Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa z dnia 29 kwietnia 2015 r., A. S. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 3.089,35 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

Powódka wskazała, iż na dochodzoną pozwem sumę składają się: kwota 772,35 zł z tytułu zwrotu należności wyegzekwowanych od powódki przez pozwanego jako zadłużenia za okres po rozwiązaniu łączącej strony umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz kwota 2.317 zł z tytułu odszkodowania (zadośćuczynienia) za nieuzasadnione i bezpodstawne obciążenie powódki należnościami wynikającymi z faktur wystawionych po rozwiązaniu umowy, w wysokości trzykrotności ww. kwoty pobranej od powódki z wynagrodzenia ze stosunku pracy. Powódka wskazała, że pisma wystosowane do jej pracodawców w toku postępowania egzekucyjnego naruszyły jej dobra osobiste, postawiły ją w złym świetle, naruszyły jej dobre imię i godność. ( pozew k. 2-4, 21-22, pisma k. 6,10).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powódki zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Podniósł zarzut powagi rzeczy osądzonej w zakresie przedmiotu postępowania VI Nc-e (...) oraz wskazał na zasadność wszczęcia postępowania egzekucyjnego KM 322791/14, wobec prawomocności nakazu zapłaty wydanego w ww. postępowaniu upominawczym. (pismo procesowe pozwanego k. 54).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 maja 2012 r. w (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. (operator, poprzednik prawny pozwanego) zawarła z A. S. (abonent) aneks do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...). Na podstawie aneksu umowa została przedłużona na czas określony do dnia 23 maja 2014 roku. W ramach zawartego aneksu do umowy A. S. skorzystała z oferty promocyjnej pt. „Wymiana telefonu na raty”, w ramach której zakupiła na raty aparat telefoniczny, model Samsung W. 3. Cena urządzenia została określona na kwotę 1.220,99 zł i była płatna w 13 ratach, pierwszą ratę w kwocie 20,99 zł powódka uiściła przy zawieraniu umowy, a następne raty (po 100 zł) miały być uiszczane co miesiąc, zgodnie z harmonogramem spłaty rat. ( aneks do umowy k. 27-27v., warunki oferty promocyjnej k. 28-31, harmonogram spłaty rat k. 56).

W dniu 1 lutego 2013 r. pozwany rozwiązał ze skutkiem natychmiastowym ww. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych o nr (...) zawartą z A. S.. Wyrokiem z dnia 2 września 2014 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I C 430/13, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi uznał rozwiązanie powyższej umowy za bezskuteczne. Wobec powyższego, z dniem 23 września 2014 r. operator wznowił świadczenie usług telekomunikacyjnych na rzecz A. S., na dotychczasowych warunkach. ( rozwiązanie umowy k. 33-33v., pismo z 13.02.2013r. k. 32, pismo z dn. 23.09.2014r., k. 39).

Wobec niespłacania przez powódkę rat za telefon zgodnie z Harmonogramem Spłaty Rat, pismami z 21.03.2013 r., 25.05.2013 r., 18.06.2013 r. i 10.09.2013 r. (...) S.A. kierował do powódki wezwania do zapłaty zaległości z ww. tytułu . ( wezwania do zapłaty k. 34-38).

Wobec braku spłaty ww. należności, operator wniósł do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozew o zasądzenie od A. S. na jego rzecz kwoty 329,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami postępowania z tytułu umowy sprzedaży na raty urządzenia telekomunikacyjnego. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 20 lutego 2014 r. wydanym w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie uwzględnił ww. powództwo. Postanowieniem z dnia 27 października 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nadał klauzulę wykonalności ww. prawomocnemu nakazowi zapłaty. ( pozew w sprawie VI Nc-e (...) k. 57-59v., nakaz zapłaty z klauzulą wykonalności k. 60,64).

Na podstawie ww. tytułu wykonawczego - nakazu zapłaty z 20 lutego 2014 r. - Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy-Woli w W. J. B. na wniosek pozwanego wszczął przeciwko A. S. postępowanie egzekucyjne pod sygnaturą akt KM 322791/14. Komornik skierował egzekucję do uzyskiwanego przez powódkę wynagrodzenia za pracę. Oprócz wyegzekwowania od powódki przez Komornika na rzecz wierzyciela (pozwanego) całości należności głównej stwierdzonej ww. tytułem wykonawczym, Komornik pobrał także od powódki koszty postępowania egzekucyjne w kwocie 295,95 zł. ( postanowienie k. 40, zaświadczenia k. 25-26).

Powyższy stan faktyczny - bezsporny między stronami - Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dokumentów, nie kwestionowanych przez strony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Przedmiotem zawartego przez strony w dniu 23 maja 2012 r. aneksu do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...), było nie tylko świadczenie usług, ale także sprzedaż aparatu telefonicznego na raty. Powódka była zobowiązania do uiszczania z ww. tytułu miesięcznych rat po 100 zł.

Należy wskazać, że skoro umowa sprzedaży na raty aparatu telefonicznego nie została rozwiązana przez żadną ze stron, powódka była zobowiązana do zapłaty poszczególnych rat zgodnie z ustalonym w umowie harmonogramem. W momencie, gdy powódka zaprzestała spłaty rat, operator sieci komórkowej zasadnie domagał się od niej zapłaty zaległości z ww. tytułu.

Kwestia istnienia i wymagalności wierzytelności powódki wobec pozwanego z ww. tytułu została ostatecznie rozstrzygnięta prawomocnym nakazem zapłaty wydanym przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 127511/14. Trzeba bowiem zaakcentować, że zgodnie z przepisem art. 365 § 1 k.p.c., orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy.

Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, który Sąd Rejonowy podziela, prawomocność materialna wyroków wyraża nakaz przyjmowania, że w danej sytuacji (art. 316 § 1 k.p.c.) stan prawny przedstawia się tak jak to wynika z zawartego w orzeczeniu rozstrzygnięcia, a więc z ostatecznego rezultatu tego rozstrzygnięcia uwzględniającego stan rzeczy na datę zamknięcia rozprawy ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 18.06.2009 r., II CSK 12/09).

Skoro zatem kwestia zaległości powódki względem pozwanego została już prawomocnie osądzona, brak było podstaw do ponownego rozważania przez Sąd w niniejszej sprawie kwestii istnienia powyższej wierzytelności, a w konsekwencji a limine wykluczone było uznanie, że środki pieniężne wyegzekwowane przez pozwanego od powódki w oparciu o prawomocny tytuł wykonawczy zostały pobrane bezpodstawnie.

Wobec powyższego Sąd uznał za niezasadne zarówno roszczenie powódki o zwrot środków wyegzekwowanych od niej przez Komornika Sądowego w oparciu o ww. tytuł wykonawczy (prawomocny nakaz zapłaty), jak również roszczenie powódki o odszkodowanie lub zadośćuczynienie za naruszenie jej dóbr osobistych na skutek przeprowadzenia postępowania egzekucyjnego o sygn. akt KM 322791/14.

Poza sporem jest fakt, że podstawą przeprowadzenia ww. postępowania był prawomocny nakaz zapłaty wydany przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie VI Nc-e (...), zaopatrzony w klauzulę wykonalności. Powyższe orzeczenie nigdy nie zostało wzruszone, a tym samym obowiązuje w obrocie prawnym i wiąże zarówno strony niniejszego procesu, jaki i orzekający w tej sprawie Sąd. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że egzekucja komornicza, której zasadność powódka podważa w niniejszej sprawie, była oparta na ważnej podstawie prawnej. Dlatego w ocenie Sądu bezzasadne były twierdzenia powódki, jakoby zachowanie pozwanego polegające na złożeniu do komornika wniosku o wszczęcie egzekucji było bezprawne i doprowadziło do poszkodowania usprawiedliwionych praw powódki. Powódka nie skorzystała z przysługujących jej środków ochrony prawnej w celu zakwestionowania wydanego przeciwko niej ww. nakazu zapłaty, a w rezultacie orzeczenie to uprawomocniło się, a (...) S.A. był uprawniony do zainicjowania postępowania egzekucyjnego w oparciu o uzyskany na swoją korzyść tytuł wykonawczy.

Mając powyższe na względzie, Sąd uznał, że powódka nie wykazała, aby pozwany bezpodstawnie wzbogacił się jej kosztem o jakąkolwiek kwotę i oddalił powództwo o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu środków pieniężnych wyegzekwowanych od niej w toku postępowania egzekucyjnego o sygn. akt KM 322791/14.

Przystępując do oceny zasadności żądania zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych powódki, Sąd uznał, że powódki nie wykazała powstania po stronie pozwanej obowiązku uiszczenia na rzecz powódki zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Zgodnie z art. 24 § 1 k.c., w razie bezprawnego naruszenia dobra osobistego danej osoby, może ona m.in. żądać z tego tytułu zadośćuczynienia pieniężnego. Zgodnie z prezentowanym w orzecznictwie trafnym poglądem, w myśl art. 24 k.c. nie każde naruszenie dóbr osobistych stanowi podstawę do udzielenia cywilnoprawnej ochrony, albowiem ochrona taka może być pokrzywdzonemu przyznana jedynie wówczas, gdy naruszenie dóbr osobistych ma charakter bezprawny. Pojęcie bezprawności oznacza ujemną ocenę zachowania się opartą na sprzeczności tego zachowania z szeroko pojętym porządkiem prawnym, a więc na sprzeczności z obowiązującymi przepisami ustawy bądź regułami wynikającymi z zasad współżycia społecznego. Bezprawność stanowi kwalifikację przedmiotową czynu, ujmuje zachowanie jako obiektywnie nieprawidłowe, abstrahując przy tym od elementu zawinienia. Przy ustaleniu bezprawności rozważeniu podlega stosunek, w jakim pozostaje dane zachowanie względem obowiązujących reguł postępowania (vide: uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 czerwca 2013 roku, I ACa 1584/12, Lex nr 1327625).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż brak podstaw do uwzględnienia powództwa o zadośćuczynienie (określane przez powódkę jako „odszkodowanie”), albowiem pozwany udowodnił, poprzez przedłożenie prawomocnego tytułu wykonawczego (nakazu zapłaty wydanego w sprawie o sygn.. akt VI Nc-e 127511/14), że przeprowadzone przez komornika na wniosek pozwanego postępowanie egzekucyjne przeciwko powódce nie było działaniem bezprawnym.

Z powyższych względów w punkcie 1. wyroku Sąd oddalił powództwo.

W punkcie 2. wyroku Sąd odstąpił od obciążenia powódki obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania na rzecz pozwanego, mimo oddalenia powództwa. Powyższe rozstrzygnięcie znajduje oparcie w przepisie art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może nie obciążać strony przegrywającej kosztami procesu.

Za zastosowaniem wobec powoda przepisu art. 102 k.p.c. przemawiał zwłaszcza fakt, że powódka (nieposiadająca wykształcenia prawniczego i niereprezentowana przez zawodowego pełnomocnika) była silnie subiektywnie przekonana o słuszności dochodzonego w niniejszym postępowaniu roszczenia. Możliwość potraktowania powyższej okoliczności jako przesłanki orzeczenia o kosztach procesu w oparciu o art. 102 k.p.c. jest także aprobowana w orzecznictwie Sądu Najwyższego ( vide: uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z 26.09.2012 r. II CZ 95/12 Lex nr 1232771).

Należy zaakcentować, że przekonanie powódki o zasadności żądania pozwu wynikało z tego, że powódka uważała, że po rozwiązaniu przez pozwanego zawartej z nią umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, nie posiada ona już żadnych zobowiązań finansowych wobec operatora. Uszło jednak uwadze powódki, że jest w dalszym ciągu zobowiązana do spłaty rat za zakup aparatu telefonicznego. Powyższe okoliczności nie podlegały jednak i tak merytorycznemu rozważeniu przez Sąd w niniejszej sprawie, gdyż powództwo i tak podlegało oddaleniu wobec zaniechania przez powódkę podjęcia we właściwym czasie stosownych środków prawnych (np. wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty) w celu wzruszenia ww. prawomocnego nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym. W związku z powyższym, Sąd w niniejszej sprawie był bowiem związany powyższym orzeczeniem, zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c.

Mając na względzie powyższe okoliczności, świadczące o swoistej bezradności powódki w zderzeniu z machiną windykacyjną uruchomioną przez pozwanego, Sąd orzekł, jak w punkcie 2. wyroku, uznając, że przemawiają za tym zasady współżycia społecznego, w szczególności zasada sprawiedliwości.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem proszę doręczyć powódce i pełnomocnikowi pozwanego.

Dnia 18 lutego 2016 roku.