Pełny tekst orzeczenia

WYROK CZĘŚCIOWY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2017 roku.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący : SSR Paula Markiewicz

Protokolant : st. sekr. sąd. Barbara Marszewska

po rozpoznaniu w dnia 22 lutego 2017 roku w G.

sprawy z powództwa M. B.

przeciwko R. R.

o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, nocnych, niedziele i święta, diety, ryczałty za nocleg

I. zasądza od pozwanego R. R. na rzecz powoda M. B. kwotę 2.218,01 złotych (dwa tysiące dwieście osiemnaście złotych i 01/100) brutto tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za okres od stycznia 2013 roku do marca 2014 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 września 2015 roku do dnia zapłaty,

II. zasądza od pozwanego R. R.na rzecz powoda M. B. kwotę 900,53 złotych (dziewięćset złotych i 53/100) brutto tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nocnych za okres od stycznia 2013 roku do marca 2014 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 września 2015 roku do dnia zapłaty,

III. zasądza od pozwanegoR. R. na rzecz powoda M. B. kwotę 795,50 złotych (siedemset dziewięćdziesiąt pięć złotych i 50/100) brutto tytułem wynagrodzenia za pracę w niedziele i święta za okres od stycznia 2013 roku do marca 2014 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 września 2015 roku do dnia zapłaty,

IV. wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 1.600 złotych (tysiąc sześćset złotych i 00/100) brutto.

Sygn. akt VI P 334/15

UZASADNIENIE

Powód M. B. pozwem z dnia 30 kwietnia 2015 roku wniósł przeciwko pozwanemu R. R. o zasądzenie na jego rzecz kwoty 6.730 złotych tytułem diet oraz ryczałtów za noclegi wraz z ustawowymi odsetkami .

W odpowiedzi na pozew z dnia 18 czerwca 2015 roku pozwany R. R.wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwany podał, iż powód odbywał podróże służbowe na obszarze kraju. Pracodawca rozliczał się z powodem, wypłacając na jego rzecz wynagrodzenie zasadnicze, jak również należności z tytułu podróży służbowych (diety, ryczałty za noclegi), które to należności były wypłacane raz w miesiącu do rąk pracownika po rozliczeniu całego miesiąca. Pracodawca stosował powyższą praktykę rozliczania podróży służbowych od kilku lat, pracownicy zaś nie kwestionowali takiego sposobu rozliczania. W ocenie pozwanego należności na rzecz powoda z tytułu podróży służbowych zostały wypłacone w całości. Kwoty wypłacone na jego rzecz znacznie przekraczają jego żądania. Ponadto powód nie wskazał dokładnie, w jakie dni odbywał noclegi, w jakich godzinach, co ma również istotne znacznie w zakresie żądania dotyczącego ryczałtów za nocleg. Powód nie wykazał nadto, iż poniósł jakiekolwiek koszty związane z noclegiem. ( k. 19-20)

Powyższa sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą akt (...).

W kolejnym pozwie z dnia 10 września 2015 roku skierowanym przeciwko pozwanemu R. R.powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 10.430,84 złotych tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, nocnych, jak również w niedziele i święta za okres od stycznia 2013 roku do marca 2014 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, jak również o zasądzenie na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż w okresie od dnia 15 czerwca 2012 roku do dnia 4 kwietnia 2014 roku był zatrudniony u pozwanego na stanowisku kierowcy. W okresie pracy pozwany wypłacał na jego rzecz jedynie wynagrodzenie zasadnicze, nie wypłacił natomiast wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, nocnych, jak również w niedziele i święta, a także wynagrodzenia za dyżury i przestoje. Powyższe nieprawidłowości zostały również wykryte przez Państwową Inspekcję Pracy. ( k. 138-141)

W odpowiedzi na pozew pozwany R. R.wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podał, iż w okresie zatrudnienia powoda wypłacał na jego rzecz – na konto bankowe, zarówno wynagrodzenie zasadnicze, jak również dodatkowe należności, z których pracownik do dzisiaj się nie rozliczył. W sumie w okresie objętym pozwem na konto pracownika, oprócz wynagrodzenia za pracę, zostało przelane 10.831 złotych z tytułem przelewu „wpłata”. Niezależnie od tychże wypłat pracodawca przelewał na rzecz powoda należności za autostrady, paliwo tj. łącznie z tego tytułu kwotę 7.412 złotych. Do dnia dzisiejszego pracownik nie rozliczył się jednak przelanych na jego konto kwot wynikających z rachunków, czy faktur, na łączną kwotę 18.243 złotych. Pozwany podał, iż co do zasady nie kwestionuje wyliczeń liczby godzin pracy powoda potwierdzonych protokołem Państwowej Inspekcji Pracy, nie zgadza się natomiast ze sposobem wyliczenia tychże należności, albowiem powyższe nie znajdują oparcia w przepisach prawa. (k. 221-223)

Powyższa sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą akt (...).

Postanowieniem z dnia 10 lutego 2016 roku sprawy zostały połączone do łącznego rozpoznania i wyrokowania. ( k. 134)

Postanowieniem z dnia 3 marca 2016 roku postępowanie w sprawie w zakresie dotyczącym diet oraz ryczałtów za noclegi zostało zawieszone . (k. 354-355)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Powód M. B. oraz pozwany R. R.w dniu 15 czerwca 2012 roku zawarli umowę o pracę na czas określony do dnia 14 września 2012 roku. W oparciu o powyższą powód został zatrudniony na stanowisku kierowcy.

Powód M. B. oraz pozwany R. R. w dniu 15 września 2012 roku zawarli kolejną umowę o pracę na czas określony do dnia 31 grudnia 2012 roku.

Następnie strony łączyła umowa o pracę na czas określony od dnia 2 stycznia 2013 roku do dnia 4 kwietnia 2014 roku. Również w oparciu o powyższą powód zajmował stanowisko kierowcy.

W treści umów strony przewidziały, iż powodowi przysługiwać będzie wynagrodzenie minimalne.

( Dowód : umowy o pracę- k. 4v-5v, 142v-143v, 233—234, historia rachunku- k. 247-299, świadectwo pracy- k. 6-6v, 144-144v)

Powód w okresie zatrudnienia u pozwanego otrzymywał jedynie wynagrodzenie zasadnicze.

Pozwany wypłacał na rzecz powoda również należności opisane w tytułach przelewu jako „wpłata, zamiana kontenerów, wpłata za autostrady, wpłata za paliwo, wpłata za naprawę”, jednakże powyższe należności nie stanowiły wypłaty z tytułu wynagrodzenia za pracę.

Powyższe były wypłacane na rzecz pracownika w związku z odbywanymi przez niego podróżami służbowymi.

Niniejszy fakt został potwierdzony przez pozwanego w trakcie kontroli Państwowej Inspekcji Pracy w pisemnym oświadczeniu z dnia 2 lipca 2015 roku.

U pozwanego obowiązywał jednomiesięczny okres rozliczeniowy.

Pozwany prowadził ewidencję czasu pracy kierowców w programie T.. Powyższa była sporządzana w oparciu o pliki pobierane od kierowcy z tachografu lub karty kierowcy. W powyższej wskazany był m.in. plan pracy, godzina rozpoczęcia pracy, suma godzin pracy w danej dobie, suma godzin pracy w tygodniu i miesiącu, godziny nadliczbowe, dyżury, godziny nocne.

Pozwany nie wypłacił na rzecz powoda za okres od stycznia 2013 roku do marca 2014 roku następujących należności :

- kwoty 2.218,01 złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych,

- kwoty 900,53 złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nocnych,

- kwoty 795,50 złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pracę w niedziele oraz święta.

( Dowód : zestawienie operacji na rachunku- k. 29-32, 225-228, protokół kontroli PIP- k. 63-99, 167-203, oświadczenie pozwanego- k. 100, 204, ewidencja czasu pracy powoda – k. 117-124, 338-352, pismo PIP z dnia 16 lipca 2015 roku- k. 147-152v, zeznania powoda M. B. –k. 48 (nagranie 00:05:57-00:08:09) w zw. z k. 376-377 (nagranie 00:02:36-00:11:23), zeznania pozwanegoR. R.k. 333-334 (nagranie 00:03:16-00;10:23) w zw. z k. 377 (nagranie 00:11:23-00:15:06), opinia biegłego sądowego

Miesięczne wynagrodzenie powoda obliczone, jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło kwotę 1.680 złotych brutto.

(Dowód : zaświadczenie- k. 33)

Sąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, jak również przedłożonych przez strony do akt niniejszej sprawy.

Dowody z dokumentów, w zakresie w jakim posłużyły do ustalenia stanu faktycznego, Sąd uznał za wiarygodne, gdyż nie budziły one wątpliwości, wzajemnie się uzupełniały i potwierdzały, tworząc spójną i logiczną całość.

Ponadto w swych ustaleniach Sąd oparł się na zeznaniach powoda M. B. oraz pozwanego R. R..

Sąd uznał powyższe zeznania za wiarygodne w takim zakresie w jakim każde z nich stanowiło podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda w całości. Powód potwierdził fakt, iż w okresie zatrudnienia otrzymywał od pozwanego jedynie wynagrodzenie zasadnicze. Pozwany nie wypłacał mu należności z tytułu wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, nocnych oraz w niedzielę i święta. Zeznania powoda korespondowały również z dokumentacją złożoną do akt sprawy, w postaci historii z rachunku bankowego pozwanego, jak również zgromadzonych w trakcie kontroli Państwowej Inspekcji Pracy.

Sąd odmówił wiary twierdzeniom pozwanego, iż powód z racji zatrudnienia w jego firmie, otrzymywał poza wynagrodzeniem zasadniczym również należności z tytułu wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, nocnych, jak również w niedziele i święta. Powyższe należności, zgodnie z twierdzeniami pozwanego, powód miał otrzymywać na rachunek bankowy lub bezpośrednio do rąk. Okoliczności tej nie potwierdził jednak żaden z dowodów zgromadzonych w sprawie. Z historii z rachunków bankowego pozwanego wyraźnie wynika, iż powód z tytułu wynagrodzenia za pracę otrzymywał jedynie wynagrodzenie zasadnicze (minimalne). W tytule przelewu pracodawca każdorazowo wskazywał tytuł przelewu w postaci „wynagrodzenie, jak również określał miesiąc którego wypłata dotyczyła”. Sąd nie dał wiary twierdzeniom pozwanego, iż przelewy dokonywane na rachunek powoda – z określeniem ich tytułu, jako „wpłata” stanowiły również należności przekazywane na rzecz powoda tytułem wynagrodzenia za pracę. Również tejże okoliczności nie potwierdził żaden z dowodów sprawy.

W zakresie oceny zeznań pozwanego na szczególną uwagę zasługuje jego oświadczenie złożone w toku prowadzonego postępowania kontrolnego przez PIP z dnia 2 lipca 2015 roku, w którym pozwany wyraźnie przyznał, iż wypłacał na rzecz pracownika wynagrodzenie wynikające z umowy o pracę w kwocie minimalnego wynagrodzenia. Powyższe było przekazywane na rachunek powoda. Na powyższy rachunek były również przekazywane inne należności, które w tytule przelewu miały wpisane „wpłata, wpłata za autostrady, wpłata za naprawę”. W powyższym oświadczeniu pozwany wyraźnie również podał, iż należności wypłacane na rzecz powoda, jako „wpłata” stanowiły wyłącznie należności z tytułu podróży służbowych. Pozwany podał również, iż pozostała część należności z tytułu podróży służbowych była również przekazywana pracownikowi bezpośrednio do jego rąk. ( k. 100, 204)

W ocenie Sądu w świetle tak wyraźnego oświadczenia pozwanego przedłożonego w trakcie kontroli PIP twierdzenia aktualnie przez niego podnoszone w tym zakresie w toku prowadzonego postepowania uznać należało za niewiarygodne i prezentowane jedynie na potrzeby prowadzonego postępowania.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił również oparciu o opinię pisemną biegłego sądowego z zakresu rachunkowości R. G..

W tym zakresie Sąd meriti oparł ustalenia faktyczne co do wysokości należnego na rzecz powoda wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, nocnych, jak również w niedziele i święta w oparciu o powyższą opinię. W ocenie Sądu przedmiotowa opinia została sporządzona w sposób rzetelny, prawidłowy, wszechstronny, wyczerpujący, jak również uwzględniający obowiązujące w tej mierze przepisy prawa oraz ustalenia umowne stron w zakresie warunków wynagradzania powoda, ponadto zgodnie z posiadaną przez biegłego wiedzą specjalistyczną i jako taka zasługuje na uwzględnienie w całości.

Biegły w swych ustaleniach oparł się bezsprzecznie na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, w szczególności dotyczącym przysługujących, jak również otrzymywanych przez powoda świadczeń w okresie zatrudnienia u pozwanego. Wnioski wyprowadzone przez biegłego uwzględniają zatem całościowo dowody znajdujące się w aktach sprawy, jak również posiadają uzasadnienie teoretyczne i praktyczne. Potwierdzają również bezwzględnie znajomość problematyki będącej przedmiotem tejże opinii.

Zdaniem Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw odmawiających niniejszej opinii trafności i prawidłowości. Biegły posiada bowiem wymaganą w tym zakresie wiedzę specjalistyczną, zarówno teoretyczną jak i praktyczną.

Na podkreślenie zasługuje również fakt, iż żadna ze stron opinii biegłego sądowego, jak również zawartych w jej treści wyliczeń nie kwestionowała.

Postanowieniem z dnia 22 lutego 2017 roku (k. 410) na podstawie art. art.217§2 k.p.c. w zw. z art.227 kpc Sąd oddalił wniosek dowodowy pozwanego dotyczący zobowiązania powoda do przedstawienia wydruków z jego konta bankowego, sprecyzowany w piśmie z k. 303-304, albowiem okoliczności istotne z punktu widzenia przedmiotu prowadzonego postępowania zostały wystarczająco potwierdzone materiałem dowodowym sprawy, w szczególności załączoną do niego dokumentacją źródłową. Wniosek zaś zgłoszony w tym przedmiocie nie miał jakiegokolwiek znaczenia dla dokonania ustaleń w sprawie. W tym zakresie Sąd miał również na uwadze, iż to na stronie pozwanej spoczywał w ninijszej sprawie ciężar wykazania wypłaty na rzecz powoda należności objętych sporem. W tym zakresie pozwany przedstawił do akt historię z posiadanego rachunku bankowego, obrazującą wszelkie wypłaty na rzecz powoda. Przedstawienie w tym zakresie dodatkowo historii z rachunku bankowego powoda uznać należało ze niecelowe.

Podkreślić należy, iż zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Podnieść należy, iż brak wykazania powyższych okoliczności obciążać musi zawsze podmiot, na którym spoczywa ciężar tego dowodu, Sąd nie ma bowiem ani obowiązku, ani też możliwości wyręczania stron w wyjaśnianiu treści łączących strony stosunków, w sytuacji gdy pozostają one w tym zakresie bierne. Zgodnie z podstawową w procesie cywilnym zasadą kontradyktoryjności to strony są zobowiązane do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne stając się dysponentem postępowania dowodowego, zaś Sąd jest zwolniony od odpowiedzialności za jego wynik. (orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 roku, II CKN 70/96, OSNC 1997, Nr 8, poz. 113, z dnia 16 grudnia 1997 roku, II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, Nr 20, poz.662).

W świetle powyższego to na stronie pozwanej w niniejszym postępowaniu spoczywał ciężar wykazania, iż wypłaciła ona na rzecz powoda należne mu świadczenia pieniężne za okres sporny tj. z tytułu wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, nocnych, jak również w niedziele i święta.

W tym zakresie winna była ona zatem przedłożyć Sądowi wiarygodną dokumentację powyższe potwierdzającą.

W ocenie Sądu pozwany powyższemu obowiązkowi nie zadośćuczynił.

Jak to zostawało wskazane wyżej żaden z dowodów zaprezentowanych przez strony, w szczególności przez stronę pozwaną, w toku prowadzonego postępowania, nie potwierdził twierdzeń podnoszonych przez pozwanego w ninijszej sprawie, w szczególności w zakresie wypłaty na rzecz powoda, poza wynagrodzeniem zasadniczym, innych należności z tytułu wynagrodzenia za pracę objętego sporem.

Jako to zostało ustalone, mając przede wszystkim na uwadze oświadczenia pozwanego złożone przed PIP z dnia 2 lipca 2015 roku, wszelkie należności które w przelewie wypłaty nie odwoływały się do słowa „wynagrodzenie” nie mogą być zakwalifikowane jako stanowiące wypłatę powyższego, w szczególności z tytułu wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, nocnych, w niedziele i święta. Powyższe stanowiły bowiem rozliczenie z tytułu podróży służbowych powoda.

W świetle powyższego przelewy dokonywane na rzecz pracownika z opisem „wpłata, wpłata za autostrady, wymianę kontenerów, za naprawę, paliwo” nie mogą być uznane za dokonywane tytułem wynagrodzenia za pracę.

Podkreślić należy, ż zgodnie z treścią § 8 ust. 1 -2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 maja 1996 roku w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (Dz. U. z 1996r., Nr 62, poz. 286 ze zm.) pracodawca zakłada i prowadzi odrębnie dla każdego pracownika kartę ewidencji czasu pracy w zakresie obejmującym: pracę w poszczególnych dobach, w tym pracę w niedziele i święta, w porze nocnej, w godzinach nadliczbowych oraz w dni wolne od pracy wynikające z rozkładu czasu pracy w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy, a także dyżury, urlopy, zwolnienia od pracy oraz inne usprawiedliwione i nieusprawiedliwione nieobecności w pracy. Nadto pracodawca jest zobowiązany do prowadzenia imiennej karty (listy) wypłacanego na rzecz pracownika wynagrodzenia za pracę oraz innych świadczeń związanych z pracą.

Powyższy obowiązek statuuje również art. 94 pkt 9a kp. Nakłada on bowiem na pracodawcę obowiązek prowadzenia dokumentacji dotyczącej stosunku pracy.

Wskazać należy, iż jest to podstawowy obowiązek pracodawcy.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie pracodawca powyższemu obowiązkowi nie zadośćuczynił, nie prowadził bowiem wymaganej dokumentacji związanej z wypłacanym na rzecz pracownika wynagrodzeniem.

Mając powyższe na uwadze Sąd na mocy art. 80 kp w zw. z art. 151 ^{( 1 )}§ 1-3 kp, 151 ^{( 8 )} § 1 kp, 151 ^{( 11 )} § 1-3 kp, zasądził na rzecz pozwanego R. R. na rzecz powoda M. B. wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, nocnych, jak również w niedziele i święta, przyjmując w tym zakresie jako podstawę ustaleń wyliczenia zawarte w opinii biegłego sądowego R. G. z dnia 18 października 2016 roku, której to opinii strony w toku prowadzonego postępowania również nie kwestionowały.

O odsetkach od kwot zasądzonych w wyroku orzeczono na podstawie art. 481 § 1 kc w zw. z art. 85 §2 kp tj. od dnia wytoczenia powództwa, mając na uwadze żądanie pozwu sprecyzowane w tym zakresie.

O powyższym orzeczono w punkcie I-III wyroku częściowego.

O rygorze natychmiastowej wykonalności – w punkcie IV orzeczono na podstawie art. 477 ² § 1 kpc.