Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie

Wydział VI Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Napiórkowska - Kasa

Protokolant: Paulina Sobota

po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2016 roku w Warszawie

sprawy z powództwa (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko G. T.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego G. T. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 1 338,96 zł. (jeden tysiąc trzysta trzydzieści osiem złotych 96/100).

II.  Zasądza od pozwanego G. T. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 165 zł. (sto sześćdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 135 zł. (sto trzydzieści pięć złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Joanna Napiórkowska - Kasa

Sygn. akt VI P 593/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 sierpnia 2014 roku (data stempla pocztowego) powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie na jej rzecz w postępowaniu upominawczym kwoty 1 338,96 zł tytułem odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez pozwanego w wyniku dokonywania prywatnych pobrań plików z Internetu w trakcie zatrudnienia posługując się telefonem przekazanym mu do celów służbowych. Jako pozwanego, powód wskazał G. T.. W uzasadnieniu pozwu powód wskazywał, że pozwany był zatrudniony u powoda, na podstawie umowy o pracę na okres próbny od 17 marca 2014 roku do 16 czerwca 2014 roku. W ramach umowy w dniu 17 marca 2014 roku powód powierzył pozwanemu telefon komórkowy marki S. (...), komputer przenośny marki D. (...) oraz samochód osobowy marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w celu realizowania zadań na stanowisku przedstawiciela handlowego w firmie powoda. Ponadto pozwana podnosiła, że w dniach od 24 marca do 30 marca 2014 roku, pozwany miał dokonywać prywatnych pobrań plików z Internetu w trakcie zatrudnienia w pozwanej spółce, posługując się telefonem przekazanym mu do celów służbowych, na łączną kwotę 1339 złotych. Dodatkowo powódka wskazywała, że pismem z dnia 16 czerwca 2014 roku wezwała pozwanego do dobrowolnego spełnienia świadczenia i zapłaty kosztów, którymi powód został obciążony w związku z pobraniami dokonanymi przez pozwanego, których pozwany nie uiścił do dnia sporządzenia pozwu. Powódka w pozwie, żądała również zasądzenia na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pozew k. 1-4)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, z dnia 29 września 2014 roku, wydanym przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygnaturze akt VI Np 146/14, Sąd nakazał aby pozwany G. T. wypłacił na rzecz powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 1339,96 złotych tytułem odszkodowania oraz kwotę 165 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 135 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia niniejszego nakazu albo wniósł w tymże terminie do tutejszego Sądu sprzeciw.

(nakaz zapłaty – k. 27)

W dniu 22 października 2014 roku, pozwany G. T. wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podnosił, że wysoki rachunek telefoniczny nie powstał z jego winy. Dodatkowo pozwany wyjaśniał, że powierzony mu telefon komórkowy bez jego wiedzy pobierał pliki z Internetu, natomiast sam pozwany, nie będąc przeszkolony z zakresu obsługi telefonu oraz jego funkcji nie był świadomy tego iż telefon samoczynnie poprzez włączone ustawienia pobierał dane z Internetu.

(sprzeciw od nakazu zapłaty – 31-32)

W piśmie procesowym powódki z dnia 13 października 2015 roku (data stempla pocztowego) powódka wskazywała jako podstawę prawną dochodzonego roszczenia art. 415 k.c. w związku z art. 300 k.p.

(pismo z dnia 13 października 2015 roku – k. 51-52)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany G. T., był zatrudniony w (...) sp. z o.o. na podstawie umowy o pracę na okres próbny od dnia 17 marca 2014 roku do 16 czerwca 2014 roku na stanowisku przedstawiciel handlowy z wynagrodzeniem zasadniczym 3000 złotych brutto. W dniu 31 marca 2014 roku, strony rozwiązały łączącą je umowę o pracy za porozumieniem stron.

(bezsporne, nadto: umowa o pracę na okres próbny z dnia 17 marca 2014 roku – k. 12, rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem – k. 19)

W dniu 17 marca 2014 roku powódka wydała G. T. telefon komórkowy marki S. (...) wraz z kartą SIM o numerze (...) identyfikującą się numerem telefonu (...), komputer przenośny marki D. (...) oraz samochód osobowy marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w celu realizowania zadań na stanowisku Przedstawiciel Handlowy.

(bezsporne, nadto notatka służbowa z dnia 17 marca 2014 roku –k. 13)

W okresie od 17 marca 2014 roku do 31 marca 2014 roku, wyłącznie powód dysponował telefonem komórkowym marki S. (...) wraz z kartą SIM o numerze (...) identyfikującą się numerem telefonu (...)

(bezsporne)

Pozwany nie zgłaszał pracodawcy problemów związanych z obsługą powierzonego mu telefonu komórkowego.

(dowód: zeznania powoda T. S. – protokół rozprawy z dnia 29 września 2015 roku)

W dniu 24 marca 2014 roku o godzinie 7:36 numer telefonu (...) identyfikujący się numerem SIM (...) odebrał dane internetowe, łącząc się z siecią operatora komórkowego, w ilości (...) czego tytułem naliczona została kwota należności w wysokości 127,80 zł brutto. W dniu 25 marca 2014 roku o godzinie 00:00 numer telefonu (...) identyfikujący się numerem SIM (...) odebrał dane internetowe, łącząc się z siecią operatora komórkowego, w ilości (...) czego tytułem naliczona została kwota należności w wysokości 164,32 zł brutto. W dniu 27 marca 2014 roku o godzinie 14:33 numer telefonu (...) identyfikujący się numerem SIM (...) odebrał dane internetowe, łącząc się z siecią operatora komórkowego, w ilości (...), czego tytułem naliczona została kwota należności w wysokości 239,07 zł brutto. W dniu 30 marca 2014 roku o godzinie 00:00 numer telefonu (...) identyfikujący się numerem SIM (...) odebrał dane internetowe, łącząc się z siecią operatora komórkowego, w ilości (...) czego tytułem naliczona została kwota należności w wysokości 752,78 zł brutto.

(bezsporne, nadto: rozszerzony rachunek szczegółowy numeru telefonu (...) – k. 14-18)

W dniu 31 marca 2014 roku pozwany G. T. zdał pracodawcy przedmioty stanowiące własność firmy (...) sp. z o.o. w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) wraz z kartą SIM o numerze (...) identyfikującą się numerem telefonu (...), komputera przenośnego marki D. (...) oraz samochodu osobowego marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

(bezsporne, nadto notatka służbowa z dnia 31 marca 2014 roku –k.22)

Telefon marki S. (...) o numerze IMEI (...), wraz z kartą SIM o numerze (...) działającej w sieci (...) pod numerem (...) w systemie abonamentowym jest użytkowany przez spółkę (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. W wyżej wymienionym telefonie, skonfigurowany został adres email g.tomaszewski84.gt@gmail.com należący do pozwanego.

(dowód: akt notarialny sporządzony w dniu 28 września 2014r. Repertorium A 4442/2014 sporządzony przez notariusza M. S..)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego w postaci dokumentów, co do których prawdziwości i autentyczności żadna ze stron nie podnosiła zarzutu. Ponadto Sąd miał na uwadze oświadczenie pozwanego, złożonego na rozprawie w dniu 13 grudnia 2016 roku, w którym stwierdził, że nie kwestionuje dokumentacji wskazanej w pozwie. Sąd w swoich ustaleniach oparł się również na przeprowadzonych dowodach z przesłuchań stron, jednak różnie oceniając ich wartość dowodową. Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne zeznania powoda T. S., uznając je za spójne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, wzajemnie z nim korespondujące oraz tworzące wspólnie logiczną całość. Sąd odmówił natomiast wiarygodności zeznaniom pozwanego G. T. w zakresie jakim zeznawał, że adres email g.tomaszewski84.gt@gmail.com nie należy do niego oraz okoliczności związanych z konfiguracją telefonu oraz brakiem użytkowania telefonu do celów łączenia się z prywatną pocztą email. Powyższe stoi w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, zeznaniami strony pozwanej. Za odmową przyznania wiarygodności słuchanej strony pozwanej przemawia również fakt, że skonfigurowany w służbowym telefonie komórkowym powoda adres email zawiera w swej budowie elementarne dane dotyczące osoby pozwanego w postaci jego imienia, nazwiska oraz daty urodzenia co dodatkowo przemawia za uznaniem, że wskazany adres email należał do strony pozwanej. Ponadto łączenia się z Internetem następowały w konkretnych godzinach oraz krótkich odstępach czasu, pobierając jednorazowo duże ilości danych internetowych co dodatkowo świadczy o tym, że nie było to działanie samoistne i stałe sprzętu elektronicznego w postaci telefony komórkowego.

Sąd zważył co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest odszkodowawcze roszczenie powoda związane z nienależytym użytkowaniem przez pozwanego powierzonego mu telefonu służbowego. Podstawą materialnoprawną dla tego roszczenia jest unormowanie zawarte w art. 114 k.p. zgodnie z którym pracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w przepisach niniejszego rozdziału. Art. 115 k.p. mówi zaś, iż pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez pracodawcę i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Jak więc wynika z analizy tych regulacji dla uznania zasadności roszczenia powoda, powinien on wykazać w toku postępowania, po pierwsze, że doszło do powstania szkody, następnie, że szkoda ta była związana z działaniem bądź zaniechaniem pracownika i była efektem normalnych następstw takiego zachowania pracownika, a ponadto że działanie bądź zaniechanie pracownika było przez niego zawinione.

Sąd uznał, że niniejsza podstawa prawna jest bardziej adekwatna do zastosowania w przypadku rozważania stanu faktycznego zaistniałego w niniejszej sprawie, z uwagi na fakt, powierzenia pozwanemu telefonu komórkowego z obowiązkiem użytkowania go do celów służbowych, zatem przedmiotem rozważania w niniejszej sprawie jest kwestia nienależytego wykonywania obowiązków służbowych przez pracownika. Dodatkowo należy nadmienić, że regulacja zawarta w art. 300 k.p. nakazująca w sposób odpowiedni stosowanie przepisów kodeksu cywilnego, jest regulacją wyjątkową, której zastosowanie jest uzasadnione jedynie w wypadkach, w których sytuacja rozważana w konkretnym stanie faktycznym nie znajduje odpowiedniego unormowania w przepisach kodeksu pracy i niemożliwe jest uzyskanie rozstrzygnięcia na jego podstawie.

W niniejszej sprawie strona powodowa wskazywała, że szkoda, powstała w majątku powódki, wynikała z działań pozwanego polegających na łączeniu się z Internetem za pomocą sieci komórkowej przy użyciu służbowego telefony komórkowego marki S. (...), z numeru (...). Sąd w toku postępowania ustalił, że z przedmiotowego telefonu w okresie od 17 marca 2014 roku do 31 marca 2014 roku korzystał wyłącznie pozwany G. T., natomiast w dniach 24, 25 27 oraz 30 marca 2014 roku dokonywano połączeń, przy użyciu tego telefonu, z siecią Internet co doprowadziło do obciążenia rachunku abonenckiego wskazanego numeru na łączną kwotę 1338,96 zł tytułem dokonanej transmisji danych. Powyższa kwota stanowi niewątpliwe rzeczywistą stratę w majątku powódki i w takiej wysokości traktować ją należy jako szkodę poniesioną przez stronę powodową.

Strona powodowa wskazywała również, że mienie w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) wraz z kartą SIM z powiązanym numerem abonenckim (...), zostało powierzone powodowi w dniu 17 marca 2014 roku w celu realizowania zadań na stanowisku przedstawiciel handlowy, o czym wyraźnie stanowi notatka służbowa sporządzona na okoliczność przekazania sprzętu służbowego dla pozwanego. Zaznaczenia wymaga, że przepis art. 114 k.p. nie różnicuje obowiązków pracownika, wzorem przyjętym w art. 52 § 1 pkt 1 k.p, na podstawowe i inne. Jakiekolwiek zatem naruszenie któregokolwiek obowiązku spoczywającego na pracowniku, które doprowadziło do wyrządzenia szkody, uzasadnia pociągnięcie pracownika-sprawcy szkody do odpowiedzialności materialnej na podstawie art. 114 k.p. Pracodawca powierzając pozwanemu telefon służbowy wyraźnie zakreślił granice w jakich był on uprawniony do jego użytkowania, które skupiały się jedynie na realizowaniu zadań na pełnionym stanowisku. Obowiązkiem zatem pracownika w takiej sytuacji było powstrzymywanie się od użytkowania tego telefonu w celach innych niż wyżej wspomniane. Strona powodowa wskazywała również, że telefon służbowy udostępniony pozwanemu służyć miał jedynie w celu wykonywania i odbierania połączeń komórkowych, natomiast w celu łączenia się z Internetem został udostępniony pracownikowi komputer przenośny, co potwierdza wspomniana wyżej notatka służbowa z dnia 17 marca 2014 roku. Pozwany jak, wynika z ustalonego stanu faktycznego, łączył się z siecią Internet przy wykorzystaniu komórkowej transmisji danych w godzinach nie będących godzinami pracy pozwanego, w celach prywatnych. O powyższym świadczy również fakt, dokonanej konfiguracji, na służbowym telefonie, prywatnego konta email powoda. Z materiału zgromadzonego w sprawie wynika również, że łączenia się z Internetem, miało miejsce kilkukrotnie w tym w późnych godzinach nocnych, co świadczy również o tym, że nie miały one charakteru incydentalnego i nie miały na celu zaspokojenia istotnych potrzeb lub celów prywatnych, które uzasadniały by ich dokonanie. Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że pozwany faktycznie dopuścił się nienależytego wykonywania obowiązków służbowych polegających na wykorzystywaniu powierzonego mu sprzętu w postaci telefonu komórkowego jedynie do celów służbowych i zaniechaniu jego wykorzystywania w innych celach.

Rozważając kwestię winy pracownika wyrządzającego szkodę w majątku pracodawcy należy przytoczyć tezę VIII uchwały pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 29.12.1975 r. (V PZP 13/75, OSNCP 1976, Nr 2, poz. 19), w której stwierdzono, że umyślne wyrządzenie szkody w rozumieniu art. 122 k.p. zachodzi wówczas, gdy pracownik objął następstwa swego czynu zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym. Pełną odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną pracodawcy ponosi zarówno pracownik, który działa z zamiarem bezpośrednim, jak i pracownik, który wprawdzie nie zamierza wyrządzić szkody w majątku lub na osobie pracodawcy, ale przewiduje możliwość wyrządzenia szkody i godzi się na nią. W omawianej sprawie uznać należy, że powód dopuścił się swoim zachowaniem nienależytego wykonania obowiązku pracowniczego wykazując się w jego wypadku winą umyślną w zamiarze ewentualnym. Zgodnie z ustalonym stanem faktycznym, w okresie od 17 marca 2014 roku do 31 marca 2014 roku to pozwany był jedynym użytkownikiem telefonu komórkowego marki S. (...) wraz z numerem (...). W tym samym okresie nastąpiły z podanego numeru łączenia się z siecią Internet, których konsekwencją było nadmierne obciążenie pozwanej kosztami wynikającymi z opłat za transmisję danych i powstaniu po stronie powodowej szkody. Podkreślenia wymaga również fakt, że nie wymaga większego stanu wiedzy specjalnej, ani ponadprzeciętnego doświadczenia życiowego aby móc przewidywać że posiadanie aktywnej transmisji danych komórkowych w użytkowanym telefonie komórkowym może wiązać się z naliczaniem opłat za dokonywane transmisje oraz nadmiernymi kosztami tym spowodowanymi. Pozwany również nie zgłaszał pracodawcy problemów związanych z obsługą danego telefonu ani nie sygnalizował nieznajomości jego działania. Dodatkowo podkreślenia wymaga, że pozwany dokonał konfiguracji prywatnego konta email na powierzonym mu służbowym telefonie komórkowym w celu pobierania prywatnej korespondencji, co również świadczy o jego znajomości mechanizmów i funkcjonowaniu telefonu komórkowego w zakresie łączenia się za jego pomocą z siecią Internet wraz z jego konsekwencjami. Uznać, zatem należy, że nawet jeśli nie było głównym celem pozwanego, obciążenie strony powodowej nadmiernymi kosztami w związku z użytkowaniem telefonu służbowego, powód musiał mieć świadomość, że jego działania mogą objawić się takim skutkiem i się na to godził.

W kwestii związku przyczynowo-skutkowego między zawinionym nienależytym wykonaniem obowiązków pracowniczych przez pozwanego, a zaistniałą szkodą w mieniu pracodawcy zaznaczyć należy, że podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej w tym zakresie może stanowić tylko takie uchybienie pracownika, które pozostaje w normalnym związku przyczynowym z powstałą szkodą i bez którego szkoda w ogóle lub w takich rozmiarach by nie powstała (wyr. SN z 21.3.1985 r., IV PR 32/85) W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że to działanie pozwanego, polegające w szczególności na użytkowaniu telefonu służbowego do celów prywatnych, polegających na łączeniu się z Internetem na prywatną skrzynkę email stanowiło bezpośrednią przyczynę naliczeń opłat przez operatora komórkowego za transmisję danych i w konsekwencji, obciążenie strony powodowej nadmiernym rachunkiem w tym zakresie.

Reasumując powyższe rozważania, Sąd uznał, że strona powodowa należycie wykazała wysokość poniesionej szkody wynikającej z umyślnego działania pozwanego G. T., związanego z nienależytym wykonywaniem obowiązków pracowniczych w postaci użytkowania powierzonego telefonu komórkowego jedynie w celach służbowych i powstrzymywania się od korzystania z niego w celach prywatnych co stanowiło bezpośrednią przyczynę polegających na obciążeniu powódki nadmiernym rachunkiem za komórkową transmisję danych w wysokości 1338,96 złotych, co skutkowało powstaniem szkody w majątku strony powodowej we wskazanej wysokości. Dodatkowo zaznaczyć należy, że pozwany w niniejszym postępowaniu nie zdołał wykazać odmiennych okoliczności dotyczących spornego zdarzenia, niż wyżej wspomniane ani nie wykazał, że przedmiotowe transmisje danych wykonywał w interesie i na rzec pracodawcy. Zatem przerzucenie na pracodawcę ryzyka ponoszenia kosztów prywatnych połączeń telefoniczno-internetowych pracownika było by bezpodstawne (por. wyrok SN z dnia 22 marca 2016, sygn. akt II PK 31/15). Na marginesie zaznaczyć można, że z uwagi na treść art. 122 k.p. zgodnie z którym jeżeli pracownik umyślnie wyrządził szkodę, jest obowiązany do jej naprawienia w pełnej wysokości, marginalne znaczenie dla niniejszej sprawy miała kwestia pracowniczej lub cywilnoprawnej podstawy odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego pracownika, gdyż przewidują one jednakową wielkość i wysokość obowiązku odszkodowawczego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego G. T. na rzecz powoda (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., kwotę 1 338,96 złotych.

W przedmiocie kosztów postępowania Sąd orzekł w punkcie II wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c. oraz regulacji z § 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 25 lutego 2013 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity – Dz.U. z 2013 r. poz.490), zasądzając od pozwanego G. T. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 165 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 135 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.