Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W I M I E N I U

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w XVII Wydziale Karnym - Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Olejnik /spr./

SSO Justyna Andrzejczak

SSO Anna Judejko

Protokolant: st.prot. sąd Agnieszka Słuja –Goronska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań Grunwald w Poznaniu Marcina Szuby

po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2017 r.

sprawy M. G.

oskarżonego o przestępstwa z art. 286 § 1kk i inne

na skutek apelacji wniesionej obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 12 października 2016 roku sygn. akt VIII K 256/16

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla obowiązki naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych (...) Bank (...) S.A oraz (...) Bank (...) S.A. określone w punkcie 2 b i c, a ogranicza ten obowiązek w stosunku do (...) Bank S.A. z/s w L. do kwoty 34 122, 51 zł (trzydzieści cztery tysiące sto dwadzieścia dwa złote pięćdziesiąt jeden groszy);

2.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i wymierza mu opłatę w wysokości 300 zł za druga instancję.

Anna Judejko Sławomir Olejnik Justyna Andrzejczak

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 października 2016r., w sprawie VIII K 256/16, Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu uznał oskarżonego M. G. za winnego popełnienia ciągu ośmiu przestępstw z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., za co na podstawie przepisów obowiązujących w dacie popełnienia zarzuconych czynów wymierzył mu karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy oraz orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 34.577,00 zł na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank SA z siedzibą w L., kwoty 3.952,06 zł na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank (...) SA, kwoty 10.288,64 zł na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank (...) SA (pkt 1 i 2 wyroku). Tym samym wyrokiem Sąd Rejonowy uznał oskarżonego B. M. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 297 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., za które wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat oraz karę 50 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 15 zł (pkt 3 i 4 wyroku). Nadto, Sąd I instancji uznał oskarżonego Z. B. za winnego popełnienia ciągu dwóch przestępstw z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., za który wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby oraz karę 80 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 15 zł (pkt 5 i 6 wyroku). Na podstawie stosownych przepisów orzeczono o kosztach postępowania (pkt 7 wyroku, k. 85-90 akt).

Przedmiotowy wyrok zaskarżył apelacją obrońca oskarżonego M. G., kwestionując go w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze wymierzonej oskarżonemu i zarzucając mu jej rażącą niewspółmierność, nadto obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody i mający wpływ na jego treść, polegający na zawyżeniu wysokości szkody poniesionej przez pokrzywdzonych. W konsekwencji podniesionych zarzutów, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 34.122,51 zł na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank SA z siedzibą w L. oraz uchylenie obowiązku naprawienia szkody na rzecz (...) Bank (...) SA, ewentualnie zaś o orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 34.122,51 zł na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank SA z siedzibą w L., kwoty 3.952, 06 zł na rzecz (...) Bank (...) SA i kwoty 9.751,09 zł na rzecz (...) Bank (...) SA.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Złożona przez obrońcę oskarżonego M. G. apelacja okazała się częściowo zasadna i w konsekwencji doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku w części dotyczącej rozstrzygnięcia o orzeczonych przez Sąd I instancji obowiązkach naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych. Wyroku Sądu Rejonowego nie zakwestionowali stosownymi środkami odwoławczymi oskarżeni B. M. i Z. B., a zatem orzeczenie uprawomocniło się w odniesieniu do tych osób.

W pierwszym rzędzie Sąd Okręgowy chciałby stwierdzić, że nie ma zastrzeżeń odnośnie pełności materiału dowodowego, który został w sprawie zgromadzony. W tej mierze nie można Sądowi I instancji poczynić żadnych zarzutów, albowiem przeprowadzając postępowanie dowodowe dążył on ze wszech miar do wykorzystania wszystkich źródeł dowodowych mogących rzutować na odpowiedzialność karną oskarżonego M. G.. Sąd Rejonowy w sposób staranny rozważył dowody i okoliczności ujawnione w toku przewodu sądowego, na ich podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, a do przypisanemu oskarżonemu ciągu przestępstw zastosował prawidłową kwalifikację prawną. Należycie też wykazał winę oskarżonego, a swoje stanowisko w sposób szczegółowy i przekonywujący umotywował w pisemnym uzasadnieniu.

Przechodząc do analizy zaskarżonej części wyroku, tj. orzeczenia o karze, Sąd Odwoławczy pragnie przypomnieć, że dyrektywy wymiaru kary zostały sformułowane w art. 53 k.k., zgodnie z którymi sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza starania o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych orzeczonych za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznego niebezpieczeństwa tego czynu (obecne określenie ustawowe odnosi się do szkodliwości społecznej czynu sprawcy) oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego jej oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do skazanego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 lutego 1980 r., III KR 9/80, OSNPG 1980, z.11, poz. 139).

Sąd Okręgowy po wnikliwej analizie całokształtu ustaleń Sądu Rejonowego w przedmiotowej sprawie nie dopatrzył się okoliczności, które uzasadniałyby przychylenie się do wniosku apelującego i złagodzenie elementów kary wymierzonej oskarżonej zaskarżonym wyrokiem, poprzez obniżenie jej wymiaru, a tym bardziej warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Sąd I instancji w sposób należyty ustalił wymiar kary dla oskarżonego M. G.. Orzeczone kara 1 roku i 8 miesięcy pozbawiania wolności jest karą adekwatną do stopnia winy oskarżonego oraz rozmiarów społecznej szkodliwości popełnionego przez niego ciągu przestępstw. Sąd Rejonowy kształtując jej wymiar w sposób należyty wziął pod uwagę poszczególne okoliczności obciążające oraz okoliczności łagodzące, co w efekcie doprowadziło do sytuacji, wymierzenia kary ze wszech miar sprawiedliwej. Analiza akt sprawy, a w szczególności sporządzonego przez Sąd Rejonowy uzasadnienia zaskarżonego wyroku, nie pozwala w ocenie Sądu II instancji uznać, iż w niniejszej sprawie sytuacja wymierzenia nadmiernie surowej kary zasadniczej miała miejsce. Wymierzona oskarżonemu kara oscylująca bliżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia z całą pewnością na przekracza stopnia zawinienia i – co trzeba stanowczo podkreślić – wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, na co słusznie wskazał Sąd Rejonowy w motywach zaskarżonego wyroku. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej wymiaru kary (k. 107-110 akt, str. 17-20 uzasadnienia) wskazuje przy tym, że Sąd I instancji przy wymiarze kar miał na uwadze podstawowe cele kary oraz uwzględnił wszystkie istotne okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego.

Warto podkreślić, że czyny tego rodzaju, których popełnienie zarzucono oskarżonemu, stały się w ostatnich czasach nagminne i w znacznym stopniu przyczyniają się do wzrostu poczucia zagrożenia dla porządku prawnego, a zatem należy im w sposób zdecydowany przeciwdziałać. Nadto, należy zauważyć, że w niniejszej sprawie zdecydowanie przeważały okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonego. M. G. dopuścił się aż ośmiu występków z art. 297 § 1 k.k. oraz oszustw z art. 286 § 1 k.k., każdorazowo wypełniając znamiona czynów określonych w dwóch przepisach ustawy karnej, na których skutek pokrzywdzeni niekorzystnie rozporządzili swoim mieniem, a tylko w jednym przypadku zachowanie oskarżonego zakończyło się na usiłowaniu, nadto każdorazowo działał on w warunkach ciągu z art. 91 § 1 k.k. oraz powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 k.k. Dodatkowo, nie budzi wątpliwości, iż oskarżony działał umyślnie i to z zamiarem bezpośrednim szczególnie zabarwionym, a jego motywację cechowała, budząca potrzebę szczególnie negatywnej oceny, chęć zysku i to osiągniętego kosztem pokrzywdzonych przestępstwami. Nadto, oskarżony był już uprzednio wielokrotnie karany sądownie, i to także za przestępstwa podobne, a inkryminowanego ciągu przestępstw dopuścił się w stosunkowo niedługim czasie po opuszczeniu zakładu karnego. Wbrew twierdzeniom apelującego, jakkolwiek działanie w warunkach recydywy specjalnej podstawowej nie doprowadziło do zaostrzenia kary wymierzonej oskarżonemu, to prawidłowo Sąd Rejonowy powołał tę okoliczność jako działającą na niekorzyść oskarżonego w procesie wymiaru mu kary. W ocenie Sądu odwoławczego, fakt popełnienia występków zarzuconych mu w przedmiotowym postepowaniu świadczy, że oskarżony w istocie nie wyniósł żadnej nauki z orzekanych wobec niego wyroków i odbywanych kar.

Co równie istotne, wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Rejonowy kształtując wymiar dolegliwości karnej, w dostatecznym stopniu rozważył okoliczności łagodzące. Przyznać należy, że oskarżony przyznał się do postawionych zarzutów i złożył wyczerpujące wyjaśnienia, zasadniczo nie umniejszając swojej roli w przestępczym procederze, niemniej fakt ten w dostateczny sposób uwzględnił Sąd Rejonowy, co wynika jednoznacznie z pisemnych motywów wyroku. Nadto rację ma apelujący, iż oskarżony dokonał spłaty części pożyczek na rzecz pokrzywdzonych banków, co należy również poczytać za okoliczność działającą na jego korzyść, niemniej należy podkreślić, że powyższe nie mogło zaważyć o złagodzeniu wymierzonej oskarżonemu kary zgodnie z wnioskiem jego obrońcy. W przekonaniu Sądu Okręgowego nagromadzenie okoliczności obciążających i ich ciężar gatunkowy jest zdecydowanie większe od okoliczności łagodzących.

Nie ma zatem jakichkolwiek podstaw do wymierzenia oskarżonemu łagodniejszej kary pozbawienia wolności. W tym miejscu zaznaczyć należy, że występek z art. 286 § 1 k.k. jest zagrożony karą pozbawienia wolności w rozmiarze od 6 miesięcy do lat 8, zaś działanie oskarżonego w warunkach zarówno ciągu z art. 91 § 1 k.k., jak i recydywy specjalnej podstawowej z art. 64 § 1 k.k., uprawniało Sąd I instancji do wymierzenia kary przewidzianej w art. 286 § 1 k.k. w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Trudno więc w tej sytuacji uznać, aby orzeczona przez Sąd Rejonowy kara pozbawienia wolności w rozmiarze 1 roku i 8 miesięcy raziła swoją surowością. Na zakończenie tej części rozważań, należy wskazać, iż Sąd Okręgowy podziela pogląd wyrażany w judykaturze, iż miarą surowości kary nie jest jej bezwzględny wymiar, ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej dla danego przestępstwa (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 26 maja 2009r., w sprawie II AKa 95/09, KZS 2009/6/67). Powyższe pozwala stwierdzić, iż w realiach niniejszej sprawy, Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu za popełniony ciąg przestępstw łagodną karę pozbawienia wolności, albowiem sięga ona dolnej granicy ustawowego zagrożenia, i zdecydowanie nie można uznać jej za surową, tym bardziej rażąco.

Odnosząc się w tym miejscu do kwestii zasadności niezastosowania przez Sąd Rejonowy dobrodziejstwa w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, Sąd Okręgowy pragnie podkreślić, iż w pełni podzielił stanowisko Sąd I instancji w tej materii. Pomimo bowiem, iż wysokość kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu, teoretycznie i zgodnie z poprzednio obowiązującymi w tej materii przepisami, słusznie zastosowanymi przez Sąd Rejonowy jako względniejszymi dla oskarżonego, pozwalała na rozważenie zastosowania wobec niego dobrodziejstwa z art. 69 k.k., niemniej okoliczności sprawy przemawiają za tym, by M. G. wymierzyć karę pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym. Przesłanką do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary jest przede wszystkim tzw. pozytywna prognoza kryminologiczna względem oskarżonego. Sąd orzekający na podstawie wskazanych w art. 69 § 2 k.k. kryteriów musi bowiem dojść do przekonania, że sam fakt orzeczenia kary uświadomi sprawcy przestępstwa naganność jego postępowania i spowoduje, że będzie on w przyszłości szanował porządek prawny nawet, gdy orzeczona kara nie zostanie wykonana. Przesłankami do ustalenia pozytywnej prognozy są przede wszystkim: postawa oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. W ocenie Sądu Okręgowego brak jest spełnienia przesłanek do stosowania tegoż dobrodziejstwa, albowiem na podstawie dotychczasowego zachowania oskarżonego oraz okoliczności towarzyszących popełnieniu przestępstw będących przedmiotem niniejszego postępowania trudno postawić pozytywną prognozę kryminologiczną w stosunku do jego osoby. Przede wszystkim należy wskazać, iż oskarżony był już wielokrotnie karany, w tym za występki podobne, a mimo to nie skorzystał z danej mu szansy powrotu na właściwą drogę postępowania w życiu. Bezprawne zachowanie oskarżonego razi nagminnością. Stosowane wobec niego wcześniej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz bezwzględne nie przyniosły pożądanych efektów wychowawczych i zapobiegawczych i nie skłoniły oskarżonego do zmiany swojego postępowania. Tym samym nie sposób uznać, aby przebywanie w warunkach wolnościowych przekonało go do korekty swojego bezprawnego zachowania. W ocenie Sądu odwoławczego, postępowanie M. G. charakteryzuje stałość w naruszaniu norm prawnych. Swoim zachowaniem oskarżony wyraża brak szacunku, a nawet wręcz pogardę dla obowiązującego prawa oraz znaczną demoralizację. Powyższe powoduje, iż brak jest przesłanek do stwierdzenia, iż oskarżony będzie w przyszłości przestrzegać porządku prawnego. W tej sytuacji tylko kara bezwzględnego pozbawienia wolności będzie mogła osiągnąć stawiane jej przez Kodeks karny cele. Sąd Okręgowy potwierdzając zasadność tak ukształtowanej kary pragnie wskazać, że w przeciwnym razie odbywając karę w warunkach wolnościowych, oskarżony mógłby poczuć się bezkarny i tak też odebrana została by ta kara przez społeczeństwo. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że brak jest gwarancji, iż również kara pozbawienia wolności bezwzględna, ale w mniejszym rozmiarze, przyniosłaby pożądany rezultat. Sąd odwoławczy stoi bowiem na stanowisku, że oskarżony musi ponieść konsekwencje własnych przestępczych zachowań i przytoczone powyżej okoliczności łagodzące nie mogą uchronić go od ponoszenia odpowiedzialności karnej we właściwym rozmiarze.

Konkludując, całokształt omówionych szczegółowo powyżej okoliczności słusznie zaważył na decyzji Sądu Rejonowego o wymierzeniu oskarżonemu kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Odwoławczy w całości akceptuje twierdzenie Sądu I instancji, że tylko izolacyjna kara pozbawienia wolności może wdrożyć oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego.

W powyższym zatem zakresie orzeczenie dotyczące wymiaru kary nie wymagało jakiejkolwiek zmiany. Natomiast korekty ze strony Sądu Okręgowego wymagało przedmiotowe orzeczenie w zakresie rozstrzygnięcia o obowiązkach naprawienia szkody, orzeczonych przez Sąd orzekający na podstawie art. 46 § 1 k.k., na rzecz trzech pokrzywdzonych podmiotów tj. (...) Bank SA z siedzibą w L., (...) Bank (...) SA, co słusznie podniósł obrońca oskarżonego w złożonej apelacji.

Przypomnieć należy w tym miejscu, że obraza prawa materialnego może polegać na błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowaniu nieodpowiedniego przepisu, a także na niezastosowaniu określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe. Stylizacja przepisu art. 438 pkt 1 k.p.k. przekonuje, że ustawa nie wymaga stwierdzenia istnienia związku między naruszeniem prawa materialnego a treścią zaskarżonego orzeczenia. W ocenie ustawodawcy, z istoty prawa karnego materialnego wynika, że jego naruszenie ma wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Należy wskazać, iż Sąd Rejonowy zgodnie z dyspozycją art. 4 § 1 k.k., słusznie przesądził, iż z uwagi na zmiany przepisów Kodeksu karnego obowiązujące w chwili orzekania oraz w dacie popełnienia inkryminowanych czynów, był on zobowiązany do zastosowania przepisów względniejszych dla oskarżonego, to jest tych, które obowiązywały w chwili popełnienia czynów. Stosownie zaś do treści art. 46 § 1 k.k. z tej daty, w razie skazania oskarżonego między innymi za przestępstwo przeciwko mieniu, sąd na wniosek pokrzywdzonego/innej osoby uprawnionej orzeka obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości lub w części. Z powyższego wynika, iż orzeczenie obowiązku naprawienia szkody jest obligatoryjne, gdy spełnione są następujące warunki tj. skazanie za popełnienie przestępstwa przeciwko mieniu, istnienie szkody w momencie orzekania oraz złożenie skutecznego wniosku przez uprawnioną osobę. Rację ma apelujący, iż w niniejszej sprawie jedynie pokrzywdzony (...) Bank SA z siedzibą w L. złożył wniosek o naprawienie szkody, zawarty w zawiadomieniu o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, z dnia 22 kwietnia 2008r.(k. 7 akt A(I)). Wskazany pokrzywdzony dopełnił tym samym koniecznego wymogu formalnego. Tymczasem, pozostali pokrzywdzeni (...) Bank (...) SA oraz (...) Bank (...) SA wymogu tego nie dopełnili, stosowne wnioski o naprawienie szkody nie zostały złożone i nie mógł tego konwalidować taki wniosek złożony przez prokuratora na rozprawie głównej w dniu 12 października 2016r., albowiem został on złożony nie tylko po zakończeniu pierwszego przesłuchania pokrzywdzonych na rozprawie głównej, ale dopiero po zamknięciu przewodu sądowego, co stoi w sprzeczności z dyspozycją art. 49a k.p.k. Mając na uwadze powyższe, należy podzielić stanowisko obrońcy oskarżonego, iż obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych (...) Bank (...) SA oraz (...) Bank (...) SA winien zostać uchylony.

Nadto, Sąd odwoławczy przyznał rację apelującemu, iż Sąd orzekający nałożył obowiązek naprawienia szkody na oskarżonego w odniesieniu do pokrzywdzonego (...) Bank SA z siedzibą w L. w nieprawidłowej wysokości tj. w kwocie 34.577,00 zł, zamiast w wysokości 34.122,51 zł. Z poczynionych ustaleń faktycznych wynika, że oskarżony uzyskał od (...) Bank SA kredyt w kwocie 35000 zł, na poczet którego wpłacił jednorazowo kwotę 777, 49 zł (jak prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy, k. 93 akt, str. 3 uzasadnienia) oraz następnie kwotę 100 zł (na co wskazał apelujący, k. 130 akt), co łącznie dało kwotę 877,49 zł. Powyższe wskazuje, że (...) Bank SA poniósł szkodę w łącznej wysokości 34.122,51 zł, zatem obowiązek naprawienia szkody winien zostać nałożony na oskarżonego, ale tylko w zakresie wskazanej kwoty. Z kolei dokładne ustalanie szkód poniesionych przez pozostałych pokrzywdzonych było bezprzedmiotowe, z uwagi na uchylenie nałożonych na oskarżonego obowiązków naprawienia szkody na ich rzecz.

Mając na uwadze powyższe, Sąd odwoławczy, w pkt 1 wyroku, dokonał korekty zaskarżonego orzeczenia w ten sposób, że uchylił obowiązki naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych (...) Bank (...) SA oraz (...) Bank (...) SA określone w punkcie 2 b i c zaskarżonego wyroku, a ograniczył ten obowiązek w stosunku do (...) Bank SA z siedzibą w L. do kwoty 34.122,51 zł.

Jednocześnie, Sąd Okręgowy nie znajdując już innych podstaw, w tym branych pod uwagę z urzędu, do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie w pozostałym zakresie (pkt 2 wyroku).

W pkt 3 wyroku Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, nie dopatrując się podstaw do uznania, że ich uiszczenie byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe, nie przemawiały również za tym względy słuszności. W ramach orzeczenia o kosztach, Sąd Okręgowy na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) wymierzył oskarżonemu opłatę za II instancję w wysokości 300 złotych.

/Anna Judejko/ /Sławomir Olejnik/ /Justyna Andrzejczak/