Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk

Sędziowie: SO Agnieszka Stachurska

SO Zbigniew Szczuka (spr.)

Protokolant: Małgorzata Nakielska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 grudnia 2016 r. w Warszawie

sprawy z powództwa J. D. (1)

przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K.

o odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę

na skutek apelacji wniesionej przez J. D. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 lipca 2016 r., sygn. akt VI P 330/14

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od J. D. (1) na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

SSO Agnieszka Stachurska SSO Marcin Graczyk SSO Zbigniew Szczuka

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 21 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ
VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w punkcie 1 oddalił powództwo w sprawie
o odszkodowanie za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę, w punkcie 2 umorzył postępowanie w zakresie roszczenia o odsetki i o premię w wysokości 686,36 złotych,
w punkcie 3 zasądził od powoda J. D. (1) na rzecz pozwanej (...)
Sp. z o.o. z siedzibą w K. kwotę 1834,00 złotych oraz zasądził od powoda J. D. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ
w Warszawie kwotę 226,32 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych
z wynagrodzeniem biegłego tłumacza ( k. 714-715 a. s.).

Sąd Rejonowy ustalił, że powód J. D. (1) był zatrudniony u pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. na podstawie umowy o pracę z dnia 23 maja 2013 r. na czas nieokreślony na stanowisku Kierownika Sprzedaży Regionu, w pełnym wymiarze czasu pracy, w zadaniowym systemie czasu pracy, w czteromiesięcznym okresie rozliczeniowym, za wynagrodzeniem 10000,00 złotych brutto wraz z premią regulaminową. Prawo do premii ustalane było miesięcznie w zależności od wyników sprzedaży w Regionie w oparciu o następujące zasady: O zł – 200000,00 złotych 1,0% od podstawy premii, 200000,00 złotych – 250000,00 złotych - 1,5 % od podstawy premii, 250001,00 złotych
– 300000,00 złotych – 3750,00 złotych plus 2% od podstawy premii ponad kwotę 250000,00 złotych, 300001,00 złotych – 350000,00 złotych – 4750,00 złotych plus 2,5 % od podstawy premii ponad kwotę 300000,00 złotych, powyżej 350000,00 złotych – 6000,00 złotych plus 3% od podstawy premii ponad kwotę 350000,00 złotych. Powodowi premia przysługiwała tylko ze sprzedaży z jego regionu. Początkowo region powoda obejmował obszar całej Polski i pozostałych krajów Unii Europejskiej przy czym zaznaczono, że zmiana obszaru Rejonu przez pracodawcę nie wymagała zmiany umowy. Jako miejsce świadczenia pracy wskazano Województwo (...). W umowie o pracę pracodawca zobowiązał się do zapewnienia powodowi stanowiska pracy wyposażonego odpowiednio do potrzeb wynikających z zakresu zadań pracownika, a także do zapewnienia warunków pracy zgodnych z zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy. Powód otrzymał służbowy samochód, telefon komórkowy
i notebook. W pkt 4.6 powód zobowiązał się, iż w ciągu pierwszych sześciu miesięcy pracy dołoży wszelkich starań, aby doprowadzić do przekroczenia przez pracodawcę
200000,00 złotych wartości miesięcznej zafakturowanej sprzedaży. Powód sam zaproponował próg sprzedażowy. Spółkę faktycznie reprezentowali W. i W. R. (1), którzy dysponowali stosownymi pełnomocnictwami i reprezentowali większościowego udziałowca. Zgodnie z umową o pracę do obowiązków powoda należało w szczególności poszukiwanie klientów i rynków zbytu dla produktów oferowanych przez pracodawcę, poszukiwanie
i wdrażanie nowych rozwiązań zwiększających efektywność i zyskowność sprzedaży produktów oferowanych przez pracodawcę, budowanie skutecznej sieci dystrybucyjnej
i logistycznej oraz modelu zabezpieczania płatności odroczonych, ustalanie strategii i taktyk marketingowych dotyczących sprzedaży produktów oferowanych przez pracodawcę, ich wdrażanie, monitorowanie ich skuteczności, kierowanie i nadzór nad pracownikami Działu Sprzedaży, w tym niezwłoczne reagowanie na wszelkie wykryte nieprawidłowości
w funkcjonowaniu Działu Sprzedaży Głównym obowiązkiem powoda była jednak sprzedaż produktów. Narzędziami pracy handlowców były: samochód, komputer, telefon oraz szereg materiałów marketingowych: katalogi, broszury, stendy, displeje, tablice ekspozycyjne, walizki prezentacyjne - mobilne, z którymi można bez problemu dotrzeć do klienta. Powód
w początkowym okresie zatrudnienia zajął się przygotowaniem zaplecza do pracy. Remont biura zakończył się około 25 czerwca 2013 r., a około 1-2 lipca 2013 r. powód otrzymał firmowy samochód. Następnie razem z D. L. pracował nad przygotowaniem strony internetowej i tłumaczeniem katalogu. Wykonali też reklamy
do ośmiu pism branżowych, zaproszenia na targi oraz zajmowali się obróbką materiałów reklamowych. Powód nawiązywał relacje handlowe i podpisywał umowy z klientami. Prowadzenie działań marketingowych było własną inicjatywą powoda tak, jak tłumaczenie katalogów z języka hiszpańskiego na polski. W połowie września 2013 r. firma mogła wziąć udział w pierwszych targach. W związku z obietnicami powoda w zakresie sprzedaży, pozwany wynajął magazyn i zamówił towar u producentów. Towar otrzymali w listopadzie 2013 r. Pozwana spółka zasadniczo nie miała opóźnień w dostawach towaru poza sytuację, gdy brakowało kolorów ramek. Spółka zapewniła powodowi narzędzia do pracy w postaci telefonu, notebooka, samochodu służbowego, laptopa i próbek artykułów. Później zamówiono tablice i standy. Powód otrzymał od pracodawcy cztery walizki: S., (...), (...) i (...). Powód na własną rękę zakupił walizkę za około 300,00 złotych,
za którą przełożeni odmówili mu zwrotu pieniędzy, zarzucając, że nie skonsultował z nimi tego zakupu. W styczniu 2014 r. powód zaproponował właścicielom Spółki przyjęcie
do pracy dwóch handlowców, na co wyrażono zgodę. Obaj zatrudnieni zostali w pełnym wymiarze czasu pracy. Zatrudnieni handlowcy R. S. i J. K. zostali podwładnymi powoda. Z chwilą przyjęcia do pracy dwóch handlowców powód wspólnie
z nimi podzielił terytorium Polski na trzy regiony w formie ustnej. W regionie powoda znalazły się województwa (...), (...) - (...), (...), część (...), (...), (...), (...) i (...) oraz pojedyncze hurtownie w (...), (...) i (...). Zdarzało się, że powód okazjonalnie działał na terenie innych województw, a także spotykał się z centralami sieci hurtowni na terenie województw. Każdy pracował jako handlowiec w swoim regionie łącznie z powodem za wynagrodzeniem 7000,00 złotych, z tym że powód dodatkowo dostawał 3000,00 złotych więcej z uwagi na dodatkowe obowiązki, w tym nadzorcze. Zgodnie
z decyzją pracodawcy, w Dziale Sprzedaży od maja 2014 r. organizowane były regularne spotkania, na których omawiano wyniki i ustalano wspólnie priorytety. Na spotkaniach rozmawiano w języku polskim i ukraińskim i nie istniał problem komunikacyjny. Każdy handlowiec na tym spotkaniu robił tablice z wynikami sprzedaży oraz plan pracy na następne dwa tygodnie. Na spotkaniach zwracano powodowi uwagę na generowanie przez niego dużych kosztów oraz na rozbieżności między obietnicami sprzedaży, a wynikami jakie osiągał. Powód zawsze się tłumaczył, że na osiągnięcie wyników potrzebny jest dłuższy czas. Powód znał wyniki swoje i innych handlowców. Właściciele pozwanej spółki byli nieusatysfakcjonowani wynikami, jakie spółka osiągała na rynku w Polsce. Nie byli też zadowoleni z wyników sprzedażowych powoda, o czym go informowano. Powód każdorazowo zapewniał, że zmieni się to w dalszej perspektywie. Powód kupował meble
do biura i inne rzeczy. Potem koszty unormowały się na kwotę w wysokości 2000,00 złotych a potem rosły znacząco i osiągnęły kwotę 7000,00 złotych miesięcznie. Koszty generowane przez innych handlowców zależały od regionu i pozostawały w granicach 1000,00 – 3000,00 złotych. Inni pracownicy nie przedstawiali faktur za hotele czy kolacje z klientami. Niektóre wyjazdy i zakupy wydawały się pozwanemu podejrzane i nie wyraził zgody na zwrot tych wydatków. Przykładowo książki z branży elektrycznej, które zgodnie z wyjaśnieniami powoda, były mu potrzebne jako nagrody podczas szkolenia klientów - właścicieli hurtowni sieci K.. Potem okazało się, że tych książek jest znacznie więcej. Powód nie uzgadniał zakupu książek. Nie zaakceptowano także zakupu dyktafonu oraz walizki. Powód skompensował koszty samodzielnie. Łączne koszty wygenerowane przez powoda w okresie zatrudnienia wyniosły 59841,06 złotych. Pod koniec 2013 r. powód podpisał pierwszą umowę z firmą (...). Doprowadził również do zawarcia umowy z firmą (...).
Nie doszło do podpisania umowy z firmą (...), o którą pozwany bardzo zabiegał
z uwagi na zmianę strategii finny. Powód nie pozyskał jako klienta spółki (...).
Na moment zwolnienia z pracy - w okresie ponad roku pracy - powód dokonał sprzedaży
na sumę około 30000,00 złotych. W zestawieniu z pozostałymi pracownikami jeden
z handlowców wykonał sprzedaż na kwotę 70000,00 złotych w ciągu czterech miesięcy,
a drugi na kwotę około 30000,00 złotych w okresie kilku miesięcy. W dniu 10 czerwca
2014 r. pozwany wypłacił powodowi pensję za maj 2014 r. i premię ze sprzedaży w kwocie 7034,39 złotych. Wobec braku zadawalających wyników sprzedaży przy generowanych kosztach, pracodawca zdecydował o zakończeniu współpracy z powodem. W. R. (2) i W. R. (1) dzień przed spotkaniem grupy w czerwcu 2014 r. spotkali się z R. S. w jednej z restauracji na S. w W.. Nieoficjalnie zaproponowano R. S. objęcie stanowiska powoda. W dniu 27 czerwca 2014 r. odbyło się planowane comiesięczne spotkanie Działu Sprzedaży,
tj. powoda, J. K., R. S. z W. R. (2)
i W. R. (1). Spotkanie zdominowane zostało omówieniem dotychczasowej pracy powoda w pozwanej firmie. Pełnomocnicy zakomunikowali, że firma rozwiązuje
z powodem umowę i podano powody tej decyzji. Jako przyczynę W. R. (1) ustnie podał wysokie generowane przez powoda koszty i niezadowalające wyniki sprzedaży. Były postawione zarzuty nieuzasadnionych zakupów oraz nadmiernej konsumpcji gastronomicznej z klientami. Argumenty powoda nie spotkały się z akceptacją pozwanej i doszło do wręczenia wypowiedzenia umowy o pracę. Pozwany rozwiązał z powodem umowę o pracę
z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 31 lipca 2014 r. Jako przyczynę w pisemnym wypowiedzeniu wskazano niewłaściwe realizowanie przez powoda zadań przypisanych do powierzonego stanowiska pracy, w szczególności nieosiągnięcie zakładanych celów sprzedażowych oraz utrata zaufania związana z brakiem poprawy jakości pracy, pomimo kilkukrotnych rozmów. Powodowi udzielono urlopu wypoczynkowego w przysługującym wymiarze, a w pozostałym okresie zwolniono
go z obowiązku świadczenia pracy. Powoda wezwano do niezwłocznego zwrotu przekazanego mienia, w tym samochodu służbowego, telefonu komórkowego oraz notebooka i tableta na ręce W. R. (2). Pozwany zawarł pouczenie o terminie, miejscu
i sposobie wniesienia odwołania do Sądu Pracy. Po odczytaniu wypowiedzenia powód zaproponował, żeby umowa rozwiązała się na mocy porozumienia stron, a nie
za wypowiedzeniem, na co nie wyrażono zgody. Jeszcze tego samego dnia powód zdał
na ręce W. R. (2) wszystkie służbowe rzeczy. W okresie do dnia 31 lipca 2014 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim, zaś od dnia 1 sierpnia 2014 r. pozostawał w zatrudnieniu. Po zwolnieniu powoda jego stanowisko objął R. S.. Obecnie zatrudniony handlowiec wykonuje obrót na kwotę 200000,00 złotych miesięcznie. W dniu
25 lutego 2015 r. pozwany dokonał na rzecz powoda przelewu kwoty 309,16 złotych tytułem odsetek.

Sąd I instancji ustalił stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy, aktach osobowych powoda, zeznań świadków D. L., R. S., W. R. (1), W. R. (2), G. K., J. K. oraz częściowo na podstawie zeznań powoda. Autentyczność i treść dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom świadków W. R. (2) i W. R. (1) w zakresie prawdziwości
i rzeczywistości wystąpienia przyczyn wskazanych w wypowiedzeniu umowy o pracę,
co do omawiania z powodem wysokości osiągniętych przez niego wyników sprzedażowych na każdym spotkaniu, zwracania uwagi na niskie wyniki i zbyt wysokie generowane koszty. W tym zakresie zeznania świadków w całości korespondowały nie tylko ze sobą nawzajem, ale i z dokumentami złożonymi do akt niniejszej sprawy. Zeznania świadków pozwoliły także Sądowi Rejonowemu na ustalenie, jakie obowiązki zostały powodowi powierzone, a jakie czynności i z jakim rezultatem wykonywał oraz, jak wyglądał przebieg spotkania z dnia
27 czerwca 2014 r. W podobnym zakresie Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom świadka G. K.. Zeznania świadka W. R. (1) sprzeczne były
z zeznaniami innych świadków w zakresie średnio generowanych kosztów przez handlowców. Wskazał on bowiem, że miesięcznie koszty wynosiły do 1000,00 złotych, zaś na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie ustalono, że koszty
te oscylowały w kwotach rzędu 1000,00 – 3000,00 złotych miesięcznie. Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom świadka J. K. i R. S. w zakresie przebiegu spotkania z dnia 27 czerwca 2014 r., zasad przeprowadzania i przebiegu comiesięcznych spotkań handlowców z pełnomocnikami pozwanej spółki, zakresu obowiązków powoda
i wykonywanych przez niego czynności bowiem w tym zakresie. Ich zeznania były wzajemnie zbieżne i korespondowały z całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Sąd I instancji dał również wiarę zeznaniom świadka D. L.
co do okoliczności, na jakie świadek był przesłuchiwany. Sąd Rejonowy nie dał wiary zeznaniom powoda, w zakresie jakim twierdził, że osiągał wyniki analogiczne z innymi handlowcami, pozwana spółka była zadowolona z wyników jego pracy oraz, że nie posiadał wiedzy o zastrzeżeniach, których nikt nie komunikował. Twierdzenia powoda nie znalazły potwierdzenia w dokumentach złożonych do akt spawy ani w zeznaniach świadków. Okoliczność, jakoby spółka miała być usatysfakcjonowana ze sprzedaży powoda na poziomie 30000,00 złotych w skali roku stała w sprzeczności z doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania. Odmówiono wiary zeznaniom powoda także w części, w jakiej wskazał, że powinien dostawać prowizję 1iczoną od łącznej sprzedaży wszystkich handlowców według łącznej sprzedaży spółki dla całego kraju. W tym zakresie zeznania
te pozostawały w sprzeczności zarówno z treścią wiarygodnych zeznań świadków, jak również z treścią zawartej przez strony umowy, jej literalnym brzmieniem i poczynionymi przez strony później ustaleniami co do podziału kraju na trzy regiony sprzedażowe w związku z zatrudnieniem dwóch nowych handlowców.

Sąd Rejonowy zważył, że powództwo jako nieuzasadnione nie zasługiwało
na uwzględnienie. W przedmiotowej sprawie oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy
o pracę za wypowiedzeniem nie zawierało uchybień formalnych. Dokonane zostało w formie pisemnej, a pozwany wskazał przyczynę rozwiązania umowy o pracę i zamieścił pouczenie
o przysługującym prawie odwołania się od wypowiedzenia umowy do sądu pracy. Powód kwestionował przyczynę wypowiedzenia co do jej konkretyzacji, prawdziwości i znajomości tej przyczyny przez powoda. W tym zakresie Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe
i w pierwszej kolejności miał na uwadze fakt, że wypowiedzenie umowy o pracę jako jeden
z trybów zakończenia stosunku pracy zarówno przez ustawodawcę , jak i szerokie orzecznictwo traktowane jest jako zwykły (zwyczajny) sposób zakończenia stosunku pracy,
w związku z tym nie muszą zachodzić szczególne okoliczności naruszenia czy nieprawidłowości po stronie pracownika, jakie związane byłyby z zawinionym i ciężkim naruszeniem obowiązków w przypadku rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.
Sąd I instancji zważył, że przy zatrudnieniu powoda, który zajmował kierownicze stanowisko menadżerskie pracodawca mógł oczekiwać, że w zakresie czynności związanych
z zajmowanym stanowiskiem wywiąże się ze stawianych mu zadań. Strony zgodnie określiły cel, a przede wszystkim kwestię działań, jednakże powód ostatecznie po upływie roku
nie osiągnął satysfakcjonujących wyników. W zakresie starannego działania obie strony przypisały pewne cele do realizacji, które na żadnym poziomie nie zostały osiągnięte. Ponadto pozostałych dwóch handlowców zatrudnionych u pozwanego osiągało obroty wyższe niż powód w znacznie krótszym czasie. Powód wiedział, że pozwany jest niezadowolony zarówno z jego osiągnięć, jak i spółki. Co więcej, powód jako członek kadry zarządzającej znał wyniki sprzedaży, więc tylko brak odpowiednich kompetencji po jego stronie usprawiedliwiałby twierdzenie, że nie zdawał sobie sprawy, iż osiągane przez niego wyniki znacząco odbiegają od siebie. Mając na uwadze przytoczone powyżej okoliczności,
Sąd Rejonowy oddalił powództwo w zakresie roszczenia o odszkodowanie za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę jako bezpodstawne.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Koszty zastępstwa procesowego ustalono na podstawie § 6 pkt 5 i § 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. z 2013 r., poz. 490 j.t.) - w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r.
i zasądził od strony powodowej jako strony przegrywającej kwotę 1834,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i opłat za pełnomocnictwo. Sąd I instancji
na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z art. 97 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U. z 2014 r., poz. 1025) zasądził od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie kwotę 226,32 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z wynagrodzeniem biegłego tłumacza ( k. 722-735 a. s.).

Powód w dniu 13 września 2016 r. wniósł apelację zaskarżając powyższy wyrok
w części dotyczącej odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę
za wypowiedzeniem zarzucając mu:

1. obrazę przepisu art. 328 § 2 k.p.c. które miało wpływ na wynik sprawy poprzez:

- pominięcie przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku części dowodów zebranych w postępowaniu, w tym niektórych zeznań świadków J. K.
oraz R. S.;

- brak wskazania przyczyn, dla których Sąd Rejonowy odmówił wiarygodności i mocy dowodowej dowodom przedstawionym przez stronę powodową, a bezkrytycznie przyjął wyjaśnienia strony pozwanej pomimo sprzeczności z zeznaniami świadków strony powodowej, w szczególności w świetle bezspornego faktu, iż decyzję o rozwiązaniu umowy
z powodem podjął słuchany w charakterze świadka W. R. (1) w porozumieniu
ze słuchanym w charakterze świadka W. R. (2), którzy formalnie działali jako pełnomocnicy Zarządu na podstawie ustnego pełnomocnictwa, a w istocie byli przez wszystkich postrzegani jako właściciele pozwanej Spółki oraz braku podania motywów, dla których odmówiono wiary zeznaniom innych świadków i powoda, a także wbrew pisemnemu stanowisku powoda, który zaprzeczył w całości twierdzeniom pozwanej Spółki i jej pełnomocników zeznających w charakterze świadków polegającą na braku jasności
i wewnętrznej sprzeczności uzasadnienia wyroku albowiem:

a) Sąd I Instancji stwierdza wielokrotnie i konsekwentnie zarówno w nawiasach, jak i w treści uzasadnienia, iż słuchany przed Sądem G. K. występuje w charakterze świadka, podczas gdy osoba ta pełni funkcję członka zarządu i była słuchana jedynie w charakterze strony pozwanej;

b) Sąd I Instancji wskazuje, że powód zobowiązał się, iż w ciągu pierwszych sześciu miesięcy pracy dołoży wszelkich starań, aby doprowadzić do przekroczenia przez pracodawcę 200000,00 złotych wartości miesięcznej zafakturowanej sprzedaży, a następnie, iż „strony umówiły się na sprzedaż na poziomie 200 tys. miesięcznie”, podczas gdy czym innym jest dokładnie wszelkich starań (staranne działanie), a czym innym wywiązanie się ze stawianych zadań rozumianych jako wysokość sprzedaży (rezultat);

c) Sąd I Instancji wskazuje, że „obecnie zatrudniony handlowiec wykonuje obrót 200.000 zł miesięcznie”, opierając się na zeznaniach W. R. (2), podczas gdy nie wynika to ani z zeznań świadka R. S., co więcej właściciel pozwanej spółki występujący formalnie jako jej pełnomocnik, W. R. (1) przyznaje, iż „obecnie handlowcy nie wykonują obrotów założonych dla powoda”, nie biorąc także pod uwagę upływu czasu, na który wskazują wszyscy świadkowie i sam powód twierdząc, iż obrót miesięczny w kwocie 200000,00 złotych jest możliwy kilka lat po uruchomieniu działalności przy prawidłowym wsparciu pracodawcy i wyposażeniu handlowca w narzędzia sprzedażowe i marketingowe,

co w praktyce uniemożliwia rzetelną weryfikację sposobu rozumowania Sądu I Instancji. Zdaniem apelującego Sąd Rejonowy nie wypełnił dyspozycji przepisu art. 328 § 2 k.p.c., albowiem sporządzając uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie ustalił pełnego stanu faktycznego oraz nie odniósł się do wszystkich dowodów zaoferowanych przez strony zgromadzonych w toku postępowania dowodowego i nie przeprowadził ich oceny.

2. obrazę przepisu art. 233 k.p.c. polegającą na:

a) zupełnie dowolnej ocenie dowodów przez Sąd Rejonowy sprzecznie z zasadą rzetelnej
i obiektywnej oceny dowodów poprzez uznanie za prawdziwe zeznań W. R. (1), W. R. (2) i G. K., wbrew logicznemu rozumowaniu, a przede wszystkim wbrew doświadczeniu życiowemu, które wskazywałoby na fakt, iż osoby bezpośrednio zaangażowane w podejmowanie decyzji o wypowiedzeniu powodowi umowy o pracę nie mogą być obiektywnymi świadkami w procesie dotyczącym właśnie tej decyzji;

b) bezzasadnym pominięciu zeznań J. K. i R. S. - pracowników pozwanej spółki, zgodnie z którymi powód wielokrotnie wskazywał, iż bez wsparcia w zakresie materiałów sprzedażowych, reklamowych i konkretnych narzędzi nie jest możliwe osiąganie lepszych wyników sprzedaży oraz zgodnie, z którymi pozwana nigdy
nie dostarczyła żadnemu handlowcowi wystarczającej liczby materiałów, natomiast w tych warunkach powód pracował bardzo dobrze, rzetelnie się angażując i dokładając wszelkich starań w celu osiągnięcia zamierzonych celów.

3. obrazę przepisu art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p. polegającą na uznaniu za prawdziwe twierdzeń pozwanej i jej pełnomocników słuchanych w charakterze świadków W. R. (1), W. R. (2) i G. K., którzy podejmowali decyzję o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę, a zatem w postępowaniu sądowym bronili swojej własnej decyzji i nie mogli być w tym zakresie obiektywni.

4. obrazę przepisu art. 30 § 4 k.p. oraz obrazę przepisu art. 45 § 1 k.p. poprzez przyjęcie,
że pozwana wskazała przyczyny uzasadniające wypowiedzenia umowy o pracę, podczas gdy nie określiła na czym polegało niewłaściwe realizowanie przez powoda zadań przypisanych do powierzonego stanowiska pracy oraz nie uzasadniła, na czym polegać miała poprawa jakości pracy.

Apelujący w związku z powyższym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania w wysokości 30000,00 złotych lub o jego uchylenie w całości i przekazanie Sądowi Rejonowemu do ponownego rozstrzygnięcia
oraz rozstrzygnięcia co do kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego za obie instancje według norm prawem przewidzianych z uwzględnieniem faktu, iż powód odwołuje się od wyroku Sądu I instancji w części dotyczącej odszkodowania
( k. 740-747 a. s.).

Pozwana spółka w odpowiedzi na apelację z dnia 10 października 2016 r. wniosła o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu przez Sądem II instancji według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej z uwzględnieniem niezbędnego nakładu pracy pełnomocnika, a także charakteru sprawy i wkładu pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia ( k. 756-767 a. s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja J. D. (1) okazała się być bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu w całości.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy zważył, że środek zaskarżenia opierał się
na wystosowaniu zarzutów ku orzeczeniu Sądu I instancji w postaci naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. art. 328 § 2 k.p.c., art. 233 k.p.c. oraz art. 6 k.c. w związku z art.
300 k.p., a także przepisów prawa materialnego, tj. art. 30 § 4 k.p. i art. 45 § 1 k.p.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

W myśl art. 328 § 2 k.p.c., uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał
za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku
z przytoczeniem przepisów prawa.

Jak stanowi art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W rozumieniu art. 300 k.p., w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy
do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Sąd II instancji doszedł do przekonania, że bezpodstawny okazał się zarzut naruszenia ww. przepisów prawa procesowego Sąd Okręgowy potraktował powyższe zarzuty łącznie
ze względu na ich tożsamy zakres uzasadnienia przez pozwaną spółkę.

Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący ocenił materiał dowodowy zgromadzony
w niniejszej sprawie, w tym również zeznania świadków J. K. i R. S.. Sąd I instancji w toku ustalonego stanu faktycznego trafnie i jednoznacznie wskazywał na treść zeznań ww. świadków, którym nadał przymiot wiarygodności, a co uznał za niezgodne z prawdą. Sąd Rejonowy min. wskazał szczegółowo na charakter budowy rynku w pozwanej spółce, narzędzia pracy, jakimi dysponowali handlowcy czy też terminowości realizacji zamówień pozwanej, przytaczając przy tym odpowiednie źródło dowodowe.

W ocenie Sądu Okręgowego chybiony jest początkowy zarzut wystosowany przez pozwanego w zakresie podnoszenia bezsporności faktu, iż decyzję o rozwiązaniu umowy
o pracę z powodem podjął W. R. (1) w porozumieniu z W. R. (2). Wyżej wymienieni świadkowie działali na mocy ustnego porozumienia jako pełnomocnicy zarządu pozwanej spółki. Bezspornym pozostawał jedynie fakt, że wręczyli oni wypowiedzenie powodowi do rąk własnych, jak również dokonali ustnego uzasadnienia podjętej decyzji. Jednakże w ocenie Sądu Okręgowego decyzję o rozwiązania z powodem umowy o pracę podjął samodzielnie prezes zarządu pozwanej G. K.. Co prawda prezes konsultował się z W. R. (1) i z W. R. (2), jednakże dokonywane przez niego czynności były dozwolone przez obowiązujące prawo. Działający jako pełnomocnicy spółki, a także prezes zarządu wskazali jednomyślnie, iż G. K. zadecydował o trybie rozwiązania z powodem umowy o pracę, co rodzi przekonanie Sądu Okręgowego o prawdziwości ich zeznań. Sąd II instancji zważył, że oddzielną kwestią jaką jest kilkukrotne zaakcentowanie przez Sąd Rejonowy, jakoby prezes zarządu G. K. był świadkiem w sprawie, stanowi oczywistą omyłkę, czy też niedokładność. Natomiast opisywana pomyłka w żadnym zakresie nie wpływa na zasadność rozstrzygnięcia, w szczególności że Sąd I instancji prawidłowo dopuścił dowód z zeznań stron w protokole rozprawy z dnia 12 lipca 2016 r., w tym min. G. K., stosując przy tym trafnie zasady procedury cywilnej.

Zdaniem Sądu Okręgowego bezsporna pozostawała okoliczność, zgodnie z którą zawarta przez strony procesu umowa o pracę była umową starannego działania. Tym niemniej powód sam zadeklarował, co stanowiło również zapis umowy, że będzie zobowiązany
do przekroczenia 200000,00 złotych wartości zafakturowanej sprzedaży przez pierwszy półroczny okres, a następnie ta kwota będzie osiągana co miesiąc. Na moment zwolnienia
z pracy - w okresie ponad roku pracy - powód dokonał sprzedaży na sumę około
30000,00 złotych. W zestawieniu z pozostałymi pracownikami jeden z handlowców wykonał sprzedaż na kwotę 70000,00 złotych w ciągu czterech miesięcy, a drugi na kwotę około 30000,00 złotych w okresie kilku miesięcy. W ocenie Sądu Okręgowego charakter zawartej umowy o pracę nie może skutkować tym, że pracodawca nie może wymagać od swojego pracownika wykonania planu w 100%, a przynajmniej w procencie zadowalającym i dającym podstawę ku stwierdzeniu, iż wykonywana praca jest na równym, dobrym i opłacalnym poziomie. Sąd II instancji doszedł do przekonania, że w oparciu o ww. wyliczenia, powód
nie osiągnął nawet 2% zakładanej sprzedaży, co stanowiło istotną podstawę do rozwiązania stosunku pracy pomiędzy stronami postępowania.

Sąd Okręgowy nie zauważył, aby treść zeznań W. R. (2) oraz W. R. (1) były ze sobą sprzeczna w zakresie efektywności wykonywania pracy przez handlowców. Jak słusznie wskazywała pozwana, pomiędzy zeznaniami obu świadków minęło prawie pół roku, a więc sytuacja spółki mogła się zmienić, mając
w szczególności na uwadze fakt, iż pozwana ciągle rozwijała się na rynku, co przełożyło się na lepsze efekty pracy osiągane przez ich pracowników. Przy tym Sąd II instancji zauważa,
że nie można uznać bezwarunkowo, iż gdyby powód był w dalszym ciągu zatrudniony
u swojego pracodawcy, to osiągałby również wyniki na poziomie lub powyżej 200000,00 złotych miesięcznie. Należy bowiem stwierdzić, co zostało już podniesione, iż pozostali handlowcy zatrudnieni w pozwanej spółce w spornym okresie czasu osiągali dużo wyższe dochody z faktur niż powód, co było też pośrednią przyczyną wziętą pod uwagę przez prezesa zarządu skutkującą rozwiązaniem umowy o pracę z J. D. (1).

Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że Sąd I instancji prawidłowo zastosował
w niniejszej sprawie zasadę swobodnej oceny dowodów uznając, iż treść zeznań W. R. (1), W. R. (2) i G. K. była wiarygodna. Należy skonstatować, iż nie można uznać, aby osoby bezpośrednio zaangażowane
w podejmowanie decyzji o wypowiedzeniu powodowi umowy o pracę nie mogą być obiektywnymi świadkami w procesie. Sąd II instancji zważył, iż przedstawiona przez
ww. sytuacja panująca w pozwanej spółce, jak również efekty wykonywanej pracy przez powoda oraz jego współpracowników koreluje ze sobą oraz tworzą spójny stan faktyczny
z pozostałymi zgromadzonymi dokumentami w niniejszej sprawie. W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji w sposób wyczerpujący wskazał, kiedy pracownicy spółki zostali wyposażeni w narzędzia pracy, jak również enumeratywnie i konkretnie przedstawił ich nazwę oraz liczbę. Sąd Okręgowy zauważył, iż świadek R. S., który był pracownikiem pozwanej, wskazał, że otrzymał od pracodawcy min. samochód, komputer, katalog czy też stendy, pomimo jednoczesnego podnoszenia, że w pozwanej spółce były braki w zaopatrzeniu pracowników. W związku z tym również nie zasługiwało na nadanie przymiotu wiarygodności treści zeznań świadków R. S. i J. K.,
aby powód w tych warunkach pracował bardzo dobrze, rzetelnie angażując się i dokładając wszelkich starań w celu osiągnięcia zamierzonych celów. Sąd zważył, że nawet przy hipotetycznym założeniu, iż handlowcy w pozwanej nie posiadali wszystkich narzędzi
do efektywnego wykonywania obowiązków pracowniczych, to nie zmienia faktu, iż powód świadcząc pracę na rzecz spółki osiągał mizerne wyniki w porównaniu do ustalonego przez strony procesu minimalnej wysokości kwotowej sprzedaży oraz wyraźnie odstawał od swoich współpracowników w zakresie dokonanej sprzedaży.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego, Sąd Okręgowy zważył, że w świetle art. 30 § 4 k.p., w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Zgodnie z dyspozycją art. 45 § 1 k.p., w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Należy zauważyć, iż podnoszone w apelacji zarzuty naruszenia ww. przepisów Kodeksu pracy przez Sąd I instancji prowadzą w istocie do wykazania błędów
w zastosowaniu przez ten Sąd przepisów postępowania cywilnego. Naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie nie może polegać na dokonaniu błędnych ustaleń faktycznych. Niezależnie od powyższego, Sąd II instancji mając na uwadze zgromadzoną dokumentację w niniejszej sprawie, a także ustalony stan faktyczny
na podstawie treści wiarygodnych zeznań świadków uznał, iż przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę było niewłaściwe realizowanie przez powoda zadań przypisanych
do powierzonego mu stanowiska pracy, w szczególności nieosiągnięcie zakładanych celów sprzedażowych oraz utrata zaufania związana z brakiem poprawy jakości pracy.
Zdaniem Sądu Okręgowego przyczyna w dokumencie wypowiadającym stosunek pracy J. D. (1) w pozwanej była jasna, rzeczywista i konkretna. Zarząd spółki utracił zaufanie do powoda, ponieważ jako jedyny generował duże koszty w wysokości dochodzącej nawet 7000,00 złotych, na które składały się min. kolacje czy nocleg w hotelu. Dodatkowo powód nie osiągał ani w znaczącym stopniu nie zbliżył się do minimalnego progu sprzedażowego, jaki został ustalony z pracodawcą przed podpisaniem umowy o pracę. Ponadto współpracownicy powoda wykazali się wyższą jakością pracy oraz generowaniem stosunkowo niskich kosztów utrzymania przez pozwaną. W ocenie Sądu Okręgowego powód również nieprawidłowo wykonywał swoje obowiązki, na co wskazywały bezpośrednio dokonywane przez niego zakupy, na których część pracodawca nie wyraził zgody.
Sąd II instancji doszedł do przekonania, że powód posiadał wiedzę i zdawał sobie sprawę
z faktu, iż pozwana spółka nie jest zadowolona z wypełnienia przez niego obowiązków pracowniczych. Te wszystkie faktycznie zachodzące okoliczności miały wpływ na podjętą decyzję przez pozwaną spółkę.

Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że apelacja powoda jako bezzasadna i podlegała oddaleniu na mocy przepisu art. 385 k.p.c.

Jednocześnie w punkcie 2 wyroku Sąd II instancji zasądził od J. D. (1) na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. kwotę w wysokości
180,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą. Zasądzona kwota miała oparcie o przepisy § 9 pkt 1 ppkt 1 w związku
z § 10 pkt 1 ppkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1804).

SSO Zbigniew Szczuka (spr.) SSO Marcin Graczyk SSO Agnieszka Stachurska

Zarządzenie: (...)

(...)