Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 października 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił R. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 13 października 2015 roku ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy. (decyzja – k. 22 plik I akt ZUS)

W dniu 25 listopada 2015 roku R. K. odwołał się od powyższej decyzji. (odwołanie – k. 2-5)

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 23 grudnia 2015 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. (odpowiedź na odwołanie – k. 6)

Decyzją z dnia 8 lipca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił R. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30 czerwca 2016 roku ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy. (decyzja – k. 20 plik II akt ZUS)

W dniu 12 sierpnia 2016 roku wnioskodawca odwołał się od powyższej decyzji. (k 2 akt VIII U 2073/16)

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 7 września 2016 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. (odpowiedź na odwołanie – k. 3 akt VIII U 2073/16)

Postanowieniem z dnia 9 stycznia 2017 r. Sąd postanowił połączyć sprawy VIII U 2073/16 i VIII U 3319/15 do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia. (postanowienie – k. 60 akt VIII U 2073/16)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca R. K. urodził się (...). Z zawodu jest technikiem włókiennikiem. Ostatnio był zatrudniony jako pracownik ochrony. (niesporne)

U wnioskodawcy występują zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z wielopoziomowymi dyskopatiami, z okresowym zespołem bólowym, bez objawów powikłań korzeniowych. Poza obustronnym osłabieniem odruchów skokowych nie występują u badanego inne objawy uszkodzenia układu nerwowego, w szczególności jawne objawy powikłań korzeniowych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa lędźwiowego. Brak było w datach wydania zaskarżonych decyzji podstaw do orzeczenia długotrwałej niezdolności wnioskodawcy do pracy zgodnej z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych, w tym ostatnio wykonywanej. Z neurologicznego punktu widzenia uznaje się wnioskodawcę za zdolnego do pracy zarobkowej. (opinia lekarza biegłego sądowego neurologa dr n. med. J. Z. – k. 81 – 82, pisemna opinia uzupełniająca – k. 123)

Stwierdzone u R. K. zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, bez istotnego upośledzenia funkcji z subiektywnym zespołem bólowym oraz przebyte, wygojone złamanie rzepki lewej, bez upośledzenia funkcji kolana lewego - z ortopedycznego punktu widzenia nie czynią i nie czyniły wnioskodawcy w datach wydania zaskarżonych decyzji osobą niezdolną do pracy. (opinia lekarza biegłego sądowego ortopedy lek. med. M. S. – k. 98 – 100, pisemna opinia uzupełniająca – k. 122)

Wnioskodawca cierpi także na zaburzenia rytmu serca – pod postacią skurczów dodatkowych komorowych i nadkomorowych, nadciśnienie tętnicze kontrolowane farmakologicznie. Nie przebył zawału serca, nie ma też konieczności stosowania u niego inwazyjnego leczenia tj. angioplastyki tętnic wieńcowych. Ostatnio wykonane badanie ECHO (tj. USG serca) z września 2015 roku wykazało zachowaną dobrą globalną funkcję skurczową mięśnia lewej komory serca (frakcja wyrzutowa EF 60 % tj. NORMA), co oznacza brak uszkodzenia serca jako całości. W wykonanym badaniu koronarograficznym nie uwidoczniono zwężeń w tętnicach wieńcowych (tym samym wykluczono obecność choroby niedokrwiennej serca). Głównym problemem kardiologicznym pozostają zaburzenia rytmu serca – skurcze dodatkowe komorowe i nadkomorowe. Obecnie zaburzenia te są leczone farmakologicznie, ich ilość i nasilenie pozostaje umiarkowana. Dotychczas nie był z ich powodu kwalifikowany do inwazyjnej diagnostyki i ewentualnego ich leczenia ( badanie elektrofizjologiczne. Ewentualne zaostrzenia chorobowe winny być realizowane w ramach czasowego zasiłku chorobowego. Z kardiologicznego punktu widzenia nie uznaje się wnioskodawcy za niezdolnego do pracy zarobkowej. (opinia lekarza biegłego sądowego kardiologa dr n. med. R. G. – k. 85 – 88, pisemna opinia uzupełniająca – k. 136 - 137)

U wnioskodawcy występują także szumy uszne, osłabienie słuchu, przewlekły nieżyt gardła i krtani. Zgłaszane szumy uszne, z powodu których wnioskodawca leczy się (...) Centrum (...) należą do objawów subiektywnych mogących pozostawić ślady w psychice. Przewlekły nieżyt gardła, krtani i osłabienie węchu kwalifikuje się do doraźnego leczenia w poradni laryngologicznej i foniatrycznej. Słuch wnioskodawcy jest całkowicie społecznie wydolny, istotne obniżenie progu słyszalności występuje poza pasmem mowy w częstotliwościach tonów wysokich. Z laryngologicznego punktu widzenia wnioskodawca jest zdolny do pracy. (opinia lekarza biegłego sądowego laryngologa dr n. med. A. L. – k. 95 – 97, pisemna opinia uzupełniająca – k. 57 – 58, pisemna opinia uzupełniająca – k. 144)

W dniu 3 kwietnia 2015 roku ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. (wniosek – k. 1 – 4 akt ZUS)

Na wymagane 5 lat w dziesięcioleciu przed dniem zgłoszenia wniosku, ubezpieczony udowodnił łącznie 27 lat, 10 miesięcy i 1 dzień okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 21 lat, 3 miesiące i 16 dni okresów składkowych oraz 6 lat, 6 miesięcy i 15 dni okresów nieskładkowych. (decyzja – k. 22 plik I akt ZUS)

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o opinie biegłych: kardiologa, ortopedy, laryngologa i neurologa.

W ocenie Sądu opinie biegłych są w pełni wiarygodne. Zostały bowiem sporządzone przez biegłych o specjalności właściwej z punktu widzenia schorzeń wnioskodawcy, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki przeprowadzonych badań własnych.

Biegli w swoich opiniach zgodzili się z orzeczeniami Komisji lekarskiej ZUS co do zdolności do pracy zarobkowej wnioskodawcy w datach złożenia przez niego wniosków o rentę z tytułu niezdolności do pracy oraz w datach wydania zaskarżonych decyzji. Podkreślenia wymaga, iż wnioski końcowe do jakich doszli biegli wynikają w sposób logiczny z treści opinii wydanych w oparciu o zarówno w oparciu o badanie ubezpieczonego jak i dokumentację medyczną potwierdzającą stan zdrowia ubezpieczonego w dacie składania przez niego wniosków o sporne świadczenie.

Zdaniem Sądu, opinie biegłych, po ich uzupełnieniu, są rzetelne, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Nie zostały nadto w toku procesu w żaden sposób podważone przez ubezpieczonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2015 r., poz. 748 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, niesporny między stronami, wykazał, że ubezpieczony nie spełnił podstawowej przesłanki pozwalającej przyznać prawo do renty – brak jest bowiem podstaw do stwierdzenia u niego w datach wydania zaskarżonych decyzji niezdolności do pracy, co zgodnie stwierdzili biegli powołani przez Sąd.

W ocenie Sądu biegli w swoich opiniach wyjaśnili bardzo szczegółowo dlaczego w taki właśnie sposób ocenili wyniki badań wnioskodawcy. Podali, że schorzenia wnioskodawcy mają taki charakter i występują z takim nasileniem, że nie przekładają się na zdolność świadczenia przez niego pracy.

Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność opinii. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawcy zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności organizmu wnioskodawcy i wpływu dolegliwości na jego zdolność do pracy w spornych datach.

Sąd podzielił opinie biegłych uznając, iż są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków. Reasumując, biegli w swoich wnioskach końcowych zgodnie i precyzyjnie uzasadnili tezę, zgodnie z którą wnioskodawca był w datach wydania zaskarżonych decyzji osobą zdolną do pracy.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.

W tym stanie rzeczy odwołanie wnioskodawcy jako niezasadne na postawie art.477 ¹⁴§ 1 k.p.c. podlegało oddaleniu.

W przedmiocie kosztów Sąd orzekł na podstawie § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 416) oraz na podstawie § 15 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2015 r. poz. 1801) - łącznie z podatkiem VAT.

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

A.L.