Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Beata Łapińska

Protokolant stażysta Katarzyna Pielużek

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku A. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę pomostową

na skutek odwołania A. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 19 stycznia 2016 r. sygn. (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zawarty w protokole rozprawy wniosek o wcześniejszą emeryturę przekazać organowi rentowemu do merytorycznego rozpoznania;

3.  przyznaje ze Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. na rzecz radcy prawnego R. G. kwotę 360,00 ( trzysta sześćdziesiąt 00/100 ) złotych z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy A. P. z urzędu.

Sygn. akt V U 280/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 stycznia 2016 roku, znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił A. P. prawa do emerytury pomostowej, podnosząc że po dniu 31 grudnia 2008 roku nie wykonywał on prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 oraz 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Ponadto organ rentowy wskazał, że na dzień 1 stycznia 2009 roku wnioskodawca nie udowodnił okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wynoszącego co najmniej 15 lat. Zakład nie uwzględnił do pracy wykonywanej w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od dnia 20 stycznia 1986 roku do dnia 31 grudnia 2008 roku, ponieważ zakład pracy nie potwierdził, że w tym okresie wnioskodawca wykonywał pracę wymienioną w załączniku nr 1 lub 2 do ustawy o emeryturach pomostowych z dnia 19 grudnia 2008 roku.

Od powyższej decyzji odwołał się wnioskodawca. W piśmie procesowym z dnia 4 kwietnia 2017 roku profesjonalny pełnomocnik działający w imieniu skarżącego oświadczył, że wstępuje do sprawy i wnosi o przyznanie swemu mocodawcy prawa do emerytury oraz zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej. W uzasadnieniu podał, że w okresie od dnia 15 grudnia 1975 roku do dnia 15 lipca 1978 roku wnioskodawca pracował na stanowisku obchodowego w wydziale (...), a od dnia 20 stycznia 1986 roku do dnia 25 lutego 2012 roku - na stanowisku obchodowego urządzeń gospodarki olejowej i montera remontu urządzeń olejowych. W ocenie pełnomocnika wnioskodawcy ww. prace są pracami w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, to jest pracami przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie powielając argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2017 roku pełnomocnik ZUS oświadczył, że nie kwestionuje, iż wnioskodawca pracował w warunkach szczególnych w okresie od dnia 20 stycznia 1986 roku do dnia 25 lutego 2012 roku, jednakże prace te nie są wymienione jako prace w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Z kolei pełnomocnik wnioskodawcy z ostrożności procesowej wniósł o przyznanie swemu mocodawcy prawa do emerytury wcześniejszej na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz oświadczył, że koszty pomocy prawnej nie zostały opłacone w całości ani w części.

Sąd Okręgowy ustali) następujący stan faktyczny:

S. P., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 26 listopada 2015 roku wniosek o emeryturę pomostową. Wnioskodawca był członkiem otwartego funduszu emerytalnego, jednakże wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych)

Decyzją z dnia 14 grudnia 2015 roku organ rentowy odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury pomostowej. W uzasadnieniu ZUS podał, że ubezpieczony nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach i po dniu 31 grudnia 2008 roku nie wykonywał prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

(dowód: decyzja z dnia 14 grudnia 2015 roku, k. 33 akt emerytalnych)

W piśmie z dnia 11 stycznia 2016 roku A. P. wniósł o ponowne rozpatrzenie wniosku o emeryturę. Do wniosku załączył świadectwo pracy wystawione przez (...) S.A. Oddział (...), z którego wynika, że w okresie od dnia 20 stycznia 1986 roku do dnia 25 lutego 2012 roku wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

(dowód: wniosek z dnia 11 stycznia 2016 roku, k. 43, świadectwo pracy z dnia 5 stycznia 2016 roku, k. 45 akt emerytalnych)

Decyzją z dnia 19 stycznia 2016 roku ZUS ponownie odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury. Organ rentowy nie zaliczył A. P. do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w (...) S.A. Oddział (...) od dnia 20 stycznia 1986 roku do dnia 31 grudnia 2008 roku, ponieważ pracodawca nie potwierdził, aby w w/w okresie wnioskodawca wykonywał pracę wymienioną w załączniku nr 1 lub 2 do ustawy o emeryturach pomostowych.

Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku organ rentowy przyjął za udowodniony staż pracy wnioskodawcy w łącznym wymiarze 39 lat, 3 miesięcy i 26 dni, w tym 36 lat, 2 miesięcy i 12 okresów składkowych oraz 3 lat, 1 miesiąca i 14 dni okresów nieskładkowych. Ponadto ZUS uznał, że wnioskodawca wykazał 21 lat, 1 miesiąc i 23 dni stażu pracy w szczególnych warunkach zgodnie z art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych. W ocenie organu rentowego wnioskodawca nic wykazał jednakże żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 49 ustawy o emeryturach pomostowych.

(dowód: decyzja z dnia 15 czerwca 2016 roku, k. 12 akt emerytalnych)

W okresie od dnia 15 grudnia 1975 do dnia 15 lipca 1978 roku wnioskodawca był zatrudniony w Elektrowni Kombinat (...) na stanowisku obchodowego w wydziale (...).

(dowód: poświadczenie zatrudnienia z dnia 11 kwietnia 2000 roku, k. 38 wraz z uwierzytelnionym tłumaczeniem z języka niemieckiego, k. 39 akt sprawy)

Natomiast w okresie od dnia 20 stycznia 1986 roku do dnia 25 lutego 2012 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...) S.A. Oddział (...) na stanowisku kolejno: obchodowego urządzeń gospodarki olejowej, obchodowego urządzeń mazutowi, maszynisty mazutowi, konserwatora gospodarki smarowniczej, montera remontu urządzeń olejowych, obchodowego utrzymania ruchu i obchodowego urządzeń energetycznych.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 5 stycznia 2016 roku, k. 53 akt emerytalnych)

W dniu 18 sierpnia 1986 roku wnioskodawca uzyskał zaświadczenie kwalifikacyjne, z którego wynika, że może być zatrudniony przy obsłudze urządzeń gospodarki olejowej zewnętrznej P-46 na stanowisku obchodowego. Następnie, w dniu 26 maja 1997 roku uzyskał uprawnienia do prowadzenia eksploatacji urządzeń gospodarki olejowej na układach technologicznych elektrowni na stanowisku obchodowego utrzymania ruchu i konserwatora gospodarki olejowej. W dalszej kolejności w dniu 16 lipca 1999 roku ubezpieczony uzyskał uprawnienia do obsługi pomp, ssaw, wentylatorów i dmuchaw o mocy powyżej 20 kw, a także urządzeń do składowania, magazynowania i rozładunku paliw o pojemności ponad 100 Mg.

(dowód: zaświadczenia kwalifikacyjne: z dnia 18 sierpnia 1986 roku, k. 27, z dnia 26 maja 1997 roku, k. 28, z dnia 16 lipca 1999 roku, k. 29, z dnia 2 września 2004 roku, k. 30, z dnia 19 kwietnia 2010 roku, k. 31 akt sprawy)

Pracodawca wystawił wnioskodawcy zaświadczenie wykonywania prac w szczególnych warunkach, w którym stwierdził, że A. P. w okresie od dnia 20 stycznia 1986 roku do dnia 25 lutego 2012 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy przetwórstwie, magazynowaniu, przepompowywaniu, przeładunku, transporcie oraz dystrybucji ropy naftowej oraz jej produktów - Wykaz A, Dział IV — w chemii - załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku na stanowiskach:

-

od dnia 20 stycznia 1986 roku do dnia 31 lipca 1991 roku - obchodowego urządzeń gospodarki olejowej, obchodowego urządzeń mazutowi, maszynisty mazutowi - co odpowiada pracy na stanowisku operator pomp i sprężarek - wykaz A. dział IV, poz. 19 pkt 2,

-

od dnia 1 sierpnia 1991 roku do dnia 28 lutego 1992 roku - konserwatora gospodarki smarowniczej, co odpowiada pracom przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz pracom budowlano - montażowym i budowlano remontowym na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie A, dział XIV - Prace różne, poz. 25 pkt 1,

-

od dnia 1 marca 1992 roku do dnia 30 czerwca 1996 roku - montera remontu urządzeń olejowych, co odpowiada pracy na stanowisku monter kotłów i urządzeń pomocniczych- praca przy wytwarzaniu, przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektrycznych i cieplnych - wykaz A, dział 11 - w energetyce, poz. 1, pkt 29,

-

od dnia 1 lipca 1996 roku do dnia 31 grudnia 2008 roku - obchodowego utrzymania ruchu, obchodowego urządzeń energetycznych, co odpowiada pracy na stanowisku obchodowego kotła i urządzeń pomocniczych - praca przy wytwarzaniu, przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektrycznych i cieplnych - wykaz A, dział II - w energetyce, poz. 1 pkt 39.

(dowód: zaświadczenie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 2 lutego 2016 roku, k. 26 akt sprawy)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 664 ze zm.) prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5-12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1.  urodził się po dniu 3 1 grudnia 1948 roku;

2.  ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

3.  osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;

4.  ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5.  przed dniem 1 stycznia 1999 roku wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych;

6.  po dniu 31 grudnia 2008 roku wykonywał prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

7.  nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy.

Prawo do emerytury pomostowej zgodnie z art. 49 ustawy o emeryturach pomostowej przysługuje również osobie, która:

1)  po dniu 31 grudnia 2008 r. nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

2)  spełnia warunki określone w art. 4 pkt 1-5 i 7 i art. 5-12;

3)  w dniu wejścia w życie ustawy miała wymagany w przepisach, o których mowa w pkt 2, okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3.

Warunkiem skutecznego ubiegania się o emeryturę pomostową w świetle wykładni językowej art. 4 i art. 49 ustawy z 2008 r. o emeryturach pomostowych, jest legitymowanie się określonym stażem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze (w rozumieniu ustawy o emeryturach pomostowych lub dotychczasowych przepisów) oraz kontynuowanie pracy w tych warunkach po wejściu w życie ustawy, a więc po dniu 1 stycznia 2009 r. W przypadku kiedy osoba ubiegająca się o to świadczenie nie kontynuuje pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze i legitymuje się w związku z tym jedynie stażem pracy "szczególnej" według poprzednio obowiązujących przepisów, może nabyć prawo do "nowego" świadczenia jedynie wówczas, gdy dotychczasowy staż pracy (okres prac) można kwalifikować jako prace w warunkach szczególnych w rozumieniu dziś obowiązujących przepisów (art. 3 ust. 1 ustawy) lub o szczególnym charakterze (art. 3 ust. 3 ustawy). Innymi słowy brak podstaw prawnych do przyznania emerytury pomostowej ubezpieczonemu, którego dotychczasowy okres pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, dziś nie może być tak kwalifikowany ( tak: wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 r., sygn. akt II UK 164/11, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 2 kwietnia 2014 r., III AUa 2302/13).

W będącej przedmiotem osądu sprawie poza sporem było, że wnioskodawca wykonywał w okresie od dnia 20 stycznia 1986 roku do dnia 31 grudnia 2008 roku pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisu art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Okoliczność tą potwierdził bowiem na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2017 roku pełnomocnik działający w imieniu organu rentowego.

Przyczyną odmowy przyznania wnioskodawcy prawa do emerytury pomostowej było ustalenie przez ZUS, że wnioskodawca nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 3 ust 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

Prace w szczególnych warunkach - zgodnie z art. 3 ust 1 ustawy o emeryturach pomostowych - to prace związane z czynnikami ryzyka wymienionymi w art. 3 ust 2 ustawy, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku; wykaz prac w szczególnych warunkach określa załącznik nr 1 do ustawy.

Z kolei prace o szczególnym charakterze - zgodnie z art. 3 ustęp 3 ustawy o emeryturach pomostowych - to prace wymagające szczególnej odpowiedzialności oraz szczególnej sprawności psychofizycznej, których możliwość należytego wykonywania w sposób niezagrażający bezpieczeństwu publicznemu, w tym zdrowiu lub życiu innych osób, zmniejsza się przed osiągnięciem wieku emerytalnego na skutek pogorszenia sprawności psychofizycznej, związanego z procesem starzenia się; wykaz prac o szczególnym charakterze określa załącznik nr 2 do ustawy.

Wnioskodawca dysponował wprawdzie zaświadczeniem o wykonywaniu prac w szczególnych warunkach, jednakże w zaświadczeniu tym pracodawca skarżącego nie wskazał prac wyszczególnionych w załączniku 1 lub 2 do ustawy o emeryturach pomostowych, ale wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, w którym to przecież wymieniono prace, jakich wykonywanie implikuje przyznanie prawa do emerytury na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Dlatego też uznać należało, że wnioskodawca nie dysponował zaświadczeniem o okresach pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy, za okresy przypadające przed dniem 1 stycznia 2009 r., jak tego wymaga art. 51 ustawy o emeryturach pomostowych, a jedynie świadectwem pracy w warunkach szczególnych.

Wnioskodawca jak wynika z pisma procesowego jego pełnomocnika z dnia 4 kwietnia 2017 roku w okresie od dnia 20 stycznia 1986 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku wykonywał pracę na stanowisku obchodowego urządzeń gospodarki olejowej i montera remontu urządzeń olejowych.

Zakres przedmiotowy prac zaliczanych przez ustawodawcę do prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach pomostowych jest znacznie węższy niż ten określony w wykazie takich prac zamieszczonych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z 1983r. wydanym na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Celem ustawy o emeryturach pomostowych była bowiem likwidacja możliwości wcześniejszego przechodzenia na emeryturę przez niektóre grupy zawodowe. Ustawodawca uznał, że wprowadzone w 1983 r. przepisy regulujące te kwestie (w szczególności rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.) przewidują zbyt szeroką grupę uprawnionych do wcześniejszych świadczeń emerytalnych i niezbędna jest konsekwentna realizacja założeń reformy systemu ubezpieczeń społecznych, co do stopniowej likwidacji możliwości wcześniejszego przejścia na emeryturę. W wyniku reformy systemu ubezpieczeń społecznych, zgodnie z regulacjami zawartymi w ustawie o emeryturach i rentach z FUS ulegała stopniowej likwidacji możliwość wcześniejszego przejścia na emeryturę. Zatem nie wszystkie osoby korzystające w starym systemie emerytalnym z obniżonego wieku emerytalnego będą mogły skorzystać z emerytur pomostowych.

Podkreślić należy, że prawo do emerytury pomostowej jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności do zarobkowania z uwagi na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca taka, świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady powszechnego wieku emerytalnego, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo. Podzielając takie rozumienie przepisów ustawy o emeryturach pomostowych, należy stwierdzić, że ustawodawca w załącznikach nr 1 i 2 w sposób ścisły i wyczerpujący uregulował rodzaje prac wykonywanych w szczególnych warunkach i o szczególnym charakterze. Oznacza to, że wymienione w nim prace stanowią katalog zamknięty i tym samym wyłącznie wykonywanie tych prac uprawnia do nabycia emerytury pomostowej.

Wśród prac wymienionych przez ustawodawcę w załączniku nr 1 oraz nr 2 do ustawy o emeryturach pomostowych jako prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie ma prac wykonywanych przez skarżącego tj. prac obchodowego urządzeń gospodarki olejowej, obchodowego urządzeń mazutowi, maszynisty mazutowi, konserwatora gospodarki smarowniczej, montera remontu urządzeń olejowych, obchodowego utrzymania ruchu oraz obchodowego urządzeń energetycznych.

W kwestionowanym przez ZUS okresie skarżący wykonywał wprawdzie prace w szczególnych warunkach, ale jedynie w rozumieniu w ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Tych wykonywanych przez wnioskodawcę prac ustawodawca nie zaliczył do prac w szczególnych warunkach lub charakterze w rozumieniu art. 3 ust 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Skoro zaś prace jakie wykonywał wnioskodawca nie zostały obecnie wymienione ani w załączniku Nr 1 ani Nr 2 do ustawy o emeryturach pomostowych, to nie przysługuje mu prawo do tego świadczenia.

Praca wnioskodawcy była zatem pracą w szczególnych warunkach ale jedynie w rozumieniu art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Nie była natomiast pracą w warunkach szczególnych lub w ^r szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych, jak prawidłowo ustalił ZUS, gdyż nie jest wymieniona jako taka w załączniku nr 1 i 2 do ustawy o emeryturach pomostowych. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 14 stycznia 2014 roku, sygn, akt III AUa 577/13, nie wystarczy wykazanie na dzień wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, albowiem konieczne jest także aby praca ta była pracą w warunkach szczególnych w rozumieniu ustawy o emeryturach pomostowych (art. 49 pkt 3).

Konkludując wnioskodawca nie wykazał, aby w okresie od dnia 20 stycznia 1986 roku do dnia 31 grudnia 2008 roku wykonywał prace w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Również w okresie od dnia 15 grudnia 1975 roku do dnia 15 lipca 1978 roku w (...) na stanowisku obchodowego na wydziale (...), co do którego okresu ZUS nie odniósł się w zaskarżonej decyzji, skarżący nie wykonywał prac przewidzianych w wyżej wymienionym przepisie. Stanowisko jakie zajmował wówczas skarżący także nie zostało bowiem wyszczególnione w załączniku nr 1 i 2 do ustawy o emeryturach pomostowych. Podkreślić trzeba, że w piśmie procesowym z dnia 4 kwietnia 2017 roku pełnomocnik skarżącego podnosił, że jego mocodawca wykonywał takie prace, jakie wymienione zostały w poświadczeniu zatrudnienia wystawionym przez zagranicznego pracodawcę. Rozważania te mają jednak charakter czysto teoretyczny, albowiem ww. okres jest zbyt krótki, aby implikował dla wnioskodawcy korzystne skutki w niniejszym postępowaniu.

Powyższe sprawia, iż wnioskodawca nie wykazał co najmniej 15 - letniego okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 ust 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych, a tym samym nie nabył prawa do emerytury pomostowej.

Sąd Okręgowy oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków M. P. i M. S. na okoliczność charakteru pracy wykonywanej przez skarżącego w okresach od dnia 15 grudnia 1975 roku do dnia 15 lipca 1978 roku oraz od dnia 20 stycznia 1986 roku do dnia 25 lutego 2012 roku z uwagi na bezsporność tej okoliczności. Spornym pozostawała jedynie kwalifikacja prawna tej pracy tj. czy była to praca w szczególnych warunkach w rozumieniu ustawy o emeryturach pomostowych. Ustalenie tej prawnej kwestii jest natomiast rzeczą Sądu, a nie świadków.

Z tych też względów. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, uznając odwołanie za nieuzasadnione, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

Natomiast sprecyzowany przez ubezpieczonego na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2017 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS Sąd na podstawie art. 477 ¹⁰ § 2 k.p.e przekazał do merytorycznego rozpoznania organowi rentowemu (punkt 2 sentencji wyroku). Jest to bowiem żądanie nowe, dotychczas przez ZUS nierozpoznane, a zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą, jeżeli po wniesieniu odwołania od decyzji w sprawie z zakresu ubezpieczenia społecznego zostanie zgłoszone nowe żądanie, to sąd nie może go rozpoznać i zobowiązany jest przekazać to żądanie do rozpoznania organowi rentowemu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2005 roku, sygn. akt II UK 240/04).

W punkcie 3 sentencji wyroku, na podstawie art. 98 § 3 k.p.c. oraz art. 22 ³ ustawy o radcach prawnych z dnia 6 lipca 1982 roku (Dz. U. z 2016 r. poz. 233 ze zm.) w zw. z § 2, § 4 ust. 1 i § 15 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1805) Sąd Okręgowy przyznał ze Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego na rzecz radcy prawnego R. G. kwotę 360 zł z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej A. P. z urzędu.