Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Maria Mrozik - Sztykiel /spr/

Sędziowie: SA Grzegorz Salamon

SA Dorota Tyrała

Protokolant: st.sekr.sąd. Marzena Brzozowska

przy udziale prokuratora Radosława Wasilewskiego

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2017 r.

sprawy 1.M. D. (1) ur. (...) w W. s. M. i E. zd.M. oskarżonego o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk

2.M. M. (3) ur. (...) w W. c. W. i E. zd. L. oskarżonej o czyn z art. 204 § 2 kk

3.D. L. ur. (...) w W. s. K. i E. zd. K. oskarżonego o czyn z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 158 §1 kk

4.R. P. (1) ur. (...) w W. s. R. i D. zd.R. oskarżonego o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk

5.M. R. ur. (...) w W. s. A. i J. zd. Z. oskarżonego o czyn z art. 13 § 2 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

6.H. W. ur. (...) w W. s. L. i J. zd. K. oskarżonego o czyn z art. 263 § 2 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, z art. 204 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 191 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 10 maja 2016 r. sygn. XVIII K 318/11

I. wobec oskarżonego M. D. (1)

1.zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uzupełnia o art. 4 § 1 kk podstawę prawną skazania oskarżonego i wymiaru kary pozbawienia wolności i grzywny oraz podstawę prawną orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności, nadto przyjmuje za podstawę prawną orzeczenia o przepadku korzyści, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, art. 45 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r;

2.w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

II.wobec oskarżonej M. M. (3)

1.zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a) przyjmuje za podstawę prawną skazania oskarżonej przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk art. 204 § 2 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 25 maja 2014 r. a za podstawę prawną wymiaru kary przyjmuje tenże przepis w zw. z § 1 art. 204 kk przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk;

b) podstawę prawną orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności uzupełnia o art. 4 § 1 kk oraz określa, iż zastosowano przepisy w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r.;

c)przyjmuje za podstawę prawną orzeczenia o środku karnym art. 45 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. w związku z zastosowaniem art. 4 § 1 kk;

2.w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

III. wobec oskarżonego D. L.

1.zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że:

a) za podstawę prawną orzeczenia wobec oskarżonego kary grzywny zamiast art. 33 § 1, 2, 3 kk przyjmuje art. 71 § 1 kk;

b) w zakresie orzeczenia z punktu XVIII wyroku orzeka wobec oskarżonego na mocy art.45§1kk przepadek osiągniętej z popełnienia przypisanego przestępstwa korzyści majątkowej w wysokości 500 (pięćset) złotych ;

2. w pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy.

IV. wobec oskarżonego R. P. (1) zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.uznaje oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu z art. 62 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za czyn ten z mocy ww. przepisu skazuje oskarżonego na karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności;

2.na mocy art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres 2 (dwóch) lat, na mocy art. 71 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego grzywnę w wysokości 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydzieści) złotych;

3.na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 29 września 2009 r.

V.wobec oskarżonego M. R.

1.zmienia wyrok w zaskarżonej części (pkt XXIX) w ten sposób, że stosując art. 4 § 1 kk na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. orzeczoną wobec oskarżonego karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres lat 3 (trzech);

2. w pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy.

VI.wobec oskarżonego H. W.

1.zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a) odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie XLIII wyroku uzupełnia podstawę prawną skazania przyjmując art. 204 § 2 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 25 maja 2014 r. oraz ustala, że podstawę prawną wymiaru kary pozbawienia wolności stanowi tenże przepis w zw. z § 1 art. 204 kk przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk;

b) w zakresie orzeczenia z punktu XLIV wyroku o przepadku korzyści, przyjmuje za podstawę prawną, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, art. 45 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r., a nadto ustala kwotę orzeczonego przepadku w wysokości 6350 (sześć tysięcy trzysta pięćdziesiąt) złotych;

2. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

VII.zasądza na rzecz Skarbu Państwa od wszystkich ww. oskarżonych wydatki sądowe za postępowanie odwoławcze w częściach na nich przypadających nadto opłaty: od M. D. (1) w wysokości 1200 zł, od M. M. (3) w wysokości 1800 zł, od M. R. w wysokości 600 zł, od H. W. w wysokości 900 zł, od D. L. w wysokości 680 zł i w takiej wysokości ustala opłatę za I instancję oraz od R. P. (1) w wysokości 420 zł za obie instancje.

VIII. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M., adw. K. D. (1), adw. M. S. (1), adw. E. S., odpowiednio Kancelarie Adwokackie w W., kwoty po 738 zł, w tym 23% VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu pełnioną w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Aktem oskarżenia zostali oskarżeni m. in.:

1.  M. D. (1) o to, że:

I.  w okresie od 1 marca do 30 czerwca 2007 r. daty bliżej nieustalonej w W., w ok. baru (...) wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci co najmniej 50 g heroiny zbywając ją jednorazowo ustalonej osobie w celu dalszej jej odsprzedaży, gdzie cena 1 g heroiny wynosiła ok. 70 zł; przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

5. M. M. (3) o to, że:

V. w okresie co najmniej od stycznia 2005 r. do 31 marca 2009 r. w W. przy ul. (...) prowadząc agencję towarzyską wspólnie z innymi osobami w tym ustalonymi i nieustalonymi, ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, ułatwiała B. O., K. Z. (1) i co najmniej 3 innym nieustalonym kobietom uprawianie prostytucji w ten sposób, że zapewniała im we w/w wyżej lokalu miejsce uprawiania prostytucji, zapewniała na miejscu ochronę, przechowywała pieniądze uzyskane z procederu, dostarczała im pożywienia oraz środki antykoncepcyjne, a także czerpała korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez w/w a łącznie co najmniej 5 ustalonych i nieustalonych kobiet uzyskując z tego tytułu ok. 10 tys. zł miesięcznie,

tj. o czyn z art. 204 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

10. M. R. o to, że:

XIII.w okresie od 1 czerwca do 27 lipca 2006 r. w W. wspólnie z ustalonymi osobami usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do mieszkania przy ul. (...) nr (...) na szkodę R. D. (1), skąd po pokonaniu zabezpieczeń w postaci zamków w drzwiach usiłował zabrać w celu przywłaszczenia sejf z zawartością pieniędzy i innych wartościowych przedmiotów o nieustalonej wartości jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak możliwości otwarcia sejfu i zabrania go z mieszkania; przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XIV.w okresie co najmniej od 1 czerwca 2006 r. do 21 czerwca 2008 r. w W., ok. W., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym ustalonymi i nieustalonymi, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej określanej jako „(...)”, zajmującej się obrotem znacznymi ilościami środków odurzających, czerpaniem korzyści z nierządu, wymuszeniami rozbójniczymi, rozbojami, uprowadzeniami osób w celu uzyskania okupu, innymi przestępstwami p-ko mieniu z użyciem przemocy, przy czym grupa ta miała charakter zbrojny,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

13. H. W. o to, że:

XIX.w dniu 15 września 2007 r. w W. w ok. ul. (...) w samochodzie marki B. nr rej. (...) w ramach grupy przestępczej tzw. „(...)”, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu (...) kal. 9 mm nr (...) wraz z amunicją kal. 9 mm wz. (...) w ilości 12 sztuk,

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XX. w okresie co najmniej od 1 kwietnia 2006 r. do 30 czerwca 2007 r. w W., ok. B., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym ustalonymi i nieustalonymi,

w ramach grupy przestępczej tzw. „(...)”, ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, czerpał korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez bliżej nieustalone kobiety i tak:

-w okresie od 1 kwietnia 2006 r. do 30 czerwca 2006 r. otrzymywał od ustalonych osób po ok. 300 zł tygodniowo z prostytucji 3 nieustalonych kobiet zatrudnionych w agencji towarzyskiej na ul. (...) a następnie z prowadzonej przez nie przydrożnej prostytucji w ok. m. B.;

- w okresie od 1 kwietnia do 30 czerwca 2007 r. daty bliżej nieustalonej otrzymał wspólnie z innymi ustalonymi osobami jednorazowo 200 zł od N. K. określanego jako E. z T. z prostytucji nieustalonej kobiety o imieniu M. pochodzącej z ok. m. W. przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 204 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 k.k.

XXI. w okresie od 1 czerwca do 31 sierpnia 2006 r. daty bliżej nieustalonej na trasie W. - W., w ok. m. T. wspólnie z innymi ustalonymi osobami, w ramach grupy przestępczej tzw. „(...)”, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru udzielił pomocy P. P. (1) i drugiemu ustalonemu mężczyźnie w dokonaniu rozboju na dwóch nieustalonych kobietach narodowości bułgarskiej trudniących się przydrożną prostytucją w ten sposób, że przywiózł ich na miejsce zdarzenia samochodem marki A. i odebrał po dokonaniu przestępstwa, gdzie P. P. (1) i drugi mężczyzna przy użyciu przemocy poprzez uderzanie rękami po całym ciele i szarpaniu za ubranie zabrali w celu przywłaszczenia telefony komórkowe o nieustalonej wartości i pieniądze w kwocie ok. 500 zł; przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 10 maja 2016 r. sygn. akt XVIII K 318/11 orzekł:

I.  oskarżonego M. D. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym ustalił, że czynu tego oskarżony dopuścił się nieustalonego dnia nie wcześniej jednak niż w marcu i nie później niż w czerwcu 2007 roku, to jest uznał go za winnego występku z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011 roku) w zw. z art. 64 § 1 k.k., wymierzając mu, na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu obowiązującym do 9 grudnia 2011 roku), karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz - na podstawie art. 33 § 1 i 3 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do 8 czerwca 2010 roku) - 150 stawek dziennych grzywny, określając wysokość stawki dziennej na kwotę 30 złotych;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku) zawiesił warunkowo wykonanie orzeczonej wobec M. D. (1) kary na okres 5 lat próby;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu M. D. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 19 kwietnia do 1 lipca 2009 roku, uznając karę grzywny za wykonaną do wysokości 148 stawek dziennych;

IV.  na podstawie art. 45 kk orzekł wobec oskarżonego M. D. (1), środek karny w postaci przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przypisanego mu przestępstwa w wysokości 3.500,- złotych.

XI.oskarżoną M. M. (3), w ramach zarzuconego jej czynu, uznał za winną tego, że: w okresie od stycznia 2005 r. do 31 marca 2009 r. w W. przy ul. (...), prowadząc agencję towarzyską wspólnie z innymi osobami, w tym ustalonymi i nieustalonymi, ułatwiała B. O., K. Z. (1) i co najmniej 3 innym nieustalonym kobietom uprawianie prostytucji w ten sposób, że zapewniała im miejsce uprawiania prostytucji, ochronę, przechowywała pieniądze uzyskane z procederu, dostarczała im pożywienia oraz środki antykoncepcyjne, a także czerpała korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez łącznie co najmniej 5 ustalonych i nieustalonych kobiet, uzyskując z tego tytułu łącznie co najmniej 356000 zł, to jest uznał ją za winną występku z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to, na podstawie powołanego przepisu skazuje ją na karę 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz - na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. - 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

XII. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. zawiesił warunkowo wykonanie orzeczonej wobec M. M. (3) kary na okres 2 lat próby;

XIII.na podstawie art. 45 k.k. orzekł wobec oskarżonej M. M. (3) środek karny w postaci przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przypisanego jej przestępstwa w kwocie 178 000 złotych;

XXIX. oskarżonego M. R., w ramach czynu zarzuconego mu w punkcie XIII (XVI aktu oskarżenia) uznał za winnego tego, że: w bliżej nieustalonym dniu w okresie czerwca - lipca 2006 r. w W., wspólnie i w porozumieniu z dwiema innymi ustalonymi osobami, usiłował dokonać kradzieży z włamaniem sejfu z zawartością pieniędzy o nieustalonej wartości, znajdującego się w mieszkaniu przy ul. (...) nr (...), na szkodę R. D. (1), jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na użycie środka nie nadającego się do popełnienia czynu zabronionego tj. otwarcia sejfu i jego zaboru, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne i za to na podstawie art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 14§ 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz - na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. (w brzmieniu obowiązującym do 8 czerwca 2010 roku) - 150 stawek dziennych grzywny, określając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 złotych;

XXX. oskarżonego M. R. uniewinnił od popełnienia zarzuconego mu w punkcie XIV (XVII aktu oskarżenia) czynu;

XLI.oskarżonego H. W. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu w punkcie XIX (XXIII aktu oskarżenia) czynu, stanowiącego występek z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to, na podstawie powołanych przepisów, skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

XLII.na podstawie art. 44 § 6 k.k. orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci pistoletu wymienionego w wykazie dowodów rzeczowych na karcie 1337 pod pozycją nr 2;

XLIII. oskarżonego H. W. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu w punkcie XX (XXIV aktu oskarżenia) czynu, przy czym ustalił, że 300 złotych tygodniowo pobierał do końca sierpnia 2006 roku, to jest uznał oskarżonego za winnego popełnienia występku z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz - na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 kk. - 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych;

XLIV. na podstawie art. 45 k.k. orzekł wobec oskarżonego H. W. środek karny w postaci przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przypisanego mu przestępstwa w kwocie 7200 złotych;

XLV.oskarżonego H. W., w ramach czynu zarzuconego mu w punkcie XXI (XXV aktu oskarżenia), uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym dniu w okresie od 1 czerwca do 31 sierpnia 2006 roku, na trasie W. - W. w okolicach miejscowości T., działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw określanej jako „(...)”, w zamiarze, aby inne ustalone osoby, wspólnie i w porozumieniu, stosując groźbę bezprawną w postaci groźby użycia przemocy i popełnienia przestępstwa przeciwko zdrowiu zmuszały dwie nieustalone kobiety narodowości bułgarskiej trudniące się uprawianiem prostytucji, do przekazania osobom czerpiącym korzyści majątkowe z uprawianej przez nie prostytucji żądania opłacania się zorganizowanej grupie przestępczej określanej jako „(...)", ułatwił im popełnienie tego czynu, przywożąc ich na miejsce czynu i odbierając po dokonaniu przestępstwa, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne i za to na podstawie art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 191 §1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał oskarżonego, a na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 191 §1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

XLVI. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego H. W. jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności.

Apelacje od tego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych: M. D. (1), M. M. (3), M. R. i H. W..

Apelacja obrońcy oskarżonego M. D. (1) wnosi o:

1.zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do tego oskarżonego w całości - poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, lub o:

2.uchylenie zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego M. D. (1) w całości i przekazanie sprawy w tej części Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Zarzucając:

-naruszenie art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, poprzez przyjęcie, że oskarżony sprzedał osk. S. środki odurzające - wprowadzając je w ten sposób do obrotu,

-błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyrokowania i mających wpływ na treść wyroku - polegający na dokonaniu ustaleń co do winy oskarżonego jedynie na nietrafnie uznanych za wiarygodne wyjaśnieniach osk. S. oraz na całkowicie dowolnym uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień osk. D.,

-naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nierozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości, wynikających z materiału dowodowego, na korzyść oskarżonego,

-naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez wykroczenie poza granice swobodnej oceny dowodów przy analizie zeznań świadka K. M. (1) oraz wyjaśnień oskarżonych M. S. (2) i oskarżonego M. D. (1).

Apelacja obrońcy oskarżonej M. M. (3) zarzuca wyrokowi:

1.naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego M. S. (2), w zakresie w jakim dotyczyły one agencji towarzyskiej położonej przy ul. (...), i bezpodstawne uznanie, że rozpoznał on oskarżoną M. M. (3) oraz opisał jej aparycję w sposób zbieżny z rzeczywistością, podczas gdy sam oskarżony w toku przesłuchań w postępowaniu przygotowawczym składając wyjaśnienia nie rozpoznał oskarżonej M. M. (3) na żadnym z okazanych mu zdjęć jak również wskazał, że w agencji przy ul. (...) widział jedynie z tyłu sylwetkę kobiety, która była gruba, co wyjaśnił także przed sądem w dniu 3 stycznia 2015 r. twierdząc, że w jednej z agencji pracowała starsza i gruba kobieta, który to opis stoi w sprzeczności z wyglądem oskarżonej, albowiem jest ona osobą młodą i szczupłą;

2.naruszenie art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegające na dowolnej i jednostronnej, dokonanej z naruszeniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego ocenie materiału dowodowego, w postaci wyjaśnień oskarżonej M. M. (3), która wskazała, że w istocie prowadziła salon masażu, świadcząc w nim osobiście usługi o charakterze seksualnym i uznaniu tychże wyjaśnień za częściowo niewiarygodne, przy czym sąd w ogóle nie wskazał przyczyn, dla których nie obdarzył ich walorem wiarygodności, przy niewskazaniu jednocześnie w jakim zakresie zeznania te nie uzyskały waloru wiarygodności;

3.naruszenie art. 410 k.p.k. polegające na pominięciu wyjaśnień oskarżonej E. W., która wskazała, że oskarżona M. M. (3) nie brała udziału w prowadzeniu działalności gospodarczej, która była prowadzona jedynie przez oskarżoną W.;

4.naruszenie art. 4, 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegające na dowolnej i jednostronnej, dokonanej z naruszeniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego ocenie materiału dowodowego, z pominięciem dowodów korzystnych dla oskarżonej, a przejawiającej się w obdarzeniu wiarygodnością zeznań świadka B. O. z postępowania przygotowawczego, podczas gdy radykalna zmiana zeznań świadka w toku postępowania świadczy o jej niekonsekwencji i rzutuje na wiarygodność jej zeznań zarówno w toku postępowania przygotowawczego;

5.naruszenie art. 4, 7 k.p.k. polegającą na dowolnej i jednostronnej, dokonanej z naruszeniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego ocenie materiału dowodowego w postaci zeznań świadka K. Z. (1), która to ocena została dokonana w sposób wybiórczy i w oderwaniu od zeznań złożonych przed sądem, poprzez przyznanie pierwszeństwa zeznaniom złożonym w postępowaniu przygotowawczym, w którym składała zeznania obciążające oskarżoną M. M. (3), nie wskazując jednocześnie z jakiego powodu uznał za niewiarygodne zeznania złożone przez świadka przed sądem, ograniczając się do stwierdzenia, że brak racjonalnych przyczyn do odmiennej oceny powyższych zeznań;

6.naruszenie art. 4, 7 k.p.k. polegającą na dowolnej i jednostronnej, dokonanej z naruszeniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego ocenie materiału dowodowego, w tym w szczególności zeznań świadka K. Z. (1) i B. O., złożonych w postępowaniu przygotowawczym, przejawiającej się w uznaniu, że oskarżona M. M. (3) osiągnęła korzyść majątkową w kwocie 178.000 zł z popełnienia zarzucanego jej czynu zabronionego, poprzez nie wskazanie z dokładnie jakich faktów wynika tak znaczna kwota, poprzestając jedynie na stwierdzeniu że została wyliczona na podstawie zeznań świadków B. W. oraz K. Z. (1), nie biorąc w ogóle pod uwagę faktu, że kobiety te przed sądem twierdziły, że w ogóle nie dzieliły się zarobionymi pieniędzmi ze świadczonych usług seksualnych, jak również nie podając szczegółowego sposobu wyliczenia kwot przyjmując jedynie wartości szacunkowe,

a w konsekwencji powyższych uchybień na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia polegający na nietrafnym ustaleniu, że oskarżona M. M. (3) prowadząc salon masażu oraz świadcząc osobiście usługi seksualne faktycznie czerpała korzyści z uprawiania prostytucji przez inne osoby.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wnosi o zamianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu, ewentualnie, z ostrożności procesowej w przypadku utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy co do istoty sprawy, zmianę wyroku tj. pkt XII poprzez jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. R. zaskarża wyrok co do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie XXIX wyroku zarzucając:

I.na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 439 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 45 k.k. oraz w zw. z art. 39 k.k. Sądowi Okręgowemu zarzucam - niezależnie od granic przedmiotowych oraz podmiotowych niniejszego środka odwoławczego, niezależnie od granic podniesionych zarzutów oraz niezależnie od wpływu uchybień na treść wyroku - orzeczenie środka karnego nieznanego ustawie, a to w postaci środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przypisanego przestępstwa' wobec niektórych oskarżonych wymienionych poniżej w uzasadnieniu niniejszego środka odwoławczego,

II.na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 k.p.k. Sądowi Okręgowemu mogące mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny depozycji oskarżonych: P. P. (1) oraz M. S. (2), w zakresie w jakim obciążały one oskarżonego M. R. o dopuszczenie się przez tego ostatniego czynu przypisanego mu w punkcie XXIX komparycji wyroku (a zarzucanego w punkcie XVI aktu oskarżenia), jako nie mających potwierdzenia w pozostałym ujawnionym materiale dowodowym, w tym także poprzez brak rozważenia w całości zeznań świadków: J. D., K. D. (2), oraz A. S., w szczególności w zakresie w jakim zeznania w/w osób, poddawały w wątpliwość sprawstwo oskarżonego M. R. odnośnie czynu przypisanego mu w punkcie XXIX komparycji wyroku (a zarzucanego w punkcie XVI aktu oskarżenia),

III. na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 438 pkt 3 k.p.k. Sądowi Okręgowemu mogący mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, iż oskarżony M. R. usiłował dokonać kradzieży z włamaniem sejfu poprzez jego otwarcie i jego zabór albo usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do sejfu po uprzednim wyniesieniu sejfu z mieszkania i pokonaniem zamka(ów), w sytuacji gdy z ujawnionego materiału dowodowego nie wynika, iż taki fakt miał miejsce, a który to błąd doprowadził do przyjęcia wadliwej kwalifikacji prawnej przypisanego w punkcie XXIX komparycji wyroku czynu tj. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 2 k.k. zamiast art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 2 k.k.

IV. na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 k.p.k. Sądowi Okręgowemu mogące mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku naruszenie prawa procesowego tj. art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k., oraz art. 167 k.p.k. poprzez przedwczesne oddalenie wniosku obrońcy oskarżonego M. R. o przesłuchanie R. D. (1), w wyniku uznania niemożliwości przeprowadzenia tego dowodu, w sytuacji gdy z zeznań A. S. wynikał adres zamieszkania R. D. (1) w Australii, ewentualnie Sąd nie wystąpił z urzędu do Ambasady RP lub Konsulatu RP w Australii, celem potwierdzenia lub ustalenia miejsca zamieszkania R. D. (1) pod w/w adresem,

V. na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 438 pkt 4 k.p.k. Sądowi Okręgowemu rażącą niewspółmierność kary, w wyniku nieuwzględnienia wszystkich okoliczności korzystnych dla oskarżonego M. R., w tym pozytywnego wywiadu środowiskowego, a także zachowania się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa tzn. tego, iż przez 10 (dziesięć) lat od przypisanego mu w zaskarżonym wyroku czynu oskarżony nie został skazany za przestępstwo kradzieży, i w konsekwencji uznania iż oskarżony M. R. nie zasługuje na poddanie go próbie poprzez zawieszenie wykonania orzeczonej kary bezwzględnego pozbawienia wolności; dodatkowo obrona załącza dokumentację medyczną Żony oskarżonego M. R. oraz dokumentację wykazującą sytuację majątkową oskarżonego, a także orzeczenia innych sądów - wydane w 2016 roku - które poddają oskarżonego M. R. okresowi próby.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. skarżący mając na uwadze zarzut nr I wnosi o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie. Ewentualnie...

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. mając na uwadze zarzut nr II i zarzut nr IV, wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. R. od przypisanego mu w punkcie XXIX komparycji wyroku czynu, oraz zwolnienie go od kosztów sądowych za pierwszą instancję, ewentualnie o uchylenie w całości wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie. Ewentualnie...

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. (w przypadku oddalenia zarzutu nr II i nr IV) mając na uwadze zarzut nr III, wnosi o zmianę opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu M. R. w punkcie XXIX komparycji wyroku poprzez ustalenie, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa w warunkach nieudolnego usiłowania zwykłej kradzieży sejfu (z zawartością) tj. art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 2 k.k. ewentualnie o uchylenie w całości wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. (pod warunkiem oddalenia pozostałych zarzutów) mając na uwadze zarzut nr V, wnosi o zmianę orzeczonej, wobec oskarżonego M. R. kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, poprzez jej złagodzenie lub poprzez zawieszenie jej wykonania i poddanie oskarżonego okresowi próby na okres 4 lat, na podstawie art. 69 § 1 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. (na podstawie art. 4 § 1 k.k. w ich brzmieniu do dnia 30 czerwca 2015 r.).

W przypadku oddalenia w całości niniejszej apelacji, wnosi o zwolnienie oskarżonego M. R. z poniesienia kosztów sądowych za II instancję. 

Apelacja obrońcy oskarżonego H. W. zarzuca wyrokowi:

1)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia polegającą na:

a)naruszeniu art 2 § 2 k.p.k., art 4 k.p.k., art 5 § 2 k.p.k.. art 7 k.p.k. art 410 k.p.k., art 424 k.p.k. poprzez:

-naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów polegającą na dowolnej a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego, wyrażającej się w sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, wybiórczej, bezkrytycznej i jednoznacznie ukierunkowanej na poniesienie odpowiedzialności karnej przez oskarżonego analizie zgromadzonych dowodów, w tym stanowiska oskarżonego oraz zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonych, w szczególności M. S. (2) i P. P. (1), oraz wyciągnięcie z nich błędnych i nieuprawnionych wniosków co do okoliczności związanych z zarzutami przedstawionymi oskarżonemu zawartych w uzasadnieniu wyroku, a które to naruszenie mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, przy czym inne dowody nie stanowiły potwierdzenia okoliczności przedstawianych przez ww. oskarżonych,

-art 424 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób ogólnikowy, lakoniczny, uniemożliwiający analizę toku myślowego prowadzącego do kluczowych dla oskarżonego wniosków, bez precyzyjnego wskazania jakie okoliczności za pomocą jakich dowodów ustalił, z całkowitym pominięciem dowodów istotnych dla oskarżonego oraz bez uzasadnienia dlaczego jednym zeznaniom Sąd dal wiarę, a innym odmówił nadania przymiotu wiarygodności, w szczególności dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, korzystnych dla oskarżonego, brak wskazania jakie fakty Sąd uznał za udowodnione lub nie udowodnione, i na jakich w tej mierze oparł się dowodach,

-przekroczeniu przez Sąd zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu dowolnej oceny poprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnień M. S. (2) P. P. i dokonania w oparciu o nie istotnych ustaleń co do osoby oskarżonego podczas, gdy prawidłowa ocena tych dowodów prowadzona przy uwzględnieniu obowiązujących kryteriów oceny dowodów z pomówienia powinna prowadzić do negatywnej weryfikacji ich wartości dowodowej jako że są niewiarygodne, niespójne, niejednolite i niekonsekwentne, a ponadto zostały złożone przez osoby oczywiście zainteresowane pomówieniem oskarżonego, nie korespondują z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie i stoją w sprzeczności z zeznaniami innych świadków np. świadka Z. C., J. B., M. K., R. P. (2),

-uwzględnieniu w uzasadnieniu wyroku jedynie tych okoliczności, które przemawiają na niekorzyść oskarżonego oraz rozstrzygnięciu istniejących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

-nie przyjęciu za podstawę wyroku całokształtu okoliczności ujawnionych w trakcie rozprawy głównej oraz nie odniesienie się w uzasadnieniu wyroku do całości materiału dowodowego , oparcie wyroku na części dowodów z pominięciem istotnych dowodów i dokonanie oceny materiału dowodowego z całkowitym pominięciem dowodów korzystnych dla oskarżonego w sposób dowolny, według jednego, z góry przyjętego i wykraczającego poza granice swobodnego i uwzględniającego zasady prawidłowego rozumowania schematu,

-dowolną a nie swobodą ocenę wyjaśnień oskarżonego poprzez bezzasadną odmową przypisania waloru prawdziwości wyjaśnieniom w których nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożonych na rozprawie głównej a także poprzez uznanie iż posiadana bez zezwolenia broń posiadana była w ramach tzw. grupy (...) oraz niewłaściwą interpretacją wyjaśnień oskarżonego, co poskutkowało błędnym ustaleniem stanu faktycznego przyjętego za podstawę orzeczenia i nieuprawnionymi konstatacjami zawartymi w uzasadnieniu orzeczenia,

-naruszenie art 5 § 2 i 7 k.p.k. polegająca na uznaniu iż wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, w tym w szczególności w aspekcie działania zorganizowanej grupie przestępczej tzw. (...) i posiadania w ramach tej grupy broni bez zezwolenia, udziału w procederze czerpania korzyści z prostytucji i udziału w zdarzeniu opisanym w XLV wyroku podczas gdy istniejące wątpliwości w materiale dowodowym, w tym w szczególności wyjaśnieniach M. S. i P. P. i innych dowodach nie dają podstaw do takich wniosków w szczególności wobec faktu Sąd I instancji w uzasadnieniu sam kwestionował wartość dowodową ich wyjaśnień,

-dowolną i sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia ocenę materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków i opinii z zakresu badania broni i amunicji poprzez przyjęcie iż dowodzą one posiadania przez oskarżonego tejże broni w ramach udziału w tzw. grupie (...) i pozostałych dowodów w zakresie winy oskarżonego w popełnieniu zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów;

b)art. 6 k.p.k. poprzez naruszenie prawa do obrony oskarżonego z uwagi na okoliczność, że wobec odmowy oskarżonych, tzw. „małych świadków koronnych” odpowiedzi na pytania za wyjątkiem pytań Sądu i własnych obrońców, oskarżony nie miał możliwości weryfikowania ich wyjaśnień i dowodzenia twierdzeń przeciwnych a także oceny ich zdolności postrzegania i zapamiętywania:

c)art 167 k.p.k. w zw. z art 366 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie postępowania dowodowego w sposób wyczerpujący i rzetelny a pobieżny i ogólnikowy, nie dążąc do kompleksowego i dogłębnego ustalania okoliczności istotnych dla oskarżonego, w tym w zakresie wyjaśnienia okoliczności rzutujących na winę oskarżonego a opierających się na wyjaśnieniach „małych świadków koronnych”;

d)a także rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności co do czynu XLI m.in przez nienależyte uwzględnienie dyrektyw wymiaru kary i okoliczności łagodzących między innymi takich jak okres jaki minął od popełnienia czynu oraz późniejsze zachowanie oskarżonego i nie uwzględnienia postawy oskarżonego i warunków i właściwości osobistych oskarżonego.

e)obrazę art. 624 § 1 k.p.k. poprzez brak zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych, pomimo, że oskarżony od dłuższego czasu przebywa w zakładzie karnym, nie ma dochodów i nie ma możliwości poniesienia kosztów postępowania w najmniejszym nawet wymiarze

a w konsekwencji powyższego

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na:

-błędnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w wyroku w pkt. XLIII i XLV podczas gdy przeprowadzona w sposób prawidłowy wszechstronna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, prowadzi do odmiennego wniosku,

-błędnym przyjęciu, co do czynu wskazanego w pkt. XLI zaskarżonego wyroku, iż czynu dopuścił się działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej tzw. „(...)” i w związku z tym można mu przypisać kwalifikacje z 65 § 1 k.k. podczas gdy nie pozwala na to materiał dowodowy sprawy.

Podnosząc powyższe zarzuty apelujący wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1.co do punktu XLI - wyeliminowanie z jego opisu, że oskarżony czynu tego dopuścił się działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej tzw. „(...)”, a z kwalifikacji prawnej czynu art. 65 § 1 k.k. oraz o złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary za ten czyn;

2.w pozostałym zakresie o uniewinnienie oskarżonego od wszystkich pozostałych czynów;

3.o zwolnienie oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych na niego przypadających w części skazującej.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

W pierwszej kolejności w odniesieniu do wszystkich apelacji obrońców oskarżonych należy podnieść, że instytucja przewidziana w art. 60 § 3 kk ze swej istoty ma zastosowanie wobec sprawcy współdziałającego z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa. Podjęcie w tym zakresie decyzji co do skorzystania z tej instytucji prawa karnego przez podejrzanego i ujawnienie informacji dotyczących okoliczności przestępstw i osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa nie jest okolicznością, która automatycznie miałaby przesądzać o niewiarygodności jego relacji. Nie można też podzielić stanowiska skarżących, iż dowody tego rodzaju podlegają prawnej dyskwalifikacji tylko dlatego, że brak jest ich potwierdzenia innym dowodem (dowodami) i to odnośnie każdego niekorzystnego dla pomawianego współoskarżonego twierdzenia. Dowód tego rodzaju podlega, tak jak każdy inny, ocenie w ramach art. 7 kpk, a ocena ta dokonywana jest zarówno z uwzględnieniem jego treści i wymowy, jak i w sposób kompleksowy mając na uwadze całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego. Nie można uznać, iż wobec tego rodzaju dowodów winien istnieć założony z góry nakaz nieufności skoro podejrzani (później oskarżeni) wyjaśnienia składają w określonej sytuacji procesowej, chociaż należy zgodzić się ze skarżącymi, iż dowody te podlegać winny skrupulatnej analizie, aby wnioski z niej wyprowadzone spełniały warunek art. 2 § 2 kpk.

Wiarygodności dowodów z wyjaśnień podejrzanych nie podważa fakt, że decyzja w zakresie współpracy z organami ścigania nie została podjęta w czasie pierwszego przesłuchania. Warto zauważyć, że nie są to decyzje nieprzemyślane, podjęte pod wpływem impulsu i nie są łatwe dla tych osób z racji różnego rodzaju przestępczych, ale i emocjonalnych, powiązań, jak też ze względu na ostracyzm środowiska, w którym dotychczas przebywali, skutkujący nawet zagrożeniem życia. Są to decyzje podejmowane świadomie, tym bardziej, że wiążą się z określonym ustawowo zobowiązaniem podejrzanego i tylko jego właściwe wykonanie pozwala na zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary, przy czym nie chodzi o złożenie jakichkolwiek wyjaśnień, ale wyjaśnień prawdziwych dotyczących istotnych okoliczności przestępstwa i jego sprawców.

Wszystkie te okoliczności Sąd Okręgowy, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, miał na uwadze przy analizie i ocenie wyjaśnień oskarżonych (obecnie skazanych) M. S. (2) i P. P. (1). Obaj oskarżeni swoimi wyjaśnieniami dostarczyli dowodów przede wszystkim wskazujących na popełnienie przez siebie szeregu przestępstw, odnośnie których musieli podać osoby z nimi współdziałające, opisać ich role i okoliczności popełnionych przestępstw. Nie jest to przerzucenie odpowiedzialności za własne czyny na te osoby, czy minimalizowanie swojej winy, ale wypełnianie przyjętego na siebie zobowiązania. Ich postawa i relacje były konsekwentne, a niektóre z nich znajdowały potwierdzenie w innych dowodach tworząc z nimi spójną całość.

Sąd odwoławczy nie kwestionuje, iż odnośnie niektórych czynów zarzucanych oskarżonym Sąd dysponował jedynie dowodem z wyjaśnień jednego oskarżonego. Nie oznacza to jednak, że tylko z tego powodu dowód ten powinien zostać zdyskredytowany i to w sytuacji, gdy żadna z apelacji nie wykazała, aby pomówienia były wynikiem fałszywego obciążenia oskarżonych, bądź motywowane chęcią przerzucenia własnej odpowiedzialności na inne osoby. Należy podzielić stanowisko Sądu Okręgowego, że wyjaśnienia M. S. (2) i P. P. (1) co do istoty opisywanych przez nich czynów sa jednoznaczne i konsekwentne. Relacjonowali oni to co pamiętali, w przeciwnym wypadku zaznaczali swoją niepamięć, wątpliwości i brak pewności co do pewnych faktów. Nie ujawniono okoliczności, a i takich okoliczności, nie wskazują skarżący, aby świadkowie ci we własnym procesowym interesie przedstawili zeznania niezgodne z rzeczywistością. Jeżeli w ich relacjach występują nieścisłości czy rozbieżności to dotyczą one ubocznych okoliczności, które nie podważają wiarygodności ich zeznań.

Podkreślić trzeba, że M. S. (2), P. P. (1) opisują zdarzenia sprzed wielu laty, dlatego w pewnych zakresach, np. co do czasokresu popełnianych przestępstw nie są zbyt precyzyjni. Nie można jednak czynić z tego zarzutu, bowiem jest to naturalna konsekwencja upływu czasu, a szczególnie przy wielości dokonywanych przestępstw, co do których nie prowadzili ewidencji.

Sąd Okręgowy nie powziął wątpliwości co do omawianych dowodów z wyjaśnień odnośnie ich wiarygodności, a żadna z apelacji nie wykazała, aby ocena to była niezgodna z treścią tych dowodów, wiedzą i doświadczeniem życiowym, aby cechowała ją nielogiczność czy wewnętrzna sprzeczność. Dlatego nie można uznać, aby apelacje wykazały zasadność stawianego zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 7 kpk. Brak też jest podstaw do uznania aby doszło do obrazy art. 5 § 2 kpk, skoro Sąd ten nie powziął wątpliwości odnośnie przypisanych oskarżonym przestępstw, a tym samym nie mógł dokonać ich rozstrzygnięcia na niekorzyść oskarżonych.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego M. D. (1)

Lektura uzasadnienia apelacji w pełni uprawnia do stwierdzenia, iż skarżący nie przedstawia argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć ustalenia Sądu Okręgowego stanowiące podstawę zaskarżonego wyroku. Sąd ten, jak wynika z motywów pisemnych wyroku za jego podstawę przyjął ujawnione, odnośnie stawianego oskarżonemu M. D. (1) zarzutu, dowody, które rozważył i poddał ocenie, a swoje stanowisko przekonująco umotywował.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku jednoznacznie wskazuje, iż Sąd I instancji przedmiotem swoich rozważań uczynił nie tylko wyjaśnienia oskarżonego M. S. (2), ale też wyjaśnienia oskarżonego M. D. (1). Sąd uznał, iż wyjaśnienia oskarżonego M. D. (2) są niekonsekwentne, wewnętrznie sprzeczne i to stanowisko znajduje potwierdzenie w treści tych wyjaśnień składanych na różnych etapach postępowania. Oskarżony nie kwestionował, że miał kontakt z M. S. (2), natomiast inaczej określał swoją rolę twierdząc, iż nie był sprzedającym 50 g heroiny, ale osobą przewożącą paczkę na zlecenie M. S. (2). Odnośnie tej paczki to wyjaśniał, że „domyślał się” że są w niej narkotyki, by następnie w kolejnych wyjaśnieniach temu zaprzeczyć, a w międzyczasie złożyć wniosek o poddanie się karze i to, jak się okazało surowszej niż orzeczona w zaskarżonym wyroku (k 4113).

Odmienne wyjaśnienia co do roli oskarżonego M. D. (1) złożył M. S. (2), które z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zostały uznane za wiarygodne. Niezaprzeczalnym faktem jest, że obaj mężczyźni mieli ze sobą kontakt odnośnie narkotyków będących przedmiotem czynu przypisanego oskarżonemu zaskarżonym wyrokiem. M. S. (2) konsekwentnie twierdził, również w czasie konfrontacji z oskarżonym M. D. (1), że nabył od niego 50 g heroiny w celu dalszej odsprzedaży. Opisał okoliczności poznania M. D. (1) i zawarcia transakcji narkotykowej, przy czym co należy podkreślić po raz pierwszy uczynił to w sytuacji gdy wskazywał osoby na podstawie zabezpieczonych u niego numerów telefonów (k 290). Swoją relację konsekwentnie podtrzymywał i bez żadnych wątpliwości wskazywał osobę o nazwisku bądź pseudonimie (...) jako osobę, od której nabył 50 g heroiny płacąc 3500 zł. Sąd Okręgowy słusznie uznał, iż świadek K. M. (2) potwierdził fakt znajomości obu oskarżonych, bo to wynika z jego zeznań, zaprzeczając, aby to on poznał obu mężczyzn ułatwiając tym samym kontakt odnośnie zakupu heroiny. Sąd Okręgowy samej tej ostatniej okoliczności nie rozważał, ale z uzasadnienia wynika, iż nadał jej waloru wiarygodności, skoro dał wiarę wyjaśnieniom M. S. (2), z którymi te zeznania w tym zakresie pozostają w sprzeczności.

Jeżeli chodzi o argument apelacji dotyczący kwoty 500 zł, którą według oskarżonego M. D. (1) miał on otrzymać od M. S. (2) za przewiezienie paczki, to należy podnieść, iż z fragmentu uzasadnienia zaskarżonego wyroku odnoszącego się do tej okoliczności (str. 30 uzas.). nie wynika ustalenie jakiego dopatruje się skarżący. Jest to odniesienie się do wyjaśnień M. S. (2) uczynione w niezbyt fortunnej i zrozumiałej formie, a chodzi o to, iż oskarżony ten podsumował wyjaśnienia M. D. (1) co do tej kwoty twierdzeniem, iż na tej transakcji on sam zarobił 500 zł, a więc zapłata za „przewóz paczki” za tę właśnie kwotę pozbawiała by go zysku (k 2815), co właśnie zdaniem Sądu I instancji też świadczy o niewiarygodności wyjaśnień M. D. (1).

Dodatkowo warto podnieść, że dla odpowiedzialności karnej M. S. (2) obojętnym jest to czy nabył heroinę od M. D. (1), czy przekazał heroinę M. D. (1), aby ten zawiózł ją w określone miejsce. Nie miał on żadnych powodów, aby inaczej przedstawić okoliczności tej transakcji i aby fałszywie pomówić oskarżonego M. D. (1) o działanie, które niewątpliwie stanowi przestępstwo, czego M. S. (2) miał świadomość. Obaj oskarżeni znali się krótko, nie mieli żadnych nieporozumień, konfliktów, a osoba oskarżonego M. D. (2), co jeszcze raz należy podnieść, została wskazana w wyniku odczytu numerów telefonów. M. S. (2), jak słusznie uznał Sąd Okręgowy, nie miał żadnych wątpliwości co do podawanych przez siebie faktów, potwierdził je również w konfrontacji z oskarżonym M. D. (1), a to że ten oskarżony nie przyznaje się do dokonania zarzucanego czynu nie oznacza, że Sąd Okręgowy uchybił zasadzie wyrażonej w art. 7 kpk przy ocenie dowodów i że w konsekwencji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku. Dlatego też prawidłowe są ustalenia Sądu Okręgowego co do winy oskarżonego M. D. (1), kwalifikacji prawnej przypisanego czynu z art. 56 ust. 3 w zw. z ust. 1 tego przepisu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r., a nadto brak też jest podstaw, aby uznać, iż orzeczona wobec oskarżonego kara nosi cechy rażącej niewspółmierności w sensie surowości.

Poza zarzutami apelacji wyrok wymagał korekty jedynie w zakresie uzupełnienia o art. 4 § 1 kk podstawy prawnej skazania oskarżonego M. D. (1) oraz wymiaru kary pozbawienia wolności i grzywny, a nadto podstawy prawnej orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności. Należało też właściwe określić podstawę prawną orzeczenia w postaci środka karnego przepadku korzyści, którą stanowi art. 45 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. w związku z treścią art. 4 § 1 kk.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonej M. M. (3)

Nie można podzielić stanowiska apelacji jakoby Sąd Okręgowy dopuścił się obrazy wskazanych przepisów postępowania, a w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku mającego wpływ na jego treść.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku (str.13) wynika, iż ustalenia faktyczne stanowiące podstawę zaskarżonego wyroku zostały przez Sąd Okręgowy dokonane na podstawie całokształtu dowodów zgromadzonych w zakresie czynu zarzucanego oskarżonej M. M. (3). Faktem jest, że uzasadnienie to nie należy do wzorcowych, niemniej jednak wynika z niego jakie dowody i dlaczego stanowiły podstawę ustaleń, a uchybienie w tym zakresie pozostaje bez wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Skoro Sąd I instancji uznał za wiarygodne zeznania B. W. (dawniej O.) i K. Z. (2) złożonych w toku postępowania przygotowawczego to oczywistym jest, że rażąco sprzeczne z nimi wyjaśnienia oskarżonej M. M. (3) i obecnie skazanej jej matki E. W. takiego waloru dla Sądu mieć nie mogły (str. 22, 32-34 uzas). Ponieważ skarżący odwołuje się do wyjaśnień E. W. w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej to przypomnieć trzeba, że działalność gospodarcza w postaci Centrum (...) w W. przy ul. (...) prowadzona była zgodnie z urzędową ewidencją przez właścicielkę w osobie oskarżonej M. M. (3). Natomiast faktycznie w tym miejscu znajdowała się agencja towarzyska. Z wyjaśnień skazanej wynika, że pod tym adresem jest mieszkanie jej córki, „tam jest agencja towarzyska” i w tym lokalu skazana „świadczyła usługi” seksualne (k 4347). również M. M. (3) twierdziła, że ona osobiście tego rodzaju usługi świadczyła (k 3494).

Jeżeli chodzi o zarzut apelacji odnoszący się do wyjaśnień M. S. (2) to stwierdzić trzeba, że jest on całkowicie pozbawiony zasadności. Sąd Okręgowy, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie uznał, że M. S. (2) rozpoznał M. M. (3), a jedynie, że opisał „właścicielkę” w sposób zbieżny z rzeczywistością, przy czym w uzasadnieniu nie zostało dookreślone, a co jednoznacznie wynika z jego wyjaśnień że jako „właścicielkę” M. S. (2) wskazano kobietę o określonej charakterystycznej ze względu na tuszę aparycji, i taką kobietę widział w tej agencji. Słusznie podnosi obrońca, że nie była to oskarżona, ale niewątpliwie zasadne jest „przypuszczenie” skarżącego, iż była to skazana E. W.. M. S. (2) jeden raz z ustaloną osobą poszedł tam po „opłatę za ochronę” i od tej osoby usłyszał, że kobieta ta jest właścicielką. To była jedyna wiedza jaką miał M. S. (2) w zakresie przedmiotowego czynu, co oznacza, iż był to dowód jedynie wspierający ustalenia, iż pod ww. adresem prowadzona była agencja towarzyska (k 1018, 3352).

Głównymi dowodami, które stanowią o treści zaskarżonego wyroku, co wynika z jego uzasadnienia, są zeznania kobiet, które w tej agencji świadczyły usługi seksualne, tj. zeznania B. W. (dawniej O.) i K. Z. (2) złożone w toku postępowania przygotowawczego. Kobiety te zeznawały także na rozprawie co dla Sądu I instancji było oczywiste, tak jak i to, że wówczas złożyły zeznania różniące się z poprzednimi. Szczególnie rażąca sprzeczności widoczna jest w relacjach K. Z. (2), która w swoich zeznaniach na rozprawie zaprzeczała nawet oczywistemu – jak się okazało po zbadaniu jej pisma przez biegłego – faktowi, a mianowicie, że w protokole z przesłuchania jej w śledztwie nie figuruje jej podpis oraz nie ona złożyła oświadczenie o zapoznaniu się z treścią zaprotokołowanych jej zeznań. Te okoliczności zostały poddane rozważaniom i nie można uznać, aby Sąd Okręgowy procedował z pominięciem zeznań złożonych przez ww. świadków na rozprawie. To, że nie uznał, aby te relacje były wiarygodne nie oznacza, że uchybił przepisowi art. 410 kpk czy art. 7 kpk, skoro swoje stanowisko umotywował, a apelacja nie powołała argumentów potwierdzających skutecznie postawione zarzuty. Sąd wykazał jakie względy zadecydowały o nadaniu waloru wiarygodności zeznaniom złożonym przez ww. świadków w postępowaniu przygotowawczym i nie można uznać, aby Sąd nadał tym zeznaniom „prymat” i to w sposób arbitralny. Należy zgodzić się ze stanowiskiem Sądu I instancji, iż zeznania obu kobiet złożone w śledztwie są jednoznaczne, logiczne i wzajemnie ze sobą korespondujące. Wynika z nich w sposób jednoznaczny rzeczywisty charakter działalności jaki prowadzony był przez oskarżoną M. M. (3) i jej matkę E. W. w lokalu przy ul. (...), jaką rolę pełniły obie te kobiety, jak też w jakim celu i charakterze „zatrudnione” były w tej agencji towarzyskiej m.in. B. W. i K. Z. (2). Nie miały one żadnego interesu, aby pomówić M. M. (3) o nieprawdziwe działania, a także relacjonować swoją działalność w zakresie uprawiania nierządu, gdyby to nie odpowiadało rzeczywistym faktom, tym bardziej, że ich zeznania z rozprawy świadczą o tym, iż był to trudny okres w ich życiu i nie jest dla nich chlubna przeszłość.

B. W. i K. Z. (2) w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości podały też kwoty pieniężne stanowiące ich zarobek jak i kwoty, które z uprawiania przez nie nierządu otrzymywała M. M. (3). Są to fakty oczywiste dla świadków, bowiem to właśnie one najlepiej wiedziały ile pieniędzy zarabiały miesięcznie, ile pieniędzy zatrzymywała prowadząca agencję i nie jest to okoliczność marginalna, która zaciera się w pamięci.

Sąd I instancji, wbrew twierdzeniu apelacji, wykazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 34) co stanowiło podstawę wyliczenia wysokości korzyści majątkowej jaką osiągnęła oskarżona M. M. (3) z uprawiania nierządu przez B. W. i K. Z. (2). Wyliczenia w tym zakresie, których dokonuje skarżący są jedynie jego własną wersją, która przy jednoznacznych i wzajemni korespondujących twierdzeniach ww. świadków nie może stanowić o zasadności zarzutu apelacji .

Reasumując – apelacja nie wykazała by ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy była niezgodna z faktami, regułami prawidłowego rozumowania, ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a i takich też argumentów nie znalazł Sąd odwoławczy. Dlatego też należy uznać, iż stanowisko Sądu I instancji nie zostało skutecznie zakwestionowane i w pełni pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. W konsekwencji brak jest podstaw do uznania ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku za wadliwe. Prawidłowe są więc ustalenia również w zakresie winy oskarżonej M. M. (3), jak i kwalifikacji prawnej przypisanego jej czynu z zastosowaniem art. 4 § 1 kk. Sąd odwoławczy nie znalazł również podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o karze, bowiem uwzględnia ona okoliczności mające wpływ na jej wymiar i nie nosi cech rażącej niewspółmierności w sensie surowości.

Zaskarżony wyrok wymagał, poza zarzutami apelacji, jedynie korekty poprzez sprecyzowanie: daty obowiązywania zastosowanej ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, podstawy prawnej wymiaru kary, uzupełnienia o art. 4 § 1 kk podstawy prawnej orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności oraz określenia iż zastosowano przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. Ponadto należało właściwie wskazać podstawę prawną orzeczenia o środku karnym, tj. art. 45 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. w związku z zastosowaniem art. 4 § 1 kk. w pozostałym zakresie z przyczyn wyżej omówionych zaskarżony wyrok podlegał utrzymaniu w mocy.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego M. R.

Jeżeli chodzi o zarzut apelacji odnoszący się do bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 5 kpk to nie może on dotyczyć oskarżonego M. R., bowiem Sąd Okręgowy wobec tego oskarżonego nie orzekł przepadku korzyści majątkowej na podstawie z art. 45 § 1 kk. Dlatego uwzględniając treść art. 425 § 3 kpk nie prowadzono w tym zakresie rozważań.

Odnośnie pozostałych zarzutów i argumentów apelacji należy stwierdzić, że są one niezasadne. Sąd Okręgowy, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, rozważył dowody zgromadzone odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu M. R. i brak jest podstaw, aby uznać, iż uchybił przepisowi art. 410 kpk. Dowody te poddał analizie oraz ocenie, co do której apelacja nie wykazała, aby nastąpiła z naruszeniem zasady art. 7 kpk.

Dla Sądu Okręgowego oczywistym było, iż oskarżony M. R. nie przyznał się do dokonania zarzucanego czynu, a jego wyjaśnienia pozostawały w rażącej sprzeczności z wyjaśnieniami współoskarżonego (obecnie skazanego) P. P. (1). Dlatego też wyjaśnienia oskarżonych stały się przedmiotem analizy Sądu I instancji tak co do ich treści jak i w korelacji ze wskazanymi dowodami. Analizie i ocenie, wbrew twierdzeniu skarżącego, zostały poddane zeznania świadków A. S., K. D. (2) i J. D., a także wyjaśnienia obecnie skazanego M. S. (2) (str.34-36.uzas.).

Bezspornym w sprawie jest, że przebieg inkryminowanego czynu wynika jedynie z wyjaśnień P. P. (1), który był współsprawcą tego przestępstwa. W sytuacji gdy pozostałe osoby wskazane jako współsprawcy nie przyznają się do dokonania tego przestępstwa rolą sądu orzekającego jest wnikliwe rozważenie ich depozycji, bowiem tylko wówczas możliwe jest ustalenie wiarygodności konkretnej osoby. Z tego obowiązku Sąd I instancji wywiązał się i wykazał jakie względy zadecydowały o uznaniu za wiarygodne wyjaśnień P. P. (1). Należy podzielić stanowisko Sądu Okręgowego, że wyjaśnienia te są szczegółowe, konsekwentne i spójne. Przekonuje o tym lektura wyjaśnień złożonych przez tego oskarżonego, który w żadnym stopniu nie umniejsza swojej roli, nie przerzuca odpowiedzialności na pomawiane osoby, a jego relacja szczegółowa i logiczna obejmuje całokształt przebiegu tego zdarzenia wraz ze wskazaniem w czasie wizji jego miejsca. Nie wykazano, aby P. P. (1) miał jakikolwiek interes w pomówieniu oskarżonego M. R. o dokonanie przedmiotowego przestępstwa, nie wykazano także okoliczności, które mogłyby podważyć wiarygodność jego relacji. Podkreślić trzeba, że do momentu złożenia przez niego wyjaśnień organy ścigania nie posiadały informacji o zdarzeniu, które zakończyło się na etapie usiłowania. Gdyby P. P. (1) nie uczestniczył w tym zdarzeniu nie wiedziałby, że w konkretnym mieszkaniu przy ul. (...) w W. znajdował się sejf, że właściciel R. D. (1) grywał w kasynie, że chodziło o dolary australijskie, a bezspornym jest, że w przeszłości mieszkał on w Australii. Okoliczności te potwierdzone zostały jednoznacznie zeznaniami b. żony R. D. (1) A. S., kolejnej właścicielki tego mieszkania K. D. (2), a także świadka J. D.. Fakt, że K. D. (2) kupując mieszkanie nie uzyskała od R. D. (1) informacji, że w jego mieszkaniu było przedmiotowe zdarzenie nie jest argumentem, który podważałby ustalenia Sądu I instancji. Również zeznania A. S., że pokrzywdzony pieniądze przechowywał w banku nie przeczą przekazanej sprawcy informacji, iż w sejfie pokrzywdzony przechowywał znaczną kwotę dolarów australijskich, tym bardziej, że nie wiedziała ona czy w sejfie były przechowywane pieniądze (k 6648). Nie można uznać też, aby pozostawały w sprzeczności z tymi zeznaniami, a także z zeznaniami K. D. (2), informacje podane przez P. P. (1) odnośnie rozmiarów sejfu. Sąd Okręgowy tę okoliczność rozważał wskazując, że A. S. podała, iż sejf był o wymiarach 50 × 50 cm, a K. D. (2), że był wielkości kuchenki mikrofalowej. Według wyjaśnień P. P. (1) złożonych w śledztwie sejf był sześcianem o bokach 50 cm (k 3303). Po kilku latach od zdarzenia, tj. na rozprawie rzeczywiście P. P. (1) podał inne wymiary sejfu, mianowicie 1m × 1m, co ze względu na upływ czasu od zdarzenia nie może przesądzać o zasadności zarzutu apelacji. Taka też konkluzja odnosi się do argumentu w zakresie śladów na podłodze, które zdaniem skarżącego nie tylko powinny pozostać po przesuwaniu sejfu przez sprawców, ale powinny być zauważone przez nową właścicielkę mieszkania K. D. (2). Jest to jedynie niepotwierdzona hipoteza autora apelacji, a szczególnie jeśli zważy się na wyjaśnienia P. P. (1) w tym zakresie, że sejf sprawcy „suwali po podłodze” (k 3003), „ślizgał się po podłodze” (k 6942) i w związku z tym nie mogli go podnieść, chociaż rozważali różne warianty wyniesienia go z tego mieszkania. Rozważania autora apelacji co do możliwości wyniesienia sejfu z mieszkania są jedynie jego własnymi przypuszczeniami, tym samym nie mogą stanowić argumentu potwierdzającego zasadność apelacji. Podobnie należy ocenić argumenty apelacji dotyczące działań P. P. (1) „bez zezwolenia i konsultacji z kierownictwem grupy (...)”. To, że skarżący „nie wyobraża sobie” takiej sytuacji nie oznacza, że nie dochodzi do popełniania przestępstw przez członków grup przestępczych poza poleceniami osób kierujących grupą, nawet „lojalnych członków grupy”, co wynika z doświadczenia płynącego ze spraw sądowych. Trudno też uznać za racjonalny, a tym samym zasadny, argument skarżącego, iż z materiału dowodnego nie wynika, aby zamiarem sprawców po wyniesieniu sejfu z mieszkania był zabór jego zawartości. Oskarżony M. R. i pozostali sprawcy nie byli, jak wynika z wyjaśnień P. P. (1), kolekcjonerami sejfów, a jedynie przedmiotem zainteresowania była „gruba forsa” (k 2870), jaka miała znajdować się w tym sejfie, a aby się do niej dostać, należało pokonać zabezpieczenie.

Powyższe wskazuje, iż argumenty apelacji zmierzające do podważenia ustaleń Sądu Okręgowego co do zaistnienia i przebiegu przedmiotowego zdarzenia okazały się w sposób zdecydowany chybione. Również niezasadne są argumenty dotyczące ustaleń tegoż Sądu w zakresie sprawstwa oskarżonego M. R.. W tym zakresie autor apelacji także nie wskazuje okoliczności, które mogłyby podważyć wyjaśnienia P. P. (1), który w sposób, jak słusznie uznał Sąd I instancji, jednoznaczny i konsekwentny wskazywał na oskarżonego M. R. jako osobę, która wezwała go telefonicznie do pomocy w wyniesieniu sejfu z mieszkania R. D. (1), ponieważ wcześniej nie umiał go otworzyć celem dokonania kradzieży znacznej sumy pieniężnej..

Jeżeli chodzi o podnoszoną w apelacji krótkotrwałą – tuż przez zdarzeniem – znajomość P. P. (1) z oskarżonym to stwierdzić trzeba, że z wyjaśnień P. P. (1) wynika, iż znajomość ta była wcześniejsza, wiedział on jakiego rodzaju przestępstw dokonywał oskarżony. Jak dalej wyjaśnił P. P. (1) po wyjściu z zakładu karnego spotkał oskarżonego, mieli wzajemnie swoje numery telefonów i oskarżony zatelefonował do niego o pomoc, gdy był w mieszkaniu R. D. (1) i nie umiał otworzyć sejfu (k 2870). P. P. (1) zadzwonił do J. B. (ps.(...)) i obaj wraz z oskarżonym podjęli działania celem wyniesienia sejfu z mieszkania. Można też zauważyć, iż z doświadczenia wynikającego ze spraw sądowych wynika, iż dla wspólnego dokonania przestępstwa wystarczającą „rekomendacją” jest np. dotychczasowa karalność i nie jest konieczna dobra wzajemna znajomość, utrzymywanie kontaktów towarzyskich, jak też znajomość personaliów. P. P. (1) określał oskarżonego jedynie pseudonimem (...), czego oskarżony nie kwestionuje, a to, że na okazanym zdjęciu z przyczyn wskazanych wskazał zdjęcie M. R. jako osoby podobnej do (...) nie może przy całokształcie jego wyjaśnień stanowić uzasadnienie dla zastosowania art. 5 § 2 kpk.

Jeżeli chodzi o kwestionowaną w apelacji ocenę wyjaśnień M. S. (2) odnośnie oskarżonego M. R. to podnieść trzeba, że nie były to wyjaśnienia, którym Sąd I instancji nadał decydujące znaczenie. M. S. (2) nie dokonywał przestępstw z oskarżonym i co do jego działalności przestępczej, poza ogólnikowymi informacjami, nie miał wiedzy. Nie brał udziału „w planowaniu włamania do mieszkania z sejfem”, a jedynie znał to zdarzenie szczątkowo, a właściwie komentarz oskarżonego odnośnie zachowania P. P. (1) i J. B. w mieszkaniu R. D. (2) („że się nie popisali”), w aspekcie innego planowanego przestępstwa (k 3697). Nie była to okoliczność takiej wagi i znaczenia, że nie budzi wątpliwości fakt, że M. S. (2) po kilku latach tego nie pamiętał. To, że rozmowy wskazanej treści nie potwierdzili oskarżony H. W. i inny członek grupy przestępczej W. S. (ps. (...)) Sąd Okręgowy ocenił przedstawiając swoje stanowisko na str. 27 uzasadnienia i przez skarżącego nie zostało ono skutecznie zakwestionowane.

Nie można podzielić kolejnego zarzutu apelacji odnośnie oddalenia przez Sąd Okręgowy wniosku dowodnego obrońcy o przesłuchanie w charakterze świadka R. D. (1) (k 6882 t.35). R. D. (1) mieszka w Australii i nie był znany adres jego aktualnego pobytu. A. S. zeznała, że od 2006 r. nie ma kontaktu z b.mężem, nie zna aktualnego jego adresu, nie znał też obrońca oskarżonego. W tej sytuacji przeprowadzenie tego dowodu nie było możliwe. Można zauważyć, iż dowód ten w zakresie sprawstwa oskarżonego M. R. z obiektywnych względów pozostawał bez znaczenia.

Reasumując – brak jest jakichkolwiek okoliczności, które uzasadniałyby twierdzenie o fałszywym pomówieniu oskarżonego przez P. P. (1), dlatego zgodzić się należy z Sądem I instancji, iż jedynym racjonalnym wytłumaczeniem wyjaśnień P. P. (1) jest ich zgodność z rzeczywistością.

Apelacja nie przedstawiła argumentów, które wskazywałyby na naruszenie przez Sąd Okręgowy przepisów postępowania, jak też aby ustalenia faktyczne stanowiące podstawę zaskarżonego wyroku obarczone były błędem.

Prawidłowe też są ustalenia co do winy oskarżonego, jak i kwalifikacji prawnej czynu jemu przypisanego, co Sąd Okręgowy wykazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 52-54).

Natomiast podzielono argumenty apelacji w zakresie wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego. Nie kwestionując w tym zakresie ustaleń Sądu Okręgowego co do przeszłości oskarżonego i jego wielokrotnej karalności, nie można nie zauważyć etapu, na którym zakończono przestępcze działanie, że przestępstwo to oskarżony popełnił ponad 10 lat temu, że zmieniła się jego sytuacja osobista i rodzinna, co wynika z załączonych dokumentów. Sąd odwoławczy nie kwestionując stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego uznał, że aktualna postawa oskarżonego, jego sytuacja procesowa oraz osobista i rodzinna uzasadniają przypuszczenie, że w przypadku warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności ustawowe cele kary wobec niego i w zakresie prewencji generalnej zostaną spełnione. Stosując więc art. 4 § 1 kk Sąd na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. orzeczoną wobec oskarżonego karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres lat 3.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego H. W.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd odwoławczy konfrontując ustalenia faktyczne stanowiące podstawę zaskarżonego wyroku z zebranymi w sprawie dowodami stwierdza, iż ustalenia te zostały dokonane na podstawie całokształtu ujawnionych dowodów w zakresie zarzucanych oskarżonemu H. W. przestępstw, a dowody te zostały przez Sąd Okręgowy poddane analizie oraz ocenie, co do której apelacja nie wykazała aby nastąpiła z naruszeniem zasady art. 7 kpk. Można się zgodzić, iż uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera pewnego rodzaju mankamenty, jednak wynika z niego jakie dowody i dlaczego stały się podstawą dokonanych ustaleń, a którym dowodom i z jakich względów odmówiono waloru wiarygodności. Nie można uznać, aby istotne dla rozstrzygnięcia dowody pozostały poza rozważaniami Sądu I instancji, aby analiza i ocena nie były dokonana tak co do treści tych dowodów jak i w sposób kompleksowy. Nieuprawnione też jest twierdzenie, że Sąd Okręgowy niejako z góry przyjął założenie o prawdziwości dowodów obciążających oskarżonego, o czym przekonuje lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wykazał w sposób jednoznaczny jakie dowody zadecydowały o przyjęciu, iż oskarżony H. W. przypisane mu przestępstwa dokonał w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw. To, że udziałowi w tej grupie zwanej (...) zaprzeczali wskazani w apelacji świadkowie, a inni nie mieli wiedzy na temat oskarżonego i przestępstw przez niego popełnianych nie oznacza, że stanowisko Sądu Okręgowego co do istnienia tej grupy i udziału w niej oskarżonego jest błędne. Nie można przecież pominąć wyjaśnień samego oskarżonego, w tym odnośnie zarzutu XIX dotyczącego posiadania przez niego broni w ramach tej grupy przestępczej. To, że oskarżony zaprzeczył na rozprawie swoim wyjaśnieniom co do pochodzenia broni nie oznacza automatycznie, że składając wyjaśnienia w toku postępowania przygotowawczego nie mówił prawdy. Własna odmienna ocena skarżącej w tym zakresie nie może stanowić skutecznego argumentu podważającego ustalenia Sądu Okręgowego (str.38 uzas). Nie wyjaśnia autorka apelacji, tak jak i oskarżony, dlaczego w toku postępowania przygotowawczego złożył on wyjaśnienia opisujące całe zdarzenia, szczegółowo opisał okoliczności przekazania mu broni przez konkretne osoby w konkretnym celu, wskazał w czasie wizji miejsce przekazania jemu broni, jak też jednoznacznie stwierdził, iż po zdarzeniu (...) miał do niego pretensje, że broń wyrzucił z samochodu (k 1892, 2100, 2093). Gdyby te fakty nie miały miejsca to oczywistym jest, że oskarżony by o nich nie mówił, lecz po prostu stwierdził, że odnaleziona w miejscu wyrzucenia przez niego broń stanowiła jego osobistą własność. Przecież posiadania broni oskarżony nigdy nie kwestionował, a więc nie zachodziła żadna racjonalna potrzeba, aby wskazywać osoby – członków zorganizowanej grupy przestępczej – jako dających oskarżonemu określone polecenie wyjazdu do W. oraz przekazujących w konkretnych warunkach broń oskarżonemu w związku z tym wyjazdem. Należy zgodzić się z Sądem I instancji, iż wyjaśnienia oskarżonego złożone w toku postępowania przygotowawczego jako jednoznaczne, logiczne i spójne zasługują na wiarę w przeciwieństwie do wyjaśnień złożonych na rozprawie. Niekwestionowane jest prawo do obrony oskarżonego, jak to określa autorka apelacji, w postaci „zaprzeczenia” wyjaśnieniom z postępowania przygotowawczego co do własności broni. Nie oznacza to jednak, że wyjaśnienia złożone przez oskarżonego na różnych etapach postępowania nie podlegają ocenie w ramach art. 7 kpk, a brak „konsekwencji” w tym zakresie eliminuje możliwość nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom z któregoś etapu, w tym przypadku wyjaśnieniom ze śledztwa.

Reasumując – brak jest podstaw do zakwestionowania stanowiska Sądu Okręgowego, które jest wynikiem rozważania wszystkich dowodów w tym zakresie i oceny, co do której apelacja nie wykazała aby nastąpiła z przekroczeniem zasady wyrażonej w art. 7 kpk. W związku z tym zasadne są ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji, ustalenia w zakresie winy oskarżonego i kwalifikacji prawnej czynu. Brak też jest podstaw do uznania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności jako noszącej cechy rażącej niewspółmierności w sensie surowości. Sąd, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku (str. 76-78, 88) uwzględnił okoliczności, które mają wpływ na wymiar, trafnie je ocenił, a okoliczności wskazywane w apelacji nie są tego rodzaju, aby uzasadniały zmianę wyroku w omawianym zakresie.

Jeżeli chodzi o zarzuty odnoszące się do czynu XX to z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika jednoznacznie, które z dowodów i dlaczego zadecydowały o treści zaskarżonego w tej części wyroku (str. 40, 68). Lektura wyjaśnień M. S. (2), P. P. (1), T. G., zeznań A. P. przeczy w sposób zdecydowany stanowisku apelacji. Dowody te tworzą spójny i logiczny obraz działalności przestępczej oskarżonego H. W., a także potwierdzają jego stwierdzenie wyrażone w toku postępowania przygotowawczego o czerpaniu korzyści z nierządu uprawianego przez kobiety w ramach agencji towarzyskiej mieszczącej się w W. przy ul. (...) (k 840). Zaprzeczenie oskarżonego temu twierdzeniu na rozprawie słusznie zostało uznane za niewiarygodne, bowiem istnieje wyraźna sprzeczności między tymi wyjaśnieniami oskarżonego, a wskazanymi dowodami. Z dowodów tych wynika jednoznacznie, że oskarżony otrzymywał pieniądze z nierządu uprawianego przez kobiety ww. agencji jak i z nierządu kobiet uprawianego w okolicach miejscowości B.. Okoliczności tych zdarzeń zostały jednoznacznie opisane przez M. S. (2), który przekazywał m.in. oskarżonemu konkretne kwoty pieniędzy z opłat dokonywanych na rzecz oskarżonych przez te kobiety, wynikają też z wyjaśnień T. G., jak i zeznań A. P., która trudniła się nierządem w agencji i okolicach B.. Wbrew twierdzeniom apelacji z wyjaśnień M. S. (2), jak i T. G., wynika w jaki sposób uzyskane od kobiet pieniądze były dzielone, tj. na równe części pomiędzy M. S. (2), T. G., oskarżonego i K. R..

Odnośnie zeznań K. R. to rzeczywiście zaprzeczał on, aby czerpał korzyści z nierządu, ale pomija skarżąca, iż on sam przyznał, iż został za ten czyn skazany. Mimo to nadal starał się wykazać, iż nastąpiło to ze złośliwego pomówienia M. S., chociaż wiedział, że M. S. pilnował w agencji kobiet i że były to „prostytutki T. G.” tak jak i kobiety uprawiające nierząd na trasie (...) w okolicach B. (k 5877).

Brak wiedzy w tym zakresie innych wskazanych w apelacji świadków nie dezawuuje ustaleń Sądu I instancji, tak jak i kwestionowanie przez oskarżonego wyjaśnień M. S. (2). Nie można podzielić stanowiska skarżącej, aby wyjaśnienia M. S. (2), T. G., czy P. P. (1) nie były jednoznaczne, spójne, konsekwentne i w sposób zdecydowany zaprzeczające wyjaśnieniom oskarżonego H. W..

Sąd Apelacyjny podzielił także ocenę wyjaśnień M. S. (2) odnośnie przekazania pieniędzy w kwocie 200 zł do podziału na ww. czterech mężczyzn przez uprawiającą nierząd kobietę o imieniu M. i pochodzącą z W.. Pieniądze te przekazała ona jednorazowo przez N. K., a jak zasadnie cytuje apelacja „była z jego poręki”. Pozostała treść wyjaśnień M. S. (2) powołana w apelacji przekonuje o trafności ustaleń Sądu I instancji, tym bardziej, że apelacja nie wskazała okoliczności, które uzasadniałyby twierdzenie o fałszywym pomówieniu oskarżonego przez M. S. (2) i w tym zakresie. Warto zwrócić uwagę na okoliczności w jakich M. S. (2) powiedział o tym fakcie, bowiem uprawnia to do uznania spontaniczności wypowiedzi i braku okoliczności, które podważałyby jej wiarygodność. Tego stanowiska nie może zmienić powołanie się w apelacji na zeznania N. K., czy na brak konkretnej daty, okresu czasu w wyjaśnieniach M. S. jeżeli chodzi o uprawiania nierządu przez tę kobietę. Zarzucanie Sądowi I instancji w tym ostatnim zakresie naruszenia art. 167 kpk w zw. z art. 366 kpk jest nieuprawnione, tym bardziej, że brak jest podstaw, aby uznać, iż określenie tego czasu tak jak w wyroku nie spełnia wymagań procesowych, a ponadto odpowiada sytuacji dowodowej.

Okres objęty aktem oskarżenia w pierwszym zakresie czynu obejmuje ponad 21 tygodni, przyjmując do wyliczenia 21 tygodni, przez które oskarżony otrzymywał po 300 zł daje to kwotę 6300 zł, do której doliczyć należy 50 zł od „M. z W.”, skoro zapłaciła ona 200 zł do podziału na cztery osoby. Jest to wysokość korzyści, którą oskarżony uzyskał z nierządu kobiet.

Konkludując powyższe – argumenty apelacji okazały się chybione, a i Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do zakwestionowania ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku jak i ustaleń w zakresie winy oskarżonego H. W.. Dowody zebrane w zakresie tego czynu uzasadniały również stanowisko Sądu I instancji odnośnie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu z art. 204 § 2 kk w zw. z art. 65 § 1 kk i art. 64 § 1 kk. Trafnie Sąd I instancji wobec zmiany przepisu art. 204 § 1 kk podwyższającej zagrożenie ustawowe zastosował art. 4 § 1 kk, co oznacza, iż podstawę skazania, a także wymiaru kary z art. 204 § 2 kk w zw. z § 1 tego przepisu stanowiło uregulowanie prawne obowiązujące do dnia do dnia 25 maja 2014 r., co należało wskazać w wyroku. Ponieważ zastosowano ww. przepis przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk to również orzeczenie przepadku korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa podlegało regulacji prawnej obowiązującej w tym okresie. Te okoliczności uzasadniają dokonaną przez Sąd Apelacyjny zamianę zaskarżonego wyroku, która również obejmuje wysokość przyjętej ww. kwoty orzeczonego przepadku.

Natomiast nie znaleziono podstaw do przyjęcia, iż wyrok wymagałby zmiany w zakresie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i kary grzywny, ponieważ nie noszą one cech rażącej surowości.

Sąd odwoławczy nie podzielił argumentów apelacji w zakresie czynu XXI przypisanego oskarżonemu zaskarżonym wyrokiem. Na wstępie należy podkreślić, iż sąd orzekający w sprawie bada dowody w zakresie konkretnego czynu zarzucanego konkretnemu oskarżonemu. To, że od popełnienia czynu zostaje uniewinniony jeden ze współoskarżonych nie oznacza, że przeciwne ustalenia do innego oskarżonego zostają dokonane z naruszeniem reguł procedowania i obarczone są błędem w ustaleniach faktycznych. Taki też wniosek należy odnieść do ustaleń Sądu I instancji w zakresie okoliczności popełnionego czynu. To, że Sąd ten powziął wątpliwości co do tego, czy sprawcy dokonali rozboju, nie oznacza, że ustalenia w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu są nieprawidłowe. Ustalony na podstawie wyjaśnień M. S. (2) i P. P. (1) zamiar sprawców, jego realizacja i sposób działania sprawców (str. 20 uzas.) niewątpliwie stwarzały podstawy do zmiany przypisanego czynu w odniesieniu do czynu zarzucanego aktem oskarżenia z zachowaniem tożsamości czynu.

Analizując dowody w sprawie nie można nie zauważyć, że rola oskarżonego H. W. ograniczała się do przywiezienia na miejsce ustalonego przestępstwa i odwiezienia po jego dokonaniu sprawców, którzy stosowali wobec kobiet uprawiających prostytucję przydrożną groźby użycia przemocy. Dlatego uwaga oskarżonych pomawiających, jak przyznał M. S. (2), była skoncentrowana przy składaniu wyjaśnień na osobach bezpośrednich sprawców, chociaż analiza wyjaśnień P. P. (1) prowadzić musiała do wniosku o jednoznaczności jego relacji odnośnie oskarżonego H. W.. Przyznał on, że na miejsce przestępstwa jechał samochodem, którym kierował oskarżony i oskarżony został w czasie zdarzenia przy samochodzie. Taką samą rolę oskarżonemu przypisał M. S. (2). To, że oskarżony nie przyznał się do dokonania tego czynu nie może skutecznie podważyć relacji obu ww. oskarżonych i przemawiać za naruszaniem art.7 kpk przy ocenie tych dowodów. Można zgodzić się ze skarżącą, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest dość lakoniczne, jednak należy go odczytywać z częścią wstępną, gdzie Sąd I instancji odniósł się do relacji pomawiających oskarżonych, wartości dowodowej tych pomówień, a dalej wykazał brak okoliczności podważających wyjaśnienia zarówno M. S. (2) jak i P. P. (1).

Kontrola odwoławcza dokonana w aspekcie zarzutów i argumentów apelacji nie potwierdziła, aby stanowisko Sądu Okręgowego w zakresie wyżej omawianego czynu były obarczone błędem mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Dlatego nie znaleziono podstaw do zakwestionowania zaskarżonego wyroku w tym zakresie, również odnośnie orzeczonej wobec kary za ten czyn, jak i kary łącznej.

W odniesieniu do apelacji obrońcy należy stwierdzić, że brak jest podstaw prawnych do uznania, że w zakresie tego czynu doszło do przedawnienia karalności. Zgodnie z obecnie obowiązującym art. 101 § 1 pkt 4 kk oraz art. 102 kk odnośnie występków zagrożonych karą pozbawienia wolności do 3 lat karalność ustaje po upływie 15 lat. Zmiana przepisów nastąpiła z dniem 2 marca 2016 r. i dla ustalenia zasadności stanowiska skarżącej istotnym było, czy do czasu wejścia w życie zmienionych przepisów karalność czynu przypisanego oskarżonemu uległa przedawnieniu, bowiem przed tą zmianą okres ten wynosił 10 lat( art. 1 i 2 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o zamieni ustawy Kodeks karny). Skoro czyn został przez oskarżonego popełniony w okresie od 1 czerwca do 31 sierpnia 2016 r. to oczywistym jest, że do momentu wejścia w życie zmiennych przepisów (2.03.2016 r.) nie doszło do przedawnienia karalności tego czynu. Tym samym wniosek apelacji jest bezzasadny.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.

O kosztach sądowych od oskarżonych orzeczono na mocy art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 633 kpk, o opłatach na mocy art. 2 i 3 ustawy z dnia 23.06. 1973 r. o opłatach w sprawach karnych z późn.zm. nie znajdując podstaw ustawowych i faktycznych do zwolnienia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych.