Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Piotr Sałamaj (spr.)

Sędziowie: SO Anna Budzyńska

SR del. Kornelia Żminkowska

Protokolant: sekr. sądowy Monika Ziębakowska

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2013 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś.

przeciwko T. C.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 12 czerwca 2013 roku, sygnatura akt XI GC 851/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.800 zł (jednego tysiąca ośmiuset złotych) tytułem kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Anna Budzyńska SSO Piotr Sałamaj SSR del. Kornelia Żminkowska

Sygn. akt VIII Ga 308/13

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczona odpowiedzialnością w Ś. wniósł o zasądzenie od pozwanego T. C. kwoty 51.311,22 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 1.10.2011 r. W uzasadnieniu powód wskazał, iż sprzedał pozwanemu piasek zasypowy oraz piasek płukany 0-2 na kwotę 51.311,22 zł., pozwany zaś należności nie uregulował.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Wskazał, że przyznaje fakt zawarcia przez strony umowy, ale zaprzeczył, że zamówił wskazane w pozwie materiały w cenie i ilościach wskazanych przez powoda oraz by te towary zostały mu dostarczone. Wskazał także, że powód nie wykonał swojego zobowiązania albowiem dostarczony materiał nie posiadał parametrów i nie nadawał się do prawidłowego wykonania prac. Pozwany podniósł także, że zamawiał u powoda także inne materiały i wszystkie były wadliwe. Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą XI GC 851/12.

Powód (...) spółka z ograniczona odpowiedzialnością w Ś. wniósł przeciwko pozwanemu T. C. o zapłatę kwoty 15.069,78 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 1.12.2011 r. W uzasadnieniu powód wskazał, iż sprzedał pozwanemu piasek zasypowy oraz piasek płukany 0-2 na kwotę 15.069,78 zł, pozwany zaś należności nie uregulował.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Wskazał, że przyznaje fakt zawarcia przez strony umowy, ale zaprzeczył, że zamówił wskazane w pozwie materiały w cenie i ilościach wskazanych przez powoda oraz by te towary zostały mu dostarczone. Wskazał także, że powód nie wykonał swojego zobowiązania albowiem dostarczony materiał nie posiadał parametrów i nie nadawał się do prawidłowego wykonania prac. Pozwany podniósł także, że zamawiał u powoda także inne materiały i wszystkie były wadliwe. Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą XI GC 861/12.

Postanowieniem z dnia 25 marca 2013 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie połączył obie sprawy do wspólnego rozpoznania i wyrokowania.

Wyrokiem z dnia 12 czerwca 2013 r. (sygn. akt XI GC 851/12) Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie zasądził od pozwanego T. C. na rzecz powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. kwotę 51.311,22 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1.10.2011 r. (pkt I. sentencji wyroku); zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.583 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II.); zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 15.069,78 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1.12.2011 r. (pkt III.) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.171 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na następującym stanie faktycznym:

W roku 2011 pozwany zwrócił się do powoda o dostawę kruszywa na prowadzoną przez niego, jako podwykonawcę, na inwestycji budowy cmentarza przy ulicy (...) w S.. Na spotkaniu z P. J. i W. J. pozwany ustalił jakie materiały będą potrzebne oraz ich cenę w odniesieniu do pojazdów, jakimi miały być dostarczane. W sprawie jednostkowych zamówień dzwonił pozwany lub M. M.. Przed dostawą towar był ważony i wystawiane były kwity wagowe oraz dokumenty WZ. Oryginał dokumentu WZ był wręczany odbiorcy – upoważnionej osobie na budowie, odbiorca zaś kwitował odbiór na kopii i na dokumentach przewozowych przewoźnika.

Powód dostarczył pozwanemu m.in. piasek zasypowy w ilości 1372,1 ton oraz piasek płukany w ilości 510,96 tony po ustalonej cenie odpowiedni 20 i 21 zł netto oraz 26,50 i 24,50 zł netto. Pozwany nie kwestionował ilości ani jakości dostarczonego pisku. Powód wystawił fakturę nr (...) na kwotę 51.311,22 zł.

Ponadto powód dostarczył poznanemu piasek zasypowy w ilości 391,6 tony i piasek płukany w ilości 150,2 tony po ustalonej cenie. Pozwany nie kwestionował ilości ani jakości dostarczonego pisku. Powód wystawił fakturę nr (...) na kwotę 15.069,78 zł.

Po upływie terminów płatności powód wystosował do pozwanego wezwanie do zapłaty na łączną kwotę 306.502,30 zł, m.in. z przedmiotowej faktury. Po wezwaniu pozwany skierował do biura powoda swoją pracownicę z księgowości, aby sprawdziła dokumenty. Powód udostępnił jej wszelkie dokumenty związane z realizacja umowy, a po przedstawieniu przez nią, jakich dokumentów brakuje w księgowości pozwanego, pracownicy powoda kserowali te dokumenty bądź przesyłali ich skany mailem. Po sprawdzeniu dokumentacji pozwany nie wniósł żadnych zastrzeżeń.

Ponownym pismem z dnia 10 lutego 2012 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty łącznie kwoty 491.464,63 zł, w tym ze spornej faktury.

We wrześniu 2011 r. pozwany zgłosił powodowi zastrzeżenia, co do mieszanki żwirowo-piaskowej albowiem wierzchnia warstwa ścieżek nie chciała się zagęścić. Powód wdrożył program naprawczy, który nie przyniósł rezultatu, a następnie wymienił materiał. Ostatecznie ścieżki zostały wykonane i odebrane przez inwestora.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione. Podstawą prawną powództwa był art. 535 k.c.

Analiza materiału dowodowego w sprawie, w kontekście twierdzeń podnoszonych przez pozwanego, pozwoliły w sposób kategoryczny przyjąć, iż powód wykazał zasadność swego roszczenia. Z zeznań świadków wynikało jednoznacznie, iż strony umówiły się co do ceny zamówionego towaru, towar był każdorazowo zamawiany przez upoważnionych pracowników pozwanego oraz kwitowany przy odbiorze. Podpisy pracowników pozwanego widnieją także na dokumentach odbioru, a pozwany nigdy nie kwestionował ilości dostarczonego materiału ani jego ceny. Z przedstawionych dokumentów wydania wynika ilość dostarczonego kruszywa objętego fakturą – jest ona dokładnie taka, jak wskazana w fakturze. Co więcej, z zeznań świadków J. i J. wynika, iż pozwany - po wzywaniu go do zapłaty - przesłał do powoda pracownicę, która miała sprawdzić, czy dokumentacja jest zgodna z faktycznie pobranymi materiałami. Po przeprowadzeniu tej kontroli nadal pozwany nie zgłaszał zastrzeżeń. Nie zareagował także na drugie z wezwań. W ocenie Sądu, gdyby w istocie istniały jakiekolwiek wątpliwości co do wzajemnych rozliczeń stron, pozwany, jako profesjonalny przedsiębiorca, z całą pewnością zareagowałby. Zwłaszcza, iż wezwania do zapłaty dotyczyły faktur na bardzo duże kwoty. Co więcej, pełnomocnik pozwanego na rozprawie w dniu 25 marca 2013 r., potwierdził, iż pozwany zaksięgował przedmiotowe faktury. Oczywistym dla Sądu jest, iż przedsiębiorca księguje tylko te faktury, które obejmują zobowiązania z zawartych i wykonanych umów. W przypadku wątpliwości najpierw je wyjaśnia, bądź odsyła fakturę odmawiając jej zaksięgowania.

Pozwany nadto w sprzeciwie powoływał się na to, iż dostarczony materiał był wadliwy. Nie podniósł jednak z tego tytułu żadnych roszczeń. Zarówno z tytułu rękojmi - art. 556 § 1 k.c. i art. 560 k.c., jak też roszczeń odszkodowawczych z art. 471 k.c. Pozwany nigdy nie odstąpił od umowy, nie żądał obniżenia ceny, ani tym bardziej nie złożył zarzutu potrącenia ewentualnej szkody. Ustalanie więc, czy rzecz sprzedana była wadliwa, pozostawało obojętne dla rozstrzygnięcia. Tym bardziej, iż sprawa rozpoznawana była z zastosowaniem przepisów sprzed nowelizacji wprowadzonej ustawa z dnia 16 września 2011 r. (Dz.U. Nr 223, poz. 1381). Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił wnioski dowodowe w zakresie tezy zgłoszonej przez pełnomocnika pozwanego co do przesłuchania świadków na okoliczność wadliwości materiałów oraz przebiegu prac naprawczych i poniesionych kosztów. Sąd Rejonowy oddalił także wniosek o powołanie biegłego. Ustalenie bowiem, iż towar był wadliwy, przy braku jakichkolwiek roszczeń zgłoszonych przez pozwanego, jest bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. Dodatkowo tylko wskazać trzeba, iż świadkowie wskazali, że zastrzeżenia dotyczące jakości materiału dotyczyły innego towary – kruszywa, a nie piasku, za który powód dochodzi zapłaty. Tym samym umowa, w zakresie sprzedaży piasku, została wykonana w pełni prawidłowo.

Sąd oddalił także wniosek o przesłuchanie świadka P. S., uznając, iż pełnomocnik pozwanego nie podał adresu świadka w wyznaczonym terminie. Wprawdzie Sąd miał na uwadze pomyłkę sekretarza przy wykonaniu wezwania i wpisanie terminu 78 dni na jego wykonanie, jednak z uwagi na występowanie w sprawie zawodowych pełnomocników, w sposób oczywisty mogli oni ocenić, że termin tak wskazany jest zwykłą pomyłką, a rzeczywiście wyznaczono termin 7 dniowy. Taki bowiem termin zwyczajowo wyznaczany jest przez Sąd przy podobnych zobowiązaniach kierowanych do pełnomocnika. Niezależnie jednak od powyższego, kwestie sporne w sprawie zostały wystarczająco wyjaśnione pozostałymi dowodami i nie było potrzeby przedłużania postępowania.

Orzeczenia o odsetkach oparte zostało o przepis art. 481 k.c., zaś o kosztach procesu na podstawie art. 98 k.p.c.

Pozwany wniósł apelację od powyższego wyroku zaskarżając go w całości oraz wnosząc o zmianę pkt. I i III wyroku poprzez oddalenie powództwa oraz pkt II i IV poprzez zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu. Powyższemu rozstrzygnięciu zarzucił:

1. dokonanie sprzecznych ustaleń faktycznych w zakresie w jakim Sąd stwierdził, że powód w całości wykonał ciążące na nim zobowiązania mimo, iż dostarczony materiał nie posiadał odpowiednich parametrów i nie nadawał się do prawidłowego wykonania prac;

2. naruszenie przepisów prawa proceduralnego, w szczególności:

a) art. 233 § 1 k.p.c. przez to, że Sąd zastosował dowolną a nie swobodną ocenę dowodów w stosunku do stwierdzenia, iż w niniejszej sprawie pozwany jest zobowiązany do wynagrodzenia z tytułu prawidłowo wykonanej umowy sprzedaży,

b) art. 227 k.p.c. przez to, że Sąd pominął istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zeznania świadka P. S.;

3. naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 535 k.c. przez uznanie, że w niniejszej sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki upoważniające do żądania przez powoda zapłaty wynagrodzenia z tytułu zawartej umowy sprzedaży.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że w toku postępowania przed Sądem I instancji pozwany nie tylko zaprzeczał temu, aby wskazane w fakturze VAT nr (...) materiały były mu dostarczane w ilościach wynikających z przedłożonych dokumentów ale przede wszystkim wskazywał, że materiały te nie posiadały normatywnych parametrów i nie nadawały się do prawidłowego wykonania prac budowlanych. Powyższe znajduje odzwierciedlenie w ustaleniach Sądu pierwszej instancji, który stwierdził, że pozwany we wrześniu 2011 r. zgłosił zastrzeżenia co do jakości dostarczonego materiału. W odniesieniu do pominięcia dowodu z zeznań świadka P. S. skarżący wskazał, że na dzień wydania wyroku nie upłynął jeszcze termin do wykonania zobowiązania sądu z dnia 2 kwietnia 2013 r. Pozwany prawidłowo wykonał to zobowiązanie pismem z dnia 27 maja 2013 r. Zarzucił, że nie można stwierdzić jedynie na podstawie analizy dokumentów, że zeznania tego świadka nie zasługują na wiarę i mają na celu wyłącznie przedłużenie postępowania.

Dalej skarżący wskazał, że wbrew ocenie Sądu I instancji nie sposób uznać, że powód w całości wywiązał się z ciążącego na nim zobowiązania, skoro dostarczony towar był wadliwy, a ponadto jego rzeczywista ilość nie odpowiadała ilości wskazanej w dokumentacji sporządzonej przez powoda.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się oczywiście bezzasadna.

Sąd Okręgowy jako sąd meriti w granicach wniesionej apelacji, co wynika z dyspozycji art. 378 § 1 k.p.c., rozważa na nowo zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym dokonuje jego samodzielnej oceny prawnej. Powyższa analiza pozwala stwierdzić, że stanowisko Sądu drugiej instancji, zarówno w zakresie ustaleń faktycznych oraz ich oceny prawnej w całości pokrywa się z argumentacją zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, tym samym niecelowym jest jej powtarzanie. Wywody zaprezentowane w apelacji, w tym podniesione zarzuty, nie stanowiły wystarczającej podstawy do weryfikacji orzeczenia Sądu Rejonowego w postulowanym przez apelującego kierunku, zwłaszcza że Sąd ten przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wyczerpujący, a zebrany w sprawie materiał poddał wszechstronnej i wnikliwej ocenie, z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów.

Zarzuty apelacji sprowadzają się do kwestionowania prawidłowości dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz dokonania w oparciu o taką ocenę wadliwych ustaleń faktycznych.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że do skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. konieczne jest wskazanie przez skarżącego konkretnych przyczyn dyskwalifikujących wywody sądu pierwszej instancji w tym zakresie. W szczególności strona skarżąca powinna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd analizując materiał dowodowy, uznając brak wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych dowodów lub niesłusznie im ją przyznając (tak Sąd Najwyższy m.in. w orzeczeniach z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, System Informacji Prawnej LEX nr 52753; z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, LEX nr 52347; z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99, LEX nr 53136). Jako zasadnicze kryteria tej oceny wyróżnia się zgodność wniosków sądu z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz komplementarność (spójność) argumentacji polegającej na wyprowadzaniu poprawnych wniosków z całokształtu materiału procesowego. Spójność ta będzie więc naruszana w przypadku nieuzasadnionego pominięcia w argumentacji wniosków przeciwnych wynikających z części dowodów. Dla podważenia prawidłowości oceny dowodów przedstawionej przez Sąd pierwszej instancji skarżący winien więc wykazać w jakich konkretnie fragmentach argumentacja Sądu Rejonowego jest sprzeczna z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie które elementy materiału dowodowego (dowody) zostały przez ten Sąd wadliwie pominięte i jakie wnioski faktyczne, z tychże fragmentów materiału procesowego powinny być w sposób poprawny wyprowadzone.

Takiego wywodu skarżący w apelacji nie przeprowadził. Pozwany powołując się na powyższy zarzut ograniczył się jedynie do powtórzenia swojej argumentacji przedstawionej w sprzeciwie od nakazu zapłaty, mianowicie do wskazania, że ilość dostarczonych mu przez powoda materiałów nie odpowiadała tej wynikającej z wystawionych przez powoda dokumentów, jak również do stwierdzenia, że dostarczone mu przez powoda materiały nie posiadały normatywnych parametrów i nie nadawały się do prawidłowego wykonania prac budowlanych.

Odnosząc się do przedstawionego przez pozwanego w toku postępowania stanowiska wskazać na wstępie należy, że pozwany już w sprzeciwach do nakazów zapłaty przejawiał niekonsekwencję w formułowaniu swojej linii obrony. Z jednej bowiem strony zaprzeczył temu aby zamówił u powoda materiały w ilości i cenie wynikającej z wystawionych faktur VAT, by następnie podnieść zarzuty co do wadliwości dostarczonego mu piasku (k. 114 akt XI GC 851/12, k. 58 akt XI GC 861/12), przez co przyznał w istocie fakt zawarcia tych umów sprzedaży oraz ich wykonania przez powoda (tj. wydania piasku).

Powołane przy tym przez pozwanego zarzuty co do ilości wydanego mu towaru oraz jego wadliwości nie mogły niweczyć roszczenia powoda o zapłatę ceny z tytułu sprzedaży piasku zasypowego oraz płukanego.

Należy zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, że powód sprostał obowiązkowi z art. 6 k.c. obligującego go do wykazania zasadności dochodzonego roszczenia, w tym ilości wydanego pozwanemu towaru. Powyższe wynikało z przedstawionych przez powoda dokumentów zatytułowanych ,,wydanie z magazynu”. Wskazać ponadto należy, że treść zeznań przesłuchanych w sprawie świadków R. N. (k. 201), W. J. (k. 207), P. J. (k. 208) wskazuje, że pozwany nie zgłaszał zastrzeżeń co do ilości dostarczonego mu piasku.

Mając na uwadze powyższe dowody stwierdzić należy, że samo zanegowanie przez pozwanego ilości dostarczonego towaru nie dawało podstaw do przyjęcia, że powód wykonał swoje zobowiązanie w sposób nienależyty. Wskazać zresztą trzeba, że pozwany w tym zakresie ograniczył się jedynie do podania, że ilość tego piasku jest niezgodna z tą określoną w fakturach, nie precyzując nawet jaka rzeczywiście ilość tego towaru, jego zdaniem, została mu dostarczona. Niezależnie od tego wątpliwości budzi w jakiś sposób pozwany doszedł do takiego wniosku, skoro jak wynika z zeznań świadków R. N. (k. 200), P. Ś. (k. 201), M. K. (1) (k. 202), M. K. (2) (k. 203), piasek nie był ważony po odbiorze przez pozwanego.

Podkreślić także należy, że pozwany w niniejszej sprawie nie kwestionował odbioru wystawionych mu przez powoda faktur VAT. Wyjaśnienia wymaga, że poprzez fakt doręczenia tego dokumentu rozliczeniowego odbiorca uzyskuje możliwość weryfikacji czy świadczenie jest usprawiedliwione co do zasady, jak i wysokości. Faktura VAT jest dokumentu prywatnym, o jakim mowa w art. 245 k.p.c., a tym samym dowodzi tego, że osoba, która ją podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Z fakturą, jak z każdym dokumentem prywatnym, nie wiąże się domniemanie prawne, iż jego treść przedstawia rzeczywisty stan rzeczy. Postępowanie cywilne nie przewiduje jednak zasady legalnej oceny dowodów, a ich swobodną ocenę, co oznacza, że dokument prywatny może, w połączeniu z pozostałym materiałem dowodowym sprawy, stanowić przesłankę do ustalenia, że sprzedawca wykonał umowę o treści w tym dokumencie odzwierciedlonym.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług VAT podatnicy są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. Jak wynika z powyższej regulacji wystawienie faktury ma wpływ na powstanie obowiązku podatkowego. Stosownie do art. 19 ust. 4 tej ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Wskazać trzeba, że zazwyczaj w obrocie gospodarczym faktura jest dokumentem stwierdzającym wykonanie przez sprzedawcę łączącej strony umowy, mniej prawdopodobna jest sytuacja, kiedy faktura stwierdzająca obowiązek zapłaty ceny nie odpowiada treści umowy i spełnieniu przez sprzedawcę świadczenia wzajemnego, wystawienie bowiem faktury zawierającej nieprawdziwe informacje pociąga za sobą odpowiedzialność karną skarbową. Ponadto faktura stanowi podstawę dla nabywcy towaru lub usługi do odliczenia podatku naliczonego - z art. 86 ust. 2 pkt 1 tej ustawy wynika, że podatkiem naliczonym jest kwota wynikająca z faktury, zaś stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 tej ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę. Prawo do odliczenia wiąże się tylko z otrzymaniem faktury dokumentującej rzeczywisty obrót gospodarczy. A contrario zatem w przypadku przesłania faktury VAT nie dokumentującej rzeczywistego obrotu gospodarczego nabywca wskazany w tej fakturze winien ją odesłać. Inaczej rzecz ujmując uznać należy, że sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego jest przyjęcie, że przedsiębiorca, który nie otrzymał wydanego mu towaru w ilości wynikającej z treści tej faktury, przyjmie ją pomimo braku spełnienia przez sprzedawcę świadczenia wzajemnego. Skoro zatem pozwany przyjął przedmiotowe faktury i ich nie odesłał, to tym samym trzeba przyjąć, że powód wykonał umowy sprzedaży w sposób należyty.

Pozostając przy tych fakturach wskazać należy, że stosownie do art. 20 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, w tym m.in. faktury VAT. W niniejszej sprawie pełnomocnik pozwanego na rozprawie w dniu 25 marca 2013 r. przyznał, że faktury objęte pozwem zostały przez pozwanego zaksięgowane (k. 199 akt XI GC 851/12), co prowadzi do wniosku, że zaakceptował ich treść.

W odniesieniu do zgłoszonych przez pozwanego twierdzeń co do wadliwości dostarczonego towaru zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, że zarzuty te mogłyby być przedmiotem badania jedynie w przypadku gdyby pozwany podniósł roszczenia z tytułu rękojmi za wady rzeczy sprzedanej względnie powołał się na zarzut potrącenia z tytułu poniesionej przez siebie szkody, co w niniejszej sprawie nie miało miejsce.

Niezależnie od tego pozwany nie sprecyzował nawet na czym miałaby polegać owa ,,wadliwość”. W tym zakresie skarżący ograniczył się bowiem do stwierdzenia, że piasek ten ,,nie posiadał normatywnych parametrów i nie nadawał się do wykonania prawidłowo prac budowlanych”. Wskazać zresztą należy, że z zeznań świadków M. K. (1) (k. 202), M. K. (2) (k. 203), M. Ł. (k. 204), D. M. (k. 205-206), W. J. (k. 207), P. J. (k. 208), K. S. (k. 208-209) wynika, że zgłaszane przez pozwanego zastrzeżenia dotyczyły jedynie mieszanki żwirowo-piaskowej, stanowiącej wierzchnią warstwę alejek, nie zaś piasku płukanego czy też zasypowego, będącego przedmiotem niniejszych umów sprzedaży. Przy czym pozwany w sposób wybiórczy powołał się poczynione w tym zakresie ustalenia Sądu Rejonowego, zdając się całkowicie nie zauważać, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zawarto stwierdzenia, że zastrzeżenia te odnosiły się jedynie od mieszanki żwirowo-piaskowej (k. 275).

Na uwzględnienie nie zasługiwał także zarzut co do wadliwego pominięcia dowodu z zeznań świadka P. S.. W ocenie Sądu Okręgowego trafnie Sąd pierwszej instancji przyjął, bacząc na ekonomikę postępowania, że w niniejszej sprawie wszystkie istotne okoliczności dla rozstrzygnięcia sprawy zostały wyjaśnione (art. 227 k.p.c.), stąd też nie zachodziła potrzeba przeprowadzenia jeszcze innych dowodów, w szczególności z zeznań ww. świadka (pracownika generalnego wykonawcy) na okoliczności wyjaśnione już zeznaniami pozostałych świadków. W efekcie decyzja o pominięciu tego dowodu była usprawiedliwiona treścią przepisu art. 217 § 2 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 2 maja 2012 r.

Mając na uwadze przedstawioną wyżej argumentację Sąd Okręgowy – na podstawie art. 385 k.p.c. – oddalił apelację jako bezzasadną.

Wobec faktu, że powód wygrał proces w całości o kosztach procesu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. oraz przy zastosowaniu § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

SSO Anna Budzyńska SSO Piotr Sałamaj SSR del. Kornelia Żminkowska