Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Wołominie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Olszewska

Protokolant: Ewelina Zaremba

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wołominie: Kaliny Ciaś-Ważny

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 13.12.2016 r., 19.01.2017 r., 09.02.2017 r., 29.03.2017 r., 04.04.2017 r., 24.04.2017 r.

sprawy A. C., ur. (...) w P., syna R. i B.

oraz sprawy K. M. (1) , ur. (...) w W., syna J. i B.

oskarżonych to, że w dniu 28.12.2013 r. w godz. 23:00-23:50 w W. za blokiem mieszkalnym nr (...) przy ul. (...) na parkingu osiedlowym niestrzeżonym działając wspólnie i w porozumieniu dokonali uszkodzenia mienia poprzez wybicie nn. narzędziem tylnych szyb w pojazdach m-ki:-V. (...) o nr rej. (...) czyli spowodował tym samym straty w wysokości 500 złotych na szkodę M. Z., -C. (...) o nr rej. (...) czym spowodowali tym samym straty w wysokości 600 złotych na szkodę M. B. oraz -T. (...) o nr rej. (...) czyli spowodowane zostały tym samym straty w wysokości 500 złotych na szkodę P. G. oraz dokonali wybicia 6 wąskich szyb znajdujących się w sześciu drzwiach prowadzących na klatki schodowe w budynku mieszkalnym przy ul. (...) składającym się z 3 klatek schodowych czym spowodowane zostały tym samym straty w wysokości 315,02 złotych na szkodę Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego Administracji Osiedla (...) w W. z siedzibą w W. przy ul. (...) oraz wybicie 1 dużej szyby znajdującej się w drzwiach wejściowych do klatki schodowej w budynku mieszkalnym przy ul. (...) czym spowodowane zostały tym samym straty w wysokości 118,73 złotych gdzie łącznie straty na szkodę Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego Administracji Osiedla (...) w W. z siedzibą w W. przy ul. (...) wynioły 433, 75 złotych, tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

orzeka:

I.  oskarżonego A. C. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  w ramach czynu zarzucanemu obwianemu K. M. (1) uznaje, że w dniu 28.12.2013 r. w godz. 23:00-23:50 w W. dokonał on uszkodzenia mienia poprzez wybicie 1 dużej szyby znajdującej się w drzwiach wejściowych do klatki schodowej w budynku mieszkalnym przy ul. (...) czym spowodował straty w wysokości 118,73 złotych na szkodę Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego Administracji Osiedla (...) w W. z siedzibą w W. przy ul. (...), tj. wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45§ 1 k.w. postępowanie w tym zakresie umarza;

III.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. oraz na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 970/16

UZASADNIENIE

A. C. (w dalszej części uzasadnienia A. C.) oraz K. M. (1) stanęli pod zarzutem, że w dniu 28.12.2013 r. w godz. 23:00-23:50 w W. za blokiem mieszkalnym nr (...) przy ul. (...) na parkingu osiedlowym niestrzeżonym działając wspólnie i w porozumieniu dokonali uszkodzenia mienia poprzez wybicie nn. narzędziem tylnych szyb w pojazdach m-ki:-V. (...) o nr rej. (...) czym spowodowali tym samym straty w wysokości 500 złotych na szkodę M. Z., -C. (...) o nr rej. (...) czym spowodowali tym samym straty w wysokości 600 złotych na szkodę M. B. oraz -T. (...) o nr rej. (...) czyli spowodowane zostały tym samym straty w wysokości 500 złotych na szkodę P. G. oraz dokonali wybicia 6 wąskich szyb znajdujących się w sześciu drzwiach prowadzących na klatki schodowe w budynku mieszkalnym przy ul. (...) składającym się z 3 klatek schodowych czym spowodowane zostały tym samym straty w wysokości 315,02 złotych na szkodę Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego Administracji Osiedla (...) w W. z siedzibą w W. przy ul. (...) oraz wybicie 1 dużej szyby znajdującej się w drzwiach wejściowych do klatki schodowej w budynku mieszkalnym przy ul. (...) czym spowodowane zostały tym samym straty w wysokości 118,73 złotych, gdzie łącznie straty na szkodę Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego Administracji Osiedla (...) w W. z siedzibą w W. przy ul. (...) wyniosły 433, 75 złotych, tj. popełnienia czynu z art. 288 § 1 k.k.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy i ujawnionego w toku rozprawy głównej sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 grudnia 2013 r. około godz. 20:00 K. M. (1), K. M. (2), A. C., I. C. przebywali pod adresem: ul. (...) w E., gmina R., gdzie zamieszkiwali I. C. i A. C.. Oprócz ww. osób w tym czasie w domu małżonków A. i I. C. znajdowali się jeszcze: W. C. (1), K. C., S. C. – dzieci I. i A. małż. C. oraz W. C. (2) – dziewczyna K. M. (1), która pracowała tam w charakterze pomocy domowej. Podczas tego spotkania A. C., K. M. (2) oraz K. M. (1) spożywali alkohol. Około godziny 22:00 K. M. (1) otrzymał sms-a z nieznanego mu numeru, w którym nadawca poinformował go, że jego brat został pobity i w konsekwencji tego zdarzenia przebywa w szpitalu. Nadto nadawca wiadomości tekstowej wskazał, że oczekuje na K. M. (1) na osiedlu (...) w W.. K. M. (1) zareagował na tę wiadomość bardzo emocjonalnie, zaczął płakać. A. C. i K. M. (2) zaproponowali K. M. (1) aby pojechać pod adres wskazany przez nadawcę sms-a. Wszyscy trzej ww. mężczyźni, W. C. (1) (syn A. i I. małż. C.) oraz I. C., która była kierowcą, udali się samochodem marki O. (...) do W.. A. C., K. M. (2) oraz W. C. (1) chcieli pomóc K. M. (1) w „rozprawieniu się” ze sprawcami pobicia jego brata. Przed wyjazdem K. M. (2) zabrał ze sobą drewniany tłuczek do mięsa z metalową końcówką.

K. M. (1) mówił kierującej pojazdem I. C., w które dokładnie miejsce ma jechać. Ostatecznie zatrzymali się na osiedlu w okolicach bloków przy ul. (...) i ul. (...). Następnie wszyscy mężczyźni opuścili samochód i próbowali odszukać kolegę K. M. (1), który przesłał mu przedmiotowego sms-a.

W tym samym czasie pojazd opuściła również I. C., która udała się do pobliskiego sklepu w celu zakupu alkoholu oraz papierosów.

Próby telefonicznego kontaktu z nadawcą sms-a nie powiodły się. K. M. (1), K. M. (2) przemieszczali się pieszo po klatkach okolicznych bloków wielopiętrowych przy ul. (...) i ul. (...) w W. w celu sprawdzenia czy nikt nie oczekuje na K. M. (1). K. M. (2) podczas penetracji klatek schodowych trzymał w ręku zabrany przez siebie wcześniej tłuczek, którym wybijał szyby w klatkach schodowych, a następnie szyby w samochodach znajdujących się w okolicy. Z kolei K. M. (1) wszedł do jednej z klatek budynku przy ulicy (...), w której drzwi od wiatrołapu były zamknięte, co go zdenerwowało, wobec czego postanowił prawą pięścią wybić szybę w tych drzwiach. Okaleczona ręka K. M. (1) została owinięta kamizelką, należącą do I. C. przez K. M. (2). Następnie wszyscy wsiedli do samochodu i wrócili pod adres zamieszkania I. i A. małż. C..

(dowody: pozytywnie zweryfikowane w części wyjaśniania oskarżonego: K. M. (1) – k. 4 i 42 oraz k. 138v-139 z akt sprawy II K 483/15, pozytywnie zweryfikowane wyjaśnienia A. C. – k. 5 i k. 30v-31 oraz k. 166v z akt sprawy II K 483/15, pozytywnie zweryfikowane zeznania świadka K. M. (2) – k. 65v-66 oraz k. 217-218 z akt sprawy II K 483/15, pozytywnie zweryfikowane zeznania świadka M. S. - k. 45-46 oraz k.35 z akt sprawy II K 483/15).

Oskarżony A. C. zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i w trakcie wyjaśnień składanych przed sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przesłuchiwany w toku śledztwa wskazał, że w dniu 28 grudnia 2013 r. rzeczywiście znajdował się w miejscu opisanym w akcie oskarżenia. Jednak zaprzeczył stanowczo aby to on miał dokonać uszkodzeń samochodów i drzwi klatek schodowych poprzez wybicie w nich szyb. Wyjaśnił, że szybę lub szyby wybił na pewno K. M. (1), gdyż miał zranioną rękę. Jakieś szyby w jego ocenie mogły zostać również uszkodzone przez K. M. (2), ponieważ miał przy sobie narzędzie w postaci tłuczka do mięsa. Jednak samego faktu uszkodzenia przez ww. szyb oskarżony A. C. nie widział, słyszał jedynie trzask tłuczonej szyby dochodzący z klatek schodowych. Na rozprawie głównej A. C. wyjaśnił, że na miejscu zdarzenia nie chodził po klatkach z K. M. (2). Przyznał się jedynie do tego, że wszedł tylko do jednej klatki, kiedy pozostali zaczepili jakiegoś starszego mężczyznę, a następnie wrócił do samochodu (wyjaśnienia oskarżonego z k. 30v-31, k. 166v z akt sprawy II K 483/15).

Oskarżony K. M. (1) zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i w trakcie wyjaśnień składanych przed sądem przyznał się jedynie w części do zarzucanego mu czynu, tj. do wybicia jednej szyby w bloku przy ul. (...) w W.. Złożył szczegółowe wyjaśnienia. Wskazał, że powodem wybicia przez niego szyby był fakt, iż zdenerwował się, że nie mógł dostać się do środka klatki schodowej. (wyjaśnienia oskarżonego: k. 4 i 42 oraz k. 138v-139 z akt sprawy II K 483/15).

Analizując wyjaśnienia oskarżonego A. C. należy zauważyć, iż z racji roli procesowej miał on interes w składaniu wyjaśnień dla siebie korzystnych. Jednakże w przekonaniu sądu całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie pozwala przyjąć, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa, a co za tym idzie, że wyjaśnienia A. C., w których nie przyznaje się on do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie odpowiadają prawdzie. Niewątpliwie A. C. w dniu 28 grudnia 2013 r. znajdował się w miejscu opisanym w akcie oskarżenia. Jednak brak jest dowodów, które mogłyby świadczyć o jego sprawstwie. Nie potwierdzają tego bowiem ani wyjaśnienia oskarżonego K. M. (1), ani zeznania świadków przesłuchanych w niniejszej sprawie. Należy zauważyć, że wyjaśnienia oskarżonego są konsekwentne – zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i na rozprawie głównej stanowczo nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu. Ponadto korespondują one z pozostałym materiałem dowodowym pozytywnie zweryfikowanym przez sąd.

Przechodząc do wyjaśnień oskarżonego K. M. (1), podobnie jak w przypadku oskarżonego A. C., to należy zauważyć, że miał on interes w składaniu wyjaśnień dla siebie korzystnych. K. M. (1) przyznał się jedynie do uszkodzenia jednej szyby na klatce schodowej. Sąd nie ma powodu aby w tym zakresie wyjaśnień oskarżonego nie obdarzyć walorem wiarygodności, gdyż oskarżony nie miał interesu w tym aby przyznać się do czynu, którego faktycznie by nie dokonał. Sąd powziął w tym zakresie jedynie wątpliwości, co do miejsca uszkodzonej szyby przez oskarżonego. Jak wynika bowiem z zarzutu, wybicia sześciu szyb w sześciu drzwiach prowadzących na klatki schodowe dokonano w budynku mieszkalnym przy ul. (...) składającym się z 3 klatek schodowych, zaś jedną dużą szybę wybito w drzwiach wejściowych do klatki schodowej w budynku mieszkalnym przy ul. (...). Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony K. M. (1) dokonał uszkodzenia szyby w bloku przy ul. (...), a nie w bloku przy ul. (...), które to miejsce wskazał podczas przeprowadzonego eksperymentu procesowego w niniejszej sprawie oskarżony. Do tego ustalenia przyczyniły się w głównej mierze zeznania świadka M. S. (o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia), a nadto także fakt, że w dacie czynu oskarżeni byli pod znacznym wpływem alkoholu. Zatem oskarżony K. M. (1) mógł mylnie wskazać, którą faktycznie szybę wybił. Jeśli idzie o uszkodzenia pozostałych drzwi do klatek schodowych oraz pojazdów wskazanych w akcie oskarżenia, podobnie jak w przypadku A. C. brak jest dostatecznych dowodów, które świadczyłyby o tym, że oskarżony dokonał tych uszkodzeń. Zgromadzony materiał dowodowy w sprawie nie wykazał w sposób dostateczny aby K. M. (1) uszkodził pozostałe drzwi do klatek schodowych oraz samochody (dowody: wyjaśnienia oskarżonego: k. 4 i 42 oraz k. 138v-139 z akt sprawy II K 483/15, zeznania świadka M. S.: k. 45-46 oraz k. 35 z akt sprawy II K 483/15, protokół eksperymentu procesowego: k. 73-76).

Sąd dał wiarę zeznaniom K. M. (2) oraz jego wyjaśnieniom składanych w charakterze podejrzanego i oskarżonego. Korespondują one bowiem z pozytywnie zweryfikowanymi przez sąd wyjaśnieniami oskarżonych A. C. i K. M. (1). Świadek był uczestnikiem zdarzenia opisanego w akcie oskarżenia. Przesłuchany w charakterze podejrzanego w sprawie II K 483/15 przyznał, że to on dokonał wybicia szyb w drzwiach wejściowych do klatek oraz szyb w samochodach. Do uszkodzeń ww. przedmiotów używał tłuczka, który wcześniej zabrał ze sobą z domu oskarżonego A. C.. W jego ocenie A. C. na pewno nie dokonał żadnych uszkodzeń podczas przedmiotowego zdarzenia. Jeśli chodzi o oskarżonego K. M. (1), to świadek wskazał, iż nie wie czy dokonał on jakiś uszkodzeń (zeznania świadka k.65v-66 oraz k. 3-4; 217-218 z akt sprawy II K 483/15).

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania M. S.. Jego zeznania są bowiem spójne, rzeczowe i logiczne. Nadto analizując zeznania wyżej wskazanego świadka sąd dostrzegł, że zeznając w toku rozprawy głównej w dniu 9 lutego 2017 r. nie pamiętał dokładnie przebiegu przedmiotowego zdarzenia. Okoliczność ta nie może jednak dziwić z uwagi na upływ czasu pomiędzy ww. zdarzeniem a datą przesłuchania świadka przed sądem. Oczywistym jest, że upływ czasu zaciera w pamięci człowieka elementy pewnych zdarzeń, czy wręcz całe zdarzenie. Nadto świadek jest w stosunku do oskarżonych osobą obcą i w przekonaniu sądu nie miał on żadnego powodu, aby dążyć do obciążania oskarżonych poprzez podawanie okoliczności niezgodnych z rzeczywistym stanem rzeczy. Jednak zeznania świadka nie przyczyniły się w sposób kluczowy do rozstrzygnięcia sprawy albowiem M. S. przebieg całego zdarzenia obserwował z okna swojego mieszkania. Nie potrafił opisać sprawców zdarzenia z uwagi na późna porę nocną, dynamiczny przebieg zdarzenia oraz odległość z jakiej obserwował sprawców. Jednak część jego relacji jest bardzo istotna z punktu widzenia tego, która szyba w drzwiach do klatki schodowej została uszkodzona przez oskarżonego K. M. (1). Z zeznań świadka wynika bowiem, że jeden ze sprawców zdarzenia podbiegł do bloku przy ul. (...) i wybił szybę w drzwiach wejściowych na klatkę schodową, drugi natomiast podbiegł do samochodów i wybił w nich tylne szyby jakimś narzędziem. Świadek nie widział aby trzeci z mężczyzn niszczył jakieś przedmioty, z jego relacji wynika, że jedynie przebywał w pobliżu (zeznania świadka: k. 45-46 oraz k. 35 z akt sprawy II K 483/15).

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie miały znaczenia zeznania świadków: M. Z. (k. 43 oraz k. 1 z akt sprawy II K 483/15), M. B. (k. 44 oraz k. 5v-6 z akt sprawy II K 483/15), P. G. (k. 45 oraz k. 9v-10 z akt sprawy II K 483/15) – pokrzywdzonych, którzy byli właścicielami uszkodzonych pojazdów wskazanych w zarzucie aktu oskarżenia. Bowiem ww. świadkowie potwierdzili jedynie fakt dokonania uszkodzeń w ich samochodach. Nie posiadali oni przy tym wiedzy, która mogłaby przyczynić się do dokonania w niniejszej sprawie innych ustaleń faktycznych.

Podobnie sąd ocenił zeznania świadków: E. M. (k. 109v, k. 119v, k. 121v-122 z akt sprawy II K 483/15), E. P. (k. 46-47 oraz k. 50 z akt sprawy II K 483/15), oraz W. C. (3) (k. 50 oraz k. 88v z akt sprawy II K 483/15). Ww. świadkowie nie posiadali wiedzy, która mogłaby przyczynić się do dokonania w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Jeśli chodzi o zeznania E. P., to należy jedynie nadmienić, iż to z nich wynika koszt uszkodzonych szyb w klatkach schodowych przy ulicy (...) – jest to kwota 315,02 zł, natomiast przy ul. (...) –73 kwota ta wynosi 118,73 zł.

W niniejszej sprawie w charakterze świadków przesłuchano także I. C. oraz W. C. (1). Jednakże ww., będąc odpowiednio oskarżonego A. C. - żoną i synem, a więc osobami w stosunku do niego najbliższymi w rozumieniu art. 115 § 11 k.k., zostali pouczeni o przysługującym im prawie do odmowy składania zeznań w stosunku co do A. C. na podstawie art. 182 § 1 k.p.k. Natomiast ich zeznania dotyczące osoby oskarżonego K. M. (1) nie przyczyniły się do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie (zeznania świadków: k. 48-49 oraz k. 99v-100v z akt sprawy II K 483/15; k. 66-66v oraz k. 58-59 z akt sprawy II K 483/15). Analogicznie sąd potraktował zeznania Ł. M. – brata oskarżonego K. M. (1). Świadka jako osobę najbliższą dla oskarżonego K. M. (1) również pouczono o treści art. 182 § 1 k.k. (k. 49 oraz k. 105v z akt sprawy II K 483/15).

Za wiarygodne w przekonaniu sądu należało uznać też dowody z dokumentów zgromadzonych w niniejszej sprawie i ujawnionych w toku rozprawy głównej, w szczególności w postaci: protokół rozprawy (k. 2-6), karty karne (k. 18-19) oraz z akt sprawy II K 483/15: zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa (k. 1-2), protokoły oględzin (k. 12-17), dokumenty (k. 67-70), protokół eksperymentu procesowego (k. 73-76) oraz karty karne (k. 142, 152-156, 161-164, 224-225, 424-425). Sąd nie dopatrzył się wszak żadnych okoliczności, dla których można byłoby zakwestionować wiarygodność tych dokumentów. Podkreślić też należy, że dokumentów tych nie kwestionowała żadna ze stron.

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie i ujawnionego w toku rozprawy głównej w ocenie sądu nie pozwala uznać, że oskarżony A. C. popełnił czyn z art. 288 § 1 k.k. Brak jest bowiem dowodów, które mogłyby świadczyć o jego sprawstwie. Nie potwierdzają tego bowiem ani wyjaśnienia oskarżonego K. M. (1) ani zeznania świadków przesłuchanych w niniejszej sprawie. Fakt, iż oskarżony przebywał na miejscu zdarzenia stanowi jedynie poszlakę, z której przy braku innych dowodów nie sposób wysnuć sprawstwa. Co więcej, brak jest również dowodów, które pozwoliłyby zasadnie wnioskować, że pomiędzy A. C., K. M. (2), a K. M. (1) istniało jakiekolwiek porozumienie, które obejmowałoby dokonanie czynów zabronionych. Nie potwierdzają tego sami oskarżeni, ani też K. M. (2). Z ich relacji wynika natomiast, że powodem przyjazdu na przedmiotowe osiedle była chęć spotkania z osobami, które miały wiedzę na temat pobicia brata K. M. (1). Wniosek o braku porozumienia między sprawcami można też wysnuć w oparciu o treść zeznań M. S., który obserwował zdarzenie przez okno w swoim mieszkaniu. Twierdził on, że jeden z mężczyzn podbiegł do bloku przy ul. (...) i wybił szybę w drzwiach wejściowych na klatkę schodową, drugi natomiast podbiegł do trzech samochodów, w których wybił tylnie szyby twardym narzędziem. Natomiast trzeci z mężczyzn niczego nie niszczył, przebywał jedynie w miejscu zdarzenia. Tak więc, w świetle zgromadzonych dowodów, przyjęcie, że sprawcy działali wspólnie i w porozumieniu byłoby zupełnie dowolne i nie znajdowałoby oparcia w żadnym z dowodów przeprowadzonych w sprawie.

Natomiast jeśli chodzi o oskarżonego K. M. (1), to pamiętać należy, że konsekwentnie przyznawał, że dokonał wybicia jednej szyby w drzwiach wejściowych na klatkę schodową. Stąd też sąd w ramach zarzucanego mu czynu uznał, że oskarżony w dniu 28.12.2013 r. w godz. 23:00-23:50 w W. dokonał uszkodzenia mienia poprzez wybicie jednej dużej szyby znajdującej się w drzwiach wejściowych do klatki schodowej w budynku mieszkalnym przy ul. (...) czym spowodował straty w wysokości 118,73 złotych na szkodę Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego Administracji Osiedla (...) w W. z siedzibą w W. przy ul. (...), co stanowi wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. W tym miejscu należy jeszcze raz zaakcentować, że ustalenie która szyba została wybita przez K. M. (1), sąd poczynił na podstawie pozytywnie zweryfikowanych zeznań świadka M. S.. Świadek przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym zeznał, że obserwując całe zdarzenie z okna swojego mieszkania zauważył, iż jeden z mężczyzn podbiegł do bloku przy ul. (...) i wybił szybę w drzwiach wejściowych na klatkę schodową, drugi natomiast podbiegł do trzech samochodów, w których wybił tylnie szyby twardym narzędziem. Natomiast trzeci z mężczyzn niczego nie niszczył, przebywał jedynie w miejscu zdarzenia. Sąd na podstawie tych zeznań zidentyfikował zachowanie pierwszego mężczyzny jako oskarżonego K. M. (1), natomiast zachowanie drugiego jako K. M. (2). Natomiast ostatnim z mężczyzn opisanych przez świadków mógł być A. C.. Nadto w tym miejscu przypomnieć należy, że w dacie czynu oskarżeni byli pod znacznym wpływem alkoholu, co mogło przyczynić się do tego, że oskarżony K. M. (1) podczas przeprowadzanego z jego udziałem eksperymentu procesowego, mylnie wskazał, którą faktycznie szybę wybił.

Zgodnie z art. 288 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Czynność wykonawcza polega zatem na zniszczeniu, uszkodzeniu lub uczynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy. Może być popełniony tylko umyślnie, w obu postaciach zamiaru. Skutkiem jest zmiana w rzeczy poddanej przestępnemu zachowaniu - polegająca czy to na przesunięciu w strukturze rzeczy, czy to na odebraniu jej dotychczasowej funkcji.

Niewątpliwie działanie K. M. (1) było działaniem umyślnym. Pamiętać jednak należy, że zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie niezdatną do użytku rzeczy skutkujące szkodą majątkową nieprzekraczającą ¼ najniższego miesięcznego wynagrodzenia stanowi wykroczenie z art. 124 k.w. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 września 2016 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2017 r. wynosiło ono 2000 złotych (Dz.U. z 2016 poz. 1456), zatem ¼ tej kwoty daje kwotę 500 złotych.

Nie ulega wątpliwości, że oskarżony K. M. (1) swoim zachowaniem dokonał uszkodzenia szyby znajdującej się w drzwiach wejściowych do klatki schodowej w budynku mieszkalnym przy ul. (...) czym spowodowane zostały tym samym straty w wysokości 118,73 złotych na szkodę Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego Administracji Osiedla (...) w W. z siedzibą w W. przy ul. (...). Ponadto poza sporem jest, że przypisany oskarżonemu czyn został popełniony w dniu 28 grudnia 2013 r. W tym miejscu należy przywołać treść art. 45 § 1 k.w., który to przepis mówi o tym, że karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, jeżeli zaś w tym czasie wszczęto postępowanie - karalność ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. Oczywistym staje się tym samym, iż karalność wykroczenia przypisanemu K. M. (1) ustała w dniu 28 grudnia 2015 r., co spowodowało konieczność umorzenia postępowania na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w.

Wobec powyższego mając na względzie przepis art. 414 § 1 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 1 in fine k.p.k. oskarżonego A. C. należało uniewinnić od popełnienia zarzucanego mu czynu. Natomiast postępowanie wobec oskarżonego K. M. (1) należało umorzyć na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45§ 1 k.w.

Uniewinniając oskarżonego A. C. od popełnienia zarzucanego mu czynu oraz umarzając postępowanie wobec obwinionego K. M. (1) sąd orzekł, że kosztami procesu obciąża Skarb Państwa. Rozstrzygając w tym zakresie sąd miał na względzie treść przepisu art. 632 pkt 2 k.p.k. oraz art. 118 § 2 k.p.w.

W tym stanie rzeczy należało orzec jak powyżej.