Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: St. Sekretarz Sądowy Ewa Kościelniak

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko:

Towarzystwo (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 2 193,09 zł (dwa tysiące sto dziewięćdziesiąt trzy złote dziewięć groszy) z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 18 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 327 zł (tysiąc trzysta dwadzieścia siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt: VI GC 1128/16/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 lipca 2016 roku, powódka (...) Sp. z o.o. w K. wniosła o zasądzenie od pozwanej Towarzystwo (...) S.A. w W. kwoty 2 193,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że wskutek zdarzenia z dnia 3 kwietnia 2016 r., za które odpowiedzialność ponosi pozwana, uległ uszkodzeniu samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poprzednika prawnego powódki M. N.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwaną umowa ubezpieczenia OC. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie, wypłacając odszkodowanie z tytułu uszkodzenia pojazdu. Poszkodowany na czas likwidacji przedmiotowej szkody, wynajął w dniu 20 kwietnia 2016 r. samochód zastępczy. Pojazd ten był wynajmowany przez poszkodowanego od dnia 20 kwietnia 2016 r. do dnia 11 maja 2016 r. Opłata za wynajem samochodu w okresie 21 dni została udokumentowana fakturą VAT nr (...) na kwotę 3 951,99 zł. Powódka przesłała pozwanej komplet dokumentów niezbędnych do zgłoszenia oraz wypłaty kwoty należnej z tyt. zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego, na skutek czego pozwana wydała decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 1 758,90 zł nie uzasadniając swojego stanowiska.

W dniu 5 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 2046/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwana Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Pozwana wskazała, że kwestionuje roszczenie powódki zarówno co do zasady jak i do wysokości. Wyjaśniła, że na skutek zgłoszenia szkody wszczęła i przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, w którym przyjęła co do zasady odpowiedzialność za skutki kolizji drogowej z dnia 3 kwietnia 2016r., w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) stanowiący własność A. N.. Pozwana w toku likwidacji przyznała i wypłaciła odszkodowanie. Pozwana wskazała, że pomiędzy stronami sporną kwestią jest wysokość dobowej stawki za wynajem pojazdu zastępczego oraz okres wynajmu pojazdu zastępczego. Pozwana wyjaśniła, że poinformowała poszkodowanego o możliwości zorganizowania pojazdu zastępczego tym samym wypełniła postulat współdziałania w wykonaniu zobowiązania. Pozwana wskazała, że łącznie uznała za zasadne 11 dni najmu przy stawce 130,00 zł netto. W ocenie pozwanej przyznana suma odszkodowania w kwocie 1 758,90 zł w sposób właściwy spełnia charakter kompensacyjny, a dalsze roszczenia powódki należy uznać za bezzasadne. W ocenie pozwanej stawka za wynajem pojazdu zastępczego w wysokości 188,19 zł brutto jest stawką rażąco wygórowaną i nie odpowiada stawkom stosowanym na rynku lokalnym w 2016 r. Nadto w ocenie pozwanej, powódka nie wykazała zasadności okresu najmu pojazdu zastępczego w wymiarze 21 dni.

Sąd ustalił, co następuję:

W dniu 3 kwietnia 2016 roku samochód osobowy marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność A. N. uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Poszkodowany w dniu 20 kwietnia 2016 r. zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki T. (...) bowiem samochód był mu niezbędny w celach m in. związanych z dojazdem do pracy. Przedmiotowy pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego od dnia 20 kwietnia 2016 r. do dnia 11 maja 2016 r. Opłata za wynajem samochodu w okresie 21 dni została udokumentowana fakturą VAT nr (...) na kwotę 3 951,99 zł (21 dni najmu x 188,19 zł butto). Powódka zgłosiła pozwanej roszczenie o zapłatę kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwana wydała decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 1 758,90 zł brutto z uwagi na korektę czasu najmu pojazdu do 11 dni i weryfikacji stawki dobowej do kwoty 130,00 zł netto. Poszkodowany nie był płatnikiem podatku VAT.

W dniu 11 maja 2016 roku, powódka (...) Sp. z o.o. w K. w drodze umowy przelewu wierzytelności nabyła od poszkodowanego A. N. wierzytelność w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego wraz z wszystkim związanymi z nią prawami, w tym roszczeniami o zaległe odsetki przypadającym mu od pozwanej.

Dowód: akta szkodowe na nośniku CD (k.59a), umowa najmu (k.13-14) wraz z cennikiem (k.15) oraz pełnomocnictwem dla P. B. (k.16), oświadczenie sprawcy szkody (k.12), oświadczenia najemcy (k.18,19-20), faktura VAT (k.21), pismo przewodnie o zapłatę (k.22), historia naprawy (k.23), cenniki (k.24-26v, 47-59, 77-82), umowa przelewu wierzytelności (k. 17).

Dobowa stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego T. (...) należącego do klasy C tj. 188,19 zł brutto przyjęta przez powódkę mieściła się w zakresie stawek stosowanych przez inne podmioty zajmujące się profesjonalnym wynajmem samochodów na rynku lokalnym.

Dowód: cenniki (k.24-26v, 47-59, 77-82), umowa najmu (k.13-14) wraz z cennikiem (k.15).

Uzasadniony czas związany z naprawą uszkodzonego pojazdu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność A. N. w związku ze szkodą z dnia 3 kwietnia 2016 roku wyniósł 21 dni, a tym samym okres czasu uzasadniający czas wynajmu samochodu zastępczego wyniósł również 21 dni.

Dowód: akta szkodowe na nośniku CD (k.59a),oświadczenia najemcy (k.19-20), faktura VAT (k.21), historia naprawy (k.23).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez (...) Sp. z o.o. w K. przeciwko Towarzystwo (...) S.A. w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawą prawną roszczenia powoda jest art. 509 k.c. zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego znajduje podstawę w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz normach art. 415 k.c., 436 § 2 k.c. i art. 822 k.c. Przy czym przepis art. 19 przywołanej ustawy o ubezpieczeniach, analogicznie do treści art. 822§ 4 k.c. przyznaje poszkodowanemu roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela odpowiadającego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania. Spornym pomiędzy stronami natomiast okazał się uzasadniony okres wynajmu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną oraz uzasadniona stawka za dobę najmu pojazdu zastępczego.

Sąd w pierwszej kolejności nie mógł się zgodzić się z zarzutem pozwanej, co do kwestionowania wysokości stawki dobowej za wynajem pojazdu zastępczego. Z dokumentów zgromadzonych w sprawie wynika, iż przyjęta przez powódkę stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego (należącego do klasy C) tj. 188,19 zł brutto odpowiadała stawkom stosowanym na rynku lokalnym właściwym dla miejsca zamieszkania strony poszkodowanego. Potwierdzają to liczne cenniki wynajmu dołączone jako dowody w sprawie.

Nie sposób zgodzić się z twierdzeniami pozwanej jakoby stawka w wysokości 188,19 zł brutto wskazana przez powódkę była zawyżona.

W ocenie Sądu zastosowana przez powódkę stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego była bez wątpienia stawką rynkową i w żaden sposób nie odbiegała od pozostałych, a już na pewno nie była stawką najwyższą. Nadto nie bez znaczenia jest również fakt, że poszkodowany nie był obarczany żadną kaucją/depozytem za najem, ani też opłatą za ponad normatywny przebieg. Jest to ważne z punktu widzenia oceny oferty.

Należy również wyjaśnić, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależenie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałyby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte u danego przedsiębiorcy (którego przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem pojazdów) byłyby wyższe od przeciętnych. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) stwierdził, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej. Tym samym przyjęcie przez pozwaną tezy jakoby stawka 188,19 zł brutto za najem pojazdu klasy C nie była w powyższej sprawie uzasadniona w żaden sposób nie mogła się ostać zważywszy na fakt, że zastosowana przez powódkę stawka jak najbardziej mieściła się w granicach stawek stosowanych przez podmioty wynajmujące pojazdy zastępcze w tej klasie tj. klasie C na rynku lokalnym (woj. (...)).

W ocenie Sądu dla wykazania stawek wynajmu pojazdów zastępczych funkcjonujących na rynku wystarczający jest bowiem fakt istnienia takich ofert, a skoro takowe funkcjonują na rynku, to oznacza, że potencjalni nabywcy są skłonni uiszczać ceny w takiej wysokości za najem pojazdu.

Zatem zarzut pozwanej w tym zakresie uznać należało za chybiony.

Rozstrzygając kwestię zasadnego okresu najmu pojazdu Sąd miał na uwadze, że zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem koszty najmu przez poszkodowanych tzw. samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (wyrok SN z dnia 5 listopada 2004 r., sygn. akt II CK 494/03, Biul. SN 2005/3/11).

Zatem w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd ustalił, że okres ten w przypadku wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowanego wyniósł 21 dni i przedstawiał się następująco w dniu 20 kwietnia 2016 r. przyjęto uszkodzony pojazd do naprawy, w dniu 22 kwietnia 2016 r. zaszła konieczność przeprowadzenia dodatkowych oględzin pojazdu w związku z szerszym zakresem szkody niż początkowo zdiagnozowano.

Ocena techniczna i dodatkowy kosztorys zostały dostarczone do serwisu w dniu 28 kwietnia 2016 r. Tego samego dnia warsztat naprawczy zamówił dodatkowe części zamienne, które otrzymał dnia następnego, tj. w dniu 29 kwietnia 2016 r. (piątek). Do naprawy przystąpiono następnie dnia 4 maja 2016 r., tj. po długim weekendzie, w trakcie którego naprawy nie były przez warsztat wykonywane. Naprawę zakończono 11 maja 2016 r. i w tym samym dniu poszkodowany odebrał pojazd z naprawy. Wskazać należy, że przed datą akceptacji kosztorysu (w tym również uzupełnionego) warsztat nie może przeprowadzać jakichkolwiek czynności na pojeździe a to wobec faktu, że w przypadku jego nieuwzględnienia mógłby nie otrzymać zapłaty za wykonane prace od ubezpieczyciela. Nadto nie może również budzić wątpliwości, że poszkodowany jest pozbawiony możliwości korzystania z uszkodzonego pojazdu nie tylko przez technologiczny czas jego naprawy, bowiem rzadko czas ten pokrywa się z okresem, jaki upływa od zdarzenia powodującego szkodę do dnia naprawy pojazdu. Zasada pełnego odszkodowania nakazuje bowiem przyjąć za zasadne naprawienie przez pozwaną całości szkody. Odszkodowanie przysługuje zatem za okres od dnia zdania pojazdu do serwisu, do dnia ukończenia naprawy.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się nadto, że przez okres konieczny do naprawy rozumie się czas przypadający na zgłoszenie szkody, czynności likwidacyjne prowadzone przez ubezpieczyciela, czas rzeczywistej naprawy uszkodzonego pojazdu, który uwzględnia oczekiwanie na zamówione części zamienne i możliwości organizacyjne zakładu naprawczego, dni wolne od pracy w funkcjonowaniu zakładu a nadto inne obiektywne czynniki wpływające na proces naprawy.

Zatem uzasadniony czas związany z naprawą uszkodzonego pojazdu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność A. N. w związku ze szkodą z dnia 3 kwietnia 2016 roku wyniósł 21 dni, a tym samym okres czasu uzasadniający czas wynajmu samochodu zastępczego wyniósł również 21 dni.

Wobec powyższego zajęte przez pozwaną stanowisko w zakresie korekty czasu najmu pojazdu zastępczego nie sposób było uznać za zasadne.

Pozwana nadto zgodnie z ciężarem dowodu wynikającym z art. 6 k.c. nie wykazała jakoby przedstawiała powodowi ofertę na najem pojazdu zastępczego, a poszkodowany z niej nie skorzystał.

Należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (wyrok SN z dnia 19 listopada 1997 r. I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)( wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. Zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (tak uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97; wyrok SN z dnia 15 grudnia 1998 r., I CKN 944/97; wyrok SN z dnia 7 lipca 1999 r., II CKN 417/98; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99; wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98; postanowienie SN z dnia 28 września 1999 r., II CKN 269/99; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00). Przepisy art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. wskazują, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie. Zaznaczyć należy, iż dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialno-prawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej – sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Jedynie od woli strony zależy, jakie dowody zostaną przez sąd przeprowadzone. Przeciwko stronie natomiast – co wynika z art. 6 k.c. – skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych, co ostatecznie może prowadzić do przegrania procesu.

Zatem zgodnie z powyższą regułą na pozwanej ciążył obowiązek wykazania przedstawienia oferty poszkodowanym. Pozwana jednak tego nie uczyniła. Należy zauważyć, że wobec zaprzeczenia faktu otrzymania takiej oferty przez powódkę, obowiązek udowodnienia przedstawienia jej poszkodowanemu obciążał pozwaną. Pozwana jednak takiego dowodu nie przedstawiła.

Nadto należy również zauważyć, że oferta powinna wyrażać stanowczą wolę zawarcia umowy. Oznacza to, że wyrażona w niej propozycja zawarcia umowy powinna być tak sformułowana, że do zawarcia umowy potrzebne jest wyłącznie oświadczenie o przyjęciu oferty wprost.

Nie ma znaczenia, jak taka propozycja została przez oferenta nazwana (S. Rudnicki (w:) S. Dmowski, S. Rudnicki, Komentarz, 2007, s. 299). Co więcej w judykaturze wyrażony został pogląd, zgodnie z którym prawidłowe odróżnienie oferty od zaproszenia do zawarcia umowy wymaga przeprowadzenia oceny, czy w konkretnym wypadku do potencjalnego kontrahenta kierowana była informacja o możliwości zawarcia określonej umowy i płynących z niej korzyściach, czy też sprecyzowana została jednoznaczna propozycja zawarcia z nim określonej umowy. Pierwsza sytuacja odpowiadać będzie zaproszeniu do zawarcia umowy, drugą należy już kwalifikować jako ofertę (wyr. SN z dnia 17 czerwca 2010 r., III CSK 297/09, Lex nr 852669).

Oferta powinna również określać istotne postanowienia proponowanej umowy. Przez to pojęcie należy rozumieć przedmiotowo istotne elementy umowy ( essentialia negotii), a więc te postanowienia, które decydują o istocie danej umowy, indywidualizują ją pod względem prawnym spośród innych umów. Bez ich określenia dana umowa nie może dojść do skutku.

Rodzaj i zakres istotnych postanowień umowy zależy od tego, jaki stosunek prawny ma ona kreować. Przede wszystkim istotne znaczenie ma to, czy jest to oferta zawarcia umowy nazwanej, czy nienazwanej. Jeżeli dotyczy ona umowy nazwanej, postanowienia przedmiotowo istotne określone są przez ustawę.

W każdym przypadku konieczne jest określenie wszystkich postanowień przedmiotowo istotnych dla danej umowy

Nadmienienia wymaga również fakt, że wysokość czynszu najmu jest jednym (ale nie jedynym) z przedmiotowo istotnych elementów umowy. Sama wysokość czynszu najmu nie indywidualizuje umowy w sposób wystarczający. Z punktu widzenia poszkodowanego – najistotniejszym elementem umowy jest czas wynajmu – gwarantujący mu możliwość korzystania z pojazdu zastępczego na pełny czas naprawy.

Wobec powyższego zarzuty pozwanej dotyczące naruszenia obowiązku minimalizowania szkody przez poszkodowanego również nie mógł zostać uwzględniony.

Zatem mając powyższe na uwadze Sąd przyjął, że uzasadniony okres wynajmu samochodu zastępczego przez poszkodowanego wyniósł 21 dni, przy stawce 188,19 zł brutto za dobę najmu pojazdu zastępczego. Tym samym należne powódce odszkodowanie z tyt. zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego wyniosło 3 951,99 zł brutto. Mając jednakże na uwadze, że pozwana zapłaciła powódce z tego tytułu kwotę 1 758,90 zł brutto pozostałe należne powódce odszkodowanie wynosi 2 193,09 zł brutto.

Kwota ta podlegała więc zasądzeniu na podstawie art. 822 § 1 k.c. , 361 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. o czym Sąd orzekł w pkt 1 wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.p.c.

Powódka domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 18 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 110,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 1200,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie(Dz.U. z 2015 roku, poz. 1800), co daje łączną kwotę 1 327,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk