Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Apelacja obrońcy jest oczywiście bezzasadna.

Zaskarżony wyrok jako sprawiedliwy, odpowiadający prawu karnemu materialnemu i nie uchybiający prawu karnemu procesowemu należało utrzymać w mocy. Argumenty zawarte w apelacji okazały się bezzasadne.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz błędnej oceny dowodów nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta powinna być im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne. Tym samym chybiony jest zarzut naruszenia prawa karnego materialnego, albowiem przy tak prawidłowo ustalonym stanie faktycznym oskarżona wyczerpała znamiona art. 286 § 1 kk.

W szczególności obrońca nie zauważa, że Sąd Rejonowy zmienił opis czynu. Do podstępnego wprowadzenia w błąd doszło bowiem jeszcze przed pojawieniem się kwestii płatności za zamówione płyty, gdyż oskarżona przed zawieraniem transakcji zapewniała pokrzywdzonego, że dysponuje tymi płytami, a tak nie było ( co zostało prawidłowo ustalone przez Sąd Rejonowy). Oznacza to, że już wówczas wprowadziła pokrzywdzonego w błąd co do ważnego elementu transakcji, bez którego pokrzywdzony nie zdecydowałby się na rozporządzenie mieniem. I to jest istota przypisanych oskarżonej w zaskarżonym wyroku przestępstw.

Późniejsze zachowanie oskarżonej, tj. brak wydania płyt oraz brak zwrotu wpłaconych przez pokrzywdzonego pieniędzy ( mimo, że ten się o to dopominał) potwierdzają jedynie, że oskarżona z góry zaplanowała to oszustwo. Zatem nie było to tak, jakoby oskarżona nie planowała oszustwa, a nie oddawała pieniędzy z przyczyn losowych – gdyby tak było, nie zapewniałaby, że płytami dysponuje. Tymczasem oskarżona nie mając żadnych gwarancji, że płyty zdobędzie, wyrobiła w pokrzywdzonym błędne przekonanie, że je już ma, a następnie rozdysponowała przekazane przez niego kwoty na inne cele

Nie jest również prawdą, że nie mogła po dokonaniu transakcji, kiedy okazało się, że płyt tych nie ma, zwrócić pokrzywdzonemu pieniędzy z uwagi na zablokowanie przez organy skarbowe jej konta, bo Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że nie miało to miejsca. Niewielkie kwoty, jakie oskarżona wyłudziła od pokrzywdzonego, mogły być przez nią zwrócone mimo jej stanu finansowego i stanu zdrowia, gdyby oskarżona postępowała uczciwie i gdyby nie spożytkowała od razu na swoje potrzeby ( inne niż zakup płyt) wpłaconych pieniędzy.

Pojawiająca się wersja obrony, jakoby płyty przyszły do oskarżonej uszkodzone, co spowodowało brak ich przesłania pokrzywdzonemu, nie odnajduje żadnego potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności oskarżona nie zwracała się z żadną reklamacją, co byłoby naturalnym i logicznym działaniem, gdyby ta wersja polegała na prawdzie.

Dlatego ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd jest prawidłowa, a oskarżona przypisanym jej działaniem wyczerpała znamiona art. 286 § 1 kk.

W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok również jest sprawiedliwy, Sąd Okręgowy nie dostrzegł ani żadnego naruszenia prawa karnego procesowego, ani prawa karnego materialnego, a orzeczona kara jest słuszna, adekwatna do stopnia winy oskarżonej i stopnia społecznej szkodliwości jej czynu.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu przez adwokata oskarżonej na rozprawie apelacyjnej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 618§ 1 pkt 11 kpk oraz § 2 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 18 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714).

Na wydatki w postępowaniu odwoławczym złożył się ryczałt za doręczenia pism procesowych w kwocie 20 złotych oraz 516,60 zł. tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonej z urzędu.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r. z późniejszymi zmianami) zwolnił oskarżoną od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i od opłaty za drugą instancję. Oskarżona obecnie nie wykazuje żadnych istotnych dochodów i nie ma majątku, poniesienie przez nią tych kosztów byłoby dla niej zbyt uciążliwe ze względu na jej sytuację rodzinną, majątkową, zdrowotną i wysokość dochodów.

Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.