór do wkopania. Złożone zamówienie znalazło także swoje odzwierciedlenie w treści dokumentu potwierdzającego przyjęcie zamówienia z dnia 28 kwietnia 2014 roku, które wyraźnie wskazuje, że zamówienie dotyczy podpór ławek bez oparcia do wkopania, a który to dokument został zaakceptowany przez przedstawiciela pozwanej – T. C..

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze, że zakres i rodzaj zamawianych elementów wyposażenia boiska okazał być się zgodny z wyposażeniem dostarczonym – co potwierdza także dokument WZ – brak było podstaw do uznania, że powódka dostarczyła produkt niezgodny z zamówieniem. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostaje przy tym fakt, że intencją pozwanej (w zasadzie reprezentującego ją T. C.) i inwestora było użycie przy realizacji zadania ławek bez oparcia do postawienia, a nie do wkopania. Wiążącym bowiem dla oceny poprawności realizacji umowy jest zgodność dostarczonych elementów z zamówieniem, nie z intencją inwestora lub pozwanej. Za niedostatecznie wykazane Sąd uznał przy tym twierdzenia pozwanej, z których wynika, że podczas rozmów telefonicznych i wymiany korespondencji e-mail pozwana wielokrotnie zwracała uwagę na konieczność dostarczenia elementów ławek do posadowienia i to powódka konstruując zamówienie popełniła błąd. Twierdzenia te nie znalazły bowiem wystarczającego odzwierciedlenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, tj. zarówno w zaoferowanych dokumentach, jak i zeznaniach słuchanych w sprawie świadków, tym bardziej, że jedynym świadkiem który twierdzenia te potwierdził był T. C. bezpośredni przedstawiciel pozwanej, który brał udział w składaniu zamówienia i potwierdził zamówienie na podpory do wkopania.

W ocenie Sądu zatem, w świetle przytoczonych okoliczności faktycznych, brak było podstaw do obciążenia powódki odpowiedzialnością za wykonanie przedmiotu umowy, który nie odpowiadał warunkom inwestora, skoro pozwana – za pośrednictwem T. C. - treść zamówienia zaakceptowała i wyłącznie ona może być odpowiedzialna za powstałe „nieporozumienie.”

W wyniku dotychczasowych ustaleń Sąd stanął na stanowisku, że powódka, dostarczając pozwanej ławki niezgodne z intencją inwestora, a zgodne ze złożonym przez pozwaną zamówieniem, zawartą pomiędzy stronami postępowania umowę wykonała prawidłowo, co oznacza, że nie mogła zarówno pozostawać wobec pozwanej w jakimkolwiek opóźnieniu w rozumieniu §8 ust. 2 lit a) umowy (oznaczonym jako czas oczekiwania na dostarczenie elementów zgodnych z warunkami inwestora), uzasadniającym naliczenie kary umownej, jak i nie dała powodu do odstąpienia pozwanej od zawartej pomiędzy stronami postepowania umowy, skutkującego możliwością nałożenia kary umownej (§ 8 ust. 2 lit c)).

Konsekwencją przyjęcia, że powódka przedmiot umowy wykonała prawidłowo także nieuzasadniona okazała się próba jej obciążenia kosztami tzw. wykonania zastępczego w kwocie 4 654,32 zł( art. 480 k.c.). Wskazać bowiem należy, że w świetle przytoczonych powyżej ustaleń, powódka nie miała obowiązku wymiany dostarczonych ławek, albowiem te pozostawały zgodne z przedmiotem zamówienia, co oznacza, że nie pozostawała w zwłoce w wykonaniu umowy. Nie sposób było więc uznać, że pozwana, decydując się więc na złożenie zamówienia na ławki odpowiadające warunkom technicznym inwestora, działała w ramach tzw. wykonania zastępczego. Już nie niezależnie Sad zwrócił uwagę, że ujęta w nocie wystawionej przez pozwaną nocie księgowej nie stanowi równowartości kosztów związanych ze zleceniem zamówienia dostarczenia obrzeż betonowych M. P., co z kolei prowadzi do uznania, że kwota ta jako ustalona dowolnie, w istocie nie miała rekompensować poniesionych przez pozwaną w związku z tym wydatków (pomijając, że żądanie jakiejkolwiek rekompensaty jest nieuzasadnione), a została ustalona na potrzeby niniejszego postepowania w celu doprowadzenia do zwolnienia się pozwanej z zapłaty należnego powódce wynagrodzenia.

Podobnie, tj. jako nieuzasadnioną, ocenić należało także ostatnią składową wierzytelności przedstawionej przez pozwaną do potrącenia, oznaczoną w nocie, jako odszkodowanie uzupełniające w wysokości 5 297,89 zł. Skoro bowiem powódka przedmiot umowy wykonała w sposób prawidłowy nie może być mowy o jakimkolwiek roszczeniu odszkodowawczym przysługującym pozwanej. Abstrahując jednak od powyższego Sąd zwrócił uwagę, że pozwana nie wykazała w toku postępowania w jaki sposób i w związku z jaka szkodą kwotę tą ustaliła.

Reasumując wszystko powyższe, nie sposób było przyjąć słuszności stanowiska pozwanej o naruszeniu postanowień umownych skutkujących powstaniem uprawnieninia do naliczenia kar umownych, jak i wywodzenia dalszych roszczeń.

W tym stanie rzeczy, wobec niestwierdzenia istnienia po stronie pozwanej wymagalnej wierzytelności nadającej się do potrącenia z wierzytelnością powoda, złożone przez pozwaną oświadczenie o potrąceniu okazało się nieskuteczne.

Uwzględniając powyższe oraz fakt, że powód wykazał zarówno podstawę, jak i wysokość dochodzonego roszczenia, tym bardziej, że fakt zrealizowania umowy w zakresie znajdującym odzwierciedlenie w stanowiącej podstawę żądania pozwu fakturze Vat i poprawność jej wykonania nie była objęta sporem, a pozwana usiłując dokonać potrącenia dodatkowo należność w sposób niewłaściwy uznała, tut. Sąd uznał zasadność żądania w pełnej wysokości i uwzględnił powództwo w całości.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o treści przedłożonych do akt dowodów z dokumentów, żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości, a i w ocenie Sądu nie budziły one żadnych wątpliwości. Sąd uznał za wiarygodne także zeznania złożone świadków R. M., E. K. i M. B., a także wyjaśnienia złożone przez reprezentanta powódki M. J., które pozostały spójne i logiczne, a przede wszystkim korespondowały z pozostałym zgromadzonym w aktach sprawy materiałem dowodowym. Sąd oparł się także na zeznaniach świadka T. C., w zakresie w jakim przystawały do pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w 108 § 1 zd. 1 k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na poniesione przez powoda koszty złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 100 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika – 600 zł, zgodnie z §6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t)

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.