Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Piotr Feliniak (spr.)

Sędziowie: SA Jarosław Papis

del. SO Barbara Augustyniak

Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Kaniewska

przy udziale: Konrada Gardy, Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2016 r.

sprawy

1. J. D. oskarżonego z art. 53 ust. 2 i art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 §2 kk w zw. z art. 12 kk, art. 278 §5 kk.

2.K. D. oskarżonego z art. 53 ust. 2 i art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 §2 kk w zw. z art. 12 kk i art. 278 §5 kk.

3. B. D. oskarżonej z art. 53 ust. 2 i art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 §2 kk w zw. z art. 12 kk, art. 278 §5 kk.

4. T. D. oskarżonego z art. 53 ust. 2 i art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 §2 kk w zw. z art. 12 kk, art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 278 5 kk.

5. P. G. oskarżonego z art. 53 ust. 2 i art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 §2 kk w zw. z art. 12 kk i art. 278 §5 kk.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych i prokuratora co do oskarżonych J. D., K. D. i B. D.

od wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu

z dnia 21 sierpnia 2015 r., sygn. akt II K 41/14

1)  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2)  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackich obrońców:

-

adw. M. B., obrońcy oskarżonego J. D.,

-

adw. R. B., obrońcy oskarżonego K. D.,

-

adw. S. A., obrońcy oskarżonej B. D.,

po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonych
w postępowaniu odwoławczym;

3)  zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za drugą instancję.

SSA Piotr Feliniak

SSA Jarosław Papis del. SSO Barbara Augustyniak

II AKa 25 5/15

UZASADNIENIE

Prokurator oskarżył:

1.  J. D., urodzonego (...) w L., syna S. i A., z domu B.,

o to, że:

I. w okresie od maja 2013r. do 26 marca 2014r. w W., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. D., B. D., P. G. i T. D., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uprawiał konopie inne niż włókniste, z których wytworzył znaczną ilość środków odurzających w postaci ziela konopi o masie co najmniej 537,65 g oraz uprawiał konopie inne niż włókniste w ilości 107 roślin, mogące dostarczyć znacznej ilości ziela konopi,

tj. o czyn z art. 53 ust. 2 i art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

II. w okresie od maja 2013r. do 26 marca 2014 r. w W., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. D., P. G., K. D. i B. D. dokonał kradzieży energii elektrycznej na szkodę (...) S.A. Oddział (...), w ten sposób, że w następstwie nielegalnego podłączenia zasilania do niezamieszkałego budynku wykorzystywał energię elektryczną do ogrzewania, oświetlania i wentylacji uprawy konopi,

tj. o czyn z art. 278 § 5 k.k.,

III. w okresie od lipca do 26 marca 2014r. w W., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. D. i B. D. dokonał kradzieży energii elektrycznej na szkodę (...) S.A. Oddział (...) w ten sposób, że w następstwie nielegalnego podłączenia zasilania do niezamieszkałego budynku, a następnie podłączenia prądu do gospodarstwa domowego wykorzystywał energię elektryczną w zamieszkiwanym domu do zasilania grzejników, bojlera i sprzętu RTV, tj. o czyn z art. 278 § 5 k.k.

2.  K. D., urodzonego (...) w W., syna J. i B., z domu W.,

o to, że:

IV. w okresie od maja 2013r. do 26 marca 2014r. w W., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z J. D., B. D., P. G. i T. D., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uprawiał konopie inne niż włókniste, z których wytworzył znaczną ilość środków odurzających w postaci ziela konopi o masie co najmniej 537,65 g oraz uprawiał konopie inne niż włókniste w ilości 107 roślin, mogące dostarczyć znacznej ilości ziela konopi,

tj. o czyn z art. 53 ust. 2 i art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

V. w okresie od maja 2013r. do 26 marca 2014r. w W., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie iw porozumieniu z T. D., P. G., J. D. i B. D. dokonał kradzieży energii elektrycznej na szkodę (...) S.A. Oddział (...), w ten sposób, że w następstwie nielegalnego podłączenia zasilania do niezamieszkałego budynku wykorzystywał energię elektryczną do ogrzewania, oświetlania i wentylacji uprawy konopi,

tj. o czyn z art. 278 § 5 k.k.

VI. w okresie od lipca do 26 marca 2014r. w W., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z J. D. i B. D. dokonał kradzieży energii elektrycznej na szkodę (...) S.A. Oddział (...) w ten sposób, że w następstwie nielegalnego podłączenia zasilania do niezamieszkałego budynku, a następnie podłączenia prądu do gospodarstwa domowego wykorzystywał energię elektryczną w zamieszkiwanym domu do zasilania grzejników, bojlera i sprzętu RTV,

tj. o czyn z art. 278 § 5 k.k.

3.  B. D. z domu W., urodzoną (...) w L., córki B. i J., z domu B.,

o to, że:

VII. w okresie od maja 2013r. do 26 marca 2014r. w W., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. D., J. D., P. G. i T. D., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uprawiała konopie inne niż włókniste, z których wytworzyła znaczną ilość środków odurzających w postaci ziela konopi o masie co najmniej 537,65 g oraz uprawiała konopie inne niż włókniste w ilości 107 roślin, mogące dostarczyć znacznej ilości ziela konopi,

tj. o czyn z art. 53 ust. 2 i art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

VIII. w okresie od maja 2013r. do 26 marca 2014r. w W., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. D., P. G., K. D. i J. D. dokonała kradzieży energii elektrycznej na szkodę (...) S.A. Oddział (...), w ten sposób, że w następstwie nielegalnego podłączenia zasilania do niezamieszkałego budynku wykorzystywała energię elektryczną do ogrzewania, oświetlania i wentylacji uprawy konopi,

tj. o czyn z art. 278 § 5 k.k.

IX. w okresie od lipca do 26 marca 2014r. w W., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. D. i J. D. dokonała kradzieży energii elektrycznej na szkodę (...) S.A. Oddział (...), w ten sposób że w następstwie nielegalnego podłączenia zasilania do niezamieszkałego budynku, a następnie podłączenia prądu do gospodarstwa domowego wykorzystywała energię elektryczną w zamieszkiwanym domu do zasilania grzejników, bojlera i sprzętu RTV, tj. o czyn z art. 278 § 5 k.k.

4.  T. D. urodzonego (...) w Ł., syna A. i U., z domu B.,

o to, że:

X. w okresie od maja 2013r. do 26 marca 2014r. w W., po w. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z J. D., B. D., K. D. i P. G., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uprawiał konopie inne niż włókniste, z których wytworzył znaczną ilość środków odurzających w postaci ziela konopi o masie co najmniej 537,65 g oraz uprawiał konopie inne niż włókniste w ilości 107 roślin, mogące dostarczyć znacznej ilości ziela konopi,

tj. o czyn z art. 53 ust. 2 i art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XI. w dniu 28 marca 2014r. w Ł., wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość środków odurzających w postaci marihuany o masie 54,09 g,

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii

XII. w okresie od maja 2013r. do 26 marca 2014r. w W., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z P. G., J. D., K. D. i B. D. dokonał kradzieży energii elektrycznej na szkodę (...) S.A. Oddział (...), w ten sposób, że w następstwie nielegalnego podłączenia zasilania do niezamieszkałego budynku wykorzystywał energię elektryczną do ogrzewania, oświetlania i wentylacji uprawy konopi,

tj. o czyn z art. 278 § 5 k.k.

5.  P. G., urodzonego (...) w L., syna J. i J., z domu D.

o to, że:

XIII. w okresie od maja 2013r. do 26 marca 2014r. w W., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z J. D., B. D., K. D. i T. D., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uprawiał konopie inne niż włókniste, z których wytworzył znaczną ilość środków odurzających w postaci ziela konopi o masie co najmniej 537,65 g oraz uprawiał konopie inne niż włókniste w ilości 107 roślin, mogące dostarczyć znacznej ilości ziela konopi,

tj. o czyn z art. 53 ust. 2 i art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

XIV. w okresie od maja 2013r. do 26 marca 2014r. w W., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z T. D., J. D., K. D. i B. D. dokonał kradzieży energii elektrycznej na szkodę (...) S.A. Oddział (...), w ten sposób, że w następstwie nielegalnego podłączenia zasilania do niezamieszkałego budynku wykorzystywał energię elektryczną do ogrzewania, oświetlania i wentylacji uprawy konopi,

tj. o czyn z art. 278 § 5 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 21 sierpnia 2015 roku, sygn. akt II K 41/14 uznano oskarżonych: J. D., K. D., B. D., T. D. i P. G., w ramach zarzucanych J. D. w punkcie I, K. D. w punkcie IV, B. D. w punkcie VII, T. D. w punkcie X i P. G. w punkcie XIII czynów uznano za winnych tego, że w okresie od maja 2013 roku do 26 marca 2014 roku w miejscowości W., powiatu (...), województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy uprawiali konopie inne niż włókniste, w ilości co najmniej 227 roślin, przy czym uprawa ta mogła dostarczyć znacznych ilości ziela konopi innych niż włókniste oraz z części tych roślin, poprzez ich selekcję i suszenie, wytworzyli znaczną ilość środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste (marihuany) o masie co najmniej 537,65 g to jest dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 53 ust. 2 i art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r. poz. 124 z późn. zm.) w zw. z art. 11 § 2 k.k. i z art. 12 k.k. i za to wymierzono:

a. na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r. poz. 124 z późn. zm.) w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 60 § 2 § 6 pkt 2 i § 7 k.k. J. D. karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, B. D. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i K. D. karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz odstępuje od wymierzenia im kar grzywny,

b. na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r. poz. 124 z późn. zm.) w zw. z art. 11 § 3 k.k. T. D. i P. G. kary po 3 (trzy) lata pozbawienia wolności oraz po 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydziestu) złotych,

2. oskarżonych K. D., T. D. i P. G. w ramach zarzucanych K. D. w punkcie V, T. D. w punkcie XII i P. G. w punkcie XIV czynów uznano za winnych tego, że w okresie od maja 2013 roku do 26 marca 2014 roku w miejscowości W., powiatu (...), województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z J. D. i B. D., dokonali kradzieży energii elektrycznej o wartości co najmniej 14.269,76 zł w ten sposób, że podłączyli przewody elektryczne z pominięciem układu pomiarowego, do puszki bezpiecznikowej niezamieszkałego budynku, a następnie wykorzystywali energię elektryczną do ogrzewania, oświetlania i wentylacji uprawy konopi czym działali na szkodę (...) S.A. Oddział (...), to jest dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 5 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 i 5 k.k. wymierzono oskarżonym:

a. K. D. karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

b. T. D. i P. G. kary po 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności,

3. oskarżonych J. D. i B. D. w ramach zarzucanych J. D. w punkcie II i III oraz B. D. w punkcie VIII i IX czynów uznano za winnych tego, że:

- w okresie od maja 2013 roku do 26 marca 2014 roku w miejscowości W., powiatu (...), województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. D., T. D. i P. G. dokonali kradzieży energii elektrycznej o wartości co najmniej 14.269,76 zł w ten sposób, że podłączyli przewody elektryczne z pominięciem układu pomiarowego, do puszki bezpiecznikowej niezamieszkałego budynku, a następnie wykorzystywali energię elektryczną do ogrzewania, oświetlania i wentylacji uprawy konopi czym działali na szkodę (...) S.A. Oddział (...), to jest dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 5 k.k.

- w okresie od lipca do 26 marca 2014 roku w miejscowości W., powiatu (...), województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży energii elektrycznej o wartości co najmniej 4.943,38 zł, w ten sposób że w następstwie nielegalnego podłączenia zasilania do niezamieszkałego budynku, a następnie podłączenia przewodem elektrycznym prądu do gospodarstwa domowego z pominięciem układu pomiarowego, wykorzystywali energię elektryczną w zamieszkiwanym domu do zasilania grzejników, bojlera i sprzętu RTV, czym działali na szkodę (...) S.A. Oddział (...) to jest dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 5 k.k. oraz przyjmując, że czyny te zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw na podstawie art. 278 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzono:

a. J. D. karę 6 (sześciu) miesiące pozbawienia wolności,

b. B. D. karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, oskarżonego T. D. uznano za winnego dokonania zarzucanego mu w punkcie XI czynu wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r. poz. 124 z późn. zm.) i za to na podstawie powołanego przepisu wymierzono mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, oskarżonego K. D. uniewinniono od dokonania czynu zarzucanego mu w punkcie VI na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 85a. k.k., art. 86 § 1 k.k. i art. 91 § 2 k.k. w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych:

- J. D. w punktach l a. i 3 a.,

- B. D. w punktach l a. i 3 b.

- K. D. w punktach l a. i 2 a.

- P. G. w punktach l b. i 2 b.,

- T. D. w punktach l b., 2 b. i 4 wymierzono:

- J. D. karę łączną 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

- B. D. karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

- K. D. karę łączną 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

- P. G. karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

- T. D. karę łączną 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

7. na podstawie art. 45 § 1 k.k. w związku z dokonaniem czynu przypisanego oskarżonym w punkcie 1 (pierwszym) wyroku orzeczono wobec K. D., B. D. i J. D. przepadek korzyści majątkowej pochodzącej z przestępstwa w kwotach po 500 (pięćset) złotych,

8. na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r. poz. 124 z późn. zm.) w związku z dokonaniem czynu przypisanego oskarżonym w punkcie 1 (pierwszym) wyroku orzeczono wobec nich przepadek dowodów rzeczowych.

9. na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 124 ze zm.) w związku z dokonaniem czynu przypisanego oskarżonemu T. D. w punkcie 4 (czwartym) wyroku, orzeczono wobec niego przepadek oraz zarządzono zniszczenie dowodu rzeczowego w postaci suszu.

10. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych wobec oskarżonych w punkcie 6 (szóstym) łącznych kar pozbawienia wolności zaliczono:

- J. D. i K. D. okresy tymczasowego aresztowania od 26 marca 2014 r. do 27 listopada 2014 r.

- B. D. okres zatrzymania od 26 marca 2014 r. do 28 marca 2014 r.

- T. D. i P. G. okresy tymczasowego aresztowania od 28 marca 2014 r. do 27 listopada 2014 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Zasądzono koszty obrony z urzędu oskarżonych zgodnie z obowiązującymi stawkami.

Zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych:

- J. D. kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem opłat oraz kwotę 1.950,49 zł (jeden tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt złotych 49/100) tytułem zwrotu części 

wydatków związanych z postępowaniem zwalniając go z obowiązku ich uiszczenia w pozostałym zakresie,

- B. D. kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem opłat oraz kwotę 1.721,54 zł (jeden tysiąc siedemset dwadzieścia jeden złotych 54/100) tytułem zwrotu części wydatków związanych z postępowaniem zwalniając ją z obowiązku ich uiszczenia w pozostałym zakresie,

- K. D. kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem opłat oraz kwotę 1.910,49 zł (jeden tysiąc dziewięćset dziesięć złotych 49/100) tytułem zwrotu części wydatków zwalniając go z obowiązku ich uiszczenia w pozostałym zakresie,

- T. D. kwotę 1000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem opłat oraz kwotę 2.577,70 zł (dwa tysiące pięćset siedemdziesiąt siedem złotych 70/100) tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem,

- P. G. kwotę 1000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem opłat oraz kwotę 2.577,70 zł (dwa tysiące pięćset siedemdziesiąt siedem złotych 70/100) tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem. (wyrok k. 1573 – 1578)

Apelacje od wyroku wnieśli prokurator i obrońcy oskarżonych.

Prokurator na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej oskarżonych J. D., K. D. i B. D. w zakresie kar orzeczonych za czyn przypisany w pkt. 1 wyroku oraz w zakresie wymierzonych tymże oskarżonym kar łącznych pozbawienia wolności (pkt 6 wyroku), na niekorzyść oskarżonych.

Na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych J. D., K. D. i B. D. za przypisany im czyn z art. 53 ust. 2 i art. 63 ust. 3 ustawy z dn. 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 12 k.k., a przez to rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec tychże oskarżonych kar łącznych pozbawienia wolności, wynikającą z niezasadnego, zastosowania dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 § 2 k.k., w sytuacji, gdy stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonym, ich dotychczasowy sposób życia oraz dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. sprzeciwiają się zastosowaniu nadzwyczajnych środków łagodzących wobec oskarżonych.

Podnosząc powyższy zarzut, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i 437 § 1 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonym J. D., K. D. i B. D. za czyn przypisany w pkt. 1. wyroku kar pozbawienia wolności w rozmiarze po 3 lata oraz kar grzywny w wysokości po 100 stawek dziennych, przy ustaleniu stawki na kwoty po 20 zł w stosunku do oskarżonych J. D. i K. D. oraz 10 zł w stosunku do B. D. oraz wymierzenie w/wym. oskarżonym kar łącznych pozbawienia wolności w rozmiarze po 3 lata ( apelacja k. 1660 – 1662).

Obrońca oskarżonej B. D. na podstawie art. 425 § 1 i § 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył wyżej wymieniony wyrok w części dotyczącej wymierzonej oskarżonej B. D. karze łącznej 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności na korzyść oskarżonej B. D..

Na zasadzie art. 427 § 2 i art. 438 pkt 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonej kary łącznej 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

Na zasadzie art. 427 § 1 i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej rozstrzygnięcia o wymierzonej oskarżonej B. D. karze łącznej 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności poprzez warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby 5 (pięciu) lat (apelacja k. 1654 – 1656).

Obrońca oskarżonych T. D. i P. G. na zasadzie art. 444 k.p.k. zaskarżył wyżej wymieniony wyrok - w zakresie uwzględnienia zarzutów dotyczących oskarżonych T. D. i P. G. i skazania ich, w całości- tj. w punkcie 1 i 2 wyroku oraz dodatkowo w punkcie 4. wyroku dotyczącym osk. T. D..

Na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i 438 pkt. 2 i 3 k.p.k. wyrokowi w pkt 1 i 2 wyroku, w części dotyczącej oskarżonych T. D. i P. G. zarzucił:

- naruszenie prawa procesowego, tj. naruszenie zasady obiektywizmu wyrażonej w art. 4 k.p.k. oraz zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k.;

- polegające na tym, że sąd podczas przeprowadzania dowodów oraz w fazie wyrokowania nie poddał jednakowej analizie wszelkich okoliczności sprawy, a nadto w widocznie odmienny i szczególny sposób podchodził do okoliczności i dowodów świadczących o niewinności oskarżonych T. D. i P. G.; 

- oraz art 92 w zw. z art. 410 k.p.k. polegający na przyjęciu za podstawę rozstrzygnięcia okoliczności błędnie zinterpretowanych i wyłącznie niekorzystnych dla oskarżonych - a w szczególności oparcie orzeczenia Sądu na niepełnym materiale w czasie wyrokowania, wobec odesłania wcześniej załączonych akt II K 1360/12 S.R. w W.;

- a nadto poprzez zinterpretowanie wszelkich nieusuwalnych wątpliwości na niekorzyść oskarżonych T. D. i P. G. oraz przyjęcie nielogicznej i niewynikającej z rzetelnej części materiału dowodowego wersji wydarzeń w zakresie ich rzekomego sprawstwa;

- poprzez oparcie orzeczenia skazującego oskarżonych T. D. i P. G. w zasadzie wyłącznie na obciążających ich wyjaśnieniach absolutnie niewiarygodnych współoskarżonych, tj. rodziny D., którzy (po lekturze akt postępowania przygotowawczego) bez wątpliwości usiłowali wpływać na materiał dowodowy oraz umniejszanie - w zakresie oceny wiarygodności wyjaśnień rodziny D. - okoliczności, iż ich bogata dotychczasowa kryminalna przeszłość i właściwości osobiste w postępowaniu przygotowawczym i postępowaniu przed Sądem Okręgowym w sposób szczególny determinowały ich do złożenia zeznań obciążających również oskarżonych T. D. i P. G..

- błędne ustalenie faktów przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, że oskarżeni T. D. i P. G. dopuścili się przypisanych im w zaskarżonym w pkt. 1 2 czynów, podczas, gdy brak jest w tym zakresie jednoznacznych i pełnowartościowych dowodów, a występują daleko idące wątpliwości, przy czym zasadność wniosków i ocen dokonanych przez Sąd Orzekający, wynikających z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania - w tym:

- błędne ustalenie, polegające na przyjęciu, że K. D. lub J. D. otrzymali od oskarżonych T. D. czy P. G. kiedykolwiek pieniądze w kwocie 1.900, zł - wobec faktu, że zarówno J. D. jak i K. D. twierdzili wzajemnie, że taką właśnie łączną kwotę rzeczywiście miał otrzymać jeden z nich - ale każdy z nich twierdził, że otrzymał ją właśnie ten drugi; (vide protokoły konfrontacji k.343 oraz 351 akt post) Podana sprzeczność nie została usunięta w trakcie postępowania, a dowodzi wprost wcześniejszego, (choć nieprecyzyjnego) wymyślenia przez oskarżonych D. wersji obciążającej oskarżonych T. D. oraz P. G. jako rzekomych pomysłodawców uprawy;

- błędne i nielogiczne ustalenie, że oskarżeni T. D. i P. G. bywali na posesji rodziny D., wobec sprzecznych wyjaśnień K. D. i J. D. - przy czym pierwszy ze wskazanych twierdził, że oskarżeni D. i G. byli tam bardzo często, a drugi, że wszystkiego mieli być 2-3 razy;

- błędne przyjęcie, że oskarżeni D. i G. przyjeżdżali rzekomo na posesję rodziny D. busem, wobec zdecydowanych twierdzeń K. D., że oskarżeni D. i G. mieli przyjeżdżać do nich S. koloru czarnego - co było niemożliwe wobec poważnego trwałego uszkodzenia tegoż samochodu jeszcze w 2012 roku (w dniu 15 maja 2012, a zatem znacznie przed okresem wskazanym w akcie oskarżenia) i jego sprzedaży wówczas osobie trzeciej w stanie uszkodzonym - przy niekwestionowanym i ostatecznym zweryfikowaniu tych okoliczności w postępowaniu sądowym;

- błędne przyjęcie, że nie było możliwym ustalenie przez B., J. i K. D. wspólnej wersji obciążającej T. D. i P. G. wobec braku czasu na takie ustalenia - czemu przeczą wyjaśnienia K. D. z postępowania przygotowawczego (k.70) dowodzące, że D. zakładając uprawę konopi obawiali się odpowiedzialności karnej za jej prowadzenie; a także możliwości ustalenia takiej (nieprecyzyjnej właśnie) wersji nawet podczas wielogodzinnych czynności przeszukania i przesłuchań D. w dniu ujawnienia uprawy;

- błędne i nieuzasadnione przyjęcie, że nie doszło do pożyczki ze strony T. D. na rzecz J. D., która to niezwrócona pożyczka stała się bezpośrednią przyczyną zerwania przez T. D. i P. G. kontaktów z rodziną D. (znacznie przed okresem wskazanym w akcie oskarżenia) - pomimo zaprzeczeń - ale i przyznania ostatecznie faktu pożyczki(czy wpłaty 25 tys zł) przez oskarżonego J. D. na rozprawie;

Tu także określenie jako „naiwne” przez Sąd zachowania polegającego jedynie na upominaniu się o zwrot pieniędzy i niepodejmowanie w tym zakresie przez oskarżonego T. D. innych czynności zmierzających do odzyskania pieniędzy „i zwyczajnego odpuszczenia” - pomimo że już w następnym fragmencie uzasadnienia Sądu zawarte są twierdzenia Sądu o fatalnej sytuacji finansowej rodziny D. i zupełnej niemożności spłaty zobowiązań - co czyni zarzut rzekomej bezczynności w odzyskaniu długu i ocenę Sądu całkowicie nielogiczną;

tj. błąd w ustaleniach faktycznych, będący bezpośrednim efektem naruszenia wszystkich wskazanych wyżej zasad procesowych polegający na wnioskach, że oskarżeni T. D. i P. G. dopuścili się czynów opisanych w pkt. 1 i 2 wyroku, pomimo poważnych wątpliwości w tym względzie;

Na zasadzie art. 427§1 k.p.k. wniósł o:

- o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych, bądź o uchylenie zaskarżonego wyroku w punktach 1 i 2 (w zakresie dotyczącym T. D. i P. G.) i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Sieradzu do ponownego rozpoznania;

A nadto, w stosunku do T. D. skazanego, w punkcie 4 wyroku, z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę jednostkową 1 roku pozbawienia wolności. Wniósł o złagodzenie kary jednostkowej 1 roku pozbawienia wolności i orzeczenie wobec niego, za czyn z opisany w punkcie XI aktu oskarżenia, kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania - na zasadzie art. 438 pkt 4 k.p.k., gdyż orzeczona kara jednostkowa jest niewspółmiernie surowa
(apelacja k. 1635 – 1642).

Obrońca oskarżonego K. D. na zasadzie art. 444 i art. 445 par. 1 k.p.k. zaskarżył opisany wyrok w zakresie winy w części dot. pkt 2 oraz kary łącznej opisanej w pkt. 6 wyroku.

Skarżonemu orzeczeniu zarzucił: błąd w ustaleniach faktycznych wyrażający się przyjęciem tezy, że oskarżony działając wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi dopuścił się przestępstwa z art. 278 par. 5 kk polegającego na kradzieży energii elektrycznej, podczas gdy dowody zgromadzone w tym zakresie na taki pogląd nie pozwalają.

Zgłaszając powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu opisanego w pkt 2 wyroku, a w konsekwencji uchylenie orzeczenia o karze łącznej (apelacja k. 1623 – 1624).

Obrońca oskarżonego J. D.Na podstawie art. 444 k.p.k. oraz art. 425 § 1 i 2 k.p.k. zaskarżył wyżej wymieniony wyrok w całości na korzyść oskarżonego J. D..

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt. 2 i 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść poprzez: 

a) przyjęcie, w punkcie 1 wyroku, że oskarżony J. D. w okresie od maja 2013r. do 26 marca 2014r., działając wspólnie i w porozumieniu, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uprawiał konopie inne niż włókniste, przy czym uprawa mogła dostarczyć znacznych ilości ziela konopi innych niż włókniste oraz z części tych roślin, poprzez ich selekcję i suszenie, wytworzył znaczą ilość środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste.

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, iż jedynie wymierzenie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego J. D., co w konsekwencji doprowadziło do wymierzenia mu kary bezwzględnej 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy dyrektywy art. 53 § 1 i 2 k.k. w realiach przedmiotowej sprawy przemawiają za orzeczeniem kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o zmianę przez Sąd odwoławczy zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego J. D. od popełnienia przypisanego mu w punkcie 1 wyroku czynu:

ewentualnie

- o zmianę przez Sąd odwoławczy zaskarżonego wyroku i orzeczenie: kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat.

ewentualnie

- wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania (apelacja k. 1629 – 1633).

Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 27 stycznia 2016 roku, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońców oskarżonych koszty obrony udzielonej oskarżonym z urzędu, zgodnie z obowiązującymi stawkami oraz zwolnił oskarżonych od kosztów sądowych za drugą instancję (wyrok k. 1732).

Wnioski o uzasadnienie wnieśli: obrońca oskarżonych T. D. i P. G., oskarżony T. D. oraz oskarżony P. G. (k. 1736, 1738, 1739).

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonych T. D. i P. G. nie podlegała uwzględnieniu w toku instancyjnego rozpoznania sprawy.

Oparta jest ona na względnej przesłance odwoławczej określonej w art.438 pkt 2 k.p.k., a polegać ma na naruszeniu art.4 k.p.k. oraz art.7 k.p.k., których następstwem miałyby być błędne ustalenia faktyczne.

Przypomnieć autorowi apelacji należy więc, że obraza art.4 k.p.k. nie może być podstawą zarzutu apelacyjnego, bowiem formułuje ogólną zasadę procesową, której naruszenie może nastąpić przez obrazę konkretnych przepisów postępowania gwarantujących realizację zasady obiektywizmu (patrz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2010 roku, sygn. akt III KK 92/10, OSNwSK z 2010 roku, z. 1, poz.775).

Problematyką wskazania jako podstawy apelacyjnej w ramach przesłanki określonej w art.438 pkt 2 k.p.k., art.4 k.p.k. zajął się także w sposób analogiczny jak w wyżej cytowanym orzeczeniu Sąd Apelacyjny w Krakowie, wydając w dniu 14 maja 2008 roku wyrok w sprawie II AKa 50/08, opublikowany w KZS z 2008 roku, z. 9, poz.35.

Należało mieć także na uwadze i to, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną reguły z art.7 k.p.k., jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonych oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (patrz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2012 roku, sygn. akt III KK 298/12, LEX 1232292).

W ocenie Sądu Apelacyjnego, analiza treści zapadłego rozstrzygnięcia w kontekście jego pisemnych motywów, dowodów zgromadzonych w sprawie i ujawnionych w toku postępowania rozpoznawczego wskazuje, iż zaskarżony wyrok, wbrew treści zarzutów zawartych w wywiedzionej skardze apelacyjnej, wszystkie powyższe kryteria spełnia, a więc pozostaje pod ochroną reguły wyrażonej w treści tego przepisu.

Każdy fakt i okoliczności, mające znaczenie w przedmiotowej sprawie zostały, bowiem przez sąd orzekający uwzględnione, ocenione i znalazły odpowiednie odzwierciedlenie w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia. Ustalenia sądu, co do przebiegu zdarzeń znajdują oparcie w przywołanych dowodach, zaś ocena źródeł dowodowych jest kompleksowa i wszechstronna i nie nosi cech dowolności, o których pisze w swojej apelacji obrońca oskarżonych.

Oprócz powyższych uwag, analiza treści wywiedzionego środka odwoławczego, w tym zwłaszcza jego uzasadnienie wskazuje, iż apelacja ma, niepodlegający uwzględnieniu w toku instancyjnego rozpoznania sprawy, charakter polemiki z prawidłowymi ustaleniami i ocenami sądu I instancji.

Autor apelacji dokonuje bowiem własnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, pomijając z naruszeniem zasady określonej w art. 410 k.p.k., tą część materiału dowodowego, która przeciwstawia się tym ocenom, a która miała, jak wynika to z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, istotny charakter dla dokonanych ustaleń oraz ocen.

Podnieść należy przede wszystkim to, iż skarżący całkowicie pomija tę część materiału dowodowego i te oceny, które wskazują, iż brak jest dowodu przeciwstawiającego się wersji wynikającej z dowodów, na podstawie których dokonano ustaleń faktycznych, a związanych z wyjaśnieniami samych oskarżonych.

Sąd I instancji odmówił im waloru wiarygodności ( k. 14 uzasadnienia) i wykazał powody, dla których to uczynił. Oceny wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia mają charakter wyczerpujący i skoro sam skarżący ich w sposób bezpośredni nie kwestionuje, to należy uznać, iż nie wykraczają one poza granice zakreślone treścią art. 7 k.p.k.

Należy może tylko, w ślad za Sądem Okręgowym przypomnieć, iż dowodem, który wprost przemawia za odmową wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych, jest analiza logowań telefonów komórkowych, z których wynika, iż oskarżeni wbrew swoim twierdzeniom, a zgodnie z wyjaśnieniami oskarżonych D., w okresie trwania zarzucanych im czynów wielokrotnie rozmawiali telefonicznie z oskarżonym J. D., ale także przebywali na obszarze powiatu (...).

Skarżący te dowody pomija, nie kwestionuje oceny wiarygodności wyjaśnień tych oskarżonych, których reprezentuje, a więc już samo to wskazuje na polemiczny charakter wywiedzionego środka odwoławczego.

Pominięcie tych dowodów oraz koncentracja na pozostałych dowodach, przy czym należy mieć na uwadze, iż jest to ocena własna skarżącego, wskazuje na niepodlegający uwzględnieniu charakter apelacji. Okoliczności, do których odwołuje się skarżący były przedmiotem ocen sądu I instancji, wynikały bowiem one z treści wyjaśnień oskarżonych jakie złożyli w toku postępowania. Do każdej z nich sąd ten ustosunkował się w treści pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia i brak jest podstaw do wzruszenia wyrażonych ocen, tym bardziej, iż są one oparte na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a nie jak to czyni skarżący wyłącznie na jego części. Także i tu oceny mają charakter wyczerpujący. Nie pomijają żadnego dowodu, ani okoliczności. Kwestia ewentualnego zadłużenia oskarżonego J. D. u oskarżonego T. D., była także przedmiotem tych rozważań i sąd odwoławczy nie dostrzegł takich okoliczności, które mogłyby skutecznie podważyć zarówno dokonane ustalenia, jak i wyrażone oceny, tym bardziej, iż kwestia tego ewentualnego długu nie wiązała się z przedmiotową sprawą, bowiem ani J. D. nie domagał się umorzenia długu, ani oskarżeni T. D. i P. G. nie domagali się zwrotu pieniędzy.

Z tych tez powodów, brak było podstaw do uwzględnienia tak skonstruowanej apelacji. Brak jest także podstaw do uznania, aby kary orzeczone wobec oskarżonego P. G. i T. D. nosiły cechy rażącej surowości, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k.

Z tych też względów orzeczono, jak w sentencji orzeczenia. Zwolniono oskarżonych od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za II instancję z powodów określonych w art. 624 § 1 k.p.k.