Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Joanna Składowska

Sędziowie SSO Elżbieta Zalewska-Statuch (spr.)

SSR del. Izabela Matusiak

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2017 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa S. A., A. A. i B. K.

przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w W.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 7 listopada 2016 roku, sygnatura akt I C 879/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz każdego z powodów S. A., A. A. i B. K. kwoty po 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 60/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 07 listopada 2016r. Sąd Rejonowy w Łasku, zasądził od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz powodów: S. A. kwotę 20000 zł wraz z odsetkami (pkt 1a), A. A. kwotę 10000 zł wraz z odsetkami (pkt 1b) i B. K. kwotę 10000 zł wraz z odsetkami (pkt 1c). W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwa (pkt 2), zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu (pkt 3) i zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku kwotę 1962,95 zł tytułem zwrotu połowy wydatków poniesionych z sum budżetowych Skarbu Państwa na wynagrodzenie biegłych.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

15 września 2004r. nieznany sprawca, kierujący niezidentyfikowanym samochodem osobowym marki P., w miejscowości N. P., gmina W., potrącił E. A., który na skutek odniesionych obrażeń zmarł.

E. A. najprawdopodobniej szedł i prowadził rower przy lewej krawędzi jezdni. Kierujący samochodem P. nadjeżdżał z przeciwka, nie zachował należytej ostrożności, nie obserwował uważnie drogi i uderzył przodem samochodu
w pieszego.

U E. A. we krwi stwierdzono 2,6 promila alkoholu etylowego.

23 grudnia 2004r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w Poddębicach zatwierdził postanowienie Posterunku Policji w W.. o umorzeniu dochodzenia w sprawie wypadku drogowego zaistniałego 15 września 2004r., w miejscowości N. P.,
gm. W., w wyniku którego śmierć na miejscu poniósł pieszy E. A., a nieznany sprawca kierujący samochodem osobowym marki P. oddalił się z miejsca zdarzenia, tj. o przestępstwo z art. 177 § 2 k.k. w związku z art.178 k.k. wobec niewykrycia sprawcy.

E. A. w chwili śmierci miał 49 lat. Był rozwiedziony. S. A. była mamą E. A., A. A. był jego bratem
i w chwili jego śmierci miał 37 lat. B. A. była zaś siostrą zmarłego i w chwili jego śmierci miała 47 lat.

S. A. w chwili śmierci syna miała 71 lat. Jej mąż - ojciec E. A. zmarł w 2006 roku. Powódka mieszka z synem A. A.. Powódka oprócz córki B. K. ma jeszcze córkę H. L..

Zmarły mieszkał w tym samym domu, co powodowie S. A. i A. A.. B. K. mieszka w miejscowości P., kilka kilometrów
od miejsca zamieszkania swojej mamy.

E. A. chorował na serce i miał rentę. Z zawodu był murarzem
i dorabiał sobie na budowach. Pomagał mamie w pracach w gospodarstwie rolnym
i w obejściu. Wybudował ganek, stodołę i chlewy. Zmarły utrzymywał dobre, stałe kontakty
z rodzicami i rodzeństwem. Powodowie odwiedzają grób brata kilka razy w miesiącu.

S. A. po śmierci syna przez 2-3 lata cierpiała na zaburzenia adaptacyjne, będące następstwem zespołu stresu pourazowego, który wystąpił bezpośrednio po stracie syna.

B. K. po śmierci brata przez 2-3 lata cierpiała na zaburzenia adaptacyjne, będące następstwem zespołu stresu pourazowego, który wystąpił bezpośrednio po stracie brata.

A. A. po śmierci brata przez 2-3 lata cierpiał na zaburzenia adaptacyjne, będące następstwem zespołu stresu pourazowego, który wystąpił bezpośrednio po stracie brata.

03 marca 2014r. pełnomocnik powodów wystosował do pozwanego wezwanie
m.in. do zapłaty zadośćuczynień na rzecz powodów.

Pozwany odmówił wypłaty zadośćuczynienia, powołując się na przedawnienie roszczenia.

Sąd pierwszej instancji ustalił stan faktyczny na podstawach wskazanych dowodów oraz na wniosek pozwanego wystąpił do (...) w W. o wykonanie wywiadu środowiskowego przez pracownika socjalnego na okoliczność sytuacji materialnej
i stosunków rodzinnych panujących w rodzinie E. A., który to odmówił wykonania wywiadu, powołując się na brak podstawy prawnej.

Według Sądu Rejonowego podstawą odpowiedzialności pozwanego jest art. 98 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), zaś roszczenia
o zadośćuczynienie mają swoje oparcie w art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c.. i art.436 § 1 k.c.

Sąd pierwszej instancji wskazał także, że z przeprowadzonych dowodów,
a w szczególności z opinii lekarza sądowego i biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych wynika, że E. A. został potrącony najprawdopodobniej, gdy szedł przy lewej krawędzi jezdni.

Zdaniem Sądu Rejonowego odpowiedzialność pozwanego dotyczy dochodzonego roszczenia, gdyż roszczenie to związane jest ze śmiercią i zgłoszone jako jej następstwo pozostaje w normalnym związku przyczynowym z działaniem sprawcy – nie byłoby
go bowiem, gdyby nie działanie sprawcy, zaś istnienie związku przyczynowego pomiędzy działaniem sprawcy a śmiercią, w świetle zasad odpowiedzialności odszkodowawczej, musi wywołać określone skutki - konsekwencją istnienia tego związku są roszczenia przysługujące osobom trzecim.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, w niniejszym postępowaniu zostało wykazane,
że powodowie ze zmarłym E. A. pozostawali w bardzo dobrych relacjach, a więc niewątpliwie spowodowanie jego śmierci naruszyło dobro osobiste powodów w postaci więzi rodzinnych.

W tych warunkach Sąd Rejonowy stwierdził, że roszczenia powodów
o zadośćuczynienie są uzasadnione, co powodowało zasądzenie zadośćuczynień w kwotach:
20000 zł dla S. A. i po 10000 zł dla A. A. i B. K., uznając, iż są to kwoty odpowiadające wymiarowi doznanej przez każdego z powodów krzywdy, zaś w pozostałym zakresie powództwa oddalono.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., zasądzając je od dnia
11 kwietnia 2014 roku (tj. od daty doręczenia pisma wzywającego do zapłaty z 03 marca 2014r. plus 7 dni na doręczenie korespondencji i plus 30 dni na wypłatę odszkodowania), zgodnie z art. 14 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…).

Sąd pierwszej instancji nie znalazł podstaw, aby zwolnić pozwanego
z odpowiedzialności, ponieważ nie udowodniono zaistnienia okoliczności egzoneracyjnych
z art.436 § 1 k.c.

Przyjęto ponadto, że poszkodowany przyczynił się do powstania szkody w 50 %
i dlatego kwoty zadośćuczynień zostały zasądzone z uwzględnieniem tak ustalonego przyczynienia – w oparciu o art. 362 k.c. – oraz mając na uwadze, że przyczynienie się poszkodowanego do zaistnienia przedmiotowego wypadku polegało na tym,
że poszkodowany poruszał się po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości, nie obserwował należycie drogi i nie zszedł z jezdni na lewe pobocze przed nadjeżdżającym pojazdem.

Sąd Rejonowy wskazał także, że w niniejszej sprawie nie doszło do przedawnienia roszczenia powodów, ponieważ zgodnie z art. 442 ¹ § 2 k.c. termin przedawnienia wynosi
w niniejszej sprawie 20 lat.

Podniesiono przy tym, że nieustalony kierujący samochodem marki P. dopuścił się występku z art.177 § 2 k.k. w zw. z art.178 k.k., zaś zgodnie z przepisami ustawy Kodeks drogowy pieszy może poruszać się po jezdni przy jej lewej krawędzi i powinien ustąpić pierwszeństwa pojazdowi poruszającemu się z przeciwka, schodząc na pobocze.

Sąd pierwszej instancji stwierdził, że choć poszkodowany nie zszedł na pobocze,
to pomimo tego można kierującemu samochodem przypisać winę, ponieważ gdyby uważnie obserwował drogę i dostosował prędkość do warunków drogowych, mógłby zauważyć przechodnia i ominąć go. Ponadto kierujący samochodem uciekł z miejsca wypadku,
co świadczy o tym, że zdawał sobie sprawę, że nie zachował należytej ostrożności, mógł też być pod wpływem alkoholu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., natomiast w oparciu
o art.83 ust. 2 w zw. z art.113 ust.1 uokssc i art.100 k.p.c. zasądzono od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Łasku połowę wydatków poniesionych z sum budżetowych Skarbu Państwa na wynagrodzenie biegłych.

Powodów nie obciążano w/w wydatkami, ponieważ powodowie zostali zwolnieni
z kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w części:

- zasądzającej od pozwanego na rzecz S. A. kwotę 4659,73 zł, stanowiącą odsetki ustawowe, liczone od zasądzonej kwoty 20000 zł od dnia 11 kwietnia 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. i odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od zasądzonej kwoty 20000 zł od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia wyrokowania, tj. 07 listopada 2016r.,

- zasądzającej od pozwanego na rzecz A. A. kwotę 2329,86 zł, stanowiącą odsetki ustawowe liczone od zasądzonej kwoty 10000 zł od dnia 11 kwietnia 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. i odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od zasądzonej kwoty od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia wyrokowania, tj. 07 listopada 2016r.,

- zasądzającej od pozwanego na rzecz B. K. kwotę 2329,86 zł, stanowiącą odsetki ustawowe liczone od zasądzonej kwoty 10000 zł od dnia 11 kwietnia 2014r. do dnia 31 grudnia 201 r. i odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od zasądzonej kwoty od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia wyrokowania, tj. 07 listopada 2016r.

oraz rozstrzygającej o kosztach procesu, w tym kosztach zastępstwa procesowego.

Pozwany zarzucił wyrokowi:

- naruszenia przepisu prawa procesowego, tj. art. 316 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie,
że Sąd wydając wyrok bierze za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy, a tym samym zasądza zadośćuczynienie przy uwzględnieniu zmiany wymiaru krzywdy w czasie i tym samym brak jest podstaw do uznania, że w dacie poprzedzającej wydanie orzeczenia w sprawie pozwany opóźniał się ze spełnieniem świadczenia;

- naruszenia przepisu prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. przez dokonanie przez Sąd pierwszej instancji oceny dowodów, w sposób przekraczający granicę swobodnej
ich oceny oraz w sposób niewszechstronny i nielogiczny polegający na tym, że dopiero
w postępowaniu sądowym ustalona została odpowiedzialność pozwanego, a także jej zakres, jak również dopiero w postępowaniu sądowym ustalony został zakres i rozmiar doznanej przez powodów krzywdy na podstawie opinii biegłego psychologa, a także zeznań świadków, a powodowie dopiero podczas przesłuchania przed Sądem pierwszej instancji mieli możliwość ciążącego wypowiedzenia się co do rozmiaru doznanej krzywdy i jej oceny
z perspektywy czasu przez Sąd, co daje obiektywną możliwość ustalenia wysokości należnego zadośćuczynienia dopiero na etapie zamknięcia rozprawy i ogłoszenia wyroku,
co powinno skutkować zasądzeniem odsetek od zadośćuczynienia od dnia ogłoszenia wyroku;

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 481 § 1 k.c. poprzez jego zastosowanie
i zasądzenie odsetek od zadośćuczynienia, uznając iż przed datą ogłoszenia wyroku strona pozwana miała możliwość wypłaty należnego zadośćuczynienia, podczas gdy dopiero
w wyroku ustalona została odpowiedzialność pozwanego, jej zakres oraz przesłanki stanowiące podstawę zasądzenia zadośćuczynienia i miarkowania jego wysokości;

- naruszenia przepisu prawa materialnego art. 442 ¹ § 2 k.c. poprzez pominięcie,
że w dacie 11 kwietnia 2014r. pozwany nie był uprawniony aby samodzielnie rozstrzygać
o bycie przestępstwa i możliwości zastosowania u powodów dłuższego terminu przedawnienia roszczeń i wypłaty zadośćuczynienia, gdyż żaden inny podmiot poza sądem powszechnym, nie może sprawować wymiaru sprawiedliwości i w sposób wiążący dokonywać oceny, czy dany czyn stanowi przestępstwo;

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 448 k.c. poprzez błędną wykładnię
|i pominięcie, iż zasądzenie zadośćuczynienia oraz ustalenie jego wysokości stanowi fakultatywne uprawnienie Sądu i nie jest roszczeniem wymagalnym przed datą jego zasądzenia poprzez orzeczenie odsetek za okres wcześniejszy niż dzień ogłoszenia orzeczenia w sprawie;

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 359 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie
i pominięcie, iż dopiero data prawomocnego wyroku zapadłego w sprawie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę stwarza sytuację prawną wymagalności długu;

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 109 pkt. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych(…) poprzez nie uwzględnienie, iż przepis ten zobowiązuje pozwanego
do wypłaty w terminie 30 dni kwoty jedynie w przypadkach, w których nie istnieje konieczność dokonania wyjaśnień, od których zależy zasadność lub wysokość świadczenia, poprzez orzeczenie odsetek za okres wcześniejszy niż dzień uprawomocnienia się orzeczenia w sprawie;

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 14 pkt. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych(…) poprzez nie uwzględnienie, iż przepis ten dopuszcza — w sytuacji spełnienia określonych przesłanek — możliwość określenia innego momentu wymagalności świadczenia ubezpieczyciela, w przypadku gdy ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części
i zasądzenie odsetek od zasądzonych kwot zadośćuczynień na rzecz powodów od dnia wyrokowania w sprawie, to jest od dnia 07 listopada 2016r. do dnia zapłaty; zasądzenie
od powodów na rzecz pozwanego kosztów postępowania przed Sądem pierwszej i drugiej instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powodowie wnieśli o oddalenie apelacji i zasądzenie
od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługują na uwzględnienie.

Na mocy art. 387 § 2 ¹ k.p.c. Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, ponieważ Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego ani nie zmienił ustaleń faktycznych Sądu pierwszej instancji, który w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe,
a na jego podstawie poczynił adekwatne do treści materiału dowodowego ustalenia faktyczne. Ustalenia te Sąd Odwoławczy przyjmuje za własne, nie znajdując potrzeby ich ponownego szczegółowego przytaczania.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych przez pozwanego, należy najpierw wskazać,
że zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. i art. 316 § 1 k.p.c. przez dokonanie błędnej oceny dowodów, w postaci zeznań świadków i opinii biegłych, polegającej na pominięciu, że dopiero w postępowaniu sądowym został ustalony zakres
i rozmiar szkody i krzywdy powodów, co daje możliwość ustalenia wysokości należnego powodom zadośćuczynienia dopiero na etapie zamknięcia rozprawy i ogłoszenia wyroku oraz

zasądzeniem odsetek od zadośćuczynienia od dnia ogłoszenia wyroku, w istocie dotyczy sfery prawa materialnego, a to art. 448 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. Badanie zaś prawidłowości zastosowanych norm prawa materialnego nie jest natomiast dokonywane w trybie
art. 233 k.p.c.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia wskazanego przez stronę pozwaną
art. 481 § 1 w zw. z art. 448, art. 442 ¹ § 2., art. 359 § 1 k.c. a tym samym również
art. 109 pkt. 1 i 2 i art. 14 pkt. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…).

Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, iż Sąd Rejonowy prawidłowo dokonał wykładni wymagalności roszczenia powodów na tle przepisów wspomnianej ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) w odniesieniu do pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W..

Trzeba wspomnieć, że o dacie, od której należne są odsetki od zasądzonego zadośćuczynienia, istotnie decydują okoliczności sprawy i czasami datą tą może być dzień wyrokowania. Ale w okolicznościach tej sprawy, biorąc pod uwagę, że powodowie po raz pierwszy wystąpili z żądaniem zapłaty w postępowaniu likwidacyjnym, a ich roszczenie było w sposób oczywisty uzasadnione, gdyż zgłoszony zarzut przedawnienia nie mógł odnieść zamierzonego skutku, stwierdzić należy, iż zobowiązanie pozwanego ma charakter zobowiązania bezterminowego i powinien on, co do zasady, spełnić świadczenie w terminie wynikającym z wezwania do zapłaty.

Potwierdza to między innymi, teza zawarta w wyroku Sądu Najwyższego z 18 lutego 2011 r. (sygn. akt I CSK 243/10, Lex nr 848109), że jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 k.c., uprawniony nie ma niewątpliwie możliwości czerpania korzyści
z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki
za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu.

Stanowiska tego nie podważa pozostawienie przez ustawę zasądzenia zadośćuczynienia i określenia jego wysokości w pewnym zakresie uznaniu sądu.

Przewidziana w art. 448 k.c. możliwości przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących
o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Mimo więc pewnej swobody sądu przy orzekaniu
o zadośćuczynieniu, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny.

Wskazać należy także na wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 sierpnia 2013 roku (sygn. akt I ACa 430/13, Lex nr 1369226), który stwierdził, że prawidłowe rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek od kwoty zasądzonej z tytułu zadośćuczynienia wymaga ustalenia przez sąd, czy stan rzeczy uzasadniający zasądzenie zadośćuczynienia -
a więc rozmiar krzywdy poszkodowanego - były znane już wcześniej (w chwili wystąpienia przez poszkodowanego z żądaniem), a więc czy kwota żądana przez poszkodowanego była usprawiedliwiona co do wysokości w chwili zgłoszenia żądania, czy też dopiero po zgłoszeniu żądania lub w trakcie procesu ujawniły się nowe okoliczności mające wpływ na rozmiar krzywdy. Określenie przez sąd orzekający w sprawie wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili wyrokowania uzasadnia przyznanie odsetek dopiero od tej daty. Natomiast ustalenie, że zasądzona kwota należała się poszkodowanemu już w momencie wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia (art. 455 k.c.), odpowiadając rozmiarowi szkody niemajątkowej, ustalonej według mierników wówczas istniejących, usprawiedliwia zasądzenie odsetek od chwili wezwania do spełnienia świadczenia.

Zwrócić trzeba także uwagę, iż zasądzanie odsetek od daty wyrokowania prowadziłoby w istocie do ich umorzenia za okres sprzed daty wyroku i stanowiło nieuzasadnione uprzywilejowanie dłużnika, skłaniając go do jak najdłuższego zwlekania
z zapłatą należnego od niego świadczenia pieniężnego, w oczekiwaniu na orzeczenie sądu znoszące obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r., II CKN 725/98, OSNC 2000,
Nr 9, poz. 158, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 października 2013 r.,
I ACa 422/13).

W okolicznościach tej sprawy nie ulega wątpliwości, że zadośćuczynienie mające rekompensować krzywdę powodów, należało się im już w chwili wezwania pozwanego
do zapłaty - co wyklucza możliwość zasądzenia ich od daty wyrokowania.

Do konkretyzacji wysokości zadośćuczynienia doszło na etapie postępowania likwidacyjnego, gdyż pozwany dysponował pełną dokumentacją szkodową i wiedział
o wszystkich okolicznościach uzasadniających przyznanie zadośćuczynienia na podstawie załączonych przez powodów dokumentów. Ponadto w trakcie postępowania przed Sądem nie pojawiły się żadne nowe okoliczności, które uzasadniałyby przyjęcie, że krzywda powodów zmaterializowała się dopiero w dacie wyrokowania. Samo natomiast przeprowadzenie postępowania dowodowego nie uzasadnia ustalenia początkowej daty odsetek na dzień wyrokowania, tym bardziej, że pozwany jako profesjonalista mógł przeprowadzić takie samo postępowanie w ramach likwidacji szkody.

Odnosząc się do wskazanego zarzutu naruszenia przepisu prawa materialnego
art. 442 ¹ § 2 k.c. w kontekście zasądzenia odsetek, stwierdzić należy, że strona powodowa wykazała już na etapie postępowania likwidacyjnego, że krzywda, której doznała wskutek śmierci osoby najbliższej wynikła z przestępstwa - występku, o którym mowa w art. 177 § 2 k.k., z art.178 k.k., gdzie znajduje zastosowania 20 – letni termin przedawnienia dochodzonego roszczenia.

O powyższym świadczy bowiem, że dochodzenie w sprawie wypadku zostało umorzone nie z powodu braku znamion czynu zabronionego po stronie sprawcy,
lecz z powodu jego niewykrycia.

W rezultacie Sąd Okręgowy uznał, że Sąd pierwszej instancji wskazał prawidłową datę początkową naliczania odsetek ustawowych, określając ją na dzień 11 kwietnia 2014r., Wprawdzie stosownie do przepisu art. 109 ust. 1 w/wym. ustawy Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny winien spełnić żądanie w terminie 30 dni od otrzymania akt szkody. Jednakże powodowie żądali zasądzenia odsetek, wskazując wymagalność swojego roszczenia na dzień 03 marca 2014r., plus 7 dni na doręczenie korespondencji i plus 30 dni na wypłatę odszkodowania, a więc wskazując podstawę z art. 14 ust. 1 w/wym. ustawy. Zarzutów przeciwko prawidłowości przyjętego przez Sad pierwszej instancji sposobu oznaczenia tej daty apelacja nie zawiera.

W tych warunkach nie ma racji apelujący, że odsetki od zasadzonych roszczeń należały się powodom od daty wyrokowania, co spowodowało, że z przytoczonych względów apelacja pozwanego podlegała oddaleniu w całości na mocy art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego, należnych od pozwanego na rzecz każdego
z powodów Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który powodowie wygrali w instancji odwoławczej w całości.

Sąd zasądził więc od pozwanego na rzecz każdego z powodów po 450 zł z tytułu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.

Wysokość kosztów profesjonalnego zastępstwa prawnego po stronie każdego
z powodów Sąd Odwoławczy ustalił w oparciu o § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r., poz. 1804 ze zm.) – obowiązującego w dacie wniesienia apelacji.