Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 października 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił W. S. prawa do renty w związku z wypadkiem przy pracy, na podstawie ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( tekst jednolity Dz. U. z 2009r., nr 167, poz. 1322 ze zm. ), uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 14 października 2015r., która nie stwierdziła u ubezpieczonego niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w szczególności wbrew stanowisku Komisji Lekarskiej ZUS, jest osobą niezdolną do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

Kwestia sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i jego wpływu na zdolność do pracy.

W myśl art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm. ), mającej odpowiednie zastosowania w niniejszej sprawie – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy czym w przypadku ubiegania się o rentę w związku z wypadkiem przy pracy niezbędne jest, aby istniejąca niezdolność pozostawała w związku z tym wypadkiem.

W celu rozstrzygnięcia wspomnianej wyżej kwestii spornej Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy następujących specjalizacji :

- specjalisty medycyny pracy,

- neurologa,

- neurologa - specjalisty rehabilitacji medycznej,

którzy rozpoznali u ubezpieczonego poniższe schorzenia :

- przebyty uraz wielonarządowy ze złamaniem trzonu Th12 i L1 w 2012r.,

leczony operacyjnie oraz uraz głowy ze stłuczeniem płatów czołowych,

- dyskopatię lędźwiową,

- przewlekły zespół bólowy piersiowo – lędźwiowy objawowy z częstymi zaostrzeniami.

Zdaniem biegłych sądowych, ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, na okres 3 lat od

01.10.2015r., tj. od daty wstrzymania wypłaty świadczenia. Jako przyczynę tej niezdolności biegli wskazali stan układu ruchu. Zdaniem biegłych sądowych, stan zdrowia ubezpieczonego nie uległ istotnej poprawy.

- dowód – opinia biegłych sądowych ( k. 13 - 14 akt ).

Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń zgłoszonych przez organ rentowy, jak również wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej. Należy bowiem zauważyć, że w skład zespołu biegłych sądowych wchodzili specjaliści z zakresu schorzeń, które dolegają ubezpieczonemu. Odnosząc się do opinii biegłych sądowych, w ocenie Sądu, zasługiwała ona na pozytywną ocenę, została bowiem oparta nie tylko na specjalistycznej wiedzy, ale też na przeprowadzonych u ubezpieczonego badaniach i dokumentacji medycznej, a jej treść była jasna i logicznie uzasadniona. W wydanej opinii biegli wyjaśnili, że u ubezpieczonego, na skutek doznanego wypadku, nadal utrzymują się bóle kręgosłupa L – S, zwł. w pozycji wymuszonej, czasami występuje też drętwienie prawej kończyny dolnej. Ubezpieczony jest też nadal poddany leczeniu z powodu utrzymującego się utrudnienia w oddawaniu moczu. Dodatkowo biegli wskazali, że w badaniu neurologicznym stwierdzono objawy rozciągowe w zakresie kończyny dolnej prawej. Biegli podkreślili też, że nie doszło do istotnej poprawy w stanie zdrowia ubezpieczonego, a tylko istotna poprawa stanu jego zdrowia mogłaby uzasadniać odmowę przyznania renty na dalszy okres.

Mając powyższe na uwadze, Sąd w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym przeprowadzony dowód z opinii biegłych sądowych uznał odwołanie ubezpieczonego za uzasadnione i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w sentencji.

Zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w pkt 2 wyroku zawarto orzeczenie o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności

niezbędnej do wydania decyzji, bowiem lekarze badający ubezpieczonego z ramienia ZUS, jak i biegli sądowi, dysponowali w zasadzie tą samą dokumentacją medyczną, zatem mieli podstawy do dokonania prawidłowej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, co z kolei stanowiłoby podstawę do wydania decyzji analogicznej, jak wyrok Sądu, czego jednak nie uczyniono.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz