Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Kosiński

Protokolant: Marta Czapska

w obecności oskarżyciela publicznego D. B.

po rozpoznaniu dnia 18 listopada 2016 r. , 12 stycznia 2017 r. , 02 marca 2017 r. i 05 kwietnia 2017 r. na rozprawie w L. sprawy :

H. S. , córki B. i S. z d. S., ur. (...) w S.

obwinionej o to, że :

w okresie 1.07.2015 r.- 29.10.2015 r. w miejscowości J. przy ul. (...) w celu dokuczenia M. S. (1) złośliwie niepokoiła ją poprzez bezpodstawne wzywanie na wymienioną Policji na interwencję, robienie zdjęć, szarpanie za klamkę drzwi wejściowych, zaglądanie przez okno, prowokowanie do spotkań.

tj. o czyn z art. 107 k.w.

I.  Obwinioną H. S. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 107 k.w. wymierza jej karę grzywny w wysokości 800 ( osiemset ) złotych ;

II.  Na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.s.w. zasądza od Skarbu Państwa - Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adwokata A. W. kwotę 708,48 zł ( siedemset osiem złotych czterdzieści osiem groszy ) tytułem nie opłaconej przez obwinioną H. S. pomocy prawnej za obronę udzieloną z urzędu;

III.  Na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. i art. 119 k.p.w. w zw. z art. 627 k.p.k. zasądza od obwinionej H. S. na rzecz Skarbu Państwa - Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie koszty sądowe w kwocie 1077,84 zł ( tysiąc siedemdziesiąt siedem złotych osiemdziesiąt cztery grosze ) w tym opłatę w kwocie 80 ( osiemdziesiąt ) złotych.

Sygn. akt II W 95/ 1 6

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01 lipca 2015 r. pokrzywdzona M. S. (2) ( poprzednio S. ) wraz z dwójką dziećmi oraz ze swoim konkubentem W. S. zamieszkała w domu w J. przy ul. (...) którego współwłaścicielami są W. S. i obwiniona H. S. . Pomiędzy obwinioną H. S. a jej byłym mężem W. S. istnieje głęboki konflikt na tle podziału majtku wspólnego , w tym prawa do korzystania z domu przy ul. (...) w J. ( k. 28-48 ) .

W okresie 01 lipca 2015 r. do 29 października 2015 r. od momentu gdy pokrzywdzona M. S. (2) wraz z dwójką dziećmi oraz ze swoim konkubentem W. S. wprowadzili się do tego domu przy ul. (...) w J. na tą posesje zaczęła przyjeżdżać obwiniona H. S. , która nie zgadzała się by w tym domu – jego wydzielonej części zamieszkał jej były mąż z pokrzywdzoną i jej dziećmi . W tym okresie w drugiej wydzielonej części tego domu zamieszkiwała matka obwinionej H. S.. Obwiniona H. S. zaczęła przyjeżdżać praktycznie każdego dnia na tą posesje w godzinach rannych ok. godziny 06.00 i często siedząc na krzesełku turystycznym ustawionych przy drzwiach wejściowych części domu zamieszkiwanej przez pokrzywdzoną M. S. (2) z aparatem fotograficznym oczekiwała na jej wyjście lub wejście do domu by zrobić jej zdjęcie . Obwiniona H. S. fotografowała również pokrzywdzoną M. S. (2) z balkonu lub okna części tego domu w której mieszkała jej matka . Taka sytuacja miała miejsce praktycznie codziennie . Ponadto obwiniona M. S. (2) szarpała za klamkę w drzwiach wejściowych do części domu zamieszkiwanego przez pokrzywdzoną M. S. (2) i zaglądała przez okna do tej części domu .

W dniu 13 sierpnia 2015 r. uprawomocnił się wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 03 lutego 2015 r. sygn. akt II K 734/13 w którym M. S. (1) ( obecnie S. ) została skazana za czyn z art. 217 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. na szkodę H. S. . Wyrokiem tym orzeczono wobec M. S. (1) ( obecnie S. ) na podstawie art. 41a § 1 k.k. środek karny w postaci zakazu zbliżania się do H. S. na odległość 10 m przez okres 2 lat ( k. 49 ) . Po uprawomocnieni się tego wyroku obwiniona H. S. wobec faktu iż pokrzywdzona M. S. (2) miała orzeczony środek karny zakaz zbliżania się do niej na odległość 10 m zaczęła prowokować spotkania z M. S. (2) , siedząc na krzesełku przy drzwiach wejściowych do części domu przy ul. (...) w J. w której zamieszkiwała M. S. (2) . Obwiniona H. S. utrudniała również wyjazd i wjazd na tą posesje samochodu kierowanego przez M. S. (2) lub W. S. w którym znajdowała się też pokrzywdzona robiąc pokrzywdzonej zdjęcia i prowokując do spotkań . Następnie obwiniona H. S. wzywając na interwencję patrol policji twierdząc iż to pokrzywdzona narusza zakaz zbliżania się do niej . Obwiniona w okresie od 13 sierpnia 2015 r. do 29 października 2015 r. w dalszym ciągu złośliwie niepokoiła M. S. (2) szarpiąc za klamkę w drzwiach wejściowych do części domu zamieszkiwanego przez pokrzywdzoną M. S. (2) i zaglądając przez okna do tej części domu , chcąc tym sprowokować pokrzywdzoną do spotkania .

W dniu 07 listopada 2015 r. M. S. (2) ( poprzednio S. ) zwarła związek małżeński z W. S. .

H. S. ma ukończone 52 lata , jest po rozwodzie , prowadzi własną działalność gospodarczą , nie posiada nikogo na utrzymaniu, nie była karana , była leczona psychiatrycznie nie była leczona odwykowo. Z opinii sądowo psychiatrycznej sporządzonej przez biegłego lekarza psychiatrę w dniu 24 października 2016 r. ( k. 101-103 ) wynika iż stan zdrowia psychicznego obwinionej H. S. tempore criminis nie znosił ani nie ograniczał jej zdolności do rozpoznania znaczenia zarzucanego jej czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem. Aktualny stan zdrowia psychicznego obwinionej pozwala na jej udział w postępowaniu karnym ( poczytalność nie budzi żadnej wątpliwości ) oraz na prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny .

Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie następujących dowodów : zeznań świadków : M. S. (2) ( poprzednio S. ) ( k. 16 i k. 112 - 113 ), A. S. ( k. 135-136 ) i W. S. ( k. 136 - 138 ) , zawiadomienia ( k. 4-12 ) , dwóch płyt CD ( k. 13 ) , postanowienia o odmowie wszczęcia dochodzenia ( k. 20 ) , notatki urzędowej ( k. 23 ) , kserokopii postanowienia ( k. 28 ) , wezwania ( k. 29 ) , kserokopii postanowienia sądowego ( k. 32-33 ) , wezwania do zapłaty ( k. 34-35 ) , wezwania do przewrócenia stanu zgodnie z prawem ( k. 40-41 ) kserokopii postanowienia z uzasadnieniem ( k. 44 - 47 ) , kserokopii wyroku ( k. 49 ) , dokumentacji zdjęciowej ( k. 51-53 ) , sprzeciwu od wyroku nakazowego ( k. 66 ) , opinii sądowo-psychiatryczna ( k. 101-103 ) i dokumentacji zdjęciowej ( k. 123-133 ) .

H. S. została obwiniony o to , iż w okresie 1.07.2015 r.- 29.10.2015 r. w miejscowości J. przy ul. (...) w celu dokuczenia M. S. (1) złośliwie niepokoiła ją poprzez bezpodstawne wzywanie na wymienioną Policji na interwencję, robienie zdjęć, szarpanie za klamkę drzwi wejściowych, zaglądanie przez okno, prowokowanie do spotkań to jest o czyn z art. 107 k.w. .

Obwiniona H. S. podczas przesłuchania w charakterze obwinionego i na rozprawie przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego jej czynu i odmówiła składania wyjaśnień ( k. 26v-27 i k. 110-111 ) .

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków : M. S. (2) ( poprzednio S. ) , A. S. i W. S. jako jasnym dokładnym i precyzyjnym. Fakt, że wymienieni wyżej świadkowie precyzyjnie określają zakres swojej wiedzy na temat zdarzeń, w zakresie których Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków, świadczy zdaniem Sądu o braku skłonności do konfabulacji i dążeniu do rzetelnego przedstawienia przebiegu wydarzeń. Zeznania świadków są jasne , dokładne i korespondują z całością materiału dowodowego zebranego w sprawie.

Z zeznań świadka M. S. (2) ( poprzednio S. ) ( k. 16 i k. 112 - 113 ) – pokrzywdzonej w niniejszej sprawie wynika w jaki sposób w okresie objętym wnioskiem o ukaranie zachowywała się wobec niej obwiniona H. S. . Świadek M. S. (2) opisała w jakich okolicznościach i dlaczego w okresie tym obwiniona H. S. złośliwie ją niepokoiła . Świadek M. S. (2) w swoich zeznaniach wskazała iż w dniu 01 lipca 2015 r. ze swoimi dziećmi oraz W. S. zamieszkała w domu J. przy ul. (...) którego współwłaścicielami są W. S. i obwiniona H. S. . Od momentu gdy wprowadziła się do tego domu na tą posesje zaczęła przyjeżdżać obwiniona H. S. – była żona W. S. , która w sposób złośliwy ją niepokoiła próbując się z nią spotkać . W tym celu obwiniona H. S. godzinami z aparatem fotograficznym oczekiwała na jej wyjście lub wejście do domu , często siedząc na krzesełku przy drzwiach . Obwiniona H. S. codziennie robiła zdjęcia jej i jej dzieciom gdy wychodzili lub wchodzili do domu , szarpała za klamkę w drzwiach wejściowych do domu , zaglądała przez okna do domu . Była taka sytuacją że gdy wyjeżdżała samochodem z tej posesji obwiniona H. S. rzuciła się na maskę jej samochodu by uniemożliwić jej wyjazd z tej posesji . Następnie biegając wokół samochodu robiła jej zdjęcia aparatem fotograficznym i wezwała na interwencje Policję twierdząc iż próbowała przejechać obwinioną samochodem. Z dalszych zeznań świadka M. S. (2) wynika iż zachowanie obwinionej H. S. wobec jej osoby związane jest z tym iż ma ona orzeczony wyrokiem Sądu zakaz zbliżania się do obwinionej na odległość 10 m , a obwiniona stara się ją sprowokować do złamania tego orzeczenia sądowego . W swoich dalszych zeznaniach świadek M. S. (2) opisała na czym polega konflikt pomiędzy nią , W. S. a obwinioną H. S. . Ponadto świadek M. S. (2) wskazała iż od 07 listopada 2015 r. ona i W. S. są małżeństwem.

Z zeznań świadków A. S. ( k. 135-136 ) – córki pokrzywdzonej M. S. (2) ( poprzednio S. ) oraz W. S. ( k. 136 – 138 ) męża pokrzywdzonej M. S. (2) ( poprzednio S. ) wynika w jaki sposób obwiniona H. S. zachowywała się w okresie objętym wnioskiem o ukarania wobec pokrzywdzonej M. S. (2) . Świadkowie ci opisali w jaki sposób obwiniona H. S. złośliwie niepokoiła pokrzywdzoną M. S. (2) w zawiązku z jej zamieszkaniem w domu przy ul. (...) w J. . Ponadto świadek W. S. – były mąż obwinionej H. S. wskazał iż w jego ocenie zachowanie obwinionej wobec M. S. (2) było generalnie złośliwe i agresywnie nękające . Polegało głównie na agresywnym robieniu zdjęć przez obwinioną pokrzywdzonej M. S. (2) , zastępowanie drogi , atakowanie samochodu w którym jechała pokrzywdzona , zaglądanie do okien części domu gdzie mieszkali , szarpanie za klamkę drzwi wejściowych , dzwonienie do drzwi , powiadamianie policji iż M. S. (2) łamie zakaz zbliżania się do obwinionej , co było nieprawdą .

Sąd dał pełną wiarę opinii sądowo psychiatrycznej sporządzonej przez biegłego lekarza psychiatrę w dniu 24 października 2016 r. jako jasnej , dokładnej i fachowej . Z opinii sądowo psychiatrycznej wynika iż stan zdrowia psychicznego obwinionej H. S. tempore criminis nie znosił ani nie ograniczał jej zdolności do rozpoznania znaczenia zarzucanego jej czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem. Aktualny stan zdrowia psychicznego obwinionej pozwala na jej udział w postępowaniu karnym ( poczytalność nie budzi żadnej wątpliwości ) oraz na prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny ( k. 101-103 ).

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia .

Sąd dał ponadto wiarę wszystkim ujawnionym na rozprawie dokumentom. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 107 k.w. , karze ograniczenia wolności, grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany, podlega , kto to w celu dokuczenia innej osobie złośliwie wprowadza ją w błąd lub w inny sposób złośliwie niepokoi. Przedmiotem ochrony objętej tym przepisem jest spokój człowieka (osoby fizycznej). Dla bytu wykroczenia opisanego w art. 107 k.w. konieczna jest umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego. Jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy, czyn stanowiący wykroczenie z art. 107 k.w. polega na działaniu kierunkowym – „w celu dokuczenia innej osobie”, a zatem należy ustalić, że po stronie sprawcy tego wykroczenia zachodzi złośliwość. Nawet samo stwierdzenie umyślności działania nie daje podstawy do przyjęcia odpowiedzialności za wykroczenia penalizowane tym przepisem ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 1995 r., III KRN 44/95, Prok. i Pr. 1995, nr 11-12, poz. 24). Przepis wyróżnia dwa znamiona czasownikowe: złośliwe wprowadzanie kogoś w błąd oraz złośliwe niepokojenie. Przez wprowadzenie w błąd należy rozumieć takie celowe zachowanie sprawcy, który zmierza do tego, aby w świadomości innej osoby ukształtował się obraz rzeczywistości odmienny od obiektywnie istniejącego. Wprowadzenie w błąd może mieć miejsce przy użyciu słowa, pisma, jak również innego zachowania się sprawcy (nawet pasywnego), z którego to sam pokrzywdzony może wyciągnąć błędne wnioski. Wprowadzenie w błąd może mieć miejsce także przy zatajeniu prawdy (Śmietanka (w:) Bafia, Egierska, Śmietanka, s. 250). Niepokojenie to tyle co wzbudzanie u kogoś niepokoju, obawy, niepewności, zakłócenie spokoju. Sam niepokój w mowie potocznej jest określany jako „stan psychiczny charakteryzujący się silnym pobudzeniem, napięciem, trudnościami w skupieniu myśli i działaniu; brak spokoju, równowagi; obawa, lęk” (Słownik języka polskiego , PWN, t. II, Warszawa 1984, s. 348). ( za Komentarz do art.107 kodeksu wykroczeń (Dz. U. z 2007, Nr 109 poz. 756 ze zmianami ), [w:] M. Mozgawa (red.), M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, Kodeks wykroczeń. Komentarz, LEX, 2007.)

Swoim zachowaniem obwiniona H. S. niewątpliwie wypełniła wszystkie znamiona wykroczenia spenalizowanego w art. 107 k.w. albowiem w okresie od dnia 01 lipca 2015 r. do dnia 29 października 2015 r. w miejscowości J. przy ul. (...) w celu dokuczenia M. S. (1) ( obecnie M. S. (2) ) złośliwie niepokoiła ją poprzez bezpodstawne wzywanie na wymienioną Policji na interwencję, robienie zdjęć, szarpanie za klamkę drzwi wejściowych, zaglądanie przez okno, prowokowanie do spotkań. Fakt ten wynika wprost z zeznań świadków : M. S. (2) ( poprzednio S. ) ( k. 16 i k. 112 – 113 ) , A. S. ( k. 135-136 ) i W. S. ( k. 136 – 138 ) w zakresie jakim Sad dał im wiarę oraz dokumentacji zdjęciowej ( k. 51-53 i k. 123-133) i nagrań na 2 płytach CD ( k. 13 ). Należy wskazać iż w dniu 13 sierpnia 2015 r. uprawomocnił się wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 03 lutego 2015 r. sygn. akt II K 734/13 w którym M. S. (1) ( obecnie S. ) została skazana za czyn z art. 217 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. na szkodę H. S. . Wyrokiem tym orzeczono wobec M. S. (1) ( obecnie S. ) na podstawie art. 41a § 1 k.k. środek karny w postaci zakazu zbliżania się do H. S. na odległość 10 m przez okres 2 lat ( k. 49 ). Jednak obwiniona H. S. złośliwie niepokoiła pokrzywdzoną M. S. (2) już od dnia 01 lipca 2015 r. , kiedy ta wprowadzała się do domu przy ul. (...) w J. . Natomiast w okresie od 13 sierpnia 2015 r. do 29 października 2015 r. zachowanie obwinionej H. S. w postaci złośliwego niepokojenie pokrzywdzonej M. S. (2) miało dodatkowo na celu sprowokowanie pokrzywdzonej do spotkania i tym samym naruszenia orzeczonego wobec niej środka karnego zakazu zbliżania się do obwinionej na odległość 10 m .

Tym samym działanie obwinionej H. S. miało na celu złośliwe dokuczenie M. S. (2) ( poprzednio S. ) która pozostawała w tym okresie w związku konkubenckim z byłym mężem obwinionej W. S. i zamieszkała z nim w domu przy ul. (...) w J. stanowiącym współwłasność obwinionej H. S. oraz W. S. wbrew woli obwinionej . Należy wskazać iż obwiniona H. S. pozostaje w ostrym konflikcie między innymi na tle podziału majątku z byłym mężem W. S. i jego ówczesna konkubiną ( obecnie żoną ) M. S. (2) ( poprzednio S. ) . Należy wskazać iż obwiniona H. S. działała umyślnie w postaci zamiaru bezpośredniego w celu dokuczenia innej osobie to jest M. S. (2) ( poprzednio S. ) a zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadków : M. S. (2) ( poprzednio S. ) ( k. 16 i k. 112 – 113 ), A. S. ( k. 135-136 ) i W. S. ( k. 136 – 138 ) oraz dokumentacji zdjęciowej ( k. 51-53 i k. 123-133 ) i nagrań na 2 płytach CD ( k. 13 ) wynika iż po stronie sprawcy tego wykroczenia to jest obwinionej H. S. zachodziła złośliwość.

Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina obwinionej H. S. odnośnie popełnienia przez nią czynu z art. 107 k.w. nie budzą wątpliwości.

Wymierzając obwinionej karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jaki i łagodzące.

Przy wymiarze kary Sąd jako okoliczność łagodzącą uwzględnił fakt iż obwiniona H. S. nie był dotychczas karany .

Natomiast jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę charakter działania obwinionej H. S. .

W powyższej sprawie Sąd przyjął , iż grzywna w wysokości 800 zł jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinioną H. S. . Sąd uznał iż wymierzenie obwinionej H. S. kary grzywny w wysokości 800 zł spełni zarówno cele zapobiegawcze i wychowawcze , jakie winny być osiągnięte w stosunku do ukaranej .

Na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.s.w. Sąd zasądził od Skarbu Państwa - Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adwokata A. W. kwotę 708,48 zł ( siedemset osiem złotych czterdzieści osiem groszy ) tytułem nie opłaconej przez obwinioną H. S. pomocy prawnej za obronę udzieloną z urzędu.

Na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. i art. 119 k.p.w. w zw. z art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od obwinionej H. S. na rzecz Skarbu Państwa - Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie koszty sądowe w kwocie 1077,84 zł ( tysiąc siedemdziesiąt siedem złotych osiemdziesiąt cztery grosze ) w tym opłatę w kwocie 80 ( osiemdziesiąt ) złotych.

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.