Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy w Brzesku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2016 r. w Brzesku

na rozprawie

sprawy z powództwa G. C., A. Z., A. G. wspólników spółki cywilnej P.U.H. N. (...) w T.

przeciwko A. C.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej A. C. na rzecz powodów G. C., A. Z., A. G. wspólników spółki cywilnej P.U.H. N. (...) w T. solidarnie kwotę 1.659,27 zł (tysiąc sześćset pięćdziesiąt dziewięć złotych 27/100) z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, ale nie wyższymi niż dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 1.469,27 zł od dnia 15 marca 2016 roku do dnia 25 maja 2016 roku, płatną w 8 równych miesięcznych ratach po 200,00 zł każda i 9 ostatnia rata w wysokości 59,27 zł do 15 dnia każdego kolejno następującego po sobie miesiąca, przy czym pierwsza rata płatna jest w miesiącu następnym po miesiącu w którym uprawomocni się wyrok w niniejszej sprawie, z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, ale nie wyższymi niż dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie, na wypadek opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanej A. C. na rzecz powodów G. C., A. Z., A. G. wspólników spółki cywilnej P.U.H. N. (...) w T. solidarnie kwotę 100 zł tytułem zwrotu części kosztów postępowania, a w pozostałym zakresie odstępuje od obciążenia pozwanej kosztami procesu należnymi stronie powodowej.

Sędzia

SR Marek Jałowiecki- Paruch

Sygn. akt I C 259/16

UZASADNIENIE WYROKU

Z DNIA 25 MAJA 2016 R.

Powodowie- G. C., A. Z., A. G. wspólnicy spółki cywilnej P.U.H. N. (...) w T. w pozwie skierowanym przeciwko A. C. domagali się zasądzenia od pozwanej kwoty 1 659,27zł z odsetkami umownymi za opóźnienie wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego żądania powodowie podali, że dochodzona przez nich wierzytelność wynika z braku spłaty przez pozwaną całości zobowiązania wynikającego z zawartej w dniu 13.02.2014r. umowy pożyczki gotówkowej. W związku z nieuregulowaniem w terminie istniejącego zadłużenia powodowie pismem z dnia 7.08.2015r. wypowiedzieli zawartą umowę i wezwali pozwaną do zapłaty pozostałej części zadłużenia. Pomimo to A. C. nie spłaciła zobowiązania.

W dniu 24.03.2016r. tut. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym sygn. I Nc (...)

Od powyższego nakazu zapłaty pozwana wniosła sprzeciw, zaskarżając wydany nakaz zapłaty w całości, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że z uwagi na problemy finansowe, rodzinne i zdrowotne nie jest w stanie spłacić zobowiązania jednorazowo w całości i dlatego też wnosi o rozłożenie zasądzonej kwoty na raty.

W odpowiedzi na sprzeciw powodowie podtrzymali żądnie pozwu, wyrazili zgodę na rozłożenie kwoty dochodzonej pozwem na raty oraz wskazali na sposób dokonania podziału zadłużenia na raty, a także domagali się aby w przypadku zwłoki w płatności co najmniej jednej z rat w całości lub części całe roszczenie stało się natychmiast wymagalne.

Sad ustalił następujący stan faktyczny z uwzględnieniem okoliczności bezspornych:

Bezsporne w przedmiotowej sprawie było, że w dniu 13.02.2014r. pozwana A. C. zawarła z powodami A. Z., A. G. oraz G. C. prowadzącymi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod firmą P.U.H. N. (...) w T. umowę pożyczki gotówkowej, zgodnie z którą pozwana otrzymała kwotę 3 000,00zł. A. C. zobowiązała się spłacić zaciągnięte zobowiązanie wraz z należnymi odsetkami w miesięcznych ratach w okresie od 30.03.2014r. do 29.02.2016r. Pozwana spłaciła trzynaście rat w łącznej wysokości 2 029,86zł. W związku z brakiem spłat kolejnych rat powodowie wezwali pozwaną do spłaty pozostałej należności pod rygorem podjęcia dalszych czynności windykacyjnych. A. C. dokonała jedynie częściowej wpłaty w wysokości 160zł, dlatego też strona powodowa podjęła dalsze działania w celu odzyskania należności, które jednak nie doprowadziły do zamierzonego efektu. W związku z tym powodowie pismem z dnia 7.08.2015r. wypowiedzieli zawartą umowę pożyczki z zachowaniem 30 dniowego terminu. Powyższe pismo pozwana odebrała w dniu 17.08.2015r. zatem w dniu 17.09.2015r. całe zobowiązanie stało się wymagalne. Na kwotę dochodzoną pozwem 1 659,27zł składa się:

- kwota 1 352,38 tytułem niespłaconego kapitału pożyczki;

- kwota 42,50zł tytułem niespłaconych odsetek kapitałowych, skapitalizowanych na ostatni dzień wypowiedzenia umowy pożyczki;

- kwota 9,18zł tytułem odsetek karnych od niespłaconych rat naliczonych na ostatni dzień wypowiedzenia umowy pożyczki ;

- kwota 65,21zł tytułem odsetek od zadłużenia przeterminowanego liczonych od dnia wymagalności całej pożyczki do dnia 10.03.2016r.;

- kwota 40zł tytułem wezwań do zapłaty;

- kwota 150zł tytułem poodejmowanych czynności windykacyjnych.

Dodatkowo Sąd ustalił, że pozwana zaprzestała płatności rat z uwagi na trudną sytuację finansową w jakiej się znalazła. A. C. jest wdową, po śmierci męża sama spłacała kredyty zaciągnięte wspólnie na budowę domu. Pozwana ma dwie córki, młodsza w 2014r. zdała egzamin maturalny i pozostawała bez pracy. Od starszej córki odszedł mąż, pozostawiając ją z dwójką małoletnich dzieci, bez alimentów. Pozwana pracuje jako nauczycielka osiągając miesięczne wynagrodzenie w wysokości około 2 000, 00 zł, przy czym z wymienionej kwoty po potrąceniu należności egzekwowanych przez Komornika, a wynikających z innych zobowiązań kredytowych, pozostaje jej kwota 1 100, 00 zł. Pozwana pomaga córce samotnie wychowującej dzieci, a nadto spłaca liczne zadłużenia. Przed tutejszym Sądem prowadzone były postępowania związane z licznymi zobowiązaniami kredytowymi pozwanej :

- wyrokiem z dnia 14 listopada 2014r. sygn. akt I C (...) Sąd zasądził od pozwanej na rzecz (...) S.A. w W. kwotę 1 945,15 zł płatną w 25 ratach średnio po 77,00 zł miesięcznie;

- wyrokiem z dnia 6 października 2015r. sygn. akt IC (...) Sąd zasądził od pozwanej na rzecz (...) sp. z o.o. w S. kwotę 1 751,27zł płatną w 6 ratach średnio po 300,00zł miesięcznie.

- wyrokiem z dnia 16 listopada 2015r. sygn. akt I C (...) Sąd zasądził od pozwanej na rzecz (...) im. (...) w G. kwotę 19 199,66zł płatną w 100 ratach średnio po 190,00zł miesięcznie.

- wyrokiem z dnia 17 listopada 2015r. sygn. akt IC (...) Sąd zasądził od pozwanej na rzecz (...) sp. z o.o. w S. kwotę 975,32zł płatną w 10 ratach średnio po 100,00zł miesięcznie.

- wyrokiem z dnia 8 marca 2016r. sygn. akt IC (...) Sąd zasądził od pozwanej na rzecz Banku (...) S. A. w B. kwotę 712,18zł płatną w 15 ratach średnio po 50,00 zł miesięcznie.

Dowód: wyrok z dnia 14 listopada 2014r. sygn. akt I C(...) k. 43- akt I C (...), wyrok z dnia 6 października 2015r. sygn. akt IC (...) k. 66- akt I C (...), wyrok z dnia 16 listopada 2015r. sygn. akt I C (...) k. 90- akt I C (...), wyrok z dnia 17 listopada 2015r. sygn. akt IC (...) k. 31- akt I C (...), wyrok dnia 8 marca 2016r. sygn. akt IC (...) k. 47- akt I C(...)

Okoliczności dotyczące zasadności oraz wysokości kwoty dochodzonej pozwem były bezsporne między stronami. Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie kwestionowała słuszności i wysokości roszczenia strony powodowej. Powyższe okoliczności pozwoliły Sądowi na uznanie wskazywanych w pozwie przez stronę powodową twierdzeń za przyznane na podstawie art. 229 i 230 k.p.c., a ponadto znajdowały one potwierdzenie w przedłożonych dokumentach.

Jeśli zaś chodzi o sytuację finansową i majątkową pozwanej to jest ona Sądowi dobrze znana z uwagi na prowadzone wcześniej liczne postępowania dotyczące innych zobowiązań A. C.. Ponadto wskazać należy, że w odpowiedzi na sprzeciw powodowie nie kwestionowali trudnej sytuacji finansowej pozwanej.

Sąd zważył co następuje:

Okoliczności niniejszej sprawy były bezsporne. Pozwana nie kwestionowała swego zobowiązania w stosunku do powodów zarówno co do zasady jak i co do wysokości, wniosła jedynie o rozłożenie kwoty dochodzonej pozwem na raty w związku z trudną sytuacją finansową w jakiej się znalazła. Cała istota przedmiotowego postępowania sprowadzała się do rozłożenia kwoty dochodzonej pozwem na raty, czemu powodowie się nie sprzeciwiali.

Zgodnie z art. 320 kpc w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.

Przewidziane w art. 320 k.p.c. uprawnienie sądu przysługuje w sytuacjach gdy ze względu na stan rodzinny lub majątkowy strony obowiązanej bezzwłoczne spełnienie przez nią świadczenia byłoby nadmiernie utrudnione i narażałoby ją na niepowetowaną szkodę. Chodzi więc o wyznaczenie takiego terminu który z jednej strony mógłby umożliwić pozwanemu wykonanie orzeczenia w sposób dla niego najmniej dotkliwy i nie narażający na nadmierne straty, termin ten musi jednakże z drugiej strony uwzględniać słuszne interesy powoda i nie narażać go na dalsze szkody. Przywołana norma ma charakter materialno- prawny i może być stosowana z urzędu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 sierpnia 2015 r. I ACa 186/15 LEX nr 1797171, por. również: M. Jędrzejewska (w opracowaniu K. Weitza) (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 2, red. T. Ereciński, s. 24 i n.; zob. też E. Gapska, Czynności..., s. 134; A. Góra-Błaszczykowska, Orzeczenia..., s. 40; M. Uliasz, Kodeks postępowania cywilnego..., s. 422).

Rozważając zatem zastosowanie art. 320 kpc, Sąd winien mieć na uwadze z jednej strony szczególną sytuację pozwanej, a z drugiej strony - interes strony powodowej.

Odnosząc się do powyższych rozważań, w ocenie Sądu w rozpatrywanej sprawie pozwana zasługiwała na rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Sytuacja rodzinna i majątkowa pozwanej jest bardzo trudna i nie pozwala jej na zapłatę kwoty dochodzonej pozwem jednorazowo i niezwłocznie. A. C. jako nauczycielka zarabia około 2 000zł miesięcznie, ale po potrąceniu komorniczym otrzymuje tylko 1 100, 00 zł. Z tej kwoty utrzymuje siebie oraz pomaga dwóm dorosłym córkom, w tym jednej samotnie wychowującej dwoje dzieci, a także spłaca liczne zobowiązania. Jak wynika z akt innych spraw cywilnych – o których wiadomo Sądowi z urzędu - raty zasądzone wyrokami tut. Sądu w sprawach: sygn. I C (...), sygn. IC (...), sygn. I C (...), sygn. IC (...), sygn. IC (...), to miesięcznie łącznie 717zł (77,00zł+ 190,00 zł + 300,00 zł + 100,00 zł+ 50,00zł). Należy podkreślić, że wszystkie przywołane wyroki zapadły na przestrzeni nieco ponad półtora roku. Skoro od końca 2014r. (kiedy zapadło pierwsze orzeczenie) sytuacja pozwanej nie uległa poprawie, a co więcej uzasadniała rozłożenie na raty należności również w orzeczeniach wydanych przed kilkoma miesiącami, to zasadnym jest rozłożenie dochodzonej należności także w obecnym postępowaniu. Podkreślenia wymaga ponadto okoliczność, że A. C. nie uchyla się od spłaty zadłużenia i w miarę swoich możliwości chce regulować zaciągnięte zobowiązanie. Nie jest jednak w stanie spłacić go jednorazowo w całości ponieważ wysokość zadłużenia przewyższa jej miesięczne dochody pozostałe po zajęciu komorniczym. Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności należy uznać, iż rozłożenie na raty zasądzonej kwoty jest jak najbardziej uzasadnione. Pozwana nie wypowiedziała się w kwestii wysokości rat jakie jest w stanie miesięcznie płacić, dlatego też Sąd w tej materii przychylił się do propozycji powodów i ustalił ich wysokość na 200zł. Zdaniem Sądu kwota ta znajduje się w zasięgu możliwości finansowych pozwanej.

Jednocześnie rozkładając zasądzone świadczenie na raty Sąd miał na względzie interes powodów. W ocenie Sądu rozwiązanie takie nie będzie dla nich dotkliwe, umożliwi spłatę całości zadłużenia oraz zaoszczędzi nakładu pracy i kosztów związanych z prowadzeniem postępowania egzekucyjnego, które, mając na uwadze wysokość dochodów pozwanej i liczne zobowiązania kredytowe, pogorszyłoby tylko sytuację pozwanej i mogłoby nie doprowadzić do zaspokojenia wierzyciela nawet w części.

W uchwale składu siedmiu sędziów Sąd Najwyższy - zasada prawna - z dnia 22 września 1970 r., III PZP 11/70, OSNC 1971, nr 4, poz. 61 wyraził następujący pogląd.: "Rozkładając z mocy art. 320 k p c zasądzone świadczenia pieniężne na raty, sąd nie może - na podstawie tego przepisu - odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie; rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat". Zapatrywanie to powtórzono w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2006 r., III CZP 126/06, OSNC 2007, nr 10, poz. 147. Przytoczone stanowisko spotkało się z aprobatą w doktrynie. Podkreślić również trzeba, że niemożność naliczania odsetek za czas od wydania wyroku w przypadku rozłożenia świadczenia na raty ustaje z chwilą nadejścia terminu płatności poszczególnych rat. Jeśli zatem pozwany opóźnia się z zapłatą poszczególnych rat, powodowi należą się odsetki za opóźnienie (H. Pietrzkowski, Metodyka pracy sędziego w sprawach cywilnych, Warszawa 2009, s. 336). Zgodnie zatem z panującym w doktrynie i orzecznictwie poglądem, w przypadku gdy sąd na podstawie art. 320 kpc rozkłada na raty zasądzone świadczenie, odsetki za opóźnienie w płatności całego świadczenia nalicza się tylko do daty wyroku, natomiast w odniesieniu do poszczególnych rat sąd może zastrzec odsetki na wypadek opóźnienia, naliczane od każdego uchybionego terminu płatności poszczególnych rat. (por. Adamczuk A., Manowska M., Pruś P., Radwan M., Sieńko M., Stefańska E. : Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Warszawa 2013, teza 2 do art. 320).

Nadmienić również należy, że powód domagał się odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w skali roku, jednak od dnia 1.01.2016r. zmieniony został art. 481 § 2 ¹kc zgodnie, z którym maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie).

W związku z powyższymi ustaleniami, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwotę 1.659,27zł z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, ale nie wyższymi niż dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 1.469,27 zł od dnia 15 marca 2016r. (data wniesienia pozwu) do dnia 25 maja 2016 roku, płatną w 8 równych miesięcznych ratach po 200,00 zł każda i 9 ostatnia rata w wysokości 59,27 zł do 15 dnia każdego kolejno następującego po sobie miesiąca, przy czym pierwsza rata płatna będzie w miesiącu następnym po miesiącu w którym uprawomocni się wyrok w niniejszej sprawie, z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, ale nie wyższymi niż dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie, na wypadek opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat.

Jeżeli pozwana nie będzie się stosowała do tego wyroku i nie będzie płaciła rat, zawsze strona powodowa może skierować wniosek egzekucyjny do komornika. Jednak w ocenie Sądu należy dać jej szansę na spłatę zadłużenia w ratach tak aby uregulowała swe zadłużenie względem powodów.

Wskazać również należy, że w odpowiedzi na sprzeciw strona powodowa wnioskowała aby w sytuacji rozłożenia kwoty dochodzonej pozwem na raty, w przypadku uchybienia w płatności, którejkolwiek z rat, całe roszczenie stało się natychmiast wymagalne.

Wskazana w art.320 kpc instytucja rozłożenia na raty zawiera szczególną zasadę wyrokowania, określaną jako "moratorium sędziego". Podstawą zastosowania przepisu jest wyłącznie uznanie sądu, że zachodzą szczególnie uzasadnione wypadki. Przepis ten jest stosowany przez sąd fakultatywnie i z urzędu (Przemysław Telenga, Komentarz aktualizowany do art.320 Kodeksu postępowania cywilnego, stan prawny- 10.02.2016r.), w związku z czym sąd nie jest związany żądaniami stron w tym względzie. Dodatkowo zgodnie z poglądami wyrażonymi w literaturze i orzecznictwie jeśli pozwany opóźnia się z zapłatą poszczególnych rat, powodowi należą się odsetki za opóźnienie (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 września 1970 r., III PZP 11/70, OSNC 1971/4/61, uchwała składu siedmiu sędziów Sadu Najwyższego - zasada prawna - z dnia 22 września 1970 r., III PZP 11/70, OSNC 1971/4/61). W tym miejscu wskazać również należy, że stosując art. 320 k.p.c. sąd modyfikuje termin i sposób spełnienia świadczenia. Istotą zastosowania instytucji rozłożenia na raty jest ochrona dłużnika ze względu na szczególne okoliczności. Zatem udzielona pozwanemu ochrona nie może być iluzoryczna, a tak właśnie stałoby się gdyby Sąd zgodnie z wnioskiem strony powodowej dokonał zastrzeżenia o natychmiastowej wymagalności całości rozłożonego na raty świadczenia w przypadku opóźnienia w zapłacie jakiejkolwiek z rat. Takie rozstrzygnięcie w ocenie Sądu naruszałoby przepis art. 320 k.p.c. i było sprzeczne z interesem pozwanej w postaci możliwości uzyskania rozłożenia świadczenia na raty. Ponadto wskazać należy, że gdyby orzec tak jak wnioskowała strona powodowa, w przypadku gdy dłużnik uchybiłby płatności którejkolwiek z rat i całe roszczenie stało się wówczas wymagalne, to nie jest jasne w jaki sposób należałoby wówczas liczyć odsetki od całej wymagalnej kwoty. Kwestia ta budzi poważne wątpliwości i mogłaby skutkować problemami z wykonalnością takiego wyroku. Mając zatem na uwadze powyższe okoliczności w kwestii opóźnienia w zapłacie ustalonych rat Sąd orzekł zgodnie z powszechnie aprobowanymi, przywołanymi wyżej poglądami.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd orzekł jak w sentencji na mocy powołanych przepisów.

O kosztach postepowania Sąd orzekł na podstawie art. 102 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc. Na koszty niniejszego postępowania złożyła się opłata sądowa od pozwu 30zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17zł oraz koszt wynagrodzenia pełnomocnika strony powodowej w wysokości 360zł. W tym miejscu wskazać należy, że strona powodowa w pozwie błędnie określiła wartość przedmiotu sporu (1 660zł), z naruszeniem art. 20 kpc, który stanowi, że do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków oraz kosztów żądanych obok roszczenia głównego. Przepis art. 20 kpc nie ma zastosowania do tzw. skapitalizowanych odsetek, kiedy to następuje zmiana charakteru odsetek z należności okresowej na kwotę poddaną oprocentowaniu, czyli na kapitał. Chodzi więc o sytuację kapitalizacji odsetek w znaczeniu prawnym. Według zaś prawa materialnego kapitalizacja odsetek następuje, gdy strony po powstaniu zaległości zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy lub gdy uczynił to powód w chwili wytoczenia powództwa poprzez obliczenie odsetek za określony czas przed wytoczeniem powództwa i doliczenie ich do dochodzonej sumy dłużnej już w pozwie ( zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3.04.2002 r., I PZ 11/02, Lex nr 829083, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2007 r., I CZ 38/07, Lex nr 346207). Jak wskazał Sąd Okręgowy w Tarnowie w uzasadnieniu postanowienia dnia 27.10.2014r. (sygn. I Cz 381/14) do wartości przedmiotu sporu – na gruncie regulacji przepisu art. 20 kpc. - nie można natomiast doliczyć kwot z tytułu wezwań do zapłaty oraz kwot z tytułu podejmowanych czynności windykacyjnych. W literaturze nie ma sporu co do tego, że koszty w rozumieniu przepisu art. 20 kpc., których nie wlicza się do wartości przedmiotu spawy obejmują wydatki związane z określonymi czynnościami prawa materialnego, które nie mogą powstać samodzielnie i które są dochodzone obok roszczenia głównego. Do nich zalicza się: koszty przesłania wierzycielowi świadczenia pieniężnego, koszty pokwitowania, koszty wydania i odbioru rzeczy, a także inne uzasadnione koszty, np. koszty prywatnych opinii, koszty wezwań do dobrowolnej zapłaty, itp. Zgodnie zatem z powyższymi rozważaniami strona powodowa błędnie do wartości przedmiotu sporu doliczyła kwotę 40zł z tytułu wezwań do zapłaty oraz kwotę 150zł z tytułu podejmowanych czynności windykacyjnych. Pomniejszając więc dochodzoną pozwem należność o podane wyżej koszty wezwań i koszty czynności windykacyjnych, wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie była niższa niż 1.500 zł (1 659,27zł-190zł= 1 469,27zł), a w związku z tym wysokość wynagrodzenia radcy prawnego, należało ustalić w oparciu o przepis § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804).

Przechodząc zaś do kwestii dotyczącej możliwości zastosowania art. 102 kpc, wskazać należy, że przewidziane w przywołanym przepisie odstąpienie od obciążenia strony przegrywającej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi mogą uzasadniać zarówno fakty związane z samym procesem, jak i leżące poza nim, a dotyczące sytuacji życiowej, stanu majątkowego stron, które powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. O nieobciążeniu strony przegrywającej kosztami procesu sąd orzeka na podstawie okoliczności konkretnej sprawy zasługujących na miano wyjątkowych.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd postanowił nie obciążać pozwanej całością kosztów postepowania z uwagi na jej trudną sytuację finansową przedstawioną wyżej. A. C. po spłacie wszystkich zobowiązań pozostaje do dyspozycji niewielka kwota, która ledwie wystarcza na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych. Koszty postępowania w rozpatrywanej sprawie wynoszą 407zł. Jest to kwota dwukrotnie przewyższająca wysokość miesięcznej raty ustalonej przez Sąd. Obciążenie pozwanej całością kosztów postępowania pozbawiałoby jakiegokolwiek znaczenia pkt I sentencji, w którym zasądzona kwota została rozłożona na raty, dlatego też Sąd postanowił zasądzić od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwotę 100zł tytułem części kosztów postępowania, natomiast w pozostałym zakresie odstąpił od obciążania A. C. kosztami procesu.

SSR Marek Jałowiecki- Paruch