Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. K. został oskarżony o to, że w dniu 17 października 2015 roku około godz. 5.00, w miejscowości M. , gm. B., woj. (...), będąc w stanie nietrzeźwości ( 0,70 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu ) kierował samochodem marki B. o nr rej. (...) w ruchu lądowym,

tj. o czyn z art.178a § 1kk.

Sąd Rejonowy w Opocznie wyrokiem z dnia 06 września 2016 roku w sprawie II K 23/16 uznał oskarżonego M. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 kk i na podstawie tegoż artykułu wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 2 kk warunkowo zawiesił wykonanie kary pozbawienia wolności na okres próby 3 lat;

- na podstawie art. 73 § 2 kk oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego;

- na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązał oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu okresu próby;

- na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat;

- na podstawie art. 63 § 4 kk zaliczył na poczet orzeczonego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 17 października 2015 roku;

- na podstawie art. 43a § 2 kk orzekł świadczenie pieniężne w kwocie 5000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

- zasądził od oskarżonego 120 złotych tytułem opłaty oraz 70 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Wyrok ten zaskarżył w całości oskarżony.

Apelacja powołując jako podstawę prawną art. 438 pkt 2 i 3 kpk zarzuciła naruszenie przepisów postępowania :

⚫

art. 7 kpk i art. 174 kpk poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, przejawiającą się w szczególności przyznaniem nadmiernego znaczenia dowodowego notatce urzędowej – vide k. 14 zbiór A, nieuwzględnienie okoliczności, że została ona sporządzona w okolicznościach uzasadniających ocenę, iż miała ona zastąpić zeznania świadka, którego ze względu na stan upojenia alkoholowego nie można było przesłuchać;

⚫

art. 171 § 7 kpk przez uznanie za dowód zeznań świadka K. G., pomimo tego, że zostały one złożone w warunkach opisanych w art. 171 § 5 pkt 1 kp, tj. przy wpływaniu na wypowiedzi świadka, przez informowanie go o treści notatki, że musi zeznać tak jak jest to opisane w notatce, bo inaczej będzie odpowiadał za składanie fałszywych zeznań.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od dokonania zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Rejonowy nie narusza zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a w związku z tym mieści się w granicach prawa do swobodnej ich oceny, określonego w art. 7 kpk.

Brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że treść zeznań świadka K. G., wskazujących na sprawstwo oskarżonego została wymuszona przez przesłuchujących go policjantów. Jakkolwiek funkcjonariusze podczas czynności przesłuchania opierali się na notatce urzędowej z rozpytania świadka w kwestii inkryminowanego zdarzenia, to jednak treść i redakcja protokołu z przesłuchania, które miało miejsce w dniu 19 listopada 2015 roku – po upływie miesiąca od daty zdarzenia, wskazuje na nie wymuszony charakter zeznań świadka. Zeznania zostały przez świadka odczytane i podpisane. K. G. mając możliwość złożenia stosownego zawiadomienia – nie zgłosił, że jego zeznania zostały uzyskane w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi. Brak jest w sprawie dowodów na poparcie tez i gołosłownych twierdzeń, że zeznania wymienionego świadka były narzucone, a przesłuchująca mówiła mu co ma zeznawać.

Przy ocenie zeznań świadka K. G. nie bez znaczenia pozostawały zeznania K. M..

Świadek K. M. podczas pierwszego przesłuchania podał, że to oskarżony M. K. zadzwonił do niego w nocy, kiedy doszło do inkryminowanego zdarzenia. Tym czasem przed sądem w dniu 14 kwietnia 2016 roku początkowo zeznawał, że nie przypomina sobie aby miał otrzymać jakikolwiek telefon od państwa K. odnośnie zdarzenia drogowego z udziałem samochodu marki B., po czym ostatecznie stwierdził, że skoro oskarżony potwierdził wykonanie takiego telefonu jak i fakt ten wskazany został w złożonych przez świadka na wcześniejszym etapie postępowania zeznaniach, to widocznie tak było– vide k. 50 verte.

Brak jest podstaw do kwestionowania trafności poczynionych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych.

Ponieważ apelacja była skierowana przeciwko całości wyroku Sąd Okręgowy dokonał analizy trafności i adekwatności orzeczonej kary. Zdaniem Sądu kara 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest karą adekwatną w odniesieniu do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu oraz wystarczającą dla osiągnięcia jej celów, a przede wszystkim dla realizacji celu zapobiegawczego.

Rozstrzygając o kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy oparł się na przepisach wskazanych w części dyspozytywnej wyroku.