Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Bartczak – Sobierajska

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2017 r. w Toruniu

w postępowaniu uproszczonym

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. Z.

przeciwko P. C.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 18 stycznia 2017 r., sygn. akt V GC 1448/16 upr

oddala apelację

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

Sygn. akt VI Ga 36/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Toruniu wyrokiem z dnia 18 stycznia 2017 r. zasądził od pozwanego P. C. na rzecz powódki K. Z. kwotę 541,20 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 kwietnia 2014r. do dnia zapłaty oraz kwotę 30,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd pierwszej instancji ustalił, iż w dniu 31 grudnia 2012 r. strony zawarły umowę, której przedmiotem było wykonanie przez K. Z. witryny internetowej wraz z elementami graficznymi, animacjami i innymi elementami stworzonymi w programach graficznych i innych. Za wykonanie wyżej wskazanej witryny internetowej P. C. zobowiązał się do zapłaty K. Z. wynagrodzenia w kwocie 440,00 zł netto.

W okresie od 5 marca 2013 roku do 14 czerwca 2013 roku między stronami trwały konsultacje i nanoszone były poprawki graficzne do zaprojektowanej witryny internetowej. Pozwany nie zgłaszał zastrzeżeń do wykonanej witryny internetowej. Z tytułu wykonania umowy K. Z. wystawiła w dniu 18 kwietnia 2014 roku fakturę VAT nr (...) na kwotę 541,20 zł brutto (440 zł netto), termin płatności został określony na dzień 18 kwietnia 2014 roku.

W dnich 26 maja 2014 roku oraz 28 lipca 2014 roku powódka wysłała drogą elektroniczną pisma do P. C., w których zwracała się z prośbą o opłacenie wystawionej faktury z dnia 18 kwietnia 2014 roku.

Pismem z dnia 21 lipca 2015 roku K. Z. wezwała P. C.
do zapłaty kwoty 541,20 zł wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 18 kwietnia 2014 roku. Wezwanie zostało doręczone P. C. w dniu 11 sierpnia 2015 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty tj. informacje z centralnej ewidencji i informacji o działalności gospodarczej, umowę o przeniesienia autorskich praw majątkowych nr (...) z dnia 31 grudnia 2012 roku, korespondencję e-mail, fakturę VAT nr (...) z dnia 18 kwietnia 2014 roku, wezwanie do zapłaty z dnia 21 lipca 2015 roku, zwrotne potwierdzenie odbioru. Sąd pierwszej instancji podkreślił, iż wprawdzie pozwany P. C. kwestionował kompletność przedłożonych przez powódkę wydruków z korespondencji e-mail wskazując, iż nie zawierają całej treści wymienionych między stronami wiadomości, jednak w żaden sposób nie wykazał zasadności swoich twierdzeń. Pozwany ograniczył się jedynie do oświadczenia, że powódka pominęła określoną treść, jednak nie poparł swojego stanowiska żadnymi dokumentami, a w szczególności wydrukami wiadomości e-mail o pełnej treści. Wbrew twierdzeniom pozwanego to na nim ciążył obowiązek wykazania, że korespondencja e-mail przedłożona przez powódkę jest niekompletna
i zawiera treść inną od przedstawionej, skoro ją kwestionuje. Tym samym Sąd pierwszej instancji uznał przedłożone przez powódkę dokumenty tj. wydruki z korespondencji e-mail za wiarygodny dowód w sprawie.

Sąd Rejonowy wskazał, iż strony zgodnie oświadczyły, że zawarły między sobą umowę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Dalsze kwestie pozostawały sporne. Powódka twierdziła, że zawarta umowa obejmowała wykonanie projektu graficznego strony internetowej, zakodowanie jej i umieszczenie na serwerze, co zostało wykonane, a pozwany nie zgłaszał zastrzeżeń. Nadto powódka twierdziła, że po wykonaniu umowy wystawiła fakturę VAT, której powód nie opłacił w wyznaczonym terminie. Z kolei pozwany twierdził, że między stronami została zawarta umowa o przeniesienie majątkowych praw autorskich do witryny internetowej, a nie umowa sprzedaży projektu graficznego, za którą powódce należy się oddzielne wynagrodzenie. Nadto zdaniem pozwanego powódka nie dostarczyła kompletnych plików źródłowych dotyczących całej witryny internetowej, więc nie wywiązała się ze zobowiązania, ani nie doręczyła powodowi faktury VAT.

Po przeanalizowaniu materiału dowodowego Sąd rejonowy uznał, że zawarta między stronami umowa stanowiła umowę o dzieło, bowiem umowa zawierała wszystkie elementy przedmiotowo istotne dla umowy o dzieło. W myśl art. 627 k.c. przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

W umowie z dnia 31 grudnia 2012 roku strony ustaliły, iż K. Z. wykona witrynę internetową o pięciu podstronach, w jednym języku, a źródłowe elementy graficzne, animacje i inne stworzone w programach graficznych, z których dokonano eksportu plików witryny uważane będą za integralną częścią witryny. Za wykonane wyżej opisanej witryny internetowej P. C. zobowiązał się do wypłaty K. Z. wynagrodzenia w kwocie 440 zł netto. Po wykonaniu witryny internetowej powódka wystawiła fakturę VAT na kwotę 541,20 zł brutto (440 zł netto), w której treści widnieje zapis „usługi graficzne”.

Niemniej jednak nie budzi żadnych wątpliwości, że faktura na kwotę 440 zł netto została wystawiona za całkowite wykonanie umowy z dnia 31 grudnia 2012 roku, a nie jak twierdzi pozwany, jedynie za cześć pracy obejmującej projekt graficzny strony internetowej. Zgodnie z brzmieniem zawartej przez strony umowy wynagrodzenie w kwocie 440 zł netto jest należne powódce z tytułu wykonania umowy i winno zostać wypłacone w oparciu o wystawiony rachunek lub fakturę VAT. Fakt, iż w treści faktury wystawionej przez powódkę widnieje zapis „usługi graficzne” nie czyni jej wadliwą i nie zwalnia pozwanego z obowiązku jej opłacenia, bowiem usługi graficzne mieszczą się w zakresie czynności jakie powódka winna wykonać w ramach zawartej umowy o dzieło.

Twierdzenia pozwanego, jakoby nigdy nie otrzymał faktury wystawionej przez powódkę, nie znajdują uzasadnienia w zgromadzonym materiale dowodowym.
W korespondencji e-mail skierowanej przez powódkę do pozwanego w maju i lipcu 2014 roku wielokrotnie był on wzywany do uregulowania wystawionej faktury. Nadto osobiście odebrał przedsądowe wezwanie do zapłaty w dniu 11 sierpnia 2015 roku. Mimo to, pozwany w żaden sposób nie sygnalizował powódce, aby fakt wystawienia faktury lub jej treść nie była mu znana. Pozwany twierdził, iż dopiero w lutym 2016 r. zwrócił się do powódki o nadesłanie oryginału faktury, jednak, według Sądu pierwszej instancji, zasady doświadczenia życiowego wskazują, że osoba prowadząca działalność gospodarczą z należytą starannością, w dbałości o swoje interesy próbowałaby wyjaśnić kwestię brakującej faktury już w maju i lipcu 2014 r., a najpóźniej w sierpniu 2015 r. Niezależnie od powyższego pozwany nie poparł swoich twierdzeń żadnymi dokumentami, choćby kopią pisma wysłanego do powódki w tym czasie. Również twierdzenia pozwanego, jakoby powódka nie wykonała zobowiązania w całości tj. nie dostarczyła kompletnych plików źródłowych dotyczących witryny www, nie zasługiwały na uwzględnienie. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika bowiem, aby pozwany zgłaszał jakiekolwiek zastrzeżenia do pracy powódki. Z przedłożonych w niniejszej sprawie wydruków z korespondencji e-mail wynika natomiast, że pozwany zgłaszał jedynie drobne poprawki co do koloru czcionki i wyglądu strony startowej, które to poprawki powódka wprowadziła do witryny internetowej.

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76, z glosą A. Zielińskiego, Palestra 1998, nr 1-2, s. 204; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96, OSNC 1997, nr 8, poz. 113; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97, OSNAPiUS 1998, nr 21, poz. 643; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00, OSNP 2002, nr 10, poz. 251). Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodzenia co do tych okoliczności na niej spoczywał, zaś sąd powinien wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów (zob. wyrok SA w Białymstoku z dnia 28 lutego 2013 r.,
I ACa 613/12, LEX nr 1294695).

Podsumowując powyższe rozważania Sąd Rejonowy stwierdził, że w niniejszej sprawie powódka udowodniła, że łączyła ją z pozwanym wyżej opisana umowa, którą powódka wykonała, jednakże nie otrzymała wynagrodzenia.

W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 541,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z art. 98 §1 i 3 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany zaskarżając go w całości z uwagi na naruszenie przepisów. W uzasadnieniu apelacji pozwany wskazał, iż doszło do naruszenia art. 230 k.p.c., art. 232 k.p.c. oraz art. 233 § 1 k.p.c.

Apelujący wniósł o:

1)  zamianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości,

2)  zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Zarzuty apelacji nie zasługują na uwzględnienie.

Stosownie do art. 505 ⁹ § 1 ¹ pkt 1 i 2 k.p.c., apelację w postępowaniu uproszczonym można oprzeć na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

Sąd Rejonowy niewadliwie ustalił stan faktyczny w oparciu o dowody zaoferowane przez strony i dokonał prawidłowej subsumpcji wydając zaskarżone rozstrzygnięcie.

Wbrew skarżącemu nie doszło do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. W doktrynie i orzecznictwie przyjęte jest, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Jak prawidłowo przyjął Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 19 czerwca 2008 r. (sygn. akt I ACa 180/08, LEX nr 468598), jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Dla skuteczności zarzutu naruszenia powyższego przepisu nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie (por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 27 marca 2014 r., I ACa 953/13).

Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Tylko te uchybienia mogą być jedynie przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów (wyrok SA w Łodzi z dnia 25 września 2014 r., I ACa 417/14, LEX nr 1544875). Takich uchybień nie można zarzucić Sądowi Rejonowemu przy ocenie całokształtu materiału dowodowego. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu do skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Subiektywna ocena strony w tym względzie nie ma znaczenia procesowego (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014 r., I ACa 322/14, LEX nr 1506679).

Zdaniem Sądu Okręgowego należało uznać, iż zarzuty zawarte w apelacji mają jedynie charakter polemiczny w stosunku do prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego i jako takie nie zasługują na uwzględnienie. W tej sytuacji chybiony był także zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. i art. 230 k.p.c.

W konsekwencji należy stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji wystarczająco wyjaśnił okoliczności niezbędne do rozstrzygnięcia i rozpoznał istotę sprawy.

W myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku Sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym, jeżeli Sąd ten nie przeprowadził postępowania dowodowego, nie wymaga szerszego uzasadnienia.

Mając na uwadze powyższe apelację należało oddalić jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)