Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Ka 17/17

(...)

H. G. został oskarżony o to, że:

1)  w dniu 28 maja 2015 roku, w P., woj. (...) przechowywał i posiadał w miejscu zamieszkania wyroby akcyzowe w postaci krajanki tytoniowej, w ilości 14 kg bez
polskich znaków skarbowych akcyzy, powodując tym samym uszczuplenie w podatku akcyzowym od wyżej wymienionych wyrobów tytoniowych, w łącznej kwocie nie mniejszej niż 10.458,00 zł., na szkodę Skarbu Państwa,

tj. o czyn z art. 65 § 1 kks

2)  w maju 2015 roku, w P., woj. (...) bez wymaganego wpisu do właściwych rejestrów wytwarzał wyroby tytoniowe w postaci krajanki tytoniowej bez polskich znaków skarbowych akcyzy,

tj. o czyn z art. 12 a ustawy z dnia 02 marca 2001 roku o wyrobie alkoholu

etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych

Sąd Rejonowy w Opocznie wyrokiem z dnia 26 października 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 339/15, oskarżonego H. G.:

1.  uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie pierwszym aktu oskarżenia, wyczerpującego dyspozycję art. 65 § 1 kks i za to na podstawie art.65 § 1 kks wymierzył mu karę grzywny w wysokości 80 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych;

2. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie drugim aktu oskarżenia, wyczerpującego dyspozycję art. 12a ustawy z dnia 02 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych i za to na podstawie art.12a ustawy z dnia 02 marca 2001r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych, wymierzył mu karę grzywny w wysokości 80 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych;

3. na podstawie art. 85 § 1 kk, art. 86 § 1 kk, art. 39 § 1 i 2 kks wymierzone
oskarżonemu jednostkowe kary grzywny połączył i wymierzył karę łączną grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

4. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 28 maja 2015r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny;

5. na podstawie art. 14a stawy z dnia 02 marca 2001r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych, orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych na karcie 49 akt sprawy;

6. wymierzył oskarżonemu opłatę w kwocie 80 złotych i zasądził od niego tytułem kosztów postępowania kwotę 330 złotych.

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją przez prokuratora oraz obrońcę oskarżonego.

Oskarżyciel publiczny zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze co do czynu zarzucanego mu w punkcie pierwszym aktu oskarżenia, na niekorzyść oskarżonego H. G.. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisu prawa materialnego, tj. art. 23 § 3 kks poprzez wymierzenie grzywny w kwocie 80 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 zł, podczas gdy art. 23 § 3 kks stanowi, że stawka dzienna nie może być niższa od 1/30 części minimalnego wynagrodzenia, które w dacie czynu wynosiło 1750 zł., a zatem nie powinna być niższa niż kwota 58,33 zł. Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie za czyn opisany w punkcie pierwszym aktu oskarżenia, kary grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych, każda po 60 zł., za czyn opisany w drugim punkcie aktu oskarżenia także karę grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych, każda po 60 zł., a następnie orzeczenie kary łącznej grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych, każda po 60 zł. W pozostałej części prokurator wniósł o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Obrońca oskarżonego H. G. zaskrzył wyrok w całości, na jego korzyść, zarzucając mu:

1) błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i polegające na błędnym przyjęciu, że oskarżony H. G. popełnił zarzucane mu czyny podczas, gdy brak jest wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o winie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do:

- uznania oskarżonego za winnego czynów opisanych w pkt. I i II wyroku, gdy oskarżony do winy się nie przyznał, a zgromadzone dowody nie dają wystarczającej podstawy do przyjęcia jego sprawstwa:

- błędnego ustalenia, że w rozdrabniaczu marki (...) nr (...) znajdowały się resztki liści tytoniu oraz że wewnątrz torebki znajdowały się używane torebki strunowe z resztkami suszu tytoniowego, choć ustalenie czy był to susz tytoniowy wymaga wiadomości specjalnych i nie może być oparte jedynie na notatce urzędowej, protokole przeszukania i protokole oględzin wykonanych przez funkcjonariuszy policji, którzy nie dysponują wiedzą specjalną z zakresu określania jakiego rodzaju jest to susz,

- pominięcia istotnego aspektu, że w/w rozdrabniacz nie był wyposażony w nóż do cięcia i jako taki byłby nieprzydatny do cięcia tytoniu, jedynym jego zastosowaniem mogłoby być rozdrabnianie korzeni ziół, Sąd zaniechał w tym względzie ustalenia przez osoby legitymujące się wiedzą specjalną z zakresu rolnictwa ewentualnie budowy maszyn, czy przedmiotowy rozdrabniacz może posłużyć do cięcia tytoniu, co spowodowało bezpodstawne przypisanie oskarżonemu wytwarzania wyrobów tytoniowych i orzeczenie przepadku rozdrabniacza,

- ustalenia, że znajdujący się w worku susz to odpady tytoniowe, które powstały podczas obróbki liści tytoniu w czasie wytwarzania wyrobów tytoniowych (m.in. w procesie odżyłowania liści, krojenia) z jednoczesnym nieustaleniem czy został ten odpad oddany do sprzedaży detalicznej,

- błędnego ustalenia, że oskarżony miał zamiar wprowadzić tytoń do obrotu, co nie zostało potwierdzone żadnymi dowodami, oprócz przypuszczeń funkcjonariuszy policji, że zabezpieczony w torebce foliowej susz jest tytoniem, na rozdrabniaczu znajduje się tytoń, a nota bene posiadanie torebek foliowych z zapięciem strunowym nie jest karalne,

2) obrazę przepisów postępowania, mającą pływ na treść wyroku, a mianowicie:

- art. 7 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks poprzez przyjęcie przez sąd niewłaściwego, nieuwzględniającego kryteriów określonych w art. 7 kpk, a w szczególności wskazań doświadczenia życiowego i zasad prawidłowego rozumowania, sposobu dokonania ustaleń co do tego, czy oskarżony wytwarzał wyroby tytoniowe, (czyli dokonanie w tym zakresie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów), jak również nie wyjaśnienie, czym kierował się sąd stwierdzając, że oskarżony wytwarzał wyroby tytoniowe, skoro był on legalnym producentem tytoniu, a zabezpieczony worek z suszem zawierał odpady, powstałe przy sortowaniu liści tytoniu,

- art. 167 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks poprzez zaniechanie dopuszczenia dowodu z opinii biegłych co do faktu, czy na rozdrabniaczu oraz w workach foliowym znajdował się susz tytoniowy i oparcie się w tym względzie na przypuszczeniach funkcjonariuszy policji, oraz zaniechanie ustalenia czy rozdrabniacz nadaje się do cięcia tytoniu, czy może służyć tylko do rozdrabniania korzeni ziół, co spowodowało, że oskarżonemu został błędnie przypisany zamiar dystrybucji odpadu tytoniowego oraz wytwarzania wyrobów akcyzowych,

- art. 413 § 2 pkt 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, poprzez błędne określenie opisu czynu i dodanie w hipotezie przepisu czynności sprawczej „posiadał", podczas, gdy czynności taka nie występuje w hipotezie przepisu paserstwa akcyzowego z art. 65 § 1 kpk, co oczywiście miało wpływ na treść wyroku,

W konkluzji obrońca oskarżonego wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na rzecz obrońcy wynagrodzenia za udzieloną oskarżonemu pomoc prawną w postępowaniu.

Prokurator na rozprawie apelacyjnej podtrzymał swoją apelację i wnioski w niej zawarte. Wnosił o nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego.

Oskarżony H. G. na rozprawie apelacyjnej z uwagi na to, że w dniu 06 marca 2017 r. cofnął upoważnienie do obrony udzielone adwokatowi K. R., występował samodzielnie i popierał w pełni apelację wniesioną przez jego obrońcę i wnioski w niej zawarte. Jednocześnie oskarżony wniósł o nieuwzględnienie apelacji wniesionej przez prokuratora.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego doprowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie pierwszym tego wyroku i umorzenia postępowania w tym zakresie, a w pozostałym zakresie okazała się niezasadna. Natomiast apelację oskarżyciela publicznego należało uznać za bezprzedmiotową z uwagi na przyjęcie, iż w niniejszej sprawie zachodzi między zarzucanymi oskarżonemu występkami, pomijalny zbieg przestępstw, czego rezultatem stało się zastosowanie konstrukcji współukaranego czynu następczego, tj. tego kwalifikowanego z art. 65 § 1 kks (którego właśnie dotyczyła apelacja prokuratora) i tym samym nastąpił brak przedmiotu zaskarżenia tego środka odwoławczego.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, jak słusznie zauważa także obrońca oskarżonego w uzasadnieniu apelacji, iż analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie pozwala na uznanie, iż między zarzucanymi oskarżonemu czynami, tj. występkiem kwalifikowanym z art. 65 § 1 kks i z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 02 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 206), zachodzi wspomniany na wstępie uzasadnienia, pomijalny zbieg przestępstw. Podstawą przyjęcia konstrukcji pomijalnego zbiegu przestępstw, jest specyficzny wzajemny stosunek dwóch co najmniej różnych zachowań, a sprowadzający się do tego, że jeden z czynów ma charakter główny, społecznie istotniejszy, drugi natomiast poboczny, dla oceny całości zachowania mniej istotny. Innymi słowy zachowanie główne ma większą zawartość bezprawia, zachowanie poboczne zaś mniejszą. W konsekwencji ukaranie za zachowanie główne sprawia, iż nie ma już potrzeby skazywania także za zachowanie uznane za poboczne. Konstrukcja pomijalnego zbiegu przestępstw łączona jest zarówno w piśmiennictwie, jak i orzecznictwie z dwoma kategoriami przypadków, a mianowicie współukaranymi przestępstwami uprzednimi i współukaranymi przestępstwami następczymi. Należy zauważyć, iż charakterystyczna dla tych przypadków redukcja ocen prawno karnych, powinna się odbyć z uwzględnieniem realiów konkretnej sprawy. Okoliczności decydujące o przyjęciu pomijalnego zbiegu przestępstw powinny zostać zatem w każdym przypadku poddane szczegółowej analizie, odniesionej do podstawy faktycznej rozstrzygnięcia w konkretnej sprawie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że przy dokonywaniu analizy, czy okoliczności konkretnego przypadku uzasadniają przyjęcie redukcji ocen prawno karnych przy zastosowaniu konstrukcji współukaranego przestępstwa uprzedniego lub następczego, uwzględniać należy następujące elementy: integralne powiązanie czynu, za który sąd skazuje sprawcę i wymierza mu karę, z czynem, który uznany zostaje za współukarane przestępstwo uprzednie lub następcze, porównanie stopnia społecznej szkodliwości obu czynów, przy czym nie może być uznane za współukarane przestępstwo to, które przewyższa stopniem społecznej szkodliwości czyn, który stanowi podstawę skazania i wymierzenia kary, tożsamość przedmiotu zamachu obu przestępstw oraz tożsamość pokrzywdzonego, przy czym w odniesieniu do tego warunku podkreśla się, iż nie
ma on charakteru conditio sine qua non.

Przechodząc na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie zachodzi między zarzucanymi oskarżonemu przestępstwami ścisłe powiązanie, patrząc przez pryzmat czasu, miejsca popełnienia i przedmiotu. Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, oskarżony H. G. wytwarzał z liści wyhodowanego tytoniu, przy użyciu rozdrabniarki wyrób tytoniowy, czego konsekwencją było jego przechowywanie do czasu zbycia indywidualnym klientom. Głównym zamiarem działania oskarżonego było przede wszystkim wytwarzanie przedmiotowego wyrobu tytoniowego, a nie jego przechowywanie. Dokonując także oceny stopnia społecznej szkodliwości obu czynów, dochodzi się do wniosku, iż czyn z art. 12 a ust. 1 wyżej powołanej ustawy, cechuje się większym ładunkiem, z tego względu, że oskarżony swoim zachowaniem naruszył legalność produkcji wyrobów tytoniowych, po to aby w sposób bezprawny, poprzez handel detaliczny wytworzoną krajanką, uzyskać korzyść majątkową.

Dlatego Sąd Okręgowy uznał, iż zasadnym będzie w realiach niniejszej sprawy, dokonanie redukcji ocen prawnokarnych zachowań oskarżonego na zasadzie współukaranego czynu następczego i przypisanie mu tylko sprawstwa występku z art. 12a ust. 1 w/w ustawy i w konsekwencji poprzestania na ukaraniu za ten jeden występek, uznając iż będzie to wystarczająca reakcja prawno karną na jego bezprawne zachowanie. Konsekwencją zastosowania w sprawie konstrukcji współukaranego czynu następczego było uchylenie wyroku Sądu rejonowego w zakresie czynu przypisanego mu punkcie pierwszym wyroku Sądu I instancji, tj. wyczerpującego dyspozycję art. 65 § 1 kks i umorzenie postępowania w tym zakresie, jako że powyższa okoliczność stanowiła bezwzględną przyczynę odwoławczą w oparciu o przepis art. 439 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks .

W tym miejscu należy zauważyć, iż w związku z zastosowaniem przez Sąd Okręgowy konstrukcji współukaranego czynu następczego, apelacja Prokuratora oraz zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego w zakresie czynu przypisanego w punkcie pierwszym zaskarżonego wyroku, stały się bezprzedmiotowe.

Wymaga jednak odnotowania, iż zarzut sformułowany przez oskarżyciela publicznego, a mianowicie obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 23 § 3 kks poprzez wymierzenie kary grzywny w przypadku czynu zarzucanego w punkcie I aktu oskarżenia (tj. z art. 65 § 1 kks), przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 zł., podczas gdy w/w przepis stanowi, iż stawka dzienna nie może być niższa od 1/30 części minimalnego wynagrodzenia, które w dacie czynu wynosiło 1 750 zł., nie powinna być niższa niż kwota 58,33 zł., jest w pełni słuszny. Należy bowiem mieć na uwadze przy orzekaniu kar grzywny za przestępstwa skarbowe, iż w sposób odmienny niż w Kodeksie karnym uregulowane zostało na gruncie Kodeksu karno skarbowego ustalanie wysokości stawki dziennej kary grzywny.

Skutkiem rozstrzygnięcia zawartego w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku Sądu Okręgowego, była zmiana wyroku Sądu rejonowego powodująca uchylenie rozstrzygnięcia z punktu trzeciego, dotyczącego wymierzenia kary łącznej grzywny oraz z punktu czwartego, w którym zaliczono na poczet orzeczonej kary łącznej okres zatrzymania oskarżonego w sprawie w dniu 28 maja 2015r.

Odnosząc się do zarzutów obrońcy oskarżonego w zakresie czynu przypisanego mu w punkcie drugim wyroku Sądu I instancji, tj. występku kwalifikowanego z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 02 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych, dotyczących błędu w ustaleniach faktycznych, naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów oraz zaniechania dopuszczenia dowodu z opinii biegłych na okoliczność czy na rozdrabniaczu oraz zabezpieczonych woreczkach foliowych znajdował się susz tytoniowy, stwierdzić należy, iż nie zasługują one na uwzględnienie.

Wbrew stanowisku zaprezentowanemu w apelacji ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa oskarżonego w zakresie w/w czynu, są prawidłowe i zgodne z całokształtem okoliczności sprawy. Sąd pierwszej instancji kierując się prawem swobodnej oceny dowodów poczynił ustalenia takie, które nie mogą być uważane za błędne, dowolne, sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zachowania oskarżonego H. G., którą Sąd Odwoławczy w całości podziela. Słusznie bowiem skonstatował, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało dyspozycję art. 12a ust. 1 w/w ustawy.

W szczególności Sąd Rejonowy prawidłowo wywiódł, że oskarżony przy pomocy zabezpieczonego w sprawie rozdrabniacza, posiadającego dwa metalowe wałki, rozdrabniał suche liście tytoniu, który w ramach prowadzonego gospodarstwa rolnego uprawia i czynił to w celu sprzedaży detalicznej, gdyż na miejscu przestępstwa zabezpieczono foliowe torebki z zapięciem strunowym, które służyły mu do pakowania i rozprowadzania tego wyrobu. Oczywistym w sprawie jest to, że oskarżony nie posiadał zezwolenia na wytwarzanie tego wyrobu tytoniowego (tj. wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych), jak również, iż wytworzony przez niego wyrób przeznaczony był do palenia, gdyż fakt ten znajduje potwierdzenie w sporządzonej w sprawie opinii Izby Celnej w B.. Z opinii tej jednoznacznie wynika, że przesłany w celu opiniowania susz roślinny, to tytoń nadający do palenia.

W ocenie Sądu Odwoławczego oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona, zarówno te podmiotowe, jak i przedmiotowe przypisanego mu w punkcie drugim wyroku Sądu Rejonowego występku. H. G. chciał dopuścić się tego przestępstwa i uczynił to. Czynność sprawczą tego występku oskarżony zrealizował, jak słusznie przyjął Sąd I instancji, przy pomocy rozdrabniacza, który zarówno mógł mu służyć do rozdrabniania korzeni ziół, ale z całą pewnością także liści tytoniu, co podpowiada zarówno doświadczenie życiowe, jak i logiczne rozumowanie. Doświadczenie życiowe podpowiada bowiem stwierdzenie, iż korzenie, w tym przypadku ziół, są twardsze aniżeli suche liście. Rozdrobnienie suchych liśc tytoniu przy pomocy rozdrabniacza posiadającego dwa metalowe wałki i służącego do rozdrabniania korzeni ziół, z pewnością nie napotykało żadnych trudności. Prawidłowo także ustalił Sąd rejonowy, iż zabezpieczony w sprawie susz roślinny to nie odpad powstały na skutek segregacji liści tytoniu, jak sugerował zarówno oskarżony, jak i jego obrońca, a krajanka uzyskana z rozdrobnienia suszonych liści tytoniu przy pomocy rozdrabniacza. Także ustalone przez Sąd I instancji przeznaczenie tak wytworzonej krajanki tytoniowej, nie budzi zastrzeżeń w świetle zebranego materiału dowodowego. Słusznie bowiem ustalił Sąd Rejonowy, iż zabezpieczone w sprawie torebki foliowe służyły porcjowaniu i pakowaniu tego wyrobu i następnie dystrybucji. Twierdzenie więc oskarżonego, iż torebki te służyły mu do zabezpieczania przed ulatnianiem się środków ochrony roślin, które przechowywał w starej lodówce, znajdującej się w pomieszczeniu gospodarczym, tym samym, gdzie stał rozdrabniacz, absolutnie nie brzmi przekonująco i wiarygodnie. Jak wynika bowiem z materiału zdjęciowego przedłożonego przez samego oskarżonego (k. 116), środki ochrony roślin znajdują się w szczelnie zamkniętych pudełkach, poukładanych na pułkach starej lodówki i nie wiedzieć dlaczego miałyby być dodatkowo umieszczane w strunowe torebki foliowe. Ponadto o przeznaczeniu zabezpieczonej krajanki świadczy to, że oskarżony, co sam potwierdza w swoich wyjaśnieniach, jak i przedłożoną do akt sprawy dokumentacją (k. 179 – 207), posiada wiele długów i tym samym potrzebne były mu środki finansowe na spłatę tychże wierzytelności. Sprzedaż wytworzonej krajanki tytoniowej, stanowiła dla niego dodatkowe źródło dochodu.

W ocenie Sądu Okręgowego niezasadnym jest także zarzut obrońcy oskarżonego, że Sąd I instancji poczynił błędne ustalenia, iż w zabezpieczonym rozdrabniaczu oraz wewnątrz używanych torebek foliowych, znajdowały się resztki suszu tytoniowego, choć ustalenie tej okoliczności wymagało wiadomości specjalnych. Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego nie kwestionował on okoliczności, że w pomieszczeniu gospodarczym, gdzie stał rozdrabniacz i zabezpieczono także torebki foliowe, znajdował się rozdrobniony tytoń - jak podał oskarżony „wiatr go nanosił, drzwi były otwarte”.

Tym samym z powyższych względów słusznie Sąd rejonowy przypisał oskarżonemu sprawstwo czynu z art. 12a ust. 1 wyżej powołanej ustawy. Do tego wniosku doprowadziły Sąd rejonowy prawidłowe ustalenia faktyczne oparte na kompletnym i wyczerpująco zgromadzonym materiale dowodowym, który został poddany wnikliwej i wszechstronnej analizie oraz ocenie, respektującej w pełni wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk.

W tym miejscu należy jedynie zauważyć, iż Sąd rejonowy nie dostrzegł przy stwierdzeniu, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku polegającego na wytwarzaniu wyrobu tytoniowego, iż zachowanie to należy zakwalifikować z art. 12a ust 1 w/w ustawy. Dlatego też na podstawie art. 455 kpk, Sąd odwoławczy poprawił błędną kwalifikację prawną przypisanego oskarżonemu czynu i przyjął zarówno za podstawę skazania, jak i postawę wymiaru kary przepis art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 02 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 206).

W związku z tym, iż oskarżonemu został przypisany jedynie czyn wyczerpujący dyspozycję art. 12a ust. 1 w/w ustawy, należało na poczet kary wymierzonej za to przestępstwo, zaliczyć oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 28 maja 2015 r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm stawkom dziennym grzywny.

W związku z tym, że oskarżonemu została wymierzona przez Sąd I instancji opłata od orzeczonej kary łącznej grzywny, należało uchylić rozstrzygnięcie o opłacie zawarte w punkcie 6 wyroku Sądu rejonowego.

Z powyższych względów zaskarżony wyrok w zakresie rozstrzygnięć zawartych w punktach drugim, piątym i szóstym – odnośnie zasądzenia na rzecz Skarbu Państwa wydatków postępowania w kwocie 330 zł., należało uznać za prawidłowy i tym samym w tymże zakresie utrzymać w mocy.

O kosztach sądowych Sąd Odwoławczy orzekł na podstawie przepisów przytoczonych w sentencji wyroku.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji wyroku.