Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Janowski

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Strzelec

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Szczytnie Jowity Chyły-Radgowskiej

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 13 kwietnia 2017 roku sprawy:

D. R. (1), syna Z. i J. zd. R., urodzonego (...) w O.

oskarżonego o to, że:

w dniu 26 listopada 2016 roku w ruchu lądowym na ul. (...) w miejscowości D., woj. (...), prowadził samochód osobowy marki F. (...) o nr rej. (...), nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem łącznym z dnia 31 października 2012 roku, sygn. akt VII K 990/12 zakazu prowadzenia w ruchu lądowym wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 8 lat, od 28 lutego 2013r. do 26 stycznia 2023r., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I.  oskarżonego D. R. (1) uznaje za winnego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 244 k.k. skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 29 ust 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (tj Dz.U. 2002r., nr 123, poz. 1058 z późn. zmian.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokat A. B. w S. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz kwotę 96,60 zł podatku VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

III.  na podstawie art. 624 §1 k.p.k., art. 626 §1 k.p.k. i art. 17 ust.1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1983r. Nr 49 poz. 223 z późn. zmian.) zwalnia oskarżonego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd uznał następujące fakty za udowodnione

Wyrokiem łącznym z dnia 31 października 2012 roku w sprawie VII K 990/12

Sąd Rejonowy w Olsztynie orzekł wobec oskarżonego D. R. (1) zakaz prowadzenia w ruchu lądowym wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 8 lat, od 28 lutego 2013r. do 26 stycznia 2023r.

W dniu 26 listopada 2016 roku około godziny 22:30 oskarżony na ul. (...) w miejscowości D. prowadził samochód osobowy marki F. (...) o nr rej. (...), nie stosując się do orzeczonego zakazu.

dowody : wyjaśnienia oskarżonego D. R. k.115v; zeznania P. W. k.26-27, dokumenty protokół użycia alkotestu k.2, wydruk (...) k.10, protokół zatrzymania osoby k.18-19, karta karna k.21-23,pismo Starostwa Powiatowego w O. k.28-29, odpis wyroku II K 1662/08 k.34, odpis wyroku VII K 990/12 k.46-47.

Oskarżony D. R. (1) przed Sądem przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że zdecydował się kierować samochodem gdyż prosiła go o to matka, która nie zdążyła na autobus, a on nie mógł znaleźć kierowcy-zastępcy. Wsiadając za kierownice zdawał sobie sprawę, że obowiązywał go zakaz prowadzenia pojazdów. Przed Sądem

Sąd zważył, co następuje :

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, że oskarżony D. R. (1) dopuścił się zarzucanego mu czynu, a działanie jego było zawinione. Sąd nie dopatrzył się okoliczności, które wyłączałyby winę oskarżonego, bądź też w inny sposób wykluczały jego odpowiedzialność karną. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach na rozprawie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, potwierdzając postawiony mu zarzut w całości, wskazując, że zdawał sobie sprawę, że obowiązuje go zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Przyznanie się oskarżonego do winy było stanowcze i jednoznaczne. Wyjaśnienia oskarżonego, zasługujące na wiarę, znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, tj. w wiarygodnych zeznaniach kontrolującego i badającego go na stan trzeźwości funkcjonariusza Policji świadka P. W. oraz dokumentach : protokole użycia alkotestu, protokole zatrzymania osoby i odpisach wyroków II K 1662/08 i VII K 990/12 – których wiarygodności strony nie kwestionowały.

W świetle tych dowodów fakt prowadzenia przez oskarżonego samochodu w ruchu lądowym w okresie obowiązującego go zakazu, a tym samym naruszenie przez niego orzeczonego wyrokiem łącznym SR w Olsztynie w sprawie VII K 990/12 8-letniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych jest niepodważalny i bezdyskusyjny.

W konsekwencji Sąd uznał, że oskarżony swym czynem wyczerpał znamiona występku z art. 244 k.k.

Z uwagi na to, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, przed upływem 5 lat, od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej za takie same przestępstwa i przestępstwa podobne (odpis wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 22.01.2009 r. sygn. akt II K 1662/08 - k.34 i wyroku łącznego z dnia 31.12.2012 r. sygn. akt VII K 990/12 - k. 46-47), przypisany mu czyn należało zakwalifikować w zw. z art. 64 §1 k.k.

Na rozprawie oskarżony, po złożeniu wyjaśnień, wniósł o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego i wymierzenie mu kary 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd, mając na uwadze przyznanie się oskarżonego do winy, brak sprzeciwu prokuratora oraz uznając, że okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości i cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości, przychylił się do wniosku oskarżonego i za powyższy czyn, na podstawie art. 244 k.k. wymierzył mu wnioskowaną karę.

Przy wymiarze kary jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował przyznanie się oskarżonego do winy. Jako okoliczność obciążającą przyjęto dotychczasową wielokrotną karalność oskarżonego za takie same przestępstwa (dane o karalności k.22-23, odpisy w/wym. wyroków). Sąd miał tu na względzie także to, że oskarżony całkowicie świadomie złamał prawo - wiedząc, że obowiązuje go zakaz zdecydował się prowadzić pojazd mechaniczny w ruchu lądowym. W okolicznościach sprawy wskazany przez niego powód prowadzenia pojazdu nie zasługuje w ocenie Sądu na uznanie.

Uwzględnienie powyższych okoliczności, zdaniem Sądu, wskazuje, że wymierzona, zgodnie z wnioskiem oskarżonego, kara jest adekwatna do stopnia szkodliwości społecznej popełnionego przestępstwa, jak i do stopnia winy oskarżonego.

Taki wymiar kary, w ocenie Sądu, spełni swe zapobiegawcze i wychowawcze cele w stosunku do oskarżonego oraz uwzględniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, wpłynie na kształtowanie w nim prawidłowych postaw, umacniając poszanowanie prawa.

O kosztach obrony z urzędu oskarżonego Sąd orzekł jak w pkt II wyroku.

Z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonego Sąd zwolnił go od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości.