Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 2 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 02 marca 2017r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. M.

przeciwko W. W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Krotoszynie

z dnia 10 marca 2016r. sygn. akt I C 190/15

i na skutek zażalenia powódki od postanowienia

Sądu Rejonowego w Krotoszynie z dnia 14 października 2016 r. sygn. akt I C 190/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego W. W. na rzecz powódki J. M. kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym;

3.  zmienia punkt 2 zaskarżonego postanowienia z dnia 14 października 2016 r. w ten sposób, że nie obciąża powódki kosztami postępowania zażaleniowego;

4.  nie obciąża pozwanego kosztami postępowania zażaleniowego.

SSO Małgorzata Pilarczyk SSO Wojciech Vogt SSO Janusz Roszewski

Sygnatura akt II Ca 656/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 marca 2016r. Sąd Rejonowy w Krotoszynie zasądził od pozwanego W. W. na rzecz powódki J. M. kwotę 61.632,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 03 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty; obciążył pozwanego kosztami postępowania i z tego tytułu zasądził od pozwanego W. W. na rzecz powódki J. M. kwotę 6.699,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 14 października 2016 r. Sąd Rejonowy w Krotoszynie. uchylił postanowienie tego Sądu Rejonowego z dnia 13 lipca 2016r. w przedmiocie odrzucenia apelacji pozwanego i zasądził od powódki J. M. na rzecz pozwanego W. W. kwotę 1.800,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniósł pozwany zaskarżając wyrok Sądu Rejonowego w Krotoszynie z 10 marca 2016r, w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisu art. 328 § 2 k.p.c. polegające na sporządzeniu uzasadnienia wyroku w sposób nieodpowiadający normie zawartej w tym przepisie; naruszenie prawa materialnego polegające na niewłaściwym zastosowaniu przepisu art. 484 § 1 k.c. przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kar umownej w sytuacji, art. 471 k.c. w sytuacji, gdy J. W. (1) uzyskał staraniem pozwanego i żony G. W. kukurydzę dla powódki, za cenę 480,0 zł za tonę, która nie została przez powódkę odebrana; błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż J. W. (2) 03 lipca 2012r. był umocowany do reprezentowania pozwanego, w tym zaciągania w jego imieniu zobowiązań i umocowane to nie wygasło oraz na przyjęciu, iż pozwany W. W. wiedział o zawarciu umowy i akceptował umowę z 03 lipca 2012r. zawartą przez J. W. (1) jak i na przyjęciu, iż pozwany swym działaniem zmierzał do uchylenia się od zobowiązania podczas, gdy pozwany od początku informował powódkę i członków jej rodziny o braku zgody na zawarcie umowy przez syna J. W. (1).

W oparciu o podniesione w apelacji zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania przed Sądem I instancji i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powódka wniosła o oddalenie apelacji, o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 14 października 2016r. wniosła powódka zaskarżając je w części tj. w zakresie punktu 2 – mocą którego Sąd obciążył powódkę kosztami zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym w kwocie 1800 zł Wnosząc o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez nieobciążanie powódki kosztami zastępstwa procesowego w tym postępowaniu na podstawie art. 102 k.p.c., bowiem do odrzucenia apelacji pozwanego doszło w wyniku niesprawdzenia uiszczenia opłaty od apelacji na co powódka nie miała żadnego wpływu.

Postanowieniem z dnia 2 marca 2017r. Sąd Okręgowy postanowił połączyć do wspólnego rozpoznania sprawę II Ca 656/16 ze sprawą II Cz 856/16 i dalej prowadząc obie sprawy łącznie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja pozwanego jest nieuzasadniona. Zażalenie powódki jest uzasadnione w całości.

Sąd Okręgowy w całości aprobuje ustalenia faktyczne dokonane w sprawie przez Sąd Rejonowy, bowiem ich treść jest niesprzeczna z wynikami postępowania dowodowego opartego na wszechstronnej ocenie zgromadzonych dowodów nie mającej cech dowolności. W konsekwencji przyjmuje ich wynik do dalszych rozważań nad podstawą materialną rozstrzygnięcia.

W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r.., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Nie doszło zarówno do błędu w ustaleniach faktycznych, jak i wadliwej oceny dowodów, odpowiadających zarzutowi naruszeniu przepisu art. 233 §1 k.p.c. Nie doszło również do naruszenia zasad sporządzenia uzasadnienia wyroku art. 328 §2 k.p.c., które skarżący upatruje w ustaleniach obejmujących okoliczności zawarcia przez strony umowy
z dnia 3 lipca 2012r. i jej wykonania przez pozwanego.

W myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału. Sąd Rejonowy dokonując tej oceny nie naruszył reguł oznaczonych w powołanym tu unormowaniu, dającym wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów. Obszerne uzasadnienie oceny dowodów nie daje podstaw do formułowania przez apelującego zarzutu naruszenia art. 328 k.p.c.

Czym innym jest natomiast kwestionowanie przez apelującego zgodności ustaleń faktycznych z wynikami postepowania dowodowego. W związku z podważaniem tych ustaleń należy podkreślić, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny zgodnie z treścią dowodów, które zostały przytoczone w podstawie tych ustaleń. Nie zachodzi zatem sprzeczność wywodzona w uzasadnieniu zarzutu apelacyjnego. Dodać jedynie należy, że nawet w apelacji pozwany stawia zarzut błędnego ustalenia, ze J. W. (2) 03 lipca 2012r. był umocowany do reprezentowania pozwanego, w tym zaciągania w jego imieniu zobowiązań i umocowane to nie wygasło. Zarzut ten jest o tyle błędny, że Sąd dokonał ustaleń z których wynika, iż umocowanym był J. W. (1) syn pozwanego. Ustalenie to jest zgodne z zeznaniami M. M., treścią maili, zeznaniami powódki J. M.. Sąd I instancji nie dał natomiast wiary zeznaniom pozwanego W. W. w części w jakiej podał, iż nie wyraził zgody na zawarcie umowy w jego imieniu, a J. W. (1) działał bez lub z przekroczeniem umocowania. Nie jest również błędne ustalenie, że pozwany W. W. wiedział o zawarciu umowy i akceptował umowę z 03 lipca 2012r. zawartą przez J. W. (1) z powódką , bowiem wniosek taki można wywieść z niezaprzeczonych ustaleń, iż syn pozwanego podejmował wszelkie decyzje w porozumieniu z ojcem W. W., za jego zgodą i w jego imieniu, gdy ten przebywał z granicą. Pozwany natomiast nie wykazał, zgodnie z reguła dowodzenia z art. 6 k.c., faktu, że jego syn zawarł umowę z przekroczeniem granicy umocowania w zakresie prowadzenia gospodarstwa rolnego, w tym co do zakresu czynności prawnych mających za przedmiot sprzedaż produktów rolnych. Tymczasem apelujący wskazując na fragmenty ustaleń faktycznych dotyczących okoliczności zawarcia umowy apelujący przeciwstawia tym ustaleniom własną wersję wsparta odmienną oceną dowodów, co nadaje zarzutom apelacyjnym wyłącznie charakter polemiki.

Skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez sąd możliwe jest tylko w przypadku wykazania, że brak jest powiązania przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym; nie jest tu wystarczająca sama polemika naprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych. (wyrok SN 2005-09-29 II PK 34/05, LEX nr 829115)

W oparciu o ustalenia faktyczne dokonane na podstawie zgromadzonego w sprawie i prawidłowo ocenionego materiału dowodowego Sąd I instancji zasadnie stwierdził, że pozwany W. W. zawarł w dniu 3 lipca 2012r. przez działającego w jego imieniu syna J. W. (1) umowę sprzedaży kukurydzy w ilości 600 ton za cenę 308.160 zł brutto z zastrzeżeniem na rzecz zamawiającej J. M. kary umownej w wysokości 20%. Uzasadniona jest również ocena roszczenia powódki o zapłatę kwoty 61.632 zł tytule zastrzeżonej kary umownej wobec niewykonania przez pozwanego zobowiązania. Roszczenie powódki znajduje uzasadnieni w postanowieniu umownym oraz
w dyspozycji art. 483 §1 k.c. i jest konsekwencją wykazania faktu niedostarczenia przez pozwanego zamówionej kukurydzy. Sąd Rejonowy szczegółowo i należycie uzasadnił swoje stanowisko, które Sąd Okręgowy w całości akceptuje. Pozwany nie wykazał natomiast podstaw zasadności roszczenia, w szczególności twierdzeń, że nie doszło do wykonania zobowiązania w wyniku niedostarczenia przez powódkę samochodu.

Wobec powyższych stwierdzeń Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 §1 k.p.c. i § 2 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radcy prawnego oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2016 poz. 1668.). Pozwany uległa bowiem co do całości apelacji.

Uzasadnione jest zażalenie powódki na postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 14 października 2016r. wniosła powódka zaskarżając je w części tj. w zakresie punktu 2 – mocą którego Sąd obciążył powódkę kosztami zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym w kwocie 1800 zł. W okolicznościach w jakich doszło do uwzględnienia zażalenia pozwanego, zachodzi szczególny wypadek uzasadniający nie obciążanie jej kosztami postępowania zażaleniowego na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd Okręgowy z tej samej przyczyny nie obciążył pozwanego kosztami postępowania zażaleniowego.

SSO Małgorzata Pilarczyk SSO Wojciech Vogt SSO Janusz Roszewski