Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Bartosz Paszkiewicz

Protokolant: st. sekr. sąd Renata Snopek

Przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie Katarzyny Jarząbkowskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 marca 2017 roku

sprawy z oskarżenia publicznego

przeciwko M. K., urodzonemu (...) w P., syna Z. i M. z domu I.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 22 stycznia 2016 r. w B., woj. (...), działając w celu uzyskania odszkodowania w wysokości 130.000,00 zł z tytułu umowy ubezpieczenia AC samochodu osobowego marki L. (...) rok. prod. 2014 o nr rej. (...) kol. czarnego, o nr VIN (...) zawartej w dniu 4 marca 2015 r. z (...) nr polisy (...) spowodował zdarzenie będące podstawą do jego wypłaty wskazując n/n osobie gdzie znajduje się jego samochód celem zabrania go,

tj. o czyn z art. 298§1 kk ,

II.  w dniu 22 stycznia 2016 r. w B. woj. (...), zawiadomił o przestępstwie organ powołany do ścigania, tj. Komendę Powiatową Policji w B. wiedząc, że przestępstwa nie popełniono, a rzekomo polegającego na kradzieży z włamaniem użytkowanego przez niego samochodu marki L. (...) rok. prod. (...) o nr rej. (...) kol. czarnego, o nr VIN (...) o wartości 130.000,00 zł stanowiącego własność (...) SA Sp.K. z/s w Ł. ul. (...) w sytuacji, gdy w rzeczywistości współdziałał z inną osobą/osobami w upozorowaniu tego zdarzenia jako przestępstwa, a następnie będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za zawiadomienie o niepopełnionym przestępstwie, złożył nieprawdziwe zeznania mające służyć za dowód w tym postępowaniu podając, że doszło do popełnienia wyżej wspomnianego przestępstwa,

tj. o czyn z art. 233§1 kk w zb. z art. 238 kk w zw. z art. 11§2 kk

orzeka

1.  oskarżonego M. K. uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu w punkcie I(pierwszym) czynu wypełniającego dyspozycję art. 298 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę 350 (trzystu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 10 (dziesięć) złotych każda;

2.  oskarżonego M. K. uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu w punkcie II(drugim) czynu z tą zmianą, że eliminuje z jego opisu stwierdzenie, „a następnie będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za zawiadomienie o niepopełnionym przestępstwie, złożył nieprawdziwe zeznania mające służyć za dowód w tym postępowaniu podając, że doszło do popełnienia wyżej wspomnianego przestępstwa” i przyjmuje, że wypełnia on dyspozycję art. 238 k.k. i za to na podstawie art. 238 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności ;

3.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., 85 a k.k., 86 § 1 k.k. orzeczone kary pozbawienia wolności łączy i wymierza oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k., 72 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3(trzech) lat próby zobowiązując oskarżonego do informowania sądu o przebiegu okresu próby;

5.  na podstawie art. 230 § 2 k.k. nakazuje zwrócić właścicielowi stacji paliw Skorpion płytę DVD ujawnioną w wykazie dowodów rzeczowych na k 170 pod pozycją 1. po uprzednim sporządzeniu kopii nagrania z wymienionego nośnika, którą pozostawić w aktach sprawy;

6.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 558 zł (pięćset pięćdziesiąt osiem) tytułem zwrotu kosztów postępowania oraz wymierza mu opłatę w kwocie 880 (osiemset osiemdziesiąt) złotych.

Sygn. akt II K 1063/16

UZASADNIENIE

M. K. miał w ramach leasingu samochód marki L. (...) rok produkcji (...) o nr rej. (...). Miesięczna rata za samochód wynosiła około 2500 zł. Oskarżony miał kłopoty ze spłatą przedmiotowego leasingu więc wymyślił, że znajdzie osobę, która ukradnie przedmiotowy pojazd. Znalazł ogłoszenie w Internecie i zadzwonił pod wskazany tam numer. Po zgłoszeniu się abonenta M. K. powiedział, że chce aby auto zniknęło. Mężczyzna wtedy powiedział, że nie jest to rozmowa na telefon i muszą spotkać się w W. 18 stycznia 2016 roku pod (...) by ustalić szczegóły. Następnie oskarżony udał się do W. i spotkał z nieznajomego mężczyzną. Uzgodnili, że mężczyzna ten ukradnie auto w dniu 22 stycznia 2016 z parkingu w B.. Oskarżony nie żądał za to żadnych pieniędzy. Nieznajomy mężczyzna powiedział, że pierwszy raz mu się zdarza taka sytuacja by ktoś nie chciał pieniędzy za auto. W dniu 22 stycznia 2016r. M. K. wychodząc z mieszkania stwierdził brak samochodu. O tym fakcie zawiadomił policję oraz ubezpieczyciela.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 54-55, 250 odw., zawiadomienie o kradzieży samochodu k. 3-4).

Oskarżony składając wyjaśnienia w przedmiotowej sprawie zrobił to dobrowolnie, bez żadnego przymusu. Nie było takiej sytuacji by przesłuchujący oskarżonego policjant proponował uchylenie tymczasowego aresztowania zastosowanego w innej sprawie, za przyznanie się do czynów zarzucanych w tej sprawie.

(dowód: zeznania J. L. k. 165)

Oskarżony ma 33 lata z zawodu jest logistykiem. Na utrzymaniu ma dwoje małoletnich dzieci. Otrzymuje dochód miesięczny w wysokości 3000-4000 zł. Jest osobą zdrową, nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo. Była karany, ale nie w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów.

(dowód: oświadczenie oskarżonego k. 250, karta karna k. 137-138, odpis wyroku w sprawie II K 397/16 k. 157, opinia psychiatryczna k. 85-87)

Oskarżony w toku postępowania przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Następnie będąc przesłuchiwany podczas drugi nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów podnosząc, że wcześniej policjant za przyznanie się obiecał mu uchylenie tymczasowego aresztowania w sprawie II K 397/16. Nadto był uzależniony od środków odurzających i chciał jak najszybciej wrócić do domu. Ostatecznie na rozprawie przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów i złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. k. 54-55, 145-147, 250 odw.)

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Na wstępie rozważań prawnych podnieść należy, że oskarżony ostatecznie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i dobrowolnie poddał się karze, w związku z czym stan faktyczny jest bezsporny. Nie można też tracić z pola widzenia faktu, że zgodnie z art. 424 § 3 k.p.k. uzasadnienie wyroku wydanego w trybie art. 387 k.p.k. może się ograniczyć do wskazania podstawy prawnej tego wyroku i zawartych w nim rozstrzygnięć. W związku z tym Sąd pominął rozważania w przedmiocie oceny dowodów skoro sprawstwo jest bezsporne, a wyjaśnienia oskarżonego nie budzą wątpliwości.

Z uwagi na powyższe Sąd uznał M. K. za winnego tego, że w dniu 22 stycznia 2016 r. w B., woj. (...), działając w celu uzyskania odszkodowania w wysokości 130.000,00 zł z tytułu umowy ubezpieczenia AC samochodu osobowego marki L. (...) rok. prod. (...) o nr rej. (...) kol. czarnego, o nr VIN (...) zawartej w dniu 4 marca 2015 r. z (...) nr polisy (...) spowodował zdarzenie będące podstawą do jego wypłaty wskazując n/n osobie gdzie znajduje się jego samochód celem zabrania go tj. wypełnił swoim zachowaniem dyspozycję art. 298 § 1 k.k.

Co do drugiego z zarzucanych oskarżonemu czynów Sąd zmodyfikował jego opis eliminując stwierdzenie, że „ a następnie będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej za zawiadomienie o niepopełnionym przestępstwie, złożył nieprawdziwe zeznania mające służyć za dowód w tym postępowaniu podając, że doszło do popełnienia wyżej wspomnianego przestępstwa”. Skoro oskarżony złożył zeznania w charakterze świadka co do zarzucanego mu czynu to nie mogą one być brane pod uwagę przez Sąd. Tym samym nie można postawić oskarżonemu zarzutu składania fałszywych zeznań, gdyż depozycje te traktuje się jako nieistniejące. Nadto w doktrynie i orzecznictwie wskazuje się, że świadek który następnie staje się oskarżonym może bez żadnych konsekwencji zeznawać fałszywie w ramach szeroko rozumianego prawa do obrony. W związku z tym w co do czynu II Sąd uznał oskarżonego M. K. za winnego tego, że w dniu 22 stycznia 2016 r. w B. woj. (...), zawiadomił o przestępstwie organ powołany do ścigania, tj. Komendę Powiatową Policji w B. wiedząc, że przestępstwa nie popełniono, a rzekomo polegającego na kradzieży z włamaniem użytkowanego przez niego samochodu marki L. (...) rok. prod. (...) o nr rej. (...) kol. czarnego, o nr VIN (...) o wartości 130.000,00 zł stanowiącego własność (...) SA Sp.K. z/s w Ł. ul. (...) w sytuacji, gdy w rzeczywistości współdziałał z inną osobą/osobami w upozorowaniu tego zdarzenia jako przestępstwa tj. czynu z art. 238 k.k. eliminując z podstawy prawnej skazania art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Zważywszy, że w sprawie nie ujawniły się żadne okoliczności zdolne wyłączyć, bądź ograniczyć winę oskarżonego – należało zatem stwierdzić, że dopuścił się on występków bezprawnych, karygodnych i zawinionych.

Zgodnie z treścią art. 53 § 1 kk czynnikami limitującymi rozmiar sankcji karnej za popełnione przestępstwa są stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu, których wymierzana w granicach sędziowskiego uznania kara nie powinna przekraczać. Wymierzając karę należy nadto mieć na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Stosownie do § 2 powołanego wyżej przepisu, uwzględnić należy w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez M. K. jest znaczny. Oskarżony godził w dobra o niekwestionowanej wartości społecznej, a to bezpośrednio w wymiar sprawiedliwości i mienie. Swoim fałszywym zawiadomieniem zaangażował organy ścigania. W związku z tym sąd na podstawie art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Nadto czyn I dokonany był w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wobec tego Sąd na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 350 stawek dziennych po 10 złotych każda uznając, że jest to adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Ustalając wysokość stawki dziennej Sąd miał na uwadze aktualną sytuację materialną oskarżonego.

Za czyn drugi na podstawie art. 238 k.k Sąd wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Jako karę łączną Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności. Oskarżony M. K. w chwili popełnienia czyny nie był karany. W związku z tym Sąd uważa, że wobec oskarżonego istnieje pozywana prognoza kryminologiczna dlatego zgodnie z art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności zawiesił oskarżonemu na okres 3 lat próby. Zgodnie z art. 72 § 1 k.k. w przypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności na oskarżonego obligatoryjnie należy nałożyć obowiązek, o którym mowa w tym przepisie chyba, że orzeka się środek karny. W związku z tym, że środka karnego nie orzeczono Sąd nałożył na oskarżonego obowiązek informowania Sądu o przebiegu okresu próby. Oznacza to, że obowiązek ten trwa od momentu uprawomocnienia się orzeczenia do końca okresu próby. W związku z tym, że ustawodawca nie wskazuje na czym konkretnie ma polegać ten obowiązek należy przyjąć za doktryną, że na obowiązek ten składają się takie powinności, jak udzielenie wyjaśnień, stawianie się w tym celu na wezwanie, dostarczanie stosownych dokumentów itd. Skazany ma więc obowiązek stosować się do wydanych przez właściwe organy (sądu, kuratora) poleceń zmierzających do wykonania orzeczenia ( art. 5 § 2 KKW)(por. komentarz do KK pod red. Stefański wyd. 18 www.legalis.pl). Inaczej rzecz ujmując oskarżony ma stosować się do żądań Sądu lub kuratora w zakresie udzielania informacji o przebiegu okresu próby.

Na podstawie art. 230 § 2 k.k. Sąd nakazał zwrócić właścicielowi stacji paliw Skorpion płytę DVD ujawnioną w wykazie dowodów rzeczowych na k 170 pod pozycją 1. po uprzednim sporządzeniu kopii nagrania z wymienionego nośnika, którą pozostawił w aktach sprawy.

Na koszty postępowania złożyły się wydatki wyłożone przez Skarb Państwa w związku z koniecznością, uzyskania karty karnej oraz ryczałty za doręczenia w obu fazach postępowania. Zgodnie z art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego koszty sądowe uznając, że ich uiszczenie nie będzie dla M. K. zbyt uciążliwe.

Opłatę wymierzono na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.